Τιτάνες

[Guest silversoldier]

Γεια σας παιδιά, καιρό έχω να δημοσιεύσω κάτι. Διαβάστε λοιπόν τους τιτάνες και πείτε μου.

 

Οι τιτάνες

 

Προλογία:

 

Περίοδος ανέμων, περίοδος βροχής

τα μάτια ξεδιαλύνουν,

αποτέλεσμα ξαφνικής αναλαμπής.

Ακατάλληλος ο κόσμος

ίσος με τη θλίψη

απέραντος μα στο κόσμο περασμένος,

και εγώ τον διέσχισα

βαδίζοντας τη νύχτα

αντικρίζοντας ότι απέμεινε

απ’ τα παλιά μυστήρια του κόσμου,

κολώνες ραγισμένες, κτίρια κενά,

στα βιβλία, κατά τόπους σελίδες χαμένες

και φαιδρά αρχαία μυστικά.

 

Ήταν απόγευμα τελείωνε η δύση

ενώ ο κόσμος λιγόστευε σιγά, σιγά

και λίγοι έξω είχαν μείνει,

οι χαρτοπαίχτες και οι μέθυσοι στα καπηλειά

και ένας δυο καταραμένοι στη νυχτιά,

μια αίσθηση με τάραζε

φαινότανε σαν μνήμη ξεχασμένη

που πήγαζε λόγος να αφηγηθώ

μια ιστορία πάλι ως οι άλλες

παραμύθι αρχαίο με τιτάνες.

 

Παραμύθι:

 

Για να σκεφτώ τα χρόνια των τιτάνων,

να ξαναδώ τη γη σε άγρια μορφή

σε ομορφιά ακατάβλητη, μια απέραντη χαράδρα

καθώς το χρώμα της, πνιγμένο στο γαλάζιο,

που και που στο σχήμα της να βλέπεις δάση

και κατά τόπους ξέρες, ονειρεμένες κι αυτές

στο περιβάλλον του νεοσχηματισμένου κόσμου

τη χώρα των μυθικών γιγάντων.

 

Έτσι λοιπόν μια φορά και ένα καιρό

σε ένα περιβάλλον ακόμη θολό,

γεννήθηκαν εκείνοι,

σαν να ξυπνάς από τη γη

που πριν υπάρξεις αιώνια κοιμάσαι,

νεογέννητες μορφές σηκώθηκαν

με θαυμασμό μεγάλο,

τρίβοντας τα μάτια στην όψη

των γιγάντιων συντρόφων

και των πελώριων βουνών, σε ένα αέρινο σημάδι.

 

Ευτυχισμένες εποχές εκείνες

που περιδιάβαιναν ακόμα

το θερμό χώμα

και χαίρονταν την αίσθηση

του αέρα που τους δρόσιζε

τις ώρες τις ημέρας,

σαν πνεύμα νεόχτιστο

σαν μια πρώτη επαφή με την αθανασία.

 

Παράλληλα υπήρχα και εγώ

αθάνατος να χαίρομαι με τους τιτάνες

να προχωρούμε στα βουνά,

να φτιάχνουμε πετράδια

δινόντας και σ’ αυτά μια θέση

στα ουράνια.

 

Μα μια μέρα ουρανόφερτοι

μας ήρθαν οι θεοί,

φαινόντουσαν όμοιοι με μας

μα είχαν όνειρα είπαν

να γεμίσει η γη με πλάσματα

που θα χαίρονται και αυτά τον κόσμο,

δεν ήταν δόλιου δόλιο

ούτε κακό η ζωή.

Ζήτησαν να πάρουν εξουσία,

τους τη δώσαμε,

έτσι και αλλιώς δε σήμαινε τίποτα αυτό,

παρά έννοια κενή ως πάντα.

 

Οι αιώνες κύλισαν σαν ρέμα

 

 

 

Όλοι γεννημένοι από αυτό το χώμα

γιατί τόσοι λίγοι μείναμε δεμένοι,

γιατί δε φύγαμε μετανάστες κάπου αλλού

σάμπως και εκεί δε θα ‘χει το ίδιο χώμα,

μόνο αυτοί οι γίγαντες ήξεραν την αιτία

αφού εκείνοι πρώτοι φτιάχτηκαν

και σαν το λόγο, βγήκαν νυσταγμένοι απ’ τις πέτρες

καθώς φύσαγε, αγέρας που τους στόλισε τα χέρια

με άκτιστη αλήθεια

γεγονός αξιοθαύμαστο και ειλικρινά μοιραίο.

 

 

 

 

 

Δεν έπρεπε να εμπιστευτούμε τους θεούς

δεν έπρεπε να πιστέψουμε, ούτε να ονειρευτούμε

σαν τους άδικους που επιθυμούνε το συμφέρον,

εμείς αθάνατοι, αυτοί θεοί, η ίδια ύπαρξη περίπου,

και όμως οι τιτάνές φάνηκαν καλύτεροι,

είπαν πως αυτό είναι το σπίτι τους, η τιμημένη πατρίδα

οι άνθρωποι παιδιά θετά παιδιά θετά τους έστω,

δεν φοβήθηκαν να επικαλεστούν τη Στίγα σε έναν όρκο.

 

Πιστέψτε με, σε μας θα μείνει ένα παραμύθι

σαν εκείνα που ακούγαμε απ’ τις γιαγιάδες,

στα οποία αυτοί οι γίγαντες σπανίζουν

ή παρουσιάζονται με προσωπείο

μιας παιδικής κακίας

και του ηττημένου δράκου, μνημείο απληστίας,

ένας τόπος παραδόξου,

εκείνος του ονείρου, ακόμη μια φορά

σε ένα χάρτινο ουρανό,

με τις μυρωδιές απ’ το μελάνι

και τις μπογιές, ακόμη νωπές

όπως οι εικόνες

πίσω απ΄ το χρυσό το αθάνατο παλιό μας φόντο.

 

Μια επαναλαμβανόμενη ιστορία

χιλιοτραγουδησμένη μέχρι τώρα,

μα κανένας το νόημα δε βρήκε, στα πλανεμένα όνειρα

ούτε στους κοντινούς απλανής και διάττοντες αστέρες,

μία σκέψη που ποτέ δεν άγγιξε κανένα, και προφανώς

ούτε κι εμένα, που σαν ανόητος τη γράφω,

μα δεν είναι δυνατόν να μην αναγνωρίσω την ανδρεία

ενός παλιού τιτάνα, ενός βράχου, μιας ελπίδας,

πιστέψτε με, σε μας θα μείνει μόνο η ιστορία.