heiron Posted July 4, 2005 Share Posted July 4, 2005 Ενδιαφερουσα και η αποψη αυτη (αποσπασμα απο το βιβλιο "φανταστικοι κοσμοι",γραφει ο Π.Γιαννουλακης) ...Η «Φανταστική Λογοτεχνία» είναι μια λογοτεχνία που δεν υπάρχει στα αλήθεια, είναι φανταστική: μια λογοτεχνία που κάποιοι την φαντάστηκαν. Πολλοί υπάλληλοι του συστήματος που καταδυναστεύει την ανθρωπότητα ονομάζουν τη Λογοτεχνία του Φανταστικού: παραλογοτεχνία. Δεν έχουν καθόλου άδικο. Πρόκειται για «παράλογο-τεχνία» , δηλαδή για την τέχνη του παραλόγου. Έτσι κι αλλιώς, η λογική και η πραγματικότητα μέσα στην οποία όλοι αυτοί κερδίζουν τα λεφτά τους είναι κατασκευασμένη, μόνο που εμείς, οι άνθρωποι του Φανταστικού γνωρίζουμε τις κατασκευαστικές μεθόδους της πραγματικότητας και τις χρησιμοποιούμε για τους δικούς μας προσωπικούς σκοπούς. Είμαστε κατασκευαστές και εξερευνητές κόσμων... Ελπιζω να μην με κυνηγανε απο το Αρχετυπο για..κλοπηραιτ! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Atrelegis Posted July 5, 2005 Share Posted July 5, 2005 Μόλις συμπάθησα τον Κύριο Γιαννουλάκη... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted August 5, 2011 Share Posted August 5, 2011 (edited) Eπαναφέρω το τόπικ αυτό, όχι μόνο γιατί είναι ιδιαίτερα επίκαιρο τελευταία, αλλά και γιατί μόλις διάβασα ένα εξαιρετικό άρθρο σχετικά με το τι και γιατί θεωρείται "παραλογοτεχνία". Το άρθρο γράφτηκε από τον Κώστα Βουλαζέρη, τον οποίο οι παλιοί από μας γνωρίσαμε στο φόρουμ μας σαν "Βάρδο". Ειλικρινά, δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω μαζί του περισσότερο, και αν υπήρχε τρόπος, θα του έσφιγγα το χέρι!! Διαβάστε το, δεν είναι και πολύ μεγάλο, και δεν θα χάσετε. (Αν και μερικοί μπορεί και να εκνευριστείτε). http://fantastikosor...=paralogotexnia Edited August 5, 2011 by Oberon Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted August 6, 2011 Share Posted August 6, 2011 Λίγο πολύ γνωστά τα όσα λέει ο Κώστας στο άρθρο του, όμως ίσως να είναι η πιο υγειής αντιμετώπιση, αντί για παράδειγμα οι του χώρου να ταμπουρωνόμαστε πίσω από μια ταμπέλα ή να μαϊμουδίζουμε για να γίνουμε αποδεκτοί από το "κατεστημένο". Τώρα, για το φανταστικό, θέλει δρόμο ακόμα για να γίνει αποδεκτό από τους Έλληνες αναγνώστες. Δεν νομίζω πχ ότι μία γενιά που μεγάλωσε με Χάρυ Πόττερ και Άρχοντα των Δακτυλιδιών θα είναι τόσο αρνητική όσο η γενιά της Μεταπολίτευσης ούτε θα βρεθούν πολλοί που θα αμφισβητίσουν κλασσικούς του 20ου αιώνα όπως ο Λάβκραφτ και ο Τόλκιν. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted August 6, 2011 Share Posted August 6, 2011 (edited) Λίγο πολύ γνωστά τα όσα λέει ο Κώστας στο άρθρο του, όμως ίσως να είναι η πιο υγειής αντιμετώπιση, αντί για παράδειγμα οι του χώρου να ταμπουρωνόμαστε πίσω από μια ταμπέλα ή να μαϊμουδίζουμε για να γίνουμε αποδεκτοί από το "κατεστημένο". Τώρα, για το φανταστικό, θέλει δρόμο ακόμα για να γίνει αποδεκτό από τους Έλληνες αναγνώστες. Δεν νομίζω πχ ότι μία γενιά που μεγάλωσε με Χάρυ Πόττερ και Άρχοντα των Δακτυλιδιών θα είναι τόσο αρνητική όσο η γενιά της Μεταπολίτευσης ούτε θα βρεθούν πολλοί που θα αμφισβητίσουν κλασσικούς του 20ου αιώνα όπως ο Λάβκραφτ και ο Τόλκιν. H γκετοποίηση δεν είναι μεν ό,τι καλύτερο και διαφωνώ πως "ταμπουρωνόμαστε πίσω από ταμπέλες" αλλά καμμια φορά γίνεται αναγκαία ώστε να δημιουργούνται "πυρήνες" από like minded people που ίσως έχουν τη δύναμη να αλλάξουν κάποια πράγματα. Και έχει γίνει ήδη αυτό. Στο άλλο που λες για το μαϊμούδισμα, δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο. Ναι, δεν είναι άγνωστα όσα λέει ο Κώστας αλλά τα λέει με πολύ συνοπτικό και ακριβή τρόπο και αυτό ακριβώς με εντυπωσίασε. Δυστυχώς όμως, η ρετσινιά της "παραλογοτεχνίας" (μια έννοια που δεν υπάρχει σε άλλες χώρες, τουλάχιστον με τους τόσο αρνητικούς συνειρμούς που φέρνει σε μας) είναι υπαρκτή, στο βαθμό μάλιστα αρκετοί όχι απλά να αγνοούν τι είναι αυτό που αποκαλούν παραλογοτεχνία αλλά να παπαγαλίζουν αυτή τη λέξη. Το όλο point δε, είναι η απόδειξη του Κώστα πως η έννοια αυτή είναι εντελώς κούφια και κενή σημασίας αν την αναλύσει πραγματικά κανείς. Να θυμίσω, δε, πως δεν ήταν οι fantasy/science fiction συγγραφείς και αναγνώστες που δημιούργησαν αυτή την φρικαλέα "ταμπέλα", αλλά κάποιοι άλλοι. Οπότε αντί να αναρωτιόμαστε τι είδους ταμπέλες είναι περιγραφικές λέξεις για συγκεκριμένα λογοτεχνικά είδη, καλύτερο είναι να ανοίξουμε τα μάτια μας και να δούμε πόσο άλλες λέξεις είναι όχι απλά ταμπέλες και στίγματα αλλά καυτές σφραγίδες που ισοπεδώνουν κσι εξευτελίζουν οτιδήποτε δεν θεωρείται μέσα στο "αποδεκτό", δηλαδή το κυρίαρχο. Εγώ θα αλλάξω γνώμη πάντως όταν δω να υπάρξει πανελλήνιος διαγωνισμός για διήγημα ή μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας ή φάνταζυ με βράβευση και αναγνώριση, που να διοργανωθεί από "επίσημους", κρατικούς και μη, φορείς. Ως τότε, θα συνεχίσω να πιστεύω πως αφού η έννοια της παραλογοτεχνίας συνεχίζει να υφίσταται, ή η μη αναγνώριση πως υπάρχει ΚΑΝ κάτι που λέγεται ε.φ./φάντασυ κλπ και είναι σαφή λογοτεχνικά είδη , κάτι δεν πάει καλά. Τέλος, να πω κάτι ακόμα που άπτεται στα παραπάνω. Ακόμα κι αν υποθέταμε πως όλα όσα διαβάζουμε ή γράφουμε εδώ μέσα (δηλαδή ε.φ. και φάνταζυ) είναι παραλογοτεχνία, έχουμε το δικαίωμα να τα διαβάζουμε, να τα γράφουμε, και να τα απολαμβάνουμε με ησυχία και ηρεμία χωρίς προσπάθειες να "δούμε το φως". Κι αυτό, γιατί ευτυχώς είμαστε (σχετικά) ελεύθεροι άνθρωποι. Κήρυγμα τέλος. Edited August 6, 2011 by Oberon Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted August 6, 2011 Share Posted August 6, 2011 Δύο μικρές ενστάσεις: Έξω υπάρχει ο όρος Pulp fiction ή, παλιότερα, τα Penny Dreadfuls Ένα Ελληνικό μυθιστόρημα ΕΦ ήταν υποψήφιο για καλύτερο πρώτο μυθιστόρημα το 2007 στο διαγωνισμό του περιοδικού Διαβάζω. (το ότι ήταν ΕΦ στα χνάρια του Θαυμαστού Νέου Κόσμου/1984 το αφήνω για λίγο εκτός). Επίσης στο φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους της Δράμας θα συμμετέχει φέτος και το "Στη Σκιά του Χρόνου" που είναι μεταφορά δύο ιστοριών του Χ.Φ. Λαβκραφτ. Γενικά, όταν υπάρχει παραγωγή και καλές δουλειές, η αποκατάσταση/αναγνώριση έρχεται. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted August 6, 2011 Share Posted August 6, 2011 (edited) Ναι, υπάρχει φυσικά ο όρος Pulp fiction αλλά τον βλέπουν γενικά με συμπάθεια, όχι με περιφρόνηση. Και εκεί είναι η όλη διαφορά. Δεν τα γνώριζα τα άλλα δύο περιστατικά. Καλά σημάδια. Edited August 6, 2011 by Oberon Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Stanley Posted August 7, 2011 Share Posted August 7, 2011 (edited) Εγώ αυτό που πιστεύω είναι ότι ο όρος είναι ατυχής, αλλά σκοπό είχε/έχει να περιγράψει την κακής ποιότητας λογοτεχνία. Για μένα παραλογοτεχνία είναι κι ο Μπουραντάς, για άλλους και ο Γιάλομ. Στην ΕΦ και το Φάνταζι νομίζω ότι κακό έχουν κάνει οι σωροί από εύκολες και άτεχνες ιστορίες, οπότε το κοινό κωδικοποίησε τα είδη ως "παραλογοτεχνικα". Φυσικά και υπάρχει ένας Ασίμοφ κι ένας Κλαρκ, φυσικά υπάρχει κι ένας Τόλκιν ( άντε, ας πω μέχρι και τον Λάβκραφτ) αλλά όταν η πλειοψηφία των κειμένων που έβγαινε ήταν pulp ιστοριούλες, αυτό είναι λίγο. Το ίδιο ισχύει και για τα ρομάντζα: όταν η πλειονότητα των αντιπροσώπων του είδους είναι άρλεκιν του κώλου με ελαφρότητα της τελευταίας υποστάθμης, τι να σου κάνει ένας Άνεμος ή ένα Ανεμοδαρμένο Ύψος( το τελευταίο το βρήκα και μετριότατο, btw). Οπότε τα είδη δεν είναι παραλογοτεχνικά από τη φύση τους, de facto που λέμε, και ούτε κάποια παγκόσμια συνωμοσία υπάρχει που θέλει να κάνει τους δράκους και τους μάγους να κρύβονται στα μπουντρούμια τους. Είναι στο χέρι των συγγραφέων που ασχολούνται με αυτά να δώσουν ιστορίες και προσεγγίσεις πιο μεστές/ώριμες/ανθρωποκεντρικές. Edited August 7, 2011 by Stanley Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted August 7, 2011 Share Posted August 7, 2011 (edited) Και ακριβώς εκεί είναι το πρόβλημα. Για να είναι "αποδεκτή" η ε.φ./φάντασυ κλπ πρέπει να δίνει προσεγγίσεις "μεστές/ώριμες" και κυρίως "ανθρωποκεντρικές". Αντίθετα, η ε.φ. και φάνταζυ ακριβώς αυτό το τελευταίο είναι που μπορούν να μην είναι. Δυστυχώς δεν είναι εύκολο να βρεθεί αλλά το βιβλίο The World Beyond The Hill: Science Fiction and the Quest For Transcendence του Alexei Panshin που είναι μια μελέτη της ιστορίας και της εξέλιξης της ε.φ. - και πήρε το βραβείο Hugo - αποδεικνύει ακριβώς το αντίθετο. Την τάση της ε.φ. (από τότε που αναγνωρίστηκε σαν είδος) προς την υπέρβαση. Μόνο στην Ελλάδα υπάρχει η νοοτροπία πως η ε.φ. πρέπει οπωσδήποτε να έχει ένα είδος "σοσιαλιστικού ρεαλισμού" στη θεματολογία και προσέγγισή της για να μην θεωρηθεί "παραλογοτεχνία". Πράγμα που αλυσοδένει την ε.φ. σε λίγες, πολύ συγκεκριμένες και εύπεπτες προσεγγίσεις. Φυσικά, για να τα δει κανεις αυτά πρέπει να έχει διαβάσει, ε, και έναν κάποιο αριθμό βιβλίων του είδους. Τον όρο "παραλογοτεχνία" πάντως δεν την έβγαλε το κοινό, αλλά διάφοροι λογοτέχνες-διανοούμενοι. Κανείς από μας δεν χρησιμοποίησε τον όρο συνομωσία. Σνομπισμός όμως και συγκεκριμένες ατζέντες, συχνά πολιτικά κατευθυνόμενες από τον κάθε κριτικό ή διανοούμενο, θα ήταν τυφλός κανείς για να μην τις βλέπει. Τέλος, να επαναλάβω κάτι που συνήθως μας περνά απαρατήρητο. Το πρόβλημα δεν είναι η αναγωγή οποιουδήποτε βιβλίου σε αποδεκτή λογοτεχνία. Φυσικά υπάρχουν και trashy βιβλία. Το πρόβλημα είναι η έμμεση επίκριση αυτών που μπορεί να θέλουν να διαβάσουν και να συζητήσουν τα trashy βιβλία απλά γιατί "έτσι θέλουν". Και γω δεν διαβάζω Αρλεκινοειδή, και μένα με εκνευρίζουν συχνά αυτού του είδους βιβλία, αλλά δεν πρόκειται ούτε να πάω σε ένα φόρουμ που συζητούν γι'αυτά να τους κάνω "κατήχηση" για το τι διαβάζουν, ούτε να γράψω πύρινα άρθρα για την ηλιθιότητα των αναγνωστών τους. Γιατί δεν είναι ηλίθιες οι "αρλεκινούδες" και διαβάζουν ό,τι διαβάζουν για τους δικούς τους λόγους. Δεν είναι η θέση μου ούτε να τις επικρίνω ούτε να τις χαρακτηρίσω. Και γω διαβάζω Σαρλ Εσμπραγιά, γιατί οι αστυνομικές κωμωδίες του με κάνουν να ξεραίνομαι στα γέλια. Είναι "καλή λογοτεχνία"; Όχι. Είναι παρα-λογοτεχνία; Όπως το πάρει κανείς. Είναι συγγραφέας που έχει διαβαστεί από εκατομμύρια αναγνωστών παντού και υπάρχουν συλλέκτες των βιβλίων του που νιώθουν και μια νοσταλγία για αυτό το είδος "φτηνού" αστυνομικού μυθιστορήματος; Ηχηρότατα "ναι"! Και εκεί είναι το όλο point. Το δικαίωμα να διαβάζει κανείς ό,τι θέλει, να συζητά γι'αυτό με άλλους χωρίς ανάγκη να "εγκριθεί" από οποιαδήποτε Ιντελιτζέντσια. Edited August 7, 2011 by Oberon Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Anwrimos23 Posted August 7, 2011 Share Posted August 7, 2011 (edited) Ωραίος ο Oberon, αλλά μην παίρνεις και όρκο ότι οι αρλεκινούδες δεν είναι ηλίθιες Εγώ διαφωνώ ως προς το ό,τι δεν είναι σωστό να γίνονται κριτικές από τον οποιοδήποτε για οποιοδήποτε είδος βιβλίου, αρκεί να μην υπάρχουν οικονομικής/ιδεολογικής ή οποιασδήποτε άλλης φύσης συμφέροντα από πίσω. Στο κάτω κάτω αν κάποιος δεν ξέρει καλά πχ το είδος της επιστημονικής φαντασίας και κατακρίνει ένα καλό βιβλίο δημόσια ως παραλογοτεχνία, γελοιοποιείται από μόνος του και επίσης βγαίνει αρκετός χαβαλές μέσα από τις διάφορες κόντρες που προκύπτουν. Τέλος, οι αρλεκινούδες παίζει και να είναι και ηλίθιες Edited August 7, 2011 by Anwrimos23 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Count Baltar Posted August 7, 2011 Share Posted August 7, 2011 (edited) Πάντως, ας μη μιλάμε για ελληνικό φαινόμενο. Πέρυσι στο World Horror Convention στο Μπράιτον όλοι οι μετέχοντες εξέφραζαν στα πάνελ το παράπονο ότι "our work is not considered to be literature, and we are not considered to be writers". (Φυσικά κουνώντας το κεφάλι, και αναφερόμενοι στο "κατεστημένο" του γενικότερου χώρου του βιβλίου). Απλώς δεν χρησιμοποίησαν κάτι αντίστοιχο του "παραλογοτεχνία". Edited August 7, 2011 by Count Baltar Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted August 7, 2011 Share Posted August 7, 2011 (edited) Ωραίος ο Oberon, αλλά μην παίρνεις και όρκο ότι οι αρλεκινούδες δεν είναι ηλίθιες Εγώ διαφωνώ ως προς το ό,τι δεν είναι σωστό να γίνονται κριτικές από τον οποιοδήποτε για οποιοδήποτε είδος βιβλίου, αρκεί να μην υπάρχουν οικονομικής/ιδεολογικής ή οποιασδήποτε άλλης φύσης συμφέροντα από πίσω. Στο κάτω κάτω αν κάποιος δεν ξέρει καλά πχ το είδος της επιστημονικής φαντασίας και κατακρίνει ένα καλό βιβλίο δημόσια ως παραλογοτεχνία, γελοιοποιείται από μόνος του και επίσης βγαίνει αρκετός χαβαλές μέσα από τις διάφορες κόντρες που προκύπτουν. Τέλος, οι αρλεκινούδες παίζει και να είναι και ηλίθιες Ναι, βρε παιδί μου, δε λέω. Φυσικά κάποιες αρλεκινούδες μπορεί να είναι ηλίθιες και να φαντάζονται πως όσα διαβάζουν εκεί είναι και πραγματικά ή πως θα τους συμβούν. Απλά το point μου είναι πως, ηλίθιες ή μη (γιατί αρκετές απλά διαβάζουν Άρλεκιν έχοντας επίγνωση πως είναι απλώς μια φυγή) έχουν κάθε δικαίωμα να συζητούν για ό,τι διαβάζουν, εν ειρήνη, χωρίς παρεμβάσεις και χαρακτηρισμούς και χωρίς την ανάγκη να "νομιμοποιηθούν" από οποιονδήποτε άλλο. Σωστό το δεύτερο που λες, αλλά η "ρετσινιά" της "παραλογοτεχνίας" δημιουργεί σπασμωδικές αντιδράσεις που συχνά δεν αφήνει καν κάποιον να αξιολογήσει την ε.φ. σαν κάτι σημαντικό, διαφορετικό, ιδιότυπο και, εν τέλει, άξιο λόγου on its own terms. Edited August 7, 2011 by Oberon Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted August 7, 2011 Share Posted August 7, 2011 (edited) Πάντως, ας μη μιλάμε για ελληνικό φαινόμενο. Πέρυσι στο World Horror Convention στο Μπράιτον όλοι οι μετέχοντες εξέφραζαν στα πάνελ το παράπονο ότι "our work is not considered to be literature, and we are not considered to be writers". (Φυσικά κουνώντας το κεφάλι, και αναφερόμενοι στο "κατεστημένο" του γενικότερου χώρου του βιβλίου). Απλώς δεν χρησιμοποίησαν κάτι αντίστοιχο του "παραλογοτεχνία". Nαι, δεν είναι και ακριβώς ιδανική η κατάσταση στις άλλες χώρες, και σίγουρα υπάρχουν και κει κλειστόμυαλοι και καταδικαστικοί τύποι. Όμως η διαφορά με την Ελλάδα βρίσκεται σε αυτό ακριβώς που έγραψες. Δεν υπάρχει ο όρος "παραλογοτεχνία" (που αποδόμησε ωραιότατα ο πρώην Βάρδος στο άρθρο του οποίου το λινκ έδωσα στο ποστ #28 πιο πάνω) και η συζήτηση που αναφέρεις έγινε πού; Σε World Horror Convention. Πότε ήταν η τελευταία φορά που έγινε τέτοιο Convention στην Ελλάδα? Δηλαδή το Worldcon (είτε για ε.φ., είτε για φάνταζυ είτε για horror) να γίνει εδώ? Ποτέ. (Εντάξει, εδώ μπορεί να πει κανείς πως έχουμε τόσα και τόσα προβλήματα, το Worldcon μάς μάρανε; Αλλά θεωρητικά, ισχύει πως τα είδη της ε.φ./φανταζυ και horror συνεχίζουν να θεωρούνται ποταπά, εκτός από τις περιστάσεις που ανέφερα σε άλλα ποστς, και γι'αυτό δεν μπορεί η Ελλάδα να είναι eligible για τέτοια events). Edited August 7, 2011 by Oberon Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Count Baltar Posted August 7, 2011 Share Posted August 7, 2011 (edited) η συζήτηση που αναφέρεις έγινε πού; Σε World Horror Convention. Πότε ήταν η τελευταία φορά που έγινε τέτοιο Convention στην Ελλάδα? Δηλαδή το Worldcon (είτε για ε.φ., είτε για φάνταζυ είτε για horror) να γίνει εδώ? Ποτέ. Το πιάνω το νόημά σου, και συμφωνώ. Το WHC διοργανώθηκε με την ενεργό συμμετοχή του Δήμου του Μπράιτον. Σε κάθε επίπεδο. Από την άλλη, ήταν η πρώτη (και μέχρι στιγμής μοναδική) φορά που το WHC διοργανώθηκε στην Ευρώπη. Και, μπάι δε γουέι, η Ελλάδα ήταν η μη αγγλόφωνη χώρα με τη μεγαλύτερη εκπροσώπηση, γεγονός που κατέπληξε όσους το αντιλήφθηκαν -- και δεν ήταν λίγοι. (Κάτσε να μας ξαναμετρήσω, χμ, ... 6 άτομα). Ακόμα και οι σκανδιναβοί ή οι Ολλανδοί ήταν πολύ λιγότεροι. Edited August 7, 2011 by Count Baltar Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted August 7, 2011 Share Posted August 7, 2011 η συζήτηση που αναφέρεις έγινε πού; Σε World Horror Convention. Πότε ήταν η τελευταία φορά που έγινε τέτοιο Convention στην Ελλάδα? Δηλαδή το Worldcon (είτε για ε.φ., είτε για φάνταζυ είτε για horror) να γίνει εδώ? Ποτέ. Το πιάνω το νόημά σου, και συμφωνώ. Το WHC διοργανώθηκε με την ενεργό συμμετοχή του Δήμου του Μπράιτον. Σε κάθε επίπεδο. Από την άλλη, ήταν η πρώτη (και μέχρι στιγμής μοναδική) φορά που το WHC διοργανώθηκε στην Ευρώπη. Και, μπάι δε γουέι, η Ελλάδα ήταν η μη αγγλόφωνη χώρα με τη μεγαλύτερη εκπροσώπηση, γεγονός που κατέπληξε όσους το αντιλήφθηκαν -- και δεν ήταν λίγοι. (Κάτσε να μας ξαναμετρήσω, χμ, ... 6 άτομα). Ακόμα και οι σκανδιναβοί ή οι Ολλανδοί ήταν πολύ λιγότεροι. Άλλο ένα καλό σημάδι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
odesseo Posted August 7, 2011 Share Posted August 7, 2011 (edited) Σκέφτομαι εδώ και πολύ καιρό το θέμα, με διάφορες αφορμές, πολλές από τις οποίες μου δόθηκαν μέσα από αυτό το φόρουμ. Δέχομαι τις απόψεις που διατυπώνουν οι περισσότεροι εδώ - και συμφωνώ εξαρχής ότι ο όρος παραλογοτεχνία, ως προσηγορικό μιας ομάδας ειδών γραφής, είναι όχι μόνο άστοχος, αλλά και, τουλάχιστον για την ιστορία της λογοτεχνίας, απαράδεκτος. Θα προσπαθήσω, ωστόσο, να εκθέσω μερικές σκέψεις που πιστεύω ότι, κι αν ακόμη δεν καταφέρουν να προαγάγουν το διάλογο, τουλάχιστον έχουν κάποιο ενδιαφέρον για το θέμα που συζητάμε. Όσοι με γνωρίζουν, είτε προσωπικά είτε από τα γραπτά μου, ξέρουν την πεποίθησή μου πως ό,τι σκεφτόμαστε, λέμε ή γράφουμε είναι λογοτεχνία. Αυτός είναι ο δικός μου, ενδεχομένως άστοχος και, τουλάχιστον για την ιστορία της λογοτεχνίας, απαράδεκτος ορισμός. Αυτομάτως, όμως, είναι ένας ορισμός που αποκλείει την παραλογοτεχνία (οπότε, ακόμη κι αν δεν τον δεχτείτε, τουλάχιστον αξιώνει να τον αντιμετωπίσετε με συμπάθεια). Και βεβαίως δεν εννοώ πως ό,τι λέμε ή γράφουμε διεκδικεί αυτομάτως λογοτεχνικό βραβείο - λέγοντας ότι είναι λογοτεχνία, εννοώ ότι είναι τουλάχιστον προϊόν στοιχειώδους σκέψης και γνώσης μιας γλώσσας ΚΑΙ ΔΕΝ επικυρώνει αναγκαστικά την πραγματικότητα. Με δυο λόγια, το ότι μπορούμε ανά πάσα στιγμή να λέμε ψέματα, στους άλλους, στον εαυτό μας ή και στους δυο, εν αγνοία μας ή σκοπίμως, το θεωρώ θεμελιώδες στη λογοτεχνία, όπως και το ότι, στην επιθυμία και την προσπάθειά μας να υπερβούμε την άγνοια, συλλαμβάνουμε και διατυπώνουμε υποθέσεις που δεν αντιστοιχούν στην πραγματικότητα (κι αυτό γιατί η πραγματικότητα, όπως και η αλήθεια, είναι όρια και όχι αντικείμενα της γνώσης). Αλλά το να λέμε ψέματα και να κάνουμε εξωφρενικές υποθέσεις για τη φύση και την πραγματικότητα δεν συνιστά από μόνο του (αυτό που γνωρίζουμε ως) λογοτεχνία. Από τη στιγμή που στα πλαίσια της γλώσσας μπορούμε να κάνουμε πράγματα που δεν μας επιτρέπει η πραγματικότητα, π.χ. να παίζουμε με τα νοήματα των λέξεων, ακόμη και με τους ήχους τους, να δημιουργούμε εννοιολογικές αναλογίες και από αυτές να προκύπτουν συμβολισμοί και αλληγορίες, έχουμε λογοτεχνία. Κι όταν τα παιχνίδια μας με τη γλώσσα φτάνουν να αγγίξουν και να συγκινήσουν άλλους, τότε αυτή η λογοτεχνία γίνεται κοινό κτήμα, μπολιάζει την καθημερινή γλώσσα, δημιουργεί κανόνα και διαχωρίζει τη θέση της από άλλες, σύγχρονές της απόπειρες. Αυτό δεν σημαίνει ότι αυτές οι "εκτός νυμφώνος" απόπειρες συνιστούν απαραιτήτως παραλογοτεχνία. Συχνότατα ένα έργο που σε μια εποχή απορρίπτεται ως ανάξιο λόγου, σε μια επόμενη δικαιώνεται. Αλλά έρχεται να προσμετρηθεί στον κανόνα, μόνο του, βάσει των δικών του λογοτεχνικών του αρετών, όπως καθορίζονται σε κάθε εποχή. (Ο λογοτεχνικός κανόνας κοιτάζει πάντα προς τα πίσω: είναι συντηρητικός, συχνά οπισθοδρομικός.) Για τα υπόλοιπα, επιφυλάσσεται ο όρος ήσσονα λογοτεχνία, ή ακόμη και κακή λογοτεχνία. Μόνο ένα είδος χαρακτηρίστηκε συλλήβδην "παραλογοτεχνία". Κι αυτό ήταν τα λαϊκά αναγνώσματα, τα δημοφιλέστερα των οποίων ήταν τα ηρωϊκά/ερωτικά μυθιστορήματα και οι ψευδο-ιστοριογραφίες. Τα έργα που ξέφυγαν από τον χαρακτηρισμό αυτό, το οφείλουν είτε στις ιστορικές (πολιτικές) συγκυρίες, είτε, κυρίως, στις λογοτεχνικές τους αρετές, που αναγνωρίστηκαν σε κατοπινές εποχές. Ο Δον Κιχώτης έγινε αμέσως εμπορική επιτυχία, ως δημοφιλές ιπποτικό μυθιστόρημα. Αλλά η τεράστια λογοτεχνική αξία του δεν οφείλεται, προφανώς, στο είδος του. Οι Άθλιοι αντιμετωπίστηκαν στην εποχή τους από τους κριτικούς με ψυχρότητα, σχεδόν εχθρικά - αλλά και εδώ οι αναγνώστες επιφύλαξαν θερμή υποδοχή και το ανέδειξαν σε τεράστια εκδοτική (εμπορική) επιτυχία. Και εδώ έδρασε αναδρομικά ο λογοτεχνικός κανόνας (που, όπως είπα παραπάνω, κοιτάζει πάντα προς τα πίσω). Έτσι, ο όρος "παραλογοτεχνία" ως προσηγορικό ενός είδους αποδεικνύεται τουλάχιστον κενός νοήματος. Αλλά δέχομαι τον όρο "παραλογοτεχνία" ως φαινόμενο και ως συμπεριφορά, με τον ίδιο τρόπο που θεωρώ "παραζωγραφική" τη μαζική παραγωγή πορτραίτων στις πολύβουες προβλήτες των νησιών μας το καλοκαίρι, ή όπως θεωρώ "παρα-στιχουργία" τη μαζική παραγωγή στίχων από στιχουργούς. Θεωρώ γενικά τη μαζική παραγωγή, είτε για λόγους βιοπορισμού, είτε για λόγους προσωπικής προβολής, είτε για άλλους λόγους, ως κακοτεχνία. Έτσι, καταλήγοντας, η παραλογοτεχνία για μένα δεν είναι ζήτημα είδους, αλλά ήθους. Και ως τέτοιο, δεν αφορά τη λογοτεχνία. Edited August 7, 2011 by odesseo Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted August 8, 2011 Share Posted August 8, 2011 Κάποτε ένας τύπος με παλτό και μακρύ κασκόλ είπε στον αδερφό μου "ΤΙ; Πας ΓΥΜΝΑΣΤΗΡΙΟ;" Έμεινε εμβρόντητος μιλάμε. Αφού προσπαθούσε μισή ώρα να το χωνέψει, στο τέλος τι γυρνάει και λέει στον αδερφό μου; "Ξέρεις πόσες ταινίες θα έβλεπες το μήνα με αυτά τα λεφτά;" (Παρένθεση που ίσως να είναι άσχετη: δεν έχω ακούσει κανέναν από όσους προσκυνούν το σινεμά με αντίστοιχο πάθος να πηγαίνουν θέατρο. Ποτέ. Φαίνεται πως δεν τους δασκάλεψε κανείς να το κάνουν). Αυτός ο άνθρωπος παίζει να κυκλοφόρησε τον όρο παραλογοτεχνία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted August 8, 2011 Share Posted August 8, 2011 Κάποτε ένας τύπος με παλτό και μακρύ κασκόλ είπε στον αδερφό μου "ΤΙ; Πας ΓΥΜΝΑΣΤΗΡΙΟ;" Έμεινε εμβρόντητος μιλάμε. Αφού προσπαθούσε μισή ώρα να το χωνέψει, στο τέλος τι γυρνάει και λέει στον αδερφό μου; "Ξέρεις πόσες ταινίες θα έβλεπες το μήνα με αυτά τα λεφτά;" (Παρένθεση που ίσως να είναι άσχετη: δεν έχω ακούσει κανέναν από όσους προσκυνούν το σινεμά με αντίστοιχο πάθος να πηγαίνουν θέατρο. Ποτέ. Φαίνεται πως δεν τους δασκάλεψε κανείς να το κάνουν). Αυτός ο άνθρωπος παίζει να κυκλοφόρησε τον όρο παραλογοτεχνία. Αυτός ήταν; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted August 8, 2011 Share Posted August 8, 2011 Βγάλε καμιά πενηνταριά χρόνια, και ναι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Stanley Posted August 8, 2011 Share Posted August 8, 2011 Ρε παιδιά...Κασκόλ φοράω, αλλά όχι και ημίψηλο! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
jjohn Posted August 8, 2011 Share Posted August 8, 2011 (edited) όποιος λέει εμένα παραλογοτέχνη εγώ τον λέω ψευδοκουλτουριάρη και είμαστε πάτσι O.T. αφού δεν σας(α όλα κι όλα εγώ προτιμώ το αστυνομικό που τώρα τελευταία με την κοινωνική κριτική έχει ξεφύγει από τον όρο παραλογοτεχνία) λένε παπαρολογοτεχνεία να είσαστε ευχαριστημένοι Edited August 8, 2011 by joidv Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted August 8, 2011 Share Posted August 8, 2011 (edited) Σκέφτομαι εδώ και πολύ καιρό το θέμα, με διάφορες αφορμές, πολλές από τις οποίες μου δόθηκαν μέσα από αυτό το φόρουμ. Δέχομαι τις απόψεις που διατυπώνουν οι περισσότεροι εδώ - και συμφωνώ εξαρχής ότι ο όρος παραλογοτεχνία, ως προσηγορικό μιας ομάδας ειδών γραφής, είναι όχι μόνο άστοχος, αλλά και, τουλάχιστον για την ιστορία της λογοτεχνίας, απαράδεκτος. Θα προσπαθήσω, ωστόσο, να εκθέσω μερικές σκέψεις που πιστεύω ότι, κι αν ακόμη δεν καταφέρουν να προαγάγουν το διάλογο, τουλάχιστον έχουν κάποιο ενδιαφέρον για το θέμα που συζητάμε. Όσοι με γνωρίζουν, είτε προσωπικά είτε από τα γραπτά μου, ξέρουν την πεποίθησή μου πως ό,τι σκεφτόμαστε, λέμε ή γράφουμε είναι λογοτεχνία. Αυτός είναι ο δικός μου, ενδεχομένως άστοχος και, τουλάχιστον για την ιστορία της λογοτεχνίας, απαράδεκτος ορισμός. Αυτομάτως, όμως, είναι ένας ορισμός που αποκλείει την παραλογοτεχνία (οπότε, ακόμη κι αν δεν τον δεχτείτε, τουλάχιστον αξιώνει να τον αντιμετωπίσετε με συμπάθεια). Και βεβαίως δεν εννοώ πως ό,τι λέμε ή γράφουμε διεκδικεί αυτομάτως λογοτεχνικό βραβείο - λέγοντας ότι είναι λογοτεχνία, εννοώ ότι είναι τουλάχιστον προϊόν στοιχειώδους σκέψης και γνώσης μιας γλώσσας ΚΑΙ ΔΕΝ επικυρώνει αναγκαστικά την πραγματικότητα. Με δυο λόγια, το ότι μπορούμε ανά πάσα στιγμή να λέμε ψέματα, στους άλλους, στον εαυτό μας ή και στους δυο, εν αγνοία μας ή σκοπίμως, το θεωρώ θεμελιώδες στη λογοτεχνία, όπως και το ότι, στην επιθυμία και την προσπάθειά μας να υπερβούμε την άγνοια, συλλαμβάνουμε και διατυπώνουμε υποθέσεις που δεν αντιστοιχούν στην πραγματικότητα (κι αυτό γιατί η πραγματικότητα, όπως και η αλήθεια, είναι όρια και όχι αντικείμενα της γνώσης). Αλλά το να λέμε ψέματα και να κάνουμε εξωφρενικές υποθέσεις για τη φύση και την πραγματικότητα δεν συνιστά από μόνο του (αυτό που γνωρίζουμε ως) λογοτεχνία. Από τη στιγμή που στα πλαίσια της γλώσσας μπορούμε να κάνουμε πράγματα που δεν μας επιτρέπει η πραγματικότητα, π.χ. να παίζουμε με τα νοήματα των λέξεων, ακόμη και με τους ήχους τους, να δημιουργούμε εννοιολογικές αναλογίες και από αυτές να προκύπτουν συμβολισμοί και αλληγορίες, έχουμε λογοτεχνία. Κι όταν τα παιχνίδια μας με τη γλώσσα φτάνουν να αγγίξουν και να συγκινήσουν άλλους, τότε αυτή η λογοτεχνία γίνεται κοινό κτήμα, μπολιάζει την καθημερινή γλώσσα, δημιουργεί κανόνα και διαχωρίζει τη θέση της από άλλες, σύγχρονές της απόπειρες. Αυτό δεν σημαίνει ότι αυτές οι "εκτός νυμφώνος" απόπειρες συνιστούν απαραιτήτως παραλογοτεχνία. Συχνότατα ένα έργο που σε μια εποχή απορρίπτεται ως ανάξιο λόγου, σε μια επόμενη δικαιώνεται. Αλλά έρχεται να προσμετρηθεί στον κανόνα, μόνο του, βάσει των δικών του λογοτεχνικών του αρετών, όπως καθορίζονται σε κάθε εποχή. (Ο λογοτεχνικός κανόνας κοιτάζει πάντα προς τα πίσω: είναι συντηρητικός, συχνά οπισθοδρομικός.) Για τα υπόλοιπα, επιφυλάσσεται ο όρος ήσσονα λογοτεχνία, ή ακόμη και κακή λογοτεχνία. Μόνο ένα είδος χαρακτηρίστηκε συλλήβδην "παραλογοτεχνία". Κι αυτό ήταν τα λαϊκά αναγνώσματα, τα δημοφιλέστερα των οποίων ήταν τα ηρωϊκά/ερωτικά μυθιστορήματα και οι ψευδο-ιστοριογραφίες. Τα έργα που ξέφυγαν από τον χαρακτηρισμό αυτό, το οφείλουν είτε στις ιστορικές (πολιτικές) συγκυρίες, είτε, κυρίως, στις λογοτεχνικές τους αρετές, που αναγνωρίστηκαν σε κατοπινές εποχές. Ο Δον Κιχώτης έγινε αμέσως εμπορική επιτυχία, ως δημοφιλές ιπποτικό μυθιστόρημα. Αλλά η τεράστια λογοτεχνική αξία του δεν οφείλεται, προφανώς, στο είδος του. Οι Άθλιοι αντιμετωπίστηκαν στην εποχή τους από τους κριτικούς με ψυχρότητα, σχεδόν εχθρικά - αλλά και εδώ οι αναγνώστες επιφύλαξαν θερμή υποδοχή και το ανέδειξαν σε τεράστια εκδοτική (εμπορική) επιτυχία. Και εδώ έδρασε αναδρομικά ο λογοτεχνικός κανόνας (που, όπως είπα παραπάνω, κοιτάζει πάντα προς τα πίσω). Έτσι, ο όρος "παραλογοτεχνία" ως προσηγορικό ενός είδους αποδεικνύεται τουλάχιστον κενός νοήματος. Αλλά δέχομαι τον όρο "παραλογοτεχνία" ως φαινόμενο και ως συμπεριφορά, με τον ίδιο τρόπο που θεωρώ "παραζωγραφική" τη μαζική παραγωγή πορτραίτων στις πολύβουες προβλήτες των νησιών μας το καλοκαίρι, ή όπως θεωρώ "παρα-στιχουργία" τη μαζική παραγωγή στίχων από στιχουργούς. Θεωρώ γενικά τη μαζική παραγωγή, είτε για λόγους βιοπορισμού, είτε για λόγους προσωπικής προβολής, είτε για άλλους λόγους, ως κακοτεχνία. Έτσι, καταλήγοντας, η παραλογοτεχνία για μένα δεν είναι ζήτημα είδους, αλλά ήθους. Και ως τέτοιο, δεν αφορά τη λογοτεχνία. Όπως πάντα, odesseo, τα ποστς σου είναι απόλαυση να τα διαβάζει κανείς, και τόσο γεμάτα και ψαγμένα που με κάνουν να σκέφτομαι επί ώρες ή και μέρες ό,τι έχω διαβάσει από σένα. Θα σταθώ όμως στις δύο τελευταίες σου φράσεις. Νομίζω πως εκεί βρίσκεται και το πρόβλημα. Αν θεωρήσουμε αξιωματικά πως η "μαζική παραγωγή", δηλαδή οτιδήποτε κάνει ένα έργο προσιτό σε ένα ευρύτερο κοινό, είναι εκ βάσεως κακοτεχνία, τότε ήδη διαχωρίζουμε τα πάντα σε "κατώτερους" και "ανώτερους". Ο ζωγράφος που δημιουργεί μια ελαιογραφία (και την εκθέτει σε μια γκαλερί όπου μπορεί να την πουλήσει έναντι πάρα πολύ αδράς αμοιβής) είναι "καλλιτέχνης", ενώ ο ζωγράφος που χρησιμοποιεί έναν υπολογιστή (κι ας έχει εκπαιδευτεί στις συμβατικές τεχνικές σχεδίου) δεν είναι. Ο ένας είναι ηθικός, ο άλλος ανήθικος. Η μοναδικότητα είναι ανώτερη, η μαζικότητα είναι κατώτερη. Αυτή η δυιστική αντίληψη είναι ακριβώς η αιτία που δημιουργήθηκε και ο όρος "παραλογοτεχνία" ως κάτι φτηνό και "αήθες" από μια συγκεκριμένη "ελίτ". Ελίτ διανοουμένων δηλαδή. Θα σταθώ και σε ένα ακόμα σημείο. Γράφεις: " Αλλά το να λέμε ψέματα και να κάνουμε εξωφρενικές υποθέσεις για τη φύση και την πραγματικότητα δεν συνιστά από μόνο του (αυτό που γνωρίζουμε ως) λογοτεχνία. Από τη στιγμή που στα πλαίσια της γλώσσας μπορούμε να κάνουμε πράγματα που δεν μας επιτρέπει η πραγματικότητα, π.χ. να παίζουμε με τα νοήματα των λέξεων, ακόμη και με τους ήχους τους, να δημιουργούμε εννοιολογικές αναλογίες και από αυτές να προκύπτουν συμβολισμοί και αλληγορίες, έχουμε λογοτεχνία. Κι όταν τα παιχνίδια μας με τη γλώσσα φτάνουν να αγγίξουν και να συγκινήσουν άλλους, τότε αυτή η λογοτεχνία γίνεται κοινό κτήμα, μπολιάζει την καθημερινή γλώσσα, δημιουργεί κανόνα και διαχωρίζει τη θέση της από άλλες, σύγχρονές της απόπειρες." Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω.Εξωφρενικές υποθέσεις για τη φύση και την πραγματικότητα δεν συνιστούν εξ ορισμού λογοτεχνία. Όμως η λογοτεχνία μόνο με ένα εξαιρετικά αυστηρό ορισμό μπορεί να θεωρηθεί λεξιπλαστική άσκηση, λεξιπλασία ή, έστω, εννοιοπλασία. Για μένα, το ζητούμενο είναι μια λογοτεχνία που να δίνει στον αναγνώστη το κλειδί μιας υπέρβασης, και όταν γίνεται αυτό, βλέπω την τεχνική αρτιότητα σαν ήσσονος σημασίας. Βεβαίως, μπορεί να πει κανείς στο σημείο αυτό, και το έχω ακούσει συχνά, πως η επιστημονική φαντασία ή η μυθοπλασία δεν είναι παρά μια "λογοτεχνία" φυγής. Κατά τη δική μου γνώμη, ο όρος αυτός λέγεται συνήθως από μερίδα διανοουμένων και λογοτεχνών που αδυνατούν να κάνουν την υπέρβαση και χαρακτηρίζουν εκείνους που, μέσα από τα βιβλία τους, μπορούν να υπερβούν την πραγματικότητα, σαν παραλογοτέχνες κ.λπ. Η πραγματικότητα και η αλήθεια δεν είναι όρια. Είναι στόχοι σε μια αέναη πορεία όπου μόνο μικροί σταθμοί υπάρχουν και ποτέ δεν προσεγγίζονται πραγματικά. Ευτυχώς για μας, η φαντασία, που είναι και ο φορέας αυτού του ταξιδιού, δεν είναι μονοπώλειο των διανοουμένων αλλά κάθε ανθρώπινου όντος. Eίναι ελεύθερη και κοινή. Και ως τέτοια, μπορεί να αγγιχθεί και από τον Ταρζάν, και από τον Luke Skywalker, και από τον Tolkien και από τον Asimov, όχι μόνο από τον Victor Hugo ή τον Friedrich Wilhelm Nietzsche. Πιθανότατα, λοιπόν, το πρόβλημα με "ταμπέλες" κ.λπ., που συχνά ακούμε, και τις οποίες όλοι φαίνεται να απεχθάνονται, να πρέπει να τοποθετηθεί, πια, σε άλλες πιο σωστές βάσεις και όχι σε ανοησίες όπως τι είναι ε.φ. ή φάνταζυ. Οι πραγματικές ταμπέλες είναι "λογοτεχνία" και "παραλογοτεχνία". Είναι στίγματα που εμφανώς διαχωρίζουν το "καλό" από το "κακό", το "ηθικό" από το "αήθες", το "αποδεκτό καλλιτεχνικό γίγνεσθαι ενός ζωγράφου" από το "μη αποδεκτό καλλιτεχνικό γίγνεσθαι ενός σκιτσογράφου", το "άξιο λόγου" από το "ανάξιο", την "τέχνη" από την "κακοτεχνία", τον "καλλιτέχνη" από τον "κακοτέχνη", την "ελίτ" από τη "μάζα". Ας τις καταργήσουμε . . . Edited August 8, 2011 by Oberon Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest old#2065 Posted August 10, 2011 Share Posted August 10, 2011 (edited) Παραθέτω ένα απόσπασμα από ένα άλλο topic , όπου για ένα παρόμοιο ζήτημα είχα διατυπώσει κάποιες απόψεις που έχουν σχέση με το θέμα που συζητάτε. ................................................................................... Ως προς τους ορισμούς τώρα. Αν το γράψιμο είναι τέχνη τότε τι είναι τέχνη και ποιός τολμάει να πει ότι κατέχει τη γνώση για να κρίνει την τέχνη. Και μετά τι σημαίνει κριτικός τέχνης. Για να ξεκαθαρίσω την θέση μου πριν συνεχίσω, ο καθένας μπορεί να κρίνει όποιον έχει εκτεθεί με ένα έργο του, και από την άλλη κανένας δεν είναι άξιος να κρίνει οτιδήποτε κινείται στα όρια της τέχνης γιατί η τέχνη ανά τους αιώνες αναζητεί τον ορισμό της. Αυτή την αναζήτηση του ορισμού της έννοιας της τέχνης την συνεχίζω για χρόνια. Είναι η τέχνη το ωραίο ; Είναι το πρωτότυπο ; Είναι το χρήσιμο ;Είναι το πολιτικά ορθό ; Είναι το σοκαριστικό ; Είναι το τεχνικά άψογο ; Είναι το χρήσιμο ; Είναι το κατανοητό ; Είναι το διαχρονικό ; κλπ Και μετά τίθεται το ερώτημα που απευθύνεται η τέχνη και κατ επέκταση ο δημιουργός ; Σε όλους ; Στους ειδικούς; Στους μυημένους ; Στους σύγχρονους ; Στους επερχόμενους ; Στην ψυχή ; Στη σκέψη ;η μήπως τελικά στη δική του ματαιοδοξία ; Η δική μου απάντηση είναι, και παρακαλώ δώστε ελάχιστη σημασία στην προσωπική μου επιλογή, ότι τέχνη είναι κάτι που καταφέρνει να δημιουργήσει συναισθήματα παρόμοια με του δημιουργού στον αποδέκτη, ανεξάρτητα από κάλος και τεχνική, η κοινωνική-οικονομική-εθνική-θρησκευτική-χρονική -ηθική η άλλη ταύτιση μεταξύ τους. Με αυτή την αντίληψη του θέματος και έχοντας από εμπειρία πια απορρίψει τους πάσης φύσεως ειδικούς, σας λέω κατηγορηματικά πες τε έναν καλό λόγο σε κάποιον που πασχίζει να αρθρώσει τις ανησυχίες του, εντοπίστε του κάποιες αδυναμίες αλλά μην μπαίνετε στην παγίδα του «εγώ που έχω διαβάσει τόσο, και εγώ που είμαι ειδικός, εγώ που έχω γράψει κλπ». (Αυτό δεν αφορά αυτό το topic αλλά το άφησα γιατί το θεωρώ σημαντικό να ενθαρρύνονται, κυρίως οι νέοι δημιουργοί, στο ξεκίνημά τους. Είναι χιλιάδες τα παραδείγματα όπου οι ‘ειδικοί’ αφόριζαν ένα δημιούργημα και ένα δυο αιώνες μετά οι άλλοι ‘ειδικοί’ το θεωρούσαν κλασσικό. Όταν κτίστηκε το αστεροσκοπείο της Αθήνας από τους Βαυαρούς έγινε επερώτηση στη γερμανική βουλή για τη βεβήλωση της Πνύκας, σήμερα το αστεροσκοπείο είναι κλασικό διατηρητέο μνημείο. Αν ο Θεόφιλος ήταν σπουδαστής στη Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, σήμερα, θα τον έβαζαν να μπογιατίζει τους τοίχους ,άσε που αν ο στρατηγός Μακρυγιάννης έστελνε τα απομνημονεύματά του (η ο Παπαδιαμάντης) σε έναν σύγχρονο εκδοτικό οίκο δεν θα έπαιρναν καν απάντηση. Πιστεύω ότι καλό είναι να βλέπουμε πάντα τα πράγματα πιο σφαιρικά. Άλλωστε .......... «Στο μέτρο που η κοινωνία ονειρεύεται την αναγκαιότητα, γίνεται αναγκαίο το όνειρο» (Γκυ Ντεμπόρ) Edited August 10, 2011 by npaps Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Παρατηρητής Posted August 10, 2011 Share Posted August 10, 2011 Αν ο Θεόφιλος ήταν σπουδαστής στη Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, σήμερα, θα τον έβαζαν να μπογιατίζει τους τοίχους ,άσε που αν ο στρατηγός Μακρυγιάννης έστελνε τα απομνημονεύματά του (η ο Παπαδιαμάντης) σε έναν σύγχρονο εκδοτικό οίκο δεν θα έπαιρναν καν απάντηση. How true... Είμαι 1000% σίγουρος ότι θα υπήρξαν τουλάχιστον άλλοι 10 Παπαδιαμάντηδες αλλά ποτέ δεν τους έμαθε ο κόσμος, είτε επειδή οι εκδότες αδιαφόρησαν παντελώς για τα έργα τους είτε επειδή δεν είχαν το απαιτούμενο "βίσμα" Αυτό που έχω να πω εγώ επί του θέματος είναι πως στην Ελλάδα των τελευταίων 30 (για να μην πω και 40) χρόνων, δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς είναι λογοτεχνία. Έχουμε σταθεί στους δικούς μας κλασσικούς, πεζογράφους και ποιητές,κι από εκεί κι έπειτα το χάος, σαν μην γράφτηκε ποτέ τίποτα το αξιόλογο απο κανέναν άλλο, μετά το θάνατο τους. Σήμερα ποιο βιβλίο θεωρείται λογοτεχνικό και ποια κριτίρια; Είναι εκείνα που εκδίδονται από μικρούς εκδοτικούς και δεν πουλάνε παρά 200 κομμάτια με το ζόρι ή είναι τα εμπορικά, στα οποία κανείς δεν καταδέχεται να γράψει κριτική επειδή τα θεωρούν "βιβλία παραλίας". Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
odesseo Posted August 10, 2011 Share Posted August 10, 2011 Όχι, Γιώργο, το τι είναι λογοτεχνικό ή όχι ΔΕΝ ήταν ποτέ θέμα (χαμηλών ή όχι) πωλήσεων. Όσοι εξακολουθείτε να ενδιαφέρεστε για το θέμα, κάντε τον κόπο να ρίξετε μια ματιά στο παρακάτω, και επανερχόμαστε. http://www.tanea.gr/vivliodromio/?aid=37979 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.