Nihilio Posted August 18, 2011 Share Posted August 18, 2011 Ο Ρουσντί έγινε γνωστός βέβαια με ένα βιβλίο για Αγγέλους... ;) Και ο Θωμάς Ακινάτης έγραφε για αγγέλους - για να μη θυμηθώ τον Ιωάννη της Αποκάλυψης, με τους αγγέλους και τους ιππότες. Πέρα από το αστείο, το point σου, δηλαδή, είναι ότι και αυτοί είναι sff; Πρέπει να υπάρχει point απαραίτητα; Μια παρατήρηση έκανα, τα υπόλοιπα σκέψου τα εσύ. Η κατηγοριοποίηση είναι ξεχωριστός επιστημονικός κλάδος και χρησιμοποιείται από ΚΑΘΕ επιστήμη. Σε ένα φόρουμ λοιπόν που ασχολείται με συγκεκριμένο τμήμα της φιλολογίας είναι λογικό να υπάρχει μία ταξινόμηση για να βοηθάει τον χρήστη (που δεν είναι καταναλωτής) να συμμετάσχει σε αυτό.Έλα τώρα Η επιστήμη κατατάσσει και κατηγοριοποιεί τα είδη της σύμφωνα με το εξηγητικό της μοντέλο και τις λογικές κατηγορίες. Όχι και να φτάσουμε να λέμε "επιστημονική κατηγοριοποίηση" π.χ. το χωρισμό των προϊόντων στο supermarket. Το δε ότι η κατηγοριοποίηση των ειδών στο φόρουμ διευκολύνει τη συμμετοχή των χρηστών, δεν το καταλαβαίνω. Το ότι τους γλιτώνει από τον κόπο και το χρόνο να ψάξουν και να βρουν αυτό που θέλουν, γιατί διαφέρουν οι προτιμήσεις το καταλαβαίνω. Αλλά αυτό συμβαίνει ακριβώς επειδή δεν θέλουν όλοι τα ίδια πράγματα, δηλαδή είναι ήδη με κάποιον τρόπο κατηγοριοποιημένοι και οι ίδιοι οι χρήστες.Μάρκετινγκ δεν είναι μόνο οι διαφημίσεις. Είναι μάρκετινγκ δηλαδή ο διαχωρισμός των βιβλίων σε μία δανειστική βιβλιοθήκη; Μήπως είναι μάρκετινγκ και το ότι η πληροφορία στο ίντερνετ είναι χωρισμένη σε σελίδες και όχι όλη χύμα; Εγώ θα έλεγα ότι το να ταξινομείς πληροφορία για ευκολότερη πρόσβαση δεν είναι μάρκετινγκ αλλά απόδειξη πρακτικού πνεύματος. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Electroscribe Posted August 19, 2011 Share Posted August 19, 2011 (edited) Κωμικό απόσπασμα από το τελευταίο βιβλίο του Arachnida: Παντού όπου και να πήγαινε ο ήρωας, έβρισκε μια κοπέλα των ονείρων του και την αγαπούσε τρελά και τον αγαπούσε κι εκείνη. Όμως μετά από λίγο καιρό κάποιο κοσμοϊστορικό γεγονός τούς στερούσε την ευτυχία. Η Άννα κάηκε στην καταστροφή της Σμύρνης, η Μαριάννα ανατινάχθηκε στον τορπιλισμό της Έλλης, τη Χριστιάνα την εκτέλεσαν οι Ναζί, η Βαλεριάνα έφαγε στη μάπα μία ναπάλμ στο Γράμμο, η Αντριάνα σκοτώθηκε μαζί με τον Λαμπράκη και τη δεύτερη Άννα την πάτησε “εντελώς τυχαία” το leopard, ενώ έκανε αναστροφή για να εισέλθει στο Πολυτεχνείο. Ήταν άτυχος ο Ιωσήφ Διογένης, πρωταρχικά γιατί την ιστορία του την είχε αναλάβει ο συγκεκριμένος συγγραφέας. Το χειρότερο στο βιβλίο ήταν το τέλος, όταν ο Ιωσήφ ξαναβρήκε την πρώτη Άννα, που τελικά δεν είχε πεθάνει στην καταστροφή της Σμύρνης αλλά είχε ζήσει, είχε γίνει Εβραία, μετά διπλή κατάσκοπος των Γερμανών, βγήκε στα βουνά με τον ΕΛΑΣ, είχε ένα σύντομο φλερτ με το διάδοχο Κωνσταντίνο και τελικά βασανίστηκε απ’ την ΕΣΑ. Ιωσήφ Διογένης και πρώτη Άννα βρέθηκαν στην τελευταία σελίδα του βιβλίου αγκαλιασμένοι, βαθιά γερασμένοι, αλλά ευτυχισμένοι, να παρακολουθούν την κεντρική ομιλία του Ανδρέα πριν τις εκλογές του ηρωικού ‘81. Κι αν νομίζετε ότι τέτοια είναι μόνο τα βιβλία που γράφονται από νοικοκυρές για να τα διαβάσουν από νοικοκυρές, μάλλον δεν έχετε διαβάσει ελληνικά mainstream βιβλία της τελευταίας δεκαετίας, γραμμένα από άρρενες "σοβαρούς" και "ποιοτικούς" συγγραφείς που τους υμνούν οι στήλες των βιβλιοκριτικών για το βάθος της σκέψης τους και το πολιτικό τους μήνυμα. Edited August 19, 2011 by Electroscribe Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
odesseo Posted August 19, 2011 Share Posted August 19, 2011 Κι αν νομίζετε ότι τέτοια είναι μόνο τα βιβλία που γράφονται από νοικοκυρές για να τα διαβάσουν από νοικοκυρές, μάλλον δεν έχετε διαβάσει ελληνικά mainstream βιβλία της τελευταίας δεκαετίας, γραμμένα από άρρενες "σοβαρούς" και "ποιοτικούς" συγγραφείς που τους υμνούν οι στήλες των βιβλιοκριτικών για το βάθος της σκέψης τους και το πολιτικό τους μήνυμα. Για πες μας, Λευτέρη, πού θα το απέδιδες αυτό το φαινόμενο; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Electroscribe Posted August 26, 2011 Share Posted August 26, 2011 Για πες μας, Λευτέρη, πού θα το απέδιδες αυτό το φαινόμενο; Τα ανόητα ονόματα είναι απλά μόδα. Η προκάτ πλοκή έχει να κάνει με πολιτικές εμμονές που δεν έχουν καμιά σχέση με το θέμα μας. Η μετριότητα της γραφής είναι μάλλον αποτέλεσμα του μικρού μεγέθους της χώρας μας. Η διαπλοκή είναι απολύτως φυσιολογική όταν είμαστε λίγοι. Μπορεί κάποιος να είναι και συγγραφέας ευπώλητων και βιβλιοκριτικός. Και δάσκαλος δημιουργικής γραφής και αναγνώστης σε εκδοτικό οίκο. Κι αυτό να θεωρείται θεμιτό, όποια χρήση των ιδιοτήτων του κι αν κάνει. Επίσης, ακόμα και το ΕΚΕΒΙ έχει παρατηρήσει ότι έχουμε πολύ μικρό αναγνωστικό κοινό (επί του πληθυσμού) και ασύμμετρα μεγάλη βιβλιοπαραγωγή (με το μεγαλύτερο μέρος της να είναι μεταφράσεις). Παγκοσμίως, τη μεγάλη επιτυχία δεν την φέρνουν οι λίγοι αναγνώστες που διαβάζουν πενήντα βιβλία το χρόνο αλλά οι πολλοί που διαβάζουν δύο και δεν έχουν ιδιαίτερα ανεπτυγμένο αισθητήριο, ούτε μεγάλες απαιτήσεις. Κι άλλα θα μπορούσα να πω, αλλά για να μην πολυλογώ, νομίζω πως αυτό που φταίει είναι πως το ελληνικό αναγνωστικό κοινό δεν έχει μεγάλες απαιτήσεις και οι Έλληνες συγγραφείς καταλαβαίνουν πως ο πραγματικός ανταγωνισμός δεν είναι στο επίπεδο της γραφής αλλά στο επίπεδο των γνωριμιών που θα σε προωθήσουν, οπότε ξοδεύουν εκεί την ενέργεια και το χρόνο τους κι όχι στη βελτίωση της γραφής τους (ακόμη και τα ιστολόγια στην Ελλάδα φαίνονται να στηρίζονται στις στήλες βιβλιοκριτικής για το τι θα καθίσουν να διαβάσουν, έστω κι αν είναι αντικειμενικές οι γνώμες που τελικά θα πουν) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted September 12, 2012 Share Posted September 12, 2012 Δεν υπάρχουν αντικειμενικά λογοτεχνικά κριτήρια και επομένως δεν υπάρχει "παραλογοτεχνία". Πιστεύω ότι ο συγκεκριμένος όρος δεν είναι παρά μια επινόηση της αγοράς (για να δικαιολογήσει το γεγονός ότι λίγα κείμενα βρίσκουν το φως της δημοσίευσης). Λογοτεχνικό είναι ότι αρέσει και ότι μιλάει στον πολύ κόσμο. Και σκεφτείτε ότι εγώ που έχω αυτή την άποψη, είμαι λάτρης του γοτθικού πομπώδους ύφους, ή του λυρικού και τα προτιμώ πάντα έναντι μιας "ξερής" αφήγισης. Χωρίς όμως να απαξιώνω την "ξερή" αφήγιση και -εκ των πραγμάτων- διαβάζω και αρκετά βιβλία που δεν έχουν και τόσο "στολισμένο" λόγο. Όμως δεν υπάρχει παραλογοτεχνία για μένα, δεδομένου ότι το 90% των καλλιτεχνικών κριτηρίων είναι θέμα υποκειμενισμού και προσωπικού γούστου. Μια οποιαδήποτε κριτική στην τέχνη είναι επιτυχής όταν μπορεί να εκτιμήσει αν το εν λόγω έργο θα αρέσει σε πολύ κόσμο ή όχι. Επίσης θεωρώ τον όρο παραλογοτεχνία ως σνομπ και απαξιωτικό 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
laas7 Posted September 12, 2012 Share Posted September 12, 2012 (edited) Βαριομουν να διαβασω ολα τα σχολια αν και εκατσα και διαβασα καμποσα. Κατα την γνωμη μου ο ορος δεν υφισταται. Οπως συμβαινει με τους περισσοτερους ορους με την προθεση παρα...υποδηλωνεται ως κατι παρακμιακο η παρακατιανο και παει λεγοντας... αλλα εγω δεν ξερω κανεναν σοβαρο λογοτεχνη που να εκατσε ποτε να κατηγορησει ενα ειδος, οποιοδηποτε ... ολοι οι μεγαλοι ασχολουνται μονο με τους εαυτους τους και καλα κανουν...κατι θα ξερουν... πως οταν ηταν μικροι ολο και καποιο κομικ θα τους αρεσε να διαβαζουν και πως σε ολους εχει πεσει στα χερια τους μια χαζοφυλλαδα και την εχουν χαζεψει... δεν καταλαβαινω εν τελει τον τοσο κοπο να αποδειξει καποιος που γραφει η διαβαζει π.χ. ΕΦ πως ειναι καλη η ποιοτικη... ατομα που εχουν τετοια στεγανα στο μυαλο τους π.χ. α η ΕΦ ειναι κατωτερη κτλ εχουν αυτοι το προβλημα και οχι εγω που μου αρεσει και που ταυτοχρονα δεν διαβαζω μονο φανταστικη λογοτεχνια, αλλα οτιδηποτε βρισκω ενδιαφερον χωρις να χρειαζεται να απολογηθω γι αυτο! Edited September 12, 2012 by laas7 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Μπόρχες Posted September 29, 2012 Share Posted September 29, 2012 Νομίζω ότι ο όρος παραλογοτεχνία χρησιμοποιήθηκε τους δυο περασμένους αιώνες για να κατηγοριοποιήσει οποιοδήποτε κείμενο δεν ασχολείτο με τα "υψηλά" θέματα, τα οποία αποδεχόταν η αριστοκρατία αρχικά και η αστική τάξη αργότερα. Δηλαδή οι κυρίαρχες τάξεις. Ιστορίες με φαντάσματα, αστυνομικές ιστορίες, ιστορίες πρώιμης επ.φαντασίας και άλλες ανήκαν συλλήβδην στην παραλογοτεχνία. Βέβαια με τον καιρό η αστική τάξη αντιλήφθηκε ότι αυτή η λογοτεχνία μπορεί να τής αποφέρει καλά χρήματα και έσπευσε να την υιοθετήσει στήνοντας γύρω της επικερδείς επιχειρήσεις. Ωστόσο, ένα μεγάλο μέρος της πνευματικής "ηγεσίας", των διανοούμενων, εξακολουθεί να θεωρεί όλα τα προαναφερθέντα είδη ως παραλογοτεχνία και αρνείται ότι μπορούν να μας προσφέρουν λαμπρούς χαρακτήρες, εξαιρετικές γραμμές και σπουδαίες στιγμές. Προσωπικά απορώ πως η Λέσινγκ και ο Σαραμάγκου, τον οποίο θεωρώ συγγραφέα που δεν μπορεί να θεωρηθεί συμβατικός, βραβεύτηκαν με Νομπέλ. Στην Ελλάδα τα πράγματα είναι τρις χειρότερα. Μετά την απελευθέρωση η λογοτεχνία μας ήταν κυρίως ηθογραφική και στραμμένη στην παράδοση. Από την γενιά του '30 και μετά στρέφεται στον αστισμό. Και αυτες τις δυο ιστορικές περιόδους της λογοτεχνίας μας, η λογοτεχνία του φανταστικού κατηγορείται απο τους παρωπιδιστές εστέτ, κριτικούς και λογοτέχνες ως παραλογοτεχνία. Ως ανάξια προσοχής και σημασίας. Αν και σήμερα το αναγνωστικό κοινό της λογοτεχνίας του φανταστικού εκτιμά περισσότερο το είδος, εκδοτικοί, κριτικοί και λογοτέχνες σνομπάρουν, προφανέστατα για μένα, οποιαδήποτε ελληνινή απόπειρα συγγραφής φανταστικής λογοτεχνίας! Αυτά! 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted October 4, 2012 Share Posted October 4, 2012 (edited) Στην Ελλάδα τα πράγματα είναι τρις χειρότερα. Μετά την απελευθέρωση η λογοτεχνία μας ήταν κυρίως ηθογραφική και στραμμένη στην παράδοση. Από την γενιά του '30 και μετά στρέφεται στον αστισμό. Και αυτες τις δυο ιστορικές περιόδους της λογοτεχνίας μας, η λογοτεχνία του φανταστικού κατηγορείται απο τους παρωπιδιστές εστέτ, κριτικούς και λογοτέχνες ως παραλογοτεχνία. Ως ανάξια προσοχής και σημασίας. Αν και σήμερα το αναγνωστικό κοινό της λογοτεχνίας του φανταστικού εκτιμά περισσότερο το είδος, εκδοτικοί, κριτικοί και λογοτέχνες σνομπάρουν, προφανέστατα για μένα, οποιαδήποτε ελληνινή απόπειρα συγγραφής φανταστικής λογοτεχνίας! Αυτά! Τα είπες όλα και φωτογράφησες την πραγματικότητα γλαφυρά. Συμβαίνουν πολύ παράξενα πράγματα στην χώρα μας και κάπου έχω την αίσθηση ότι προωθείται το άσπρο ως μαύρο και το αντίστροφο. Θα αναφέρω μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα: 1. Πολλές φορες η απαξίωση των λογοτεχνικών ειδών φαίνεται από το τι ορίζει κάποιος ως λογοτεχνία. Εδώ στη Θεσσαλονίκη υπάρχει ένας τοπικός σταθμός που προβάλλει μια εκπομπή που ασχολείται με την λογοτεχνία. Σας πληροφορώ ότι το 99% των εκπομπών, ασχολούνται με βιβλία ηθογραφίας και λαογραφικών στοιχείων από διάφορα ελληνικά χωριά. Το συμπέρασμα που βγάζει κάποιος από εκπομπές σαν κι αυτή, είναι ότι η λογοτεχνία είναι οτιδήποτε περιέχει λαογραφικά στοιχεία από διάφορα χωριά. Άντε τώρα να πείσεις εσύ που διαβάζεις επιστημονική φαντασία ότι διαβάζεις λογοτεχνία στου κουφού τη πόρτα, όταν το περιβάλλον που ορίζεται από τέτοιες θέσεις είναι ήδη αφιλόξενο. 2. Ελικρινά δεν έχω γνωρίσει βιβλιοφάγο (όπως εμένα) που να αφορίζει τα λογοτεχνικά είδη. Οσους ξέρω και είναι βιβλιοφάγοι διαβάζουν κατά κόρον τη φανταστική λογοτεχνία ή το κατασκοπικό/αστυνομικό μυθιστόρημα. Αντίθετα όσους έχω γνωρίσει που αφορίζουν τα λογοτεχνικά είδη, είναι ζήτημα αν διαβάζουν 5-6 βιβλία τον χρόνο, κατά προτίμηση το καλοκαίρι στην παραλία. ΤΥΧΑΙΟ;;; 3. Η "λογοτεχνική αξία" είναι 90% θέμα υποκειμενισμού. Αντε να με πείσει κάποιος ότι ένα best-seller στερείται λογοτεχνικής αξίας, τη στιγμή που εξυπηρετεί τον σκοπό του (δηλαδή μιλάει σε πολύ κόσμο). 4. Η επιμορφωτική αξία ως κύρια προϋπόθεση ένταξης ενός έργου στην λογοτεχνία είναι κάτι το εξωφρενικό και το αστείο. Οποιος ψάχνει την επιμορφωτική αξία σε λογοτεχνικά συγγράμματα και αφορίζει όσα δεν την έχουν, στην ουσία αφορίζει το 90% της λογοτεχνίας. Επομένως πόσα βιβλία θα διαβάσει αυτός στη ζωή του και πόσα ένας που δέχεται ότι η λογοτεχνία πρέπει να έχει προτίστως ψυχαγωγικές αρετές; 5. Ο αφορισμός της ελληνικής γλώσσας με δεδομένο ότι η προσφορά είναι που καθορίζει τη ζήτηση και όχι το αντίστροφο. Πόσες φορές έχουμε ακούσει απόψεις όπως: "Η χέβι μέταλ μουσική γίνεται μόνο με αγγλικό στίχο, διότι η ελληνική γλώσσα δεν προσφέρεται για τέτοιου είδους μουσική". "Καλή η τάδε ελληνική ταινία φαντασίας αλλά ΄΄ηχησε άσχημα στα αφτιά μου γιατί οι ηθοποιοί μιλούσαν ελληνικα" (και να στο λέει αυτό Ελληνας!!!). "Ωραίο video game αλλά με ενοχλεί που μιλάει ελληνικά". "Καλή η τάδε φανταστική ιστορία, αλλά θεωρώ βλάχικο το γεγονός ότι τοποθετείται στην Ελλάδα" (προφανώς θα προτιμούσε να τοποθετείται στην Αμερική). Ολες αυτές οι απόψεις, όσο αστείες κι αν ακούγονται, δυστυχώς υπάρχουν. Αν θέλουμε σαν λαός να συνεχίσουμε τον πολιτισμό μας και να μην τον αφήσουμε να ξεψυχίσει, θα πρέπει να αλλάξουμε μυαλά και να πάψουμε να τρώμε (ζήτηση) μόνο αυτά που μας σερβίρουν (προσφορά). Αυτες είναι οι βασικότερες από τις διαπιστώσεις μου (θα μπορούσα να γράφω επί ώρες ολόκληρες) και νομίζω ότι ο όρος "λογοτεχνία" δεν πρέπει να είναι κτήμα καμίας ελίτ. Edited October 4, 2012 by alien666 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Μπόρχες Posted October 9, 2012 Share Posted October 9, 2012 Άλιεν, ολόσωστα όσα γράφεις! Δυστυχώς και στη λογοτεχνία μας, όπως και παντού, είμαστε υπανάπτυκτοι και παρωπιδιστές, μονόχνωτοι. Σκέψου, τί υποδοχή θα είχε ένα βιβλίο ελληνικής ηρωικής φαντασίας με πηγή έμπνευσης την αρχαία Ελλάδα από τον λεγόμενο πνευματικό κόσμο. Στην καλύτερη των περιπτώσεων θα περνούσε απαρατήρητο. Στην χειρότερη θα χαρακτηριζόταν ως αρχαιολάγνο, προγονόπληκτο και τα λοιπά. Ή πως θα υποδέχονταν ένα βιβλίο εναλλακτικής ιστορίας, το οποίο να έδειχνε την Ελλάδα νικήτρια στη Μικρασιατική εκστρατεία. Τρέμω και μόνο στην ιδέα. Ο συγγραφέας θα έπρεπε να σχοινοβατήσει ώστε να παρουσιάσει έτσι τον κόσμο του, ώστε να μην χαρακτηριστεί από τους μεν εθνικιστής από τους δε ανθέλληνας και αντιπατριώτης. Γενικώς στην Ελλάδα κρίνουμε ένα βιβλίο και τον συγγραφέα του με πολιτικά κριτήρια. Ίσως βέβαια να φταίνε και οι συγγραφείς που έδιναν και δίνουν στα βιβλία τους έντονο πολιτικό περιεχόμενο. Πραγματικά δεν ξέρω. Και δεν ενοχλούμαι από μυθιστορήματα ή διηγήματα με πολιτική διάσταση. Όμως, απαιτώ η διάσταση αυτή να δίνεται με πρωτότυπο τρόπο και λογοτεχνικό. Να μην υπηρετεί η λογοτεχνία την πολιτική, αλλά το αντίστροφο. Επομένως, απαιτώ ένα λογοτεχνικό κείμενο να κρίνεται με βάση τα λογοτεχνικά προτερήματα και τα μειονεκτήματα του και όχι με την πολιτική θέση που εκφράζει, αν εκφράζει. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Solonor Posted October 9, 2012 Share Posted October 9, 2012 Εγώ πάλι έχω γνωρίσει πολλούς βιβλιοφάγους, οπαδούς της φανταστικής λογοτεχνίας, που αφορίζουν κάποια ή και όλα τα υπόλοιπα είδη, ακόμα και κάποια που ανήκουν στο φανταστικό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
heiron Posted October 9, 2012 Share Posted October 9, 2012 Είναι κοινό γνώρισμα οπαδών, φανμποϊσμός. Ακόμη και σε ένα υποείδος του υποείδους βλέπεις την μία ομάδα να υποστηρίζει το Α και να θάβει το Β ενώ η άλλη κάνει το αντίθετο. Όμως άλλο αυτό άλλο να βγάζεις ένα είδος εντελώς εκτός λογοτεχνίας απλά επειδή δεν σου αρέσει. Δεν λενε οι οπαδοί της ΕΦ ότι το φάντασυ δεν είναι λογοτεχνία ή το αντίστροφο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted October 9, 2012 Share Posted October 9, 2012 Το καλό γράψιμο και η καλή εκτέλεση γενικά νομίζω πως κάνει οτιδήποτε αξιόλογο, ανεξαρτήτως θέματος. Έχω στο μυαλό μου το Hangover (την ταινία), που πήρε ένα θέμα που προσφέρεται για χαβαλέ-σαχλαμάρα ταινία (μπάτσελορ πάρτι που οδηγεί σε μπελάδες - ήδη έχουν γυριστεί ένα σωρό αηδίες με αυτό το θέμα) - και έκανε μια καλή κωμωδία, που δεν προσβάλλει τη νοημοσύνη του θεατή, τέλος πάντων. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted October 10, 2012 Share Posted October 10, 2012 Πολύ διασκεδαστικό. Και έγινε μόλις χθες το πρωί, το 2004. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Μάρβιν ΑΑΠ Posted October 10, 2012 Share Posted October 10, 2012 The distinctive flaws of Atlanta Nights include nonidentical chapters written by two different authors from the same segment of outline (13 and 15), a missing chapter (21), two chapters that are word-for-word identical to each other (4 and 17), two different chapters with the same chapter number (12 and 12), and a chapter "written" by a computer program that generated random text based on patterns found in the previous chapters (34). Characters change gender and race; they die and reappear without explanation. Spelling and grammar are nonstandard and the formatting is inconsistent. The initials of characters who were named in the book spelled out the phrase "PublishAmerica is a vanity press." τα πάντα όλα! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted October 10, 2012 Share Posted October 10, 2012 Ε, ναι, άμα είναι να κάνεις μια πλάκα, κάν' την σωστά! :-) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Adicto Posted October 10, 2012 Share Posted October 10, 2012 Στο ίδιο πνεύμα (θάβοντας τους Λακαν αυτού του κόσμου και κυρίως τους οπαδούς τους): http://en.wikipedia.org/wiki/Fashionable_Nonsense Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted October 10, 2012 Share Posted October 10, 2012 (edited) Αφού το ρίξαμε εκεί, ορίστε κι άλλη μία παρόμοια περίπτωση. http://en.wikipedia....wiki/Ern_Malley Αλλά μάλλον σπαμάρουμε, ε; Edited October 10, 2012 by aScannerDarkly Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted October 12, 2012 Share Posted October 12, 2012 (edited) Σκέψου, τί υποδοχή θα είχε ένα βιβλίο ελληνικής ηρωικής φαντασίας με πηγή έμπνευσης την αρχαία Ελλάδα από τον λεγόμενο πνευματικό κόσμο. Στην καλύτερη των περιπτώσεων θα περνούσε απαρατήρητο. Στην χειρότερη θα χαρακτηριζόταν ως αρχαιολάγνο, προγονόπληκτο και τα λοιπά. Ή πως θα υποδέχονταν ένα βιβλίο εναλλακτικής ιστορίας, το οποίο να έδειχνε την Ελλάδα νικήτρια στη Μικρασιατική εκστρατεία. Τρέμω και μόνο στην ιδέα. Ο συγγραφέας θα έπρεπε να σχοινοβατήσει ώστε να παρουσιάσει έτσι τον κόσμο του, ώστε να μην χαρακτηριστεί από τους μεν εθνικιστής από τους δε ανθέλληνας και αντιπατριώτης. Αυτό είναι γεγονός, αν και έχει να κάνει με άλλου είδους παθογένειες του τόπου μας και δεν περιορίζεται μόνο στα καλούπια της "λογοτεχνίας" και της "παραλογοτεχνίας". Υπάρχουν περιπτώσεις που κάποιος επιχείρησε να δημιουργήσει ιστορία εποχής στην αρχαία Ελλάδα και χαρακτηρίστηκε ως ακροδεξιός (!!!!???) ενώ για κάποιον παράλογο λόγο που δεν κατανοώ, οποιαδήποτε μυθοπλαστική ιστορία εποχής στην χώρα μας, πρέπει να έχει επιμορφωτικό χαρακτηρα, λες και είναι μάθημα σχολείου. Ο συγγραφέας δηλαδή (που μπορεί να είναι και σεναριογράφος) καλείται οχι απλώς να ψάξει το ιστορικό υπόβαθρο της εποχής στην οποία τοποθετείται η ιστορία του για να είναι ακριβής (όπως γινεται στις σοβαρές χώρες), αλλά επιπλέον για να ΔΙΔΑΞΕΙ. Και αυτό είναι παραλογισμός. Αν θέλω να διδαχτώ κάτι, θα διαβάσω μια έρευνα ή θα δω ένα ντοκιμαντέρ. Δεν καταφεύγει όμως στην τέχνη ο άνθρωπος μόνο και μόνο για να διδάσκει και να διδάσκεται. Είναι άλλες οι δημιουργίες και οι μορφές λόγου που έχουν αποκλειστικά αυτόν τον σκοπό. Edited October 12, 2012 by alien666 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.