Στίβεν Κινγκ - Ο μαύρος πύργος (Stephen King - The Dark Tower)

July 16, 2005

Μόλις τελείωσα το The gunslinger, το πρώτο βιβλίο του Dark Tower του Στίβεν Κινγκ.

Έχω να πω μερικά πράγματα.

1. Δεν μου θύμισε καθόλου Στίβεν Κινγκ. Αν δηλαδή σε κάποιον δεν αρέσει το στυλ του, μπορεί άνετα να διαβάσει αυτό το βιβλίο. Δεν θα το καταλάβαινε πιστεύω, αν δεν το ήξερε πως είναι δικό του. Έχει ελάχιστο horror μεσα και όπως είχε πει και ο Βάρδος σε άλλο τόπικ, είναι κυρίως fantasy.

2. Στην αρχή με δυσκόλεψε κάπως. Ενώ διαβάζω κυρίως αγγλικά βιβλία, είχα μια δυσκολία στην αρχή, ίσως γιατί δεν είχα μπει στον κόσμο του ακόμα, δεν ξέρω. Αφού μπήκα στη φιλοσοφία του βιβλίου και μετά, δεν είχα κανένα πρόβλημα πλέον.

3. Επίσης στην αρχή δεν μου άρεσε πάρα πολύ. Σιγά σιγά που μπήκα στο νόημα μου άρεσε πιο πολύ, αλλά το ύφος μου θύμισε πολύ Έλρικ. Ξέρετε ο καταραμένος ήρωας που είναι καταδικασμένος να σκοτώνει όσους αγαπάει.

Ο Έλρικ μου άρεσε αλλά ήταν πολύ μαύρος για τα γούστα μου. Έτσι και αυτό το βιβλίο είναι σκοτεινό (το λέει και τίτλος του άλλωστε) και ενώ το διάβασα με ευχαρίστηση δεν ξετρελλάθηκα κιόλας.

4. Το τέλος όμως με ξετρέλλανε....

Από την παράγραφο που ξεκινάει ως εξής:

"For the fish, the lake in which he lives is the universe. What does the fish think when he is jerked up by the mouth through the silver limits of existence and into a new universe where the air drowns him and the light is blue madness? Where huge bipeds with no gills stuff it into a suffocating box and cover it with wet weeds to die?" Φυσικά το πόσο μεγάλο είναι το σύμπαν και το τι μπορεί να υπάρχει πέρα από αυτό και το πόσο μικρό μέρος βλέπουμε εμείς και πόσο έξω από την οποιαδήποτε αντίληψή μας μπορεί να είναι αυτό το κάτι άλλο που υπάρχει, είναι ιδέες που έχουμε συναντήσει και αλλού, ή απλώς τις έχουμε σκεφτεί και μόνοι μας. Αλλά ο τρόπος που το έχει δώσει εδώ ο King μου φάνηκε τόσο εκπληκτικός μέσα στην απλότητά του. Ένα απίστευτα απλό παράδειγμα, που όμως τα λέει όλα.

Και φυσικά συνεχίζει για μερικές σελίδες ακόμα, όλες εκπληκτικές.

Το βιβλίο άξιζε μόνο και μόνο για αυτές τις σελίδες.

5. Μετά από όλα αυτά, η αίσθηση που μου έχει μείνει είναι πως διάβασα ένα καλό βιβλίο, χωρίς να είμαι απολύτως σίγουρη πως θέλω να διαβάσω τα επόμενα. Ή μάλλον θα τα διαβάσω αλλά αφού έχω διαβάσει όλα τα άλλα που με περιμένουν πρώτα.

Αν κάποιος έχει διαβάσει τα επόμενα και έχει να μου πει την άποψή του για τη συνέχεια της σειράς, περιμένω.

July 16, 2005

Τα επόμενα της σειρας ειναι κατα τη γνωμη μου πολυ καλυτερα απο το πρωτο. Στο πρωτο οντως, δεν πολυκαταλαβαινεις τι γινεται, αλλα απο το 2ο, το καλεσμα των τριων, αποκτα μια συνοχη και υποθεση. Κάθε βιβλιο σε αφηνει σε πολυ καλο σημειο-ειδικα Οι Ρημαγμενοι Τοποι-και η "μυθολογια" εμπλουτιζεται. Δεν εχω διαβασει Ελρικ για να συγκρινω, αλλα οσο περνανε τα βιβλια, ο Ρολαντ γινεται λιγοτερο σκοτεινος, χωρις να χασει κανενα απο τα σκοτεινα ταλεντα του. Και το γραψιμο του Κινγκ στο 90% της σειρας ειναι παρα πολυ καλο. Έχει και παρα πολλους "συγχρονους" προβληματισμους, σχετικα με την τεχνολογια πχ και άλλα παρόμοια.

Το μονο σημειο που με κουρασε ειναι στο Μαγο και η Γυαλινη Σφαιρα, οπου κανει μια αναδρομη στο παρελθον του Ρολαντ-ειναι παρα πολυ ωραια, αλλα τραβαει σε μακρος. Κατα τα αλλα, έχει παρα πολλες σελιδες και σημεια σαν κ αυτο που αναφερεις. Ειδικα στους Λυκους της Καλα, το 5ο, έχει καποιες απιστευτες περιγραφες για τους "μυστικους" δρόμους των πολεων.

Γενικα, θα σε συμβουλευα-και ολους οσους δεν το χουν διαβασει- να τη συνεχισεις τη σειρα. Κάθε βιβλιο ειναι καλυτερο απο το προηγουμενο-τουλαχιστον, ετσι μου φανηκε εμενα

July 16, 2005

Έχω διαβάσει μέχρι το The Waste Lands.

Εμένα, αντιθέτως με τη Sitronella, μου άρεσε το πρώτο. Δεν αισθάνθηκα ότι δυσκολεύτηκα να μπω στο κλίμα. Βέβαια, ίσως αυτό να οφείλεται και στο ότι έχω, γενικά, συνηθίσει να μπαίνω στο κλίμα παράξενων fantasy κόσμων. Οπότε, δεν μπορώ, προσωπικά, να πω ότι με ξένισε. Και το απόλαυσα πολύ.

Όπως επίσης και τα άλλα δύο, αν και πιστεύω ότι το τρίτο --The Waste Lands-- κάπου κάνει κοιλιές. Δηλαδή, μου έδωσε την εντύπωση ότι ο συγγραφέας καθυστερεί χωρίς λόγο ορισμένες σκηνές, σαν να μην έχει ξεκάθαρη κατεύθυνση η ιστορία. Ωστόσο, αυτό δε μ'εμπόδισε απ'το να το απολαύσω και αυτό και το δεύτερο, The Drawing of the Three.

Ο King τα έγραψε σε μεγάλη χρονική απόσταση το ένα από το άλλο, και αυτό φαίνεται. Βλέπεις τη γραφή του καθώς εξελίσσεται, κάτι το οποίο βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον. Για μένα, το κάλυτερο γράψιμο είναι στο The Drawing of the Three. Το The Dark Tower είναι ίσως πιο γρήγορο και απλό από ό,τι θα έπρεπε σε ορισμένα σημεία, ενώ το The Waste Lands είναι ίσως πιο αργό από ό,τι θα έπρεπε σε ορισμένα σημεία.

Πάντως, ανυπομονώ να διαβάσω το Wizard and Glass, γιατί η ιστορία φαίνεται πολλά υποσχόμενη.

September 7, 2005

Μια συνέντευξη.

September 8, 2005

Τελείωσα το Μαύρο Πύργο 6, το τραγούδι της Σουζάννα. Μέσα σε μια μέρα, και είμαι ακόμα χαμένη κάπου στα πέριξ του Μαύρου Πύργου...Ο κόσμος φαίνεται λιγότερο πραγματικός γύρω μου, όπως συμβαίνει πάντα όταν τελειώνω ένα καλό βιβλίο....Κι αυτό ήταν better than most!!!

Δε θα σας γεμίσω σπόιλερς, άλλωστε πρόσεξα ότι λίγοι απο σας διαβάζετε τη σειρα. Θα μεταφέρω μόνο την τελευταία φράση από το σημείωμα του συγγραφέα στο τέλος: One more turn of the path, and then we reach the clearing. Άλλο ένα βιβλίο...και φτάνουμε στο Μαύρο Πύργο...Τι θα γίνει στις 9/6/1999???

Ο άνθρωπος έφτιαξε ένα έπος....Έχει συνδέσει τα πάντα τέλεια, σαν πάζλ.

Και φυσικά, απο-και-κλείεται να περιμένω να βγεί στα ελληνικά το 7ο! Σε κανα μήνα το πολύ, θα ξαναπεράσω απο Ελευθερουδάκη. (Ε, του **στη πια!αν κάνει κ εκει ρεκορ έκδοσης η Μπελ, θα πάω να ζητήσω αποζημίωση )

Edited September 8, 2005 by trillian

September 8, 2005

Εγώ τελείωσα χτες το Wizard and Glass, Trillian. Θα σε προλάβω, που θα μου πας! :Ρ

Ωραίο ήταν, και μου άρεσε πιο πολύ από το Waste Lands. Είχε περισσότερους χαρακτήρες, περισσότερη αλληλεπίδραση μεταξύ τους. Το απόλαυσα. Στο τέλος κάτι δε μου κάθισε καλά. Εκεί με το γυάλινο πύργο και τη φιγούρα στο θρόνο. Θέλω να πω... what was the point for the black man? Ελπίζω μετά να καταλάβω περισσότερα γι'αυτή τη σκηνή. Γενικά, ο μαυροντυμένος τύπος δεν μπορώ ν'αποφασίσω αν τελικά είναι όντως εχθρός του Ρόλαντ ή αν παίζει κάποιο παιχνίδι. Ίδωμεν... Έχει ψωμί ακόμα το πράγμα.

September 8, 2005

Ο τύπος με τα πολλά ονόματα είναι όντως ένα αίνιγμα...Και που να δεις τι άλλα έχει σκαρώσει σ αυτό τό έρμο κα-τετ του Ρόλαντ!(χεχεχε...όχι, δε σε ιντριγκάρω καθόλου! )Δε σε κούρασε όμως λίγο η αναδρομή?Εμένα μου φάνηκε λίγο μεγαλύτερη απ'ό,τι χρειαζόταν...

Όσο για το αν είναι εχθρός ή όχι, κάποια σημεία στους Λύκους της Κάλλα ξεκαθαρίζουν κάποια πράγματα (και ταυτόγχρονα, μπερδεύουν κάποια άλλα...) Ελπίζω ότι όλα θα ξεκαθαρίσουν στο τέλος,και ότι θα ταιριάξουν καλά, αλλά γενικά δε "φοβάμαι", ο Κίνγκ έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη μου ως συγγραφέας, και αν χρειαζόμουν κι άλλη επιβεβαίωση, το Song of Susannah την προσέφερε

Keep reading!Είμαι δύο βιβλία πιο μπροστά, πρέπει να βιαστείς

July 26, 2006

Μετά την κατήχηση που έκανα χτες στο Διονύση-και που θα έπρεπε να κάνω σε κάθε έναν ξεχωριστά απο σας μου φαίνεται, γιατί ειλικρινά ΧΑΝΕΤΕ όσοι δεν έχετε διαβάσει αυτή τη σειρά- θυμήθηκα ότι δεν έχω γράψει σχόλια για το τελευταίο βιβλιο, κι ας το έχω διαβάσει απο τα Χριστούγεννα. Βέβαια, κανείς άλλος δεν το έχει διαβάσει, αλλά που θα μου πάτε, θα σας πείσω!

Δε μπορώ να πω κάτι για το τέλος που δε θα είναι σπόιλερ, σε όποιο βιβλιο κι αν είστε. Δε θα μπορούσα να πω κάτι ακόμα κι αν διαβάζετε το τελευταίο βιβλιο, ακόμα κι αν είστε 30 σελίδες πριν το τέλος. Εϊναι το τέλος μια αναζήτησης, και πρέπει να ζήσεις όλο το ταξίδι για να φτάσεις εκεί. Μπορώ όμως να σας πω το εξης:

Σε κάποια φάση, λιγες σελιδες πριν το τέλος, ο Κινγκ σταματάει να γράφει και απευθύνεται στον αναγνώστη. Κι αυτό που λέει πάνω κάτω είναι ότι καλό θα είναι να σταματήσουμε κι εμεις εκεί. Δεν είναι το κλασσικό ιντριγκαριστικό (κοιτα μαμα, βρηκα μια νέα λέξη) που λενε συνηθως "μη διαβάσετε παρακάτω, το κάνετε με δική σας ευθύνη" το οποίο φυσικά σε οδηγεί στο να το διαβάσεις σίγουρα. Είναι πέρα για πέρα ουσιαστικό. Αυτό που λέει είναι το ταξίδι και η αναζήτηση έχουν σημασία και όχι το τέλος. Λέει ότι θα μπορούσε να σταματήσει εκεί την ιστορία, αλλά ξέρει ότι υπάρχουν και αναγνώστες που δε μπορούν να μην ξέρουν το τέλος. Και μετά η ιστορία προχωράει λιγο ακόμα...και τελειώνει.

Θυμάμαι όταν το διάβαζα αυτό. Ήταν η πρώτη μέρα του χρόνου, και ήδη πόσες μέρες είχα χαθεί μέσα στο βιβλιο (γιατί ειναι και τεράστιο). Θυμάμαι είχα σταματήσει, είχα αφήσει το βιβλιο στην άκρη και σκεφτόμουν. Θέλω να διαβάσω το τέλος; Έχω ανάγκη να το κάνω; Η απάντηση ήταν όχι, κι αυτό με εξέπληξε. Γιατι εντέλει, συνήθως *είμαι* απο τους ανθρώπους που δε μπορούν να μη διαβάσουν το τέλος-αν μη τι άλλο, γιατί ο αδηφάγος βιβλιομανής μέσα μου προλαβαίνει και το διαβάζει πριν επέμβω . Αλλά εκεί σταμάτησα. Θα ήμουν απόλυτα ικανοποιημένη αν το άφηνα εκεί. Καταλάβαινα, για πρώτη φορά με βιβλιο, ότι όντως το ταξίδι έχει περισσότερη σημασία.

Φυσικά βεβαια, δεν κρατήθηκα για πολύ . Γιατί ο βιβλιομανής που λέγαμε πηρε τελικά το πάνω χέρι . Αλλά το άφησα μια ολόκληρη μέρα, και είχε κάτι το πολύ γλυκό να αρνείσαι να μάθεις, να μένεις ικανοποιημένος με την ιστορία και μόνο και όχι με το τέλος.

Και όταν τελικά το διαβασα...Περιττό να σας πω ότι είχα ανατριχιάσει ολόκληρη. Ακόμα δεν ξέρω αν το μετανιώνω που ξέρω το τέλος-αν και *ξέρω* ότι θα το διάβαζα σίγουρα κάποια στιγμή.

Αν ηταν ικανοποιητικο το τέλος; Το τέλος...για άλλη μια φορά ξαφνιάστηκα. Ανακάλυψα ότι δε μπορούσα να κρίνω το τέλος, όπως κάνω συνήθως με τις ιστορίες, ότι κατά κάποιο τρόπο το τέλος δε μπορουσε να κριθεί, γιατί ήταν αληθινό-όπως δε θα μπορούσες να κρίνεις την αληθινή ιστορία ενός αληθινού ανθρώπου. Αν μου άρεσε; You bet!!!

Αυτα τα λιγα. Τα υπόλοιπα θα πρέπει να τα ανακαλύψετε μόνοι σας . Και επαναλαμβάνω, όσοι δεν έχετε διαβάσει τη σειρά χάνετε. Χάνετε σα να μην είχατε διαβάσει τον ¨Αρχοντα, ή τον Έρικσον ή τη Γεωθάλασσα ή το Μάρτιν ή ό,τι άλλο ορίζετε ως επικό και must. *Δεν* ειναι τρόμου. Δεν ειναι καν φαντασιας ακριβώς. Ειναι κάτι μοναδικό- τ' ορκιζομαι σ' ό,τι τις ώρες μου μετρά, που λένε και στο Μέσο Κόσμο ;)

September 7, 2006

Ψάχνοντας κάτι εντελώς άσχετο, έπεσα πάνω σε μια αναφορά που υποψιάζομαι ότι ήταν η έμπνευση του Κινγκ για τον Μαύρο Πύργο.

Σίγουρα θα το λέει σε κανένα πρόλογο, αλλά εγώ το γράφω έτσι κι αλλιώς γιατί αυτός ο συσχετισμός με εντυπωσιάσε, και αυτό δεν συμβαίνει συχνά.

Η πρώτη εμφάνιση του Ρόλαντ γίνεται στο βασιλιά Ληρ! Μάλιστα!

Κάπου στη μέση του έργου, όταν ο Εντγκαρ υποδύεται τον τρελό ζητιάνο λέει:

Child Rowland to the dark tower came,

His word was still,- fie, foh, and fum,

I smell the blood of a British man.

Και τον 19ο αιώνα ο Ρομπερτ Μπραουνινγκ έγραψε ένα μακροσκελές, σκοτεινό ποίημα με τον τίτλο:

"Childe Roland to the Dark Tower Came", σχετικά με έναν τύπο που περιπλανιέται στις ερημιές σε μια αναζήτηση.

Οπως λέει και ο Αρκάς "αυτόν τον τύπο πρέπει να τον προσέχουμε, διαβάζει κρυφά!"

September 7, 2006

Βασικά ναι, λέει στον πρόλογο οτι εμπνεύστηκε απο αυτό ακριβώς το ποίημα(νομίζω το παραθέτει και ολόκληρο στο τελευταίο βιβλίο?).

September 8, 2006

(νομίζω το παραθέτει και ολόκληρο στο τελευταίο βιβλίο?).

Το νετ τελικά βλάπτει . Ναι, το παραθέτει όντως στο τελευταίο βιβλιο, και μάλιστα δίνει και δικιά του εξήγηση για το childe, καθώς και για όλο το ποιημα γενικώς (το οποιο ποιημα παρεπιμπτόντως είναι όντως πάρα πολύ ωραίο)

June 16, 2009

Είπα να αναστήσω την παλιά αυτή συζήτηση για τον Μαύρο Πύργο καθώς ήταν η κύρια ώθηση να διαβάσω επιτέλους αυτή τη σειρά(σας έχω νομίζω καθώς διάβασα και τα 7 βιβλία σε ένα 3μηνο)..

Λοιπόν ναι,είναι must read.Είναι το magnus opus ενός εκ των κρουφαίων συγγραφέων φανταστικής λογοτεχνίας,του καλύτερου συγγραφέα τρόμου εν ζωή κι αυτό τα λέει όλα.Η ιστορία αυτή συνδέει αρκετά βιβλία του Κινγκ είτε πολύ έμμεσα είτε πιο άμεσα αλλά δε χρειάζεται να τα έχει διαβάσει κανείς,απλά χάνει κάποιες αναφορές και τα υπονοούμενα εδώ κι εκεί.

Το 1ο βιβλίο με έπεισε ότι αξίζει να διαβάσω και τα 7,μερικά εκ των οποίων είναι τούβλα.Πολύ δυνατό,ειδικά στο τέλος.Στη συνέχεια άλλα βιβλία μου άρεσαν πολύ κι άλλα λιγότερο.Το κακό με τον Κινγκ είναι ότι φλυαρεί σε αρκετά σημεία.ϊσως του έχει μείνει το κουσούρι από τα βιβλία τρόμου που γράφει.Ίσως εκεί μετρά η λεπτομέρεια,η εισαγωγή στην καθημερινότητα των χαρακτήρων αλλά στον ΜΠ καταντά κουραστικό σε ορισμένα σημεία.

Για παράδειγμα σε κάποια φάση ξοδεύει μερικές σελίδες(3?4?) για μια τυπισσα που η ηρωίδα της κλέβει τα παπούτσια.Προσέξτε,όχι για την κλοπή!Η κλοπή περιγράφτηκε σύντομα,την απείλησε με το όπλο "δώσε μου τα παπούτσια!" και τέλειωσε.Αλλά ο Κινγκ έπρεπε να μας δώσει ολοκληρο το βιβογραφικό του θύματος και πλήρη περιγραφή του κλονισμού του.Ή αργότερα περιγράφει τη ρουτίνα κάποιων κακών οι οποίοι σκοτώνονται σε μια γραμμή στο επόμενο κεφάλαιο.

Με ένα γερό πετσόκωμα η σειρά αυτή θα ήταν το υπέρτατο έπος αλλά δεν είναι,ίσως γιατί ο Κινγκ έχει κόλλημα με το edtting στις ιστορίες του και βέβαια σε εναν τόσο πετυχημένο συγγρταφέα ποιος εκδότης τολμα να του πάει κόντρα;

Το τέλος του ίσως είναι περιττό και κάπως lame αλλά τουλάχιστον το λέει ξεκάθαρα ο συγγραφέας ότι καλό θα ήταν να σταματήσει ο αναγνώστης στο προτελευταίο κεφάλαιο όπου υπάρχει το φυσιολογικό happy ending.Φυσικά υποθέτω ότι ο κάθε περίργος βιβλιοφάγος θα γράψει την προειδοποίηση στα αρχαια του παπούτσια,όπως έκανα κι εγώ.

June 16, 2009

Με το buildup που έκανε ο Κινγκ για το τέλος, ότι και να έκανε ο κόσμος θα απογοητευόταν. Το τέλος σίγουρα δεν είναι καλό, αλλά τουλάχιστον ταιριάζει στο βιβλίο.

June 16, 2009

Βασικά στο τέλος δεν με χάλασε αυτό που συνειδητοποιεί με θλίψη προς στιγμή ο Ρολαντ αλλά το όλο εσωτερικό του Μαύρου Πύργου.Δηλαδή όχι το lame twist αλλά ο Πύργος αυτός καθεαυτός.Πάντως αν σκεφτούμε και το τέλος του Αρχοντα πχ,εντάξει δεν είναι το τέλος για το οποίο διαβάζεις ένα έπος.

June 16, 2009

Βασικά θεώρησα απλό γέμισμα σελίδων κάποια πράγματα που έκανε στο 6ο κ 7ο (ειδικά στο 7ο, δηλαδή την ανελέητη, προς τον αναγνώστη, περιγραφή των θραυστών για περίπου 250+ σελίδες προτού τους "τελειώσει" μέσα σε... 5;) Το 7ο βιβλίο είναι για μένα από τα χειρότερα (σε αρκετούς τομείς, μεταξύ αυτών και για το επίπεδο του συγγραφέα) βιβλία που έχω διαβάσει με εξαίρεση το τέλος του, κοινώς περίπου τις τελευταίες 80 σελίδες, δηλαδή σχεδόν το 10% του.

Το πρόβλημα με αυτό το βιβλίο (και γενικά με τα τελευταία 3 της σειράς) κατά την δική μου άποψη είναι πως ο Κινγκ έγραφε κάτι καθαρά προσωπικό, δηλαδή δεν τον ένοιαζε να το προσαρμόσει στον αναγνώστη ούτε στο ελάχιστο. Ήταν όντως το magnum opus του (το magnificent octopus που έλεγε κι ο Baldrick, κι όποιος το πιασε, το πιασε ;) ) και γι'αυτό δεν μπορούσε να το αγγίξει εκδότης, plus ότι κι αν έδινε στο κοινό, θα το διάβαζαν.

Πάντως η αξία ενός έργου μπορεί να φανει και από το πόσο εύκολα το πιάνει κανείς για να το ξαναδιαβάσει. Εγώ που να με απειλούν, δεν θα το ξανάπιανα.

Υ.Γ. Το φινάλε εμένα μου άρεσε γιατί το πήρα ελαφρά την καρδία, δεν θα πω "Oh no! This changes everything!" οπότε σαν κλείσιμο του ματιού, πέτυχε τον σκοπό του.

Edited June 16, 2009 by Dinosxanthi

June 16, 2009

Μετά το 4ο πήρε την κατηφόρα βασικά. Πάντως άνετα ξαναδιάβαζα τα 4 πρώτα. Στο κάτω κάτω πόσες 7-λογίες έπιανες να ξαναδιαβάσεις?

June 16, 2009

.Ή αργότερα περιγράφει τη ρουτίνα κάποιων κακών οι οποίοι σκοτώνονται σε μια γραμμή στο επόμενο κεφάλαιο.

ειδικά στο 7ο, δηλαδή την ανελέητη, προς τον αναγνώστη, περιγραφή των θραυστών για περίπου 250+ σελίδες προτού τους "τελειώσει" μέσα σε... 5;

Το ίδιο εννούμε.Το είχα πει και από κοντά νομίζω στο ινδικό.

Επίσης πολύ μπλα μπλα χωρίς Σκορδά είχε και σε άλλα βιβλία(σχεδόν όλα-το πρώτο είναι το μοναδικό νορμάλ τώρα που το σκέφτομαι από αυτή την άποψη).Αν αυτή η σειρά είχε το μισό μεγεθος θα ήταν μια υπέρτατη τριλογία/τεταρτολογία.

June 16, 2009

Η χειρότερη ψυχρολουσία ήταν στους Λύκους. 500 σελίδες έγραφε για τους τρομακτικούς εχθρούς και την μυστηριώδη φύση τους και τελικά ήταν ρομποτ. Το κακό εδώ είναι οτι δεν έλεγε στον αναγνωστη κάτι, μόνο έλεγε οτι οι κάτοικοι δεν είχαν ξαναδεί τέτοιο πράγμα κ.ο.κ.

Κανείς δε σκέφτηκε το ενδεχόμενο να είναι ρομποτ, ειδικά αφου υπήρχε ένα ρομποτ που έκοβε βόλτες στην περιοχή?

June 16, 2009

Αν αυτή η σειρά είχε το μισό μεγεθος θα ήταν μια υπέρτατη τριλογία/τεταρτολογία.

Θα συμφωνήσω και εγώ με αυτό άλλά μονάχα εν μέρει. Θα μπορούσε η σειρά να ήταν μία υπέρτατη εξαλογία αν δεν υπήρχε καθόλου Το Τραγούδι της Σουζάνας. Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω τι ακριβώς εξυπηρέτησε αυτό το συγκεκριμένο βιβλίο. Θυμάμαι ότι είχα κουραστεί απίστευτα διαβάζοντας το σε αντίθεση με τον Μάγο και την Γυάλινη Σφαίρα που μου άρεσε πολύ, συγνώμη trillian . Είναι αλήθεια ότι ο Κινκ αναλώνεται σε δευτερεύουσες καταστάσεις στα βιβλία του, αλλά δεν θα έλεγα ότι αυτό μ' ενοχλεί ιδιαίτερα. Για την ακρίβεια δεν μ' ενοχλεί καθόλου μια και έχω εθιστεί στο γράψιμο του. Σε κάθε περίπτωση πάντως συμφωνώ μ΄αυτό που υπόθηκε πιο πάνω ότι δηλαδή είναι must read. Επίσης πολύ ωραιά ήταν και Οι Μικρές Αδερφές της Ελούρια, η ιστορία που αναφέρεται σ' αυτόν τον κόσμο.

August 31, 2009

Ο J. J. Abrams δημιουργός του Lost, θα αναλάβει και την τηλεοπτική μεταφορά του The Dark Tower. Ουάου, φοβερό νέο αυτό έτσι; Δείτε εδώ http://www.cinematical.com/2009/08/11/the-next-lord-of-the-rings-j-j-abrams-and-the-dark-tower/

September 1, 2009

Έχω αρχίσει το 5ο βιβλίο, το Οι Λύκοι της Καλα. Μέχρι στιγμής είμαι ικανοποιημένη. Το πρώτο βιβλίο της σειράς, στην αρχή του, μου ήταν λίγο αδιάφορο και αποπροσανατολιστικό όμως τελικά με κέρδισε αργότερα.

Είμαι πολύ περίεργη να δω την τηλεοπτική μεταφορά του The Dark Tower

September 1, 2009

Έχω αρχίσει το 5ο βιβλίο, το Οι Λύκοι της Καλα. Μέχρι στιγμής είμαι ικανοποιημένη. Το πρώτο βιβλίο της σειράς, στην αρχή του, μου ήταν λίγο αδιάφορο και αποπροσανατολιστικό όμως τελικά με κέρδισε αργότερα.

Είμαι πολύ περίεργη να δω την τηλεοπτική μεταφορά του The Dark Tower

Καλά βάσικα όλοι οι fans του Μαύρου Πύργου είναι πολύ περίεργοι, ''μονάχα'' κάποια εκατομμύρια δηλαδή . Μην ξεχάσεις να μας πεις την γνώμη σου όταν τελειώσεις την σειρά

September 1, 2009