Η κηδεία που αρμόζει σε έναν ποιητή

[Guest]

Όνομα Συγγραφέα: Thodoris
Είδος ποιήματος: Ωδή γραμμένη σε ελεύθερη γραφή
Αριθμός Στίχων: Αρκετοί

Σχόλια: Εναλλακτικός τίτλος: Ποιητικός θάνατος

 

Ο ποιητής δεν πεθαίνει, ο ποιητής μεταμορφώνεται σε αφηρημένη τέχνη.

 

Ο ποιητής επιστρέφει στην αρχική του υπόσταση και τον απορροφάει ο μαγικός κόσμος των ονείρων και της φαντασίας, ο κόσμος που εδρεύει μεταξύ του "Είναι" και του "Τι θα μπορούσε να Είναι".

 

Ενός λεπτού σιγή στην οποία κανένα παιδικό γέλιο δεν θα ακουστεί, κανένα ρομαντικό τραγούδι δεν θα τραγουδηθεί, κανένας θρήνος δεν θα ειπωθεί, πως μπορούν όλα αυτά να υπάρχουν χωρίς την ποίηση που τα υλοποιεί και τα μετουσιώνει;

 

Στη κηδεία του ποιητή απαγορεύεται το μαύρο, χρώμα του θανάτου, της απώλειας και της απαισιοδοξίας.

Στην κηδεία όλοι παρακαλούνται να φορούν πολύχρωμα εκλεκτά ρούχα και πολυτελείς φορεσιές από σπάνια υφάσματα.

Το μαύρο προορίζεται για απώλεια ανθρώπων πεζών, ανθρώπων καθημερινών και ασήμαντων: οι ποιητές αξίζουν την γιορτή εν μέσω λύπης.

Δεν θα απαγγελθούν ανούσιοι κλισέ λόγοι από τους παρευρισκόμενους.

Ο κάθε καλλιτέχνης οφείλει να αφήσει ένα έργο τέχνης πάνω στο ταφικό μνημείο, αλληγορική χειρονομία εις ένδειξη φόρου τιμής στον αποθανόντα.

Δεν θα πει ή γράψει κανείς "Αναπαύσου εις ειρήνη", όχι, όχι.

Η ειρήνη είναι κάτι το εφικτό που ο Άνθρωπος σαμποτάρει με την ηλιθιότητα, την απληστία και την ματαιοδοξία του, δεν έχει σημασία αν δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο (εκτός από την Ανταρκτική και τις ερήμους ή βαθιά μέσα στη ζούγκλα και βαθιά κάτω από την επιφάνεια των θαλασσών) , η ειρήνη είναι μπανάλ ιδέα, κάτι που όλοι το σκέφτονται και το συζητούν, σαν το φτηνό κρασί κάποιας λαϊκής αγοράς.

 

Όχι, όχι.

 

Στο ποιητή μόνο μία ευχή αρμόζει.

 

"Μην αναπαυθείς ποτέ!".

 

Επειδή πολύ απλά, ένας ποιητής υπάρχει για να εξυμνεί την ζωή σε κάθε της (και σε όλες της) παραλλαγή, στη χαρά και στην λύπη, και όσο δεν γράφει ποιήματα.... τι ποιητής είναι;

 

Όχι, όχι.

 

Οι κενές σελίδες σε κάποιο βιβλίο και τα ανείπωτα λόγια, αυτή είναι η κόλαση του ποιητή: η ανυπαρξία, η έλλειψη έμπνευσης.

 

Δεν πέθανε ένας Άνθρωπος αλλά ένας ποιητής.

 

Άνθρωποι είναι όλοι, Ποιητές είναι ελάχιστοι.

 

Όταν πεθαίνει ένας Άνθρωπος, ο αριθμός των Ανθρώπων μειώνεται κατά 1 μονάδα.

Όταν πεθαίνει ένας Ποιητής, τα σύννεφα σταματούν να μοιάζουν σαν ελέφαντες που χορεύουν, η Disneyland μοιάζει σαν μία απλή παιδική χαρά, ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα μοιάζουν σαν μυξιάρικο ηλίθιο έφηβο ζευγαράκι και όλα τα κόκκινα τριαντάφυλλα του κόσμου μοιάζουν σαν παπαρούνες, χωρίς τίποτα το ρομαντικό πάνω τους.

 

Όταν πεθαίνει ένας ποιητής, τα πλάσματα του δάσους, οι μάγισσες, τα ξωτικά και οι δράκοι, οι γοργόνες, οι μονόκεροι, τον θρηνούν περισσότερο από τους Ανθρώπους.

 

Όταν πεθαίνει ένας ποιητής, τα πινέλα όλων των ζωγράφων πεισμώνουν και δεν βγάζουν παρά ένα σάπιο σκουριασμένο χρώμα που μόνο για να απεικονίσεις βόθρους και χωματερές χρησιμεύει.

 

Όταν πεθαίνει ένας ποιητής, τα αγάλματα όλων των γλυπτών επανέρχονται στην αρχική τους κατάσταση πριν το λάξεμα, ανέκφραστα μάρμαρα χωρίς καμία ομοιότητα με ζώα ή ανθρώπους.

 

Όταν πεθαίνει ένας ποιητής, κανείς δεν μπορεί να δει όνειρα, ούτε εφιάλτες, κοιμάται και ξυπνάει τελείως μηχανικά, σαν ρομπότ.

 

Ο ποιητής δεν πεθαίνει ποτέ χωρίς την θέλησή του παρά εκούσια: βαρέθηκε να γράφει ποιήματα για χώρες μακρινές και περιπέτειες θαυμαστές, οπότε αποφάσισε να πάει να τις ζήσει, να γράψει ένα τελευταίο ποίημα με τίτλο "Το τελευταίο ταξίδι" το οποίο να μην τελειώσει ποτέ και αντί για μία τελεία να βάλει τρεις: ...

 

Ο ποιητής πέθανε σαν άνθρωπος και την ίδια στιγμή αναγεννήθηκε ως θρύλος, ως μύθος, ως διαχρονική επική ιστορία.

 

Μην κλαίτε για τον ποιητή που άφησε τα ποιήματά του ορφανά.

 

Να κλαίτε για εσάς που δεν είστε ικανοί να τα υιοθετήσετε, να τα αναθρέψετε, να τα αγαπήσετε σαν να ήταν δικά σας παιδιά-ποιήματα.

 

Ο ποιητής δεν πέθανε: ο ποιητής μεταμορφώθηκε σε ιδέα.

 

Edited April 4 by Thodoris