Καμίλα Λάκμπεργκ (Camilla Lackberg)

[Spyrex]

Ανοίγω ένα τόπικ για την κυρία μιας και φαίνεται μια ενδιαφέρουσα περίπτωση συγγραφέας αστυνομικών θρίλερ.

Η Καμίλα Λάκμπεργκ (σουηδικά: Camilla Läckberg‎‎, προφέρεται: [kaˈmɪ̂lːa ˈlɛ̂kːbærj]) είναι Σουηδή συγγραφέας αστυνομικής λογοτεχνίας. Γεννήθηκε στη Σουηδία το 1974 και εξέδωσε το πρώτο της βιβλίο, την «Παγωμένη Πριγκίπισσα», το 2003. Από τις αρχές της δεκαετίας του 2010, το έργο της έχει μεταφραστεί σε περισσότερες από 40 γλώσσες σε 60 χώρες.[8][8][9] Την αποκαλούν "ροκ σταρ του σκανδιναβικού νουάρ".[10]

Αφήνω εδώ και την κριτική μου για το Χιονοθύελλα με άρωμα πικραμύγδαλου:

Πρόκειται για ένα whodunnit που φεύγει γρήγορα εξαιτίας και του μικρού μεγέθους του. Δεν με έπεισαν όλες οι καταστάσεις και αντιδράσεις των χαρακτήρων σε αυτές, αλλά εγώ πέρασα καλά. Η πενιχρή βαθμολογία του βιβλίου στο goodreads (3.12) φαντάζομαι οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στη λύση του μυστηρίου, την οποία ο αστυνομικός της ιστορίας τη βρήκε χάρη σε ένα μυθιστόρημα του Κόναν Ντόιλ που είχε διαβάσει.

Τελείωσα χθες και το ογκώδες αστυνομικό μυθιστόρημα Η Σέχτα που έγραψε σε συνεργασία με τον Henrik Fexues. 

Πρόκειται για το δεύτερο σε σειρά βιβλίο μίας τριλογίας με πρωταγωνιστές την αστυνομικό Μίνα και τον πνευματιστή Βίνσεντ που βοηθάει την αστυνομία να μπει στο μυαλό των δολοφόνων. Παρότι το δεύτερο βιβλίο της τριλογίας, διαβάζεται χωρίς πρόβλημα και αυτόνομα. Δεν έχω διαβάσει το πρώτο, υπάρχουν όμως αναφορές στην υπόθεση του πρώτου βιβλίου, οπότε γενικά προτείνεται η ανάγνωση των βιβλίων με τη σειρά, αν κάποιος αναγνώστης ενδιαφέρεται να διαβάσει και τα τρία. Εγώ πάντως, πέρασα μια χαρά, αν και δυσκολεύτηκα από το γεγονός ότι υπάρχουν άκυρα γεγονότα στην πλοκή (είτε δεν εξυπηρετούν στην τελική σε τίποτα είτε οι συγγραφείς προετοιμάζουν το έδαφος για την ιστορία του τρίτου), αν και έχω την αίσθηση ότι τα περισσότερα από τα άσχετα αυτά γεγονότα είχαν να κάνουν με μία προσπάθεια εμβάθυνσης των χαρακτήρων, που όμως κατά τη γνώμη μου δεν λειτουργεί θετικά, απλά κουράζει. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου αν είναι άρρωστη η γιαγιά του ενός, αν ο άλλος πηγαίνει σε ένα εστιατόριο γιατί έχει παρελθόν με έναν σερβιτόρο και θέλει να του μιλήσει. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι η εξέλιξη της πλοκής που εξυπηρετεί και τη λύση του μυστηρίου που υπάρχει γύρω από τα εγκλήματα.

Πρόκειται, λοιπόν, για δολοφονίες μικρών παιδιών και σύντομα η αστυνομία ανακαλύπτει ότι στα εγκλήματα υπάρχει ένα μοτίβο. Εκεί έγκειται και η βοήθεια του πνευματιστή Βίνσεντ, ο οποίος θα συνεισφέρει τα μέγιστα στην ανακάλυψη του μοτίβου που με τη σειρά του θα αποτρέψει περισσότερες δολοφονίες. Ωραία ιστορία, η εξιχνίαση των εγκλημάτων προσωπικά με έπεισε και το τέλος του βιβλίου νομίζω δεν αφήνει κανέναν απογοητευμένο. Από την άλλη, αντιμετώπισα μερικές στιγμές δυσκολίες με το γράψιμο, γυρνούσα πίσω για να ξαναδιαβάσω μία σελίδα, καθότι μέχρι και τη δεύτερη σελίδα δεν ήταν εμφανές ποιου χαρακτήρα την οπτική γωνία ακολουθούμε και επίσης στο τέλος της ιστορίας δεν κατάλαβα καθόλου ένα συμβάν.

Spoiler

Το συμβάν είναι το εξής: ο Βίνσεντ έχει βρει τη Νόβα στο δωμάτιο του ξενοδοχείου όπου η τελευταία κρατάει τη Νάταλι. Καλεί τη Νόβα να γεμίσουν το ένα ποτήρι με καθαρό χυμό και το άλλο με το δηλητήριο, να τα ανακατέψει η Νάταλι χωρίς να κοιτάνε, και έπειτα να πιει ο καθένας από διαφορετικό ποτήρι. Παίζει κορώνα γράμματα τη ζωή του για τη ζωή της Νάταλι. Ας πούμε ότι αυτό το δέχομαι. Αυτό που δεν δικαιολογείται είναι το γιατί, όταν ήπιε, το έπαιζε ότι πέθαινε μπροστά στη Νόβα. Ποιος ο λόγος να το κάνει αυτό εφόσον, αν δεν το ήπιε αυτός, το ήπιε η Νόβα και άρα θα πεθάνει αυτή στο επόμενο λεπτό, και άρα ποιος ο λόγος να την κάνει να πιστέψει ότι πεθαίνει αυτός; Τεράστιο κενό, απλά και μόνο για να μας πείσουν οι συγγραφείς ότι μπορεί και να πέθανε στην τελική ο Βίνσεντ. Ίσως να το είχα πιστέψει, αν ήταν το πρώτο μυθιστόρημα που είχα διαβάσει στη ζωή μου.

Το βιβλίο λοιπόν, παρόλο που ως επί το πλείστον πέρασα καλά, με κούρασε αρκετά σε ορισμένα σημεία. Νομίζω πως δεν έχω την υπομονή να διαβάσω ούτε το προηγούμενο ούτε το επόμενο. Οφείλω πάντως να πω ότι η σύλληψη της ιστορίας είναι ευρηματική.