Ντέιβιντ Γκέμελ - Θρύλοι των Ριγκάντε (David Gemmell - The Rigante series)

[Nihilio]

Πέτυχα σήμερα μια σειρά φάνταζυ που δε την είχα ξαναδεί από εκδόσεις Άνουβις. Ονομάζεται Θρύλοι των Ριγκάντε και την έχει γράψει ο David Gemmell. Έχουν κυκλοφορήσει τρία βιβλία, Σπαθί στη θύελα, Το γεράκι του μεσονυχτίου και Καρδιά από Έβενο.

Έχει διαβάσει κανείς κάποιο από τα βιβλία αυτά; Αξίζουν τον κόπο (και τα λεφτά τους);

[Βάρδος]

Δεν τα έχω διαβάσει, αλλά έχω ακούσει πως είναι σε στυλ Κόναν κυρίως. Ο Gemmel γράφει αυτό που θα λέγαμε καθαρή Ηρωική Φαντασία, με έναν κεντρικό ήρωα που είναι δυνατός, καλός ξιφομάχος, κτλ.

 

Έχω ακούσει ότι είναι από τα καλά, αν σου αρέσει αυτό το στυλ.

[Nihilio]

Επίσης μόλις είδα στο site του Άνουβι ότι είχε μεταφραστεί και μια άλλη τετραλογία του, Το έπος των Ντρενάι.

Πάντως, αν και μου αρέσει το είδος αυτό που γράφει, νομίζω ότι προηγούνται κάποιοι άλλοι του είδους στη λίστα μου.

Edited September 14, 2005 by Nihilio

[heiron]

Χα,ελεγα να σας ρωτησω εδω και καιρο αλλα ολο ξεχνουσα.Να'σαι καλα Νυχιλιο!

Τα εχω δει εδω και καιρο αλλα δεν με τρβηξαν και τοσο.Κυριως γιατι δεν εχω ακουστα τον Γκεμμελ και τα εργα του.Με ενα συντομο ξεφυλλισμα μου φανηκαν σχετικα καλα παντως.Ενα ειδικα θυμαμαι που ελεγε οτι ο ηρωας ειναι ψιλογερασμενος βετερανος αλλα το "κακο" επιστρεφει και...γυριζει στην ενεργο δραση να σφαξει τους εχθρους.Κλισε υποθεση αλλα πρεπει να εχει φαση.Καλυτερος απο Νορμαν,σιγουρα,αλλα με τα ολ ταιμ κλασσικ γουνινα σωβρακακια στανταρ επιτυχια!!!

[Nihilio]

Στο μεταξύ ο Γκέμελ πέθανε φέτος το καλοκαίρι. Δεν ξέρω αν είχε βγει στις ανακοινώσεις του forum, το διάβασα σε ένα περιοδικό πρόσφατα.

[heiron]

Το ειχαμε αναφερει. Κυκλοφορησε στα Ελληνικα και το πρωτο απο τα βιβλια που εγραφε για την Τροια.

Αλλα εδω θελω να ρωτησω αν υπαρχει αναμεσα μας καποιος φαν του Gemmell.Γιατι δεν εχω καταλαβει κατα ποσο τα βιβλια του ειναι αυτοτελη.

Πχ,τωρα που πεθανε,αξιζει τον κοπο να διαβασω το βιβλιο με την Τροια και τον τοξοτη?Η στο επομενο βιβλιο θα αναλαβει καποιος ασχετος να συνεχισει το εργο του και θα τα κανει σαν τους συνεχιστες του Χαουαρντ στον Κοναν?

[Mort13]

Ένα appreciation για τον David Gemmell.

[joe]

Aν και κατοπιν εορτης απαντω.

Εχω διαβασει την τριλογια ''Οι θρυλοι των Ριγκαντε''. Θα τα χαρακτηριζα καλο αναγνωσμα, με βαθμιαια μειωση της ποιοτητας. Δηλαδη το πρωτο ειναι πολυ καλο το δευτερο αρκετα και το τριτο οκ. Ο μαστορας χρησιμοποιει τον μηχανισμο του Kay στην γραφη και θεματολογια, λιγο πιο απλουστευμενο ισως. Δηλαδη παιρνει μια ιστορικη βαση, την μεταφερει σε ενα παραλληλο χωροχρονο, χρησιμοποιει πολλα ηδη υπαρχοντα χαρακτηριστικα κουλτουρων, εμπλουτιζει με μεταφυσικα στοιχεια (οχι πολλα) και κανει ενα σεναριο ''τι θα γινοταν αν''. Μεσα σε αυτα τα πλαισια κινουνται οι ηρωες του. Το θεμα ειναι πως μπορει να μην διαεκδικει δαφνες πρωτοτυπιας αλλα θα περασετε καλα διαβαζοντας τα βιβλια και δεν θα πειτε σιγουρα ''τσαμπα τα λεφτα''.

 

Και τα τρια βιβλια εχουν ως επικεντρο την φυλη των Ριγκαντε. Στην ουσια ειναι το αντιστοιχο μιας κελτικης βρεττανικης φυλης. Υπαρχουν κι αλλες φυλες στο νησι καθως και παρα πολλες στην ενδοχωρα. Ολοι μαζι ονομαζονται ανεμπνευστα Κελτόι, μπας και δεν το καταλαβει κανενας.

Κεντρικος ηρωας του πρωτου βιβλιου ειναι ο Κοναβαρ. Υιοθετημενος απο τον μεγαλυτερο πολεμιστη της φυλης, φιλο του πατερα του και δευτερο αντρα της μητερας του. Καθε Ριγκαντε (μαλλον παραφθορα του Μπριγκαντε) εχει ενα ονομα για την ψυχη του εκτος το κοσμικο και μια γκεασα. Η γκεασα αποτελει ενα υπαινιγμο (τυπου χρησμος) για το τελος του καθε ανθρωπου. Αν καποιος σπασει την γκεασα του τοτε σιγουρα θα πεθανει. Ο Κοναβαρ μεσα απο μια σειρα γεγονοτων και αποκαλυψεων εξελισσεται σε μεγαλο πολεμιστη και ισως τη μονη ελπιδα για να ενωθουν οι διασπασμενες φυλες του Καιρ Ντρουα. Ηδη οι λεγεωνες της Ρωμης...εεεε συγγνωμη της Στοουν ηθελα να πω, τσαλαπατανε κατω απο τους τελειους σχηματισμους και ορθολογισμο που φερνουν τους ατιθασσους Κελτοι καθως και απειλουν τον δεσμο του κοσμου των πνευματων και της γης με τους ανθρωπους.

 

Στο δευτερο βιβλιο ο Κοναβαρ απολαμβανει τους χυμους και τις πικρες της εξουσιας. Ο μεγαλυτερος καημος του αν και δεν θελει να το παραδεχτει, ειναι ο γιος του Μπειν. Καρπος μιας αποτυχημενης σχεσης και αφημενης στο περιθωριο. Ο Μπειν μεγαλωνει μεσα στην απορριψη απο τον πατερα αλλα και τον περιγυρο. Η εκπληκτικη ομοιοτητα που δεν αφηνει κανενα ερωτημα για την καταγωγη του, μοιαζει να ειναι αλλο ενα παιχνιδι των θεων εις βαρος του. Το αφου δεν σεβονται ας φοβουνται γινεται αξιωμα του. Η αδιαμφισβητιτη πολεμικη ικανοτητα σε συνδιασμο με εκρηξης ενος μονιμου θυμου τον κανουν ακομη πιο αντιπαθητικο στους γυρω του. Ετσι λοιπον αποφασιζει να αναζητηση την τυχη του στην Στοουν. Εκει θα ανακαλυψει πως το ταλεντο του μπορει να τον αποθεωσει στις αρενες σαν μονομαχο. Θα ανακαλυψει ομως και πολλα παραπανω απο οτι περιμενε για την ζωη, τους γυρω του και τον εαυτο του.

 

Στο τριτο βιβλιο ο Gemmel αφηνει την ρωμαικη περιοδο και προχωρα στον 17ο αιωνα. Βρισκομαστε σε μια εναλλακτικη Σκωτια. Οι Βαρλις απογονοι βορειων επιδρομεων στην γη των Ριγκαντε εχουν κατακτησει ολο τον Νοτο, κατεχουν με σιδερενιο χερι τα πεδινα του βορρα και προσπαθουν να υποταξουν πληρως τα υψιπεδα που λογω του εδαφους τελουν σε ενα καθεστως αυτονομιας-αντιστασης. Οι Ριγκαντε απο κυριαρχοι εχουν υποβιβαστει σε πολιτες γ κατηγοριας με περιορισμενα δικαιωματα και η ζωη τους εχει αξια αναλογη μετην υπομονη του Κομη. Ο Κελιν Ρινγκ γιος ενος επαναστατη του Λανοβαρ, αν και δεν το ξερει προερχεται απο μεγαλη γενια. Η εμφυτη περηφανεια του και το αισθημα τιμης τον εχει βαλει πολλες φορες σε μπελαδες σαν μαθητη στο αυταρχικο σχολειο που περισσοτερο εχει στοχο την πλυση εγκεφαλου υπερ του καθεστωτος παρα την μαθηση. Συντομα ο Κελιν θα υπερβει τα ορια και θα συνειδητοποιησει οτι η παλη για ελευθερια ειναι μονοδρομος. Ο Τζειμς, τεραστιος και πιστος φιλος του πατερα του θα του σταθει πρωτος και στην πορεια πολλοι αλλοι.

 

Το τριτο βιβλιο πιστευω πως ειναι ημιτελες. Μας αφηνει με ενα τροπο που υπονοει συνεχεια και λογω της υποθεσης αλλα και λογω της υποφαινομενης αναπτυξης σχεσης μεταξυ δυο χαρακτηρων. Προφανως μετα το θανατο του συγγραφεα δεν θα μαθουμε ποτε.

 

Γενικα ειναι ενας καλογραμμενος λιγοτερος Kay. Κυλανε καλα τα βιβλια και δεν αισθανεσαι οτι βαριεσαι. Ομως αν ψαχνεις για νοηματα ή πρωτοτυπια θα φας γλαρο. Ξεχασα να πω πως οι τιτλοι βγαινουν απο το ονομα της ψυχης του καθε ηρωα. Αυτο δινοταν με βαση οιωνους κατα την γεννηση.

Αυτα

[Waylander]

Ο joe στα κυριοτερα σημεια με καλυψε....Σημειωτεων εχει βγει και τεταρτο αλλα δυστηχος οχι στα ελληνικα αρα ο θανατος του συγγραφεα δεν μας αφηνει ξεκρεμαστους...

[joe]

Nαι σωστα και εγω εμαθα για το 4ο βιβλιο απο το παραπανω λινκ. Φανταζομαι πως θα μεταφραστε καποια στιγμη αν και απο την συνοψη ειδα πως εχει ως ηρωα τον γιο του Κομη. Αν σκασει στα ελληνικα θα το παρω. Δεν εχω τοση πρεμουρα ωστε να το παρω στα αγγλικα...

[Alcaon]

Χαιρετώ και απαντώ λοιπόν κι εγώ μιας και η θέση μου είναι κάπως διαφορετική για τη συγκεκριμένη σειρά αλλά μάλλον και για τον συγγραφέα γενικότερα.

 

Γενικά τον Gemmel τον διαβάζω για τους χαρακτήρες του παρά για να με ταξιδέψει κάπου πέρα μακριά σε κόσμους φευγάτους. Είναι από τους λίγους που σε κάνουν να διαβάζεις για τον/την κομπάρσο νούμερο τέσσερα της ιστορίας και να δακρύζεις για εκείνον/εκείνη, ή να μένεις άναυδος ενώ ανακαλύπτεις πως συμπαθείς έναν χαρακτήρα που πριν μερικά κεφάλαια τον μισούσες με πάθος. Από αυτά που έχει γράψει, οι Ριγκάντε δεν είναι ίσως οι πιο χαρακτηριστικοί. Εγώ έχω ταυτίσει τον Gemmel με το έπος των Ντρενάι, που εκεί πιστεύω ότι δείχνει το πραγματικό φόρτε του, στον βαρβάτο Ντρας, ή τον σκοτεινό Waylander. Παρόλα αυτά οι Ριγκάντε έχουν και αυτοί πολύ αξιόλογες ιστορίες.

 

Αν τα βάλω σε σειρά από αυτό που μου άρεσε πιο πολύ σε αυτό που μου άρεσε λιγότερο θα έβαζα πρώτο το 4ο (Stormrider?), μετά το 3ο (Ravenheart/Καρδιά από Έβενο), ύστερα το 1ο (ξίφος στην καταιγίδα;), και τελευταίο το 2ο, ίσως γιατί δεν ταυτίστηκα και τόσο με την ιστορία/χαρακτήρα του Μπέην. Βέβαια γούστα είναι αυτά, πιστεύω πως έχει πολύ να κάνει με τους χαρακτήρες που εμφανίζονται σε κάθε ιστορία. Το ύφος των ιστοριών των Ριγκάντε, γενικά είναι ψιλο-ξεκάθαρο. Οι Κελτόι Ριγκάντε ζουν με τρόπους πιο πνευματικούς που δείχνουν κάποιον σεβασμό στη "μαγεία" του κόσμου, σε έντονη αντιπαράθεση με τους λαούς που έρχονται σε σύγκρουση, που είναι μεν πιο "πολιτισμένοι" αλλά και ταυτόχρονα πιο γκρίζοι και άκαρδοι στα μάτια των Ριγκάντε. Ξεκινάει με τους επικούς, τρανούς αρχαίους ήρωες της φυλής, και καταλήγει σε εποχές που οι Ριγκάντε έχουν σχεδόν ολότελα "χαθεί", αλλά απρόσμενα ξυπνούν ανάμεσά τους αντίστοιχοι ήρωες με τους αρχαίους για να έρθουν αντιμέτωποι με ένα κακό που ξυπνάει μέσα στους αντιπάλους τους αλλά και με την ελπίδα να σώσουν τη "μαγεία" του λαού τους (και συνεπώς του κόσμου). Οι ιστορίες μιλάνε κυρίως για ηρωισμό και τις θυσίες που απαιτεί, βάζουν συχνά χαρακτήρες "αντίστοιχους" σε αντιπαράθεση, χωρίς να εκθειάζουν ή να μειώνουν ιδιαίτερα, και ανατρέπουν ακόμα και την ίδια την έννοια του ηρωισμού, ενώ οι χαρακτήρες αναρωτιούνται με ειλικρίνεια επάνω σε θέματα καλού και κακού. Έντονη είναι η αμφιβολία και η αμφισβήτηση, δίνοντας πολύ έντονα την αίσθηση ενός κόσμου σαν τον δικό μας, σε θέματα ηθικής, στον οποίο όμως ζουν αληθινοί ήρωες, ίσως όπως θα μπορούσαν να είχαν ζήσει και στον δικό μας.

 

Οι χαρακτήρες είναι όλοι ανθρώπινοι, και με διάφορα προβλήματα και ελαττώματα. Ένα χαρακτηριστικό είναι ότι γενικά ο συγγραφέας αποκεντρώνει την ιστορία από έναν μονάχα χαρακτήρα και μιλάει συχνά για διάφορους χαρακτήρες παράλληλα. Κάποιες φορές σε βαθμό που δεν είναι πλέον ξεκάθαρο ποιός είναι ο "ήρωας" της ιστορίας (ειδικά, στο 3ο και 4ο βιβλίο). Η πλοκή ξετυλίγεται με τρόπο μη αναμενόμενο (δηλαδή πάντα υπάρχει ανατροπή προς το τέλος), παρόλο που δεν είναι καθόλου δύσκολο να την ακολουθήσεις, γενικά. Όπως όλες οι ιστορίες του Gemmel, οι χαρακτήρες παίρνουν ζωή δίπλα σου, και μιλάνε για πράγματα ή ζουν καταστάσεις που δίνουν έντονα την αίσθηση ότι είναι βγαλμένα μέσα από αλήθειες της ζωής. Ίσως με αγγίζει πολύ γιατί μου θυμίζει έναν από τους πιο πρωταρχικούς λόγους που λέγονται τελικά όλες αυτές οι ιστορίες με ήρωες με σπαθιά και μάγους και επικές μάχες, που νιώθω πως έχει σπανίσει πλέον στον τομέα του φανταστικου.

 

Με τον Kay μάλλον δεν θα τον συσχέτιζα παρόλο που επιφανειακά μοιάζουν να μοιράζονται παρόμοιες μεθόδους και μυθολογία, ο Kay βρίσκω πως πλατειάζει στη μυθοπλασία και στις γλαφυρότερες περιγραφές και εξιστορήσεις γεγονότων με πιο... μακροπρόθεσμο τρόπο, υφαίνοντας το σύνολο πάνω σε μυριάδες λεπτομέρειες και γενικά πιο ηθικά "ουδέτερος". Ο Gemmel είναι κοφτός και με ζουμερό κείμενο, γρήγορο ρυθμό, και ιδιαίτερη έμφαση στους χαρακτήρες, και όχι στη μυθοπλασία ή την ίντριγκα. Είναι ξεκάθαρη η πρόθεσή του να τοποθετήσει την ιστορία σε ένα παράλληλο σύμπαν τύπου "what if" αλλά δεν το κάνει τόσο για να χτίσει σε αυτό όσο για να καλύψει επαρκώς τις ανάγκες μιας ιστορίας που ποτέ δεν θα μπορούσε να είχε ειπωθεί με αυτόν τον τρόπο σε ένα τελείως ιστορικά ακριβές μυθιστόρημα... Επομένως για μένα πιο πολλές οι διαφορές παρά οι ομοιότητες και τους τοποθετώ σε άλλα στυλ (προσωπικά προτιμώ το στυλ του Gemmel περισσότερο )

 

Περιττόν να πω, τον συνιστώ ανεπιφύλακτα, τόσο σε τούτο το έπος, όσο και στα των Ντρενάι, αλλά και τις υπόλοιπες ιστορίες του.

 

Αυτά και από εμένα.

[Δημήτρης]

Διάβασα το ''Ντας ο Θρύλος'' πρώτο βιβλίο στη σειρά των Ντρενάι. Έφτασε στα χέρια μου όπως και τα τρία επόμενα της σει- ράς, ύστερα από ''τράμπα'' που έκανα με τον πανμέγιστο Electroscribe τον οποίο και ευχαριστώ

 

Δεν μου άρεσε γιατί θα έλεγα ότι δεν μου άρεσαν οι ιδέες του συγγραφέα. Και πρώτο και καλύτερο το ότι ο βασικός χαρα- κτήρας Ντρας, είναι

ένας γέρος εξήντα χρονών. Θα προτιμούσα πολύ περισσότερο να ήταν ένας πολεμιστής τριάντα χρονών, ακριβώς πάνω στη ακμή του.

Έχω δει πολλούς να λένε ότι τους ενοχλούν τα κλισέ. Εγώ προσωπικά θα διαφωνήσω με αυτή την άποψη και θα πω ότι αν ένα κλισέ είναι καλά δοσμένο δεν μ' ενοχλεί καθόλου, ας είναι όσο κλισέ θέλει. Το συγκεκριμένο λοιπόν αντικλισέ, ας το πω έτσι, δεν λειτούργησε καλά για 'μένα. Δεν μπόρεσα να ταυτιστώ με τον Ντας όσο θα ήθελα. Άλλο που δεν μου άρεσε ήταν

το στοιχείο του σαμανισμού που ήταν έντονο καθ' όλη την διάρκεια του βιβλίου. Ο σαμανισμός είναι μία θεατολογία που με αφήνει αδιάφορο, και ως εκ τούτου ήταν ακόμη ένα μείον.

'Υστερα κάποιες σκορπιες εκφράσεις από δω και από εκεί, όπως π.χ. το ότι ένας χαρακτήρας έπινε πορτοκαλάδα. Έστω και αν ήταν φυσική, και όχι με ανθρακικό Ή ότι ένας άλλος ασκούσε το επάγγελμα του δικηγόρου, πρώτη φορά τα συ- ναντώ αυτά τα δύο σε fantasy έργο. Τέλος το ότι όποτε κάποιος από τους υπερασπιστές πέθαινε, κατάφερνε πάντα με το τε- λευταίο του χτύπημα, να παίρνει και τον δήμιο του μαζί του. Αυτό επειδή γινόταν συνέχεια με κούρασε.

 

Στα θετικά το όλο σκηνικό. Μία γιγάντια στρατιά δηλαδή που κινείται εναντίον ενός οχυρού, το οποίο υπερασπίζονται μερικές χιλιάδες άνθρωποι. Έχει και ενδιαφέρον να μάθει κανείς τις καταστάσεις που οδήγησαν τον Gemmell να συλλάβει την ιδέα για το βιβλίο του. Μου άρεσε το ότι

ο Ντας πέθανε, όπως επίσης και το twist στο τέλος που ανέτρεψε τα πάντα.

 

 

Γενικό συμπέρασμα είναι το ότι το βιβλίο δεν μου πολυάρεσε, κυρίως γιατί ήταν κάτι το διαφορετικό σε σχέση με ότι έχω δια- βάσει και συνηθίσει ως τώρα, και αυτό ήταν κάτι που με ξένισε. Δεν μπορώ όμως να πω και ότι πέρασα και χάλια, κάθε ά- λλο. Είχε και τις καλές του στιγμές. Ξεκινάω κατευθείαν το δεύτερο μέρος το οποίο και ελπίζω να μου αρέσει περισσότερο.

Edited April 12, 2012 by Δημήτρης

[Δημήτρης]

Διάβασα το ''Ο Βασιλιάς πέρα από την Πύλη'', δεύτερο βιβλίο της σειράς. Χωρίς να είναι τίποτα το εξαιρετικό, ήταν καλύτερο από το πρώτο. Μία έκπληξη που με περίμενε ήταν το ότι είχε πολύ λίγη σχέση με τον Ντρας, μπορούν άνετα να διαβαστούν και τα δύο μόνα τους, χωρίς να χάσει κανείς πολλά πράγματα. Σπάνιο αυτό για fantasy σειρά. Η υπόθεση παρόμοια, μία χούφτα δηλαδή υπερασπιστών ενάντια σε ορδές βαρβάρων. Μόνο που εδώ υπήρχαν και τα Υβρίδια για να δίνουν ένα ξεχω- ριστό τόνο. Αγαπημένος μου χαρακτήρας ο Ανανέις και η τραγική μοίρα που κουβαλούσε. Αυτό που μου άρεσε περισσότερο ήταν το ότι από ένα σημείο και μετά

ο Τενάκα Χαν άλλαξε πλώρη στα σχέδια του, και ήθελε να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη.

Ωραίο αυτό σαν σκέψη, όπως επίσης

και η διπλή του καταγωγή που τον έκανε ανεπιθύμητο για όλους.

Γενικά θα έλεγα ότι το πλεονέκτημα του δεύτερου βιβλίου σε σχέση με το πρώτο, ήταν οι πιο ενδιαφέροντες χαρακτήρες που είχε.

 

Θα πιάσω λίγο αργότερα το τρίτο

το βιβλίο εννοώ

μιας και είναι αυτοτελή και δεν χρειάζεται να διαβαστούν στο καπάκι. Τώρα έχει Tiessa και Λαξευτές

Edited April 16, 2012 by Δημήτρης

[tsathoggua]

To Ο Βασιλιάς Πέρα από την Πύλη μάλλον είναι και το καλύτερο της σειράς (τουλάχιστον όσων έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά). Τρομερά τα Υβρίδια!

[Δημήτρης]

Διάβασα το ''Σκοτεινός Ταξιδευτής'' και ''Η Επιστροφή των Ηρώων'' τρίτο και τέταρτο βιβλίο αντίστοιχα στην σειρά των Ντρενάι. Καλούτσικα ήταν. Το πρώτο περιστρέφεται γύρω από τον Σκοτεινό Ταξιδευτή, έναν μυστηριώδη άνθρωπο που κουβαλάει μία τραγική μοίρα και έχει να εκπληρώσει μία παράτολμη αποστολή. Στον δρόμο του θα συναντήσει απρόσμενους συμμάχους. Μου άρεσε το ότι

πέθανε τελικά, όπως και ο Ντρας στο πρώτο μέρος. Και αυτό είναι ένα θετικό στοιχείο στον Gemmell, το ότι δηλαδή δεν διστάζει να σκοτώσει τους ήρωες του.

Τα βιβλία του φυσικά πέρα από κάποιες μικρές αναφορές σε περασμένα περιστατικά, είναι αυτοτελή, οπότε αυτό δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία. ''Η Επιστροφή των Ηρώων'' ήταν το καλύτερο απ' όλα. Μία χαμένη παρέα ηρώων, θα ξαναεννωθεί ύστερα από πολύ καιρό για να ξεκινήσει μία απελπισμένη αναζήτηση. Μου άρεσε το ταπεινό τους κίνητρο που βρισκόταν πίσω από την αναζήτηση αυτή, όπως και η σκιαγράφηση του κάθε χαρακτήρα ξεχωριστά, αγαπημένος μου ήταν ο Κάριος. Πολύ καλά δοσμένο επίσης ήταν και το ειδύλλιο του Κίαλ με την Τανάκι.

 

Τα θετικά στον Gemmell πέρα από αυτό που ήδη ανέφερα, είναι το ότι οι ήρωες του έχουν ιδανικά, και είναι πρόθυμοι να πολεμήσουν και να πεθάνουν για αυτά. Επίσης είναι ετοιμόλογοι και αρκετοί από τους διαλόγους που έχουν μεταξύ τους, είναι πράγματι πολύ καλοί. Στα μείον το ότι κάθε καλός χαρακτήρας προτού πεθάνει, κατάφερνε πάντα μ' ένα τελευταίο χτύπημα να παίρνει έναν αντίπαλο του μαζί του. Αυτό γινόταν συνέχεια και με κούρασε. Επίσης η έλλειψη αληθοφάνειας. Π.χ. δυσκολεύομαι λίγο να δεχτώ ότι

μερικές εκατοντάδες υπερασπιστές, μπορούν να κρατήσουν ένα φρούριο, έναντι σε χιλιάδες ολόκληρες. Ή μία χούφτα πολεμιστών μπορούν να μπουν σε μία καλά φρουρούμενη πόλη, και να καταφέρουν να κλέψουν μία αιχμάλωτη πριγκίπισσα. Έστω και με την βοήθεια μαγείας.

Και τέλος το πεζό γράψιμο. Τα βιβλία χωρίς να είναι κακά -κακό δείγμα φάντασυ για 'μένα, θα είναι πάντα η ανεκδιήγητη Legacy of the Drow του Salvatore- δεν λένε και πολλά πράγματα. Τουλάχιστον όμως είναι ευκολοδιάβαστα και μικρά, δεν μπορώ να πω ότι κουράστηκα διαβάζοντας τα. Όπως και να 'χει δεν τα προτείνω για διάβασμα, όλο και κάτι καλύτερο θα υπάρχει εκεί έξω.

 

Από το καλύτερο προς το χειρότερο τα βάζω 4,3,2,1. Σπάνιο αυτό, γιατί συνήθως στις σειρές, η ποιότητα έχει αύξουσα σειρά. Όλα αυτά φυσικά μονάχα για τα τέσσερα πρώτα μέρη που μεταφράστηκαν στα Ελληνικά, δεν ξέρω τι παίζει με τα υπόλοιπα. Έχω και την άλλη τριλογία ( ; ) με την οποία άνοιξε ο Nihilio το topic, ελπίζω να είναι καλύτερη.

[Alucard]

Διάβασα το ''Σκοτεινός Ταξιδευτής'' και ''Η Επιστροφή των Ηρώων'' τρίτο και τέταρτο βιβλίο αντίστοιχα στην σειρά των Ντρενάι. Καλούτσικα ήταν. Το πρώτο περιστρέφεται γύρω από τον Σκοτεινό Ταξιδευτή, έναν μυστηριώδη άνθρωπο που κουβαλάει μία τραγική μοίρα και έχει να εκπληρώσει μία παράτολμη αποστολή. Στον δρόμο του θα συναντήσει απρόσμενους συμμάχους. Μου άρεσε το ότι

πέθανε τελικά, όπως και ο Ντρας στο πρώτο μέρος. Και αυτό είναι ένα θετικό στοιχείο στον Gemmell, το ότι δηλαδή δεν διστάζει να σκοτώσει τους ήρωες του.

Τα βιβλία του φυσικά πέρα από κάποιες μικρές αναφορές σε περασμένα περιστατικά, είναι αυτοτελή, οπότε αυτό δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία. ''Η Επιστροφή των Ηρώων'' ήταν το καλύτερο απ' όλα. Μία χαμένη παρέα ηρώων, θα ξαναεννωθεί ύστερα από πολύ καιρό για να ξεκινήσει μία απελπισμένη αναζήτηση. Μου άρεσε το ταπεινό τους κίνητρο που βρισκόταν πίσω από την αναζήτηση αυτή, όπως και η σκιαγράφηση του κάθε χαρακτήρα ξεχωριστά, αγαπημένος μου ήταν ο Κάριος. Πολύ καλά δοσμένο επίσης ήταν και το ειδύλλιο του Κίαλ με την Τανάκι.

 

Τα θετικά στον Gemmell πέρα από αυτό που ήδη ανέφερα, είναι το ότι οι ήρωες του έχουν ιδανικά, και είναι πρόθυμοι να πολεμήσουν και να πεθάνουν για αυτά. Επίσης είναι ετοιμόλογοι και αρκετοί από τους διαλόγους που έχουν μεταξύ τους, είναι πράγματι πολύ καλοί. Στα μείον το ότι κάθε καλός χαρακτήρας προτού πεθάνει, κατάφερνε πάντα μ' ένα τελευταίο χτύπημα να παίρνει έναν αντίπαλο του μαζί του. Αυτό γινόταν συνέχεια και με κούρασε. Επίσης η έλλειψη αληθοφάνειας. Π.χ. δυσκολεύομαι λίγο να δεχτώ ότι

μερικές εκατοντάδες υπερασπιστές, μπορούν να κρατήσουν ένα φρούριο, έναντι σε χιλιάδες ολόκληρες. Ή μία χούφτα πολεμιστών μπορούν να μπουν σε μία καλά φρουρούμενη πόλη, και να καταφέρουν να κλέψουν μία αιχμάλωτη πριγκίπισσα. Έστω και με την βοήθεια μαγείας.

Και τέλος το πεζό γράψιμο. Τα βιβλία χωρίς να είναι κακά -κακό δείγμα φάντασυ για 'μένα, θα είναι πάντα η ανεκδιήγητη Legacy of the Drow του Salvatore- δεν λένε και πολλά πράγματα. Τουλάχιστον όμως είναι ευκολοδιάβαστα και μικρά, δεν μπορώ να πω ότι κουράστηκα διαβάζοντας τα. Όπως και να 'χει δεν τα προτείνω για διάβασμα, όλο και κάτι καλύτερο θα υπάρχει εκεί έξω.

 

Από το καλύτερο προς το χειρότερο τα βάζω 4,3,2,1. Σπάνιο αυτό, γιατί συνήθως στις σειρές, η ποιότητα έχει αύξουσα σειρά. Όλα αυτά φυσικά μονάχα για τα τέσσερα πρώτα μέρη που μεταφράστηκαν στα Ελληνικά, δεν ξέρω τι παίζει με τα υπόλοιπα. Έχω και την άλλη τριλογία ( ; ) με την οποία άνοιξε ο Nihilio το topic, ελπίζω να είναι καλύτερη.

 

Δημήτρη, έχοντας διαβάσει και τις δύο αυτές σειρές, θα σου έλεγα πως αυτή των Ριγκάντε είναι σίγουρα πιο 'ώριμη'. Έχει δηλαδή πιο βαθιά νοήματα, δεν είναι τόσο ανάφλαρη όσο αυτή των Ντρενάι. Εμένα γενικά, μου αρέσει ο Γκέμελ. Μου αρέσει η απλότητά του και η αμεσότητα των βιβλίων του. Λογικά, από όσα έγραψες για τους Ντρενάι, η σειρά των Ριγκάντε θα σου αρέσει περισσότερο.

[Δημήτρης]

Μακάρι να είναι Alucard έτσι όπως λες. Θα το διαπιστώσω μόνος μου όπως και να 'χει, γιατί θα πιάσω σίγουρα τους Ριγκάντε κάποια στιγμή. Πολύ αργότερα όμως, αρκετός ο Gemmell προς το παρόν. Το επόμενο φάντασυ που θα διαβάσω, θα είναι Dragonlance.

Edited July 14, 2012 by Δημήτρης

[Loch Moors]

Διάβασα πρώτα το "ο βασιλιάς πέρα από την Πύλη" χωρίς να ξέρω ότι έρχονταν δεύτερο σε μια σειρά βιβλίων, αλλά ούτως ή άλλως αναφέρει πολλά πράγματα απ' το παρελθόν, οπότε μια χαρά καταλαβαίνεις τι γίνεται. Δε μου άρεσε, δεν βρήκα κανένα ενδιαφέρον στους χαρακτήρες

 

είναι όλοι οι καλύτεροι των καλύτερων, και φυσικά ο Τενάκα Χαν είναι κι άλλο ένα κλικ καλύτερος. Δε με άγγιξαν καθόλου κάποια "συγκινητικά" σημεία του παρελθόντος του, ακόμα και η διπλή καταγωγή του - που αναφέρεται δήθεν ως ο λόγος που είναι μισητός απ' όλους - η οποία, φυσικά, εν τέλη γυρνάει υπέρ του, γιατί συνδυάζει τις γνώσεις/δυνάμεις και των δύο φυλών. Με λίγα λόγια, διαβάζω για κάποιον που είναι υπεργαμάτος και έχει υπεργαμάτους φίλους, οπότε - μπράβο του - αλλά μου είναι αδιάφορο.

 

Όσο για την υπόθεση - αναμενόμενο ίσως για το είδος του - δεν είναι ότι σε κάνει να ανυπομονείς για το παρακάτω. Δώσ' του ανέλπιδες μάχες χωρίς αύριο και ανδραγαθήματα. Το μόνο σίγουρο ότι αυτή η wanna-be επική αφήγηση έχει πολύ γέλιο σε κάποια σημεία!

 

Αφού λοιπόν έθαψα σε όλους το προαναφερθέν βιβλίο, μου είπαν ότι οι "Θρύλοι των Ριγάντε" είναι πολύ καλύτερο. Το ξεκίνησα κι αυτό, τέλειωσα το 1ο

 

και μου άφησε ακριβώς τις ίδιες εντυπώσεις, με τη μόνη διαφορά/πλεονέκτημα ότι υπάρχει μια στοιχειωδώς καλύτερη ανάπτυξη των πρωταγωνιστών, αφού αυτή τη φορά παρακολουθούμε στενά τη βέβαιη πορεία του μικρού Κόναβαρ προς τη δόξα. Αλλά μην περιμένετε ότι θα τον συμπονέσετε και θα φτάσετε στο τέλος να πείτε, μπράβο του άξιζε που έγινε ο καλύτερος. Όοοοχι, απλώς ήταν ο πιο έξυπνος, ο πιο όμορφος, ο πιο δυνατός, αγνός στις προθέσεις - με μερικά παραστρατήματα ώρες, ώρες, που εννοείται μετά τον στοίχειωναν αιώνια - ο πιο γενναίος κλπ. κλπ. Γύρω του, περιστοιχίζονταν από τίμιους ανθρώπους που τον αγαπούσαν, κι αν καμιά φορά του θύμωναν μετά τους περνούσε, κι όσοι ήταν εχθροί του δεν επιβίωναν για 3-4 σελίδες. Α, να προσθέσω ότι ήταν και κάτι σαν "αγαπημένος" των θεών.

Η υπόθεση, δεν είναι τίποτα παραπάνω από την περιγραφή της παραπάνω ιστορίας, είτε μέσα από τα μάτια του Κόναβαρ, είτε διάφορων άλλων (σε κάποια σημεία μάλιστα, η Ο.Γ. αλλάζει ξαφνικά απ' τη μια παράγραφο στην άλλη, και μετά ξαναλλάζει, κι εσύ αναρωτιέσαι αν διάβασε κάποιος αυτό το κείμενο πριν εκδοθεί...), προσωπικά δεν βρήκα ούτε ένα ενδιαφέρον σημείο που να με εκπλήξει ευχάριστα, υπάρχει λίγη μαγεία αλλά πάει άπατη κι αυτή...

 

 

 

Δεν νομίζω πως θα τελειώσω την τριλογία... Έριξα μια ματιά στις πρώτες σελίδες του 2ου βιβλίου "το Γεράκι του Μεσονυκτίου" κι (αν είναι δυνατόν...)

 

ξεκινάει να λέει την ίδια ιστορία, μόνο που αυτή τη φορά μιλάει για το Μπέιν, το γιο του Κόναβαρ... εεε πια!

 

Ώρες, ώρες σκέφτομαι πώς γίνεται να εκδίδονται τέτοια βιβλία, αλλά τι ψάχνω κι εγώ?!

Αυτά είχα να πω για τον κ. Gemmell, μη τα αγοράσετε, ένα σωρό ωραία βιβλία υπάρχουν!

[heiron]

Αναρωτιέμαι γιατί πήρες κι άλλο βιβλίο του Γκέμελ, και μάλιστα άλλη σειρά ίδιου πάντα είδους, ενώ τον βρήκες τόσο χάλια. Χώρια ότι το να κοροϊδεύουμε τον ήρωα ηρωικής φαντασίας γιατί είναι τόσο γαμάτος είναι πολύ παράξενο. Αυτή είναι η δουλειά του.

[Δημήτρης]

Ψάχνοντας στην wikipedia είδα ένα ενδιαφέρον στοιχείο. Η σειρά με την οποία ο Gemmell έγραψε τα βιβλία, δεν συμφωνεί με την εσωτερική τους χρονολόγηση. Βάση αυτής πάνε ως εξής: Σκοτεινός Ταξιδευτής, Ντρας ο Θρύλος, Ο Βασιλιάς πέρα από την Πύλη και Η Επιστροφή των Ηρώων. Όχι δηλαδή ότι έχει και καμία ιδιαίτερη σημασία αυτό, αφού αφενός είναι ανεξάρτητα μεταξύ τους, και αφετέρου δεν λένε και πολλά. Θα ήθελα πάντως να σταθώ στα Ριγκάντε και στο γεγονός ότι η Anubis δεν προχώρησε στην έκδοση του τέταρτου μέρους. Το να μεταφραστούν μόλις τα τέσσερα βιβλία μίας σειράς από τα έντεκα συνολικά επειδή ενδεχομένως πάτωσαν στις πωλήσεις, είναι κάτι το οποίο καταλαβαίνω και δέχομαι. Αλλά να μεταφραστούν μόνο τα τρία από τα τέσσερα μίας άλλης, όχι. Ένα βιβλίο μόνο έμεινε, ε μετέφρασε το και αυτό βρε αδερφέ. Θα ήθελα να έχω διαβασμένους όλους τους Ριγκαντε, ακόμη και αν δεν μου αρέσουν τελικά. Κρίμα λοιπόν, γιατί η Anubis δεν μας έχει συνηθίσει σε κάτι τέτοια.

[Loch Moors]

Αναρωτιέμαι γιατί πήρες κι άλλο βιβλίο του Γκέμελ, και μάλιστα άλλη σειρά ίδιου πάντα είδους, ενώ τον βρήκες τόσο χάλια. Χώρια ότι το να κοροϊδεύουμε τον ήρωα ηρωικής φαντασίας γιατί είναι τόσο γαμάτος είναι πολύ παράξενο. Αυτή είναι η δουλειά του.

 

Τα είχε αγοράσει ο αδερφός μου παλιότερα οπότε υπήρχαν ήδη στη βιβλιοθήκη!

Συμφωνώ και φυσικά ο ήρωας θα είναι ο πρωταθλητής και ο γαμάτος! Αλλά να, βρε παιδί μου, θέλω το κείμενο να μου δίνει κάτι ώστε να τον χαρώ που είναι τόσο τέλειος! Στα βιβλία του Γκέμελ δεν βρήκα κάτι τέτοιο, απλά διάβαζα κατορθώματα που πήγαιναν και πήγαιναν...

[D'Ailleurs]

Θα ήθελα πάντως να σταθώ στα Ριγκάντε και στο γεγονός ότι η Anubis δεν προχώρησε στην έκδοση του τέταρτου μέρους. Το να μεταφραστούν μόλις τα τέσσερα βιβλία μίας σειράς από τα έντεκα συνολικά επειδή ενδεχομένως πάτωσαν στις πωλήσεις, είναι κάτι το οποίο καταλαβαίνω και δέχομαι. Αλλά να μεταφραστούν μόνο τα τρία από τα τέσσερα μίας άλλης, όχι.

 

κλασσικές Ελληνικές εκδόσεις. Ακόμα κλαίω τα λεφτά που έδωσα για τα δύο βιβλία του Gene Wolfe ("Η σκιά του βασανιστή" και το "Πετράδι του συμφιλιωτή") σε φάση που σκέφτομαι αν κάνω παράπονα στο κέντρο προστασίας του καταναλωτή μήπως και γίνει τίποτα.

[tsathoggua]

Θα ήθελα πάντως να σταθώ στα Ριγκάντε και στο γεγονός ότι η Anubis δεν προχώρησε στην έκδοση του τέταρτου μέρους. Το να μεταφραστούν μόλις τα τέσσερα βιβλία μίας σειράς από τα έντεκα συνολικά επειδή ενδεχομένως πάτωσαν στις πωλήσεις, είναι κάτι το οποίο καταλαβαίνω και δέχομαι. Αλλά να μεταφραστούν μόνο τα τρία από τα τέσσερα μίας άλλης, όχι.

 

κλασσικές Ελληνικές εκδόσεις. Ακόμα κλαίω τα λεφτά που έδωσα για τα δύο βιβλία του Gene Wolfe ("Η σκιά του βασανιστή" και το "Πετράδι του συμφιλιωτή") σε φάση που σκέφτομαι αν κάνω παράπονα στο κέντρο προστασίας του καταναλωτή μήπως και γίνει τίποτα.

 

Χαχαχα! Μικρός είσαι ακόμα. Μέχρι να εξηνταρίσεις θα έχουν κυκλοφορήσει και τα άλλα δύο.

[katakalwn]

Από David Gemmell είχα διαβάσει πολύ παλιά το Morningstar που εκείνη την εποχή της αθωότητας μου είχε φανεί τρομερό. Με πρωταγωνιστή ένα παλιοτόμαρο που τον νοιάζει μόνο η πάρτη του, ξεφεύγει αρκετά απο το γνωστό "αγνός και γενναίος ιππότης μόνος ψάχνει" και το τέλος μου είχε φανεί ενδιαφέρον και συγκινητικό. Πάντως κρίμα που πέθανε ο συγγραφέας. Δεν το ήξερα.

[KELAINO]

Μόλις τελείωσα το Druss the Legend και δηλώνω αναπάντεχα ενθουσιασμένη.

Είναι το πρώτο που διαβάζω από Γκέμελ, δεν ήξερα τι να περιμένω. Είδα και την υπόθεση, μπρατσαράς τον κλέβουν τη γυναίκα και βουτάει μια τσεκουράκλα ίσα με το μπόι του και πάει να τη βρει... Όου-καίηηηη...

 

Αλλά μετά αρχίζει να με εκπλήσσει ευχάριστα.

 

- Ο τύπος είναι μεν ένας μονολιθικός ουγκ σφίχτης, αλλά το ξέρει! Και το σχολιάζει κιόλας με τον κολλητό του. Τον λέει ο άλλος, ρε συ Ντρους, το ξέρεις ότι πολύ ασπρόμαυρα τα βλέπεις όλα μωρ' αδελφάκι μου; Κι απαντάει ο Ντρους, ε ναι, τι να κάνουμε, είμαι λίγο απλοϊκός.

Με άλλα λόγια, ενώ ο ήρωας είναι δηλωμένα ο τυπικός μανιχαϊστής σπαθικαιμαγεία ήρωας, ο κόσμος και η ιστορία μέσα στην οποία κινείται είναι όσο γκρίζα μπορεί να απαιτήσει ο σύγχρονος καλομαθημένος αναγνωστης του φάνταζι.

Γαμάτο;

 

- Είναι σύντομο. Είναι καμιά τρακοσαριά σελίδες όλες κι όλες και φτάνουν. Ο συγγραφέας κάνει εντυπωσιακά άλματα στην πλοκή. Πχ, τελειώνει ένα κεφάλαιο με τον Ντρους να προπονείται για ένα ματς πυγμαχίας. Στην αρχή του επόμενου κεφάλαιου το ματς έχει ήδη γίνει και μαθαίνουμε πώς πήγε με δυο φρασούλες. Πόσο τέλειο είναι αυτό! Πόσο το λάτρεψα! Το είδαμε μια φορά να πλακώνεται στα μπουνίδια, τον είδαμε στην προπόνηση, φτάνει. Δεν κάθεται να μας δείξει το κάθε άπερκατ και το κάθε κροσέ, ο άνθρωπος, λέει οκέι, πλακωθήκανε, νίκησε ο τάδε, πάμ παρακάτ.

Και αυτό το κάνει συχνά. Το καταφχαριστήθηκε η ψυχούλα μου.

 

- Δεν ξέρω πως αλλιώς να το πω: είναι ένα τίμιο βιβλίο. Δεν τάζει λαγούς με πετραχήλια. Λέει, κοίτα να δεις, έχουμε γυναίκα-τσεκούρι-τραγικό, έχουμε μούσκουλα, έχουμε και λίγη μαγεία. Απλά υλικά, που όμως τα σερβίρει καλομαγειρεμένα, με μεράκι, με αγάπη, με γούστο και με ένα κλείσιμο του ματιού.

 

- Κι ένα ωραίο τρίγωνο, πολύ μελοδραματικό παιδιά. Εγώ συγκινήθκα.

 

 

Καλά, έχει και κουσούρια:

 

- Τα ονόματα. Sieben? Σήριουσλι; Διάβαζα, και στο μπαγκράουντ του μυαλού μου έπαιζε σε ρηπήτ αυτό:http://www.youtube.com/watch?v=mS-7ZGSbeEQ

 

- Κακαλόκαμπος. Πήξαμε στην τεστοστερόνη. Ιτ'ς ε μαν γουόρλντ, πώς το λένε. Οι μόνοι γυναικείοι χαρακτήρες ήταν αυτή η αρπαγμένη σύζυγος-σύμβολο αγνότητος και αθωότητος-αντικείμενο κουέστ-τρόπαιο, ε, αυτά. Α ναι, και μία μάγισσα.

Για να λέμε και του στραβού το δίκιο, ο Ντρους έχει φάει μεν το κόλλημα να τη βρει και τραβάει προς αυτόν τον σκοπό σαν οδοστρωτήρας, αλλά προβληματίζεται κιόλας το παλικάρι. Τι θα γίνει αν τη βρω και δε με θέλει πια; Αν είναι με άλλον;

 

- Το ρήσερτς είναι υπέροχο και θεάρεστο. Αλλά καλό είναι να μη μπαίνει εντελώς κόπυ-πέηστ μέσα στο κείμενο, λέω εγώ τώρα.

 

 

Γενικά, μπορώ να πω ότι έμεινα πολύ ικανοποιημένη. Πραγματικά, είναι μια κλασική περιπέτεια με τα όλα της, με βάρβαρους ήρωες και δαίμονες, μπουντρούμια και καπηλειά, πολιορκίες και μάχες, αυτοκράτορες και μάγισσα (μία), αλλά έχει και ένα κάποιο βάθος. Σε σημεία αγγίζει την μπρεχτική αποστασιοποίηση θα έλεγα.

 

Θέλω να διαβάσω και άλλα αυτουνού τώρα.
 

Edited August 29, 2013 by KELAINO