Nienor Posted September 30, 2005 Share Posted September 30, 2005 Ποια είναι τα χαρακτηριστικά εκείνα που θεωρείτε πως οπωσδήποτε πρέπει να έχει ένας χαρακτήρας για να είναι καλοστημένος – πιστευτός; Σε ποια ερωτήματα πρέπει να απαντήσει κανείς για να φτιάξει έναν τέτοιο χαρακτήρα και τι δοσολογία πραγματικού προσώπου χρειάζεται για να τελειοποιηθεί; Πότε τέλος πάντων ένας ήρωας είναι χαρακτήρας και πότε τύπος φτιαγμένος ελαφρά την καρδία; που χρησιμεύει ο ένας και που ο άλλος; Ποιος συγγραφέας πιστεύεται πως δουλεύει καλά με τα πρόσωπα που χρησιμοποιεί; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Deodonus Posted September 30, 2005 Share Posted September 30, 2005 Γενικά μου αρέσουν οι χαρακτήρες με background, που έχουν και στοιχία άσχετα με την ιστορία. Που τους συμβαίνουν στοιχία άσχετα με την ιστορία. Δεν μ'αρέσουν αυτοί που είναι κομμένοι και ραμμένοι μόνο για το βιβλίο/ιστορία και έχεις την εντύπωση ότι άμα ήταν εκτός ιστορίας δεν θα ήταν παρά άχριστοι Αυτά... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Διγέλαδος Posted September 30, 2005 Share Posted September 30, 2005 Απ'ότι ξέρω υπάρχουν και βιβλία στα ελληνικά με αυτό το θέμα, συστήνετε κανένα; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
LordCeleborn Posted September 30, 2005 Share Posted September 30, 2005 Ενας χαρακτηρας πρεπει να εχει - Παρελθον / που να τον κυνηγαει η να το κυνηγαει - Ονειρα / Ελπιδες - Παθη/Επιθυμιες - Ανειλημενες υποχρεωσεις - Συνηθιες / as in habbits - Λόγο να υπαρχει Αυτα ηταν τα πρωτα πραγματα που μου ηρθαν στο μυαλο σιγουρα πολλα αλλα εαν εχετε κατι υπ΄οψιν για αυτο ειμαστε εδω για να τα ακουσουμε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Deodonus Posted September 30, 2005 Share Posted September 30, 2005 Χμμμ....δεν θα συμφωνίσω στα: " Παρελθον / που να τον κυνηγαει η να το κυνηγαει" (στο "πρέπει να τον κινηγάει") "- Λόγο να υπαρχει" (δεν έχουν οι άνθρωποι "λόγο να υπάρχει") Αυτά Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
LordCeleborn Posted September 30, 2005 Share Posted September 30, 2005 Δεν ειπα οτι πρεπει να τα συνοψιζει ολα, ειπα οτι αυτα θα μπορουσαν να ηταν γνωρισματα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
jokey Posted September 30, 2005 Share Posted September 30, 2005 Να 'χει παρελθόν ο χαρακτήρας μ' αρέσει και μένα, ειδικά αν έχει ξεπέσει από κάπου, ότι κι αν είναι αυτό (όπως ο mat sheren στο υφαντό για παράδειγμα). Επίσης να μην είναι αλάνθαστος 100% αλτρουιστής (όπως έχω ακούσει για τον Έλρικ π.χ., τον οποίο θέλω πολύ να τον διαβάσω ή τύπου Constantine) και να μη χρησιμεύει μόνο για την ιστορία όπως είπε και ο Deodonus. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
darky Posted September 30, 2005 Share Posted September 30, 2005 Ένας χαρακτήρας για τα δεδομένα του SFF θα πρέπει: -Να είναι ενδιαφέρων -Να προκαλεί -Να εντυπωσιάζει Όσο και καλοφτιαγμένος να είναι άμα τον βαριέσαι και εύχεσαι κρυφά να τον σκοτώσει ο συγγραφέας... Πάντως θα πρέπει να είναι και καλοφτιαγμένος. Δλδ ο συγγραφέας να τον έχει σκεφτεί καλά και να τον υοδύεται αβίαστα. Οι πράξεις του και οι διάλογοι να έχουν μια εσωτερική συνοχή, να είναι ένας χαρακτήρας όχι ένα ποτ πουρί. Εν ολίγις να πείθει ότι είναι πραγματικός αλλα να μην είναι πραγματικός. Να είναι πιο πολύ συμβολικός και ευέλικτος και να αντιπροσωπεύει ένα γενικότερο τύπο ανθρώπου(ή ακόμα και μία έννοια, μια ιδέα) και όχι ένα συγκεκριμένο άνθρωπο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted October 1, 2005 Share Posted October 1, 2005 Ποια είναι τα χαρακτηριστικά εκείνα που θεωρείτε πως οπωσδήποτε πρέπει να έχει ένας χαρακτήρας για να είναι καλοστημένος – πιστευτός; Να μια απίστευτα δύσκολη ερώτηση. Βασικά, ο χαρακτήρας πρέπει να έχει... χαρακτήρα. Ναι, μπορείς να κάνεις μια λίστα με το τι σημαίνει "να έχει χαρακτήρα" (πχ, υπόβαθρο, να μιλάει με συγκεκριμένο τρόπο, να κάνει συγκεκριμένες κινήσεις, να έχει συγκεκριμένη ιδεολογία --άπειρα πράγματα, αλήθεια). Το θέμα είναι πως αυτή η λίστα μπορεί να είναι ατελείωτη. Πάντα μπορείς να προσθέτεις λεπτομέρειες σε ένα χαρακτήρα, πάντα μπορείς να του προσθέτεις στοιχεία που τον κάνουν πιο ζωντανό. Πού σταματάς; Πού είναι το όριο, πριν από το οποίο ο χαρακτήρας είναι μη-πιστευτός και μετά από το οποίο είναι πιστευτός; Απάντηση ξεκάθαρη δεν υπάρχει. Είναι εν μέρει ένστικτο εν μέρει υποκειμενισμός. Έχω, ας πούμε, διαβάσει χαρακτήρες με μηδενικό υπόβαθρο (δεν ξέρεις τίποτα γι'αυτούς) που είναι τρομερά καλοφτιαγμένοι, κι έχω διαβάσει και χαρακτήρας που ο συγγραφέας μας παρουσιάζει κάθε λεπτομέρεια κι όμως δεν είναι καλοφτιαγμένοι. Ένας πιστευτός λογοτεχνικός χαρακτήρας πρέπει να έχει συνέπεια στα λόγια και στις πράξεις του. Αυτή, νομίζω, είναι η καλύτερη απάντηση που μπορώ να δώσω. Να φαίνεται πραγματικός. Σε ποια ερωτήματα πρέπει να απαντήσει κανείς για να φτιάξει έναν τέτοιο χαρακτήρα και τι δοσολογία πραγματικού προσώπου χρειάζεται για να τελειοποιηθεί; Για μένα, δεν είναι θέμα ερωταπαντήσεων. Ναι μεν έχω δει σε πολλά μέρη στο Δίκτυο να έχουν ολόκληρες λίστες με ερωτήσεις, και κάποια σημεία φαίνονται ενδιαφέροντα: άλλα μού φαίνοντα απλά υπερβολικά. Η ουσία είναι πως, απλά, πρέπει να μπορώ να τον φανταστώ. Πρέπει να μπορώ να ξέρω πώς --σύμφωνα με τον χαρακτήρα του-- θα αντιδράσει, θα μιλήσει, θα φερθεί. Από κει και πέρα, επίσης σημαντικό θεωρώ να ξέρω την καταγωγή του και την οικογενειακή του κατάσταση (πού γεννήθηκε, πόσα αδέλφια έχει, είναι οι γονείς του ζωντανοί, είναι παντρεμένος, έχει παιδιά). Κακά τα ψέματα, το περιβάλλον μας διαμορφώνει, κι ένας αληθοφανής χαρακτήρας φαίνεται να είναι ένα με το περιβάλλον του. Οι κακοφτιαγμένοι χαρακτήρες μοιάζουν σαν πρόχειρους χαρακτήρες από RPG: φαίνεται να μην ταιριάζουν με τον κόσμο στον οποίο βρίσκονται. Πότε τέλος πάντων ένας ήρωας είναι χαρακτήρας και πότε τύπος φτιαγμένος ελαφρά την καρδία; που χρησιμεύει ο ένας και που ο άλλος; Εξαρτάται από το πόση σημασία του δίνει ο συγγραφέας μέσα στην ιστορία. Ο κάθε κομπάρσος θα μπορούσε να είναι ένας ενδιαφέρων χαρακτήρας' απλά δεν είναι, γιατί σε αυτή την ιστορία δεν βρίσκεται ανάμεσα στους πρωταγωνιστές. Αν τους ψάξεις, όμως, όλοι οι χαρακτήρες έχουν ενδιαφέρον. Ποιος συγγραφέας πιστεύεται πως δουλεύει καλά με τα πρόσωπα που χρησιμοποιεί; Ένα καλό παράδειγμα είναι σίγουρα ο G RR Martin. Οι χαρακτήρες φαίνονται αληθινοί. Έχω βέβαια κάποιες επιφυλάξεις για τις ηλικίες (πολλά παιδιά, για μένα, φέρονται σαν ενήλικες), αλλά δεν είναι κάτι που μου μειώνει τη γενικότερη εικόνα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
brave Posted October 1, 2005 Share Posted October 1, 2005 Ανάλογα την ιστορία. οι μόνοι ψεύτικοι χαρακτήρες που δε μου πολυαρέσουν είναι αυτοί που είναι απόλυτα καλοί, κατα τ άλλα δεν έχω πρόβλημα με τους "πλαστούς" χαρακτήρες αν αυτοί δένουν με τον κόσμο τους. Αν η ιστορία απαιτεί "αληθινούς" χαρακτήρες, τότε πιστεύω πως καλό είναι να δημιουργείται ένα παρελθόν για αυτούς. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted October 4, 2005 Author Share Posted October 4, 2005 Γενικά μου αρέσουν οι χαρακτήρες με background, που έχουν και στοιχία άσχετα με την ιστορία. Που τους συμβαίνουν στοιχία άσχετα με την ιστορία. Δεν μ'αρέσουν αυτοί που είναι κομμένοι και ραμμένοι μόνο για το βιβλίο/ιστορία και έχεις την εντύπωση ότι άμα ήταν εκτός ιστορίας δεν θα ήταν παρά άχριστοι Με αυτό σε πολύ γενικά πλαίσια συμφωνώ. Κι εμένα μ'αρέσουν καλύτερα αυτοί οι χαρακτήρες αλλά δεν θεωρώ πως αυτό μπορεί να αποτελέσει μέτρο για το αν ένας χαρακτήρας είναι καλοφτιαγμένος ή όχι. Νομίζω πως είναι κάτι που θα μπορούσε να ισχύει και στις δύο περιπτώσεις. Απ'ότι ξέρω υπάρχουν και βιβλία στα ελληνικά με αυτό το θέμα, συστήνετε κανένα; Το μόνο βιβλίο που μου έρχεται στο μυαλό και αξίζει τον κόπο είναι άσχετο με τη συγγραφή. Το "Ένας ηθοποιός δημιουργείται" του Στανισλάφσκυ, το οποίο και θεωρώ από τα καλύτερα βιβλία του είδους του. Το αναφέρω εδώ γιατί θεωρώ πως η γνώση ενός προσώπου και η ανάλυση του για να το υποκριθείς έχει πολύ μεγάλη σχέση με το να γράψεις επάνω στο πρόσωπο αυτό. - Παρελθον / που να τον κυνηγαει η να το κυνηγαει- Ονειρα / Ελπιδες - Παθη/Επιθυμιες - Ανειλημενες υποχρεωσεις - Συνηθιες / as in habbits - Λόγο να υπαρχει Με τη λίστα αυτή συμφωνώ και επαυξάνω. Έχει κι άλλα πράγματα σίγουρα που θα μπορούσαν να ειπωθούν, όμως τα πολύ βασικά, πάνω κάτω, αυτά πιστεύω κι εγώ πως είναι. Επίσης το "λόγο ύπαρξης" εγώ τον αντιλαμβάνομαι λίγο διαφορετικά. Δεν θεωρώ πως πρέπει να έχει λόγο ύπαρξης που ζει, αλλά λόγο ύπαρξης μέσα στην ιστορία. Να χρησιμεύει σε κάτι. (Ή να είναι ο Μπομπαντίλ, που δεν χρησιμεύει μεν είναι τόσο τέλειος δε. ) Ένας χαρακτήρας για τα δεδομένα του SFF θα πρέπει:-Να είναι ενδιαφέρων -Να προκαλεί -Να εντυπωσιάζει Όσο και καλοφτιαγμένος να είναι άμα τον βαριέσαι και εύχεσαι κρυφά να τον σκοτώσει ο συγγραφέας... [...] Εν ολίγις να πείθει ότι είναι πραγματικός αλλα να μην είναι πραγματικός. Να είναι πιο πολύ συμβολικός και ευέλικτος και να αντιπροσωπεύει ένα γενικότερο τύπο ανθρώπου(ή ακόμα και μία έννοια, μια ιδέα) και όχι ένα συγκεκριμένο άνθρωπο. Εδώ διαφωνώ μαζί σου απόλυτα. Καταρχάς δεν πιστεύω πως υπάρχει ειδικός χαρακτήρας για SFF και άλλος για άλλα ήδη. Κατά δεύτερον μπορεί ένας χαρακτήρας να είναι ενδιαφέρον και συνάμα ρηχός και άδειος, να προκαλεί επιφανειακά, πράγμα που δεν έχει καμιά αξία, και να εντυπωσιάζει μόνο για λόγους εντυπωσιασμού. Καλό είναι να τα κάνει αυτά που λες αλλά δεν πιστεύω πως πρέπει να γίνονται αυτοσκοπός. Έπειτα, ο χαρακτήρας για τον οποίο μιλάς στην τελευταία παράγραφο είναι πάνω κάτω αυτό που ονόμασα τύπο προηγουμένως. Θεωρώ πως αν ο βασικός σου ήρωας είναι "τύπος" κι όχι πραγματικός χαρακτήρας έχει χαθεί το παιχνίδι της αληθοφάνειας γιατί δεν έχεις να κάνεις με έναν ήρωα που πρεσβεύει κάποιες αξίες αλλά με κάποια αξία που πήρε σάρκα. Πάντως θα πρέπει να είναι και καλοφτιαγμένος. Δλδ ο συγγραφέας να τον έχει σκεφτεί καλά και να τον υοδύεται αβίαστα. Οι πράξεις του και οι διάλογοι να έχουν μια εσωτερική συνοχή, να είναι ένας χαρακτήρας όχι ένα ποτ πουρί. Για μένα, δεν είναι θέμα ερωταπαντήσεων. Ναι μεν έχω δει σε πολλά μέρη στο Δίκτυο να έχουν ολόκληρες λίστες με ερωτήσεις, και κάποια σημεία φαίνονται ενδιαφέροντα: άλλα μού φαίνοντα απλά υπερβολικά. Η ουσία είναι πως, απλά, πρέπει να μπορώ να τον φανταστώ. Πρέπει να μπορώ να ξέρω πώς --σύμφωνα με τον χαρακτήρα του-- θα αντιδράσει, θα μιλήσει, θα φερθεί. Από κει και πέρα, επίσης σημαντικό θεωρώ να ξέρω την καταγωγή του και την οικογενειακή του κατάσταση (πού γεννήθηκε, πόσα αδέλφια έχει, είναι οι γονείς του ζωντανοί, είναι παντρεμένος, έχει παιδιά). Κακά τα ψέματα, το περιβάλλον μας διαμορφώνει, κι ένας αληθοφανής χαρακτήρας φαίνεται να είναι ένα με το περιβάλλον του. Οι κακοφτιαγμένοι χαρακτήρες μοιάζουν σαν πρόχειρους χαρακτήρες από RPG: φαίνεται να μην ταιριάζουν με τον κόσμο στον οποίο βρίσκονται. Ναι, κι εγώ κάπως έτσι το βλέπω. Ερωτήσεις εννοούσα περισσότερο επάνω στο κείμενο κι όχι τις λίστες του νετ. Απλά θέλω στις ιστορίες που διαβάζω (και προσπαθώ σε αυτές που γράφω) να μπορώ να απαντήσω σε κάθε γραμμή του κειμένου σε ερωτήσεις του στυλ "γιατί το έκανε τώρα αυτό;". Να υπάρχει αυτή η συνοχή που αφορά τα λόγια τα οποία λέει και στις κινήσεις και τις πράξεις του. Να ανήκουν όλα σε έναν ήρωα, ακριβώς αυτό που λέει ο darky, να μην είναι ποτ πουρί. Απάντηση ξεκάθαρη δεν υπάρχει. Είναι εν μέρει ένστικτο εν μέρει υποκειμενισμός. Έχω, ας πούμε, διαβάσει χαρακτήρες με μηδενικό υπόβαθρο (δεν ξέρεις τίποτα γι'αυτούς) που είναι τρομερά καλοφτιαγμένοι, κι έχω διαβάσει και χαρακτήρας που ο συγγραφέας μας παρουσιάζει κάθε λεπτομέρεια κι όμως δεν είναι καλοφτιαγμένοι. Σε αυτούς τους χαρακτήρες όμως εμείς -οι αναγνώστες- δεν ξέρουμε τίποτα για αυτούς, όχι κι ο συγγραφέας. Και εξηγούμαι. Ένας ήρωας θεωρώ πως πάντα πρέπει να έχει υπόβαθρο και ιστορία, άσχετα με το αν θα γίνει γνωστό το βιογραφικό του στον αναγνώστη ή όχι. Πιστεύω πως μόνο έτσι μπορούμε πραγματικά να γνωρίζουμε τον ήρωα για τον οποίο γράφουμε. Οι λεπτομέρειες όσο πολλές και πλήρεις αν είναι, αν δεν είναι καίριες δεν εξυπηρετούν πουθενά, συμφωνώ απολύτως μαζί σου. Γενικά μ'αρέσει να υπάρχουν τύποι μέσα στις ιστορίες. Όλα εκείνα τα πρόσωπα που δεν προλαβαίνουν να εξελιγθούν προτιμώ να είναι τύποι παρά προσπάθειες για κάτι πιο ολοκληρωμένο γιατί μου φαίνεται πως αυτό αφ' ενός δεν χρειάζεται αφ' ετέρου σπανίως γίνεται καλά. Όταν έναν κομπάρσο τον κάνεις "τύπο" τότε αυτόματα ο αναγνώστης ξέρει για ποιον άνθρωπο μιλάς, χωρίς να χρειάζεται να του εξηγήσεις πολλά πράγματα και να χαθείς μέσα σε άχρηστες -για την ιστορία- σελίδες. Εξαρτάται από το πόση σημασία του δίνει ο συγγραφέας μέσα στην ιστορία. Ο κάθε κομπάρσος θα μπορούσε να είναι ένας ενδιαφέρων χαρακτήρας' απλά δεν είναι, γιατί σε αυτή την ιστορία δεν βρίσκεται ανάμεσα στους πρωταγωνιστές. Αν τους ψάξεις, όμως, όλοι οι χαρακτήρες έχουν ενδιαφέρον. Ή μάλλον καλύτερα: όλοι οι χαρακτήρες οφείλουν να έχουν κάποιο ενδιαφέρον. ε? Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted October 4, 2005 Share Posted October 4, 2005 Βασικά, ο χαρακτήρας πρέπει να έχει... χαρακτήρα.Εμβαθύνοντας, θα πω ότι πρέπει να έχει προσωπικότητα και βάθος· δε νομίζω ότι χρειάζονται περαιτέρω σχόλια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted October 4, 2005 Share Posted October 4, 2005 Ή μάλλον καλύτερα: όλοι οι χαρακτήρες οφείλουν να έχουν κάποιο ενδιαφέρον. ε? Βασικά, το έλεγα από τη σκοπιά του συγγραφέα: ότι, αν ασχοληθείς με τους χαρακτήρες, βλέπεις ότι όλοι μπορούν να έχουν ενδιαφέρον. Από τη σκοπιά του αναγνώστη, βέβαια, εξαρτάται από το πόση σημασία δίνει ο συγγραφέας στον κάθε χαρακτήρα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Balidor Posted October 4, 2005 Share Posted October 4, 2005 Εμένα για να μου αρέσουν θα πρέπει να αμφισβητούν αυτό που είναι, να είναι π.χ. Ιερείς αλλά να τους τσιγκλάει κάτι μέσα τους. Να ψάχνουν πράγματα !!! Να έχουν όντως ένα χαρακτήρα με κάποια "ιδιατερότητα" και συνήθειες που μετά να λές, "Σάν αυτό που έκανε ο 'τάδε' στην ταινία 'τάδε' " !!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
heiron Posted February 22, 2008 Share Posted February 22, 2008 BUMP! Αναβιώνω αυτό το αρχαίο θέμα τόσο για να πούνε τα νεούδια του φόρουμ την άποψη τους όσο και για να πω δυο λογάκια ο ίδιος. Προσωπικά δεν πιστεύω ότι το background του ήρωα είναι τόσο σημαντικό όσο λένε.Πιο σημαντικό είναι το πως φέρεται και μιλά ο ήρωας σε περίσταση.Να είναι ρεαλιστικός σαν τύπος και να είναι ο ίδιος πάνω κάτω΄συνέχεια.ΟΚ,θα αλλάξει η συμπεριφορά του από κάποια γεγονότα κτλ αλλά θα πρέπει να φαίνεται ότι είναι αυτός και πάλι.Όχι ότι άλλαξε γνώμη ο συγγραφέας και τον άλλαξε ξεκάρφωτα στα μισά. Ο Έρικσον αφιερώνει αρκετό χώρο σε πάρα πολλούς χαρακτήρες του.Για τους περισσότερους ξέρουμε ελάχιστα σχετικά με το παρελθόν τους αλλά παρά όλα τα εξωφρενικά που συμβαίνουν στον κόσμο του Έρικσον ο αναγνώστης έχει την εντύπωση ότι υπάρχουν αυτά τα άτομα.Μιλάνε και δρούνε όπως θα περίμενες και όπως θα έπρεπε.Φυσικά σημασία δεν έχει μόνο ο ρεαλισμός αλλά και το ενδιαφέρον.Και εκεί η τριβή με τον χαρακτήρα παίζει αρκετό ρόλο θα έλεγα.Δεν πρέπει μόνο να φαίνεται αληθινός,να είναι γαμάτος και να ταυτίζεται σε κάποια σημεία με τον αναγνώστη.Πρέπει να υπάρχει κάτι ακόμη που να ερεθίζει το ενδιαφέρον μας.Ο κάθε συγγραφέας το κάνει διαφορετικά.Πάντως ένα δράμα είναι πάντα χρήσιμο πιστεύω. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted February 22, 2008 Share Posted February 22, 2008 Κι εγώ έχω επιφυλλάξεις για το παρελθόν. Καλό είναι να υπάρχει, έστω κι αν δεν εμφανίζεται στην ιστορία, αλλά δεν είναι και απαραίτητο. Ίσως είναι καλύτερο να υπάρχει αρχικά μια γενική ιδέα και έπειτα να χτίζεται για την ανάγκη της ιστορίας. Προσωπικά, όταν ξεκινάω να δημιουργώ κάποιον χαρακτήρα, αρχικά προσπαθώ να βρω τι ρόλο θα παίζει μέσα στην ιστορία. Τι θα είναι μπαίνοντας σε αυτή ή σε τι αποσκοπεί. Μετά προσπαθώ να φανταστώ το πως μοιάζει, το πως μιλάει και το πως φέρεται, καθώς και τα κίνητρά του, τις σχέσεις του με τους άλλους χαρακτήρες όπως και το πως θέλω να δουλέψει στην ιστορία. Κάπου εδώ αρχίζουν λογικά να μου έρχονται και φλασιές για το παρελθόν και σιγά σιγά έχω ένα περιληπτικό βιογραφικό. Τώρα, για να είναι καλοστημένος-πιστευτός χρειάζεται μια φωνή που πείθει, κίνητρα και κάποια χαρακτηριστικά προσωπικότητας που τηρεί τις περισσότερες φορές (βασικός κανόνας: στην πραγματική ζωή κανένας δεν παραμένει in character όλη την ώρα) αλλά και κάποιες μικρές (ή μεγάλες) λεπτομέρειες που τον κάνουν να ξεχωρίζει. Τα υπόλοιπα είναι προαιρετικά, αλλά σίγουρα βοηθάνε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Παρατηρητής Posted February 23, 2008 Share Posted February 23, 2008 Το παρελθόν ενός ήρωα πιστεύω πως παίζει ρόλο ανάλογα με το είδος της ιστορίας στην οποία θα πρωταγωνιστήσει. Δηλαδή σε μία τρόμου δεν νομίζω να έχει και τόση σημασία, εκτός βέβαια εάν η υπόθεση έχει να κάνει με περασμένα συμβάντα της ζωής του (κάποια παλιά αμαρτία, κάτι ξεχασμένο που όμως κάποιος το θυμάται εχθρικά κ εκδικητικά). Στην ηρωική λογοτεχνία όμως είναι αλλιώς όταν παρουσιάζεται κάποιος που έχει ρίξει οχτώ κάστρα, έχει σκοτώσει δύο δράκους κι έχει προκαλέσει τη διαμαρτυρία των οικολόγων όσο αφορά κάποιες πρασινωπές φυλές και αλλιώς κάποιος που μόλις έπιασε σπαθί. Αλλιώς κάποιος που είναι δειλός επειδή τον σκότωνε ο πατέρας του στο ξύλο όταν ήταν μικρός, κι αλλιώς κάποιος που επέστρεψε από το θάνατο. Εμένα μου αρέσει η ισορροπία μεταξύ βιογραφικού και εξέλιξης του ήρωα (παρελθόν-μέλλον), και αυτό προσπαθώ να πετυχαίνω κάθε φορά. Το παρελθόν είναι που στηρίζει τον χαρακτήρα και τον κατευνθύνει αναλόγως. Όλοι έχουν κάποια κρυφή ενοχή, κάποιο μυστικό σκοπό, κάτι που ο αναγνώστης ίσως(πάντα ίσως) να ενδιαφέρεται να δει πως θα επιρεάσουν αυτά την πορεία του ήρωα στην περιπέτεια. Συνηθίζω βέβαια να τα αποκαλύπτω αργά, αφήνοντας κάθε λίγο και λιγάκι υπονοούμενα. Τυχαίνει οι ιστορίες μου να καταντούν δικαστήρια (δικαίωση ή τιμωρία). Το σίγουρο είναι πως κανένας δεν επιστρέφει σπίτι του ο ίδιος(όποιος επιστρέφει...) Επιμένω πάντως ότι κάθε χαρακτήρας πρέπει να είναι κατάλληλα δομημένος ώστε να μπορεί ένας αναγνώστης να ταυτιστεί μαζί του. Ανθρώπινος και ρεαλιστικός. Για αυτό ο συγγραφέας πρέπει να παρακολουθεί και να ψυχολογεί είδη ανθρώπων, να έχει ανοιχτά ερεθίσματα και να μην κλέινεται στον εαυτό του. Όλα τα υπόλοιπα στοιχεία, π.χ. μια εξωπραγματική ιδιότητα, ένα μοναδικό όπλο, ένα cool image, είναι θέμα μάρκετινγκ (χωρίς αυτό να σημαίνει πως είναι κακό). Είναι ένα ακόμα δίχτυ που χρησιμοποιεί για να πιάσει ψάρια σε μια εποχή όπου έχουμε κόλλημα με τα φαντασμαγορικά αντικείμενα και θεάματα. Παράδειγμα ο Έλρικ, τον οποίο λίγοι τον προτιμούν για την ψυχολογία-ταυτότητα του ενώ οι περισσότεροι για το Stormbringer και το αλμπίνικο image. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Neminefir Posted February 23, 2008 Share Posted February 23, 2008 Διαβάζοντας τα πόστ σας, μου δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι παρά τα κοινά σημεία που εμφανίζονται στις απαιτήσεις σας από τους χαρακτήρες, υπάρχουν και άλλα πιο «προσωπικά» στοιχεία στους περισσότερους, που κάνουν τους χαρακτήρες πιο πιθανούς, ρεαλιστικούς και αποδεκτούς από τη συνείδηση αλλά και την υποσυνείδηση μας. Πιστεύω λοιπόν, πως ο συγγραφέας πρέπει να προσπαθεί να συμβιβάσει δυναμικά όλα τα στοιχεία που αναφέρετε, και που είναι (σε ίσα μέρη) επιθυμητά ώστε ο χαρακτήρας να περάσει σαν κάτι πιο «πραγματικό» και όχι σαν μια διακοσμητική καρικατούρα, ένας κομπάρσος-ex-machina. Ένας χαρακτήρας είναι «παιδί» του κόσμου του, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, από τον τρόπο που μιλάει, τις τακτικές στις μάχες του, τις απόψεις για τη ζωή το θάνατο και τα κοάλα. Μπείτε στο μυαλό του, τι βλέπει και πως του φαίνεται, τι θα έλεγε, τι τον πλήγωσε, τι τον οδηγεί, τι τον χαλάει. Νιώθοντας πως νιώθει στο βαθμό που είναι δυνατό, κάθε αντίδρασή του, κάθε του επαφή με το κείμενό θα είναι πιο ζωντανή και ρεαλιστική, δίνοντας στον αναγνώστη χαρακτήρες με τους μπορεί να ταυτιστεί, αν αυτός είναι ο σκοπός, ή δημιουργώντας εμπάθεια ή συμπάθεια όπου αυτή είναι επιθυμητή. Καλή συνέχεια! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.