Writing the Perfect Scene

[Βάρδος]

Εδώ.

 

Δεν το έχω διαβάσει ακόμα, αλλά σκοπεύω σύντομα.

 

 

Συζητήστε.

[Nihilio]

Ενδιαφέρον άρθρο, αλλά στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό σε κανόνες. Δεν έχω δοκιμάσει να διαβάσω κείμενο μου και να δω αν εφαρμόζει τη μέθοδο που αναφέρει, αλλά νομίζω ότι τα όσα λέει δεν είναι ο μόνος τρόπος©.

[Nienor]

Πολύ ωραίο!

 

Ανοίγοντας το είχα την αίσθηση πως θα είναι άλλος ένας από τους γνωστούς μπούσουλες. Έχω διαβάσει το μισό σχεδόν και δεν είναι. Είναι αρκετά καλό. Σκέψεις πιο πολύ, που θα μπορούσαν να είναι του καθενός μας, μόνο που είναι οργανωμένες και ώριμες.

 

Άμα το τελειώσω θα επανέλθω.

[darky]

Από όσα κατάλαβα από το άρθρο, γιατί πολλά δεν τα έπιασα, περιγράφει μια μέθοδο για να γράφεις. Έμαθα επιτέλους ότι αυτό που θεωρούσα εγώ σκηνή στο μυαλό μου δεν είχε καμία σχέση με το τι η σκηνή είναι στη συγγραφή. Και επιβεβαίωσα για ακόμα μια φορά ότι δεν ξέρω τίποτα περί συγγραφής και ούτε υπάρχει ελπίδα να μάθω. Στο βαθμό που το κατάλαβα το άρθρο ήταν αποκαλυπτικό.

[heiron]

Το ειχα διαβασει προχτες αλλα δεν ποσταρα.

Λεει να κανεις τις σκηνες με βαση καποιυς απλους κανονες. Μετα να συνεχιζεις να επαναλαμβανεις τη διαδικασια.Και αφου τελειωσεις,να βαλεις μεσα οτι γουσταρεις αδιαφορωντας τους κανονες-να δημιουργησεις.Μετα να διορθωσεις το κειμενο με βαση τους αρχικους κανονες.Ειναι σωστος αλλα υπερβαλλει αφου αν ακολουθησεις τα βηματα θα κανεις κυκλο βγαζοντας τα δικα σου "περιττα" στοιχεια.

Επισης...Πρεπει ενα βιβλιο(ας πουμε ενα μυθιστορημα 600 σελιδων) να εχει απανωτες σκηνες;!;Περιγραφες,σκεψεις κτλ δεν θα εχουν θεση καπου ενδιαμεσα;Λατρευω να βλεπω δραση αλλα ΣΥΝΕΧΕΙΑ;Τζισους Κραηστ!

[Βάρδος]

Βασικά, ούτε κι εγώ συμφωνώ με τη λογική που παρουσιάζει αυτός ο κύριος. Δε νομίζω ότι μπορεί να υπάρξει κάτι απόλυτο στο συγγραφή. Είναι ίσως ένας τρόπος για να σε βοηθήσει, αλλά μέχρι εκεί.

 

Btw, heiron, μέσα σε μια σκηνή μπορεί κάλιστα να υπάρχουν και σκέψεις: ή να είναι μια σκήνη που αποτελείται μόνο από σκέψεις --πχ, ένας χαρακτήρας που κάθεται πλάι στο τζάκι του, καπνίζει, και σκέφτεται. Δεν παύει να είναι σκηνή. Η βασική διαφορά ανάμεσα σε σκηνή και μη-σκηνή είναι η διαφορά ανάμεσα σε σκηνή και σε απλή αφήγηση. Σκηνή είναι κάτι που θα μπορούσες, ας πούμε, να δεις και στον κινηματογράφο (αν και οι σκέψεις δεν μεταφέρονται, φυσικά). Απλή αφήγηση είναι όταν ο χρόνος μέσα στην ιστορία κυλά γρήγορα κι ο συγγραφέας απλά μας λέει τι συμβαίνει (αυτό δε θα μπορούσες να το δεις στον κινηματογράφο).

[heiron]

Συμφωνοι,αλλα εννοω τη σκηνη οπως την περιγραφει ο τυπος.

 

As we said, the Scene has the three parts Goal, Conflict, and Disaster. Each of these is supremely important. I am going to define each of these pieces and then explain why each is critical to the structure of the Scene. I assume that have selected one character to be your Point Of View character. In what follows, I'll refer to this character as your POV character. Your goal is to convincingly show your POV character experiencing the scene. You must do this so powerfully that your reader experiences the scene as if he were the POV character.

 

 

Goal: A Goal is what your POV character wants at the beginning of the Scene. The Goal must be specific and it must be clearly definable. The reason your POV character must have a Goal is that it makes your character proactive. Your character is not passively waiting for the universe to deal him Great Good. Your character is going after what he wants, just as your reader wishes he could do. It's a simple fact that any character who wants something desperately is an interesting character. Even if he's not nice, he's interesting. And your reader will identify with him. That's what you want as a writer.

Conflict: Conflict is the obstacles your POV character faces on the way to reaching his Goal. You must have Conflict in your Scene! If your POV character reaches his Goal with no Conflict, then the reader is bored. Your reader wants to struggle! No victory has any value if it comes too easy. So make your POV character struggle and your reader will live out that struggle too.

Disaster: A Disaster is a failure to let your POV character reach his Goal. Don't give him the Goal! Winning is boring! When a Scene ends with victory, your reader feels no reason to turn the page. If things are going well, your reader might as well go to bed. No! Make something awful happen. Hang your POV character off a cliff and your reader will turn the page to see what happens next.

 

That's all! There is literally nothing more you need to know about Scenes. Now let's look at Sequels . . .

 

The Sequel has the three parts Reaction, Dilemma, and Decision. Again, each of these is critical to a successful Sequel. Remove any of them and the Sequel fails to work. Let me add one important point here. The purpose of a Sequel is to follow after a Scene. A Scene ends on a Disaster, and you can't immediately follow that up with a new Scene, which begins with a Goal. Why? Because when you've just been slugged with a serious setback, you can't just rush out and try something new. You've got to recover. That's basic psychology.

 

 

Reaction: A Reaction is the emotional follow-through to a Disaster. When something awful happens, you're staggering for awhile, off-balance, out of kilter. You can't help it. So show your POV character reacting viscerally to his Disaster. Show him hurting. Give your reader a chance to hurt with your characters. You may need to show some passage of time. This is not a time for action, it's a time for re-action. A time to weep. But you can't stagger around in pain forever. In real life, if people do that they lose their friends. In fiction, if you do it, you lose your readers. Eventually, your POV character needs to get a grip. To take stock. To look for options. And the problem is that there aren't any . . .

Dilemma: A Dilemma is a situation with no good options. If your Disaster was a real Disaster, there aren't any good choices. Your POV character must have a real dilemma. This gives your reader a chance to worry, which is good. Your reader must be wondering what can possibly happen next. Let your POV character work through the choices. Let him sort things out. Eventually, let him come to the least-bad option . . .

Decision: A Decision is the act of making a choice among several options. This is important, because it lets your POV character become proactive again. People who never make decisions are boring people. They wait around for somebody else to decide. And nobody wants to read about somebody like that. So make your character decide, and make it a good decision. Make it one your reader can respect. Make it risky, but make it have a chance of working. Do that, and your reader will have to turn the page, because now your POV character has a new Goal.

 

Δεν απαγορευει τις σκεψεις,τα συναισθηματα και τις περιγραφες να μπουν στη "σκηνη" αλλα ουσιαστικα τις περιθωριοποιει(?).Κατι τετοιο ακομα και σε εναν αρχαριο(εμενα δηλαδη),φαινεται καπως κουλο.Απο αυτα που καταλαβα, ο τυπος ισχυριζεται οτι αν μπλεξεις με κατι τετοια ειναι πολυ πιθανο να βαρεθει ο αναγνωστης.

Φανταζεστε να εγραφε ετσι ο Εκο;!;Τα βιβλια του θα ηταν 50 σελιδων και μετριοτατα...

[Βάρδος]

Ναι, τα διάβασα αυτά που γράφει' απλά, εγώ έγραψα τι είναι σκηνή γενικότερα. Αυτός σου λέει ακριβώς πώς --κατά τη γνώμη του-- πρέπει να στήσεις μια σκηνή. Κοίτα, δεν μπορούμε να πούμε ότι έχει άδικο. Είναι, όντως, ένα τρόπος' και ίσως, μάλιστα, ένας πολύ επιτυχημένος τρόπος. Ωστόσο, προσωπικά, έχω μια ένσταση στο ότι, αν γράφεις όλες τις σκηνές ακολουθώντας αυτό το μοτίβο, τότε θα καταντήσουν όλες να φαίνονται για αυτό που είναι: ένα μοτίβο, κάτι το πλαστό. Ενώ μια καλή ιστορία, πιστεύω, πρέπει να θυμίζει πραγματικότητα. Δεν πρέπει να φαίνεται "στημένη": πρέπει να εξελίσσεται από μόνη της, βάσει εσωτερικής συνέπειας και με όσο το δυνατόν λιγότερη παρέμβαση από τον συγγραφέα. Λίγο παράξενο αυτό, ε; Πώς είναι δυνατόν να υπάρχει ελάχιστη παρέμβαση από τον συγγραφέα, από τη στιγμή που ο συγγραφέας γράφει την ιστορία; Κι όμως, όταν μια ιστορία αρχίσει να "τσουλάει", όταν έχεις βάλει τα θεμέλια και έχεις εδραιώσει την κατάσταση, τότε βλέπεις ότι είναι ζωντανή' δεν την πηγαίνεις, σε πηγαίνει. Κι αν εκεί πας να κάνεις παρέμβαση, είναι πλαστό, είναι ψέμα (κατά τη γνώμη μου, τουλάχιστον). Πρέπει να το αφήσεις να εξελιχτεί όπως θέλει και αρμόζει.

 

Πάντως, θα συμφωνήσω στο γεγονός ότι, αν ένας χαρακτήρας συνέχεια νικάει (αποκτάει αυτό που θέλει με λίγο κόπο), μια ιστορία είναι βαρετή. Είναι ο λόγος που εγώ, ας πούμε, βαριέμαι τα περισσότερα κόμιξ: ο ήρωας θερίζει και πηγαίνει στους επόμενους. Είμαι, ωστόσο, της γνώμης πως, αν αφήσει κανείς μια ιστορία να εξελιχτεί πραγματικά από μόνη της (προς την κατεύθυνση που η ίδια παίρνει), δε συμβαίνουν αυτά τα ευτράπελα, και οι χαρακτήρες παθαίνουν και πολλά άσχημα πράγματα. Δηλαδή, στη δική μου αντίληψη, στημένο είναι όταν ο χαρακτήρας πάντοτε κερδίζει, γιατί δε νομίζω ότι τις περισσότερες φορές θα μπορούσε να το κατορθώσει αυτό χωρίς τη βοήθεια του συγγραφέα. ;)

 

Όσο για τα βιβλία του Έκο, δεν ξέρω. Εγώ πιστεύω ότι θα έπρεπε να είναι 200-300 σελίδες το πολύ.