Τι διαβάζετε;

[Dark desire]

To "Εγχειριδιον κοσμιότητος προς χρησιν υπό των νεαρών δεσποινίδων" του Πιερ Λουις. Ξεκαρδιστικό κι ηθελημενα ακαταλληλο δια ανηλίκους (μέχρι και savoir vivre στο στοματικο σεξ περιλαμβανει!) Κλωτσια στα μουτρα της συντηρητικής κοινωνιας, αποκαθηλωση της μικροαστικης υποκρισιας που αποκαλουμε και ηθικη, διαλυση του μύθου περι αγνοτητος των νεαρων κορασιδων (ναι, καλα, ειδικα τη σημερον ημερα....).....

Εμενα παντως με ποναει η κοιλια απο τα γελια!

[Nephilim]

To "Εγχειριδιον κοσμιότητος προς χρησιν υπό των νεαρών δεσποινίδων" του Πιερ Λουις. Ξεκαρδιστικό κι ηθελημενα ακαταλληλο δια ανηλίκους (μέχρι και savoir vivre στο στοματικο σεξ περιλαμβανει!) Κλωτσια στα μουτρα της συντηρητικής κοινωνιας, αποκαθηλωση της μικροαστικης υποκρισιας που αποκαλουμε και ηθικη, διαλυση του μύθου περι αγνοτητος των νεαρων κορασιδων (ναι, καλα, ειδικα τη σημερον ημερα....).....

Εμενα παντως με ποναει η κοιλια απο τα γελια!

 

Εχω διαβασει το "Μικρες ερωτικες σκηνες" απο Πιερ Λουις, που ηταν επισης ξεκαρδιστικο, σε σημεια, με γλαφυρες περιγραφες, γεματο ειρωνεια και ολα τ'απο πανω!

 

Συντομα θα διαβασω και το "Εγχειριδιον...".

[Arachnida]

Μια σταχυολόγηση απ' όσα διάβασα τον τελευταίο καιρό και ήταν όλα αξιανάγνωστα:

 

"Το μυστικό της τελευταίας σελίδας", Νίκος Χρυσσός (Καστανιώτης)

"Στρατιώτες της Σαλαμίνας", Χαβιέ Θέρκας (Πατάκης)

"Περί τυφλότητος", Ζοσέ Σαραμάγκου (Καστανιώτης)

"Αντιζωή", Φίλιπ Ροθ (Πόλις)

"Ο βυθός είναι δίπλα", Νίκος Αδάμ Βουδούρης (Πατάκης)

"Ευμενίδες", Τζόναθαν Λίτελ (Λιβάνης)

"Ο ήχος του ακάλυπτου", Κάλλια Παπαδάκη (Πόλις)

[Nephilim]

Τέρυ Πράτσετ "Ο εκπληκτικός Μορίς και τα σοφά τρωκτικά" .

 

Δυστυχως αυτο ειναι το τελευταιο απο τα μεταφρασμενα του που εχω

[tetartos]

Ξαναδιάβασα μια συλλογή διηγημάτων επιστημονικής φαντασίας Η αρχή της αβεβαιότητας του Dmitri Bilenkin. Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που πρωτοδιάβασα αυτό το βιβλίο και τώρα, με χαρά μου, μπορώ να πω ότι το εκτιμώ. Ο Ρώσσος συγγραφέας γράφει λυρικά, ανθρώπινα, απλά και εστιάζει στους χαρακτήρες και τα συναισθήματά του. Ομολογουμένως νιώθω κάπως δυσάρεστα με τον τρόπο που κλείνει, χωρίς κορυφώσεις, twists ή επιλόγους. Γράφει για ανθρώπινες καταστάσεις στο μέλλον αλλά χωρίς δράση ή επιστημονικοφανείς εξηγήσεις. Πολλά από τα θέματά του είναι χιλιοειπωμένα ή ξεπερασμένα, καταφέρνει όμως να κρατά το ενδιαφέρον μου η συναισθηματική προσέγγιση των ηρώων του.

[Naroualis]

I'm back.

 

Αρχείον Πόντου, περιοδικό σύγγραμμα υπό επιτροπής ποντιακών μελετών τόμος 15: Ιστορίες, λεξιλόγια, ευχές και κατάρες, γράμματα επισκόπων και μητροπολιτών, έθιμα, από τις χαμένες πατρίδες.

 

Ιστορία του Μέλλοντος, Κλήτος Χατζηθεόκλητος: Μια πολύ ενδιαφέρουσα και αξιοπρεπέστατα γραμμένη ιστορία του μέλλοντος. Ένα παράξενο σου-φου γεγονός, η κατάκτηση της ικανότητας του λόγου από τους σκύλους, περιγράφεται από κατά το δυνατόν αντικειμενική οπτική γωνία, φέρνοντας καταπάνω στους ανθρώπους όλα τα πιθανά προβλήματα που θα μπορούσαν αν προκύψουν από αυτό το γεγονός. Ωραία γλώσσα, παραπομπές σε ενδιαφέροντα βιβλία (χωρίς να γίνεται αυτό επίδειξη γνώσεων), καταπληκτικοί χαρακτήρες και επικές σκηνές μάχης (ναι! έχει κι από αυτές!) σοφά τοποθετημένα και χωρίς τρομακτικές υπερβολές. Οι πρώτες 5 σελίδες είναι λίγο βαρετές ή και επιτηδευμένες αλλά οι υπόλοιπες 163 είναι καθηλωτικές.

 

Χ. Φ. Λάβκραφτ: εναντίον του κόσμου, εναντίον της ζωής, Μισέλ Ουελμπέκ: Το διάβασα με πολλή προσοχή, μιας και μου το πρότεινε ο Adinol. Η ανάγνωσή του με άφησε μουδιασμένη. Δεν είναι ότι δεν καταλαβαίνω την οπτική γωνία του Ουελμπέκ. Απλά κάποια πράγματα όσο πραγματικά ή πιθανά και να φαίνονται είναι δύσκολο να σε κάνουν να ενθουσιαστεί. Αν μη τι άλλο, δυσκολεύομαι να καταλάβω τους ανθρώπους που είναι «ενάντια στη ζωή». Πιθανόν να συμβαίνει αυτό γιατί η εν λόγω κοσμοθεωρία είναι εντελώς ξένη με τη δική μου.

 

Το μαγικό μέρος των διαφορών, Γιώτα Νάτσιου: ένα ωραίο παραμύθι για παιδιά όλων των ηλικιών, να και κάποιες φορές εν τη ρύμη του λόγου, της συγγραφέως της ξέφευγαν λέξεις αρκετά μεγαλίστικες. Αυτό δεν είναι πάντα κακό, αλλά εμένα με κάνει να σκοντάφτω στο διάβασμα και να αποστασιοποιούμαι σε στιγμές που θέλω (και έχω, η Νάτσιου το καταφέρνει αυτό) να βυθιστώ στη μαγεία του παραμυθιού και της αλληγορίας. Να δηλώσω ευθαρσώς ότι ζήλεψα απίστευτα την έμπνευσή της και τα μαγικά της πλάσματα.

[heiron]

Bestiario

Ενας κατάλογος με διάφορα ζώα αλλά και τέρατα και δαίμονες και τα πάντα ολα.Με τον Αλεφαντο μιλάς.

[Mort13]

A Canticle for Leibowitz, του Walter M. Miller, Jr.

 

Άλλο ένα κλασικό βιβλίο ΕΦ (προσπαθώ να κλείσω αρκετές τρύπες από must-read βιβλία φέτος), μια από τις καλύτερες post-apocalyptic ιστορίες όλων των εποχών. Μέσα από 3 μέρη με αρκετή χρονολογική απόσταση μεταξύ τους παρουσιάζεται η προσπάθεια ενός τάγματος μοναχών να διατηρήσει όσα ψήγματα γνώσης υπάρχουν μετά από μια πυρηνική καταστροφή. Καθώς όμως ο κόσμος βγαίνει από αυτόν τον δεύτερο Μεσαίωνα και πλησιάζει μια δεύτερη Αναγέννηση, το ερώτημα που προκύπτει είναι αν αξίζει τον κόπο να ξαναδωθεί η τεχνολογία στους ανθρώπους που την χρησιμοποίησαν την πρώτη φορά για να καταστρέψουν τον κόσμο... Ο Miller θέτει πολλά δύσκολα ερωτήματα σχετικά με την φύση του ανθρώπου και την τάση του προς το κακό, τη σχέση μεταξύ θρησκείας και επιστήμης, επιστημής και πολιτικής κλπ. και δεν δίνει τις εύκολες ή αναμενόμενες απαντήσεις. Συνδιάζει δε επιδέξια το χιούμορ με την συγκίνηση και την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο με την απελπισία για το που οδηγείται ο κόσμος μας.

 

Μια τραγική υποσημείωση είναι ότι το έργο αυτό ήταν στην ουσία το κύκνειο άσμα του Miller. Αν και το έγραψε το 1959 και πέθανε το 1996 (αυτοκτόνησε για την ακρίβεια) και μέχρι τότε ήταν πολυγραφότατος στον χώρο των διηγημάτων, από την ώρα που το τελείωσε δεν έγραψε τίποτα άλλο εκτός από μια συνέχεια του που δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει...

[Sileon]

Τελείωσα την "Καινούρια Ζωή" του Ορχάν Παμούκ, το τρίτο βιβλίο που έγραψε και, σίγουρα το τελευταίο του που διαβάζω αφου ολοκλήρωσα έτσι το μέχρι τώρα έργο του.

 

Θα το χαρακτήριζα μάλλον το πιο προσιτό του βιβλίο, το οποίο ξεκινώντας απο μια συγκλονιστική και καθηλωτική φράση - Μια μέρα διάβασα ένα βιβλίο και απο τότε άλλαξε ολότελα η ζωή μου-, ξεδιπλώνει την αναζήτηση αυτής της νέα ζωής του ήρωα. Της ζωής που δημιούργησε στο μυαλό του το βιβλίο το οποίο ποτέ δε θα μάθει ο αναγνώστης τι γράφει. Έτσι ο ήρωας ξεκινάει μια περιπέτεια μέχρι τα βάθη της Ανατολίας γνωρίζοντας και άλλους ανήσυχους αναγνώστες του βιβλίου, ενώ παράλληλα ανακαλύπτει πως υπάρχει ένα ολόκληρο οργανωμένο δίκτυο το οποίο θέλει να καταστρέψει το βιβλίο και σκοτώνει τους αναγνώστες του.

Όλα τα γνώριμα στοιχεία του Παμούκ είναι εδώ: Η πρωτοπρόσωπη γραφή, γεμάτη απο τις σκέψεις και τις αναμνησεις του ήρωα, τα διάσπαρτα σημάδια τα οποία αποτελούν κλειδια για το ξεκλείδωμα νέων πτυχών της πραγματικότητας, η Τουρκία βυθισμένη σε έναν λήθαργο να παραπαίει μεταξύ του σύγχρονου τρόπου ζωής και του Ανατολίτικου. Ώρες-ώρες μου φαίνεται πως ο αγώνας τον ηρώων, αυτή η πάλη τους με τον ίδιο τους τον εαυτό έχει αντίκτυπο στον ψυχισμό της χώρας τους η οποία, μέσα απο ένα παράξενο γαϊτανακι με τη σειρά της τους ναρκώνει, παγιδεύοντας τους σε μια αδράνεια αλλά και μια ανησυχία ανικανοποίητη. Ένας φαύλος κύκλος, δηλαδή.

Πίσω όμως απο όλα, πίσω,δηλαδή, απο αυτή την αναζήτηση κρύβεται ο έρωτας του πρωταγωνιστή για την Τζανάν, το κορίτσι που του έδωσε το βιβλίο, και η λαχτάρα του του για όλα εκείνα που τελικά δεν θα ζήσει, για όλα τα "όμορφα κορίτσια" που δεν γνώρισε, για όλα τα πράγματα που ίσως ήταν προορισμένος αλλά δεν τα κατάφερε και έμεινε στην αφάνεια, ζώντας τελικά μια συνηθισμένη οικογενειακή ζωή.

 

Ξεκίνησα τα "στοιχειώδη σωμάτια" του Μισέλ Ουελμπέκ.

Edited May 29, 2009 by Sileon

[tetartos]

Είχαμε μια συζήτηση πρόσφατα για τον Kubrick και πώς το έφερε η κουβέντα, (ξανα)διάβασα την Οδύσσεια του Διαστήματος (2001) του Arhur c. Clarke. Απίθανη η αρχή και ακόμα πιο απίθανο το τέλος. Τώρα πάω να (ξανα)δώ και την ταινία. NoVa, χάνεις!

[Naroualis]

Δεύτερος γύρος. Τα βιβλία υτά τα έχω διαβάσει αρκετό καιρό τώρα, αλλά δεν είχα κουράγιο να γράψω γι' αυτά.

 

Ντεντέ Κορκούτ, Τουρκική επική χρονογραφία: ένα είδος Ιλιάδας ή Οδύσσειας ή ακριτικών τραγουδιών των Ογκούζ, που ένας τους παρακλάδι, ήαν οι Σελτζούκοι. Χαριτωμένες ιστορίες αρκετά "φάνταζυ".

 

Ο μικρός αυτοκράτος της Κίνας, Michel Amenil, Ulises Wensell: παιδικό ανάγνωσμα 45 σελίδων. Μου το έκανε δώρο η αδελφή μου (και μην τολμήσει κανείς να ρωτήσει γιατί...) Μου άρεσε πολύ που κάποιες λέξεις, πιο δύσκολες, τις είχε στο τέλος σε ένα μίνι γλωσσάρι (πεκινουά, τι θα πει "θρηνούσαν", τι ήταν μια ακόλουθος κλπ). Πολύ ωραία εικονογράφηση επίσης.

 

Η αλογόμυγα, Νίκος Παπαδόπουλος: ένα παράξενο σχεδόν κυβερνοπάνκ βιβλίο, με ενδιαφέρουσες ιδέες, αρκετά πολιτικοποιημένο, αλλά με αταίριαστα ελαφρύ τρόπο. Δεν ξετρελάθηκα, γιατί είχε αρκετά άκομψα σημεία. Έδινε την αίσθση ότι το έγραψε κάποιος με την πρόθεση να γράψει εφ, χωρίς όμως να έχει ποτέ διαβάσει εφ.

 

Η Προφητεία του βασιλιά, Βασίλης Δημητρίου: Άλλο ένα βιβλίο που δεν τιμαέι ιδιαίτερα τις επιλογές των εκδοτών σχετικά με το τι θα εκδόσουν και τι όχι. Παδιάστικο, σε σημείο που οι μεγάλοι στρατηγοί του επικού πολέμου πίνουν το χαμομήλι τους στην κουζίνα του κάστρου και το συμβούλιο των γερόντων κάνει εκλογές με κάλπες και όλα για την ανάδειξη του γηραιότερου. Τετριμένη υπόθεση, ευτυχώς γλώσσα που δεν έχει μεγάλες αυξομειώσεις στην ποιότητά της, χαρακτήρες Κάντι-Κάντι meets 1ο Λύκειο Βύρωνα (το δικό μου σχολείο, για να μη θίξω κανένα άλλο). Ευτυχώς, ο νεαρός γράφει έτσι στα είκοσί του, ενώ υπάρχουν άλλοι που γράφουν έτσι στα εικοσιπέντε τους και νομίζουν οτι είναι έτοιμοι για το Νόμπελ, επειδή έχουν εκδόσει δυο βιβλία.

[Don_Quixote]

Αυτό τον καιρό διαβάζω το "Ιστορία του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου", υποθέτω ότι δεν πιάνεται όμως. Το τελευταίο βιβλίο sff που είχα διαβάσει ήταν το "Emissaries from the Dead" του Adam Troy Castro, Εκδόσεις EOS. Παααααάρα πολύ καλό! Το Φεβρουάριο βγήκε και άλλο ένα με πρωταγωνίστρια την Andrea Cort, ελπίζω να έρθει και στην Ελλάδα, έστω και από σπόντα.

[Nihilio]

Η αλογόμυγα, Νίκος Παπαδόπουλος: ένα παράξενο σχεδόν κυβερνοπάνκ βιβλίο, με ενδιαφέρουσες ιδέες, αρκετά πολιτικοποιημένο, αλλά με αταίριαστα ελαφρύ τρόπο. Δεν ξετρελάθηκα, γιατί είχε αρκετά άκομψα σημεία. Έδινε την αίσθση ότι το έγραψε κάποιος με την πρόθεση να γράψει εφ, χωρίς όμως να έχει ποτέ διαβάσει εφ.

 

Η Προφητεία του βασιλιά, Βασίλης Δημητρίου: Άλλο ένα βιβλίο που δεν τιμαέι ιδιαίτερα τις επιλογές των εκδοτών σχετικά με το τι θα εκδόσουν και τι όχι. Παδιάστικο, σε σημείο που οι μεγάλοι στρατηγοί του επικού πολέμου πίνουν το χαμομήλι τους στην κουζίνα του κάστρου και το συμβούλιο των γερόντων κάνει εκλογές με κάλπες και όλα για την ανάδειξη του γηραιότερου. Τετριμένη υπόθεση, ευτυχώς γλώσσα που δεν έχει μεγάλες αυξομειώσεις στην ποιότητά της, χαρακτήρες Κάντι-Κάντι meets 1ο Λύκειο Βύρωνα (το δικό μου σχολείο, για να μη θίξω κανένα άλλο). Ευτυχώς, ο νεαρός γράφει έτσι στα είκοσί του, ενώ υπάρχουν άλλοι που γράφουν έτσι στα εικοσιπέντε τους και νομίζουν οτι είναι έτοιμοι για το Νόμπελ, επειδή έχουν εκδόσει δυο βιβλία.

Άουτς! Ευθυμία, πρέπει να σε βάλουν κριτικό για Ελληνικές εκδόσεις, θα αποκτήσεις ξαφνικά πολλές "συμπάθειες".

 

Το Soul Music του Terry Pratchett.

[Naroualis]

Τον τελευταίο καιρό όλο και με περισσότερη φρίκη ανακαλύπτω ότι εξελίσσομαι στο αντίστοιχο γνωστής τηλεπερσόνας "πολύ ωβαίο το βιβλίο σας, του βάζω άβιστα τβια"...

[Mort13]

The Sagan Diary, του John Scalzi

 

Μια νουβέλα του Scalzi που διαδραματίζεται στο Old Man's War universe και την έγραψε για φιλανθρωπικούς σκοπούς, είναι στην ουσία το ημερολόγιο μιας εκ των ηρώων της σειράς. Ενδιαφέρον μόνο για όσους έχουν διαβάσει τα προηγούμενα βιβλία.

[Sonya]

Fulgrim.... again....

 

Δεν το χορταίνω με τίποτα. Και μιας και θα 'μαι τουλάχιστον δυο βδομάδες ακόμα χωρίς δεξί χέρι (και το κόβω μετά να μένω χωρίς αριστερό :Ρ), σκοπεύω να τελειώσω το Horus Heresy μέσα στον Ιούνιο. Δεδομένου του ότι θα πάρω και μια αναρρωτικούλα λουκούμι.

[northerain]

Τέλειωσα το Roadside Picnic. Πραγματικά καλό.

[Naroualis]

Τελείωσα το Σκοτάδι στο Σέθανον, του Raymond Feist. Η συνέχεια και το τέλος της τριλογίας Riftwar Saga. Το πρώτο μισό του βιβλίου το διάβασα λίγο αγγαρεία, αλλά η εμφάνιση του Γκυ της Μπας-Τυρά αναζωπύρωσε το ενδιαφέρον. Στα αξιομνημόνευτα σημεία του βιβλίου, το σεξ (όχι περιγραφικό, μην πάει ο νους σας, απλά τους δείχνει να φιλιούνται και μετά μιλάει για "τις χαρές της κρεβατοκάμαρας"), μια κάποια ενηλικίωση τόσο του συγγραφέα όσο και των χαρακτήρων των ηρώων (δεν παύουν οι χαριτωμενιές, αλλά μειώνονται αισθητά) και οι μνημειδών διαστάσεων καταστροφές πόλεων. Στο μείον, οι γνωστές εμμονές του Φάιστ και ιδιαίτερα εκείνη η αναπόφευκτη σκηνή στο τέλος που θυμίζει Star Wars New Hope, όπου όλοι καλούνται να γονατίσουν ένας-ένας μπροστά στο βασιλιά και να λάβουν τις αμοιβές του...

[Nephilim]

Η Προφητεία του βασιλιά, Βασίλης Δημητρίου: Άλλο ένα βιβλίο που δεν τιμαέι ιδιαίτερα τις επιλογές των εκδοτών σχετικά με το τι θα εκδόσουν και τι όχι. Παδιάστικο, σε σημείο που οι μεγάλοι στρατηγοί του επικού πολέμου πίνουν το χαμομήλι τους στην κουζίνα του κάστρου και το συμβούλιο των γερόντων κάνει εκλογές με κάλπες και όλα για την ανάδειξη του γηραιότερου. Τετριμένη υπόθεση, ευτυχώς γλώσσα που δεν έχει μεγάλες αυξομειώσεις στην ποιότητά της, χαρακτήρες Κάντι-Κάντι meets 1ο Λύκειο Βύρωνα (το δικό μου σχολείο, για να μη θίξω κανένα άλλο). Ευτυχώς, ο νεαρός γράφει έτσι στα είκοσί του, ενώ υπάρχουν άλλοι που γράφουν έτσι στα εικοσιπέντε τους και νομίζουν οτι είναι έτοιμοι για το Νόμπελ, επειδή έχουν εκδόσει δυο βιβλία.

 

Αυτο διαβαζω τωρα...και νομιζω οτι θα συμφωνησω σε αρκετα σημεια με τη Naroualis.

[tetartos]

Δε γινόταν, βέβαια, να μη διαβάσω και τον δεύτερο τόμο της Οδύσσειας του διαστήματος του Arthur C. Clarke. Εντύπωση μου κάνει η επιλογή του συγγραφέα να γράψει τη συνέχεια της ταινίας(!) και όχι του βιβλίου του! Οπότε τα γεγονότα συμβαίνουν στον Δία και όχι στον Ιαπετό. Το βιβλίο πήχτρα στις αναφορές, μεταξύ των οποίων και μια στο Star Trek! Go, go, go, Arthur!

[Nephilim]

Αφου τελειωσα με τα βιβλια του Πρατσετ... και μερικα ακομα... θα ξεκινησω να διαβαζω Douglas Adams ("Γυρίστε τον γαλαξία με ωτοστόπ" και "Το ρεστωράν στο τέλος του σύμπαντος").

[heiron]

Δε γινόταν, βέβαια, να μη διαβάσω και τον δεύτερο τόμο της Οδύσσειας του διαστήματος του Arthur C. Clarke. Εντύπωση μου κάνει η επιλογή του συγγραφέα να γράψει τη συνέχεια της ταινίας(!) και όχι του βιβλίου του! Οπότε τα γεγονότα συμβαίνουν στον Δία και όχι στον Ιαπετό. Το βιβλίο πήχτρα στις αναφορές, μεταξύ των οποίων και μια στο Star Trek! Go, go, go, Arthur!

 

Κοίτα,δεν βασιστηκε η ταινία στο βιβλίο του,έγραφε παράλληλα το βιβλίο σαν στορυ για την αρχική ταινία.Βέβαια υπήρξαν κάποιες αλλαγές στο σενάριο αλλά Κλαρκ και Κιουμπρικ συνεργαζοταν.Οπότε δεν προκαλέι έκπληξη η απόφαση να στηριχτεί μετά στην ταινία αφού προφανώς ήθελε να έχει συνέπεια η επόμενη ταινία.Γιατί για την αγορά μάλλον τανίες>βιβλία.

[tetartos]

Κοίτα,δεν βασιστηκε η ταινία στο βιβλίο του,έγραφε παράλληλα το βιβλίο σαν στορυ για την αρχική ταινία.Βέβαια υπήρξαν κάποιες αλλαγές στο σενάριο αλλά Κλαρκ και Κιουμπρικ συνεργαζοταν.Οπότε δεν προκαλέι έκπληξη η απόφαση να στηριχτεί μετά στην ταινία αφού προφανώς ήθελε να έχει συνέπεια η επόμενη ταινία.Γιατί για την αγορά μάλλον τανίες>βιβλία.

 

Δεν είπα ότι η ταινία βασίστηκε στο βιβλίο, αφού μάλιστα το βιβλίο εκδόθηκε μετά από την ταινία! Η ταινία στηρίχτηκε σε πρώιμα προσχέδια του βιβλίου. Απλώς μου έκανε εντύπωση ότι το βιβλίο ήταν συνέχεια της ταινίας και όχι του προηγούμενου βιβλίου -σαν να ακυρώνει το ίδιο του το βιβλίο!

[Eroviana]

Το Reaper's Gale του Steven Erikson. Κλασικά, αργά-αργά προχωράει η πλοκή και προσπαθώ να θυμηθώ τι έγινε στο προηγούμενο βιβλίο που διάβασα πριν ένα χρόνο. Απολαυστικό όπως πάντα βέβαια!

[Nihilio]

"Οι αγνοημένοι" του Bentley Little. Τρόμου, όπου κάποιος άνθρωπος ανακαλύπτει σταδιακά ότι οι άνθρωποι τον αγνοούν, σε βαθμό σχεδόν μεταφυσικό. Η αρχή φαίνεται ενδιαφέρουσα.