Τι διαβάζετε;

[Nephilim]

Διαβασα χθες το "Μέλμοθ ο περιπλανώμενος" του Charles Maturin κι εχω αρχισει τωρα το "Γυριστε τον γαλαξια με ωτοστοπ" του κ.Adams.

 

Ευχαριστο βιβλιο, που σφυζει απο το κλασικο βρετανικο χιουμορ, αγγιζοντας καποιες φορες τον κυνισμο. "Γρηγορη" αφηγησει, που δεν κουραζει, κι η γλωσσα του απλη και στρωτη. Βιβλιο που με κανει να θελω να το διαβασω μονορουφι και να καταπιαστω με το "Το ρεστωραν στο τελος του συμπαντος".

 

Ποια αλλα βιβλια του μου προτινεται?

[Naroualis]

Μα τα υπόλοιπα δύο της σειράς, το "Αντίο κι Ευχαριστώ για τα Ψαρια" και το "Η ζωή, το Σύμπαν και τα Πάντα". Και μετά από Άνταμς μπορείς να πιάσεις τον Ντέρκ Τζέντλυ, αλλη καλτ φιγούρα της εφ, με δύο τίτλους στα ελληνικά, το ΑΡΡΓΓΚ-Αδιάφοροι Ροκ Ρυθμοί Για Γρηγορα Κέρδη και το Ο Ντερκ Τζέντλυ Ακολουθεί τη Γάτα. Καλό γέλιο.

[Nephilim]

Μα τα υπόλοιπα δύο της σειράς, το "Αντίο κι Ευχαριστώ για τα Ψαρια" και το "Η ζωή, το Σύμπαν και τα Πάντα". Και μετά από Άνταμς μπορείς να πιάσεις τον Ντέρκ Τζέντλυ, αλλη καλτ φιγούρα της εφ, με δύο τίτλους στα ελληνικά, το ΑΡΡΓΓΚ-Αδιάφοροι Ροκ Ρυθμοί Για Γρηγορα Κέρδη και το Ο Ντερκ Τζέντλυ Ακολουθεί τη Γάτα. Καλό γέλιο.

 

 

Σ'ευχαριστω πολυ!!! Θα τα ψαξω οπωσδηποτε!!!

[Nephilim]

Ξεκινησα το "Το ρεστωραν στο τελος του συμπαντος"!

[Dark desire]

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ τη Νυχτα της λευκης παπαρουνας! Το λατρεψα! Μου θυμισε (γινομαι κομματι βλασφημη) τα καλοκαιρια στο χωριο, που μαζευομασταν όλα τα πιτσιρικια τα βραδια σε κανενα αχουρι ή καμια σοφιτα και καναμε κοντρα ποιος θα πει την πιο τρομακτικη ιστορια...Ανατριχιαστικό, μαγικο, ΤΕΛΕΙΟ! Ηδη βρηκα το βιβλίο-συντροφο μου για το καλοκαίρι, κι ο συγγραφεας δυο φανατικους αναγνωστες (εμένα και τον καλό μου), που θα του κανουνε και διαφημιση σε όλο το δικηγορικό συλλογο!

[D'Ailleurs]

 

ΤΣΑΛΡΣ ΚΑΜΙΝΓΚ - ΤΟ ΙΣΠΑΝΙΚΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ

Έξι ολόκληρα χρόνια ο Άλεκ Μίλιους προσπαθεί να διαγράψει το παρελθόν του. Είναι μόνος. Κυνηγημένος. Διαθέτει δεκάδες τραπεζικούς λογαριασμούς, κινητά, πλαστά διαβατήρια… Θέλει ν’ αποκρύψει την ταυτότητά του. Το παρελθόν του όμως δε λέει να τον εγκαταλείψει... Ύστερα από μια αποτυχημένη επιχείρηση εναντίον της CIA, ο Βρετανός κατάσκοπος απομακρύνεται από τη ΜΙ6 και προσπαθεί σιγά σιγά να ξαναχτίσει τη ζωή του στη Μαδρίτη. Έχει ένα διαμέρισμα, μια δουλειά και μια σχέση με τη σύζυγο του διευθυντή του… Πιο μεγάλος και με περισσότερη ωριμότητα πια, ο Μίλιους, που είχε κεντρίσει άλλοτε το ενδιαφέρον των μυστικών υπηρεσιών, διατηρεί ακόμη την ικανότητά του να εξαπατά και διαθέτει μια «καταστροφική έλξη» σε οτιδήποτε απόρρητο. 'Ετσι, όταν ένα πρώην μέλος των Βάσκων αυτονομιστών εξαφανίζεται κάτω από περίεργες συνθήκες, μπαίνει στον πειρασμό να αναζητήσει τα ίχνη του. Οι κανόνες, όμως, έχουν πλέον αλλάξει και ο Άλεκ Μίλιους δουλεύει μόνος. Αναλώσιμο είδος πια, σύντομα θ’ αρχίσει να δέχεται τα πρώτα πλήγματα των μυστικών υπηρεσιών μέσα από στημένους φόνους, απαγωγές και πυροβολισμούς… όλα στο όνομα της ανεξαρτησίας των Βάσκων. Κανένας δεν εμπιστεύεται κανέναν. Κι όταν στο τέλος έρχεται αντιμέτωπος με τον εφιάλτη της σύγχρονης τρομοκρατίας, ο Άλεκ Μίλιους θα έχει μια τελευταία ευκαιρία να ξεσκεπάσει αυτή την αιματηρή συνωμοσία. ISBN: 978-960-691-237-5

[Arachnida]

Διάβασα το "Λυκόφως" (εκδ. Πλατύπους) της Stephenie Meyer- δεν είναι παράλογ τελικά το ότι έκανε τόσο μεγάλη επιτυχία.

Διαβάζω την "Ηγεμονία της Ευτυχίας" της Ελευθερίας Δημητρομανωλάκη, από εκδόσεις Μεταίχμιο. Είναι επιστημονική φαντασία και φαίνεται ότι είναι ένα από τα καλύτερα ελληνικά δείγματα. Μόλις το τελειώσω μάλλον θα ανοίξω και ξεχωριστό topic.

[Δημήτρης]

Τόλκιν, Χόμπιτ. Μετά από το υπέροχο αλλά αρκετά δύσκολο Σιλμαρίλλιον -φαντάζομαι ότι- θα ρέει σαν νεράκι.

[melkiades]

"Οι αγνοημένοι" του Bentley Little. Τρόμου, όπου κάποιος άνθρωπος ανακαλύπτει σταδιακά ότι οι άνθρωποι τον αγνοούν, σε βαθμό σχεδόν μεταφυσικό. Η αρχή φαίνεται ενδιαφέρουσα.

 

Το διαβασα κι εγω πριν 7 χρονια περιπου απ' οτι βλεπω στα αρχεια μου και μου αρεσε παρα πολυ. Υπαρχουν μαλιστα σημεια του που δυστυχως φαινονται πολυ πραγματικα και συνηθισμενα (η μοναχικη ζωη του ηρωα, η καθημερινοτητα του), τοσο που στην αρχη αργεις λιγο να καταλαβεις οτι ολα αυτα δεν ειναι και πολυ φυσιολογικα και κατι συμβαινει. Καθως βεβαια προχωρας εχω την εντυπωση οτι σε καποια σημεια κανει καποια κοιλια αλλα τελικα δεν δινεις και πολυ σημασια. Τελικα, πώς σου φανηκε?

[Mort13]

Lullaby, του Chuck Palahniuk

 

Αν και υποψήφιο το 2002 για το Bram Stoker Award, δεν θα το έλεγα τρόμου αν και περιέχει τα περισσότερα στοιχεία φανταστικού από όσα βιβλία του Palahniuk έχω διαβάσει ως τώρα. Η ανακάλυψη ενός νανουρίσματος που αντί να κοιμίζει, σκοτώνει όποιον το ακούει, γίνεται η αφορμή για ένα road-trip στην Αμερική από μια παρέα δυσλειτουργικών χαρακτήρων που ο καθένας θέλει την δύναμη του νανουρίσματος για τους δικούς του σκοπούς.

[Nihilio]

Το διαβασα κι εγω πριν 7 χρονια περιπου απ' οτι βλεπω στα αρχεια μου και μου αρεσε παρα πολυ. Υπαρχουν μαλιστα σημεια του που δυστυχως φαινονται πολυ πραγματικα και συνηθισμενα (η μοναχικη ζωη του ηρωα, η καθημερινοτητα του), τοσο που στην αρχη αργεις λιγο να καταλαβεις οτι ολα αυτα δεν ειναι και πολυ φυσιολογικα και κατι συμβαινει. Καθως βεβαια προχωρας εχω την εντυπωση οτι σε καποια σημεια κανει καποια κοιλια αλλα τελικα δεν δινεις και πολυ σημασια. Τελικα, πώς σου φανηκε?

Γενικά, στον τρόμο, ξεκινάς πάντα με μια καλή ιδέα. Το θέμα είναι πόσο καλά θα την υλοποιήσεις και πως θα συνεχίσεις μετά την αποκάλυψη. Ο Little κάνει το πρώτο πολύ καλά, το δεύτερο πολύ μέτρια στους "Αγνοημένους". Από τη στιγμή που μαθαίνει ότι υπάρχουν οι αγνοημένοι και μετά το βιβλίο αρχίζει να κάνει κοιλιά, ενώ στο τέλος καταλήγει σε ακροβασιες για να το τελειώσει.

Αλλά η βασική ιδέα είναι εξαιρετική.

 

 

Την Πύλη του Μ. Κουτσούκου. Μεγάλο πράγμα το ιντερνέτι. Πίσω στα 90's 16-χρονοι γράφανε μια ιστοριούλα της κακιάς ώρας και προσπαθούσαν να τη βγάλουν σε εκδοτικό οίκο. Και ο Κουτσούκος, δυστυχώς, τα κατάφερε. Πολλά είναι λάθος σε αυτό το βιβλίο, απο τη στιγμή όμως που είδα έναν από τους ήρωες να αποκεφαλίζεται από μια παγίδα και στο επόμενο κεφάλαιο να ζει κανονικότατα έχασα κάθε ελπίδα ότι μπορεί και να υπάρχει τίποτα καλό στο βιβλίο αυτό.

[Naroualis]

Ενώ το ότι οι χρονοταξιδιώτες θα απευθύνονται στους κατοίκους της Αμερικανικής ηπείρου του 10,000 πρό Χριστού σε "απλή ινδοευρωπαική διάλεκτο με ελαφρά αγλοσαξωνική προφορά" σε ώθησε να διαβάσεις παρακάτω;

[Sileon]

Διάβασα τα Στοιχειώδη σωμάτια του Μισέλ Ουελμπέκ το οποίο με έστειλε εντελώς. Η ιστορία δύο ετεροθαλών αδερφών - ο ένας ευφυία της φυσικής, ανίκανος να νιώσει οποιοδήποτε αίσθημα αγάπης και πάθους, στράφηκε στην γενετική για να σπρώξει την έρευνα με τις θεωρίες του, αφου οι ερευνητές της βιολογίας, κατά τον αφηγητή, είναι μέσης ευφυίας, απλοί εργάτες της επιστήμης χωρίς φαντασία. Ο άλλος αδερφός είναι ένας μιζεριασμένος υπάλληλος, σεξουαλικά στερημένος, ο οποίος κουβαλώντας τα κόμπλεξ του περιδιαβάζει τον κόσμο παράξενων κατασκηνώσεων, άλλοτε κατάλοιπων των χίππικων σεχτών άλλοτε σύχρονων εγκαταστάσεων επικεντρωμένων στον ελεύθερο έρωτα.

 

Η όλη ιστορία διαδραματίζεται με τρόπο όπου μπροστά απο τα ματια του αναγνωστη περνάνε όλες οι πολιτισμικές και οικονομικές εξελίξεις του τελευταίου μισού του 20ου αιώνα, με απίστευτο χιούμορ και οξυδέρκεια, καυστικότητα και κυνισμό -για τον οποίο, άλλωστε κατηγορείται ως μισογύνης, ρατσιστής και άλλα πολλά- ενω το τέλος, το οποίο με ένας αριστοτεχνικό τρόπο έρχεται να δώσει νόημα σε ό, τι έχει προηγηθεί, είναι ό, τι πιο ανατρεπτικό και "αλλού" έχω διαβάσει τα τελευταία δύο χρόνια καθιστώντας ένα απο τα

καλύτερα sf μυθιστορήματα της προσωπικής μου λίστας

.

Του βγάζω το καπέλο. Απίθανος!!

 

Διάβασα επίσης το "εγω και ο Καμίνσκι" του Ντάνιελ Κέλμαν. Συμπαθής μικρή ιστορία, αρκετά συμβολική, με παράξενη, ξερή πρωτοπρόσωπη γραφή. Προτιμώ το επόμενό του που τον καθιέρωσε ως μεγάλη ελπίδα της Γερμανικής λογοτεχνίας, "η μέτρηση του κόσμου".

[Nihilio]

Ενώ το ότι οι χρονοταξιδιώτες θα απευθύνονται στους κατοίκους της Αμερικανικής ηπείρου του 10,000 πρό Χριστού σε "απλή ινδοευρωπαική διάλεκτο με ελαφρά αγλοσαξωνική προφορά" σε ώθησε να διαβάσεις παρακάτω;

Ταίριαζε πολύ καλά με το ότι ο πρωταγωνιστής είναι 25, τοπ πράκτορας της CIA, είχε πάει κολέγιο πριν 15 χρόνια, ακούει Blind Guardian έχει μόλις χάσει την αγαπημένη του (που δολοφονήθηκε στο Χάρλεμ της πόλης Ιλινοϊς των ΗΠΑ) και το σκύλο του και όμως κάνει αστειάκια.

 

Το ότι όμως ένας πρωταγωνιστής αφήνεται να ενοηθεί ότι πεθαίνει σαν το σκυλί στο αμπέλι το βρήκα ως το μόνο ενδιαφέρον στοιχείο ολόκληρου του βιβλίου.

[tetartos]

Επιτέλους(!) το τελευταίο από τη σειρά διηγημάτων του Clive Barker, Τα βιβλία του αίματος VI. Μου άρεσε περισσότερο από τα άλλα γιατί είχε περισσότερη... δράση αλλά και καναδυό ιστορίες που τελειώνουν "θετικά" for a change.

[Naroualis]

Τελείωσα το Λαξευμένο Δίχτυ, δεύτερο βιβλίο της Τριλογίας των Λαξευτών της Βάσως "Τιέσσα" Χρήστου. Σχόλια λίγο βιαστικά εδώ.

[pinball_elf]

Έχω ξεκινήσει το 11 βιβλίο της σειράς Wheel of Time του Robert Jordan, Knife of Dreams. Αρκετά πιο ενδιαφέρον απο το προηγούμενο αλλά όχι τόσο όσο τα πρώτα της σειράς (για να πω την αλήθεια εχω αρχίσει να το βαριέμαι λιγάκι).

[Nephilim]

Τελειωνω το "Αρρια Μαρκελλα και Αλλα Φανταστικα Διηγηματα" του Γκωτιε, τ'οποιο μ'εχει συνεπαρει στο μεγιστο δυνατο βαθμο. Τοσο σκοτεινες και ρομαντικες ιστοριες... Kυριολεκτικα, σε ρουφουν οι σελιδες του βιβλιου και σε κανει να μη θες να τελειωσει.

 

Προτεινετε, αναλογα αναγνωσματα please!!!

[dagoncult]

Τελειωνω το "Αρρια Μαρκελλα και Αλλα Φανταστικα Διηγηματα" του Γκωτιε, τ'οποιο μ'εχει συνεπαρει στο μεγιστο δυνατο βαθμο. Τοσο σκοτεινες και ρομαντικες ιστοριες... Kυριολεκτικα, σε ρουφουν οι σελιδες του βιβλιου και σε κανει να μη θες να τελειωσει.

 

Προτεινετε, αναλογα αναγνωσματα please!!!

 

Υπάρχει το "Εφιαλτικό Όνειρο" του Φλομπέρ. Εκδόσεις ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ.

Υπάρχει το "Η Νεκρή Ερωμένη" του Γκωτιέ. Δεν ξέρω ποιες ιστορίες είχε μέσα το βιβλίο που διάβασες, αλλά αυτό που λέω έχει τα: "Η Νεκρή Ερωμένη', "Η Καφετιέρα", "Δύο Ηθοποιοί Για Ένα Ρόλο" και "Το Πόδι Της Μούμιας". Πάλι εκδόσεις ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ.

Υπάρχει το "Βεατρίκη" του Ναθάνιελ Χώθορν.Εκδόσεις Νεφέλη. Αυτό ειδικά μου άρεσε πάρα πολύ.

Υπάρχει το "Ο Φεγγαροχτυπημένος" του Λουίτζι Πιραντέλο. Εκδόσεις Νεφέλη κι αυτό.

 

Το Βεατρίκη ήταν πολύ καλό.

[Nephilim]

Υπάρχει το "Εφιαλτικό Όνειρο" του Φλομπέρ. Εκδόσεις ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ.

Υπάρχει το "Η Νεκρή Ερωμένη" του Γκωτιέ. Δεν ξέρω ποιες ιστορίες είχε μέσα το βιβλίο που διάβασες, αλλά αυτό που λέω έχει τα: "Η Νεκρή Ερωμένη', "Η Καφετιέρα", "Δύο Ηθοποιοί Για Ένα Ρόλο" και "Το Πόδι Της Μούμιας". Πάλι εκδόσεις ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ.

Υπάρχει το "Βεατρίκη" του Ναθάνιελ Χώθορν.Εκδόσεις Νεφέλη. Αυτό ειδικά μου άρεσε πάρα πολύ.

Υπάρχει το "Ο Φεγγαροχτυπημένος" του Λουίτζι Πιραντέλο. Εκδόσεις Νεφέλη κι αυτό.

 

Το Βεατρίκη ήταν πολύ καλό.

 

Καλησπερα φιλτατε, σ'ευχαριστω για τις προτασεις σου. Ολες οι ιστοριες του Γκωτιε υπαρχουν στο βιβλιο που εχω. Τα υπολοιπα θα τα ψαξω.

[Sileon]

Τελείωσα την θεωρία των χορδών του Σαμόθα. Συμπαθητική ιστορία με πολύ ενδιαφέρον το υπόβαθρο της θεωρητικής φυσικής, κατά στιγμές αγωνιώδες έως και τρομαχτικό, έχανε όμως απο την πολύ Αμερικάνικη προσέγγιση των χαρακτήρων - οι καλοί είναι φλώροι, έχοντας όμως περάσει καταστάσεις που τους δικαιολογούν να βρίζουν έστω και απο μέσα τους, ξεσπώντας με γλυκανάλατο τρόπο σε μια προσπάθεια να αποτινάξουν την εικόνα του τέλειου, ενω οι δε κακοί είναι.. οι σκληροί τύποι ικανοί για όλα χωρίς να πείθουν τον αναγνώστη για τις προθέσεις τους.

Η δε εξιστόρηση απλά διαικπεραιωτική, με μερικά άσχετα σημεία όπου η γραφή προσπαθεί να δείξει προθέσεις για μια πιο δυεισδυτική ματιά, ενώ οι εξελίξεις άλλοτε τρέχουν με χορταστικούς ρυθμους και άλλοτε βυθίζονται σε μια ακατάσχετη φλυαρία, που απλά κρατάει το ενδιαφέρον του αναγνώστη - ένας ίσως έξυπνος διαχειρισμός για να φτιάξεις βιβλίο 600 σελίδων, που όμως δεν ξεγελάει πάντα.

Στο σύνολο διασκεδαστικό αλλά μέχρι εκεί.

 

Ξεκίνησα το "Αν δεν μιλάμε για τα σπουδαία πράγματα" του Βρεττανού Τζων ΜακΓκρέγκορ.

[Naroualis]

Επιστροφή από Μυτιλήνη, με καμπόσα ευτράπλεα στην καμπούρα και:

 

-Το Χρονικό της Παγωμένης Ηπείρου, Στυλιανός Κιλημάντζος. Πριν πω ο,τιδήποτε για το βιβλίο αυτό, θα ήθελα να ήξερα την ηλικία του συγγραφέα. Διότι αν είναι 17-18, βία 22, κάτι μπορώ να εξηγήσω από αυτά που διάβασα.

 

- Οι Θεοί της Μπαλ-Σαγκόθ και άλλες ιστορίες της Μυθολογίας Κθούλου, τόμος Β, Robert E. Howard. Ξαναβρήκα διάφορες παραφράσεις ονομάτων που τα έχουμε συνηθίσει στα ελληνικά αλλιώς, πχ, τη Ζουλίκα του Κρανιοπρόσωπου, εμείς την ξερουμε Ζουλέικα. Αλλά η πενα του θείου Μπομπ είναι δύνατο να αλλοιωθεί σε τέτιοιο βαθμό που να μην την απολαμβάνει. Ιδιαιτερα μου άρεσε το ότι οι επιμελητές της σειράς ξκίνησαν το δίτομο έργο με το "Μαύρο Λίθο" όπου εισάγεται η περσόνα του τρελού ποιητή Τζάστιν Τζέφρυ και μαθαίνουμε τον τρόπο με τον οποίο (και το λόγο για τον οποίο) πέθανε και κλείνει με το "Σπίτι με τις Βελανιδιές", στο οποίο μαθαίνουμε από που προήλθε ο ποιητής αυτος.

 

- Οι Μίνες του Θαβώρ, 12 διηγήματα του φανταστικού, Τυρικάς Εργάς Γιώργος. Το βρήκα σε ένα βιβλιοπωλείο της Μυτιλήνης και το βούτηξα γιατί δε θα το ξαναβρώ (είναι από έναν ντόπιο εκδοτικό οίκο). Βασικά δεν αγγίζει σχεδόν πουθενά το φανταστικό όπως το εννούμε εμείς εδώ, ούτε καν με το Μπορχεσιανό τρόπο προσέγγισης του φανταστικού, έχει όμως μια ενδιαφέουσα ροή λόγου, που μπορώ να πω ότι με κράτησε αρκετά. Κι είναι και σύντομο ούτε 90 σελίδες, αλλά έχει αρκετό ενδιαφέρον (δεύτερη φορά που το λέω, ε;)

[Nihilio]

Κάπου ανάμεσα στην "Πύλη" έπιασα το Τραγούδι της Αυγής του Μ. Μορανο.

Και καλά, δύο αρχιδαίμονες που κάνουν πόλεμο στη Βοστόνη του 1990. Ακούγεται τόσο ενδιαφέρον όσο δεν είναι στις 100 πρώτες σελίδες του. Λυρική γραφή που κουράζει, πολλοί άσχετοι δευτερεύοντες χαρακτήρες βασανισμένοι από τη ζωή, μια δαιμόνισα διψασμένη για αίμα, σπέρμα και ψυχές, δύο αρχιδαίμονες διψασμένοι για εξουσία και ένας πρωταγωνιστής που τον απασχολούν τα γκομενικά του (πως νιώθει που τον παράτησε ο πρώην του, ο abusive τύπος που ψώνισε σε ένα μπαρ και πάει λέγοντας...). Είναι πρώτο μυθιστόρημα και ίσως στην πορεία το όλο foreshadowing να δουλέψει και να αποκτήσει ενδιαφέρον, αλλά θα τελειώσω πρώτα την πύλη.

 

Η οποία από "τόσο κακό που είναι άθλιο" έχει περάσει στην κατηγορία του "τόσο κακό που είναι απολαυστικό". Οι άκυρες ατάκες, η αφελής γραφή και το κακό χιούμορ κάνουν το βιβλίο απίστευτα διασκεδαστική παρωδία του επικού φάνταζυ, ιδίως αφού οι πειραματισμοί με τα ταξίδια από το μέλλον έληξαν.

[dagoncult]

Κάπου ανάμεσα στην "Πύλη" έπιασα το Τραγούδι της Αυγής του Μ. Μορανο.Και καλά, δύο αρχιδαίμονες που κάνουν πόλεμο στη Βοστόνη του 1990. Ακούγεται τόσο ενδιαφέρον όσο δεν είναι στις 100 πρώτες σελίδες του. Λυρική γραφή που κουράζει, πολλοί άσχετοι δευτερεύοντες χαρακτήρες βασανισμένοι από τη ζωή, μια δαιμόνισα διψασμένη για αίμα, σπέρμα και ψυχές, δύο αρχιδαίμονες διψασμένοι για εξουσία και ένας πρωταγωνιστής που τον απασχολούν τα γκομενικά του (πως νιώθει που τον παράτησε ο πρώην του, ο abusive τύπος που ψώνισε σε ένα μπαρ και πάει λέγοντας...). Είναι πρώτο μυθιστόρημα και ίσως στην πορεία το όλο foreshadowing να δουλέψει και να αποκτήσει ενδιαφέρον, αλλά θα τελειώσω πρώτα την πύλη.

 

Hello guys

Ναι ρε άνθρωπε. Αναρωτιόμουνα και 'γω αν υπάρχει καμιά ψυχή που να έχει ασχοληθεί με αυτό το βιβλίο. Ακριβώς αυτά που γράφεις σκέφτομαι για το "τραγούδι της αυγής". Κάπου εκεί που είσαι είμαι και 'γω, μόνο που το έχω στο ράφι δίπλα μου από τον Ιανουάριο και όσο το βλέπω... είναι και 500 σελίδες.Πάντως τα συστατικά είναι εκεί. Δύο αρχιδαίμονες και η μάχη τους για επικράτηση δεν είναι καθόλου άσχημο υλικό για να στήσει την ιστορία του. Αλλά δε φαίνεται να το χρησιμοποιεί καλά, τουλάχιστον στην αρχή. Προσπαθεί να εμβαθύνει πολύ. Ίσως να θέλει να γνωρίσουμε πολύ καλά τους ήρωές του όπως λες. Πάντως, για μένα οι πρώτες εκατό σελίδες ήταν χαροπάλι. Το άνοιγα και μου έπεφτε η ψυχολογία.

 

 

ΥΓ:Το αλλόκοτο ζευγάρι παρουσιάζει ενδιαφέρον όμως, αν και τους κόβω και αυτούς

 

λίγο μιζερίδιδες.

 

 

[Nihilio]

Hello guys

Ναι ρε άνθρωπε. Αναρωτιόμουνα και 'γω αν υπάρχει καμιά ψυχή που να έχει ασχοληθεί με αυτό το βιβλίο. Ακριβώς αυτά που γράφεις σκέφτομαι για το "τραγούδι της αυγής". Κάπου εκεί που είσαι είμαι και 'γω, μόνο που το έχω στο ράφι δίπλα μου από τον Ιανουάριο και όσο το βλέπω... είναι και 500 σελίδες.Πάντως τα συστατικά είναι εκεί. Δύο αρχιδαίμονες και η μάχη τους για επικράτηση δεν είναι καθόλου άσχημο υλικό για να στήσει την ιστορία του. Αλλά δε φαίνεται να το χρησιμοποιεί καλά, τουλάχιστον στην αρχή. Προσπαθεί να εμβαθύνει πολύ. Ίσως να θέλει να γνωρίσουμε πολύ καλά τους ήρωές του όπως λες. Πάντως, για μένα οι πρώτες εκατό σελίδες ήταν χαροπάλι. Το άνοιγα και μου έπεφτε η ψυχολογία.

 

 

ΥΓ:Το αλλόκοτο ζευγάρι παρουσιάζει ενδιαφέρον όμως, αν και τους κόβω και αυτούς

 

λίγο μιζερίδιδες.

 

Τέλειωσα την πύλη. Δε βελρτιωνόταν πολύ στο τέλος, αν και, από τις τελευταίες 50 σελίδες πείστικα να διαβάσω το Ηλιοβασίλεμα στην Ατλαντίδα. Κάπως αρχίζει να πιάνει στο τέλος τον επικό τόνο και, ειλικρινά, αν τα 8 χρόνια ανάμεσα στις δύο εκδόσεις του έμαθαν κάτι για γράψιμο, ο συγγραφέας είναι σε θέση να γράψει καλή Ηρωική/Επική Φαντασία.

 

Ξανάπιασα άλλες 20 σελίδες από το Τραγούδι της Αυγής, αλλά δεν παλεύεται. Κατέβασα το "Στο Σκοτεινό Δωμάτιο" του Peter Straub και το Τραγούδι το πάω παράλληλα.