Τι διαβάζετε;

[Nephilim]

Αρχισα του Χένρυ Τζέημς το "Το στρίψιμο της βίδας". Ωραια πραγματα λεμε.

[heiron]

A fire upon the deep

 

Του Βερνορ Βιντζ(sp?)

Λίγο έχω διαβάσει αλλά φαίνεται καλό.Λίγη διαστημική όπερα(ή περίπου...) για το καλοκαιράκι είναι ό,τι πρέπει.

[D'Ailleurs]

Ρούθ Ρέντελ - Ο άρχοντας των βάλτων Ο χερσότοπος του Bάνγκμουρ ήταν ένας τόπος σκοτεινός, απειλητικός. Εκεί βρέθηκε το πρώτο θύμα, μια ξανθιά γυναίκα με παραμορφωμένο πρόσωπο και μαλλιά κομμένα σύρριζα - ένας φόνος ανελέητος, χωρίς κανένα κίνητρο.

 

Κι έπειτα μια δεύτερη γυναίκα χάθηκε στους βάλτους και ο τρόμος κυρίευσε τους πενήντα άντρες που την αναζητούσαν. Κάποιος παρακολουθούσε τις κινήσεις τους σ' αυτό το ζοφερό μέρος. Ήταν ο δολοφόνος; Ή είχε απλώς θυμώσει που ο δολοφόνος σφετερίστηκε τα δικά του δικαιώματα; Επειδή αυτός και μόνο αυτός ήταν ο άρχοντας του βάλτου.

[tetartos]

Όμορφο αγόρι πέρνα απ' την άλλη μεριά της Pat Cadigan. Μια όμορφη συλλογή κυβερνοπάνκ διηγημάτων με μάλλον κυνική αλλά και αισιόδοξη οπτική. Αγαπημένο μου το δεύτερο διήγημα "Έγκλημα στη γη της επαγγελίας" που μιλάει για τους κινδύνους της εικονικής πραγματικότητας αλλά και το τελευταίο "Θάνατος παρά λίγο" με ένα εντυπωσιακό τέλος.

[Δημήτρης]

Τόλκιν, Η Συντροφιά του Δαχτυλιδιού

[synodoiporos]

"Οι αγνοημένοι" του Bentley Little. Τρόμου, όπου κάποιος άνθρωπος ανακαλύπτει σταδιακά ότι οι άνθρωποι τον αγνοούν, σε βαθμό σχεδόν μεταφυσικό. Η αρχή φαίνεται ενδιαφέρουσα.

Κι εμένα μου άρεσε αυτό.

 

Ξεκινώ λοιπόν το (ιδιαίτερα ογκώδες) Εφιάλτες κι Ονειρότοποι του Steven King.

 

Μέσα στο καλοκαίρι προβλέπονται ακόμη: Ο κλέφτης του Πάντοτε του Clive Barker, το Φεύγει το Φάντασμα του Phillip Roth, το Ζαντμαν του Ε.Τ.Α Hoffman, και το Μια γυναίκα στο νησί του Ρομβισώνα του Κούτσι (που περιμένει πολύ καιρό την σειρά του). Μαζί με κάποια ακόμη διηγήματα, και φυσικά έχουμε και το Asimov's.

 

Wish me luck...

[Naroualis]

Τελείωσα το Όρπου: η αναζήτηση και ο γρίφος, της Μαρίας Τάκη, ομογενούς εξ Αυστραλίας. Το βιβλίο είναι γραμμένο στα αγγλικά και μεταφράστηκε κατόπιν στα ελληνικά. Γενικά έχει μια πατίνα τύπου young adults book, και ίσως εκεί να θεωρηθεί πετυχημένο, αλλά οι ενήλικοι-ενήλικοι θα βρουν αρκετά χάσματα, ασάφιες και "ερασιτεχνική" -με την έννοια της πρόχειρης- πλοκή. Οι ήρωες είναι αρκετά κλισαρισμένοι εκτός ίσως από

τον Πόδλακ, που είναι ανάπηρος

και δεν έχουν ιδιαίτερα σταθερά κίνητρα πέρα από το ότι είναι "πανούργοι"ή "μοχθηροί" αν είναι κακοί, και "σοφοί" ή "ευγενικοί" αν είναι καλοί. Ειδικά ο Όρπου παρουσιάζεται ως

ένας "εκλεκτός" που συμπεριφέρεται ως το πλέον ανόητο πλάσμα του κόσμου, κάνοντας κάθε φορά ό,τι του καπνίσει, παρά τις συμβουλές και τις προτροπές. Κάθε φορά που θα του πουν "ξέρεις, αυτό δεν πρέπει να το πεις πουθενά" ή "αυτό το φυλαχτό δεν πρέπει να το χάσεις", κάθε μα κάθε φορά, και το μυστικό θα πει και το φυλακτό θα χάσει. Και κανείς δεν τον "μαλλώνει" γι' αυτό.

 

 

Και δυο πράγματα που μου χτύπησαν άσχημα όταν το διάβασα, αν και θα με πείτε πάλι ψείρα. Στο πρώτο, η γιαγιά της ηρωίδας τους σερβίρει κάποια στιγμή "σπιτική μαρμελάδα φράουλα". Αναρωτιέμαι αν σε έναν ψευδομεσαιωνικό κόσμο υπήρχαν σούπερ-μάρκετ και αν ναι, πόσες και ποιες μάρκες μαρμελάδα φράουλα πουλούσαν, για να τις αντιπαραβάλω με την ποιότητα της σπιτικής... Και στο δεύτερο,

ο Όρπου και ο Πόδλακ, που δεν έχει πόδια έχουν φτιάξει ένα αμαξίδιο (!) για να μετακινείται ο Πόδλακ καλύτερα. Κάποια στιγμή που δεν πρέπει να κάνουν θόρυβο, ο Όρπου, δένει το αμαξίδιο στη σέλα του αλόγου του -το οποίο άλογο ονομάζεται Γκαλάξιαν- και το άλογο επειδή είναι μαγικό δεν κάνει καθόλου θόρυβο, ενώ το αμαξίδιο που σουρνώταν από πίσω προφανώς είχε κάποιου είδους σιλανσιέ.

 

[Sileon]

Διάβασα το "αν δεν μιλάμε για τα σπουδαία πράγματα" του Τζων ΜακΓκρέγκορ. Ένα μικρό βιβλίο το οποίο μιλάει για την σπουδαιότητα της καθημερινότητας, για την ομορφιά και την ποίηση που μπορεί να βγάλει κάθε τι μικρό και πολλές φορές άνευ αξίας. Αποτελεί μια προσπάθεια να αναδείξει την ομορφιά που έχουμε εμείς, οι απλοι καθημερινοί άνθρωποι και ο κόσμος μας σε μια εποχή που το λαμπερό και το όμορφο έχει καρπωθεί ο κόσμος των διάσημων, των "επώνυμων".

Γραμμένο με μια σχεδόν ποιητική διάθεση, ζωντανεύει μια ημέρα απο μια άσημη γειτονιά. Μια ημέρα όπου ένα συμβάν αποτέλεσε κοινή εμπειρία όλων των κατοίκων. Ένα περιστατικό το οποίο στην αρχή του βιβλίου υπονοείται, ενώ σταδιακά, μέσα απο τις ενδιάμεσες αφηγήσεις μιας εκ των μαρτύρων η οποία χρόνια αργότερα ζει την δική της ζωη και θυμάται εκεινη την ημέρα, αποκτά βαρύτητα. Σταδιακά, στις τελευταίες σελίδες, οι μικρές σκηνές της καθημερινότητας παγώνουν και τα πάντα οδηγούν στην κορύφωση του βιβλίου, σε εκείνο το γεγονός στο "οποίο κανένα κανάλι δεν αναφέρθηκε αν και δεν του άξιζε". Γιατί εκείνη την ημέρα πέθανε η λαίδη Νταϊάνα.

Έτσι μένουν οι μικρές ιστορίες κρυμμένες στην σκιά των μεγάλων.

 

Πολύ όμορφο και ιδιαίτερο βιβλίο, απο αυτά που πρέπει να έχεις την κατάλληλη διάθεση για να απολαύσεις.

[melkiades]

Αυτες τις μερες ξεκινησα μια να διαβαζω μια σειρα της Margit Sandemo που λεγεται The Legend of the Ice People και αποτελειται απο 47 βιβλια που διαδραματιζονται στη Νορβηγια κατα τη διαρκεια 400 περιπου χρονων. Το 2008 ξεκινησαν να μεταφραζονται στα Αγγλικα (εχουν γραφτει στα Νορβηγικα αλλα απο ο,τι ειδα η αγγλικη εκδοση βασιζεται στη σουηδικη μεταφραση) και εκδιδεται ενα βιβλιο καθε 2 μηνες περιπου (μεχρι τωρα εχουν εκδοθει τα 6 πρωτα). Ειναι ιστορικα με αρκετα φανταστικα στοιχεια και αρκετες (εως παρα πολλες) δόσεις αρλεκιν (καταλληλο για καλοκαιρινες αναγνωσεις). Απο οτι βλεπω απο το πρωτο η γραφη ειναι απλη ενώ δίνονται πολλα στοιχεια για την καθημερινοτητα των ανθρωπων, πραγμα που το κανει πολυ ζωντανο.Το πρώτο λεγεται Spellbound (δειτε παρακατω μια μικρη περιγραφη καθως και τα μεχρι τωρα εξωφυλλα της αγγλικης εκδοσης.)

Short Description

Winter 1581: a deadly plague outbreak robs sixteen-year-old peasant girl Silje of all her family. Homeless, starving and shepherding two abandoned children, she stumbles out of the corpse-strewn streets of Trondheim on Norway's northern coast.

Heading desperately for the warmth of the mass funeral pyres blazing beyond the city gates, she encounters in the shadowy forest one of the infamous Ice People, a fearsome, strangely captivating "wolf man". He offers help - and she feels irresistibly drawn to him. But what is the terrible fascination? And where will it lead?

 

 

 

 

Edited June 17, 2009 by melkiades

[D'Ailleurs]

"Πανάκεια" | Παναγιώτης Κονιδάρης Ένα καταιγιστικό μυθιστόρημα

που σας καλεί να αγγίξετε την Πανάκεια...

Ποιος είναι ο μικρός Έλληνας που φτάνει στη Μάλτα το 16ο αιώνα κλεισμένος σ’ ένα βαρέλι με σαρδέλες;

Ποιος είναι ο Ιππότης που αναζητά παντού την Πανάκεια, το μυθικό βοτάνι που γιατρεύει κάθε αρρώστια;

Ποιος είναι ο γέρος που συντροφιά μ’ ένα κρανίο αφηγείται τη ζωή του, χωμένος στις κατακόμβες του Παρισιού;

Μια ιστορία έρωτα, μίσους και μυστηρίου στη Μάλτα των Ιπποτών, την Ισπανία του Θερβάντες και την Ιταλία του Καραβάτζο.

Μια συναρπαστική αναζήτηση για το βοτάνι της Αναγέννησης και για το νόημα της ίδιας της ζωής και του θανάτου, στη σκιά ενός αδελφού με απαράλλαχτο πρόσωπο κι ενός κόσμου που αλλάζει διαρκώς πρόσωπα

[Nihilio]

Έχω φτάσει το "Τραγούδι της Αυγής" κάπου στη σελίδα 350. Παραμένει το ίδιο φλύαρο, αλλά τουλάχιστον έχει ανέβει λίγο το bodycount.

 

Και διάβασα το Small Gods (τι εννοείτε ποιανού; ) που ήταν ένα από τα καλύτερα βιβλία του θείου Terry

[maron fiero]

Συνασπισμός ηλιθίων του Τζων Κενεντυ Τουλ (ασχετο με το χωρο της φαντασιας). Ενα πραγματικα υπεροχο βιβλιο.

[Naroualis]

"Πανάκεια" | Παναγιώτης Κονιδάρης Ένα καταιγιστικό μυθιστόρημα

που σας καλεί να αγγίξετε την Πανάκεια...

Ποιος είναι ο μικρός Έλληνας που φτάνει στη Μάλτα το 16ο αιώνα κλεισμένος σ’ ένα βαρέλι με σαρδέλες;

Ποιος είναι ο Ιππότης που αναζητά παντού την Πανάκεια, το μυθικό βοτάνι που γιατρεύει κάθε αρρώστια;

Ποιος είναι ο γέρος που συντροφιά μ’ ένα κρανίο αφηγείται τη ζωή του, χωμένος στις κατακόμβες του Παρισιού;

Μια ιστορία έρωτα, μίσους και μυστηρίου στη Μάλτα των Ιπποτών, την Ισπανία του Θερβάντες και την Ιταλία του Καραβάτζο.

Μια συναρπαστική αναζήτηση για το βοτάνι της Αναγέννησης και για το νόημα της ίδιας της ζωής και του θανάτου, στη σκιά ενός αδελφού με απαράλλαχτο πρόσωπο κι ενός κόσμου που αλλάζει διαρκώς πρόσωπα

Λέει τίποτε αυτό; Είχα διαβάσει το προηγούμενο του Κονιδάρη, το Χειρόγραφο της Πράγας και μου είχε φανεί ελαφριά ΝτανΜπραουνιά. Άκουσα κάπου όμως ότι αυτό είναι λίγο καλύτερο.

[Guest roriconfan]

Διάβασα μετά από πολλά χρόνια και πάλι ένα βιβλίο. Τον "Κόκκινο Τράγο" του Παρορίτη. Μικρό και με γρήγορη πλοκή και εντελώς συμπτωματικά, κι αυτός κράζει την κατάστα του κόσμου όπως εγώ. Αλλά γενικώς σαν πολύ να επιβάλλει απόψεις εύκολα και οι χαρακτήρες κάπως δεν πείθουν με αυτά που κάνουν.

Edited June 19, 2009 by roriconfan

[D'Ailleurs]

Λέει τίποτε αυτό; Είχα διαβάσει το προηγούμενο του Κονιδάρη, το Χειρόγραφο της Πράγας και μου είχε φανεί ελαφριά ΝτανΜπραουνιά. Άκουσα κάπου όμως ότι αυτό είναι λίγο καλύτερο.

 

να σου πώ. Στην μέση που είμαι τώρα (200/400) κυλάει σα γάργαρο νεράκι, χωρίς να ΝταουνΜπραουνίζει. Απλά ενώ η υπόθεση εξελίσσεται αργά, γράφει αρκετά καλά για να μήν σε κουράζει. Γενικά το στύλ του είναι αρκετα δουλεμένο και μπορώ να πώ οτι είναι έτη φώτος μπροστά απο τον Ντάν Μπράουν. Πιστευω οτι αξίζει. Στην σελίδα του Λιβάνη πρέπει να έχει και απόσπασμα.

[Mort13]

Fantastic Beasts and Where to Find Them/Quidditch Through the Ages της J.K. Rowling και The High Crusade του Poul Anderson

 

Τα δύο πρώτα είναι μικρά χιουμοριστικά βιβλιαράκια στο σύμπαν του Harry Potter που γράφτηκαν για φιλανθρωπικό σκοπό. To The High Crusade είναι μια ενδιαφέρουσα και με χιούμορ Space Opera όπου οι κάτοικοι μιας Αγγλικής κωμόπολης του Μεσαίωνα βρίσκονται ξαφνικά στο διάστημα και πρέπει να αντιμετωπίσουν εξωγήινους εισβολείς με πολύ ανώτερη τεχνολογία.

[Naroualis]

Τελείωσα το Goblin War, του Jim C. Hines, τρίτο και εύχομαι τελευταίο μέρος της τριλογίας με ήρωα το γκόμπλιν Jig Dragonslayer (τα άλλα δύο ήταν το Goblin Quest και το Goblin Hero). Είχα κάνει το λάθος και είχα παρει και τα τρία μαζί, πριν από ένα χρόνο από το Άμαζον. Όσο τα διάβαζα ένιωσα λίγο σαν το Μοναρχίξ, όταν του είπαν να πάει στη λουτρόπολη για το συκώτι του: έψαχνα συνεχώς δικαιολογίες για να διαβάσω κάτι άλλο, αναφέροντας συνεχώς τη φράση "όταν το τρως και δε σε τρώει είναι καλό". Δυστυχώς τόσο το Goblin War, όσο και τα αδελφάκια του με φάγανε αντί να τα φάω. Κουραστικά, τραβούν σε μάκρος και έχουν το στάνταρ μοτίβο: ο μικροκαμωμένος Τζιγκ καταφέρνει κάθε φορά να επιζήσει ανάμεσα σε βλαμμένα αλληλοσπαράσοντα γκόμπλιν, αντιμετωπίζοντας αυτόχρονα τρελούς θεούς ή άλλα υπερφυσικά όντα συν τους κακούς ανθρώπους που δεν ξέρουν που πάνε τα τέσσερα κι έχουν λιγότερο μυαλό κι από τα γκόμπλιν ακόμη. Αν είστε διατεθιμένοι να διαβάσετε με λεπτομέρειες όλους τους τρόπους με τους οποίους μπορεί ένα γκόμπλιν να πονέσει, διαβάστε το. Αλλιώς θα έλεγα να κάνετε κάτι πιο επικοδομητικό...

[Nihilio]

38) To τραγούδι της Αυγής - M. Marano (500)

Το κατάφερες τελικά; :Ρ

Αχάμ, απαντάω εδώ για να μη γεμίζω με άσχετα ποστ το τόπικ των 50 βιβλίων.

Τι πρέπει να έχει ένα καλό βιβλίο:

Ενδιαφέρουσα υπόθεση, που να τραβάει τον αναγνώστη.

Δυνατή γραφή. (Το συγκεκριμένο, γεμάτη με ατμοσφαιρα και λυρισμό)

Χαρακτήρες με βάθος.

Θέματα που μπορούν να αγγίξουν τον αναγνώστη.

 

Ο MAranο τα έχει βάλει όλα αυτά στο "Τραγούδι της Αυγής". Αλλά δεν είναι ένα καλό βιβλίο, για μια σειρά από λόγους.

Ο πρώτος είναι το μέγεθός του. Ήταν για βία 300 σελίδες, και το τράβηξε μέχρι τις 500. Αποτέλεσμα: πολλά παραγεμίσματα.

Το δεύτερο είναι το πως οργανώνει το υλικό του. Κάθεται και αφιερώνει σελίδες επί σελίδων σε χαρακτήρες και τα προβλήματά τους όταν ρόλος τους στην ιστορία είναι απλά να πεθάνουν σε 2 παραγράφους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι μια χαρακτήρας που φοβάται το σκοτάδι. ένα ολόκληρο κεφάλαιο έχει να κάνει με το τελετουργικό που κάνει ο άντρας της για να της δείξει ότι δεν παραμονεύει στο σπίτι τους ο δολοφόνος με το μαχαίρι. Και έπειτα, η χαρακτήρας απλά εξαφανίζεται, σα να μην υπήρξε ποτέ στο βιβλίο. Και το πως καταλήγουν τελικά οι χαρακτήρες μάλλον απογοητεύει, μετά από τόσα που διαβάσαμε για αυτούς.

Τρίτο πρόβλημα είναι η ίδια η γραφή. Τόσο ποιητική, τόσο ασαφής, τόσο... υπερβολική που κουράζει μετά από λίγο.

 

Γενικά, το βιβλίο δεν είναι για όλους τους οπαδούς τρόμου. Όσοι θέλουν να διαβάσουν κάτι σαν αυτό που περιγράφω (literary ύφος, πολλοί χαρακτήρες, ασάφεια) θα το απολαύσουν μάλλον, οι υπόλοιποι ας δοκιμάσουν κάπου αλλού.

[Nephilim]

Ντάγκλας Άνταμς "Η ζωή, το σύμπαν και τα πάντα"

[white_unicorn]

μόλις τελειωσα το Σάμπριελ από Γκαρθ Νιξ.

Λέω να ξεκινήσω το Books of Blood 1-3 by Clive Barker.

[Arachnida]

"Ο μεγάλος Αμπάι" (2007) του Μιχάλη Μοδινού από Καστανιώτη.

Πολύ πολύ καλό.

[tetartos]

Το logicomix. Σχόλια εδώ. Θα ήταν μπόλικες γρήγορες σελίδες "αν έμπαινε στα 50 βιβλία για το 2009"! :devil:

[D'Ailleurs]

διαβάζω το "The Parsifal mosaic" του Robert Ludlum.

[Nihilio]

Το logicomix. Σχόλια εδώ. Θα ήταν μπόλικες γρήγορες σελίδες "αν έμπαινε στα 50 βιβλία για το 2009"! :devil:

Άσε, αν μετράγανε και τα GN θα είχα περάσει την κατοστάρα προ πολλού.

[Naroualis]

Τελείωσα το Maskerade του Terry Pratchett. Έλειπε η έντονη συγκίνηση άλλων παρόμοιων βιβλίων του Δισκόκοσμου, όπως του Soul Music ή του Moving Pictures (ακόμη δεν έχω ξεπεράσει τον Gaspode), αλλά δεν παύει να είναι ευχάριστο ανάγνωσμα, με αρκετά twists στην πλοκή.