Τι διαβάζετε;

[SpirosK]

Διαβάζω το "Το ρεστωράν στο τέλος τους σύμπαντος" του Ντάγκλας Άνταμς.Απομένουν καμιά πενηνταριά σελίδες.Μιλάμε για πολύ καφρίλα ε;Αστείο,τρελό και ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε.Αυτό είναι σάτιρα πάντως.Καταπληκτικό βιβλίο!

 

Και τα 5 καλά είναι. Ελπίζω να τα διαβάζεις με τη σειρά

[BladeRunner]

Και τα 5 καλά είναι. Ελπίζω να τα διαβάζεις με τη σειρά

 

Εννοείται ότι τα διαβάζω με τη σειρά.Προχτές τελείωσα το "Γυρίστε τον γαλαξία με ωτοστόπ" και πριν απο λίγο τελείωσα και το "Το ρεστωράν στο τέλος του σύμπαντος".Το μόνο πρόβλημα είναι ότι δεν βρίσκω το 5ο μέρος,το "Μάλλον ακίνδυνος"-αυτό δεν είναι;Κυκλοφορεί απο τις εκδόσεις Μέδουσα,αλλά έχει εξαντληθεί,και δεν το βρίσκω απο άλλες εκδόσεις.Μήπως θα βγεί απο τις εκδόσεις Φανταστικός Κόσμος,όπως τα άλλα τέσσερα;

[Sileon]

Διάβασα το Μουσείο της σιωπής, τελευταίο βιβλίο του Τούρκου Νομπελίστα Παμούκ. Σίγουρα ό,τι καλύτερο έχει βγάλει τα τελευταία χρόνια. Μεστό, πιο ώριμο απο ποτέ, με τις χαρακτηριστικές του μακροσκελείς φράσεις κάπως περιορισμένες, να δίνουν το ρυθμό εκεί που πρέπει. Κινείται με μαεστρία στον χώρο των αναμνήσεων και της αγάπης. Εδώ, λοιπόν, είναι οι απαλές περιγραφές της Πόλης, η διακριτική αλλά αποστομωτική δημιουργία χαρακτήρων και μιας ολόκληρης εποχής, η παράθεση αντικειμένων και κτιρίων με μια αγάπη και μια νοσταλγικότητα για το "κάποτε" και πόνο για το μπερδεμένο, αναποφάσιστο "τώρα", οι λυτοί διάλογοι.

 

Δύο πράματα τελικά καταλαβαίνω με τον καιρό:

1. Τίποτα δεν είναι περιττό στα μεγάλα βιβλία των μεγάλων συγραφέων. Κάθε τι έχει τη θέση του, εξυπηρετεί έναν σκοπό που συνήθως δεν είναι προφανής, απλά γιατί και στην ίδια τη ζωή τίποτα δεν είναι προφανές. Τελικά, τίποτα δεν εκβιάζεται. Όποιος εχει υπομονή θα καταλάβει τι παλλεται στην γραφή, τι αναπνέει.

2. Ορμώμενος απο το προηγούμενο, εστιάζω στην κατασκευή των χαρακτήρων και των καταστάσεων. Δεν εκβιάζεις τον αναγνώστη, δεν τον πολιορκείς με επίθετα, περιγραφές που προσδιορίζουν πόσο κακός ή αντιπαθητικός έιναι κάποιος, πόσο χυδαία είναι η εισβολή της μιζέριας στο όνειρο. Πλάθεις χαρακτήρες και τους αφήνεις να ζήσουν, να κινηθούν κάνοντας πράματα που ο αναγνώστης θα χαρακτηρίσει μόνος του. Όχι εσύ, ο δημιουργός. Θέλει μεγάλη μαεστρία, ταλέντο και υπομονή να τοποθετείς τις σωστές φράσεις που είναι καθοριστικές για το σύνολο. Υπομονή, μέτρο και μεράκι.

Χαίρομαι που ακόμα η τέχνη είναι ικανή να μιλήσει για κάποια πράματα όπως ένας έρωτας τέτοιος, σταθερός και αμετάβλητος που προικιζει έναν άνθρωπο με υπομονή. Απομονώνεται και ζει μόνο για αυτό. Στην καταπληκτική ταινία 500 μερες καλοκαίρι ο ήρωας, απηυδισμένος για τον έρωτα χωρίς ανταπόκριση βάλει κατά των βιβλίων, των τραγουδιών και των έργων που φλωμόνουν ψέμματα τον κοσμο. Αυτα, λέει, φταίνει που νομίζουμε πως θα ζήσουμε κάποτε και 'μεις το όνειρο. Δε διαφωνώ, αλλά μέσα απο μερικά βιβλία μπορείς να ζήσεις τουλάχιστον αυτό που ποτέ δε θα σου δώσει η ζωή και, ποιός ξέρει, ενίοτε να την κάνεις και την ίδια να πιστέψει πως μπορεί να γίνει πιο όμορφη, πιο γενναιόδωρη.

 

Το βιβλίο είναι ένα τεράστιο έργο, προσγειωμένο, ανθρώπινο αλλά ταυτοχρόνως γλυκό σαν παραμύθι. Στο τέλος, όταν το κλείνεις, δεν ξέρεις αν μπορείς να ζηλέψεις, να πονέσεις, να σιχτιρήσεις κάποιον.

 

Ξεκίνησα το"Τορίτσι με το τατουάζ" του Στιγκ Λάρσον. Πολύς ντόρος αλλά μάλλον αξίζει ένα κάποιο μερίδιό του, αν κρίνω απο τις 200 σελίδες που έχω διαβάσει.

[tetartos]

[...]Ξεκίνησα το"Τορίτσι με το τατουάζ" του Στιγκ Λάρσον. Πολύς ντόρος αλλά μάλλον αξίζει ένα κάποιο μερίδιό του, αν κρίνω απο τις 200 σελίδες που έχω διαβάσει.

 

Λένε ότι μετά τις πρώτες εκατοντάδες σελίδες ουσιαστικά "αρχίζει".

[Sileon]

Ναι, η αλήθεια είναι πως ακόμα είναι προπαρασκευαστικό το στάδιο. Χώνει απο'δω, χώνει απο'κει, καινούρια πρόσωπα εμφανίζονται συνεχώς και ίντριγκες υπονοούνται, κάθε μια αρκετή για ένα βιβλίο.

Πραγματικά, πρέπει να εξυφαίνεται μια τεράστια ιστορία.

[Nienor]

Το Σχέδιο Φράκταλ, κι ευχαριστώ τον κύριο Khar για τα πέντε πραγματάκια που με έβαλε να ψάξω να μάθω, εκτός από τις όμορφες ώρες ανάγνωσης που μου έχει χαρίσει μέχρι στιγμής.

[Sonya]

Επιτέλους έπιασα κι ένα ελληνικό βιβλίο. Απολαμβάνω το "Σάρκινο Φρούτο" του κ. Μανωλιού.

[D'Ailleurs]

διάβασα το beastslayer της σειράς warhammer Gotrek and Felix και ξεκίνησα το vampireslayer

:dazzled::dazzled:

[Nihilio]

Men at arms από Terry Pratchett

[heiron]

Δρ Μπλαντμανεη

Κλασικό βιβλίο του Ντικ αν και περιμενα να μου αρέσει περισσότερο.Ειναι λίγο μπερδεμένο με την έννοια ότι δεν επικεντρώνεται τόσο σε έναν κεντρικό ήρωα αλλά ρίχνει αρκετό βάρος σε 2-3 συμπρωταγωνιστές.Εχει ενδιαφέρον πάντως που σε αυτό το βιβλίο περιγράφει την καταστροφή που συνήθως είναι ήδη παρελθόν σε άλλες ιστορίες του.

[BladeRunner]

Τζόναθαν Λέθεμ-Όπλο μετά μουσικής

[Sileon]

Τζόναθαν Λέθεμ-Όπλο μετά μουσικής

 

 

Το έχω καιρό στη λίστα "προς ανάγνωση". Πες καμιά άποψη όταν το τελειώσεις.

 

 

[Adicto]

Ο Ιος, του Σιγκλερ. Διαβάζεται πάρα πολύ γρήγορα και τα μικρά κεφάλαια βοηθούν σε αυτό. Αν και τα κεφάλαια που απτονται βιολογίας και βιοχημείας ομολογώ ότι με κουράζουν...

[Mort13]

Δρ Μπλαντμανεη

Κλασικό βιβλίο του Ντικ αν και περιμενα να μου αρέσει περισσότερο.Ειναι λίγο μπερδεμένο με την έννοια ότι δεν επικεντρώνεται τόσο σε έναν κεντρικό ήρωα αλλά ρίχνει αρκετό βάρος σε 2-3 συμπρωταγωνιστές.Εχει ενδιαφέρον πάντως που σε αυτό το βιβλίο περιγράφει την καταστροφή που συνήθως είναι ήδη παρελθόν σε άλλες ιστορίες του.

 

Δεν είναι λίγο απότομη η μετάβαση από το "πριν την καταστροφή" στο "μετά την καταστροφή"; Όταν το διάβαζα αναρωτιόμουν μήπως έλειπαν σελίδες...

[BladeRunner]

Διάβασα τους Παραχαράκτες του Γάλλου Μπελό. Τελικά καμία σχέση με την ομώνυμα ταινία, υποψήφια για Όσκαρ ξενόγλωσσης στις περσινές απονομές. Και πάλι καλά. Δε νομίζω, τελικά, πως είχα τόσο όρεξη για Β' Παγκόσμιο όταν το αγόραζα, οπότε ανταμείφθηκα αναπάντεχα. Κατ'αρχάς, μια ωραία σύλληψη. Μια δελεαστική, προκλητική ιδέα η οποία στηρίζεται σχετικά επιτυχώς. "Σχετικά" γιατί φαντάζομαι αν ο συγγραφέας επιδιδόταν σε μια τέτοια προσπάθεια, του να στηρίξει, δηλαδή, όλη αυτή την παλαβομάρα που σκέφτηκε, τότε θα έχανε σε απόλαυση το βιβλίο. Οπότε εκεί που λές, "ρε μάγκα, κάν'το λίγο πιο πιστευτό", βρίσκει τρόπο να σε παρασύρει, ξεχνώντας τον όποιο σκεπτικισμό που είχες λίγες σελίδες πριν.

Κατά δεύτερον, έχει άνεση γλωσσική, χιούμορ ανάλαφρο, όχι εκβιαστικό, και αρκετά δουλεμένους χαρακτήρες. Τέλος πάντων, ένα βιβλίο που διαβάζεται άνετα. Τελειώνοντάς το, όμως, σκέφτεσαι πως καλά όλα αυτά, αλλά τι σόι ιστορία διάβασα. Ε, εκεί , βάζοντας τελεία, ακολουθεί ένα "Συνεχίζεται"!

Σίγουρα θα την τιμήσω αυτή τη συνέχεια.

 

Στη συνέχεια στράφηκα σε ένα μικρό βιβλιαράκι, Συνομιλίες με τον Καθηγητή Υ. Μια πλασματική συνέντευξη που έδωσε ο Σελίν σε ένα εξίσου πλασματικό συνομιλητή. Ήταν η περίοδος που ο εκδότης του ήθελε να τον επαναφέρει στο προσκήνιο. Ο αμφιλεγόμενος Σελίν που δύο δεκαετίες πριν είχε συνταράξει τον κόσμο των γραμμάτων με το χειμαρρώδες, καυστικό "Ταξίδι..", αφού εξορίστηκε, διαπομπεύθηκε, αποκυρήχθηκε, φυλακίστηκε, τσαλακωμένος πια γύρισε στη Γαλλία και προσπαθούσε να πάρει τα πάνω του. Μια συνέντευξη ήταν ό,τι έπρεπε. Ο κόσμος θα θυμόταν αλλά και θα γνώριζε καλύτερα το μεγάλο ταλέντο ενώ παράλληλα θα ανέβαιναν και οι πωλήσεις του. Ποιός, όμως, θα ρίσκαρε να πάρει αυτή τη συνέντευξη; Κανείς. Έτσι ο ίδιος σκαρώνει τον παλαβιάρη, φοβιτσιάρη, "κόπανο" συνταγματάρχη που του επιβάλλει το "καθηγητής Υ" και του δίνει με το έτσι θέλω συνέντευξη. Του εκβιάζει ερωτήσεις, καθοδηγεί εκεί που θέλει την κουβένα, ισοπεδώνει τα πάντα απο τους βραβευμένους συγγραφείς και το καθεστημένο του χώρου μέχρι τον κινηματογράφο και, πρωτάκουστο(!), δίνει ερμηνείες για το ίδιο του το ύφος. Είναι, λέει, ένα εφευρετης. Ενός μικρού πράματος, βέβαια, αλλά θα μείνει γνωστός γι'αυτό.

Οπότε όλα είναι εκεί. Οι κοφτές φράσεις, οι τρεις τελείες. Τα πάντα.

Στο τέλος, δε, ο κατουρλιάρης, ακράτητος Υ, αδυνατώντας να προσυλωθεί στα λεγόμενα του Σέλίν, οδηγεί το γραπτό σε ένα καρναβάλι κανονικό.

Τον λατρεύω αυτόν τον άνθρωπο.

 

Sileon σε ποιά εποχή διαδραματίζεται η ιστορία με τους παραχαράκτες;Μια απο αυτές τις μέρες θέλω να αγοράσω κάτι πολύ καλό,ένα μεγάλο σε μέγεθος βιβλίο,και έχω μια λίστα με αρκετά.Το προτείνεις άνετα δηλαδή;

[Nihilio]

Andrzej Sapkowski - The Last Wish (το πρώτο από τα βιβλία της σειράς Witcher)

[Sileon]

Sileon σε ποιά εποχή διαδραματίζεται η ιστορία με τους παραχαράκτες;Μια απο αυτές τις μέρες θέλω να αγοράσω κάτι πολύ καλό,ένα μεγάλο σε μέγεθος βιβλίο,και έχω μια λίστα με αρκετά.Το προτείνεις άνετα δηλαδή;

 

 

Σύγχρονη εποχή. Ξεκινάει κάπου δεκαετία '90.

Δεν είναι ακριβώς το στυλ βιβλίου που συνιστώ ανεπιφύλακτα, αλλά πιστεύω ένας αναγνώστης όπως εσύ, που διαβάζει πολύ και χωρίς στεγανά στις προτιμήσεις του, μάλλον θα το εκτιμήσει, ίσως και να γοητευτεί. Για τους λόγους που αναφέρω και στα σχόλιά μου.

 

Επειδή ψάχνεις κάτι μεγάλο, σου συστείνω ανενδοίαστα τον Μισοαδελφό του Λαρς Σόμπι Κρίστενσεν, από εκδόσεις Εξάντας. Ένα μεγάλο, πολύ μεγάλο, ξεχωριστό βιβλίο.

 

Έτσι πεταχτά μου ήρθε ένα μικρότερο, που πιθανώς να ξέρεις: Το Ψυχρό δέρμα του Ισπανού Πινόλ από εκδόσεις Bell. Σύγχρονος τρόμος και αλληγορία, σκοτεινό παραμύθι και ρεαλιστική, σπιρτόζικη αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο με στοιχεία κλασσικής λογοτεχνίας. Πακετάκι πάει και το Κάτω απο το δέρμα, συγγενούς τίτλου και ύφους απο τον Βρεττανό, πολυβραβευμένο Μισέλ Φέιμπερ από Καστανιώτη.

Είναι βιβλία καλογραμμένα και ξεχωριστά που θα αρέσουν σε άνθρωπο με αναγνωστική θητεία ή ροπή προς το Φανταστικό.

[BladeRunner]

Σύγχρονη εποχή. Ξεκινάει κάπου δεκαετία '90.

Δεν είναι ακριβώς το στυλ βιβλίου που συνιστώ ανεπιφύλακτα, αλλά πιστεύω ένας αναγνώστης όπως εσύ, που διαβάζει πολύ και χωρίς στεγανά στις προτιμήσεις του, μάλλον θα το εκτιμήσει, ίσως και να γοητευτεί. Για τους λόγους που αναφέρω και στα σχόλιά μου.

 

Επειδή ψάχνεις κάτι μεγάλο, σου συστείνω ανενδοίαστα τον Μισοαδελφό του Λαρς Σόμπι Κρίστενσεν, από εκδόσεις Εξάντας. Ένα μεγάλο, πολύ μεγάλο, ξεχωριστό βιβλίο.

 

Έτσι πεταχτά μου ήρθε ένα μικρότερο, που πιθανώς να ξέρεις: Το Ψυχρό δέρμα του Ισπανού Πινόλ από εκδόσεις Bell. Σύγχρονος τρόμος και αλληγορία, σκοτεινό παραμύθι και ρεαλιστική, σπιρτόζικη αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο με στοιχεία κλασσικής λογοτεχνίας. Πακετάκι πάει και το Κάτω απο το δέρμα, συγγενούς τίτλου και ύφους απο τον Βρεττανό, πολυβραβευμένο Μισέλ Φέιμπερ από Καστανιώτη.

Είναι βιβλία καλογραμμένα και ξεχωριστά που θα αρέσουν σε άνθρωπο με αναγνωστική θητεία ή ροπή προς το Φανταστικό.

 

Το έψαξα το θέμα,και θα το αγοράσω.Σαν ιστορία απο την αρχή μου είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον,αλλά δεν ήξερα αν είναι καλογραμμένο ή όχι.Και απ'όσο είδα,είναι καλογραμμένο.Ειδικά αν έχει και χιούμορ και ωραία ενδιαφέρουσα πλοκή,είναι ό,τι πρέπει για μένα.Βέβαια,υπάρχει και συνέχεια στο βιβλίο,και απ'όσο είδα θα κυκλοφορήσει και αυτό απο τις εκδόσεις ΠΟΛΙΣ,αλλά το πότε...δεν το ξέρω.

Ναι,διαβάζω πολύ και αρκετά είδη,περισσότερο αστυνομικά και επιστημονική φαντασία,αλλά και οτιδήποτε έχει καλή πλοκή,καλή γραφή και χιούμορ.

Τα υπόλοιπα θα τα κοιτάξω(τον Πινόλ τον ξέρω,αλλά δεν έχει τύχει να διαβάσω κάποιο βιβλίο του.Πάντα λέω να αγοράσω το "Πανδώρα στο Κονγκό" αλλά πάντα το αφήνω στην άκρη γι'άλλα βιβλία)και βλέπουμε.

Έχω και μια ολόκληρη σειρά DUNE προς αγορά...

[heiron]

Δεν είναι λίγο απότομη η μετάβαση από το "πριν την καταστροφή" στο "μετά την καταστροφή"; Όταν το διάβαζα αναρωτιόμουν μήπως έλειπαν σελίδες...

 

Nαι,είναι απότομη.Προφανώς στα πρώτα κεφάλαια ήθελε να μας συστήσει απλά τους πρωταγωνιστές και μετά είπε να μην επιδοθεί σε μια ιστορίας καταστροφής αλλά κλασικά να μας πει μια μεταποκαλυπτική ιστορία.Επίσης φάση έχει που τον δόκτωρα τον αναφέρει μονο μια φορά ως Μπλαντμανεη,που είναι και ο τίτλος.Α και σχετικά με τον Χοπι ήταν λίγο απότομος

όσον αφορά το τέλος του.Βασικά εντελώς απότομος αφού απλά μας λέει ο εξολοθρευτής του ότι τον ξέκανε

.Προσωπικά δεν έχω κάποιο πρόβλημα με αυτή την παραξενια του Ντικ να πηδάει βασικά σημεία έτσι πάντως.

[Cassandra Gotha]

Ξεκίνησα χθες βράδυ το Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος του Άλντους Χάξλεϋ, και αν δε νύσταζα θα είχα καθίσει μια δυο ωρίτσες παραπάνω για να το τελειώσω. Δεν ήθελα να το αφήσω απ' τα χέρια μου!

[Δημήτρης]

Διάβασα την συλλογή ''Θαυμαστές Ιστορίες'' του Χέρμπερτ Τζωρτζ Γουέλς από εκδόσεις Terra Nova. Δεν μου άρεσε καθόλου. Αν εξαιρέσω την ''Μηχανή του Χρόνου'' που ήταν καλή, όλα τα άλλα διηγήματα με άφησαν αδιάφορο. Τα μισά τα κατάλαβα και δεν μου άρεσαν και τα άλλα μισά δεν τα κατάλαβα καν. Έχω μία υποψία που με κάθε καινούργιο βιβλίο που διαβάζω τείνει να γίνει βεβαιότητα. Ότι δηλαδή δεν μου αρέσουν τα βιβλία-διηγήματα μεγάλης ηλικίας. Όσο πιο παλιό, τόσο το χειρότερο για 'μένα. Βεβαίως πάντα θα υπάρχει η εξαίρεση στον κανόνα - όπως π.χ. η αγία τριάδα του Weird Tales - αλλά μου έχει συμβεί πολλές φορές για να το αγνοήσω. Δεν ξέρω αν αυτό ισχύει και για τον Γουέλς, αν είναι δηλαδή η χαρακτηριστική εκείνη περίπτωση του καλού συγγραφέα, αλλά μη διαχρονικού. Από αυτόν έχω ακόμη τα: Ο Πόλεμος των Κόσμων, Ο Αόρατος Άνθρωπος και Το Νησί του Δρ. Μορώ. Θα πρέπει να τα διαβάσω για να έχω καλύτερη άποψη.

Edited March 4, 2010 by Δημήτρης

[SpirosK]

Διάβασα το Χόμπιτ, σε μια ελληνική έκδοση του 1978 από τον Κέδρο.... δεν ξέρω αν η μετάφραση ήταν καλή ή όχι, για αυτό δε θα εκφέρω άποψη. Μπορεί να γίνει μια πολύ καλή ταινία πάντως

[dagoncult]

-Διάβασα την συλλογή ''Θαυμαστές Ιστορίες'' του Χέρμπερτ Τζωρτζ Γουέλς από εκδόσεις Terra Nova.

 

-Από αυτόν έχω ακόμη τα: Ο Πόλεμος των Κόσμων, Ο Αόρατος Άνθρωπος και Το Νησί του Δρ. Μορώ. Θα πρέπει να τα διαβάσω για να έχω καλύτερη άποψη.

 

Θα σου έλεγα νατσεκάρεις πρώτο το Νησί του Δρ Μορώ (εγώ το' χω από εκδόσεις ΑΙΟΛΟΣ, πιθανότατα να υπάρχει κι από άλλες). Για μένα (σε σχέση με τα υπόλοιπα δύο) είναι καλύτερο.

 

Υπάρχουν ακόμα οι εκδόσεις Terra Nova?

[Δημήτρης]

Θα σου έλεγα νατσεκάρεις πρώτο το Νησί του Δρ Μορώ (εγώ το' χω από εκδόσεις ΑΙΟΛΟΣ, πιθανότατα να υπάρχει κι από άλλες). Για μένα (σε σχέση με τα υπόλοιπα δύο) είναι καλύτερο.

 

Υπάρχουν ακόμα οι εκδόσεις Terra Nova?

 

Όχι έχουν σταματήσει. Και τα βιβλία που έχουν βγάλει δύσκολα βρίσκονται πλέον. Το Νησί του Δρ. Μορώ έχει βγει και σε δύο ταινίες, μία με τον Marlon Brando και μία με τον Burt Lancaster στον ρόλο του γιατρού. Αύτο σκόπευα και εγώ να πιάσω πρώτο, όταν ξαναδιαβάσω Γουέλς. Thanks.

[Δημήτρης]

Διάβασα την ''Φωνή της Σκιάς μας'' του Jonathan Carroll. Πραγματικά δυσκολεύομαι να πω αν μου άρεσε, ή όχι, ή αν απλώς δεν το κατάλαβα. Αν έπρεπε να αποφασίσω μάλλον το τρίτο θα διάλεγα. Το βιβλίο αναφέρεται σ' έναν συγγραφέα που σε μικρή ηλικία έχασε τον δυνάστη αδερφό του -εν μέρει έφταιγε και αυτός γι' αυτό- και στα προσωπικά του βιώματα με μία γυναίκα στην Νέα Υόρκη και ένα ζευγάρι στην Βιέννη. Η πλοκή περιστρέφεται γύρω από το ζευγάρι και ένα τραγικό περιστατικό που τον συνδέει μ' αυτό. Ο Carroll γράφει καλά, με όμορφο και στρωτό γράψιμο, αλλά κάποια πράγματα μένουν ανεξήγητα. Αυτό ίσως να συμβαίνει και επίτηδες μιας και σχόλια που διάβασα στο Amazon προτού το ξεκινήσω, ανέφεραν ότι ο συγγραφέας γράφει στο στυλ αυτό. Ίσως λοιπόν να μην ήταν το βιβλίο αυτό καθαυτό που δεν κατάλαβα, αλλά κάποια κρυφά νοήματα που ο Carroll ήθελε ( ; ) ενδεχομένως να περάσει. Θυμάμαι ότι το ίδιο ακριβώς συναίσθημα είχα αποκομίσει από ένα άλλο δικό του βιβλίο που είχα διαβάσει πρόσφατα, το ''Ενα Παιδί στον Ουρανό''. Περίεργη περίπτωση συγγραφέα αν μη τι άλλο.

Edited March 5, 2010 by Δημήτρης