Τι διαβάζετε;

[BladeRunner]

Άρχισα να διαβάζω το "Πιάσε με αν μπορείς" του Φρανκ Άμπιγκνεϊλ.Καλή ξεκούραστη γραφή.Μέχρι αύριο θα το έχω τελειώσει.

[BladeRunner]

Διαβάζω το πολύ καλό "Μεθυσμένο ημερολόγιο" του Hunter Stockton Thompson.

[D'Ailleurs]

διαβάζω το "Fright" του Κόρνελ Γούλριτς.

[BladeRunner]

Διαβάζω το "Μπαμπάκι στο Χάρλεμ" του Τσέστερ Χάιμς.Μου φαίνεται λίγο καλύτερο απο το "Χαμός στο Χάρλεμ",αλλά και τα δυο είναι υπέροχα.

[Tiessa]

Μόλις τελείωσα την Τελευταία Διάλεξη του Ράντυ Πάους.

Φοβερό ανάγνωσμα. Μαθήματα ζωής και αισιοδοξίας για να μη γκρινιάζουμε με το παραμικρό.

[Naroualis]

Έχω καιρό να γράψω εδώ, οπότε θα βρείτε αρετά μαζεμένα (όχι πολλά, αλλά αρκετά).

 

--Το Περιβόλι της Γης, Γιώργος Σφήκας: Παιδικό βιβλίο (από 10 ετών, γράφει στο εξώφυλλο), που απλοποιεί τρομακτικά κατά τη γνώμη μου το θέμα της ουτοπίας και της έξωθεν βοήθειας στην κατάκτησή της (βλέπε καλοί εξωγήινοι που θέλουν το καλό μας) Αφήνει πάρα πολλά πράγματα αναπάντητα.

 

 

 

--Σημεία και Τέρατα, Πέτρος Αμπατζόγλου: Η «αυτοβιογραφική» νουβέλα ενός άνθρωπου που είτε πιστεύει ότι έχει, είτε πραγματικά έχει υπερφυσικές δυνάμεις. Είναι πιο πολύ σουρεαλισμός παρά φανταστικό (αν και ο Αμπατζόγλου έχει και περγαμηνές στο φανταστικό). Έχει ενδιαφέρουσα γλώσσα και ροή λόγου. Έχω και το «Προσωπική Αποκάλυψη» του ιδίου και λέω να το διαβάσω κι αυτό εντός του Μαρτίου. Πιστέυω ότι αξίζει τον κόπο.

 

 

 

--Η Μαύρη Σκιά της Εδέσσης κι άλλες ιστορίες, Γιάννης Κατσίκης: Τέσσερα παράξενα ιστορικά διηγήματα, με μια ανεπαίσθητη ιδέα υπερφυσικού. Ειδικά το τελευταίο με τίτλο «Το Χρονικόν της Ζήρα» αναφέρεται πλαγίως (ο αφηγητής μιλάει για τα γραπτά ενός καλόγερου, που αναφέρονται σε μια φανταστική πόλη) σε εντελώς φανταστικό χώρο, αν και πάντα μέσα στα πλαίσια του Βυζαντινού και υστεροβυζαντινού κόσμου. Δεν είναι και για πέταμα, αλλά ούτε και για Νόμπελ. Όσοι αρέσκονται στα ιστορικά διηγήματα, μάλλον θα τα ευχαριστηθούν.

 

 

 

--Elak of Atlantis, Henry Kuttner: Τέσσερις ιστορίες του Έλακ και δύο του πρίγκηπα Ρέινορ, αντιπροσωπευτικές του ηρωικού φάνταζι της εποχής του μεσοπολέμου. Πολύ τεστοστερόνη, και πολύ ωραία γραφή.

 

 

 

--Πέρα από τη Γη των Θεών, Αντώνης Πάσχος: Σχετικά σχόλια στο δικό του τόπικ.

 

 

[Guest Anime_Overlord]

Διάβασα τα Φονικές Μηχανές και την συνέχειά του Το Χρυσάφι των Αρπακτικών του Φίλιπ Ριβ. Είναι σάιμπερπανκ διστοπία στο μακρινό μέλλον όπου ο πολιτισμός έχει κάνει restart και όλες οι πόλεις έχουν ερπύστριες και επιβιώνουνε τρώγοντας η μια την άλλη. Μου άρεσε τρελά η όλη ιδέα με τις μηχανοκίνητες πόλεις, υπάρχει ποικιλία περιοχών, χρωματισμένοι χαρακτήρες και πολύ γρηγορη πλοκή. Δε μου άρεσε που κάθε πρόβλημα λυνόταν υπερβολικά εύκολα και σχεδόν χολυγουντιανά, με τους προταγωνιστές να μετατρέπονται σε τερμινέητορ στο άσχετο και να τινάζουν τα πάντα στον αέρα. Είναι πρακτικά μια νεανική περιπέτεια με αρκετά σκοτεινά και ώριμα θέματα που το μόνο που την χαλάει είναι το ότι ακριβώς ξεπέφτει σε συμβάσεις και βολικά γεγονότα. Τα προτείνω σαν μια ευχάριστη, μισο-σοβαρή ανάγνωση όπου ο κόσμος και η αισθητική είναι καλύτερα της πλοκής.

[Naroualis]

Είχα διαβάσει το πρώτο κι έχεις δίκιο. Διαβαζεται πολύ ευχάριστα. Μόνο μια αντίρρηση έχω, θα το χαρακτήριζα steampunk κι όχι cyberpunk. Άλλωστε οι μηχανές των πόλεων είναι ατμομηχανές.

[flamandin]

Ξαναδιβάζω το απολαυστικό"το βιβλίο και το ξίφος"του Λούις Τσα (ή ΤζινγκΓιονγκ όπως είναι πιο γνωστός στους θαυμαστές του).Πρόκειτε για τον διασημότερο και κατέπέκταση πιο εμπορικό συγγραφέα τουείδους του Γου Χσια(wu xia).Το είδος αυτό είναι θεωρείτε κάτι σαν κινέζικο φάνταζι (προσωπικά το θεωρώ συνδυασμό φάνταζι και ιστορικού μυθιστορήματος).Η πορεία του έχει πολλά κοινά με το δυτικό φάνταζι.Οι συγγραφείς του είδους ξεκίνησαν δημσιεύοντας τα μυθιστορήματά τους σε συνέχειες σε εφημερίδες της Σαγκάης στις αρχές του περασμένου αιώνα και το είδος αντιμετωπιζόταν στην Κίνα όπως η παλπ λογοτεχνία στην δύση.Μέχρι που εμφανίστηκαν συγγραφείς σαν τον Τζινγκ Γιονγκ ή τον Γκου Λονγκ (η τίγρης και ο δράκος είναι δικό του βιβλίο) και το καταξίωσαν ποιοτικά.Τώρα πια τμήματα απο βιβλία του Τζινγκ Γιονγκ περιλαμβάνονται σε σχολικά βιβλία.Το βιβλίο και το ξίφος είναι το πρώτο βιβλίο του εν λόγω συγγραφέα και το μοναδικό στα ελληνικά(εκδόσεις Κέδρος) και είναι υπέροχο.

Οι χαρακτήρες παρά το πλήθος τους είναι υπέροχα σκιαγραφημένοι είτε εμφανίζονται για πολύ στο βιβλίο είτε για ελάχιστες σελίδες.Η δράση είναι καταιγιστική και καλοσκηνοθετημένη ξεπερνώντας σε αυτόν τον τομέα ακόμα και τον Ρ.Ε.Χάουαρντ(δεν είναι και εύκολο ) και είναι γεμάτο αλησμόνητες σκηνές.Όπως η σκηνή σε μια μυστική πόλη στο βουνό του νεφρίτη,η πανέμορφη σκηνή με τον νυχτερινό διαγωνισμό ομορφιάς στην δυτική λίμνη,μια μονομαχία με λέξεις όπου οι αντιμαχόμενοι αντί να ανταλάζουν χτυπήματα αντιπαραθέτουν κινήσεις πολεμικών τεχνών απλά ανακοινόνοντάςτες και η δοκιμασία του πρωταγωνιστή στο μοναστήρι των σαολίν.

Κοντολογίς είναι ένα βιβλίο συναρπαστικό είτε σου αρέσουν οι ταινίες τύπου ο ήρωας είτε όχι.Μακάρι να έβγαζε κανένας Ανούβις κάποια απο τις τριλογίες του γιατί αν κρίνω απο αυτό το βιβλίο και απο διασκευές των έργων του σε κόμικς απο το Χονγκ Κονγκ ο άνθρωπος είναι πολλά σκαλιά πιο πάνω απο τον Σαλβατόρε π.χ. με τις τριλογίες και πενταλογίες των οποίων μας έχουν φλομώσει οι εν λόγω εκδόσεις.

[Δημήτρης]

Διάβασα την ''Πλημμύρα'' του J. G. Ballard από εκδόσεις Αίολος. Το βιβλίο αναφέρεται σ' έναν μελλοντικό κόσμο όπου ύστερα από μία ραγδαία αλλαγή του κλίματος κατακλυσμιαίες βροχές έχουν πλήξει την γη με αποτέλεσμα τα πάντα να έχουν πλημμυρίσει, και πόλεις ολόκληρες να έχουν βρεθεί κάτω από το νερό. Φοβερά επίκαιρο έτσι; Ιδίως μ' όλα αυτά που συμβαίνουν σήμερα. Καλούτσικο ήταν, αν και θα μπορούσε να ήταν και καλύτερο. Το πρώτο μισό επικεντρωνόταν περισσότερο σε περιγραφές βυθισμένων πόλεων, αναμνήσεις των κεντρικών χαρακτήρων ή στο πως ακριβώς άλλαξε το κλίμα της γης. Ενώ το δεύτερο αναλλώνεται στις διαμάχες μεταξύ των ηρώων του βιβλίου. Μου άρεσε περισσότερο το πρώτο κομμάτι γιατί είχε πιο πολλά ε.φ. στοιχεία. Αν ήταν όλο έτσι θα ήταν πιο καλό. Σ' αυτό το σημείο θα πω ότι ο συγγραφέας μικρός είχε κάνει σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Σαγκάη κατά την διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου κάτι που φυσικά τον επηρρέασε για πάντα. Η ''Αυτοκρατορία του Ήλιου'' είναι ημιαυτοβιογραφικό μυθιστόρημα που βασίζεται στις εμπειρίες που βίωσε εκεί. Στα Ελληνικά κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Bell. Ενδιαφέρον ακούγεται, κάποια στιγμή θα το πιάσω και αυτό.

 

 

[Guest Anime_Overlord]

θα το χαρακτήριζα steampunk κι όχι cyberpunk. Άλλωστε οι μηχανές των πόλεων είναι ατμομηχανές.

Όχι πάντα, κάθε πόλη είχε τα δικά της κουλά καύσιμα και το να τσουλάει ολόκληρη πόλη πάνω σε ερπύστριες απλά καίγοντας τραπέζια δε το χάφτω με τίποτα. Αλλά και το στιμ-πανκ είναι συνυφασμένο με την βικτωριανή εποχή και δε μου φέρνει στο μυαλό κάτι τέτοιο το βιβλίο. Ήταν αρκετά ωμό και βάρβαρο, κάτι σαν ο Κόναν ο Βάρβαρος να σουλατσάρει στον κόσμο του τερμινέητορ και πρωταγωνιστής να είναι το αρχέτυπο του Φρόντο ή του Μικρού Ήρωα. Βασικά είναι και στιμ σε βαθμό απλά το σέτινγκ το κάνει να σαημπερίζει πολύ. Και μη μου πεις ότι οι Θηρευτές είχαν βραστήρα για πηγή ενέργειας...

[D'Ailleurs]

Η στοά των αθώων - Giuttari, Michele

 

 

Ο γνωστός πια στο ελληνικό κοινό επιθεωρητής Μικέλε Φερράρα, διοικητής της Άμεσης Δράσης της Φλωρεντίας, καλείται να εξιχνιάσει μια υπόθεση, στην οποία όλα είναι διαπραγματεύσιμα, εκτός από τη φιλία. Μια δεκατριάχρονη πεθαίνει από υπερβολική δόση· μια ρεπόρτερ πρώτης γραμμής δολοφονείται ενώ ερευνά τις συνθήκες λειτουργίας των λατομείων μαρμάρου στη βόρεια Ιταλία· ένας άντρας βρίσκεται σκοτωμένος, θύμα ερωτικού πάθους κατά πάσα πιθανότητα· ο αδυσώπητος αγώνας ανάμεσα στην αλβανική μαφία και την Κόζα Νόστρα για τον έλεγχο της Τοσκάνης μαίνεται. Υποθέσεις ρουτίνας, από μια πρώτη ματιά, για τον διοικητή της Άμεσης Δράσης της Φλωρεντίας. Ο επιθεωρητής Φερράρα όμως, πολύ γρήγορα θα ανακαλύψει ότι όλα αυτά τα επεισόδια, φαινομενικά ασύνδετα μεταξύ τους, αποτελούν κομμάτι ενός κοινού παζλ βίας, που απρόσμενα τον αγγίζει σε προσωπικό επίπεδο. Ο καλύτερος φίλος του, βιβλιοπώλης Μάσιμο Βέργκα, έχει εξαφανιστεί κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες και καταζητείται για φόνο. Ο Φερράρα θα πρέπει να παλέψει κόντρα στις ένοχες σιωπές, στην ομερτά των ισχυρών κύκλων της κοινωνίας και της εξουσίας, στη μασονία, και στα κυκλώματα της παιδεραστίας... Ο Μικέλε Τζιούταρι παρασύρει ακόμη μια φορά τον αναγνώστη σε μια έρευνα με απρόβλεπτο τέλος, που όμως έχει την οσμή της πραγματικότητας· της πραγματικότητας που ο συγγραφέας ζει χρόνια τώρα ως επιθεωρητής της ιταλικής αστυνομίας.

[BladeRunner]

Ρέημοντ Τσάντλερ-Πλεϊμπάκ

[Naroualis]

Τελείωσα το Περιπέτεια στο Τρίγωνο των Βερμούδων, του Edwin Corley (πρωτότυπος τίτλος: Sargasso). Και αυτό είναι και το μόνο πρωτότυπο πράγμα σε ένα κείμενο που ανήκει στο παλπ-με-την-κακή-έννοια κομμάτι της χρυσής εποχής της εφ. Ένας σκασμός ονόματα, πολλά από τα οποία δεν τα χρησιμοποιεί ποτέ, υποτυπώδης έως μηδαμινή ανάπτυξη χαρκτήρων και αλλοπρόσαλλη πλοκή, που εξυπηρετεί μόνο την προσπάθεια του συγγραφέα να στριμώξει όσες περισσότερες πληροφορίες έχει για το Τρίγωνο των Βερμούδων στο βιβλίο του. Εντάξει, έκανες την έρευνά σου κι έμαθες κάποια πράγματα, μπράβο σου. Εμάς τι μας πρίζεις;

[Nihilio]

Το "the Lost" του Jack Ketchum. Τρεις έφηβοι σκοτώνουν μία κοπέλα και τραυματίζουν σοβαρά μια φίλη της (αυτή πέφτει σε κώμα) που κατασκηνώνουν σε μια λίμνη έξω από μια μικρή αμερικάνικη πόλη στη δεκαετία του 60, μετά από προτροπή του αρχηγού τους Ray που θέλει να δει πώς είναι . Τέσσερα χρόνια αργότερα, η τραυματισμένη κοπέλα ξεψυχάει και ο αστυνομικός που είχε αναλάβει την υπόθεση τότε προσπαθεί να ξανανοίξει την υπόθεση πιέζοντας τον Ray (που είναι ο βασικός ύποπτος), ενώ μια νιόφερτη κάτοικος της πόλης, η νεαρή Katherine, μπλέκει σε μια ερωτική σχέση με τον Ray, όμως δεν είναι το άτομο που θα τον αφήσει να την άγει και να τη φέρει.

[melkiades]

The Name of the Wind - Patrick Rothfuss

 

My name is Kvothe, pronounced nearly the same as "quothe." Names are important as they tell you a great deal about a person. I've had more names than anyone has a right to. The Adem call me Maedre. Which, depending on how it's spoken, can mean The Flame, The Thunder, or The Broken Tree.

"The Flame" is obvious if you've ever seen me. I have red hair, bright. If I had been born a couple of hundred years ago I would probably have been burned as a demon. I keep it short but it's unruly. When left to its own devices, it sticks up and makes me look as if I have been set afire.

"The Thunder" I attribute to a strong baritone and a great deal of stage training at an early age.

I've never thought of "The Broken Tree" as very significant. Although in retrospect, I suppose it could be considered at least partially prophetic.

My first mentor called me E'lir because I was clever and I knew it. My first real lover called me Dulator because she liked the sound of it. I have been called Shadicar, Lightfinger, and Six-String. I have been called Kvothe the Bloodless, Kvothe the Arcane, and Kvothe Kingkiller. I have earned those names. Bought and paid for them.

But I was brought up as Kvothe. My father once told me it meant "to know."

I have, of course, been called many other things. Most of them uncouth, although very few were unearned.

I have stolen princesses back from sleeping barrow kings. I burned down the town of Trebon. I have spent the night with Felurian and left with both my sanity and my life. I was expelled from the University at a younger age than most people are allowed in. I tread paths by moonlight that others fear to speak of during day. I have talked to Gods, loved women, and written songs that make the minstrels weep.

 

You may have heard of me.

 

So begins the tale of Kvothe—from his childhood in a troupe of traveling players, to years spent as a near-feral orphan in a crime-riddled city, to his daringly brazen yet successful bid to enter a difficult and dangerous school of magic. In these pages you will come to know Kvothe as a notorious magician, an accomplished thief, a masterful musician, and an infamous assassin. But The Name of the Wind is so much more—for the story it tells reveals the truth behind Kvothe's legend.

[BladeRunner]

Είπα να διαβάσω ένα παλιό κλασικό βιβλίο,συγκεκριμένα το "Ο αόρατος άνθρωπος" του Χέρμπερτ Τζωρτζ Γουέλς.

[DinMacXanthi]

Τις τελευταίες 2,3 βδομάδες το έχω ρίξει στα διηγήματα γιατί θα γράψω ένα essay περί διηγημάτων και χρειάζομαι υλικό. Επίσης, (εκτός σχολής δυστυχώς), διαβάζω τα Books of Blood του Barker γιατί ο τύπος το'χει άσχημα.

Μερικά που θυμάμαι και θέλω να σημειώσω.

 

+ Hills, Like White Elephants: κλασσικό του Hemmingway, μου άρεσε αλλά οκ, that's about it.

++++ Brokeback Mountain της Annie Proulx: Ένα ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ διήγημα (δεν έχω δει τη ταινία), το προτείνω σε όσους θέλουν να πάρουνε μια ιδέα για το πως ένας συγγραφέας μπορεί να είναι οικονομικός στη γραφή του. Γραφή για σεμινάριο - δεν μπορείτε να φανταστείτε, αν δεν το έχετε διαβάσει, πως γεγονότα που γεμίζουν άνετα ένα ολόκληρο μυθιστόρημα μπορούν να χωρέσουν σε 9,000 λέξεις τόσο μαεστρικά.

- - - - "Fat", "Neighbours" και "The Idea" του Raymond Carver. Υπάρχουν λογοτεχνικοί κριτικοί που ορκίζονται με το χέρι στις ανθολογίες του Κάρβερ. Εμένα μου αποδεικνύει πόσο σιχαίνομαι το μόττο "Realism for Realism's sake". Γιατί αυτό ακριβώς είναι ο τύπος. Αν σας την πούνε ποτέ για το speculative fiction σε στυλ "αυτά που διαβάζεις/γράφεις είναι παιδικίστικα" ή ξέρω 'γω, κλειδώστε τους για τιμωρία κάπου με την ανθολογία "will you please be quiet, please" του Carver. Τα παραπάνω είναι οι πρώτες 3 ιστορίες και δεν έχουν να προσφέρουν ΤΙΠΟΤΑ στον ανύποπτο αναγνώστη. Ούτε καν ωραία γραφή, για δείγμα. Αν δεν με πιστεύετε... by all means, buy his books and share my agony.

++ Call of Cthulhu του... χρειάζεται να το πω; Το καλό με το Κάλεσμα του Κθούλου είναι πως γράφτηκε την ίδια χρονιά με το Hills like White Elephants του Hemmingway κι έτσι μπορώ να το συμπεριλάβω στις 3,4 ιστορίες του essay για το πανεπιστήμιο. Μου άρεσε όταν το πρωτοδιάβασα, παραμένει ισχυρό μετά από τόσα βαριά κανόνια που διάβασα τους τελευταίους μήνες.

++ ένα ποτπουρί από φλασάκια της Angela Carter, κλασσική Κάρτερ, αίμα σεξ και παραμύθια. Highly enjoyable/commentable ο,τι και να πιάσετε από τη δουλειά της.

Edited March 15, 2010 by DinMacXanthi

[Elrond]

Διαβάζω το "Στοίχειωμα" του Richard Matheson

Εκδόσεις ΟΞΥ

 

 

Περιγραφή

 

Η έπαυλη Μπελάσκο δεν είναι ένα απλό στοιχειωμένο σπίτι. Σκηνές ανομολόγητης φρίκης και ακολασίας έχουν διαδραματιστεί στις αίθουσές της, και τα μέλη των δύο αποστολών που αποτόλμησαν να την εξερευνήσουν στο παρελθόν οδηγήθηκαν στο θάνατο, την αυτοκτονία ή την παραφροσύνη.

Είκοσι χρόνια αργότερα, μια νέα αποστολή ετοιμάζεται να διαβεί την πύλη του στοιχειωμένου ανάκτορου και να αναζητήσει απαντήσεις στα υπέρτατα μυστήρια της ζωής και του θανάτου -τέσσερις ξένοι, καθένας με το δικό του λόγο να δοκιμαστεί από τα δεινά και τους πειρασμούς του πανίσχυρου στοιχειώματος. Και η φθοροποιός δύναμη που ενεδρεύει στα σωθικά του σπιτιού ετοιμάζεται να καταβροχθίσει τις ψυχές τους...

[Constantine]

Ξεκίνησα το ''Τα παιδιά των ανθρώπων'' της P. D. James έχω δει την ταινία όταν πρωτοβγήκε και είπα να δω και το βιβλίο τώρα που έχω ψιλό ξεχάσει την ταινία μέχρι στιγμής μου αρέσει το στυλ ότι σε μερικά κεφάλαια είναι σε πρώτο πρόσωπο η γραφή ελπίζω να συνεχίσει έτσι

[D'Ailleurs]

 

--Elak of Atlantis, Henry Kuttner: Τέσσερις ιστορίες του Έλακ και δύο του πρίγκηπα Ρέινορ, αντιπροσωπευτικές του ηρωικού φάνταζι της εποχής του μεσοπολέμου. Πολύ τεστοστερόνη, και πολύ ωραία γραφή.

 

 

 

 

 

πήρες την επανέκδοση απο τα Planet Stories έτσι;; Το είχα διαβάσει πέρισυ και απλά σπέρνει!! Ο Κάτνερ είναι κορυφή, και αν διαβάσεις και τον "Σκοτεινό κόσμο" θα καταλάβεις γιατί. Τέτοιες ιστορίες δεν γράφονται πλέον!!

 

Επίσης ο σύντροφος του Κάτνερ ο Λύκων είναι όλα τα λευτά!! Σήμερα σπανίζουν οι ιστορίες που ξεκινάνε με τους πρωταγονιστές να μπεκρουλιάζουν σε ταβέρνες!!!

[manstredin]

Τελείωσα το πρώτο της τετραλογίας της Γεωθάλασσας της LeGuin και βάζω πλώρη για το δεύτερο. Δεν με ενθουσίασε μεν, αλλά ήταν ενδιαφέρον και καλογραμμένο, περισσότερο μου φάνηκε σαν προοίμιο. Είδομεν...

[Naroualis]

πήρες την επανέκδοση απο τα Planet Stories έτσι;; Το είχα διαβάσει πέρισυ και απλά σπέρνει!! Ο Κάτνερ είναι κορυφή, και αν διαβάσεις και τον "Σκοτεινό κόσμο" θα καταλάβεις γιατί. Τέτοιες ιστορίες δεν γράφονται πλέον!!

 

Επίσης ο σύντροφος του Κάτνερ ο Λύκων είναι όλα τα λευτά!! Σήμερα σπανίζουν οι ιστορίες που ξεκινάνε με τους πρωταγονιστές να μπεκρουλιάζουν σε ταβέρνες!!!

 

 

Σόρρυ που δεν απάντησα αμέσως, αλλά δεν πρόσεξα την ερώτηση... Όντως αυτήν την έκδοση πήρα και νοστιμεύομαι και τα υπόλοιπα της σειράς. Έχω διαβάσει και το Σκοτεινό Κόσμο, αλλά να πω την αμαρτία μου δεν τον πολυθυμάμαι. Κι όσο για το Λύκωνα, δεν είναι ότι μπεκρουλιάζει... είναι ότι συχνά-πυκνά είναι τόσο τύφλα που πέφτει ξερός.

 

Εντωμεταξύ τελειώσα τη Λύσσα του Αύγουστου Κορτώ, ένα κείμενο που αν είχε καταχωριθεί ως νοβελέτα τρόμου, θα έλεγα ότι είναι μάλλον αργή και βαρετή, αλλά τώρα που είναι καταχωρυμένο ως συμβατική λογοτεχνία σκέφτομαι ότι είναι πολύ αργή και πολύ βαρετή. Γενικά για τον Κορτώ έχει γίνει πολύς ντόρος, αλλά πέραν μια κάποιας ευχέρειας στο λόγο, η Λύσσα δε μου δικαιολογεί για ποιο λόγο έχει γίνει τόσος ντόρος...

 

Επίσης τελείωσα το Eaters of the Dead του Michael Crichton, πάνω στο οποίο στηρίχθηκε η ταινία 13ος πολεμιστής. Αν και το Χόλλυγουντ έβαλε τις γυναίκες σε αρκετά μπροστινή θέση στην ταινία, το ίδιο το βιβλίο δε διαφέρει πολύ. Το κάτιτί του διαφορετικό είναι ότι είναι γραμμένο σε στυλ αραβικού μεσαιωνικού χειρόγραφου και πολλες φορές παρεμβάλονται και σημειώσεις του δήθεν μεταφραστή Κράιτον, που λέει ότι "εδώ το κείμενο λέει έτσι, αλλά ο τάδε ιστορικός λέει ότι θα μπορούσε να μεταφραστεί κι έτσι κι ο δέινα λέει ότι μπλαμπλαμπλα" που εμένα τουλάχιστον πρακτικά με έπεισε ότι θα μπορούσε να είναι και πραγματικό κείμενο και όντως ο Κράιτον να ήταν ο μεταφραστής κι όχι ο συγγραφέας.

[heiron]

Sign of Chaos

του Ζελαζνυ

έφτασα στο 8ο της Αμπερ αν και πλεον προχωρω με πολυ αργους ρυθμους λογω δουλειας και λογω του νεου ΗΥ.Δεν το βρισκω τοσο κατωτερο των πρωτων βιβλιων(αν και το 9ΠΣΑ πχ ειναι ολα τα λεφτα) απλα κατι που θέλω να πω γενικα για την Αμπερ είναι ότι καθε τρεις και λιγο ο ηρωας λεει τι έχει περάσει σε οποιον συναντα!Το παρακάνει ο Ροτζερ ειδικα αν σκεφτεί κανεις ότι η πρωτη 5λογια είναι μια αφηγηση του ηρωα.

[D'Ailleurs]

Robert Ludlum - The Chancellor Manuscript