Τι διαβάζετε;

[Naroualis]

Τελείωσα τον Πρώτο Κανόνα του Μάγου (τον πρώτο τόμο), από τη σειρά Sword of Truth του Terry Goodkind. Δε μπορώ να πω ότι δεν έχει μια καλή ιδέα, που την υποστηρίζει με αρκετά καλό τρόπο, ούτε ότι ο Ζέντ δεν είναι χαριτωμένος σε όλα του. Αλλά καμιά φορά ρε παιδί μου είναι κάπως βαρετό, ειδικά όταν αρχίζουν τα σούξου-μούξου και οι εξηγήσεις και δώσ' του κόντρα ευφυολογήματα ώστε ο Ερευνητής να καταλάβει από μόνος του και να μην παρει την πληροφορία στο πιάτο... Πολύ βαρεμάρα. Έχει βέβαια και πολύ δυνατές σκηνές, αλλά... αχούμ-χούμ.

 

Πάω να δω και τη σειρά, να δω κατά πόσο είναι τα πράγματα όπως τα λετε στο άλλο τόπικ.

[*Aria*]

Το τελευταίο βιβλίο του Μαύρου Πύργου, St. King.

[Sileon]

Διάβασα του δύο πρώτα μέρη της τριλογίας Μιλλένιουμ του Στιγκ Λάρσον, δηλαδή το Το κορίτσι με το τατουάζ καθώς και το Το κορίτσι που έπαιζε με τη φωτιά. Έχουν ακουστεί πάρα πολύ αυτά τα βιβλία, τόσο αυτά καθ'εαυτά ως λογοτεχνήματα καθώς και λόγω των κινηματογραφικών του μεταφορών. Έχοντας μια μικρή επαφή -μάλλον, πολύ μικρή- με την αστυνομική λογοτεχνία, δεν διστάζω να εκφράζω συνεχώς τη δυσαρέσκειά μου με την πορεία που ακολουθεί. Άνευροι χαρακτήρες και κλισέ απόδοση των καθέκαστων. Αραιά και που εμφανίζεται και ένα βιβλιο που ταράζει τα νερά και προσφέρει κάτι διαφορετικό. Ένα απο αυτά και το έργο της προαναφερθείσας τριλογίας. Παρ'όλο που λειτουργούν ως αυτόνομα αναγνώσματα με αρχή μέση και τέλος, συνολικά, όπως έχω αντιληφθει τα 2/3, συνθέτουν ένα μεγαλύτερο ψηφιδωτό με μια ενιαία θεματολογία. Το οικονομικό και σεξουαλικό έγκλημα, οι σκοτεινές προκετάσεις του ναζισμού ως θητεία πολλών εγκληματιών, καλά θαμμένα μυστικά που εξυπηρετούν συμφέροντα γιγαντιαία και.. πάει λέγοντας. Για φέτος είναι ό,τι πιο εθιστικό έχω διαβάσει. Μάλιστα, συμπάθησα και τους πρωταγωνιστές. Χωρίς να αποκλίνουν από την πεπατημένη των γοητευτικών διπόλων -το απροσάρμοστο κορίτσι και ο καλός, ηθικός τυπάς-, ο συγγραφέας, αδιόρατα, προσεκτικά, πασπαλίζει την σκιαγράφησή τους με στοιχεία που τους κάνουν αληθινούς, ξεχωριστούς.

Α, ναι. Σπάει και ένα κλισέ. Το δεύτερο βιβλίο είναι πολύ καλύτερο από το πρώτο!

 

Εν συνεχεία διάβασα του Αντώνη Σουρούνη το Νύχτες με ουρά. Μια μικρή συλλογή από μικρά κείμενα τα οποία σαν αποσπασματικές σκηνές του βίου του συνθέτουν ένα γλυκό έργο δίκην βιογραφίας, κατάθεσης απόψεων - μια αφορμή για να διαβάσουμε μικρά καθημερινά παραμύθια. Στην αρχή, διαβάζοντάς το, ξεφύσησα με κάποια δόση περιφρόνησης: άλλος ένα Έλληνας που απλώς γραφεί χωρίς να έχει να πει μια ωραία ιστορία. Σταδιακά, όμως, διαπίστωσα πως:

1. η γλώσσα του έχει μια ήρεμη δύναμη, μια οικονομία αλλά και μια τεράστια δεξιοτεχνία η οποία καθοδηγεί αβίαστα τον αναγνώστη. Λέει πράματα που έχουν νόημα να ειπωθούν

2. είναι άνθρωπος που ξέρει να ζει και, το κυριότερο, βρίσκει το παραμύθι μέσα στη ζωή, όχι επειδή ζει σαν αλλοπαρμένος και ελαφροίσκιωτος, αλλά επειδή ξέρει να τη διηγείται. Με έκανε για μια στιγμή να πιστέψω πως οποιαδήποτε στιγμή μας είναι άξια να ειπώθει, να γίνει διήγημα, παραμύθι, βιβλίο. Η όμορφιά κρύβεται στα απλά. Πρώτη φορά το ένιωσα σε τόσο μεγάλο βαθμό. Αβίαστα, όπως η γλώσσα του.

Σίγουρα θα ψάξω άλλες του δουλειές.

 

Τώρα διαβάζω το οριζόντιο ύψος και άλλες ιστορίες του Χιόνη. Βραβευμένο απο την Ακαδημία, δωρισμένο σ'εμένα απο την Αραχνίδα.

Edited March 22, 2010 by Sileon

[BladeRunner]

Μπρετ Ήστον Έλλις-Λιγότερο απο μηδέν

[D'Ailleurs]

δυστηχώς η αστυνομική λογοτεχνία πέφτει κατακόρυφα, με τους ψευτοηθικούς χαρακτήρες και τον σαφή διαχωρισμό καλού-κακού!

[BladeRunner]

δυστηχώς η αστυνομική λογοτεχνία πέφτει κατακόρυφα, με τους ψευτοηθικούς χαρακτήρες και τον σαφή διαχωρισμό καλού-κακού!

 

 

Που είναι οι καλές εποχές των Χάμετ,Χάιμς,Τσάντλερ,Άμπλερ,Γκρην,Μακντόναλντ,Γουέστλεηκ,Λέοναρντ κλπ;Μόνο Ελρόι,λίγο Πάκο Ιγκνάσιο Τάιμπο ΙΙ κλπ τώρα και απο 'κει και πέρα το χάος...

[Adicto]

Διαβάζω (πως τα κατάφερα πάλι; ) 3 βιβλία ταυτόχρονα...

 

-Χούλιο Κορτάσαρ, Όλες οι φωτιές (και υποψιάζομαι ότι η μετάφραση είναι χάλι...)

-Τζην Γουλφ, Η σκιά του Βασανιστή (δίκαιοι οι έπαινοι so far...)

-Ανθολογία Ελληνικου Φαντ. Διηγήματος, Ε' Τόμος (έχει και τη απίστευτη "Σοκολάτα" του φίλτατου Μμαν και το φοβερό "Πάσχα" του Μποζινάκη-ο,τι πιο δυνατό και ακραίο έχω διαβάσει σε ελληνικο τρόμο).

[Sileon]

Πολύ Ελληνική λογοτεχνία έχει πέσει τελευταία. Βγαίνει, όμως, γαργάρα. Έχοντας ξεμείνει προσωρινά απο βιβλία που έχω στα προσεχώς, περιμένοντας να ξαναμπω σε ρότα προγραμματισμένη, διαβάζω βιβλία δωρισμένα ή προτάσεις απο τη βιβλιοθήκη της μητέρας μου. Διάβασα, λοιπόν, το οριζόντιο ύψος και άλλες αφύσικες ιστορίες του Αργύρη Χιόνη. Ένα μικρό βιβλίο με ιστορίες που φέρνουν σε μύθους του Αισώπου. Όλες έχουν πρωταγωνιστές είτε άψυχα αντικείμενα, είτε ζώα και φυτά. Τέλος πάντων, πλάσματα που ζουν ανάμεσά μας, μιλώντας μια δική τους γλώσσα, που βιώνουν τη δική μας επιβεβλημένη πραγματικότητα μέσω μιας πιο απλοϊκής αλλά και ουσιαστικής ματιάς. Έτσι, τα βιώματά τους γίνονται αφορμή για ιστορίες που καταλήγουν και σε ένα απόφθευγμα. Η μοναδική ιστορία με πρωταγωνιστή έναν φυσιολογικό άνθρωπο είναι ένας παράξενος παραλληλισμός με το μπονσάι.

Εν συνεχεία διάβασα άλλο ένα μικρό βιβλίο, παραμύθι βραβευμένο απο την Ακαδημία. Το Ο Σίσυφος στο μπαλκόνι του Πέτρου Τατσόπουλου. Η ζωή και οι απόψεις ενός γάτου, που δεν ήθελε να επιλέξει ανάμεσα στη ρέμπελη ζωή των κεραμιδόγατων και της ράθυμης των πλαδαρών σπιτόγατων αλλά να χαράξει τη δική του πορεία στη γατοζωή του. Όμορφο!

 

Επειδή με έψησε ο κύριος Τατσόπουλος, πήρα απο τη μητέρα μου την "καλοσύνη των ξένων", το προηγούμενό του βιβλίο που έχει αποσπάσει θετικότατες κριτικές.

 

Είχα επαναπαυτεί, βέβαια, και λογάριαζα χωρίς τον ξενοδόχο, όταν το βόλεψα στο κομοδίνο μου:

Το αμέσως επόμενο βιβλίο στη λίστα μου ήταν το προς έκδοση τελευταίο μέρος της τριλογίας του Λαρσον, το κορίτσι στη φωλιά της Σφήγκας. Σήμερα, όμως, που επισκέφτηκα τον ιστότοπο των εκδόσεων, είδα πως κυκλοφόρησε. Αν έχει φτάσει στα βιβλιοπωλεία, μάλλον θα κάνω καιρό να πιάσω τον κύριο Τατσόπουλο.

[BladeRunner]

Μετά απο μπόλικους μήνες,διαβάζω βιβλίο του Κινγκ,και συγκεκριμένα το "Η ομίχλη".

[Tiessa]

(Ξανα)διαβάζω το 1984 του Όργουελ.

Το είχα διαβάσει πρώτη φορά στα 19 μου και ήταν το πρώτο πραγματικά ζοφερό βιβλίο ε.φ. που είχα διαβάσει.

Εκείνη την εποχή είχα ρίξει όλο το βάρος στην υπόθεση, περιμένοντας να δω τι θα γίνει.

Τώρα που ξέρω την ιστορία, διαβάζω πολύ προσεκτικά τις παραγράφους που ξετυλίγουν το περιβάλλον της ιστορίας. Ό,τι και να πω, είναι λίγο. Απίστευτη σύλληψη παρά τα 60+ χρόνια που έχει στην πλάτη του.

Απόλυτο must για όλους.

[Naroualis]

...Και το Τέρας. Σχόλια εδώ.

[dagoncult]

(Ξανα)διαβάζω το 1984 του Όργουελ.

Το είχα διαβάσει πρώτη φορά στα 19 μου και ήταν το πρώτο πραγματικά ζοφερό βιβλίο ε.φ. που είχα διαβάσει.

Εκείνη την εποχή είχα ρίξει όλο το βάρος στην υπόθεση, περιμένοντας να δω τι θα γίνει.

Τώρα που ξέρω την ιστορία, διαβάζω πολύ προσεκτικά τις παραγράφους που ξετυλίγουν το περιβάλλον της ιστορίας. Ό,τι και να πω, είναι λίγο. Απίστευτη σύλληψη παρά τα 60+ χρόνια που έχει στην πλάτη του.

Απόλυτο must για όλους.

 

Το τελείωσα χθες (επιρρεασμένος ανάμεσα σε άλλα και από το τόπικ του Διγέλαδου). Δεν το είχα διαβάσει. Εξαιρετικό (μηκακό). Η γραφή δεν ήταν κάτι το κορυφαίο, αλλά 1ον το διάβασα σε μετάφραση και 2ον δεν έχει απολύτως καμία σημασία για μένα, μπροστά στο περιεχόμενό του.

 

ΥΓ1: Μια σκέψη που με χτύπησε κάπου στη μέση του βιβλίου ήταν: Ρε μάστορα... μην τους βάζεις ιδέες...

ΥΓ2: Αυτά τα icons που παίζουν έχουν πλάκα.

[BladeRunner]

Μιας και πολλά άκουσα γι'αυτό το βιβλίο,διαβάζω το "Οι γυναίκες με τα μαύρα" του Έντουαρντ Λη.Απο την αρχή του βιβλίου καταλαβαίνεις ότι η γραφή του Λη είναι πολύ καλή,είναι ευκολοδιάβαστο και περιμένω πολλές σκηνές τρόμου ακόμα.

[melkiades]

 

Το αμέσως επόμενο βιβλίο στη λίστα μου ήταν το προς έκδοση τελευταίο μέρος της τριλογίας του Λαρσον, το κορίτσι στη φωλιά της Σφήγκας. Σήμερα, όμως, που επισκέφτηκα τον ιστότοπο των εκδόσεων, είδα πως κυκλοφόρησε. Αν έχει φτάσει στα βιβλιοπωλεία, μάλλον θα κάνω καιρό να πιάσω τον κύριο Τατσόπουλο.

 

Έφτασε το άτιμο, το περιμενα κι εγω πως και πως και μάλλον σήμερα ή αύριο θα το πάρω. Βεβαια παρα το μέγεθός του το βλέπω να βγαίνει σε dt όπως και τα υπόλοιπα.

[Elrond]

(Ξανα)διαβάζω το 1984 του Όργουελ.

Το είχα διαβάσει πρώτη φορά στα 19 μου και ήταν το πρώτο πραγματικά ζοφερό βιβλίο ε.φ. που είχα διαβάσει.

Εκείνη την εποχή είχα ρίξει όλο το βάρος στην υπόθεση, περιμένοντας να δω τι θα γίνει.

Τώρα που ξέρω την ιστορία, διαβάζω πολύ προσεκτικά τις παραγράφους που ξετυλίγουν το περιβάλλον της ιστορίας. Ό,τι και να πω, είναι λίγο. Απίστευτη σύλληψη παρά τα 60+ χρόνια που έχει στην πλάτη του.

Απόλυτο must για όλους.

 

Το είχα διαβάσει στα 15 μου,επειδη κάπου άκουσα οτι το ηλίθιο reality big broher είναι εμπνευσμενο απο αυτο το βιβλίο.

Όταν το τελείωσα ηταν σαν να έφαγα χαστούκι απο βρεγμένο χέρι.

[Naroualis]

Τελείωσα το Το Πρώτο Ταξίδι Στις Ινδίες, ημερολόγιο γραμμένο από τον Άλβαρο Βέλιο, που ταξίδεψε με τον Βάσκο Ντα Γκάμα στα 1497-1499, κάνοντας το γύρο της Αφρικής και το διάπλου του Ινδικού Ωκεανού. Δεν πρόκειται για κανένα αριστούργημα της παγκόσμιας (ούτε καν της τοπικής) λογοτεχνίας, αλλά είναι συγκινητικό να βλέπεις τι περνάγανε στα ταξίδια τους.

 

Για κάποιο λόγο η μεταφρασμένη έκδοση αναφέρει στο εξώφυλλο ως συγγραφέα τον ίδιο το Βάσκο Ντα Γκάμα. Τρέχα γύρευε γιατί.

[Sileon]

Το αμέσως επόμενο βιβλίο στη λίστα μου ήταν το προς έκδοση τελευταίο μέρος της τριλογίας του Λαρσον, το κορίτσι στη φωλιά της Σφήγκας. Σήμερα, όμως, που επισκέφτηκα τον ιστότοπο των εκδόσεων, είδα πως κυκλοφόρησε. Αν έχει φτάσει στα βιβλιοπωλεία, μάλλον θα κάνω καιρό να πιάσω τον κύριο Τατσόπουλο.

 

Έφτασε το άτιμο, το περιμενα κι εγω πως και πως και μάλλον σήμερα ή αύριο θα το πάρω. Βεβαια παρα το μέγεθός του το βλέπω να βγαίνει σε dt όπως και τα υπόλοιπα.

 

 

Χουρέι! Το απόγιομα θα το αποκτήσω.

 

υ.γ. Μελκιάδες, με το πέρας της ανάγνωσης, ο πρώτος ανοίγει αντίστοιχο τόπικ για την τριλογία. Σπόιλερ κλπ. Χαμός. Έχει ζουμί.

[manstredin]

Τελείωσα σε πέντε ώρες μόνο (για φαντάσου) το Νεκρή Σαιζόν του Jack Ketchum. Είναι το πρώτο που πιάνω από τον Ketchum και σίγουρα θα υπάρξει και συνέχεια.

 

Τώρα ξεκινάω το The Farthest Shore , το τρίτο στη σειρά Earthsea της LeGuin. Δυστυχώς δεν φαίνεται τόσο ωραίο όσο το Tombs of Atuan αλλά θα δείξει.

[BladeRunner]

Διαβάζω το "New York Shitty" του Χερμάν Σάντσες Εσπέσο. Μιλάμε για τρελό γέλιο.

[heiron]

Τώρα που έχω και ΗΥ και ιντερνετ στο σπιτι μετα απο μηνες και πληρες ωραριο στη δουλεια...δεν διαβαζω σχεδον καθολου.Αλλά μερικες σελιδες την ημερα αφιερωνω στο

 

Knight of Shadows

του Ζελαζνυ,γνωστο κι ως το 9ο βιβλιο της Αμπερ.

 

Τα πραματα μπερδευονται ακομη πιο πολυ σε αυτο το βιβλιο αλλα λογικα προς το τελος θα έρθουν καποιες απαντησεις.Καλο το κολπο με την Φρακιρ,ωστε να μας δωσει καλυτερα τις σκηνες ο συγγραφέας.

Edited April 2, 2010 by heiron

[Kafka]

Πήρα διάφορα βιβλία του Ντανσανύ και μερικά του Λάβκραφτ σε άλλες εκδόσεις, και έτσι έχω να διαβάσω αυτά

[Innerspaceman]

Aπό λογοτεχνία αυτές τις μέρες διαβάζω το Σεραφίτα του Ονάρε Ντε Μπαλζάκ. Πολύ ενδιαφέρον βιβλίο (με στυλιζαρισμένη γλώσσα - πρόζα που σε βάζει κατευθείαν στην εποχή του 19ου αιώνα και στην σχετική ατμόσφαιρα), μεταφυσικού προβληματισμού και διαστάσεων. Μιλάει για ένα "θεϊκό" πλάσμα, ερμαφρόδιτο, το οποίο το έχουν ερωτευτεί αντίστοιχα, ένας άντρας, που το βλέπει ως την τέλεια γυναίκα και την έχει ερωτευτεί παράφορα και μιά γυναίκα που το βλέπει ώς τον τέλειο άντρα, εξίσου ερωτευμένη και εκείνη. Αντίθετο η-ο "Σεραφίτα - Σεραφίτους", τους προτρέπει να τα βρούν μεταξύ τους, να κάνουν οικογένεια κτλ και να τον-την αφήσουν στην ησυχία του!

Τρελό σενάριο έτσι;

 

Παραθέτω και ένα μικρό απόσπασμα απο το βιβλίο.

 

"Ο ποιητής εκφράζει, ο σοφός διαλογίζεται, ο δίκαιος δρα. Αλλ' εκείνος που προσεγγίζει τους Θείους Κόσμους, προσεύχεται. Και η προσευχή του είναι συγχρόνως λόγος, σκέψη, δράση! Μάλιστα! η προσευχή περικλείει τα πάντα, περιέχει τα πάντα, περατώνει την φύση προς χάριν σας, αποκαλύπτοντάς σας το πνεύμα και την πορεία της. Λευκή και φωτεινή κόρη όλων των ανθρωπίνων αρετών, Κιβωτός της Διαθήκης μεταξύ γης και ουρανού, διπλή σύντροφος, που μοιάζει με λέοντα και με περιστερά, η προσευχή θα σας δώσει το κλειδί των ουρανών. Τολμηρή και καθάρια, σαν την αγνότητα, ισχυρή σαν κάθε τι το απλό, αυτή η ωραία και ανίκητη Βασίλισσα ακουμπά στον υλικό κόσμο -- τον κυριεύει. Διότι, σαν τον ήλιο, τον πιέζει μ' έναν κύκλο φωτός.

 

Το σύμπαν ανήκει σ' εκείνον που θέλει, σ' εκείνον που γνωρίζει, σ' εκείνον που μπορεί να προσεύχεται. Όμως, χρειάζεται κανείς να θέλει, να γνωρίζει και να μπορεί. Με μία λέξη, να κατέχει την δύναμη, την σοφία και την πίστη. Γι' αυτό και η προσευχή που προκύπτει από τόσες δοκιμασίες αποτελεί την ολοκλήρωση όλων των αληθειών, όλων των δυνάμεων, όλων των συναισθημάτων. Καρπός φιλόπονης, προοδευτικής, αδιάκοπης αναπτύξεως όλων των φυσικών ιδιοτήτων, η οποία εμψυχώνεται από την Θεία Πνοή του Λόγου, έχει σαγηνευτική δραστηριότητα και αποτελεί την εσχάτη λατρεία. Δεν είναι η υλική λατρεία, που εμπεριέχει εικόνες, ούτε η πνευματική λατρεία, που έχει τύπους: πρόκειται για την λατρεία του Θείου Κόσμου."

Edited April 2, 2010 by Innerspaceman

[tetartos]

Μπι όπως Μπίρα (B is for Beer) του Tom Robbins.

 

Ένα παιδικό βιβλίο για μεγάλους. Ένα μεγαλίστικο βιβλίο για παιδιά.

Ένα ενδιαφέρον δημιούργημα χωρίς ιδιαίτερη πλοκή αλλά με το γνωστό ύφος του Tom Robbins και πολλές ενδιαφέρουσες περιγραφές για την παρασκευή της μπύραςμπίρας και όχι μόνον!

[BladeRunner]

Έχω αρχίσει το "Η σκιά της σκιάς" του Πάκο Ιγκνάσιο Τάιμπο ΙΙ.

[D'Ailleurs]

Έχω αρχίσει το "Η σκιά της σκιάς" του Πάκο Ιγκνάσιο Τάιμπο ΙΙ.

 

Μεγάλο ΕΠΟC το "Η σκιά της σκιάς". Δυστηχώς η συνέχεια του δεν ήταν ανάλογη. Επίσης έμεινα ψιλομαλάκας όταν κατάλαβα τι ακριβώς σημάινει ο τίτλος! Πανέξηπνο!!

 

O υπέροχος κύριος Λεβάιν - BERGMAN, ANDREW

 

ωνία 51ης και Μπροντγουέι: « Τζακ Λεβάιν. Ιδιωτικός ντετέκτιβ». Σαράντα τεσσάρων ετών, με καλή αίσθηση του χιούμορ και γενναίες δόσεις αυτοσαρκασμού. Όταν ένας βιολιστής από τη Συμφωνική Ορχήστρα του NBC του ζητά να αναλάβει την υπόθεση απαγωγής του διεθνούς φήμης μαέστρου Αρτούρο Τοσκανίνι, ο Λεβάιν θα αρχίσει να μετρά τις σφαίρες πάνω από το Μπροντγουέι και θα βρεθεί μπλεγμένος σε μια φοβερή καταδίωξη στη Νέα Υόρκη, στην Κούβα και στο Λας Βέγκας. Έχει όμως και το επάγγελμα τα τυχερά του. Δίπλα του θα έχει την χυμώδη Μπάρμπαρα, κόρη του βιολιστή