Τι διαβάζετε;

[BladeRunner]

Έχω αρχίσει το "Η σκιά της σκιάς" του Πάκο Ιγκνάσιο Τάιμπο ΙΙ.

 

Μεγάλο ΕΠΟC το "Η σκιά της σκιάς". Δυστηχώς η συνέχεια του δεν ήταν ανάλογη. Επίσης έμεινα ψιλομαλάκας όταν κατάλαβα τι ακριβώς σημάινει ο τίτλος! Πανέξηπνο!!

 

O υπέροχος κύριος Λεβάιν - BERGMAN, ANDREW

 

ωνία 51ης και Μπροντγουέι: « Τζακ Λεβάιν. Ιδιωτικός ντετέκτιβ». Σαράντα τεσσάρων ετών, με καλή αίσθηση του χιούμορ και γενναίες δόσεις αυτοσαρκασμού. Όταν ένας βιολιστής από τη Συμφωνική Ορχήστρα του NBC του ζητά να αναλάβει την υπόθεση απαγωγής του διεθνούς φήμης μαέστρου Αρτούρο Τοσκανίνι, ο Λεβάιν θα αρχίσει να μετρά τις σφαίρες πάνω από το Μπροντγουέι και θα βρεθεί μπλεγμένος σε μια φοβερή καταδίωξη στη Νέα Υόρκη, στην Κούβα και στο Λας Βέγκας. Έχει όμως και το επάγγελμα τα τυχερά του. Δίπλα του θα έχει την χυμώδη Μπάρμπαρα, κόρη του βιολιστή

 

Πράγματι, πολύ έξυπνο αυτό που έκανε ο PIT II με το τίτλο.

Το "Υπέροχος κύριος Λεβάιν" το έψαξα στο Πρωτοπορία, αλλά δεν το βρήκα. Ελπίζω να το βρω κάπου γιατί φαίνεται ενδιαφέρον. Εσύ που το διαβάζεις τώρα, πως σου φαίνεται; Είναι καλό;

[D'Ailleurs]

αν εξαιρέσεις τα συμπεράσματα που βγάζεις για το Εβραϊκό λόμπυ του χώρου του κινηματογράφου (ο αμερικανοεβραίος συγγραφέας έχει γράψει το σενάριο του επους Blazing Saddles σε σκηνοθεσία του αμερικανοεβραίου σκηνοθέτη Mel Brooks, και γενικα οι κύριοι χαρακτήρες του βιβλίου είναι εβραίοι - κάτι που προσωπικά με αφήνει ψιλοαδάφορο) καλό είναι χωρίς να ξεφευγει απο τα κλισέ του είδους. Νομίζω οτι παίζει στο public σε προσφορά 9€ και αν παρεις και αλλο ένα σε δίνουν ενα βιβλίο ακόμα δώρο.

[white_unicorn]

Πονεμένη η ιστορία.... έχω 1 που ξαναδιαβάζω (American Urban Fantasy) Patricia Briggs - Crossed Bones - 4ο βιβλίο σειράς που απλά θέλω να θυμηθώ για να το έχω φρέσκο για το 50ο βιβλίο που θα έρθει σε λίγο

Ένα που θέλω να διαβάσω... (Αμερικανίδα συγγραφέας που γράφει Αγγλική σειρά... παράξενο?) Δεν θυμάμαι συγγραφέα τώρα το βιβλίο λέγεται Demon Bound και πάλι urban fantasy αλλά Αγγλικό....

 

Και έχω ξεκινήσει το "Λέκγουελ και οι ξεχασμένοι θεοί" που για αρχή υπόσχεται πολλά...

[Adicto]

Διαβαζω το Πεθαίνοντας στην Τερατουπολη. Ενδιαφέρον μιξ Μυθολογίας Κθουλου και ΕΦ, επίσης αρκετά καλογραμμένο και πρωτότυπο.

[constantinos]

Το ελληνικό φανταστικό διήγημα, Τόμοι Γ-Δ-Ε

 

 

 

Είχα διαβάσει προ αμνημονεύτων χρόνων τους δύο πρώτους τόμους αυτής της πολύ σημαντικής σειράς ανθολογιών. Τότε ήμουν πιτσιρικάς με εντελώς αρνητική διάθεση απέναντι στην ελληνική λογοτεχνία, αποτέλεσμα των σχολικών χρόνων και των ασκήσεων στα Νέα Ελληνικά (για όσους θυμούνται). Οπότε δεν είχα αποκομίσει τότε καλές εντυπώσεις από τους πρώτους δύο τόμους της σειράς όχι επειδή ήταν κακοί αλλά επειδή εγώ δεν είχα την ωριμότητα να τους εκτιμήσω.

 

Σχεδόν 20 χρόνια μετά άρπαξα σε τιμή ευκαιρίας τους εναπομείναντες τόμους και το ουσιαστικό συμπέρασμα που έβγαλα διαβάζοντας τους είναι ότι αποτελούν το μοναδικό μέχρι στιγμής πανόραμα του ελληνικού διηγήματος του φανταστικού με την ευρεία έννοια (το τονίζω αυτό), που απλώνεται από την εποχή του Λουκιανού και του Διονυσίου Σολωμού (ναι γραφόταν και σε παλιότερες εποχές ελληνικό διήγημα φαντασίας) έως και σήμερα. Οι τόμοι περιλαμβάνουν από άγνωστους (σε εμένα τουλάχιστον) συγγραφείς μέχρι και πασίγνωστα ονόματα της ελληνικής λογοτεχνίας για μερικά από τα οποία ούτε θα σου περνούσε απ’ το μυαλό ότι θα μπορούσαν να έχουν ασχοληθεί με το θέμα.

 

Στην ουσία, θεωρώ ότι οι τόμοι αυτοί απευθύνονται περισσότερο στον ψαγμένο αναγνώστη του φανταστικού που θέλει να διαβάσει ότι έχει κυκλοφορήσει αλλά κυρίως είναι χρήσιμοι για όλους εμάς που γράφουμε για το φανταστικό. Μέσα από τις πάμπολλες προσεγγίσεις των διαφόρων συγγραφέων έρχεσαι σε επαφή με διαφορετικά στυλ γραφής, βλέπεις ιστορικά την εξέλιξη της ελληνικής γραφής και γενικά πλουτίζεις το εκφραστικό σου οπλοστάσιο.

 

Αναπόφευκτα όλο αυτό το πλήθος των ιστοριών που έχει μαζέψει ο Μάκης Πανώριος στιγμές, στιγμές σε «λιγώνει» και ίσως κάπου χάνεις το μπούσουλα. Κάποιες ιστορίες τις βρήκα καταπληκτικές, ανατριχιαστικές και συγκινητικές, κάποιες ενδιαφέρουσες και κάποιες αδιάφορες κυρίως γιατί μου φάνηκαν ξεπερασμένες. Οι περισσότερες μάλιστα από τις τελευταίες ανήκαν στο είδος της Ε.Φ. που είναι εντελώς αποστειρωμένη από συναίσθημα. Δεν ήταν όμως πάντα αυτός ο κανόνας κι εδώ σαν παράδειγμα μπορώ ν’ αναφέρω τον «Αντιδραστήρα», μια συγκινητική και τρομαχτική ιστορία που εμπνέεται από ένα γεγονός που πολλοί της ηλικίας μου θυμούνται.

 

Επίσης κάτι που μου έκανε εντύπωση είναι η παντελής απουσία διηγημάτων fantasy με την κλασσική τους μορφή. Αυτό νομίζω (διορθώστε με αν κάνω λάθος) οφείλεται σε αβλεψία του κυρίου Πανώριου κι όχι στο γεγονός ότι δεν έχουν τυπωθεί τέτοια διηγήματα από έλληνες. Ελπίζω να υπάρξουν fantasy ιστορίες στον μελλοντικό έκτο τόμο που ξέρω ότι θα κυκλοφορήσει.

 

Καταληκτικά πάντως, νομίζω ότι τα συγκεκριμένα βιβλία πρέπει να τα διαβάσουν όσοι ασχολούνται σοβαρά με το γράψιμο (στα ελληνικά) καθώς κι εκείνοι που μαζεύουν ότι υπάρχει σε ελληνικό φανταστικό. Οι υπόλοιποι που είναι περισσότερο λάτρεις της ξένης λογοτεχνίας του είδους δε νομίζω ότι θα τους ευχαριστηθούν όπως συνέβη και σε εμένα την εποχή που σνόμπαρα την ελληνική λογοτεχνία.

 

 

[mman]

[...] Οι περισσότερες μάλιστα από τις τελευταίες ανήκαν στο είδος της Ε.Φ. που είναι εντελώς αποστειρωμένη από συναίσθημα. [...]

Επ!

Τι φάουλ αφορισμός ήταν αυτός;

Παρακαλώ, ανακαλέστε πάραυτα αλλιώς, αντί να σας παραπέμψω σε διήγημα Ε.Φ. των τόμων που διαβάζετε, και το οποίο είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι μόνο αποστειρωμένο από συναίσθημα δεν είναι, θα σας βάλω να διαβάσετε ξανά και ξανά το "Flowers for Algernon" (Daniel Keyes) μέχρι εξαντλήσεως των δακρυρροϊκών σας αδένων.

[DinoHajiyorgi]

Επ! Τι φάουλ αφορισμός ήταν αυτός;

 

Ποιος είπαμε συνήθως μυγιάζεται;

[constantinos]

Επ!

Τι φάουλ αφορισμός ήταν αυτός;

Παρακαλώ, ανακαλέστε πάραυτα αλλιώς, αντί να σας παραπέμψω σε διήγημα Ε.Φ. των τόμων που διαβάζετε, και το οποίο είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι μόνο αποστειρωμένο από συναίσθημα δεν είναι, θα σας βάλω να διαβάσετε ξανά και ξανά το "Flowers for Algernon" (Daniel Keyes) μέχρι εξαντλήσεως των δακρυρροϊκών σας αδένων.

 

Ναι αυτό δείχνει πολύ λάθος οπότε χρειάζεται επεξήγηση:

 

Εννοούσα λοιπόν ότι όπως σε κάθε είδος υπάρχει καλό και κακό αποτέλεσμα, έτσι και στην ΕΦ υπάρχουν κείμενα που τα θεωρώ καλά (μερικά μάλιστα καταπληκτικά: Αντιδραστήρας) και κείμενα που τα θεωρώ αδιάφορα. Αυτά συνήθως αναλώνονται σε υπαρξιακές αμπελοφιλοσοφίες με φόντο ένα science fiction σκηνικό, πετώντας στο περιθώριο την ιστορία που υποτίθεται ότι βρίσκεται στο κέντρο και τους χαρακτήρες που καταντούν μαριονέτες να περιφέρονται λέγοντας όλες τις «φιλοσοφίες» που έχει στο κεφάλι του ο συγγραφέας όσον αφορά το μέλλον και την εξέλιξη της ανθρωπότητας.

 

Και Μιχάλη, υπήρχαν πολλές τέτοιες ιστορίες, ειδικά στον Γ τόμο. Όχι η δική σου δεν ανήκε σε αυτές αν και δε θεωρώ ότι είναι το καλύτερο δείγμα γραφής από εσένα. Όλη την ώρα είχα την αίσθηση ότι ο Ρόλυ ήταν παπαγάλος. Πες μου ότι δεν ήταν…

 

 

[Solonor]

Ήταν Παπά-Γάλλος.

[constantinos]

Ήταν Παπά-Γάλλος.

[mman]

1) Ναι αυτό δείχνει πολύ λάθος οπότε χρειάζεται επεξήγηση:

 

Εννοούσα λοιπόν

 

2) Όλη την ώρα είχα την αίσθηση ότι ο Ρόλυ ήταν παπαγάλος. Πες μου ότι δεν ήταν…

1) OK, λήξις συναγερμού.

2) Όχι, δεν ήταν και, ειλικρινά, μου φαίνεται κάπως αστείο που πρέπει να το διευκρινίσω αυτό. Προφανώς, κάτι δεν δούλεψε καλά για σένα εκεί..

[Nihilio]

Διαβαζω το Πεθαίνοντας στην Τερατουπολη. Ενδιαφέρον μιξ Μυθολογίας Κθουλου και ΕΦ, επίσης αρκετά καλογραμμένο και πρωτότυπο.

Αν λες τα ίδια και όταν το τελειώσεις τα ξαναλέμε... Όχι να σε προκαταβάλω αρνητικά, αλλά στο πρώτο τρίτο έχει ξεμείνει από ιδέες.

 

[...] Οι περισσότερες μάλιστα από τις τελευταίες ανήκαν στο είδος της Ε.Φ. που είναι εντελώς αποστειρωμένη από συναίσθημα. [...]

Επ!

Τι φάουλ αφορισμός ήταν αυτός;

Παρακαλώ, ανακαλέστε πάραυτα αλλιώς, αντί να σας παραπέμψω σε διήγημα Ε.Φ. των τόμων που διαβάζετε, και το οποίο είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι μόνο αποστειρωμένο από συναίσθημα δεν είναι, θα σας βάλω να διαβάσετε ξανά και ξανά το "Flowers for Algernon" (Daniel Keyes) μέχρι εξαντλήσεως των δακρυρροϊκών σας αδένων.

Βασικά η Ε.Φ. τείνει να είναι (λογοτεχνικά πάντα) ντεκαβλέ: έχει την τάση, πάνω που πάει να απογειωθεί το διήγημα/μυθιστόρημα, να σου αρχίζει ο συγγραφέας να σου παραθέτει τις γνώσεις του σε hard sciences ή/και τις κοινονικοπολιτικές του πεποιθήσεις και να σε γειώνει άσχημα. Στην Ελλάδα υπάρχει βέβαια και η λύση της μελούρας ως τρίτη επιλογή, υπό το πρίσμα πάντα των άλλων δύο τάσεων.

Και δε μιλάμε τώρα για τα καλύτερα δείγματα του είδους, μιλάμε για τα πιο μέτρια δείγματα.

 

ΥΓ: Παρομοίως το fantasy είναι ένα είδος που τίποτα δεν είναι αυτόνομο, αλλά έχει πάντα ένα τεράστιο "συνεχίζεται" στο τέλος και ο τρόμος είναι φρίκη για τη φρίκη και το ίδιο μπορεί να πει κανένας για κάθε genre - απλά τα καλύτερα δείγματά του κάθε είδους ξεπερνούν τα χαρακτηριστικά του.

[mman]

[...] και το ίδιο μπορεί να πει κανένας για κάθε genre - απλά τα καλύτερα δείγματά του κάθε είδους ξεπερνούν τα χαρακτηριστικά του.

Χαίρομαι που με προλαβαίνεις. Κάθε είδος έχει τα προβλήματά του και το στοίχημα είναι πώς ο συγγραφεάς θα τα ξεπεράσει κάθε φορά, ώστε να μην ξενερώνει ο αναγνώστης.

Και για να μην αφήνουμε και τη ρεαλιστική λογοτεχνία στο απυρόβλητο, η προσωπική μου άποψη είναι ότι πολύ συχνά πάσχει τραγικά από ιδέες, με αποτέλεσμα (στα μέτρια εννοείται έργα της) το ενδιάφερον να κινείται πραγματικά πολύ χαμηλά.

[Solonor]

Ώρες-ώρες νομίζω πως οι απόψεις είναι απλώς δικαιολογίες με τις οποίες ντύνουν οι άνθρωποι τα προσωπικά τους γούστα...

Διαβάζω Κούστα.

[Adicto]

Διαβαζω το Πεθαίνοντας στην Τερατουπολη. Ενδιαφέρον μιξ Μυθολογίας Κθουλου και ΕΦ, επίσης αρκετά καλογραμμένο και πρωτότυπο.

Αν λες τα ίδια και όταν το τελειώσεις τα ξαναλέμε... Όχι να σε προκαταβάλω αρνητικά, αλλά στο πρώτο τρίτο έχει ξεμείνει από ιδέες.

 

 

Το τέλειωσα και θα συμφωνήσω. Δεν το λες βέβαια κακό το βιβλίο, αλλά είναι αληθινά πολύ άνισο.

[reigninblood]

Την καλησπερα μου στην ωραια παρεα σας.

 

Λεω να γινω πιο τακτικος απο εδω και στο εξης. Αφου λοιπον την προηγουμενη βδομαδα τελειωσα τα βιβλια α) θα σε βρω στον παραδεισο - Μαθεσον, β) οι ιτιες - Μπλακγουντ, γ) η περιπτωση του Τσαρλς Ντεξτερ Γουορντ - Λαβκραφτ, ξεκινησα το "ο τρελος του Μπερζερακ - Σιμενον"

[BladeRunner]

 

 

 

 

"Moonraker, Britain's new ICBM-based national defense system, is ready for testing, but something's not quite right. At M's request, Bond begins his investigation with Sir Hugo Drax, the leading card shark at M's club, who is also the head of the Moonraker project. But once Bond delves deeper into the goings-on at the Moonraker base, he discovers that both the project and its leader are something other than they appear to be."

 

Λίγο αργά το θυμήθηκα, αλλά το βρήκα μπροστά μου στα ελληνικά. Σαν ιστορία είναι καλή; Θέλω να πάρω και λίγο Ίαν Φλέμινγκ, γι' αυτό και η ερώτηση.

[Kate88]

Έχω στα χέρια μου το " Ο Τρόμος του Ντάνγουιτς" και το ξεκινάω από στιγμή σε στιγμή...

[D'Ailleurs]

 

 

 

 

"Moonraker, Britain's new ICBM-based national defense system, is ready for testing, but something's not quite right. At M's request, Bond begins his investigation with Sir Hugo Drax, the leading card shark at M's club, who is also the head of the Moonraker project. But once Bond delves deeper into the goings-on at the Moonraker base, he discovers that both the project and its leader are something other than they appear to be."

 

Λίγο αργά το θυμήθηκα, αλλά το βρήκα μπροστά μου στα ελληνικά. Σαν ιστορία είναι καλή; Θέλω να πάρω και λίγο Ίαν Φλέμινγκ, γι' αυτό και η ερώτηση.

 

παρεπιπτόντως μόλις ξεκίνησα το "Diamonds are forever". Καλή είναι η ιστορία, αλλα πιο απλοϊκή απο όσο φανταζεσαι. Γενικα τα βιβλία έχουν πιο απλό σενάριο και πιο ανθρώπινο Μπόντ. Επίσης για κάποιο λόγω σε κάθε ιστορία τον πιάνουν και τον βασανίζουν.

[BladeRunner]

Άρχισα το "Όλα εδώ πληρώνονται" των Ντανιέλ Τσαβαρία και Χούστο Βάσκο.

[D'Ailleurs]

 

 

 

 

"Moonraker, Britain's new ICBM-based national defense system, is ready for testing, but something's not quite right. At M's request, Bond begins his investigation with Sir Hugo Drax, the leading card shark at M's club, who is also the head of the Moonraker project. But once Bond delves deeper into the goings-on at the Moonraker base, he discovers that both the project and its leader are something other than they appear to be."

 

Λίγο αργά το θυμήθηκα, αλλά το βρήκα μπροστά μου στα ελληνικά. Σαν ιστορία είναι καλή; Θέλω να πάρω και λίγο Ίαν Φλέμινγκ, γι' αυτό και η ερώτηση.

 

παρεπιπτόντως μόλις ξεκίνησα το "Diamonds are forever". Καλή είναι η ιστορία, αλλα πιο απλοϊκή απο όσο φανταζεσαι. Γενικα τα βιβλία έχουν πιο απλό σενάριο και πιο ανθρώπινο Μπόντ. Επίσης για κάποιο λόγω σε κάθε ιστορία τον πιάνουν και τον βασανίζουν.

 

επίσης (δεν αντέχω αν δεν το γράψω)!!!

 

:dazzled::dazzled::dazzled:

είναι νομίζω το μόνο βιβλίο που ο Μπόντ τρώει χυλό!!!

 

[Naroualis]

Τελείωσα τους Μπλε Φακούς της Δάφνης Ντι Μωριέ. Πολύ μυστήριο και ζόρικο κείμενο υπερρεαλιστικού τρόμου, θα το έλεγα. Ούτε εκατό σελιδούλες τόσες δα κι όταν έφτασα στην τελευταία, μου κόπηκε η χολή.

[manstredin]

Ξαναέπιασα το Vampyrrhic του Simon Clark (εκδόσεις Άγνωστη Καντάθ) που είχα αφήσει πριν λίγες βδομάδες στην άκρη επειδή τότε δεν με είχε εντυπωσιάσει το στόρυ.

Ωστόσο, τώρα που τυγχάνει να έχω μια πιο επιεική διάθεση το βρίσκω αρκετά ενδιαφέρον και μάλλον μέχρι σήμερα το βράδυ θα το έχω ξεκοκαλίσει! Τελικά, αν και η γενική ιδέα μου φαίνεται υπερβολική και λίγο cheesy

-βλ. background με Θορ σε συνδυασμό με βρικόλακες-

με έχει κάνει να ανατριχιάσω εκεί που δεν το περίμενα, πράγμα που άλλα βιβλία του είδους, με καλύτερες ιδέες δεν τα κατάφεραν, οπότε respect.

Edited April 12, 2010 by manstredin

[Αλχημιστής]

Διαβαζω "Το σπαθι των Σαναρα" του Τερυ Μπρουκς. Καλογραμμενο fantasy με ορισμενους αρκετα πρωτοτυπους χαρακτηρες. Σε αντιθεση με την αναζητηση των πρωταγωνιστων που ειναι λιγο ως πολυ κοινοτοπη. Προς το τελος του πρωτου τομου δεν εχει γινει καμια αξιολογη μαχη...Ελπιζω σε κατι καλυτερο στον δευτερο τομο. Μια απορια παντως που εχω, ειναι γιατι σε ολα τα βιβλια οπου υπαρχει ενας εκλεκτος που θα νικησει το κακο και θα φερει την ειρηνη και την γαληνη, παντα ο λεβεντης αυτος ειναι χωρικος σε ενα απομονωμενο χωριο και δεν εχει ιδεα του τι γινεται στον υπολοιπο κοσμο. Και οι κακοι αρχιζουν να τον κυνηγανε αφου τον επισκεφτει ο μεντορας που θα τον οδηγησει στην εκπληρωση του πεπρωμενου του..

[heiron]

Επειδή είναι αντιγραφές του Αρχοντα των Δακτυλιδιών...Προσωπικά αποφεύγω τα περισσότερα του είδους αυτού.

Πιο πριν δε νομίζω ότι ήταν έτσι το μοτίβο,σε μυθους κτλ.Απλά ο Τολκιν είχε το μυαλο να σκεφτεί ότι σε σύγχρονους μύθους(φαντασυ) ο ήρωας πρέπει να είναι ένας απλός νεαρός πολιτης μιας τυχαίας περιοχής ώστε ο αναγνώστης να ταυτιστεί μαζί του.Στον 20ο αιώνα η αριστοκρατια με την μοναρχία έπνεε τα λοίσθια και το πρότυπο του ηρωικού πρίγκηπα δεν τραβούσε πλέον προφανώς.