Τι διαβάζετε;

[manstredin]

Τελείωσα το Vampyrrhic του S. Clark που ανέφερα και παραπάνω και μετά τη μέση του βιβλίου θα έλεγα πως ο τρόμος ξεφουσκώνει. Ό, τι τρόμαξα μέχρι εκεί, καθώς το μοτίβο επαναλμβάνεται χωρίς να δίνει κάτι καινούριο (μέχρι που το συνήθισα και το διάβαζα πολύ χαλαρά κι αδιάφορα).

[Adicto]

Διαβάζω το Παν του Κνούτ Χαμσούν. Είναι λίγο βαρύ και δείχνει τα χρόνια του αλλά αρχίζει να γίνεται ενδιαφέρον (είμαι στη μέση). Μόλις τελειώσω θα ποστάρω περισσότερες εντυπώσεις!

 

 

[D'Ailleurs]

Διαβαζω "Το σπαθι των Σαναρα" του Τερυ Μπρουκς. Καλογραμμενο fantasy με ορισμενους αρκετα πρωτοτυπους χαρακτηρες. Σε αντιθεση με την αναζητηση των πρωταγωνιστων που ειναι λιγο ως πολυ κοινοτοπη. Προς το τελος του πρωτου τομου δεν εχει γινει καμια αξιολογη μαχη...Ελπιζω σε κατι καλυτερο στον δευτερο τομο. Μια απορια παντως που εχω, ειναι γιατι σε ολα τα βιβλια οπου υπαρχει ενας εκλεκτος που θα νικησει το κακο και θα φερει την ειρηνη και την γαληνη, παντα ο λεβεντης αυτος ειναι χωρικος σε ενα απομονωμενο χωριο και δεν εχει ιδεα του τι γινεται στον υπολοιπο κοσμο. Και οι κακοι αρχιζουν να τον κυνηγανε αφου τον επισκεφτει ο μεντορας που θα τον οδηγησει στην εκπληρωση του πεπρωμενου του..

 

λίγοι προχώρησαν στον δευτερο τόμο...

[Nienor]

Διαβάζω το Οχτώ της Κατρίν Νεβίλ, δυστυχώς μετά από τη Φωτιά (που είναι μάλλον η συνέχειά του, χμμ...) Γράφει ωραία, αλλά αυτές οι ιστορίες δεν είναι μάλλον και πάρα πολύ του γούστου μου. Εύκολη είναι όμως κι έχει κι ένα κάποιο ενδιαφέρον. Θα δείξει.

[DimitrisX]

Διαβάζω εδώ και χρόνια (πολύ σιγά είναι η αλήθεια ) τα βιβλία Dune. Έχω εντυπωσιαστεί από τα βιβλία, όπως επίσης και από τις μεταφορές τους (κινηματογράφος και τηλεόραση).

 

Έχω ήδη ολοκληρώσει τις δύο τριλογίες προοίμια (τους "Οίκους" και την "Μπατλεριανή Τζιχάντ") και σε λίγο καιρό την "Αδελφότητα του Ντιουν" (Chapterhouse Dune) από τη βασική σειρά.

 

Μετά από αυτά, βλέπουμε...

[manstredin]

Ξεκίνησα, αν και κάπως όχι πολύ ορεξάτα, το Εργοστάσιο Σφηκών του Iain Banks. Ωστόσο, αν κρίνω από τις πρώτες σελίδες, μου φαίνεται πως διαβάζοντας θα ανοίξει η όρεξη

[Adicto]

Πολύ δυνατό βιβλίο αυτό Βάγια!

[manstredin]

Έτσι φαίνεται! Κρίμα μόνο που έχει τόσο χάλια εξώφυλλο...

[Nihilio]

Πολύ δυνατό βιβλίο αυτό Βάγια!

Εγώ ψιλοαπογοητεύτηκα διαβάζοντάς το, μάλλον επειδή περίμενα κάτι διαφορετικό.

 

Επίσης διαβάζω το men at arms του Pratchett.

[karatasiospa]

Βασικά η Ε.Φ. τείνει να είναι (λογοτεχνικά πάντα) ντεκαβλέ: έχει την τάση, πάνω που πάει να απογειωθεί το διήγημα/μυθιστόρημα, να σου αρχίζει ο συγγραφέας να σου παραθέτει τις γνώσεις του σε hard sciences ή/και τις κοινονικοπολιτικές του πεποιθήσεις και να σε γειώνει άσχημα.

 

 

Μήπως θα έπρεπε να σκεφθείτε ότι σε πολλούς αναγνώστες επιστημονικής φαντασίας αρέσει ακριβώς αυτό;

[Elrond]

Έχω ξεκινήσει το πεντάτομο "Το Ελληνικό Φανταστικό Διήγημα" υπο την επιμέλεια του Μ.Πανώριου.

Πραγματικά δεν περίμενα να διαβάσω τέτοιες ιστορίες απο συγγραφείς όπως ο Φ.Γερμανός ή ο Α.Παπαδιαμάντης...

Έχω μείνει έκπληκτος!

[Eroviana]

Τελείωσα σε πέντε ώρες μόνο (για φαντάσου) το Νεκρή Σαιζόν του Jack Ketchum. Είναι το πρώτο που πιάνω από τον Ketchum και σίγουρα θα υπάρξει και συνέχεια.

 

Τώρα ξεκινάω το The Farthest Shore , το τρίτο στη σειρά Earthsea της LeGuin. Δυστυχώς δεν φαίνεται τόσο ωραίο όσο το Tombs of Atuan αλλά θα δείξει.

 

Άργησα λίγο, αλλά τώρα μόλις διάβασε όλες τις σελίδες του τόπικ που άφηνα "για αργότερα". Στη συγκεκριμένη τετραλογία συμβαίνει κάτι πολύ παράδοξο. Σε όσους αρέσει το πρώτο βιβλίο, προτιμούν μετά και το τρίτο και αντίστοιχα πάνε και τα δύο και τέσσερα. Σαν να έκαν η συγγραφέας μονά-ζυγά άλλο στυλ. Δεν ξέρω πώς το κατάφερε αυτό, και παρόλο που εγώ προτίμησα 1ο-3ο, είμαι πολύ εντυπωσιασμένη από αυτό το γεγονός. Κάποιος μάλιστα έκανε και λόγο για γυναικείες-αντρικές προτιμήσεις, δεν έχω διαπιστώσει αν ισχύει. Πάντως και οι συνέχειες δεν είναι εξίσου καλές. Προσωπικά προτιμώ το Tales from Earthsea - που είναι διηγήματα - από το Other Wind. Μ'αρέσει πολύ η γραφή της πάντως και θα'θελα να διαβάσω και κανένα σου-φου δικό της.

 

Τώρα διαβάζω μια συλλογή διηγημάτων του Αντόν Τσέχωφ. Είμαι στο 1ο "Η Στέπα" και δε μ'ενθουσιάζει. Είχα διαβάσει το "Ο θάνατος ενός υπαλλήλου" που ήταν άπαιχτο! Ελπίζω να είναι καλύτερα τα υπόλοιπα..

[BladeRunner]

Διαβάζω τη καταπληκτική νουβέλα του Τζέημς Γκράχαμ Μπάλαρντ, "Εκτός ελέγχου".

[BladeRunner]

Αφού τελείωσα τη μικρή νουβέλα του Τζέημς Γκράχαμ Μπάλαρντ, άρχισα το "Κάτοικοι 1280" του Τζιμ Τόμσον. Απο την αρχή φαίνεται ότι πρόκειται για ένα καλό βιβλίο.

[D'Ailleurs]

αναμένω εντυπώσεις.

[Mort13]

The Stand: The Complete & Uncut Edition, του Stephen King

 

Ουφ, 2 μήνες μου πήρε να το τελειώσω (βέβαια δεν έφταιγε και τόσο για αυτό το βιβλίο, αν και είναι τουβλάκι). Ουσιαστικά είναι το πρώτο βιβλίο του King που διάβασα (έχω διαβάσει και το Πράσινο Μίλι αλλά δεν νομίζω ότι θεωρείται αντιπροσωπευτικό βιβλίο του) και οι εντυπώσεις ήταν καλές. Αν και πολύ φιλόδοξο ως ιστορία δε νομίζω ότι λύγισε υπό το βάρος αυτής της φιλοδοξίας πλην ελάχιστων περιπτώσεων που έτσι κι αλλιώς συγχωρούνται σε μια τόσο επική ιστορία. Το σίγουρο είναι ότι θα με αναγκάσει να βάλω περισσότερο King στο μενού από εδώ και μπρος...

[tetartos]

Dune: Οίκος των Κορρίνο των Brian Herbert & Kevin J. Anderson.

Το τρίτο βιβλίο από τη σειρά, που διαβάζω. Μου άρεσε περισσότερο από τα δύο προηγούμενα.

Ή άρχισαν σιγά-σιγά να βελτιώνονται ως συγγραφείς

ή εγώ άρχισα να συνηθίζω

ή έχω συνδεθεί τόσο με τους ήρωες που δεν μπορώ να κάνω χωρίς να μάθω τη συνέχειά τους.

 

Ένα πράγμα μόνο είναι σίγουρο: ότι χαίρομαι που η σειρά έχει ακόμα (μεγάλο) μέλλον για μένα.

[heiron]

Το έπος του Γκιλγκαμές

σουμεριακο επος

 

ή ότι έχει σωθεί και μεταφραστεί βρε παιδί μου.Επειδή εχει ανασυντεθει από αποσπάσματα σε κάποια σημεία υπάρχει ανακολουθία.Ενας ήρωας πεθαινει και μετά αναφέρεται πάλι κνονικα σαν να μην πέθανε.Αλλά είναι το πρώτο και βασικοτερο επος που μιλάει για τη δημιουργια του πολιτισμού,την αθανασία κτλ.

[BladeRunner]

Ξεκίνησα το "Οι κυνηγοί" του Φρέντερικ Μπράουν. Ένα απο τα αστυνομικά των εκδόσεων Μέδουσα που μου πρότεινε ο D'Ailleurs. Πολύ καλό φαίνεται!

[Sileon]

Τελικά πέρασα αμέσως στου Τατσόπουλου το αυτοβιογραφικό Η καλοσύνη των ξένων, ένεκα της αναμονής για το τρίτο μέρος της τριλογίας Μιλένιουμ. Ναι, αυτοβιογραφία. Ένα πράμα που δεν το ήξερα καθώς το ξεκινούσα. Αυτοβιογραφίες, γενικά, δεν διαβάζω, εκτός πια αν πρόκειται για κάποια πολύ αγαπημένη μου προσωπικότητα ή συγγραφέα του οποίου το έργο έχω ξεκοκκαλίσει. Ευτυχώς, όμως, ο τρόπος που επέλεξε ο Τατσόπουλος να πει τον έως τώρα βίο του είναι πολύ ιδιαίτερος. Εστιάζει σε ένα συγκεκριμένος γεγονός το οποίο διαμόρφωσε την όλη του πορεία. Γραμμένο με άνεση και χιούμορ, φέρνει κάτι από τηνς χειμαρρώδη γραφή του Χωμενίδη. Διάλογοι, αναμνήσεις, περιστατικά διαδέχονται το ένα το άλλο σχηματίζοντας μια πολύ ευχάριστη ιστορία ενός ανθρώπου που δε διστάζει να αυτοσαρκάζεται σε βαθμό που να στραπατσάρει για τα καλά την περσόνα του ταλαντούχου συγγραφέα.

 

Στη συνέχεια είπα να δω ποιός είναι επιτέλους αυτός ο Μουρακάμι με τον οποίο με έχει ζαλίσει η αδερφή μου. Δανείστηκα, λοιπόν, το Kafka on the shore. Και πολύ καλά έκανα, οφείλω να πω. Μια ιστορία που ακολουθεί νοερά το μοτίβο των κρυπτικών, συμβολικών ιστοριών ενηλικίωσης. Ένα παιδί μόνο του επιλέγει να χαράξει την πορεία του στον κόσμο, εγκαταλείποντας το σπίτι του. Απο'κει ξεκινά μια αφήγηση παραμυθιακή σχεδόν, διανθισμένη με παράξενα, σχεδόν υπερφυσικά γεγονότα. Παράλληλα, αφηγηματικώς, η ρότα εναλλάσεται μεταξύ πρωτοπρόσωπης του νεαρού ήρωα και τριτοπρόσωπης όπου ένας άλλος χαρακτήρας, ένα γέννημα ενός μυστηριώδους συμβάντος που έλαβε χώρα κατά τον Β παγκόσμιο πόλεμο στην Ιαπωνία και διερευνήθηκε και απο τις Αμερικάνικες υπηρεσίες, ακολουθεί τα σημάδια που μόνο ο ίδιος βλέπει για να έναν σκοπό τον οποίο μόνο ο ίδιος μπορεί, έστω και νοερά, να αντιληφθεί: να βρει τον παλιό του εαυτό.

Το υλικό που έχει στα χέρια του ο Μουρακάμι το χειρίζεται με έναν πραγματικά ιδιαίτερο τρόπο. Οι παλαβομάρες που εκτυλίσσονται μπρόστα στον αναγνώστη θα μπορούσαν να διαμορφωθούν σε ένα αποτυχημένο, συμβατικό βιβλιο αστικής φαντασίας ή, ακόμη χειρότερα, να στραπατσαριστούν σε ένα μόρφωμα ύπερ μοντέρνας, σαλταρισμένης ανάγνωσης που ο καθείς βγάζει τα συμπεράσματά του. Ο Μουρακάμι με μια απίστευτη ηρεμία παίρνει απο το χέρι τον αναγνώστη και του δείχνει μια δική του συγγραφική χώρα των θαυμάτων. Οι χαρακτήρες, ανήμποροι να χειριστούν τον κόσμο, εγκλωβισμένοι, τρόπω τινά, σε μια πραγματικότητα διαμορφωμένη απο τους άλλους, αναζητούν το δικό τους όνειρο. Δεν ξέρω αν έχει νόημα να αποκρυπτογραφήσει κανείς το βιβλίο, αλλά σιγουρα μπορεί να αφεθεί στη μαγεία του. Πραγματικά, πανέμορφο.

 

Εν συνεχεία πέρασα στο πολυπόθητο τρίτο μέρος της τριλογίας του, Στιγκ Λαρσον, Το κοριτσι στη φωλια της σφήγκας. Καταρχάς ο Σουηδός ανατρέπει, ισοπεδώνει κάθε κανόνα δημιουργίας γράφοντας ένα βιβλίο που όχι μόνο ικανοποιεί στο έπακρο τις προσδοκίες του πεινασμένου αναγνώστη, αλλά ολοκληρώνει τη σειρά του γράφοντας το καλύτερο μέρος της.

Απο'κει και πέρα δεν έχω να πω πολλά. Βλέποντας συνολικά το έργο και των τριών βιβλίων, καταλήγω πως έπιασε ένα θέμα και το εξάντλησε σε τέτοιο βαθμό που απορείς ποια πλευρά, ποια πτυχή έμεινε ακάλυπτη. Αποστασιοποιημένος φαινομενικά στον λόγο του, κατακεραυνώνει τους μηχανισμούς και την τρομοκρατία της πολιτικής, το αθέατο, τρομακτικό παιχνίδι αυτών που έχουν τη δύναμη εις βάρος πολιτών. Έτσι, μια στις τόσες ένας ανίδεος πολίτης γίνεται έρμαιο αυτού του μηχανισμού. Για να το κάνω λίγο Χόλλυγουντ: Αυτή τη φορά, όμως, τα έβαλαν με το λάθος άτομο.

Το τεράστιο, τιτάνιο ψηφιδωτό του Λάρσον - εμπόριος σάρκας, μαφία, πολτικά εγκλήματα, καταπάτηση συνταγματικών δικαιωμάτων από κρατικούς φορείς, κατασκοπία με εγκληματικές προεκτάσεις- αφήνει τον αναγνώστη εμβρόντητο, ζαλισμένο σα να έφαγε απανωτές κατραπακιές. Και, όλα αυτά στην ιδανική Σουηδία, έτσι;

R.I.P. Λάρσον. Άφησε ένα μεγάλο έργο πίσω του.

 

Παράληψις: Ξεκίνησα το The Fifth Head Of Cerberus του Gene Wolfe. Δεν είναι καταπληκτικό να ξεκινάς βιβλίο αγαπημένου σου συγγραφέα, ψυχανεμιζόμενος πως θα είναι απολαυστικό; Είναι ένα μοναδικό συναίσθημα αυτή η πληρότητα που νιώθεις να σε καταλαμβάνει όταν, αφού έχεις ανοίξει ευλαβικά το βιβλίο, διαβάζοντας τις πρώτες αράδες, καταλήγεις: ναι, ο μεγάλος είναι εδώ!

Εν συνεχεία το πρόγραμμα έχει το ολοκαίνουριό του -κυκλοφόρησε πριν ένα μήνα-, The Sorcerer's House.

Edited April 21, 2010 by Sileon

[Adicto]

Έτσι φαίνεται! Κρίμα μόνο που έχει τόσο χάλια εξώφυλλο...

 

Xμ...μάλλον έχεις την τελευταία έκδοση. Η πρώτη που είχε κάνει το Οξύ ήταν πολύ προσεγμένη πάντως! Είχε και διάφανο περιτύλιγμα αν θυμάμαι καλά!

[dagoncult]

Ξεκίνησα, αν και κάπως όχι πολύ ορεξάτα, το Εργοστάσιο Σφηκών του Iain Banks. Ωστόσο, αν κρίνω από τις πρώτες σελίδες, μου φαίνεται πως διαβάζοντας θα ανοίξει η όρεξη

 

Εμένα με είχε συναρπάσει. Όλο κουλά συνέβαιναν, ως το τέλος.

 

 

Έτσι φαίνεται! Κρίμα μόνο που έχει τόσο χάλια εξώφυλλο...

 

Xμ...μάλλον έχεις την τελευταία έκδοση. Η πρώτη που είχε κάνει το Οξύ ήταν πολύ προσεγμένη πάντως! Είχε και διάφανο περιτύλιγμα αν θυμάμαι καλά!

 

Ναι ήταν όντως μια χαρά εξώφυλλο. Χεχ, βλέπω στο αυτοκόλλητο που έχει απομείνει, ότι το '96 το βιβλίο είχε στην Πολιτεία 2100 δρχ.

[manstredin]

Λοιπόν, τελείωσα χτες βράδυ το Εργοστάσιο Σφηκών του Ian Banks και ήταν πράγματι ένα πολύ δυνατό βιβλίο. Μου άρεσε πάρα πολύ, σε σημείο που λάτρεψα τον κεντρικό χαρακτήρα, και απόλαυσα ιδιαίτερα την αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο. Νομίζω ένα από τα λίγα βιβλία που έχω διαβάσει που η προτοπρόσωπη αφήγηση το αναδεικνύει. Επίσης, μου έκανε εντύπωση το πόσο πολυεπίπεδο ήταν, το πόσο ωμό και ταυτόχρονα συμβολικό. Μεγάλη μαεστρία του συγγραφέα, το ζήλεψα αυτό βιβλίο.

 

Στα μείον για μένα, οι τελευταίες δέκα περίπου σελίδες. Δεν με ενόχλησε η αποκάλυψη που γίνεται στο τέλος, ίσα-ίσα την γούσταρα πάρα πολύ. Απλά μου έδωσε την αίσθηση πως ήταν κάπως βιαστικό και πως εξηγούσε παραπάνω από ότι θα έπρεπε τα κίνητρα του χαρακτήρα. Ίσως πάλι να είναι απλά η απογοήτευσή μου που τελείωσε.

 

Θα αναζητήσω και κάποιο άλλο του ίδιου συγγραφέα, αλλά προς το παρόν είμαι ανάμεσα στο να ξαναπιάσω το Στοίχειωμα του Matheson, το οποίο είχα ψιλοβαρεθεί και παρατήσει πολύ παλιότερα, και στο The Bloody Chamber της Angela Carter. Για να δούμε...

[DinMacXanthi]

Έπιασα το "It" του Βασιλιά και με έχει ήδη πάει 3 παρα 2. Άντε να δούμε...

[BladeRunner]

Έπιασα στα χέρια μου κάτι ανάλαφρο, το "Οι Χαλιμάντζαροι" του Τέρρυ Πράτσετ.