Τι διαβάζετε;

[tetartos]

Διάβασα το Πράσινο Μίλι του Stephen King.

Δεν ήξερα ότι είχε γραφτεί σε συνέχειες, αν και η έναρξη ορισμένων κεφαλαίων του θα έπρεπε να με παραξενέψει.

 

Θα έλεγα ότι είναι φλύαρο, με το πρώτο μισό του να είναι βαρετό. Με τέτοια ιδέα εγώ θα έγραφα διήγημα. Γι' αυτό ο King έγινε πλούσιος (κι εγώ όχι)!

[Guest Anime_Overlord]

Διάβασα το "Μια Ανάσα από τον Παράδεισο - Στον λόφο του Γουότερσιπ"

Παιδικό συνολικά βιβλίο με την ζωή κουνελιών που προσπαθούνε να φτιάξουνε δικό τους κουνελότοπο. Παίζει αρκετά αντιεξουσιαστικό μήνυμα αφού όλοι οι αρχικούνελοι ήταν ψιλο-φασίστες και οι πρωταγωνιστές κάνανε ότι μπορούσανε για να απελευθερωθούνε. Διαβάζεται ανάλαφρα κι έχει αρκετά αστεία κι όμορφα σκηνικά, με την τελική μάχη να είναι όλα τα λεφτά. Φυσικά συχνά νομίζεις ότι τα ζώα έχουν νοητικά προβλήματα έτσι εύπιστα που είναι αλλά υποτήθεται ότι είναι ζώα και δε μπορούνε να σκεφτούνε πιο έξυπνα οπότε το σώζει.

Δε με τρέλανε ούτε μου άφησε αλησμόνητα σκηνικά αλλά είναι καλό να το διαβάζεις σε κάνα ταξίδι ή στην παραλία.

[SpirosK]

Τελειώνω το πρώτο βιβλίο από την τριλογία "Millennium" και ξεκινάω το δεύτερο σύντομα... πλάκα έχει αν και γενικά αδιάφορο...

[Mort13]

Isle of the Dead, του Roger Zelazny

 

Ένα όχι τόσο γνωστό βιβλίο αυτού του μάστορα της γραφής αλλά εξίσου μαγευτικό με τα υπόλοιπα βιβλία του. Για άλλη μια φορά συναντούμε τον κλασικό Ζελαζνικό ήρωα που βρίσκεται στο μεταίχμιο μεταξύ της ανθρώπινης και της θεϊκής υπόστασης, μόνο που αυτή τη φορά δεν βασίζεται σε ένα ήδη υπάρχον μυθολογικό πάνθεον (όπως το Ινδικό στο Lord of Light ή το αρχαιοελληνικό στο This immortal) αλλά σε ένα εξωγήινο δικής του δημιουργίας. Η ιστορία είναι κάπως μικρότερης κλίμακας αφού ο ήρωας δεν προσπαθεί να σώσει τον κόσμο αλλά να λύσει ένα μυστήριο που έχει σχέση με το μακρινό παρελθόν του. Διαβάζεται γρήγορα κι ευχάριστα.

[heiron]

Ο ήρωας ειναι ο κλασικός σουπερ κουλ πανεξυπνος γκαμαουα Ζελαζνικος τύπος;

[Mort13]

Ω ναι! Θα μπορούσα να κάνω μια σύνοψη όλων των στοιχείων που συνδυάζει αλλά δεν χρειάζεται, απλά 3/6 Sam + 2/6 Conrad + 1/6 Corwin = Francis Sandow, ο ήρωας του βιβλίου.

[BladeRunner]

Αφού το τσίμπησα με μόλις 5 ευρώ, άρχισα να διαβάζω τη συλλογή διηγημάτων των εκδόσεων Bell με τον τίτλο "Έγκλημα στο τραίνο". Αστυνομικές ιστορίες, γραμμένες απο τους μαιτρ του είδους(Ρουθ Ρέντελ, Έλμορ Λέοναρντ, Ζωρζ Σιμενόν, Αγκάθα Κρίστι, Κόρνελ Γούλριτς, Πατρίσια Χάισμιθ και τα ρέστα), που αφορούν εγκλήματα που έγιναν σε τρένα. Πρώτη ιστορία "Το εξπρές για Κωνσταντινούπολη" της Αγκάθα Κρίστι. Και μετά ακολουθούν τριάντα και βάλε διηγήματα. Ευχαριστώ τον D'Ailleurs που το ανέφερε και έτσι το πήρα.

[BladeRunner]

Παράλληλα με τη συλλογή αστυνομικών διηγημάτων, διαβάζω και το "Κι εσύ, μωρό μου" του Μαρκ Λέινερ. Περίεργο βιβλίο. Τρελό θα έλεγα...

[D'Ailleurs]

Αφού το τσίμπησα με μόλις 5 ευρώ, άρχισα να διαβάζω τη συλλογή διηγημάτων των εκδόσεων Bell με τον τίτλο "Έγκλημα στο τραίνο". Αστυνομικές ιστορίες, γραμμένες απο τους μαιτρ του είδους(Ρουθ Ρέντελ, Έλμορ Λέοναρντ, Ζωρζ Σιμενόν, Αγκάθα Κρίστι, Κόρνελ Γούλριτς, Πατρίσια Χάισμιθ και τα ρέστα), που αφορούν εγκλήματα που έγιναν σε τρένα. Πρώτη ιστορία "Το εξπρές για Κωνσταντινούπολη" της Αγκάθα Κρίστι. Και μετά ακολουθούν τριάντα και βάλε διηγήματα. Ευχαριστώ τον D'Ailleurs που το ανέφερε και έτσι το πήρα.

 

κορυφαία ιστορία επίσης είναι αυτη που έγραψε ο Τζέιμς Μ. Κέιν.

[Nihilio]

Διαβάζω το Funland του R. Laymon.

Ομάδα εφήβων σε μικρή πόλη της Φλόριντα κάθε βράδυ δέρνει τους άστεγους (trolls όπως τους φωνάζουν) που καταφεύγουν σε τοπικό theme park, πιστεύοντας ότι ευθύνονται για εξαφανίσεις ανθρώπων. Μέχρι στιγμής (στα μισά του βιβλίου δηλαδή) είμαστε στο buildup αν και οι χαρακτήρες είναι καλογραμμένοι και η γραφή σε επίσης καλό επίπεδο. Γενικά, ο Laymon, με τη γραφή και τη θεματολογία του, μου θυμίζει έναν πιο ανάλαφρο Jack Ketchum (αν μπορείς να το πεις αυτό για τον Ketchum)

[Naroualis]

Τελείωσα το Λόγος εύθραυστος κι αθάνατος , προσέγγιση στην τέχνη της αφήγησης και στην αθέατη πλευρά των μαγικών παρμυθιών, της Λιλής Λαμπρέλλη. Είναι στην ουσία μια μελέτη πάνω στην τέχνη της (προφορικής) αφήγησης, αλλά προσωπικά πήρα πολλά πράγματα για περεταίρω μελέτη, αν θέλω να συνεχίσω να γράφω παραμύθια και να τα κάνω να πετύχουν το σκοπό τους. Εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο και από κοινωνιολογικής και από ψυχολογικής άποψης. Νομίζω ότι ειδικά ο Τέταρτος κι ο Διγέλαδος θα το εκτιμήσουν.

[BladeRunner]

Απο χτες το βραδάκι άρχισα το "Ο σκύλος των Μπάσκερβιλ" του Σερ Άρθουρ Κόναν Ντόιλ. Είχα πολύ καιρό να διαβάσω ιστορία του Σέρλοκ Χόλμς.

[Nihilio]

To Funland τελικά πέτυχε να έχει καλώ build-up, αλλά στο ζουμί (ή μάλλον στα ζουμιά - βλέπε σπλαττεριές) απέτυχε παταγωδώς. Κρίμα.

 

Douglas Adams - The restaurant at the end of the universe

[Naroualis]

Τελείωσα τις Λεπίδες της Λησμονιάς, του Βασίλειου Ι. Μέγα. Ωραία σύλληψη, πολύ ενδιαφέρουσα κοσμοπλασία, αλλά η εκτέλεση ήταν περιορισμένης έως και μηδενικής επιτυχίας. Οι χαρακτήρες ενώ υποτίθεται ότι είναι δαφορετικοί μεταξύ τους (ο ένας πολεμοχαρής κι ο άλλος ειρηνόφιλος), δεν καταφέρνουν να διαφέρουν ο ένας από τον άλλο. Η κοσμοπλασία είναι υπέροχη, αλλά οι περιγραφές και οι διευκρινήσεις είναι ήταν μαθηματικά περιγραφικές (η κρυστάλλινη γέφυρα ήταν τόσα πλέθρα επί τόσα και είχε βάσεις τόσες οργιές επί τόσες και τόσες επί τόσες), είτε κουραστικά λεπτομερείς (μανδύας, χιτώνας, σανδάλια, μαλλιά, μάτια κι όταν ξαναεμφανιστεί ο ήρωας στην επόμενη σκηνή, ξανά περιγραφή), είτε μηδαμινές. Τα κίνητρα των ηρώων είναι επίσης ή παντελώς απερίγραπτα (γιατί ξεκίνησαν να τον κάνουν αυτόν το ρημαδοπόλεμο;) είτε αναλύονται ξανά και ξανά επί σελίδων. Η δε γλώσσα είναι φοβερά λόγια (με λέξεις όπως ορφνός, δνοφερός, δίφρος) αλλά στις απλές λέξεις παρουσίαζει παιδικά παραστρατήματα (όπως πχ, το δερματινο παντελόνι ήταν ξεφτισμένο στα γόνατα -όχι φθαρμένο, ξεφτισμένο-). Τέλος ενώ η πλοκή έως περίπου τα 3/4 του βιβλίου δείχνει να πηγαίνει κάπου, τελικά καταλήγει στο τίποτα, εντελώς αντικλιματικά για την μέχρι εκείνη τη στιγμή περιγραφή των γεγονότων.

 

Και φυσικά δε μιλάμε για αληθοφάνεια, τη στιγμή που στις πρώτες τρεις σελίδες περιγράφεται μια μάχη με δυο εκατομμύρια νεκρούς και δέκα εκατομμύρια συμετέχοντες. Εφόσον ο συγγραφέας αγαπάει τόσο πολύ το αρχαιοελληνικό ιδεώδες (και πολύ καλά κανει κι εγώ μαζί του είμαι) ας ρίξει μια ματιά στην ιστορία και θα δεί ότι ο Μέγας Βασιλέας που έφερε όλη την ανατολή μαζί του είχε δεν είχε 700,000 κόσμο, μαζί με τους βοηθητικούς κι όχι μόνο μάχιμους. Όταν ο Ηρόδοτος μιλάει για ένα εκατομμύριο άντρες, οι υπόλοιποι, σύγχρονοι και μεταγενέστεροί του, γελάνε ειρωνικά.

[Sileon]

... μια μάχη με δυο εκατομμύρια νεκρούς και δέκα εκατομμύρια συμετέχοντες...

 

Ουάου! Απορώ που ελαβε χώρα αυτή η μάχη. Στη Σαχάρα;

[KELAINO]

Τελείωσα το Λόγος εύθραυστος κι αθάνατος , προσέγγιση στην τέχνη της αφήγησης και στην αθέατη πλευρά των μαγικών παρμυθιών, της Λιλής Λαμπρέλλη. Είναι στην ουσία μια μελέτη πάνω στην τέχνη της (προφορικής) αφήγησης, αλλά προσωπικά πήρα πολλά πράγματα για περεταίρω μελέτη, αν θέλω να συνεχίσω να γράφω παραμύθια και να τα κάνω να πετύχουν το σκοπό τους. Εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο και από κοινωνιολογικής και από ψυχολογικής άποψης. Νομίζω ότι ειδικά ο Τέταρτος κι ο Διγέλαδος θα το εκτιμήσουν.

 

Και η Κελαινώ θα το εκτιμήσει, για την ακρίβεια το ποθεί αχαλίνωτα αυτήν τη στιγμή. Γούγλιασμα εδώ και τώρα!

[Arachnida]

Και φυσικά δε μιλάμε για αληθοφάνεια, τη στιγμή που στις πρώτες τρεις σελίδες περιγράφεται μια μάχη με δυο εκατομμύρια νεκρούς και δέκα εκατομμύρια συμετέχοντες. Εφόσον ο συγγραφέας αγαπάει τόσο πολύ το αρχαιοελληνικό ιδεώδες (και πολύ καλά κανει κι εγώ μαζί του είμαι) ας ρίξει μια ματιά στην ιστορία και θα δεί ότι ο Μέγας Βασιλέας που έφερε όλη την ανατολή μαζί του είχε δεν είχε 700,000 κόσμο, μαζί με τους βοηθητικούς κι όχι μόνο μάχιμους. Όταν ο Ηρόδοτος μιλάει για ένα εκατομμύριο άντρες, οι υπόλοιποι, σύγχρονοι και μεταγενέστεροί του, γελάνε ειρωνικά.

 

Ήταν large ο συγγραφέας. Οι μάχες με τριάντα και σαράντα χιλιάδες είναι για noobs. Τα δέκα εκατομμύρια είναι πολύ πιο εντυπωσιακό νούμερο.

[Tiessa]

Τελείωσα το Λόγος εύθραυστος κι αθάνατος , προσέγγιση στην τέχνη της αφήγησης και στην αθέατη πλευρά των μαγικών παρμυθιών, της Λιλής Λαμπρέλλη. Είναι στην ουσία μια μελέτη πάνω στην τέχνη της (προφορικής) αφήγησης, αλλά προσωπικά πήρα πολλά πράγματα για περεταίρω μελέτη, αν θέλω να συνεχίσω να γράφω παραμύθια και να τα κάνω να πετύχουν το σκοπό τους. Εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο και από κοινωνιολογικής και από ψυχολογικής άποψης. Νομίζω ότι ειδικά ο Τέταρτος κι ο Διγέλαδος θα το εκτιμήσουν.

 

Και η Κελαινώ θα το εκτιμήσει, για την ακρίβεια το ποθεί αχαλίνωτα αυτήν τη στιγμή. Γούγλιασμα εδώ και τώρα!

 

Και μάλλον και η Tiessa θα το δει με καλό μάτι!

[Διγέλαδος]

Μετά από το βιβλιο του Τσέχοφ για την τέχνη της γραφής - Συμβουλές σε ένα νέο συγγραφέα. Ξεκίνησα να διαβάζω τα διηγήματα του Α.Π. Τσέχοφ από τον πρώτο τόμο του "Επιλογή από το έργο του" Εκδόσεις Κέδρος μετά από παραίνεση της Εροβιάνας. Ο τύπος δεν παίζεται, πρέπει να είναι ο μάστερ των διηγημάτων. Είναι καταπληκτικός ο τρόπος που περιγράφει τη ψυχοσύνθεση κάποιου χαρακτήρα μέσα σε λίγες λέξεις.

 

 

[Eroviana]

Μετά από το βιβλιο του Τσέχοφ για την τέχνη της γραφής - Συμβουλές σε ένα νέο συγγραφέα. Ξεκίνησα να διαβάζω τα διηγήματα του Α.Π. Τσέχοφ από τον πρώτο τόμο του "Επιλογή από το έργο του" Εκδόσεις Κέδρος μετά από παραίνεση της Εροβιάνας. Ο τύπος δεν παίζεται, πρέπει να είναι ο μάστερ των διηγημάτων. Είναι καταπληκτικός ο τρόπος που περιγράφει τη ψυχοσύνθεση κάποιου χαρακτήρα μέσα σε λίγες λέξεις.

 

 

 

Είναι φοβερός ο άνθρωπος, τι να λέμε; Μέχρι που με έψησε να τσεκάρω και τους λοιπούς "περίεργους" Ρώσους.

 

Εκτός απ' τα δοκίμια του Μπρεχτ για τον ρεαλισμό που τελειώνω σε λίγο, διαβάζω το The Benefit of Farting του Jonathan Swift. Δεν έχω λόγια! Πόσο πολύ γελάω! Ένα μικρό βιβλιαράκι με απίστευτο χιούμορ που περιγράφει μία απ' τις πιο φυσιολογικές αλλά και πιο ντροπιαστικές λειτουργίες του ανθρώπινου σώματος.

[Adicto]

O Tσέχωφ είναι ο κορυφαίος διηγηματογράφος όλων των εποχών .-

[Δημήτρης]

Διάβασα το ''Οι Περιπέτειες του Νόρθγουεστ Σμιθ'' της C. L. Moore από εκδόσεις Πατάκης. Δεν μου πολυάρεσε. Τουλάχιστον όχι τόσο, όσο θα περίμενα. Οι ιστορίες ήθελαν τον ήρωα να μπλέκει σε θανάσιμες καταστάσεις από τις οποίες -εννοείται πως- έβγαινε πάντοτε νικητής. Όλα καλά και ωραία μέχρι εδώ. Αυτό που δεν μου άρεσε ήταν ότι χρησιμοποιούσε πνευματικές ως επί τω πλείστο μεθόδους για να ξεμπλέξει, δεν υπήρχε τόσο πολύ action. Το να διαβάσω διηγήματα με την ίδια ακριβώς εξέλιξη σε πολλά διαφορετικά βιβλία και με μεγάλα χρονικά διαστήματα μεταξύ τους δεν μ' ενοχλεί, αλλά το να τα διαβάσω όλα μαζί σ' ένα τόμο, αυτό ήταν κάτι που με κούρασε. Καλά ήταν, αλλά μέχρις εκεί. Βγάζω απ' έξω το ''Ο Χαμένος Παράδεισος'' το οποίο ήταν πολύ καλό. Στο μεγαλύτερο μέρος του μου θύμισε Λάβκραφτ στην ονειρική του φάση, ενώ και το τέλος του ήταν ωραίο. Κλείνοντας, θα αναφέρω πως γνώρισα από πρώτο χέρι τι εστί Moore από το ''Χέλσγκαρντ'' με ηρωίδα τον άλλο μεγάλο χαρακτήρα του φανταστικού που έπλασε, την Τζάιρελ του Τζόιρυ.

[Naroualis]

Για τους κυρίους: και φανταστείτε ότι τα 10 μύρια ήταν μόνο η μία παράταξη. Η άλλη παράταξη είχε 1000 (χίλια) άτομα. Εμ, γκουχ;

 

Για τις κυρίες: και πολύ καλά κάνετε και το ποθείται, γιατί είναι το κάτι άλλο. Η Λαμπρέλλη γράφει με έναν τρόπο που θα της εμπιστευόμουν τα παιδιά μου. Όχι κανακευτικό, ούτε γλυκερό, ούτε ακαδημαικό, γράφε μεσα από την καρδιά της. Είναι άλλο πράμμα. Να το αποκτήσετε οπωσδήποτε.

 

Για να μη σπαμάρω άλλο: Τελείωσα την Ανθολογία Αρχαίας Ελληνικής Ερωτικής Ποίησης. Ό,τι λεει ο τίτλος του, με το αρχαίο κείμενο στη μια σελίδα και τη μετάφραση στην άλλη. Ήταν ένα από τα ωραία δώρα που μου έκαναν φέτος στη γιορτή μου και παρά που δεν έχει αφιέρωση, δεν ξεχνώ ποιος μου το έκανε. Κρατάω το στίχο της Σπφώς:

 

"ήρθες -κι εγώ σ' αποζητούσα!-

και την καρδούλα μου τη δρόσισες που έκαιγε απ' τον πόθο."

[KELAINO]

Διάβασα το ''Οι Περιπέτειες του Νόρθγουεστ Σμιθ'' της C. L. Moore από εκδόσεις Πατάκης. Δεν μου πολυάρεσε. Τουλάχιστον όχι τόσο, όσο θα περίμενα. Οι ιστορίες ήθελαν τον ήρωα να μπλέκει σε θανάσιμες καταστάσεις από τις οποίες -εννοείται πως- έβγαινε πάντοτε νικητής. Όλα καλά και ωραία μέχρι εδώ. Αυτό που δεν μου άρεσε ήταν ότι χρησιμοποιούσε πνευματικές ως επί τω πλείστο μεθόδους για να ξεμπλέξει, δεν υπήρχε τόσο πολύ action. Το να διαβάσω διηγήματα με την ίδια ακριβώς εξέλιξη σε πολλά διαφορετικά βιβλία και με μεγάλα χρονικά διαστήματα μεταξύ τους δεν μ' ενοχλεί, αλλά το να τα διαβάσω όλα μαζί σ' ένα τόμο, αυτό ήταν κάτι που με κούρασε. Καλά ήταν, αλλά μέχρις εκεί. Βγάζω απ' έξω το ''Ο Χαμένος Παράδεισος'' το οποίο ήταν πολύ καλό. Στο μεγαλύτερο μέρος του μου θύμισε Λάβκραφτ στην ονειρική του φάση, ενώ και το τέλος του ήταν ωραίο. Κλείνοντας, θα αναφέρω πως γνώρισα από πρώτο χέρι τι εστί Moore από το ''Χέλσγκαρντ'' με ηρωίδα τον άλλο μεγάλο χαρακτήρα του φανταστικού που έπλασε, την Τζάιρελ του Τζόιρυ.

 

 

Μεγάλη και βαθειά μου αγάπη η κυρία Μουρ. Έχω τα άπαντά της και τα διαβάζω σε τακτά διαστήματα. Το δε Χέλσγκαρντ το ξέρω απ' έξω...

 

(ΥΓ. Ποιά θα ήμουν άραγε αν δεν υπήρχε η Ωρόρα; )

[Adicto]

Aπορία: Έχει διαβάσει κανείς Πύντσον;