Τι διαβάζετε;

[Sileon]

Διάβασα το Fifth head of Cerberus του Gene Wolfe. Έχω την εντύπωση πως είναι η πιο παλιά δουλειά του. Αρχές δεκαετίας '70 και, ακόμα από τότε, είναι φανερά τα στοιχεία που διαμόρφωσαν την γραφή του, το ύφος του και τη θεματολογία του. Μια παράξενη sf ιστορία, αρχικώς αποτελούμενη μόνο απο το πρώτο της μέρος, το βραβευμένο ομώνυμο διήγημα. Ύστερα, προστέθηκαν άλλες δύο ιστορίες, επεκτείνοντας και εμπλουτίζοντας το θέμα, η κάθε μία με διαφορετικό ύφος. Ένα μικρό, πολυσύνθετο έργο, λοιπόν, είναι αυτό το βιβλίο, το οποίο περιστρέφεται γύρω απο τα ζητήματα της ταυτότητας, του "εγώ" και της κλωνοποίησης. Ήδη, όμως, όπως είπα, απο τότε ο Gene είχε βρει τα εργαλεία του. Αυτά με τα οποία παιδεύει αλλά και γοητεύει. Συνεπώς, ο αναγνώστης να μην περιμένει τα στερεότυπο του είδους, ο δημιουργός δε λογοδοτεί και δεν χαρίζεται σε κανένα, αγνοεί κανόνες και, χτίζει τον κόσμο του, τις αντιλήψεις του και τη λογοτεχνία του σχεδόν απο την αρχή.

Α! Εννοείται το κόλλημα με το ύψος των χαρακτήρων το είχε απο τότε! Απίστευτος ο τύπος. Ή νάνος είναι ή ντερέκι. Δεν εξηγείται αλλιώς η εμμονή του. Περισσότερα, όμως, επ'αυτού όταν τελειώσω και το Sorcerer's House. Μένουν 50 σελίδες.

 

 

 

Aπορία: Έχει διαβάσει κανείς Πύντσον;

 

 

Έχω το τελευταίο του, το "Ενάντια στη μέρα". Ένα τούβλο 1200+ σελίδων που για την ώρα βρίσκεται στη βιβλιοθήκη μου και σκονίζεται. Δεν ξέρω αν θα αποτολμήσω. Ό,τι γράφει αυτός είναι κτηνωδώς μεγάλο και μπερδεμένο σαν κουβαρίστρα.

[Adicto]

Εγώ πήρα το "Ουράνιο Τόξο της Βαρύτητας". Ξεκίνησα και το μυαλό μου έγινε πουρές στις πρώτες 70 σελίδες!

[Διγέλαδος]

Adicto με την καλή έννοια ή με την κακή; γιατί αυτό το βιβλίο είναι το επόμενο στη λίστα μου

Edited May 5, 2010 by Διγέλαδος

[Adicto]

Διγέλαδε συγγνώμη! Το V εννοούσα! Υποθέτω όμως ότι θα ισχύουν τα ίδια σε κάποιο βαθμό.

Θέλει 100% συγκέντρωση όταν το διαβάζεις για να μην χαθεί η μπάλα.

Και απ ότι ξέρω τα βιβλία του ξεχειλίζουν από πλήθος χαρακτήρων και πληροφοριών, υποπλοκών κλπ κλπ

Θα μεταφέρω εντυπώσεις όπως το διαβάζω.

[Δημήτρης]

 

 

Μεγάλη και βαθειά μου αγάπη η κυρία Μουρ. Έχω τα άπαντά της και τα διαβάζω σε τακτά διαστήματα. Το δε Χέλσγκαρντ το ξέρω απ' έξω...

 

(ΥΓ. Ποιά θα ήμουν άραγε αν δεν υπήρχε η Ωρόρα; )

 

KELAINO πολλοί είναι αυτοί που χρωστάνε πολλά στην Ωρόρα, όχι μονάχα εγώ και εσύ. Σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ αν έχω διαβάσει τίποτα άλλο εκτός από Σμιθ και Τζόιρυ από Moore, αλλά δεν μπορώ. Σε ποιες εκδόσεις έχεις τα άπαντα της; Μήπως είναι τα Fantasy Masterworks;

[Sileon]

Διάβασα το Sorcerer's House, τελευταίο βιβλίο του Gene Wolfe, που κυκλοφόρησε πριν κάνα μήνα. Πολλοί καλλιτέχνες στη μουσική, τον κινηματογράφο και τη λογοτεχνία, γνωστοί για το ιδιαίτερο ύφος τους, τις εμμονές τους, τις παράξενες επιλογές τους, άνθρωποι τέλος πάντων με ξεχωριστό ύφος, καινοτόμοι αλλά και δύσκολοι στην πρόσβαση, αποφασίζουν, όταν πια δεν έχουν τίποτα να αποδείξουν στον κόσμο, να δημιουργήσουν κάτι πιο προσβάσιμο. Μικρότερο, λιγότερο μπελαλίδικο αλλά συμπαγές και ουσιαστικό. Έτσι με αυτό το τελευταίο του βιβλίο ο ταλαντούχος συγγραφέας, έχοντας αποδείξει πως μπορεί να χειριστεί οτιδήποτε κατεβάσει το κεφάλι του, αποφασίζει να διηγηθεί μια ιστορία μικρότερη, με χιούμορ, η οποία διαβάζεται νεράκι.

Αυτή τη φορά φαίνεται πως καταπιάνεται με κάτι που θα μπορούσε να εκληφθεί ως μια μίξη αστικού τρόμου και φάνταζυ. Ως θεματολογία. Εννοείται πως πάλι ισοπεδώνει τους κανόνες του είδους αλλά και εν γένει της μυθοπλασίας, βγάζοντας την γλώσσα στον αναγνώστη. Όποιος, βέβαια, έχει μια τριβή με τα βιβλία του απλά θα καλοδεχτεί όλα τα γοητευτικά τερτίπια. Γιατί στην τελική αυτό που λέει τόσα χρόνια ο Wolfe είναι πως τα είδη της αφήγησης υπάρχουν μόνο για οριοθετούν τρόπους οπτικής. Αυτό που για κάποιον ειναι τρόμος, μπορεί να είναι μια έκφανση μια φάνταζυ ιστορίας, η οποία με τη σειρά της μπορεί να είναι ένα ξεστρατημένο μονοπάτι από μια sf ιστορία. Όλα είναι ένα.

Το απόλαυσα. Δεν είναι μεγαλειώδες σε σύλληψη αλλά είναι ένα βιβλίο που στέκεται στην κορυφή όπως ότι άλλο έχει βγάλει ο Wolfe. Ευκολοδιάβαστο, καλογραμμένο, ανατρεπτικό και αυτοσκαρκαστικό.

 

Ξεκίνησα το Let the right one in του John Ajvide Lindqvist. Ακόμα αρχή είμαι αλλά φαίνεται πολλά υποσχόμενο. Nixilio, του νου σου. Περιμένω κάτι πάρα πολύ καλό.

 

 

εδιτ δίκην υστερόγραφου: προχθές, σχολιάζοντας το fifth head of Cerberus, είπα πως το κόλλημα με το ύψος των χαρατήρων έχει βαθιά τις ρίζες του. Ο μπαγάσας, από τότε, αρχές '70, έως ό,τι έχω διαβασει φτάνοντας και σήμερα, εν έτη 2010 με το Sorcerer's.., είναι σκαλωμένος. Δεν υπάρχει λοιπόν περίπτωση να μην σχολιάσει το ύψος κάποιου, να συγκρίνει ύψη, υπογείως ή εμφανώς να καταλήξει στα προτερήματα του ψηλού θηλυκού και αρσενικού. Κατά σιγμές είναι εξαντλητικός καθώς προσπαθεί να μεταφέρει στον αναγνώστη τι νοείται ψηλός. Για παράδειγμα, απο το πρώτο του βιβλίο, σε ελεύθερη απόδοση,

"Μια ψηλή γυναίκα όταν εμφανίζεται σε ένα χώρο μαζεύονται όλοι οι άντρες γύρω της. Γι'αυτό και οι αδερφές της ή οι φίλες της φοράνε ψηλοτάκουνα για να μη νιώθουν μειονεκτικά".

Ή, "μια πολλή ψηλή γυναίκα, δηλαδή γύρω στο 1.80. Δηλαδή, όσο ο μέσος ψηλός άντρας".

Δηλαδή, μας έβγαλες την πίστη!

Μην κουράσω άλλο με παραδείγματα από το καινούριο του. Είναι βέβαιο πως όποιο βιβλίο του πιάσετε θα απαντήσετε αυτή την ιδιοτροπία του..

Edited May 7, 2010 by Sileon

[BladeRunner]

Διάβασα το Sorcerer's House, τελευταίο βιβλίο του Gene Wolfe, που κυκλοφόρησε πριν κάνα μήνα. Πολλοί καλλιτέχνες στη μουσική, τον κινηματογράφο και τη λογοτεχνία, γνωστοί για το ιδιαίτερο ύφος τους, τις εμμονές τους, τις παράξενες επιλογές τους, άνθρωποι τέλος πάντων με ξεχωριστό ύφος, καινοτόμοι αλλά και δύσκολοι στην πρόσβαση, αποφασίζουν, όταν πια δεν έχουν τίποτα να αποδείξουν στον κόσμο, να δημιουργήσουν κάτι πιο προσβάσιμο. Μικρότερο, λιγότερο μπελαλίδικο αλλά συμπαγές και ουσιαστικό. Έτσι με αυτό το τελευταίο του βιβλίο ο ταλαντούχος συγγραφέας, έχοντας αποδείξει πως μπορεί να χειριστεί οτιδήποτε κατεβάσει το κεφάλι του, αποφασίζει να διηγηθεί μια ιστορία μικρότερη, με χιούμορ, η οποία διαβάζεται νεράκι.

Αυτή τη φορά φαίνεται πως καταπιάνεται με κάτι που θα μπορούσε να εκληφθεί ως μια μίξη αστικού τρόμου και φάνταζυ. Ως θεματολογία. Εννοείται πως πάλι ισοπεδώνει τους κανόνες του είδους αλλά και εν γένει της μυθοπλασίας, βγάζοντας την γλώσσα στον αναγνώστη. Όποιος, βέβαια, έχει μια τριβή με τα βιβλία του απλά θα καλοδεχτεί όλα τα γοητευτικά τερτίπια. Γιατί στην τελική αυτό που λέει τόσα χρόνια ο Wolfe είναι πως τα είδη της αφήγησης υπάρχουν μόνο για οριοθετούν τρόπους οπτικής. Αυτό που για κάποιον ειναι τρόμος, μπορεί να είναι μια έκφανση μια φάνταζυ ιστορίας, η οποία με τη σειρά της μπορεί να είναι ένα ξεστρατημένο μονοπάτι από μια sf ιστορία. Όλα είναι ένα.

Το απόλαυσα. Δεν είναι μεγαλειώδες σε σύλληψη αλλά είναι ένα βιβλίο που στέκεται στην κορυφή όπως ότι άλλο έχει βγάλει ο Wolfe. Ευκολοδιάβαστο, καλογραμμένο, ανατρεπτικό και αυτοσκαρκαστικό.

 

Ξεκίνησα το Let the right one in του John Ajvide Lindqvist. Ακόμα αρχή είμαι αλλά φαίνεται πολλά υποσχόμενο. Nixilio, του νου σου. Περιμένω κάτι πάρα πολύ καλό.

 

 

εδιτ δίκην υστερόγραφου: προχθές, σχολιάζοντας το fifth head of Cerberus, είπα πως το κόλλημα με το ύψος των χαρατήρων έχει βαθιά τις ρίζες του. Ο μπαγάσας, από τότε, αρχές '70, έως ό,τι έχω διαβασει φτάνοντας και σήμερα, εν έτη 2010 με το Sorcerer's.., είναι σκαλωμένος. Δεν υπάρχει λοιπόν περίπτωση να μην σχολιάσει το ύψος κάποιου, να συγκρίνει ύψη, υπογείως ή εμφανώς να καταλήξει στα προτερήματα του ψηλού θηλυκού και αρσενικού. Κατά σιγμές είναι εξαντλητικός καθώς προσπαθεί να μεταφέρει στον αναγνώστη τι νοείται ψηλός. Για παράδειγμα, απο το πρώτο του βιβλίο, σε ελεύθερη απόδοση,

"Μια ψηλή γυναίκα όταν εμφανίζεται σε ένα χώρο μαζεύονται όλοι οι άντρες γύρω της. Γι'αυτό και οι αδερφές της ή οι φίλες της φοράνε ψηλοτάκουνα για να μη νιώθουν μειονεκτικά".

Ή, "μια πολλή ψηλή γυναίκα, δηλαδή γύρω στο 1.80. Δηλαδή, όσο ο μέσος ψηλός άντρας".

Δηλαδή, μας έβγαλες την πίστη!

Μην κουράσω άλλο με παραδείγματα από το καινούριο του. Είναι βέβαιο πως όποιο βιβλίο του πιάσετε θα απαντήσετε αυτή την ιδιοτροπία του..

 

Το "The Sorcerer's house" καλό θα ήταν να μεταφραζόταν στα ελληνικά. Απο τη περιγραφή του μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρον βιβλίο. Δεν ξέρω. Τα αγγλικά μου δεν είναι άσχημα, αλλά δεν νιώθω το ίδιο να διαβάζω ένα κείμενο στα αγγλικά όπως στα ελληνικά.

[Sileon]

Ειδικά ο Wolfe, Bladerunner, αξίζει να διαβαστεί στη γλώσσα του. Πίστεψέ με. Ούτε εγώ είμαι κανένας εξπέρ στα Αγγλικά, αλλά αξίζει η θυσία που θα κάνεις. Βρίθει αινιγματικων νεολογισμών, έξυπνων μπασταρδεμάτων της Αγγλικής με Ελληνικά, Λατινικά και Γερμανικά, που στα ελληνικά το κείμενο θα είναι σαν κακουρεμένο, αξιολύπητο σκυλί.

Το τελευταίο του, βέβαια, είναι πολυ πιο βατό και το κομμάτι της γλωσσοπλασίας είναι αισθητά μικρότερο. Οπότε φαντάζομαι η μετάφραση δε θα ειναι τόσο άσχημη. Αλλά και πάλι η γραφή του στο πρωτότυπο ειναι πανέμορφη.

 

Όπως και να 'χει, μάλλον θα περιμένεις πολύ για την μετάφραση του συγκεκριμένου.

 

 

[manstredin]

Τελείωσα τον Απόκρημνο Χρόνο του Περικλή Μποζινάκη. Ο συγγραφέας χειρίζεται εκπληκτικά την γλώσσα, σε μερικά σημεία έμεινα...με το στόμα ανοιχτό. Είναι αρκετά βαρύ και μπορώ να πω με κατέθλιψε, αλλά οι εικόνες που έπλασε στο μετα-αποκαλυπτικό, θα έλεγα, σκηνικό της Αθήνας με αποζημίωσαν και με το παραπάνω. Η πλοκή είναι ενδιαφέρουσα και κύλησε πιο γρήγορα από ότι περίμενα (δεν ξέρω γιατί, αλλά πριν το διαβάσω είχα σχηματίσει την εντύπωση πως θα είναι πιο αφηρημένο από ότι εν τέλει ήταν). Έχει σκηνές στις οποίες κρατούσα την ανάσα μου, ενώ οι χαρακτήρες είναι δουλεμένοι, τρισδιάστατοι. Επίσης, το συγκεκριμένο βιβλίο έκρυβε και μια έκπληξη για μένα αφού ένας από τους χαρακτήρες έχει το παρατσούκλι κύριος Ψάρι, που είναι το παρατσούκλι του δικού μου κεντρικού ήρωα στην Ενυδρία.

Τώρα ξεκινάω το Κρυφτό του Ketchum, γιέα!!!

[manstredin]

Τελείωσα το Κρυφτό του Ketchum , αυτό κι αν ήταν γρήγορο! Το πρώτο μέρος του βιβλίου μου άρεσε πάρα πολύ. Ωραίο χτίσιμο χαρακτήρων, ωραία ατμόσφαιρα, ανατριχιαστική μέσα στην απλότητά της. Ωστόσο, το δεύτερο μέρος, εκεί που αρχίζει για τα καλά η δράση, δεν με κέρδισε 100%. Η κατάληξη μου θύμισε αρκετά τους κακούς της Νεκρής Σαιζόν, αλλά με αποζημίωσε το τελευταίο κομμάτι, εκτός πλοκής, που στην ουσία ο συγγραφέας μας αποκαλύπτει την "πηγή" έμπνευσής του για το συγκεκριμένο έργο του.

Επίσης και η μετάφραση ήταν πολύ καλή δουλειά.

[Mort13]

On Her Majesty's Secret Service, του Ian Fleming

 

Είναι το πρώτο βιβλίο που έγραψε ο Fleming αφού ξεκίνησαν να γυρίζονται οι ταινίες του James Bond κι αυτό φαίνεται καθώς είναι πιο "κινηματογραφικό" από τα άλλα. Σαφώς ένα από τα καλύτερα της σειράς.

[BladeRunner]

Αυτά τα δυο βιβλία που διάβασες Βάγια είναι εδώ και κάμποσο καιρό στη λίστα αγορών, αλλά δεν έχουν μπει ακόμα στη λίστα με τα αγορασμένα. Που θα μου πάει όμως, θα μπουν. Προς το παρόν, αγόρασα το "Ψευδή σημεία επαφής"-μεταξύ των διαφόρων που αγόρασα τις τελευταίες μέρες- του Οδυσσέα Ανδρούτσου (δεν κάνω πλάκα) και το διαβάζω αυτή τη στιγμή. Δεν έχω συνηθίσει αφήγηση που γίνεται σε δεύτερο πρόσωπο, αλλά δεν με κουράζει τουλάχιστον. Διακρίνω το χιούμορ και προβλέπω καταιγιστική δράση αν λάβω υπόψιν τις πρώτες σελίδες.

Edited May 8, 2010 by BladeRunner

[D'Ailleurs]

Nick Hornby - High fidelity

 

 

Is it possible to share your life with someone whose record collection is incompatible with your own? Can people have terrible taste and still be worth knowing? Do songs about broken hearts and misery and loneliness mess up your life if consumed in excess?

For Rob Fleming, thirty-five years old, a pop addict and owner of a failing record shop, these are the sort of questions that need an answer, and soon. His girlfriend has just left him. Can he really go on living in a poky flat surrounded by vinyl and CDs or should he get a real home, a real family and a real job? Perhaps most difficult of all, will he ever be able to stop thinking about life in terms of the All Time Top Five bands, books, films, songs - even now that he's been dumped again, the top five break-ups?

[Naroualis]

Τελείωσα μέσα στην εβδομάδα:

 

-Η Καταστροφή, Μάκης Πανώριος: διηγήματα που πλησιάζουν περισσότερο το μαγικό ρεαλισμό και ελάχιστα την εφ. Δεν ήταν άσχημα, αλλά σιγουρα ήταν κουραστικά στην ανάγνωσή τους.

 

-Shadow Prowler, Book One of the Chronicles of Siala, Alexey Pehov: Βραβευμένος και πολυδιαβασμένος συγγραφεάς φαντασίας στη Ρωσσία. Διότι στη Ρωσσία έχει μεγάλη αγορά και τα βραβεία τους έχουν αντίκρισμα στις πωλήσεις. Πρώτη φορά μεταφράζεται στα αγγλικά και έχω την εντύπωση ότι το βιβλίο θα είναι το πρώτο ενός "ρεύματος" μεταφράσεων και ανακαλύψεων άξιων συγγραφέων φάντασυ που γράφουν σε μη αγγλικές γλώσσες... (Εντάξει, μπορείτε να μετρήσετε τον Σαπκόφσκι με τον Witcher Γκεράλτ της Ρίβια σαν πρώτο, αλλά εκείνος είχε το πολύ ισχυρό μπακ απ από το παιχνίδι. Ο Πεχώφ πετάει σόλο.) Το βιβλίο είναι ένα μείγμα Βλάντ Τάλτος (δηλαδή φάντασυ νουάρ) και Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, αλλά λόγω του διακριτικά ρώσσικου αρώματος που φέρει είναι πολύ ευχάριστο και καθόλου βαρετό. Ασφαλώς έχω διαβάσει και καλύτερα βιβλία, αλλά αυτό είναι καλύτερο από πολύ περισσότερα.

 

Χμ. Νομίζω θα κάνω μια ωραία παρουσίαση για το βιβλίο. Χμ.

 

(Και δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμη η συνέχεια και πρέπει να περιμενω. Χρμφ.)

Edited May 9, 2010 by Naroualis

[Nihilio]

O Luckyenko ήταν ο πρώτος, ο Sapkowski o δεύτερος και συνεχίζει. Μου φαίνεται θα τον τσεκάρω κι αυτόν τον Pehov, Ευθυμία.

[Naroualis]

Χα, ναι κι ο Λουκιανένκο. Μάλιστα ο μεταφραστής του Λουκιανένκο είναι ο ίδιος με του Πεχόφ. Δεν τον μέτρησα γιατί τον θεώρησα χορρορά. Ενώ οι άλλοι δύο είναι καθαρά φαντασάδες.

 

Πάντως, το βιβλίο έχει τις (φανερότατες) αδυναμίες του. Αν έχεις τη δυνατότητα, άσε να ανεβάσω την παρουσίαση και μετά κρίνεις αν θες στ' αλήθεια να το διαβάσεις.

[Naroualis]

Τελείωσα τον Πύργο των Σκιών, του Drew Bowling. Φάντασυ, με αγόρι που ο αδελφός του θέλει να το σκοτώσει για να ξυπνήσει έναν δαίμονα που θα φέρει το τέλος του κόσμου. Μπλέκεται ένας τυχοδιώκτης που έχει τώρα πια αφιερωσει τη ζωή του στη σωστή ανατροφή της κόρης του κι ένας μάγος που ενσαρκώνει την τελευταία ελπίδα αυτού του είδους της μαγείας. Ξεκινάει απελπιστικά αδύναμα, με εντελώς παιδιάστικα λάθη πλοκής, ατμόσφαιρας, αληθοφάνειας κλπκλπκλπ, αλλά χτίζει σιγά-σιγά και ατμόσφαιρα και χαρακτήρες. Μετά τη σελίδα 50 μάλιστα αρχίζει να γίνεται πραγματικά ενδιαφέρον και δε μπορείς να το αφήσεις κάτω, παρά που κάθε τόσο ξεπετιούνται μικροί λόξιγκες, που φανερώνουν την αρχική αδεξιότητα του κειμένου. Το δε τέλος ξαναπέφτει στην παγίδα των παιδικών λαθών και αποδυναμώνεται ενώ περιμένεις πράμματα και θάμματα. Πάντως διαβάζεται ευχάριστα και φαίνεται ότι ο νεαρός (25 ετών σήμερα, αλλά το εξέδωσε το 2006 που ήταν 21) έχει και προοπτικές και εξελισσόμενη πένα.

 

Δεν ξέρω αν θα έπρεπε να το αναφέω εδώ, όμως η επιμέλεια του βιβλίου δεν είναι και από τις καλύτερες.

[Naroualis]

Τελείωσα το Ίδας ο Μέγας, οι τελευταίες μέρες της μυθικής Ατλαντίδας, του Μιχαήλ Κοκκινάρη. Παράξενο βιβλίο, καθαρό φάντασυ, με όλα του τα σεπρεπά, αλλά με το ελάτωμα να είναι γραμμένο ως πολιτικοστρατιωτική ανάλυση. Λίγες οι σκηνές με διάλογο και πλοκή ή ανάπτυξη χαρακτήρων. Όλο το βάρος ήταν στο πώς και το γιατί των πολεμικών συρράξεων και των πολιτικών κινήσεων.

 

Αν και έχει την αξία του, μου ήταν δύσκολο να το τελειώσω. Αρχικά ο συγγραφέας επιδεικνύει το σύνδρομο του mainstream λογοτέχνη: για να τολμήσει να γράψει κατι φανταστικό, πρέπει πρώτα να το δέσει με το σήμερα και την πραγματικότητα με τον γνωστό τρόπο (λίθινες πλάκες με γραμμένη την ιστορία από έναν αυτόπτη μάρτυρα, που επέζησαν στην κατοχή μιας οικογένειας). Επιπλέον ο Κοκκινάρης έχει το (κακό για μένα) συνήθειο να αλλάζει παράγραφο μετά από κάθε τελεία που βάζει και το βιβλιο μοιάζει να διαρκεί όχι 460 σελίδες αλλά τουλάχιστον χίλιες.

 

Τα καλά νέα είναι ότι πίσω από τα όποια τεχνικά προβλήματα, η ίδια η ιστορία, η ιδέα και η επιλογή της πλοκής είναι καταπληκτική. Έχει όλες τις συμβάσεις του φάντασυ, και μάλιστα του επικού, με γιγαντιαία μεγέθη να μπλέκονται, με ονόματα άκρως αναγνωρίσιμα, με μια εξαιρετική εξήγηση για το χτίσιμο των πυραμίδων και την καταγωγή των Φοινίκων, με εκμετάλλευση όλων των δυνατοτήτων που παρέχει η γνώση της αρχαίας ελληνικής ιστορίας και των μοντέρνων αρχαιολογικών ανακαλύψεων. Νομίζω ότι όποιος καταφέρει και ξεπεράσει το σκόπελο της μορφής του κειμένου (βλ. τα περί πολιτικοστρατιωτικής ανάλυσης) θα ανακαλύψει ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο.

[Adicto]

Διαβάζω το Κουρδιστό Πουλί του Μουρακάμι. Το έχει διαβάσει κανείς άλλος να μεταφέρει εντυπώσεις;

[D'Ailleurs]

 

These three classic SF stories follow the adventures of Ragnar the Space Wolf, from his recruitment by the Space Marines on the savage world of Fenris to his aventures amongst the stars. Whether Ragnar and his friends are fighting orks, mutants, or the foul forces of Chaos, adventure is never far behind!

[KELAINO]

Μεγάλη και βαθειά μου αγάπη η κυρία Μουρ. Έχω τα άπαντά της και τα διαβάζω σε τακτά διαστήματα. Το δε Χέλσγκαρντ το ξέρω απ' έξω...

 

(ΥΓ. Ποιά θα ήμουν άραγε αν δεν υπήρχε η Ωρόρα; )

 

KELAINO πολλοί είναι αυτοί που χρωστάνε πολλά στην Ωρόρα, όχι μονάχα εγώ και εσύ. Σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ αν έχω διαβάσει τίποτα άλλο εκτός από Σμιθ και Τζόιρυ από Moore, αλλά δεν μπορώ. Σε ποιες εκδόσεις έχεις τα άπαντα της; Μήπως είναι τα Fantasy Masterworks;

 

 

Συγνώμη για την αργοπορημένη απάντηση, και ναι, αυτό είναι. Με τη Μέδουσα του Καραβάτζιο στο εξώφυλλο. Black Gods and Scarlet Dreams. Έτσι, έτσι!

[Naroualis]

Τελείωσα το Πηγάδι στο Τέλος του Κόσμου (γουέλ, όχι ολόκληρο, αλλά το πρώτο βιβλίο) του William Morris και νιώθω απέραντη ανακούφιση που έληξε το μαρτύριο. Ξέρω ότι μια κακή μετάφραση μπορεί να χαντακώσει ένα βιβλίο, αλλά δυστυχώς, μια πολύ καλή μετάφραση (όπως αυτή του Βλαντή) δεν μπορεί να το σώσει. Δείχνει την ηλικία του με τέτοιον τρόπο που οι ήρωές του μου είναι βαρετοί έως και εντελώς ενοχλητικοί. Κάποιες φορές μάλιστα με ενοχλούν έως την οργή. Δεν ξέρω τι θέση έχει ο Μόρρις στην αγγλική ή την παγκόσμια λογοτεχνία, στο μυαλό μου και την καρδιά μου όμως έχει κοπεί από τους προκριματικούς.

[Naroualis]

Τελείωσα το Σμαράγδια Με Ασήμι, το πρώτο βιβλίο της σειράς Ουροβόρος Κρίνος, της Ελίζας Πολιτσοπούλου. Σχόλια στο σχετικό τόπικ.

[Mort13]

Cerulean Sins, της Laurell K. Hamilton

 

Άλλοι 2 εραστές για την Ανίτα, σεξ, σεξ, πολύ σεξ, ένα αστυνομικό μυστήριο που φαίνεται να μπήκε τελευταία στιγμή γιατί κάποιος είπε "Ώπα ρε παιδιά, πρέπει να λύσει κάποιο έγκλημα η Ανίτα ανάμεσα σε όλες τις σκηνές σεξ"... Το μόνο που άξιζε κάπως ήταν οι πολιτικές/διπλωματικές βαμπιρικές ίντριγκες.

[Μάρβιν ΑΑΠ]

Αυτόν τον καιρό, μαζί με το Memories of Ice, του Έρικσον, διαβάζω τα Γενέθλια του κόσμου, της Λε Γκεν. Διηγήματα από τον κύκλο του Χάιν, όσα έχω διαβάσει μέχρι στιγμής. Όσο κι αν είναι η αγαπημένη μου, όσο κι αν οι ιδέες τους διατηρούν το στοιχείο του ξαφνιάσματος και της υπόγειας ειρωνείας για τον κόσμο μας, δεν μπορώ παρά να παραδεχτώ πως κάτι, λίγο, μου λείπει από αυτό που είχα συνηθίσει ως τρόπο γραφής της.