Jump to content

Γυναίκες στη Φανταστική Λογοτεχνία


Βάρδος

Recommended Posts

Ας κάνουμε μια ιστορική αναδρομή, όπως μου έρχεται τώρα στο μυαλό.

 

Σε παλιές ιστορίες φαντασίας, ο ρόλος των γυναικών είναι, κατά κανόνα, παθητικός. Οι γυναίκες δεν κάνουν σχεδόν ποτέ κάτι το σημαντικό που επηρεάζει την ιστορία: περιμένουν τον γενναίο ιππότη να τις σώσει από τον πύργο, ή απλά υπάρχουν, χωρίς όμως να δρουν.

 

Αργότερα, το μοτίβο αυτό συνεχίστηκε και κανείς δε σκέφτηκε να το αλλάξει, καθότι πίστευαν ότι οι άντρες διαβάζουν ιστορίες φαντασίας συνήθως, οπότε οι γυναίκες δε χρειάζεται να παίζουν και τόσο μεγάλο ρόλο. Καθώς ο καιρός περνούσε, συνειδητοποιήσαν ότι υπάρχει τελικά και γυναικείο κοινό για αυτού του είδους της ιστορίες. Έτσι, άρχισε η νέα μόδα, και έβλεπες το εξής: Ένας κόσμος ανδροκρατούμενος όπου, ξαφνικά (και συνήθως χωρίς καλή αιτιολογία), μία γυναίκα ήταν φοβερή πολεμίστρια, τετραπέρατη, πανέξυπνη επιστήμων, και γενικά μπορούσε να βάλει τα γυαλιά στους περισσότερους άντρες μέσα στην ιστορία (εκτός ίσως από τον πρωταγωνιστή, και ειδικά προς το τέλος).

 

Δυστυχώς, ακόμα πολλές ιστορίες κινούνται σε αυτό ή στο προηγούμενο μοτίβο. Υπάρχουν, όμως, και εξαιρέσεις. Για παράδειγμα, στο A Song of Ice and Fire μπορεί η κοινωνία να είναι ανδροκρατούμενη, αλλά οι γυναίκες είναι ενεργές και επηρεάζουν τα γεγονότα. Οι πολεμίστρια είναι εξαιρέσεις, όπως η Bryan (sp?), και συνήθως είναι πολεμίστριες επειδή, για τα δεδομένα του κόσμου, δεν μπορούν να κάνουν κάτι άλλο (πχ, η Bryan είναι άσχημη και υπερβολικά σωματώδης). Στο Malazan Book of the Fallen οι γυναίκες και οι άντρες φαίνεται πως ανταλλάζουν ρόλους ισότιμα.

 

Ποια είναι η δική σας άποψη για όλα αυτά τα μοτίβα και την εξέλιξη του είδους, όσον αφορά την παρουσία των γυναικών;

 

Προσωπικά, ούτε το πρώτο μοτίβο (η γυναίκα-γλάστρα) μου αρέσει, ούτε το δεύτερο (η γυναίκα-ζούπερμαν). Κλίνω περισσότερο προς την ισοτιμία των φύλων μέσα σε μια ιστορία, ή τουλάχιστον να μπορούν να επηρεάσουν εξίσου τα γεγονότα που διαδραματίζονται, έστω και με διαφορετικούς τρόπους.

Link to comment
Share on other sites

Κλίνω περισσότερο προς την ισοτιμία των φύλων μέσα σε μια ιστορία, ή τουλάχιστον να μπορούν να επηρεάσουν εξίσου τα γεγονότα που διαδραματίζονται, έστω και με διαφορετικούς τρόπους.

 

Συμφωνω με αυτό. Αυτό που κοιτάω γενικά είναι οι ρόλοι να ανταποκρίνονται στην ιστορία και στο πλαίσιο της. Αν είναι να βασίσεις το ρόλο ενός χαρακτήρα απλά και μόνο στο φύλο θα βγει μια βλακεία. Το πολύ politicaly correct με χάλάει. Αν ένας γυναικείος χαρακτήρας είναι κτισμένος για να είναι στην κουζίνα και να περιμένει τον ιππότη δε θα με χαλάσει, το ίδιο αν είναι κτισμένος να σφάζει σαν τη Ζίνα. Όπως και με τους άντρες αντίστοιχα. Γενικά καθότι όλοι ανεξαρτήτως φύλου μπορούν να κάνουν τα πάντα (και κυρίως στη φανταστική λογοτεχνία), είναι θέμα ιστορίας το αν θα μ αρέσει η επιλογή του συγγραφέα ή όχι. Τώρα αν κάποιος είναι "φαλλοκρατης" και όλες οι γυναικες στα βιβλία του είναι ηλίθιες ή αν κάποια ειναι "φεμινιστρια" και όλες οι γυναίκες είναι σουπεργούμαν, αυτό θα με εκνευρίσει, αλλά η παρουσία γυναικών στις ιστορίες δεν είναι κάτι το οποίο ψάχνω να βρω.

 

Παρόλαυτα, μου άρεσε στον Έρικσον αυτή η ισοτιμία, όπως και στο starship troopers.

Οι γυναίκες στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών θα σήκωναν συζήτηση....πάντως και κει υπάρχει μια ισοτιμία, αν και επηρεάζουν λίγο την ιστορία απο τα μετοπισθεν...

Ο Μάγος του Feist είχε ενδιαφέρουσα παρουσίαση των γυναικών...

Τι άλλο?Διαπιστώνω ότι όντως δεν έχω αναλύσει τα βιβλία που έχω διαβάσει απο αυτή την σκοπια....

Link to comment
Share on other sites

Ο Μάγος του Feist είχε ενδιαφέρουσα παρουσίαση των γυναικών...

 

:eek:

:D

 

Με παραξενεύεις. Οι γυναίκες στα βιβλία του Feist μού φαίνονται απλά γλάστρες. Εκτός από τη δεύτερη γυναίκα του Pug, η οποία νομίζω είναι και η μόνη εξαίρεση.

Link to comment
Share on other sites

Χεχε :rolleyes:

Μα είναι γλάστρες! Απλά είναι έξυπνες και δυναμικές γλάστρες! :D

Δηλ δεν είναι η κλασσική γυναικούλα που φέρνει τις παντόφλες, αλλα είναι η άλλη κλασσική γυναικούλα που την ώρα που θα φέρνει τις παντόφλες θα δίνει σωστες συμβουλές για την διοικηση του βασιλείου....και θα γκρινιαζει που ο αντρας/αδερφος της μπαινει σε κινδυνο, αλλά καταλαβαίνει κατα βάθος τα βάρη των αντρων και τo δέχεται. Καταλαβαίνεις....

Η "δεύτερη" γυναίκα του Pug????

Link to comment
Share on other sites

Χεχε :rolleyes:

Μα είναι γλάστρες! Απλά είναι έξυπνες και δυναμικές γλάστρες! :D

Δηλ δεν είναι η κλασσική γυναικούλα που φέρνει τις παντόφλες, αλλα είναι η άλλη κλασσική γυναικούλα που την ώρα που θα φέρνει τις παντόφλες θα δίνει σωστες συμβουλές για την διοικηση του βασιλείου....και θα γκρινιαζει που ο αντρας/αδερφος της μπαινει σε κινδυνο, αλλά καταλαβαίνει κατα βάθος τα βάρη των αντρων και τo δέχεται. Καταλαβαίνεις....

 

Πάει καιρός που έχω να διαβάσω το Magician, αλλά δε θυμάμαι κάτι πολύ χτυπητό. Γυναικείοι χαρακτήρες είναι η Anita, η Carline, και η πρώτη γυναίκα του Pug (δε θυμάμαι το όνομά της), σωστά; Τι προσφέρουν στην ιστορία; Εμένα τουλάχιστον μου δόθηκε η εντύπωση ότι προσφέρουν ελάχιστα πράγματα, απ'ό,τι θυμάμαι.

 

Η "δεύτερη" γυναίκα του Pug????

 

Είναι μετά, στο SerpentWar Saga.

Link to comment
Share on other sites

Οι μορφές από τις οποίες περνάει η γυναίκα στη λογοτεχνία (γενικότερα λιγάκι αλλά όλα τα είδη έχουν παρεισφρήσει στην f) είναι πολύ περισσότερες από αυτές τις δύο, αν και μάλλον εντάσσονται, χοντρικώς τουλάχιστον στη διάκριση αυτή.

 

Συμφωνώ μάλλον με την ισότητα, αλλά τη θέλω να υποστηρίζεται από τον κόσμο και την ιστορία. Δε μ’αρέσει δηλαδή η ισότητα για την ισότητα, αν γίνομαι κατανοητή.

 

Ένα βιβλίο που είναι αξιοσημείωτη η ισότητα μεταξύ των δύο φύλων, υποστηρίζεται καλά από την ιστορία και λειτουργεί είναι Η μπαλάντα του Πανδοχέα. Με τις τρεις γυναίκες (?) που δε ζουν σε έναν κόσμο όπως αυτών που είναι φτιαγμένος για τα drow με καθαρά μητριαρχική δομή κοινωνίας κτλ, αλλά εξ αρχής ο κόσμος τους οφείλει σεβασμό/φόβο/αδιαφορία, ισάξια με αυτήν που οφείλει σε έναν άντρα.

 

Και έπειτα υπάρχει και η κυρία Λεγκέν και τα πανέμορφα διηγήματα της. Και ο Τζόρνταν, ο οποίος αν και δε μ'αρέσει ιδιαίτερα μάλλον, κρατάει καλά τα ηνία μιας γυναικοκρατούμενης (χμμ) κοινωνίας, ή τουλάχιστον μιας κοινωνίας που έχει την εντύπωση πως είναι γυναικοκρατούμενη.

 

Σαν πρότυπα υπάρχουν ακόμα: η γυναίκα-εκδίκηση, η γυναίκα-ομορφιά, η γυναίκα-μυστήριο (όπως λέμε μικυ μυστήριο :p) ...χμμμ, κάπου τα έχω βρει αυτά μαζεμένα, αλλά τώρα είναι πολύ αργά για να το βρω (5:30 η ώρα το πρωί), θα επανέλθω....

Edited by Nienor
Link to comment
Share on other sites

Μήπως και οι άντρες; Αυτοί δεν καλούνται και στην λογοτεχνία και στην πραγματικότητα να παίξουν έναν τόνο στερεοτυπικούς ρόλους; Όλοι μας... Δεν είμαι μόνο η καλη νοικοκυρά και η damsel-in-distress στερεοτυπικοί ρόλοι. Ακόμα και η φεμινίστρια που μισεί όλους τους άνδρες στερεότυπο είναι.

Link to comment
Share on other sites

Στο Magician έχεις δίκιο, αυτες είναι οι κύριες γυναίκες (συν η βασίλισσα των ξωτικών) και ναι μεν δεν έχουν μεγάλο ρόλο στην πλοκή, αλλά τους αφιερώνεται "χώρος" στη διήγηση, με τη ματιά που ανέφερα, γεγονός που το αντισταθμίζει. Δεν είναι απούσες.

Link to comment
Share on other sites

Ελπίζω το θέμα να μην έχει γίνει καθαρά φεμινιστικό...

Η γνώμη μου είναι ότι οι γυναίκες στην φανταστική λογοτεχνία, απεικονιζόμενες από άνδρες, είναι φυσικό να έχουν επιμέρους ρόλο λαμβάνοντας υπόψη ότι ένας αρσενικός συγγραφέας (μιλάω για τα 9/10 των συγγραφέων, ε;) δεν μπορεί να αντιληφθεί τόσο τον τρόπο σκέψης μιας κοπέλας, πόσο μάλλον αν το κάνει ρεαλιστικά.

Τι θέλω να πώ:

Όχι, δε λέω πως η γυναίκα είναι ένα τεράστιο μυστήριο

Όχι, δε νομίζω ότι κάνουν καλά\

Αλλά είμαι σίγουρος ότι δεν μπορώ να συμμεριστώ την ψυχολογία ενός ατόμου του άλλου φύλου τόσο ώστε να της δώσω μια ολοκληρωμένη και σωστή διάσταση. Ακόμη και η φυσιολογία της γυναίκας και ο ρόλος της σαν μητέρας μπορεί να είναι ιερός σε μια ιστορία. Μπορεί λογου χάρη, μια φυλή να ορκίζεται να μην βλάψει ποτέ γυναίκα, σεβόμενες την ικανότητά τους να κυοφορούν ή μπορεί για αυτούς οι γυναίκες να είναι θεϊκά πλάσματα. Οι γυναίκες από αυτή τη φυλή θα έχουν μια ψυχολογία διαφορετικότερη από του άνδρα και μια άλλη αντίληψη του κόσμου!

Link to comment
Share on other sites

Μήπως και οι άντρες; Αυτοί δεν καλούνται και στην λογοτεχνία και στην πραγματικότητα να παίξουν έναν τόνο στερεοτυπικούς ρόλους; Όλοι μας...

 

Σαφώς, υπάρχει κι αυτό το φαινόμενο. Αλλά, ιδιαίτερα στα παλιότερα λογοτεχνήματα, δεν είναι πιο έντονο με τους γυναικείους χαρακτήρες;

 

Δεν είμαι μόνο η καλη νοικοκυρά και η damsel-in-distress στερεοτυπικοί ρόλοι. Ακόμα και η φεμινίστρια που μισεί όλους τους άνδρες στερεότυπο είναι.

 

Και πάλι, σωστή. Δεν ανέφερα τα πάντα στο πρώτο μου post. Μπορείτε να το επεκτείνετε όσο θέλετε, εννοείται.

Link to comment
Share on other sites

Η αρχετυπική γυναίκα είναι φύσην αντι-ήρωας.

Δεν υπάρχει θέμα ισότητας στη λογοτεχνία. Θα υπάρχουν όσοι άντρες(ή και καθόλου) και όσες γυναίκες(ή και καθόλου) κεντρικοί χαρακτήρες χρειάζονται στην ιστορία και ο καθένας θα έχει όσο βασικό ρόλο όσο πρέπει να έχει ανάλογα με το πνεύμα της ιστορίας.

Μου αρέσει οποιαδήποτε παραλλαγή, εξαίρεση και υπερβολή αρκεί ο συγγραφέας να φάινεται ότι την έβαλε γιατί γούσταρε και γιατί έχει σκοπό να βγάλει λαβράκι απ' αυτό και όχι για να το παίξει κάπως ή να διευρύνει το κοινό του.

Link to comment
Share on other sites

Earthsea series, Tehanu; enough said...

 

Ναι, το ΒΟΥΚΟΛΙΚΟ βιβλίο της σειράς που είχε γίνει αρκετά βαρετό, λαμβάνοντας υπόψη ότι οι δυο ηρωίδες αν και στο προσκήνιο δεν έκαναν πραγματικά κάτι για να επιβληθούν στο χώρο, απλώς υπήρχαν.

Ντάξει, το τέλος ήταν έκπληξη...

Link to comment
Share on other sites

Μα αυτό είναι το νόημα του Τεχανού και το εξηγεί η ίδια η Τενάρ απο την αρχή! Γιατί πήρε την απόφαση να μην ασχοληθεί με τη μαγεία και να γίνει μια "απλή" γυναίκα! Η διαφορά μεταξύ αυτού και του Γκέντ που κόντεψε να τρελαθεί χωρίς δυνάμεις. Και η μεταστροφη του Γκεντ μετά που το δέχτηκε.

Δεν βασίζεται στην πλοκή, σύμφωνοι, αλλά έχει πολλά να δώσει για τους χαρακτήρες. Τι να πώ, ίσως να πρόκειται για ένα "γυναικείο" βιβλίο-αν και δε μ αρέσουν τέτοιες ταμπέλες.

Link to comment
Share on other sites

Δε νομίζω ότι είναι γυναικείο βιβλίο· είναι, όμως, ένα βιβλίο χαρακτήρων. Ούτως ή άλλως, η πλοκή δεν είναι κάτι πολύ γενικό για ν' αναφέρεται συνέχεια σ' έννοιες όπως η ίντριγκα, ο πόλεμος, και τα τοιαύτα; Εν αντιθέσει, αναφέρεται στο «πλέξιμο» των γεγονότων, πράγμα που το Τεχανού έχει...

Link to comment
Share on other sites

RaspK Fog συμφωνώ με αυτό που λες τώρα, διαφωνώ με την αναφορά του Τεχανού εδώ. Δεν είναι ένα βιβλίο στο υπάρχει η "θέση" της γυναίκας μέσα στην κοινωνία. Είναι ένα βιβλίο που μιλάει για την φύση των δύο φύλων, ανάμεσα σε πολλά διαφορετικά νοήματα.

 

Ένα βιβλίο χαρακτήρων είναι επειδή πατάει επάνω στις βάσεις της φύσης και λεπτών λειτουργιών του ανθρώπινου μυαλού, όχι σε κάποια ταξική ή κοινωνική ισότητα/ανισότητα.

Link to comment
Share on other sites

Εγώ αυτό που ακτάλαβα ήταν ότι το Τεχανού ήθελε να μας δείξει αυτό που υπήρχε πέρα από τον κόσμο των Τυχοδιωκτών μάγων, την ανδροκρατούμενη πλευρά του κόσμου και πώς ζούσαν τη ζωή τους οι πιο απλοί αλλά με τον τρόπο τους ξεχωριστοί άνθρωποι της.

 

Το κακό είναι ότι το έκανε μετά από το Farthest Shore, το πιο εντυπωσιακό της βιβλίο και με ξενέρωσε. Η αλλαγή παραήταν απότομη...

 

Η Le Guinn πάντως έχει μια ιδιαίτερη ικανότητα να παρουσιάζει την δυική φύση του ανθρώπου με τις ιστορίες της, κάτι που είδα και στο Left Hand Of Darkness...

Link to comment
Share on other sites

Η «απότομη» αλλαγή, στην οποία αναφέρεσαι, Ατρελεγή, ήρθε 20 χρόνια μετά...

Link to comment
Share on other sites

  • 2 weeks later...

Δειτε εδω τι ειπε ο Μουρκοκ:

 

To me The Night Land, though bearing the stamp of a real visionary, was a bit of a shambles, as if he didn't really know what to do with his material, which was enough for several different books. His horror of women seemed to fill it, or so I read it. But that's not unusual in the Gothic, either, with which it has some affinities. The sexism and racism which was endemic in much of the work written at least before WW2 can't always be ignored and spoils a lot of work for me. Interesting, as I've said elsewhere (prob. Wizardry and Wild Romance) that so many of these guys were either bachelors or had unsatisfactory relationships with women or, as in Lewis's case, came to marriage late in life. A preponderence of single blokes a bit leery of women. Sometimes it seems only Dunsany, Tolkien and Leiber emerge as people with relatively ordinary relationships with women. Gynophobia pretty strong in Lovecraft, too. But you could probably extend that argument to the likes of Hemingway and several of his contemporaries. It's Hemingway's racism and sexism which makes him a less than great writer in my view.

 

Εσεις πιστευετε οτι η εργενικη ζωη οδηγησε πολλους σε κακη απεικονιση ερωτικων σχεσεων αλλα και ως ενα βαθμο στη "φαλλοκρατια" που επικρατει σε ορισμενα εργα φαντασυ;

Α,παρεπιπτοντως εδω ο Μαικ ειναι με το μερος του Τολκιν και του Ντανσανυ!Γιατι-οκ-τον Λαιμπερ τον πηγαινε αλλα αυτους τους δυο...

Link to comment
Share on other sites

Ίσως γιατί αυτοί οι συγγραφείς δεν είναι κατ' αυτόν τον τομέα κακοί, παρά ότι ακούω κάθε φορά (συγγνώμη, δεν άντεξα να μην το πω, ξέροντας πόσο λάτρευε τη γυναίκα του ή την ιστορία της Luthien/Tinuviel), ενώ άλλοι είχαν όντως προβλήματα: Πω, Λάβκραφτ, κ.λ.π.

 

Μου θυμίζει το τραγελαφικό γεγονός εκείνου του σεξολόγου που πέθανε παρθένος...

Link to comment
Share on other sites

Την Κόμη της Μέδουσας του Lovecraft την έχει διαβάσει κανείς; Αν όχι κάντε το να δείτε ένα παράδειγμα μισογυνισμού που πραγματικά τρομάζει (τουλάχιστον εμένα με τρόμαξε)

Link to comment
Share on other sites

Μου αρέσει και το πρότυπο των γυναικών που εμφανίζεται στο Μάκβεθ του Σαίξπηρ, το Dune (Bene Gesserit) και τη Γαιοθάλασσα (Serret). Αν θέλει κάποιος να δεί μια σχετική ταινία, πολύ καλό είναι το Throne of Blood του Kurosawa. Οι γυναίκες αυτές από μόνες τους δεν έχουν απαραίτητα κάποια δύναμη (δεν είναι ικανές πολεμίστριες ούτε κυβερνούν μόνες τους βασίλεια, εξαιρώ την Alia ), αν και μπορεί να έχουν (βλ. Bene Gesserit , κατά προτίμηση ικανότητες που θυμίζουν μαγεία, αλλά δεν είναι άμεσα αισθητές, ας πούμε προφητεία ή έλεγχος του νού/μεταβολισμού, η Serret εξαιρείται γιατί κάνει μαγεία). Αυτό που τους δίνει την ισχύ τους είναι η μεγάλη τους επιρροή πάνω στους ισχυρούς της ημέρας, είτε απλά μέσω κρεβατομουρμούρας και ενίσχυσης, καταπίεσης ή κατάλληλης διοχέτευσης κάποιων τάσεων έμφυτων στους ηγεμόνες που επηρρεάζουν είτε μέσω χρήσης του προηγούμενου σε συνδυασμό με τις υπερφυσικές ικανότητές τους, ουσιαστικά η κατάλληλη χρήση των γνώσεών τους πάνω στους ανθρώπους(που συνήθως είναι εμπειρικές).

Link to comment
Share on other sites

Έχεις διαβάσει κανά βιογραφικό των δύο προαναφερθέντων (καμένων) κυρίων;

Link to comment
Share on other sites

Εσεις πιστευετε οτι η εργενικη ζωη οδηγησε πολλους σε κακη απεικονιση ερωτικων σχεσεων αλλα και ως ενα βαθμο στη "φαλλοκρατια" που επικρατει σε ορισμενα εργα φαντασυ;

 

Πιθανώς. Ωστόσο, για να το θέσω απλά, δε νομίζω ότι φταίει το γεγονός πως "τους είχε φάει η αγαμία", που λένε. Φταίει το γεγονός ότι δεν είχαν άμεση επαφή με τις γυναίκες, λόγω του ότι η εποχή ήταν πουριτανική, κατά μία (και όχι μόνο μία, ίσως) έννοια. Έτσι, μη έχοντας επαφή με γυναίκες, δυσκολεύονταν και να γράψουν και για γυναίκες.

 

Αλλά και πάλι, ένας ώριμος άνθρωπος, όσο και επαφή να μην έχει, τι διάολο, δεν μπορεί, κάποτε στη ζωή του θα είχε επαφή με γυναίκες. Νομίζω ότι περισσότερο φταίει ο πουριτανισμός, υπό την έννοια ότι κάποιος φοβόταν μην τον παρεξηγήσουν όταν έγραφε για γυναίκες. Έτσι, παρά να τον παρεξηγήσουν, προτιμούσε να μην ασχολείται καθόλου μ'αυτές στο γράψιμό του.

 

Κατά τρίτον, ήταν και οι τότε αντιλήψεις: ότι η γυναίκα όφειλε να μένει στο σπίτι, κτλ.

Link to comment
Share on other sites

Εχει γινει μια παρερμηνεια τοσο του Μουρκοκ οσο και "εμου" του ιδιου.

Οταν λεω εργενικη ζωη,δεν εννοω οτι οι τυποι ηταν μπακουρια του κερατα αλλα οτι δεν ειχαν μονιμη καλη σχεση(βλεπε πετυχημενο γαμο,οικογενεια ισως και μια κορη να βοηθουσε στην σχεση με τις γυναικες αν και αυτη ερχεται πολυ αργα) η και πολλες μεν αποτυχημενες δε σχεσεις(αυτο πιστευω ηταν πιο συχνο φαινομενο).Εξαλλου το κανει σαφες και ο Μαικ.

Και ναι,απο τη στιγμη που προπολεμικα η γυναικα δεν ειχε δικαιωματα και ηταν ενα αντικειμενο,λογικο ειναι να απεικονιζεται ετσι και χειροτερα στα εργα εκεινης της εποχης.

Ενδιαφερον εχει και η θεωρηση του "θηλυκου" ως κακο.Κατι τετοιο προυπηρχε οχι μονο στον χριστιανισμο(και τον ιουδαισμο απο οπου προηλθε) αλλα και σε αρχαιες προκαταληψεις.Υπηρχαν μεν λαοι που λατρευαν τη γυναικα αλλα πολλες φορες αυτη αντιπροσωπευε τον πειρασμο,το αγνωστο,το μυστηριο,την αλλαγη.Αυτες οι εννοιες αν και οχι απαραιτητως κακες προκαλουσαν φοβο και "αντιμετωπιζοταν με καχυποψια".

Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
×
×
  • Create New...

Important Information

You agree to the Terms of Use, Privacy Policy and Guidelines. We have placed cookies on your device to help make this website better. You can adjust your cookie settings, otherwise we'll assume you're okay to continue..