Σνομπάρισμα του Φάνταζυ

[Νίκη]

Θέλω, αν και είναι λίγο αρχαίο αυτό το θέμα😋,  να παραστήσω λιγάκι το δικηγόρο του διαβόλου:

Για σκεφτείτε λίγο, ποιοι ήταν αυτοί που πρωτοέφεραν τη φαντασία στην Ελλάδα, μέσα από Ωρόρες και Τέρρα Νόβες: Μπάλανος, Μαστακούρης, Ναούμ Θεοδοσιάδης, Λεωνίδας Καβακόπουλος. Αυτοί, εκτός από λογοτεχνία, ήταν και "ερευνητές του μεταφυσικού", δηλαδή έγραφαν άρθρα για φανταστικά πράγματα και κόνσεπτ, όχι ως λαογραφικά, αλλά θεωρώντας τα υπαρκτά. Επίσης, ίδρυσαν περιοδικά τύπου Strange και τον εκδοτικό οίκο Αρχέτυπο.

Αυτό, στο μυαλό των περισσότερων οδηγεί στην εξίσωση: 1.οι τύποι αυτοί πίστευαν σε μεταφυσικά φαινόμενα 2. οι τύποι αυτοί ασχολήθηκαν με τη λογοτεχνία φαντασίας 3. άρα, αυτοί που ασχολούνται (διαβάζουν/γράφουν/μεταφράζουν) λογοτεχνία φαντασίας πιστεύουν ότι υπάρχουν όλα αυτά τα ανύπαρκτα πλάσματα (ξωτικά, στοιχειά, εξωγήινοι, βρικόλακες και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο) και γεγονότα που περιγράφονται στα βιβλία που διαβάζουν. Το αποτέλεσμα είναι σνομπάρισμα της φαντασίας (επιστημονική, φαντασίας σκέτο, τρόμου).

Για παράδειγμα, να αναφέρω κάτι που μου συνέβη: έλεγα στη μητέρα μου για το βιβλίο "Ο αναρχικός των δύο κόσμων" της Λεγκεν και η μάνα μου με ρώτησε "Δηλαδή, η συγγραφέας πιστεύει ότι υπάρχουν πολλοί κόσμοι;"

Θα συμφωνήσω πάντως με τη Niennor πάντως στο ότι πολλοί απλώς φοβούνται τη φαντασία και προσκολλώνται στο ρεαλισμό στη λογοτεχνία γιατί είτε θεωρούν την πραγματικότητα αρκετά καλή είτε τη μόνη που έχουμε (πράγμα που, φυσικά, στην αληθινή ζωή ισχύει, αλλά γιατί να ισχύει και στη λογοτεχνία;)

[Philip Marlowe]

On 10/24/2005 at 9:47 PM, brave said:

Αλλοι γουστάρουν τη φωτιά των δράκων, ή των κινητήρων του αστροσκάφους, κι άλλοι όχι

Πολύ μου άρεσε ο παραλληλισμός σου αγαπητέ. Θα μπορούσε κανείς να το οπτικοποιήσει για να ενισχύσει το επιχείρημά σου. Φαντάσου το σαν επεξηγηματικό βιντεάκι στο youtube που πραγματεύεται το συγκεκριμένο θέμα.
Το έκανα εικόνα στο μυαλό μου και δείχνει πολύ ωραίο:
Σκηνή Α. Κοντινό πλάνο του σκηνοθέτη σε έναν πίδακα φωτιάς με φορά προς τα αριστερά. Αργό zoom out και εμφανίζεται στα δεξιά, το κεφάλι ενός κόκκινου δράκοντα που ξερνάει την πύρινη λαίλαπα!

Σκηνή Β. Κοντινό πλάνο του σκηνοθέτη σε έναν πίδακα φωτιάς με φορά προς τα αριστερά. Αργό zoom out και εμφανίζεται στα δεξιά, το ακροφύσιο εξόδου καυσαερίων του διαστημόπλοιου με τον μετακαυστήρα στο τέρμα!

(Χαραμίζομαι, το ξέρω... )

😁

[WILLIAM]

Προσωπικά δεν απορρίπτω κάποιον συγγραφέα αν δεν τον έχω δοκιμάσει. Φυσικά είναι πολλοί που δεν θα ξαναδιαβάσω, Δημουλίδου ή Μαντά ας πούμε (όχι τη δική μας να εξηγούμαστε!). Αποφεύγω τον τρόμο γιατί πολλές φορές ή πλοκές δε με τραβάνε και γιατί πολλοί συγγραφείς του αρέσκονται στο πολύ αίμα και σε περιγραφές στα όρια του γκροτέσκου και έχω περάσει πολλές φορές από χειρουργεία για να θέλω και άλλο αίμα. 

Αλλά να πω ότι θα απορρίψω κάτι συλλήβδην δεν το κάνω.

Αυτό που ειπώθηκε ανωτέρω ότι πολλοί δέχονται την επιστημονική φαντασία ως έστω πιθανή μελλοντική πραγματικότητα και απορρίπτουν τη φαντασία ως απίθανη μου έχει τύχει πολλάκις. Φανταστείτε τα μούτρα κάποιου που του είπα ότι βάσει της θεωρίας του Έβερετ για τα πολλαπλά σύμπαντα ακόμα και το φάντασι θα μπορούσε να συμβεί.