Στίβεν Κινγκ (Stephen King)

[heiron]

Εγω το διαβασα φετος και μια χαρα το εκτιμησα.Ειμαι καλος εκτιμητης φαινεται.

 

Απο την αλλη δεν εχω διαβασει ουτε καν εχω δει τις ταινιες με τους βρικολακες της Μεγιερ,ουτε εκεινη την τρεντοσειρα ουτε τιποτις...Ισως αυτο με βοηθαει.

 

[Drake Ramore]

Στο σπόιλερ βρίσκεται ο λόγος...

Μετά απο Twillight, True Blood και Vampire Diaries (για να μην αναφέρω καν τα βιβλια της Anne Rice) θα το εκτιμούσες λιγότερο.

 

 

 

 

[northerain]

Νομίζω θα το εκτιμούσε περισσότερο.

 

Εγώ το ξαναδιάβασα φέτος και σοκαρίστικα για άλλη μια φορά, που ο Κίνγκ καταφέρνει να κάνει τους βρυκόλακες τρομακτικούς.

[Drake Ramore]

Δεν εννοώ σαν βιβλίο Νόρθε, αλλά σαν θεματολογία.

Κατακλυστήκαμε απο βαμπίρια τα τελευταία χρόνια. Αφου μόλις έγραψα τρία-τέσσερα παραδείγματα πάνω, θυμήθηκα άλλα τόσα. Buffy, Angel, underworld, blade, moonlight...και είμαι σίγουρος πως πάλι ξέχασα κάποια.

 

Πολύ βαμπιρ ρε αδερφε! Θα μας φάνε ζωντανούς σου λέω!

[Deus ex Machina]

θα με ενδιέφερε να μάθω τη γνώμη σας για τους Νυχτερίτες. Πολλοί το θεωρούν το χειρότερο του Κινγκ λόγω των εξωγήινων. Προσωπικά με ξενέρωσαν λίγο τα τραγουδάκια που είχε, αλλά σαν υπόθεση ήταν ενδιαφέρουσα και με γρήγορο ρυθμό. Οι εξωγήινοι δεν με ενόχλησαν διότι δεν χρησιμοποιήθηκαν όπως στα βιβλία επιστημονικής φαντασίας.

 

 

[Drake Ramore]

Δεν ξέρω αν είναι το χειρότερο του Κινγκ, αλλά απο τότε που το διάβασα, χρόνια πριν, δεν το ξαναέπιασα ούτε για αστείο. Σε αντίθεση με άλλα έργα του που τα έχω διαβάσει πολλές φορές.

Οχι και απο τις καλύτερες στιγμές του οι Νυχτερίτες.

[Adicto]

Εγώ το είχα διαβάσει πριν πολλά χρόνια και με είχε τρομάξει. Δεν ξέρω τώρα πως θα μου φαινόταν βέβαια, αλλά τις σκηνές του τις είχε

[Drake Ramore]

Έλα ρε!

Σε τρόμαξαν οι νυχτερίτες; Σε ποια σκηνή;

[Adicto]

Xμ, αν θυμάμαι καλά ήταν μια φάση που ένα παιδί μεταφέρθηκε σε έναν άλλο πλανήτη (Σελήνη) και βρέθηκε να ασφυκτιά από την έλειψη οξυγόνου. Η περιγραφή του περιβάλλοντος ήταν πολύ τζάμι!!!

[Drake Ramore]

Αυτήν την σκηνη να πω την αλήθεια δεν την θυμάμαι καθόλου!

Ρε μπας να το ξαναπιάσω;

[Adicto]

Αν δεν την θυμάσαι, πάει να πει πως δεν σου άρεσε όταν τη διάβασες!

Οπότε, άστο στο ράφι

[Drake Ramore]

Σωστό κι αυτό!

[northerain]

Υπάρχει αυτό το πράγμα στο Νυχτερίτες? Εγώ θυμάμαι ήταν για κάτι τέρατα που τα κυνήγαγαν οι γάτες.

[Adicto]

Έτσι νομίζω ρε σεις!

Λέτε να έγινε τόσο πουρές η υπόθεση στο μυαλό μου από τα χρόνια που πέρασαν;

[Drake Ramore]

Για να μην το θυμόμαστε δύο άτομα...

[DinoHajiyorgi]

θα με ενδιέφερε να μάθω τη γνώμη σας για τους Νυχτερίτες.

Μιλάμε για το The Tommyknockers έτσι; Εμένα μου είχε αρέσει σαν βιβλίο. Η όλη ατμόσφαιρα και η ιδέα/μύθος - ειδικά πριν ανοιχτεί η καταπακτή, ήταν πολύ δελεαστική. Στο εσωτερικό του σκάφους ξεφούσκωσαν κάπως οι προσδοκίες μου. (Η δε μίνι σειρά - μετά από μια σειρά επιτυχιών όπως τα It, The Stand και The Langoliers, βγήκε τελείως απογοητευτική.)

 

Xμ, αν θυμάμαι καλά ήταν μια φάση που ένα παιδί μεταφέρθηκε σε έναν άλλο πλανήτη (Σελήνη) και βρέθηκε να ασφυκτιά από την έλειψη οξυγόνου. Η περιγραφή του περιβάλλοντος ήταν πολύ τζάμι!!!

Σε αυτό είναι που το παιδί κάνει ένα μαγικό κόλπο και εξαφανίζει τον μικρό του αδελφό; Εκείνος καταλήγει στη σελήνη;

Edited October 8, 2010 by DinoHajiyorgi

[Drake Ramore]

θα με ενδιέφερε να μάθω τη γνώμη σας για τους Νυχτερίτες.

Μιλάμε για το The Tommyknockers έτσι; Εμένα μου είχε αρέσει σαν βιβλίο. Η όλη ατμόσφαιρα και η ιδέα/μύθος - ειδικά πριν ανοιχτεί η καταπακτή, ήταν πολύ δελεαστική. Στο εσωτερικό του σκάφους ξεφούσκωσαν κάπως οι προσδοκίες μου. (Η δε μίνι σειρά - μετά από μια σειρά επιτυχιών όπως τα It, The Stand και The Gondoliers, βγήκε τελείως απογοητευτική.)

 

Langoliers ίσως;

 

 

 

[DinoHajiyorgi]

Langoliers ίσως;

Σωστά. Πήγα και τους έκανα... βενετσιάνους.

[Adicto]

Μπράβο ΝτίνοΧ! Αυτό είναι!

 

Είδατε ρε που δεν είμαι (τελείως) καμμένος;

[Drake Ramore]

Ρωτάει ρε συ και ο Ντίνος!

Δεν λέει οτι αυτό είναι!

Εγώ δεν θυμάμαι καθόλου αυτό το σκηνικό πάντως.

Θυμάμαι την συγγραφέα, τον σκύλο, τον γκόμενο, τις εφευρέσεις που έκανε στην διάρκεια της επήρειας και το βιβλίο που έγραψε...

Θυμάμαι μέχρι και τις αυγοθήκες στις κατασκευές...

Παιδί που κάνει κόλπο και στέλνει τον αδερφό του στην σελήνη δεν θυμάμαι!

[DinoHajiyorgi]

Θυμάμαι την συγγραφέα, τον σκύλο, τον γκόμενο, τις εφευρέσεις που έκανε στην διάρκεια της επήρειας και το βιβλίο που έγραψε...

Θυμάμαι μέχρι και τις αυγοθήκες στις κατασκευές...

 

Αυτό που μου έκανε περισσότερο εντύπωση από το Tommyknockers, ήταν μια χαρακτήρας (που δεν ήταν στην τηλεοπτική εκδοχή, ήταν η αδελφή της συγγραφέως μήπως; ), μια φριχτή γυναίκα που τσάκιζε ανθρώπους με την συμπεριφορά της και μόνο. Έχουν περάσει χρόνια από τότε που το διάβασα, θυμάμαι όμως τη γεύση που μου είχε αφήσει αυτό το τέρας που είχε χτίσει ο Κινγκ στο βιβλίο, που σίγουρα ήταν πιο τρομακτικό από τους νυκτερίτες.

[Jesus DeSaad]

Κατά εμένα ο Στήβεν Κίνγκ πρέπει να είναι από τους πιο υπερεκτιμημένους συγγραφείς τρόμου που υπάρχουν στον πλανήτη.

 

Κανένα από τα βιβλία τρόμου του που έτυχε να έχω διαβάσει δε με φόβισε στο παραμικρό. Από αυτά που μεταφέρθηκαν στη μεγάλη οθόνη, εκείνα που διαφοροποιήθηκαν ήταν στη χειρότερη περίπτωση καλύτερα των βιβλίων, στη καλύτερη αριστουργήματα. Όσα προσπάθησαν να αντιγράψουν τα βιβλία όσο πιο πολύ γίνεται ήταν επιεικώς μάπες.

Προσοχή, μιλάω για τα τρόμου. Τα Stand By Me, Shawshank Redemption, Green Mile, δεν ήταν τρόμου. Αυτά μάλιστα, τα απόλαυσα.

Και τα απόλαυσα για τον ίδιο λόγο που αντιπάθησα τον τρόμο του. Για τους χαρακτήρες.

 

Ο Κίνγκ γράφει δυναμικούς χαρακτήρες, όχι τόσο καρικατούρες όσο άτομα που εαν συναντούσες στην πραγματική ζωή θα τους έλεγες τρελλάρες ή άγιους ή ο,τιδήποτε, αλλά σίγουρα δεν θα τους ξεχνούσες ποτέ.

Γι'αυτό και αποτυγχαίνει να με φοβίσει. Τείνει να περιγράφει τόσο καλά τους χαρακτήρες και τις πράξεις τους, που η ιστορία γύρω τους καταντά δευτερεύουσα. Και σε καταστάσεις τρόμου, όπου η δράση είναι που προχωρά την ιστορία, οι χαρακτήρες αυτοί την πολεμούν απλά και μόνο με την ύπαρξη τους.

 

Τι να ξεκινήσω, με τη τρελόγκα φονταμενταλίστρια στο The Mist; Με την αδερφή της συγγραφέως στο Tommyknockers; Με τον μαλάκα τον γιάπη στο Langoliers;

 

Πρόκειται για μία έκρηξη χαρακτήρα, που βάλλεται να τραβήξει όσο πιο πολλή προσοχή γίνεται, με αποτέλεσμα να κλέβει τη προσοχή από τη κύρια ιστορία (που συνήθως δεν είναι και πολύ ορίτζιναλ, αλλά αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο).

 

Με άλλα λόγια είναι σα να σταματάς στο κόκκινο φανάρι όχι επειδή αν προχωρήσεις μπορεί να σε χτυπήσει αμάξι, αλλά επειδή στο είπε ο Γκοτζίλα με τη πινακίδα που κρατάει δίπλα στο πεζοδρόμιο. Χάνεις το νόημα, την ουσία της ύπαρξης του φαναριού.

[Nihilio]

Γιάννη, το Σάλεμς Λοτ το έχεις διαβάσει; Πιστεύω ότι εκεί έχει πετύχει την τέλεια ισορροπία πλοκής/χαρακτήρων, αν και πάντα συγγραφέας χαρακτήρων ήταν και αυτό είναι που τον κάνει τόσο καλό.

[Jesus DeSaad]

ωχου ρε μαικ τι με βαζεις τωρα...

ΛΟΙΠΟΝ. Θα πιασω το Shining και μετα το Salem's Lot, αλλά αν δεν μου αρεσουν ούτε αυτα, ΔΕΝ πρόκειται να ξαναασχοληθώ.

 

Και μην ακούσω για dork tower...

[Drake Ramore]

Έχεις απόλυτο δίκιο. Αυτό ακριβώς κάνει!

Ισως και αυτός να είναι ο λόγος που ιστορίες του Κινγκ που θα μπορούσαν να τελειώσουν σε 150-200 σελίδες καταλήγουν σε βιβλία των 400-500 σελίδων.

 

Δεν μπορώ να πω πάντως οτι με χαλάει προσωπικά το στυλ που ακολουθεί. Εχω απολαύσει την θεόπληκτη στο Mist και μου άρεσε και ο κύριος Τούμι στο Langoliers.

Αυτή η υπερβολή στις λεπτομέρειες των χαρακτήρων και η απόδοση τους είναι εξίσου τρομαχτική μερικές φορές με την κυρίως ιστορία.