Στίβεν Κινγκ (Stephen King)

[Sylook]

Πώς σας φάνηκε το καινούριο τέλος της Ομίχλης στην ταινία?

(Ορκίζομαι να μην αποκαλύψω τίποτα--ο ίδιος ο Βασιλιάς δήλωσε ότι 'It is the most shocking ending ever and there should be a law passed stating that anybody who reveals the last 5 minutes of this film should be hung from their neck until dead.' I won't take any chances, thank you very much)

 

Πολύ καλύτερο απο το original...

[Dark desire]

Σκληρό θέμα αλλά... διαφωνώ. Για να φανταστείς μου αρέσει η ταινία αλλά αποφεύγω να τη βλέπω. Είχα διαβάσει πρώτα το βιβλίο,

στο οποίο το αγοράκι στο τέλος πεθαίνει.

 

 

Και ούτε μια κουβέντα για το Dead Zone βρε; Που είναι μια από τις πιο συγκλονιστικές ταινίες που αγαπώ; Με τον θεϊκό Christopher Walken και τον τραγικό του έρωτα για την Brooke Adams; Λιώνω και κλαίω στο φινάλε.

 

 

To dead zone παιζει μια κατηγορια μονο του! Ki Εμενα ο walken ειναι απο τους αγαπημενους μου ηθοποιους. Ακομη και σε ντιπ μαλακια να παιξει την απογειωνει!

[The Phantom]

Προσωπική γνώμη.

Πολύπλοκοι χαρακτήρες, δοσμένοι με πιστικό τρόπο και τόση λεπτομέρεια που πολλές φορές φτάνει στα άκρα της πολυλογίας.

Προσωπικά πιστεύω ότι πλην εξαιρέσεων τα φινάλε του πάσχουν.

Υπάρχουν σελίδες από τα βιβλία του που τις ζήλεψα ΠΟΛΥ, όπως υπάρχουν κι ολόκληρα βιβλία που τα ζήλεψα ΠΟΛΥ.

Μεγάλος διαφημιστής, μεγάλος μαρκετίαρ.

Δεν θα τον κατέτασσα στους λογοτέχνες.

Αν ο King είναι λογοτέχνης, τότε ο Φλωμπέρ και ο Στάιμπεκ τι είναι;

Θα μου πείτε «ο τρόμος δεν είναι λογοτεχνία;»

Είναι;

[RaspK]

Προσωπική γνώμη.

Πολύπλοκοι χαρακτήρες, δοσμένοι με πιστικό τρόπο και τόση λεπτομέρεια που πολλές φορές φτάνει στα άκρα της πολυλογίας.

Προσωπικά πιστεύω ότι πλην εξαιρέσεων τα φινάλε του πάσχουν.

Υπάρχουν σελίδες από τα βιβλία του που τις ζήλεψα ΠΟΛΥ, όπως υπάρχουν κι ολόκληρα βιβλία που τα ζήλεψα ΠΟΛΥ.

Μεγάλος διαφημιστής, μεγάλος μαρκετίαρ.

Δεν θα τον κατέτασσα στους λογοτέχνες.

Αν ο King είναι λογοτέχνης, τότε ο Φλωμπέρ και ο Στάιμπεκ τι είναι;

Θα μου πείτε «ο τρόμος δεν είναι λογοτεχνία;»

Είναι;

Να σου πω τη γνώμη μου: καλά κάνεις και γράφεις την προσωπική σου γνώμη.

Κατ' εμέ, το πρόβλημα της... πολυλογίας του ξεκινάει από το ότι περιγράφει και τις πλέον ανούσιες λεπτομέρειες, ακόμα και μικρά, αδιάφορα δρώμενα.

Και, ναι, τα φινάλε του πάσχουν (π.χ. «Νυχτερίτες» που σώζονται μόνο από την τελευταία σελίδα — κυριολεκτικά)!

Φλωμπέρ δεν έχω διαβάσει, συμφωνώ, όμως, για το Στάιμπεκ.

Ο τρόμος, όμως, είναι λογοτεχνία. Απλά... κακώς συγκερασμένη.

[Nienor]

Χα Phantom, θα κουοτάρω τον εαυτό μου (ποστ #14 τούτου του τόπικ) για να σου πω πόσο πολύ συμφωνώ μαζί σου

(και είναι και η πρώτη φορά που κουοτάρω τον εαυτό μου και βρίσκω αξία σε αυτό )

 

Γενικά τον Κινγκ τον θεωρώ μάγκα, σε αυτό που κάνει. Ξέρει πως να το κάνει και τι σου δημιουργεί κάνοντας το, ξέρει που να σταματήσει το κεφάλαιο του για να μην έχεις επιλογή για το αν θα αφήσεις το βιβλίο ή θα πας στο επόμενο κεφάλαιο, ξέρει πως να σε τρομάξει και πως να σε βάλει να σκεφτείς. Κι όλα αυτά τα θεωρώ φυσικά υπέρ του.

 

Το κακό του είναι ότι συνήθως όλα αυτά τα πράγματα τα χρησιμοποιεί μαλακωδώς, και δεν σου λέει κάτι που τελικά θα σου μείνει μετά. Δηλαδή "τι θέλει να πει ο ποιητής?" δεν υπάρχει πουθενά, δεν έχει δεύτερη ανάγνωση σε καμία ιστορία του πράγμα που πιστεύω πως θα μπορούσε να κάνει εύκολα, δεν αφήνει ερωτήματα, κι άρα για μένα δεν είναι καλλιτέχνης.

 

Όμως, αυτό δε σημαίνει καθόλου πως δεν πιστεύω ότι ο τρόμος είναι λογοτεχνία. Είναι, φυσικά και είναι, απλά όχι αυτού του είδους ο τρόμος. Δε μπορώ να σου φέρω κάποιο παράδειγμα της εποχής μας, δεν έχω κάτι στο μυαλό μου αυτή τη στιγμή, αλλά αν αυτά που έχει γράψει ο Πόε δεν είναι "λογοτεχνία τρόμου" τότε δεν πιστεύω πως θα μπορούσε να οριστεί ως οτιδήποτε άλλο. Απλά, γνώμη μου τουλάχιστον, ο ίδιος ο Κινγκ δεν αντιμετωπίζει αυτό που κάνει ως "λογοτεχνία", τουλάχιστον στα έργα του που είναι καθαρά τρόμου γιατί υπάρχει για παράδειγμα "Η μακριά πορεία" για την οποία δεν είμαι καθόλου σίγουρη πως δεν είναι ένα λογοτεχνικό κείμενο (και από άποψη γραφής, όχι μόνο για αυτά που λέει).

Edited September 26, 2008 by Nienor

[The Phantom]

Συμφωνώ και με τους δυο σας (Nienor και RaspK).

Ο τρόμος, κατά την άποψή μου, μπορεί να γίνει λογοτεχνία, δύσκολα όμως.

Το «Στάσου πλάι μου», για το περί ου ο λόγος, είναι λογοτεχνία.

Αλλά τα στρατιωτάκια που έφαγαν τον υδραυλικό που ήρθε να φτιάξει την βρύση, τι λογοτεχνία μπορεί να είναι;

Και κατά την έποψή μου (πάλι) δεν είμαι σίγουρος κατά πόσο είναι λογοτεχνία η λεπτομερής περιγραφή ξεντερισμένων πτωμάτων.

Μπορώ να αναφέρω πολλά του βιβλία, που πριν από 25 χρόνια τα έλεγα αριστουργήματα, και τώρα απλά αναφέρομαι με απαξίωση: «τι βλακείες γράφει».

Με άλλα λόγια, προτιμώ αυτό που υποβόσκει.. τον τρόμο σαν πρόσχημα. Και πάντα με καλό γράψιμο.

Δεν στερήται ο King απ αυτό!

Αν και εδώ που τα λέμε το «τι είναι λογοτεχνία» σηκώνει συζήτηση ένα τρισεκατομμύριο σελίδων..

 

 

υ.γ. Μιας και ανέφερα τον Φλομπέρ.. Προτείνω το «Σαλαμπώ», επικό μυθιστόρημα στα χρόνια της Βαβυλώνας.

Edited September 26, 2008 by The Phantom

[The Phantom]

[...]Ξέρει πως να το κάνει και τι σου δημιουργεί κάνοντας το, ξέρει που να σταματήσει το κεφάλαιο του για να μην έχεις επιλογή για το αν θα αφήσεις το βιβλίο ή θα πας στο επόμενο κεφάλαιο […]

Κι εκεί φαίνεται πόσο έξυπνα χειρίζεται τα κεφάλαια του και την ανάπτυξη των ιστοριών του.

Η βασική οδηγία είτε γράφεις σενάριο, είτε μυθιστόρημα, νουβέλα κλπ.

Στις ταινίες πρέπει να κερδίσεις τον θεατή στα πρώτα είκοσι λεπτά το πολύ.Μετά τον έχασες.

Αντίστοιχα και στα βιβλία.

Τεχνική.

Τα πάντα είναι τεχνική.

[kitsos]

Διαβασα χτες το κινητό. Λοιπόν...

Το μόνο που με χάλασε ήταν η τελείως κουλή εξήγηση του τέλους, όπου την όλη εξήγηση για τα κινητα την τραβάει λιγο απο τα μαλλιά. Αλλά και πάλι, αυτό αποτελεί ένα πρώτης τάξεως μάθημα για το πώς το γράψιμο τελικά κάνει την ιστορία, και όχι η ιδέα αυτή καθαυτή. Γράφει τόσο καλά ο άτιμος, που ειλικρινά δεν προκειται να ξανα αμφισβητήσω ιστορία του από το θέμα και μόνο!

Μου αρέσει πολύ ο Κινγκ. Είναι ένας από τους αγαπημένους μου συγγραφείς. Παρόλα αυτά και εγώ πιστεύω ότι κάποια βιβλία του έχουν άσχημο κλείσιμο και τέλος που δεν τους αξίζει. Από τη μία το έργο είναι δικό του και δε μου πέφτει λόγος. Από την άλλη όμως ψάχνοντας λίγο κατέληξα στην εξής προσωπική άποψη. Γράφοντας ο Kινγκ καταστρέφει σε τόσο μεγάλο βαθμό τον κόσμο γύρω του και δημιουργεί τόσο μεγάλο χάος ώστε στη συνέχεια το κλείσιμο που θέλει να δώσει στον αναγνώστη του δεν βγαίνει σχεδόν με τίποτα. Στην προσπάθεια του αυτή - να πετύχει ένα «happy end» μέσα στα προκαθορισμένα όρια που πιθανόν να έχει και στο χρόνο που θέλει να διαθέσει για το κάθε βιβλίο (είναι γνωστό πως δουλεύει λίγο το σύστημα φασόν) – το τέλος δεν του πετυχαίνει πάντα. Αλλά είναι ένας κινγκ και όλοι του το συγχωρούμε. Και πιο πολύ από όλους εγώ.

[iliosporos]

Στον θαυμαστό κόσμο του φαγητού, ο Stephen King όπως έχει πει ο ίδιος για τον εαυτό του, είναι το λογοτεχνικό αντίστοιχο του Big Mac, ή του σουβλακιού αν θέλετε. Μπορεί να μην είναι υψηλή Γαλλική Κουζίνα ή Μοριακή Γαστρονομία, αλλά έχει τεράστια απήχηση και όλοι απολαμβάνουν κάθε μπουκια, κάθε σελίδα από τα βιβλία του...

 

Αυτοί που έχουν έναν ουρανίσκο τόσο λεπτεπίλεπτο που να σηκώνει μόνο Γαλλική Κουζίνα, μπορεί να πουν ότι ο King δεν είναι λογοτεχνία, αλλά φυσικά δεν είναι έτσι...

Πολυγραφότατος, με καταπληκτικές ιδέες, περιγραφικός (ίσως παραπάνω από όσο χρειάζεται) αλλά σίγουρα γνώστης του λόγου!

 

Αυτός είναι ο King που όλοι αγαπήσαμε... Το μόνο κακό: είναι εθιστικός και κάνει κακό στην υγεία... την ψυχική!

[Adinol Doy]

Ἔχω νὰ διαβάσω Κὶνγκ πάνω ἀπὸ δέκα χρόνια. Μ' ἔχει κουράσει ἡ ἐπανάληψη τοῦ ἑαυτοῦ του καί, πραγματικά, πιστεύω ὅτι δὲν ἔχει πλέον νὰ μοῦ προσφέρει τίποτε. Ὡστόσο, αὐτὸ δὲν ἀναιρεῖ τὴν δυνατή του πένα. Ὁ ἄνθρωπος ξέρει νὰ γράφει, ἔχει λογοτεχνικὴ στιβαρότητα (συνήθως) καὶ γνωρίζει πῶς νὰ αἰχμαλωτίζει τὸν ἀναγνώστη του μέχρι τὸ τέλος. Ἀκόμη κι ἂν σὲ σημεῖα σὲ ἀπογοητεύει, εἶναι δύσκολο νὰ ἀφήσεις βιβλίο του ἀδιάβαστο. Κι αὐτό, φυσικά, δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ ἀποτελεῖ ἄθλο ἀπὸ μεριᾶς του καὶ στοίχημα κερδισμένο κι ἀξιοζήλευτο.

 

Πάντως, πρὶν ἀπὸ λίγους μῆνες, ξαναδιάβασα τὴν "Κάρυ", ποὺ ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ ἀγαπημένα μου ἀναγνώσματα γενικῶς (ὄχι μόνον τοῦ Κίνγκ). Ἡ οἰκονομία λόγου καὶ ἡ λογοτεχνική του γλῶσσα εἶναι ἀσυναγώνιστα καὶ σ' αὐτὸ τὸ μυθιστόρημα ὁ Κὶνγκ παραδίδει μαθήματα γραφῆς, ἀποδεικνύοντας πὼς εἶναι Βασιληᾶς στὸ εἶδος του. Τώρα, τὰ περὶ "ποιότητας" καὶ τὰ συναφῆ τὰ θεωρῶ κουραφέξαλα. (Ἀλλ' αὐτὸ εἶναι μιὰ ἄλλη, τεράστια κουβέντα).

[DinoHajiyorgi]

[Dark desire]

Μεχρι που θα κατεβω Αθηνα ισα για να το δω...Τα καλυτερα μου ειπαν κατι φιλοι χαμουτζηδες

[D'Ailleurs]

ερχεται και το καινούριο (υποτίθεται οτι βρίσκεται στο ντουλάπι για πολλά χρόνια) του Στίβεν Κίνγκ

 

ΜπλέιζΤο μυαλό του Μπλέιζ έπαψε να παίρνει πολλές στροφές από όταν ήταν μικρός και ο μέθυσος πατέρας του τον πέταξε κάτω από τη σκάλα –κι όχι μία φορά. Ύστερα τον έκλεισαν σ’ ένα φρικτό ίδρυμα. Κι όταν γλίτωσε κι από κει, προσκολλήθηκε στον Τζορτζ, έναν πωρωμένο κακοποιό που πίστευε ότι τα ξέρει όλα.

 

Αλλά όταν μια μέρα ο φίλος του ο Τζορτζ σκοτώνεται σ’ έναν καβγά, ο Μπλέιζ μένει πάλι ολομόναχος στον κόσμο. Πάλι καλά που ο Τζορτζ, έστω και νεκρός, μπορεί ακόμα να του μιλάει και να τον συμβουλεύει. Κι ο Μπλέιζ τον ακούει το φίλο του. Και ξέρει πως με τη δική του βοήθεια θα καταφέρει ν’ αρπάξει το μωρό των πάμπλουτων Τζέραρντ και να κάνει την τύχη του…

 

Αυτή είναι η ιστορία του. Η ιστορία των εγκλημάτων που διέπραξε, αλλά κι αυτών που διαπράχθηκαν σε βάρος του. Μια ιστορία γεμάτη βία, αγωνία αλλά και θλίψη, με ήρωα έναν «κακό» που δεν μπορείς παρά να συμπαθήσεις.

[northerain]

ερχεται και το καινούριο (υποτίθεται οτι βρίσκεται στο ντουλάπι για πολλά χρόνια) του Στίβεν Κίνγκ

 

ΜπλέιζΤο μυαλό του Μπλέιζ έπαψε να παίρνει πολλές στροφές από όταν ήταν μικρός και ο μέθυσος πατέρας του τον πέταξε κάτω από τη σκάλα –κι όχι μία φορά. Ύστερα τον έκλεισαν σ’ ένα φρικτό ίδρυμα. Κι όταν γλίτωσε κι από κει, προσκολλήθηκε στον Τζορτζ, έναν πωρωμένο κακοποιό που πίστευε ότι τα ξέρει όλα.

 

Αλλά όταν μια μέρα ο φίλος του ο Τζορτζ σκοτώνεται σ’ έναν καβγά, ο Μπλέιζ μένει πάλι ολομόναχος στον κόσμο. Πάλι καλά που ο Τζορτζ, έστω και νεκρός, μπορεί ακόμα να του μιλάει και να τον συμβουλεύει. Κι ο Μπλέιζ τον ακούει το φίλο του. Και ξέρει πως με τη δική του βοήθεια θα καταφέρει ν’ αρπάξει το μωρό των πάμπλουτων Τζέραρντ και να κάνει την τύχη του…

 

Αυτή είναι η ιστορία του. Η ιστορία των εγκλημάτων που διέπραξε, αλλά κι αυτών που διαπράχθηκαν σε βάρος του. Μια ιστορία γεμάτη βία, αγωνία αλλά και θλίψη, με ήρωα έναν «κακό» που δεν μπορείς παρά να συμπαθήσεις.

 

Ψιλομέτριο είναι βασικά. Δεν είναι κακό, απλά δεν καταλήγει ποτέ πουθενά. Είναι απο την εποχή Richard Bachman αν δεν κάνω λάθος.

[The Phantom]

Αυτή την περίοδο διαβάζω το Black Tower και πραγματικά πιστεύω πως είναι απο τα καλύτερά του.

 

Ειδικά στο σημείο που ο πιανίστας στο σαλούν παίζει το Hey Jude, είναι η κορυφαία στιγμή της αμερικάνικης λογοτεχνίας..

[Eric Draven]

[Nestor]

Ξεκίνησα το Desperation εν αναμονή για ένα πακέτο (απο Amazon, όχι απο...γιου νόου.. ). Μέχρις στιγμής, δεν έχει ξεφύγει απο την πεπατημένη, χωρίς να είναι αυτό κακό, μιας και ο King είναι ένας απο τους αγαπημένους μου συγγραφείς.

[iliosporos]

Ξεκίνησα το Μπλέιζ που μόλις κυκλοφόρησε από τις αγαπημένες Bell και διάβασα το μισό σε 1 μέρα. Το είχε γράψει στην τρυφερή ηλικία των 24 ετών και το δημοσίευσε με το ψευδωνυμο του alter ego του Richard Bachman.

Δυνατή και πολύ συγκινητική ιστορία με πρωταγωνιστή έναν "κακό" που λατρεύεις!

Και φυσικά αποδεικνύει πως ειναι ο καλύτερος στη δημιουργία χαρακτήρων...

[D'Ailleurs]

χάλια το "Μπλέιζ", χάλια...

[Nestor]

Καλημέρα. Τελείωσα το Desperation.. Καλό, αν και χάθηκα λίγο σε ένα σημείο. Στη συνάντηση του συγγραφέα με το παιδί στο όνειρο του τελευταίου.. τώρα έχω μια στοίβα και δεν ξέρω απο τι να ξεκινήσω τη νέα χρονιά..

[Rikochet]

ξαναδιαβάζω το It και κλασικά μένω μαλάκας. και μόνο για τη σκηνή στην αρχή που ο άλλος κατεβάζει μισό λίτρο ουίσκι...

[Dark desire]

ξαναδιαβάζω το It και κλασικά μένω μαλάκας. και μόνο για τη σκηνή στην αρχή που ο άλλος κατεβάζει μισό λίτρο ουίσκι...

 

Εμενα με ανατριχιασε η εμβολιμη ιστορια με τον δολοφονημενο γκει...

[Nestor]

Έχοντας τελειώσει το Desperation και το Σάκος με Κόκαλα, και κρατώντας στο μυαλό μου το O Άρχοντας του Ψεύδους απο τον Μάστερτον, θαύμασα τη γραφή του Κινγκ για άλλη μια φορά. Βέβαια το Desperation μου φάνηκε σχετικά καλό αν και χάθηκα.. αλλά το Σάκος με κόκαλα, με τρόμαξε, με έκανε να προσπαθώ να ακούσω τον παραμικρό ήχο, να κοιτάω πίσω μου, να αφήνω το βιβλίο απο τα χέρια μου, γιατί απλά φοβόμουν να διαβάσω παρακάτω..

Και σκέφτηκα, πως ο τρόμος τελικά κρύβεται στις λέξεις, και όχι στην περιγραφή ενός ανατριχιαστικού πρώτου κεφαλαίου το οποίο ακολουθείται απο άλλα που φθίνουν..που απλά δεν με άγγιξε..

[sora_1]

εχει διαβασει κανεις το κορακι και το κινητο του Stephen King?

Πως σας φανηκαν? σκεφτομαι να τα αγορασω καποια στιγμη!

Διαβαζονται ευκολα? Ρωταω γιατι ειχα αγορασει το Μαυρο σπιτι και δεν αντεξα να το διαβασω ολο,βαρεθηκα......ελπιζω να μην ειναι ετσι και αυτα!

[Nestor]

Το κοράκι είναι ίσως ένα απο τα καλύτερα του Κινγκ. Διάβασε το. Το Κινητό δεν το έχω διαβάσει. Αν θες πάντως Κινγκ, τοτε το Κοράκι και το Αυτό.