Στίβεν Κινγκ (Stephen King)

[BladeRunner]

Τέλος βάρδιας

Αυτό είναι το τεσσαρακοστό τέταρτο βιβλίο του Στίβεν Κινγκ που διαβάζω και για ακόμη μια φορά δηλώνω ικανοποιημένος και ψυχαγωγημένος, αν και σίγουρα όχι και τρομερά ξετρελαμένος. Είναι το τρίτο και τελευταίο μέρος της Τριλογίας του Μπιλ Χότζες, μετά τα "Ο κύριος Μερσέντες" και "Ό,τι βρεις δικό σου", που διάβασα μέσα στο 2016. Η έκδοση του τρίτου βιβλίου της συγκεκριμένης τριλογίας άργησε λιγάκι να κυκλοφορήσει στην Ελλάδα, αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ.

Ο Μπρέιντι Χάρτσφιλντ, ο περιβόητος "Δολοφόνος με τη Μερσέντες", βρίσκεται τα τελευταία πέντε χρόνια καθηλωμένος σε κωματώδη κατάσταση στο δωμάτιο 217 της Κλινικής Εγκεφαλικών Βλαβών Λέικς Ρίτζιον και, σύμφωνα με τους γιατρούς, δεν έχει καμία πιθανότητα ανάρρωσης. Ο Μπιλ Χότζες με τη συνεργάτιδά του Χόλι Γκίμπνι αναλαμβάνουν να εξιχνιάσουν το μυστήριο μιας σειράς δολοφονιών που -παραδόξως- μοιάζουν όλες να συνδέονται με τον κύριο Μερσέντες. Όμως, αυτό είναι αδύνατον... Σύντομα αποδεικνύεται ότι κάτι διαβολικό έχει ξυπνήσει στο δωμάτιο 217. Ο Μπρέιντι Χάρτσφιλντ διαθέτει νέες ικανότητες που μπορούν να σκορπίσουν τον θάνατο, και σχεδιάζει να εκδικηθεί, όχι μόνο τον Χότζες και τους φίλους του, αλλά μια ολόκληρη πόλη. Και η αντίστροφη μέτρηση έχει ξεκινήσει...

Λοιπόν, όπως είπα και στην αρχή, έμεινα ικανοποιημένος από αυτά που διάβασα. Πέρασα καλά, ευχαριστήθηκα κάποιες ωραίες και δυνατές σκηνές, αγχώθηκα σε ορισμένα σημεία, ένιωσα διάφορα συναισθήματα, και πάει λέγοντας. Όμως το βιβλίο δεν είναι αμιγώς αστυνομικό θρίλερ, μιας και στην πορεία εμφανίζονται στοιχεία που θυμίζουν... Στίβεν Κινγκ. Ξέρετε, λίγο παραφυσικό, λίγη τηλεκινησία, και ούτω καθεξής. Δεν είναι όλα πειστικά δοσμένα, όμως σίγουρα έχουν το ενδιαφέρον τους. Επίσης δεν υπάρχουν ιδιαίτερες εκπλήξεις ή ανατροπές - αλλά αυτό είναι κάτι που ελάχιστα με πείραξε. Η γραφή είναι, κλασικά, πολύ καλή και εθιστική, με ωραίες και γλαφυρές περιγραφές των διαφόρων σκηνικών και καταστάσεων, βοηθάει πολύ στη γρήγορη και ξεκούραστη ανάγνωση της ιστορίας.

Γενικά, είναι ένα αρκετά καλό και ενδιαφέρον τέλος μιας ψυχαγωγικής σειράς αστυνομικών θρίλερ. Προσωπικά, και τα τρία βιβλία με άφησαν από αρκετά έως πολύ ευχαριστημένο, αν και σε καμία περίπτωση δεν είναι ακριβώς από τα βιβλία που χαρακτηρίζουν την ποιότητα και την ταυτότητα του Στίβεν Κινγκ. Δεν μπορώ να είμαι απόλυτα αντικειμενικός με τον Στίβεν Κινγκ, γιατί ό,τι και να γράψει λίγο έως πολύ θα μου αρέσει, αλλά μπορώ να καταλάβω έως ένα βαθμό όσους δεν ξετρελάθηκαν και τόσο πολύ από τη συγκεκριμένη σειρά.

8.5/10

[WILLIAM]

Κατά σύμπτωση θα μιλήσω και γώ για τη σειρά αυτή αλλά για το πρώτο της βιβλίο.

Ο Κύριος Μερσέντες

Ένας μανιακός με το μια μερσέντες θερίζει το πλήθος των ανέργων που περιμένουν σε μια εκδήλωση. Το έγκλημα, μια από τις λίγες άλυτες υποθέσεις του ντετέκτιβ Μπιλ Χότζες, τον στοιχειώνει μετά τη συνταξιοδότησή του ως την ημέρα που ο δολοφόνος τον περιπαίζει με ένα γράμμα που κάνει τον παλιό αστυνομικό να αποφασίσει να τον βρει πάση θυσία.

Ο Στίβεν Κινγκ σε ένα είδος που δεν τον έχουμε συνηθίσει, στο αστυνομικό που χειρίζεται πολύ καλά δημιουργώντας ένα παιχνίδι γάτας με τον ποντικό. Η γραφή είναι η συνηθισμένη του Κινγκ ενώ στα συν μπορεί να καταλογιστεί και η εμφανώς μειωμένη χρήση των gore στοιχείων που εδώ είναι ελάχιστα και σχεδόν πάντα δικαιολογημένα. Για μια φορά επίσης δεν έχουμε και καμία ανάμειξη του παραφυσικού.

 

Μια ερώτηση για τον Μπλέηντ:

Spoiler

Πως ο Χαρτσφηλντ είναι σε κώμα αφού στο τέλος του κυρίου Μερσέντες συνήλθε; Τι έπαθε στο δεύτερο βιβλίο;

 

[terry283]

Φιλε William, o Χαρτσφιλντ...

Spoiler

δεν ειναι σε κωμα. Ειναι κατατονικος σε ολη τη διαρκεια του  δευτερου βιβλιου. Στην πραγματικοτητα, απο το τελος του πρωτου, που ξυπναει στο νοσοκομειο.

 

[wordsmith]

22 hours ago, WILLIAM said:

 

Ο Κύριος Μερσέντες

 Για μια φορά επίσης δεν έχουμε και καμία ανάμειξη του παραφυσικού.

 

 

  Reveal hidden contents

Πως ο Χαρτσφηλντ είναι σε κώμα αφού στο τέλος του κυρίου Μερσέντες συνήλθε; Τι έπαθε στο δεύτερο βιβλίο;

 

Έχει γράψει πολλά ο S.K. που δεν έχουν υπερφυσικό στοιχείο, όπως το Shawshank Redemption, το Hearts in Atlantis, το Gerald's Game κλπ, δεν είναι μόνο αυτό.

[WILLIAM]

1 hour ago, terry283 said:

Φιλε William, o Χαρτσφιλντ...

  Reveal hidden contents

δεν ειναι σε κωμα. Ειναι κατατονικος σε ολη τη διαρκεια του  δευτερου βιβλιου. Στην πραγματικοτητα, απο το τελος του πρωτου, που ξυπναει στο νοσοκομειο.

 

Α μα γι' αυτό απόρησα επειδή στο τέλος είχε ξυπνήσει και μετά ο Μπλέηντ έγραψε κωματώδη κατάσταση και μπερδεύτηκα. Ευχαριστώ για την πληροφόρηση.

 

Αγαπητή Wordsmith, δεν είχα τύχει να διαβάσω άλλο. Μπορεί να τον προτιμήσω σε αυτά.

[volyros]

Καιρο ειχα να γραψω εδω και μεσα σε αυτο το χρονικο διαστημα τελειωσα 3 βιβλια του King.Λιγα λογια λοιπον γι αυτα.

Εργα οδοποιίας:Διαβαζα οτι ειναι το πιο αδυναμο βιβλιο του αλλα εμενα μου αρεσε πολυ!Ο King γραφει για το που μπορει να φτασει ο ανθρωπος οταν νιωθει οτι του παιρνουν το ιδρωτα του και τον πνιγει η αδικια(ο πρωταγωνιστης θα αναγκαστει να χασει την δουλεια και το σπιτι του λογω του οτι θα περασει ενας καινουριος δρομος και θα τα γκρεμισουν και τα δυο).Μπορει να μην εχει τον τρομο που εχουν αλλα βιβλια του η ιστορια σε κραταει σε αγωνια μεχρι το (δυνατο) τελος..

Το παιχνιδι του Τζεραλντ:Το συγκεκριμενο μπηκε στην λιστα  με τα αγαπημενα μου του Βασιλια.Τοση αγωνια και αγχος ειχα καιρο να νιωσω σε βιβλιο!

Ειδικα στην σκηνη που κοβει το χερι της για να βγαλει τις χειροπεδες ειχα τσιτωσει τοσο τα χειλη μου οση ωρα το διαβαζα που ασπρισαν!!

Εξαιρετικη εκτελεση ιδεας!Επισης μου αρεσε που τελικα δεν υπηρχε τιποτα το

υπερφυσικο στο τελος αλλα υπηρχε φυσιολογικη εξηγηση

Ειδα και την ταινια που ηταν αρκετα καλη!

Πυρινη οργη:Επιτελους εκδοθηκε,επιτελους το διαβασα!Ωραιο με πολυ δυνατες στιγμες.Καλογραμμενοι χαρακτηρες που δενεσαι μαζι τους.Εκανε μια κοιλια στην μέση αλλα το τελος αν και προβλεψιμο σε αποζημιωνει.Πολυ θα ηθελα να ξαναθυμηθει καποια στιγμη την Τσαρλι και να μας πει τι κανει τωρα οπως εκανε με τον Τζακ Τορανς.

 

 

[rolandofgileaad]

Κυκλοφόρησε αυτές τις ημέρες το Sceleton Crew.

[yanni]

Τέλος βάρδιας

Η τριλογία του Μπιλ Χοτζες κλείνει με ένα μυθιστορημα γεμάτο ένταση, τρόμο και μυστήριο. Το φινάλε το βρήκα κάπως αποτομο και δεν μου άρεσε η κατάληξη της ιστορίας...θα μου λείψει ο Χοτζες και το παρεακι του! Πιστεύω θα ικανοποιήσει με το παραπάνω τους πιστούς αναγνώστες του ο Κινγκ με αυτή τη σειρά αστυνομικών βιβλίων.

[Δημήτρης]

Ύστερα από πολλά χρόνια διάβασα το ''Στάσου Πλάι μου''.

Και ήταν ακριβώς όπως το θυμόμουν, υπέροχο. Λυπητερό σαν βροχερό απόγευμα και τον θάνατο ενός μακρινά ιδωμένου πλην όμως αγαπημένου φίλου. Και γλυκό σαν παγωτό φράουλα και τις θύμησες της παιδικής μας ηλικίας. Ούτε τα εκατοντάδες βιβλία στο ενδιάμεσο έπαιξαν ρόλο με τον αναπόφευκτο κορεσμό ούτε τίποτα. Απλώς υπέροχο, όπως ακριβώς και την πρώτη φορά. Ακόμη μία απόδειξη ότι τα αριστουργήματα δεν χρειάζεται ντε και καλά να είναι μεγαλεπήβολα με extreme καταστάσεις. Μπορούν κάλλιστα να είναι τέτοια και με μικρά, απλά, καθημερινά πράγματα. Προτείνεται σε όλους τους μεγάλους που δεν έχουν ξεχάσει ότι κάποτε υπήρξαν παιδιά.

Διάβασα και ''Το Παζάρι των Κακών Ονείρων'', ξεχώρισα αυτά:

- ''Ο Μπάτμαν και ο Ρόμπιν μπλέκονται σε καυγά'': Πως είναι άραγε να βλέπουμε άνθρωπο μας να κατρακυλά στην άβυσσο του Αλτσχάιμερ; Δύσκολο, πολύ δύσκολο. Πρέπει να έχεις ανά πάσα στιγμή τα μάτια στραμμένα πάνω τους, ουσιαστικά δεν διαφέρουν σε τίποτα από μωρά. Κατάσταση κουραστική όσο και τραγική. Που καμία φορά όμως μπορεί να έχει και κωμικές προεκτάσεις

- ''Το Κακό αγοράκι'': Θάνατος στους δολοφόνους παιδιών, σωστά; Λάθος! Τουλάχιστον όχι πριν ακούσουμε για ποιο λόγο το έκαναν αυτό. Το ότι φέρει μακρινό απόηχο από το αγαπημένο μου ''Άφετε τα παιδία'' σαφώς και βοήθησε στο να μου αρέσει μία φορά παραπάνω.  

- ''Ηθική'': Που μπορεί να φτάσει κανείς όταν νιώθει τα πάντα γύρω του να καταρρέουν; Όταν η καθημερινότητα του έχει γίνει ένας (οικονομικός και όχι μόνο) Γολγοθάς; Τι είναι διατεθειμένος να κάνει για να αποτινάξει τα βάρη; Οτιδήποτε, ακόμη και αν αυτό σημαίνει να χάσει την υπόσταση του και να υποβιβαστεί στο επίπεδο του ζώου; Δυνατή. Όχι η καλύτερη του αλλά δυνατή. Και μάλλον η καλύτερη της συλλογής. 

- ''Ουρ'': Αν και μου αρέσουν περισσότερο τα χάρτινα βιβλία και θέλω να διαβάσω πρώτα αυτά που έχω (μαζί με αυτά που αγοράζω θα μου πάρει πολλλλλά χρόνια όμως άλλο θέμα αυτό), δεν έχω σταματήσει ωστόσο να σκέφτομαι ότι κάποια στιγμή πρέπει να αγοράσω ένα Kindle. Αυτό θα έπρεπε ίσως να με προϊδεάσει θετικά αλλά μάλλον πέτυχε το αντίθετο. Τι στην ευχή δηλαδή; Τι σόι ιστορία είναι αυτή που περιστρέφεται γύρω από ένα Kindle; Και όμως δούλεψε καλά. Αγωνιώδης και με χιούμορ. Έφυγε όχι απνευστί, αλλά εύκολα και ευχάριστα. 

- ''Νεκρολογίες'': Πως θα ήταν αν μία ωραία πρωία ανακάλυπτε κανείς ότι έχει την δυνατότητα να αποσύρει ανθρώπους απλά γράφοντας τις νεκρολογίες τους; Ενοχλητικό, μάλλον θα τέσταρε τις αντοχές του στο να αντισταθεί στον πειρασμό να βουτήξει το δάχτυλο στο βάζο με το μέλι. Τι γίνεται όμως αν οι άμυνες καταρρεύσουν και υπάρξουν παράπλευρες απώλειες;

- ''Μεθυσμένα Πυροτεχνήματα'': Τα πυροτεχνήματα δεν θα έλεγα ότι μου αρέσουν. Τουλάχιστον όταν δεν βρίσκομαι σε απόσταση ασφαλείας, φοβάμαι μην μου καρφωθεί κάνα ξέμπαρκο στη μάπα. Ή ίσως και κάπου αλλού 

Ωραία ήταν. Όχι τόσο καλή όσο το ''Σκοτάδι βαθύ δίχως άστρα'', ενώ έχει πολύ καιρό που διάβασα ''Εφιάλτες και Ονειρότοποι'' και ''Νυχτερινή Βάρδια'' για να κάνω συγκρίσεις. Όμως ναι, ήταν ωραία. Η αναλογία καλών ιστοριών σε σχέση με το σύνολο ικανοποιητική και παράλληλα όλες μου άρεσαν έστω και λίγο. Προτείνεται. 

Edited July 13, 2018 by Δημήτρης

[Dimion]

Α! το καλυτερο μου..

Το πρωτο βιβλιο του stephen king που διαβασα ήταν το Αυτο, πισω στο λυκειο, αν θυμαμαι. Τα χρονια εκείνα δυσκολα μπορουσα να καταλάβω τι ακριβως προσπαθουσε να πει. Αλλα μενοντας και εγω σε μια μικρη πολη, αντιλαμβανομαι την σκοτεινη καρδια στις ψυχες των ανθρωπων, και το τερας κατω απο τη ληθη της συλλογικης συνειδησης.

Αγαπησα τη Λαμψη, σαν μια πραγματεια πανω στην τρελα, και τη Νυχτερινη Βαρδια, ειδικα το πρωτο διηγημα, το Τζερουσαλεμς Λοτ, απο το οποιο δεν σηκωθηκα απο τον καναπε μεχρι να το τελειωσω.

Τα χρονια περασαν και αλλα βιβλια προστεθηκαν, με τελευταιο το Κορακι. Θα με ρωτησετε γιατι αφησα τοσα χρονια να περιμενει το αριστουργημα του. Δεν ξερω, αλλά πλεον, στα 37 το εκτιμω περισσοτερο.

Τι κανει ο king που ισως λιγοι αλλοι να μπορουν να κανουν. Το ανεφερα στην αρχη. Μιλαει για το σκοτεινο κομματι του νου. Δεν είναι τοσο γκροτεσκα αισθησιακος, οπως ο barker, η απαισιοδοξος οπως ο lovecraft. Υπαρχει μια μεταφυσικη διασταση με προεκτασεις, και πηγαζει απο μια ικανοτητα παρατηρησης του κοσμου μοναδικη. 

Δεν θα ξεχασω ποτε την περιγραφη -στο Νεκροταφειο Ζωων- της καθοδου του πρωταγωνιστη στην τρελα, εξαιτιας του θανατου του μωρου του(spoiler αλλα τι να κανω). Τοσο πειστικο που σε κανει να αναρωτιεσαι πως το φανταστηκε, χωρις ο ιδιος να το εχει ζησει. 

Ο king ειναι οτι ηταν ο ποε την βικτωριανη περιοδο και ο lovecraft την ποτοαπαγορευση, και ισως η καλυτερη αρχη για το συγκεκριμενο λογοτεχνικο ειδος.

[terry283]

Πατας το κουμπακι spoiler (αυτο με το ματι) και εκει μεσα γραφεις το κειμενο που θελεις να μη φαινεται ωστε να μην κανεις spoiler. Ετσι, οποιος θελει το διαβαζει κι οποιος δε θελει, το προσπερναει.

 

Φιλικα. ?

[BladeRunner]

Το σκυλί της Πολαρόιντ

Τεσσαρακοστό πέμπτο βιβλίο του Στίβεν Κινγκ που διαβάζω, μόλις το δεύτερο φέτος. Σίγουρα δεν είναι και από τις πιο δυνατές στιγμές του Βασιλιά, αλλά, μεταξύ μας τώρα, ακόμα και τα πιο αδύναμα βιβλία του νομίζω ότι τα βάζουν άνετα με τα καλύτερα άλλων συγγραφέων. Τέλος πάντων, πρόκειται φυσικά για ένα πολύ καλογραμμένο και εθιστικό μυθιστόρημα (ή μεγάλη νουβέλα), με πλοκή που κρατάει τον αναγνώστη από την αρχή μέχρι το δυνατό φινάλε, αλλά και με σούπερ ατμόσφαιρα. Ο άτιμος ο θείος Στίβεν κατάφερε μέσα σε λίγες σελίδες να με κάνει να ενδιαφερθώ για τους χαρακτήρες και τα βάσανά τους, ενώ επίσης με περισσή ευκολία με βύθισε στον αρκετά ανατριχιαστικό κόσμο τους. Εντάξει, με τόσα βιβλία του συγγραφέα που έχω διαβάσει όλα αυτά τα χρόνια, δεν θα έπρεπε να με εκπλήσσει το συγκεκριμένο γεγονός, αλλά τα καλά πάντα πρέπει να λέγονται. Όπως και να'χει, είναι μια ωραία και αρκετά ανατριχιαστική ιστορία, με ιντριγκαδόρικη κεντρική ιδέα και κάμποσα άλλα καλούδια, απλά μην περιμένετε ποιοτικά να είναι στο ίδιο επίπεδο με τα αριστουργήματά του συγγραφέα.

8/10

Edited October 12, 2018 by BladeRunner

[Steel Guardian]

Pet Sematary/Νεκρωταφίο Ζώων (Εκδόσεις Bell)
Τέταρτο βιβλίο του King που διαβάζω. Μου άρεσε πολύ, αλλά είχε και (τα γνωστά) προβλήματα. Αυτό σημαίνει ότι θα προτιμούσα το βιβλίο να ήταν αρκετά μικρότερο από ότι είναι και να μην φλυαρεί/τρενάρει την υπόθεση τόσο πολύ, ειδικά προς το τέλος. Ακόμα κατάλαβα ότι κάτι που δεν μου αρέσει σε κανένα από τα βιβλία του King που έχω διαβάσει μέχρι τώρα είναι ο τρόπος μου προσεγγίζει τόσο αυτός, όσο και οι χαρακτήρες του κάθε βιβλίου το υπερφυσικό.
Όμως για να λέμε και τα καλά, σίγουρα είναι το λιγότερο φλύαρο βιβλίο του που έχω διαβάσει και οι χαρακτήρες είναι, ως συνήθως, πολύ καλοδουλεμένοι και ζωντανοί. Η γλώσσα είναι όπως σε όλα τα βιβλία του King που έχω διαβάσει καλή, απλή (με την καλή έννοια) και ευκολοδιάβαστη, βοηθώντας πολύ στο να κυλάει αβίαστα το βιβλίο.
Τα πιο καλά (και πιο "τρομακτικά" θα έλεγα) σημεία στο βιβλίο έχουν πάντα να κάνουν με τους απλούς ανθρώπους και την ζωή τους και όχι με το υπερφυσικό, αλλά και η βασική τρομο-ιδέα είναι πολύ καλή.
Κατά πάσα πιθανότητα όταν ξαναδιαβάσω κάτι δικό του θα είναι είτε διηγήματα, είτε κάτι που δεν είναι horror, για να δω αν τα προβλήματα που φαίνεται να έχω συνήθως με τα βιβλία του θα φύγουν ή όχι. Πάντως ακόμα κι έτσι γενικά μου αρέσει αρκετά η δουλειά του King.

Βαθμολογία: 7.5/10

Edited October 21, 2018 by Steel Guardian

[Spyrex]

Διάβασα το πολύ ωραίο Μίζερι. Ο Κινγκ σε μία από τις καλύτερές του στιγμές. Καταφέρνει να περάσει την αγωνία και τον τρόμο με ένα τόσο απλό θέμα. Ο Κινγκ πλατιάζει και σε αυτό το βιβλίο χαρακτηριστικά, κάτι που προσωπικά δεν με ενοχλεί καθόλου. Το γράψιμό του είναι όπως πάντα καταπληκτικό, κάτι που συμβάλλει στο να απολαμβάνω τις ατελείωτες περιγραφές χώρων/σκέψεων. 

[Spyrex]

Το τέλος της αθωότητας (Στάσου πλάι μου) 

Όπως σχεδόν κάθε βιβλίο του Κινγκ, έτσι κι αυτό μου άρεσε πάρα πολύ. Θα έλεγα πως είναι ένα άκρως συγκινησιακό δράμα. Είχα δεθεί αρκετά με τους χαρακτήρες, ώσπου ήρθαν οι τελευταίες σελίδες να με συνταράξουν. Παράλληλα, όντας προς το τέλος του βιβλίου, έριχνα συχά πυκνά ένα βλέφαρο στο εξώφυλλο και στον τίτλο του βιβλίου, συνδυάζοντάς τον με τις σελίδες που διάβαζα εκείνη τη στιγμή και κατάλαβα πως ο τίτλος ταίριαζε απόλυτα με το περιεχόμενο. Όταν πια είχα τελειώσει με το βιβλίο, ο τίτλος μου άφησε μία πικρή γεύση, γιατί τον συνδύασα με τα γεγονότα που μόλις είχα διαβάσει. Από τα λίγα βιβλία που με έχουν αγγίξει τόσο. 

ΥΓ. Μου προκάλεσε εκνευρισμό η έκδοση του βιβλίου από τις εκδόσεις επιλογή, η οποία περιέχει αρκετά ορθογραφικά και γραμματικά λάθη. 

[BladeRunner]

Εξύψωση (Elevation, 2018)

Για το συγκεκριμένο βιβλίο κρατούσα μικρό καλάθι πριν το ξεκινήσω, έχοντας διαβάσει κάποιες συγκεκριμένες κριτικές από δω και από κει, και τελικά καλύτερα που δεν είχα υψηλότερες προσδοκίες, γιατί θα είχα απογοητευτεί σε μεγαλύτερο βαθμό. Σίγουρα δεν είναι κακό βιβλίο, έχει κάποια πράγματα να προσφέρει και κάποια κοινωνικά μηνύματα να περάσει, ενώ επίσης η γραφή είναι φυσικά πολύ καλή, με ωραίες περιγραφές και φυσικούς διαλόγους. Όμως τα θέματα με τα οποία ασχολείται ο Βασιλιάς, μάλλον τα αγγίζει κάπως επιδερμικά και βιαστικά, ο τρόπος του μπορεί να φανεί σε μερικούς ολίγον τι δασκαλίστικος και ηθικοπλαστικός. Επίσης οι χαρακτήρες δεν έχουν ιδιαίτερο βάθος, ενώ είναι και τίγκα στα κλισέ. Πάντως γενικά το βιβλίο διαβάζεται ευχάριστα, ενώ και το αλληγορικό τέλος είναι αρκετά συγκινητικό, έστω και αν δεν ήταν τόσο μεγάλο σε έκταση για να με αγγίξει περισσότερο. Σίγουρα μια διαφορετική ιστορία από τον Κινγκ, χωρίς σκοτάδι και τρόμο, που αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση στο τέλος.

7/10

Edited December 21, 2018 by BladeRunner

[Spyrex]

Πάει και η Νεκρή ζώνη. Ένα από τα επίσης καλά βιβλία του Κινγκ που έχω διαβάσει. Πολύ ωραίο χτίσιμο χαρακτήρων. Η διαφορά από τα άλλα του Κινγκ που έχω διαβάσει είναι ότι το συγκεκριμένο επιφυλάσσει συγκινήσεις. Αυτό που ποτέ δεν κατάλαβα είναι 

Spoiler

αυτό που λέγεται στην περίληψη του οπισθοφύλλου, ότι «η μοίρα περιμένει την ανθρωπότητα στη νεκρή ζώνη». Δεν έπιασα κάτι τέτοιο. 

 

[Δημήτρης]

Ύστερα από σχεδόν είκοσι χρόνια διάβασα το ''Οι Νυχτερίτες''. Θυμόμουν ότι μου είχε αρέσει, την κεντρική ιδέα και ένα- δύο σκηνικά. Πέραν αυτών όμως τίποτα, ήταν σχεδόν σαν να το διάβαζα πρώτη φορά. Αυτό από την μία είναι καλό ελέω του υπέροχου ταξιδιού που ξέρω ότι με περιμένει. Δεν γίνεται και διαφορετικά από την στιγμή που έχω να κάνω με έναν από τους δύο- τρεις αγαπημένους μου συγγραφείς. Από την άλλη όμως όχι μιας και θυμίζει τα χρόνια που περνάνε 

Στα συν το όλο θέμα μιας και με ενδιαφέρουν 

 

τα UFO

Επίσης το αγαπημένο μοτίβο της μικρής πόλης που την χτυπά απρόσμενα ένα είδος καταστροφής με τα άπλυτα των κατοίκων της να βγαίνουν στη φόρα. Καλά και μη. Το θεϊκό του γράψιμο που κάνει τις όχι καλές εκτελέσεις όπως στη προκειμένη, να δείχνουν τέτοιες. Οι πετυχημένες παρομοιώσεις και οι ιστορίες μέσα σε ιστορίες. Σαν τα κινέζικα βάζα όπως αρέσκεται να λέει και ο ίδιος. Από εκείνες που σε κάνουν με τα μάτια κόκκινα από την νύστα να γυρίζεις τις σελίδες και ενώ έπεται εγερτήριο το πρωί. Όπως π.χ. του Ιβ Χίλμαν και των εγγονών του ή του Χριστού που μιλούσε στη γυναίκα του ταχυδρόμου.

Οπωσδήποτε όχι από τα καλύτερα του, αλλά καλό. Φάση είχε. Έχει γίνει και -μάλλον μέτρια- ταινία, ίσως να την ρίξω μία ματιά κάποια στιγμή. 

Edited March 16, 2019 by Δημήτρης

[BladeRunner]

Νεκρωταφίο ζώων

Το βιβλίο το έχω από τότε που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Bell, και ούτε που θυμάμαι πόσες φορές πήγα να το ξεκινήσω αλλά τελικά το άφηνα για κάποιο άλλο βιβλίο (είτε του Κινγκ είτε κάποιου άλλου συγγραφέα). Τελικά αποφάσισα να το διαβάσω τώρα, με αφορμή κυρίως την ταινία που θα βγει σε λίγες εβδομάδες στους κινηματογράφους. Δεν ξέρω αν θα πάω να την δω (όπως και να'χει, πρώτα θα δω την ταινία του 1989), αλλά τουλάχιστον ήθελα να είμαι έτοιμος για παν ενδεχόμενο.

Λοιπόν, είναι το τεσσαρακοστό έβδομο βιβλίο του Βασιλιά που διαβάζω και σίγουρα είναι από τα καλύτερα βιβλία του που έχω διαβάσει. Αν δεν υπολογίσω τα βιβλία της σειράς του Μαύρου Πύργου, που όπως και να το κάνουμε είναι μια κατηγορία από μόνα τους, τότε το "Νεκρωταφίο ζώων" πιάνει άνετα μια θέση στην πρώτη δεκάδα με τα αγαπημένα μου έργα του συγγραφέα. Βέβαια, αυτό ήταν κάτι που περίμενα πριν καν το ξεκινήσω, με βάση τις κριτικές και την όλη φήμη του, αλλά χαίρομαι που το βιβλίο ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες μου τόσο απόλυτα.

Ο Κινγκ προσφέρει απλόχερα όλα όσα μας έχει συνηθίσει: Μια δυνατή πλοκή που κρατάει το ενδιαφέρον σου από την αρχή μέχρι το τέλος, εξαιρετικά σκιαγραφημένους χαρακτήρες για τους οποίους ενδιαφέρεσαι και δένεσαι μαζί τους με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, μια ανατριχιαστική σε σημεία ατμόσφαιρα που σε κρατάει στην τσίτα, και κάποιες έντονες σκηνές τρόμου και ανατριχίλας, που μένουν στο μυαλό σου αρκετό καιρό μετά το τέλος της ανάγνωσης του βιβλίου. Και όλα αυτά είναι δοσμένα με γλαφυρό και έντονο τρόπο, χάρη στην απίστευτη γραφή, που είναι τόσο μα τόσο εθιστική και οξυδερκής, με ζωντανές περιγραφές και πολύ φυσικούς διαλόγους.

Γενικά, ο τρόμος του βιβλίου δεν είναι ακριβώς αυτό που θα σε κάνει να κατουρηθείς πάνω σου, όμως είναι ύπουλος και σε κρατάει σε μια υπερδιέγερση. Και οφείλω να πω ότι χθες το βράδυ είδα ένα όνειρο σχετικά με την πλοκή του βιβλίου και δυο χαρακτήρες του, κάτι που σπάνιες φορές μου έχει συμβεί! Δεν ήταν εφιάλτης βέβαια, αλλά είχε μια κάποια ένταση. Όπως και να 'χει, η ανάγνωση του βιβλίου ήταν μια απίστευτα ψυχαγωγική και απολαυστική εμπειρία. Και μπορεί σε σημεία ο Κινγκ να φλυαρεί λίγο παραπάνω, αλλά αυτή η φλυαρία του είναι τόσο μα τόσο καλοδεχούμενη για μένα...

9.5/10

[Spyrex]

Ντολόρες Κλέμπορν

Μιας και δεν το βλέπω να τελειώνω ποτέ το The girl who loved Tom Gordon θα πω λίγα λόγια για το Ντολόρες Κλέμπορν. Ωραίο βιβλίο. Η ιστορία μιας γυναίκας η οποία διαπράττει ένα έγκλημα για το οποίο δεν έχει κατηγορηθεί, και κατηγορείται για ένα άλλο έγκλημα το οποίο δεν έκανε. Πρόκειται ουσιαστικά για έναν μονόλογο 300 σελίδων. Η φλυαρία του King σε όλο της το μεγαλείο. Προσωπικά, δεν με ενόχλησε ούτε σε αυτό το βιβλίο. Μου άρεσαν αρκετά οι λεπτομέρειες σχετικά με τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η Ντολόρες σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο. Ο King εστιάζει στο χτίσιμο των χαρακτήρων, με συνέπεια ο αναγνώστης να αισθάνεται μόνο συμπόνια για την πρωταγωνίστρια. Δεν είναι από τα καλύτερα βιβλία του, αλλά ως φαν που είμαι προφανώς άξιζε μία ανάγνωση.

Edited June 1, 2019 by Spyrex

[BladeRunner]

Απρόσμενες αναταράξεις

Συμπαθητική και ψυχαγωγική ανθολογία διηγημάτων, σε επιμέλεια Στίβεν Κινγκ και Μπεβ Βίνσεντ. Όλα τα διηγήματα έχουν να κάνουν λίγο έως πολύ με τα αεροπλάνα και τις πτήσεις, τα περισσότερα εκ των οποίων έχουν και στοιχεία του ευρύτερου Φανταστικού. Δεν μπορώ να πω ότι βρήκα κάποιο διήγημα που να με συγκλονίσει ή να με τρομάξει ιδιαίτερα, όμως πέρασα καλά, διάβασα κάποιες ωραίες και ενδιαφέρουσες ιστορίες (ορισμένες τις βρήκα αρκετά ανατριχιαστικές), ενώ συνάντησα και κάποιες καλές ιδέες. Θα έλεγα ότι γενικά το επίπεδο της ανθολογίας είναι ως επί το πλείστον ικανοποιητικό, αρκεί οι προσδοκίες να μην είναι ιδιαίτερα υψηλές και οι αναγνώστες να μην περιμένουν κάτι το συνταρακτικό. Μπορώ να κατανοήσω τις διχογνωμίες σχετικά με το επίπεδο της ποιότητας των διηγημάτων της συγκεκριμένης ανθολογίας, μιας και υπάρχουν κάποιες μέτριες και αδιάφορες στιγμές, προσωπικά όμως πέρασα ευχάριστα την ώρα μου, ένιωσα ανατριχίλες, οπότε για μένα το πρόσημο είναι σίγουρα θετικό. Αν ήταν να επιλέξω τα πέντε πιο δυνατά διηγήματα της ανθολογίας, με βάση το προσωπικό μου γούστο, μάλλον θα ήταν αυτά: "Εφιάλτης στα 20.000 πόδια" (Ρίτσαρντ Μάθεσον), "Αεροπορική επιδρομή" (Τζον Βάρλεϊ), "Είστε ελεύθεροι" (Τζο Χιλ), "Δεν θα γεράσουν" (Ρόαλντ Νταλ) και "Ο ειδικός των αναταράξεων" (Στίβεν Κινγκ).

8/10

[zefuros]

Ξέρει κανείς που θα μπορούσα να βρω τα εξαντλημένα βιβλια του bachman (Οργή, Μακριά πορεία, Δρομέας, Αδύνατος;)

[Δημήτρης]

4 hours ago, zefuros said:

Ξέρει κανείς που θα μπορούσα να βρω τα εξαντλημένα βιβλια του bachman (Οργή, Μακριά πορεία, Δρομέας, Αδύνατος;)

 Καλές πιθανότητες έχεις σε ομάδες αγοραπωλησιών στο fc. Κάνε αναρτήσεις με τίτλους και φωτογραφίες εξώφυλλων και οπλίσου με υπομονή. Πιστεύω ότι όλο και κάτι θα καταφέρεις να βρεις. 

Edited August 21, 2019 by Δημήτρης

[zefuros]

Σε ευχαριστω για την απάντηση. Τωρα πρέπει να βρω τί ειναι οι ομάδες αγοραπωλησιών!

[Δημήτρης]

13 minutes ago, zefuros said:

Σε ευχαριστω για την απάντηση. Τωρα πρέπει να βρω τί ειναι οι ομάδες αγοραπωλησιών!

Δες αν θέλεις εδώ σε ένα κείμενο που έγραψα με τρόπους αναζήτησης εξαντλημένων. Κάπως έτσι βρήκα και εγώ τα περισσότερα από αυτά που έψαχνα.