Στίβεν Κινγκ (Stephen King)

[Keravnoulhs]

Θέλω να κάνω μερικά σχόλια για το αυτό, τώρα που δεν είναι τόσο φρέσκο. Νομίζω πως κάθε ιστορία στο τέλος γίνεται δικιά μας, περίπου σαν βίωμα. Όπως ακριβώς για το ίδιο γεγονός δύο άνθρωποι δίνουν άλλες εκδοχές χωρίς να είναι κάποια από τις δύο ψέμα έτσι και στις ιστορίες. Για μενα το αυτό, δεν είναι ο κλόουν είναι τα παιδιά, ούτε οι ενήλικες. Είναι η Μπεβ που ήταν προχώ, απελευθερωμένη και όμορφη, ο Ρίτσι που τον αγάπησα από τις περιγραφές, ο πληγωμένος Μπιλ και ο υποχόνδριος Έντι. Σε λίγο μεγαλύτερη απόσταση ο Μάικ και ο Σταν. Είναι μια ιστορία φίλων που πραγματικά αγαπιόντουσαν.

[BladeRunner]

Μπίλι Σάμερς

Δεύτερο βιβλίο του Στίβεν Κινγκ που διαβάζω φέτος, μετά το πολύ καλό "Κούτζο" που διάβασα τον Φεβρουάριο, και συνολικά πεντηκοστό τρίτο, ήταν και αυτό με τη σειρά του αν μη τι άλλο καλογραμμένο, εθιστικό και εντέλει ψυχαγωγικό, αν και εδώ ο Κινγκ ασχολείται με κάτι το διαφορετικό σε σχέση με αυτά που μας έχει συνηθίσει: Πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι ένας πρώην ελεύθερος σκοπευτής που πολέμησε στο Ιράκ και νυν πληρωμένος δολοφόνος, με έναν κάποιο ηθικό κώδικα, που αναλαμβάνει μια τελευταία (αλλά εξαιρετικά προσοδοφόρα) "δουλειά", πριν αποσυρθεί. Ε, κλασικά, αυτή η τελευταία δουλειά θα πάει κατά διαόλου... Λοιπόν, είναι ελάχιστα έξω από τα χωράφια του ο Κινγκ σε τούτο το βιβλίο, όμως νομίζω ότι τα καταφέρνει πολύ καλά, μιας και το ταλέντο του είναι τόσο μεγάλο και τόσο ευρύ, οπότε γιατί να δυσκολευτεί να γράψει μια τέτοια ιστορία, ε; Σίγουρα πολυλογεί λιγάκι παραπάνω απ' όσο θέλω σε τέτοιου είδους ιστορίες (αν και, όπως έχω αναφέρει πολλές φορές, η πολυλογία του μου αρέσει) και ένιωσα μια μικρή κοιλίτσα κάπου στα μισά, ενώ επίσης δεν πείστηκα απόλυτα για ορισμένα πράγματα, από κει και πέρα όμως ήταν μια ιστορία που με καθήλωσε και που πραγματικά απόλαυσα, με τον Κινγκ να προσφέρει δράση, ένταση και αγωνία σε λογικά επίπεδα, όντας αρκετά ρεαλιστικός ως προς τις δυνατότητες και τις πράξεις του πρωταγωνιστή του. Όσον αφορά τη γραφή... ε, δεν χρειάζεται να πω και πολλά, κλασικά είναι πολύ καλή και εθιστική. Γενικά, πέρασα τέλεια, αν και σε καμία περίπτωση δεν είναι από τις (πολύ) δυνατές στιγμές του Κινγκ. Αλλά αυτό δεν λέει και τίποτα, νιώθω ότι πολλοί συγγραφείς θα εύχονταν να μπορούσαν να γράψουν ένα μυθιστόρημα σαν το "Μπίλι Σάμερς".

8.5/10

[yanni]

Το ινστιτούτο

Δεν ξέρω αν πρέπει να γράψω κάποιο σχόλιο για το συγκεκριμένο βιβλίο, όσον αφορά τη θεματολογία της ιστορίας. Από τη μια πλευρά έχουμε το καλό κομμάτι του Κίνγκ, δεν θα αναλύσω περαιτέρω, όλοι ξέρουμε. Τώρα το άσχημο κομμάτι είναι ότι, ο Κινγκ δεν είναι αυτός που ήταν κάποτε, φυσιολογικό ν υπάρχει αυτή η φθορά με το πέρασμα του χρόνου. Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές, αν τα βιβλία που βγάζει τα τελευταία χρόνια, είναι δικής του προελεύσεως. Πιστεύω ότι τα γράφει το επιτελείο των συνεργατών του κι αυτός έχει τη γενική εποπτεία. Έγινα συνομωσιολογος τώρα, πιστεύω ότι ο Κινγκ θα με συγχωρέσει. Να μια καλή ιδέα για ένα επόμενο του βιβλίο...

Edited May 15, 2022 by Ghost
Προστέθηκε το εξώφυλλο του βιβλίου.

[Δημήτρης]

   

 

Διάβασα δύο τον τελευταίο καιρό. ''Αϋπνία'' από πέρσι, ξέχασα να το σχολιάσω. Θυμόμουν από παλιότερα ότι δεν μου είχε αρέσει και έτσι έγινε και τώρα. Το θέμα φλέγον, δεν θα διστάσω να το χαρακτηρίσω από τα πλέον σοβαρά προβλήματα της εποχής μας. Με όλο αυτό το άγχος που μας έχει κυριεύσει, ένας ξεκούραστος ύπνος το βράδυ αποδεικνύεται πραγματικό βάλσαμο. Και είναι βάσανο μεγάλο να μην μπορεί κανείς να κοιμηθεί, να στριφογυρίζει ολονυχτίς στο κρεβάτι. Όταν δε ταλανίζεται και από τα ζόρια που τραβάει ο ήρωας, τότε άστε να πάνε. Το γράψιμο είναι όπως πάντα εκεί, θεϊκό. Να σώζει τα προσχήματα ακόμη και όταν η εκτέλεση δεν πείθει. Όχι, δεν μου άρεσε. Εν μέρει επειδή παίζουν φανταστικά τέρατα, πιστεύω ότι χειρίζεται καλύτερα τα ανθρώπινα. Όχι δηλαδή ότι κουράστηκα κιόλας. Με μία γρήγορη σκέψη, το μόνο που με κούρασε από αρχή μέχρι τέλους ήταν το ''Ντούμα Κη''. Αλλά ναι, δεν έμεινα ευχαριστημένος. Μπαίνει άνετα στα χειρότερα του μαζί με το άνωθεν και ''Ονειροπαγίδα''.

 

 

 

Και πριν από λίγες μέρες το ''Νεκρωταφίο ζώων''. Είχα καλό ένστικτο και επιβεβαίωθηκα, αλλά ως ένα σημείο. Έτρεφα υψηλές προσδοκίες από σχετικές αναφορές σε fc, αν και προσπαθώ όσο μπορώ να ξεκινάω κάθε καινούργιο αποστασιοποιημένα. Καλό και ωραίο αλλά ως εκεί. Ποιοτικό, χωρίς όμως να ξεχωρίζει από τον σωρό. Όχι το πιο τρομακτικό του, έχει γράψει και πιο creepy. Συμφωνώ όμως με τα μπούνια με το σχόλιο του στον πρόλογο, ότι είναι το πιο τρομακτικό για τον ίδιο. Αναφορικά με τις παρ' ολίγον τραγικές συνθήκες που το γέννησαν. Ναι, είναι κάτι που ουσιαστικά σου τελειώνει την ζωή. Ευτυχώς δεν συνέβη, οπότε και μετέφερε το βίωμα στο χαρτί. Θα δω και τις δύο ταινίες που έχουν γίνει, νομίζω ότι στην πρώτη εμφανίζεται ως νεκροθάφτης ή κάτι τέτοιο. Και αν δεν κάνω λάθος, είδα στην αρχή να γίνεται λόγος για το ''Κούτζο''. Νομίζω ότι σε πολλούς αρέσει αυτό, να εντοπίζουν αναφορές σε άλλα του βιβλία.

Επόμενο λέω να είναι το ''Σάκος με κόκαλα. Το διάβασα προ εικοσαετίας στο στρατό και δεν θυμάμαι γρυ.

Edited May 27, 2022 by Δημήτρης
Προστέθηκαν τα εξώφυλλα των βιβλίων.

[rolandofgileaad]

Επανακυκλοφορία του Φυλαχτού από Κλειδάριθμο.

[Δημήτρης]

Πολύ καλά κάνουν από Κλειδάριθμο και επανακυκλοφορούν εξαντλημένα για όσους δεν μπορούν να τα βρουν από Bell. Και με τα καινούργια του επίσης, μας έχουν χαρίσει πολλά καλούδια. Θα ήθελα όμως κάποια στιγμή να μεταφράσουν και τα ''The eyes of the dragon'', ''The girl who loved Tom Gordon'', έχουν στοιχείωσει.

[Spyrex]

On 6/9/2022 at 5:14 PM, Δημήτρης said:

Πολύ καλά κάνουν από Κλειδάριθμο και επανακυκλοφορούν εξαντλημένα για όσους δεν μπορούν να τα βρουν από Bell. Και με τα καινούργια του επίσης, μας έχουν χαρίσει πολλά καλούδια. Θα ήθελα όμως κάποια στιγμή να μεταφράσουν και τα ''The eyes of the dragon'', ''The girl who loved Tom Gordon'', έχουν στοιχείωσει.

Δημήτρη το "the girl who loved Tom Gordon" είναι το μοναδικό βιβλίο που παράτησα από King. Βέβαια, μπορεί να φταίει και το γεγονός ότι το ξεκίνησα σαν να διαβάζω κλασικό Κing, αλλά είναι ξεχωριστό από τα συνηθισμένα, όπως το "Ντολόρες Κλέιμπορν" για παράδειγμα. Μπορεί να το ξαναπροσπαθήσω. 

Έχω δει την πρώτη ταινία του "Pet Sematary" και δεν μου άρεσε. Θα ήθελα να μου πεις εντύπωση όταν τη δεις.

[yanni]

Μια τοποθέτηση θα κάνω όσον αφορά τον συγγραφέα. Λοιπόν, κατά την άποψη μου, η εργογραφία του τείνει περισσότερο προς εφηβικό, νεανικό κοινό. Κάποιος σχετικά μεγάλος ηλικιακά που έχει διαβάσει στοίβες ολόκληρες βιβλία, πιστεύω ότι δεν θα εντυπωσιαστεί. Εγώ που κοντεύω τα 40, σε κάθε νέο βιβλίο του Κίνγκ αυτό παθαίνω. Βέβαια τα πρώτα του έργα είναι μοναδικά κι αξεπέραστα.

Θα τολμήσω να θίξω κι κάτι άλλο, τ τελευταία του βιβλία ναι μεν έχουν απ' έξω τη λεζάντα Κίνγκ, αλλά δεν είναι Κίνγκ. Πιστεύω έχει ένα επιτελείο συνεργατών που γράφει για αυτόν και εκείνος ασχολείται με την επιμέλεια, επίβλεψη. Θεωρία συνωμοσίας περισσότερο, στον Stephen αρέσουν αυτά 🙂

[Δημήτρης]

Όταν λες κλασικός; Τι εννοείς; Έχει γράψει αρκετά διαφορετικού ύφους που προσωπικά, δεν ξέρω πλέον να πω ποια μπορούν να εκληφθούν ως αντιπροσωπευτικά του. Το μοτίβο που μου αρέσει περισσότερο, είναι της μικρής πόλης που την χτυπά κακό, αρχικά απροσδιόριστης φύσης. Οπότε και βλέπουμε τις αντιδράσεις των κατοίκων της. ''Θόλος'', ''Χρήσιμα Αντικείμενα'' και ''Σάλεμς Λοτ''. Και άλλα φυσικά που δεν το ακολουθούν, μου άρεσαν. ''Κριστίν'' και ''Στάσου πλάι μου'' τα πρώτα που μου έρχονται στο μυαλό. Χειρότερο χωρίς δεύτερη σκέψη το ''Ντούμα Κη''. Με κούρασε. Πολύ. Αλλά δεν πειράζει, Κινγκ είναι αυτός, κάποια στιγμή θα το ξαναπιάσω 

Καλό το ''Νεκροταφείο ζώων'', ωραίο. Ως εκεί όμως, τίποτα το ξεχωριστό. Η πρώτη ταινία μου άρεσε. Στα συν μπαίνει φυσικά και ο παπάς στο νεκροταφείο χεχε. Η δεύτερη όμως όχι, αν και υποψιάζομαι ότι έπαιξε ρόλο γι' αυτό το ότι τις είδα σε κοντινό χρονικό διάστημα.  

Θα συμφωνήσω ότι τα πρώτα του βιβλία είναι καλύτερα. Το παρατηρώ σε κάθε καινούργιο που διαβάζω. Και αυτά μου αρέσουν αλλά τα παλιά του, εκείνα π.χ. που προανέφερα, παραμένουν αξεπέραστα. 

Το άλλο δεν το έχω σκεφτεί καθόλου είναι η αλήθεια. Πιστεύω ότι γίνεται αυτό ορισμένες φορές. Αλλά αν το κάνει και ο Κινγκ, δεν έχω ιδέα. Πάντα θα διαβάζω κάθε τι που φέρει το όνομα του αλλά δεν νομίζω ότι θα ήταν κάτι που θα μου άρεζε. Το να συμβαίνει όντως, όχι τα βιβλία αυτά καθαυτά. 

Edited June 21, 2022 by Δημήτρης

[yanni]

Όπως και να έχει το πράγμα, αγαπάμε Κίνγκ και θα συνεχίσουμε να τον διαβάζουμε!

[BladeRunner]

 

Ονειροπαγίδα

Τρίτο βιβλίο του Στίβεν Κινγκ που διαβάζω φέτος, πεντηκοστό τέταρτο συνολικά, και μπορώ να πω ότι μου άρεσε, ότι με άφησε ικανοποιημένο και οπωσδήποτε χορτασμένο, ήταν ό,τι έπρεπε για τώρα το καλοκαίρι (έστω κι αν το φόντο της ιστορίας είναι χειμερινό, με χιόνια και κρύο), αν και οφείλω να πω ότι με τις ανάμικτες κριτικές που έχει δεχθεί το συγκεκριμένο βιβλίο δεν είχα και ιδιαίτερα υψηλές προσδοκίες όταν το ξεκινούσα, κι ας μιλάμε για βιβλίο του Βασιλιά, που είναι από τους αγαπημένους μου συγγραφείς. Μπορώ έως έναν βαθμό να κατανοήσω αυτούς που δεν τους άρεσε ιδιαίτερα ή που τους κούρασε λόγω του μεγέθους του και της πολυλογίας του σε διάφορα σημεία, προσωπικά όμως πέρασα τέλεια διαβάζοντάς το, ευχαριστήθηκα δράση, τρελά σκηνικά και ωραία τοπία, ενώ κάθε φορά που το άφηνα στην άκρη, πάντα ανυπομονούσα να το ξαναπιάσω στα χέρια μου. Σίγουρα δεν είναι από τις κορυφαίες στιγμές του Κινγκ (δεν γίνεται ένας συγγραφέας να έχει μόνο τέτοιες στιγμές, έτσι δεν είναι;), ίσως εδώ κι εκεί να φέρνει και λίγο προς τις παλπ περιπέτειες τρόμου και επιστημονικής φαντασίας (για μένα, καθόλου κακό αυτό!), όμως εγώ το απόλαυσα, χωρίς να το περιμένω και τόσο με βάση κάποιες συγκεκριμένες κριτικές. Τελικά το γούστο είναι κάτι τελείως το υποκειμενικό! Φυσικά για ακόμη μια φορά μου άρεσε πολύ ο τρόπος γραφής, με τις γλαφυρές περιγραφές, τους ολοζώνταντους διαλόγους, το χιούμορ και όλα αυτά τα καλούδια που διακρίνουν την πένα του Κινγκ, αλλά δεν χρειάζεται κάθε φορά να λέω τα ίδια! Γενικά, άλλο ένα βιβλίο του Κινγκ που με κράτησε στην τσίτα και που εντέλει με ψυχαγώγησε.

8.5/10

Edited August 12, 2022 by Ghost
Προστέθηκαν τα εξώφυλλα του βιβλίου.

[Δημήτρης]

''Νέο'' που περνάει στα διαβασμένα με το ''Σάκος με κόκαλα''. Με τα εισαγωγικά να έχουν να κάνουν με το ότι δεν ήταν νέο. Όπως ανέφερα πιο πάνω, το είχα διαβάσει πριν από πολλά χρόνια αλλά δεν θυμόμουν τίποτα. Σε τέτοιο όμως βαθμό, που ήταν ουσιαστικά σαν να το διάβαζα πρώτη φορά. Μου είχε μείνει μόνο μία θολή ανάμνηση ότι μου είχε αρέσει. Δεν επαληθεύτηκε. Μάικ Νούναν ο λεγάμενος. Επιτυχημένος συγγραφέας που θα βιώσει την τραγωδία να χάσει την γυναίκα του σε νεαρή ηλικία. Το συγγραφικό μπλοκάρισμα που θα τον χτυπήσει θα έρθει για να δέσει το γλυκό. Αλλαγή περιβάλλοντος λοιπόν, στο απομονωμένο εξοχικό στη λίμνη. Τα πράγματα όμως μόνο ήσυχα δεν θα αποδειχθούν, σε συνδυασμό με στοιχεία που θα ανακαλύψει για την γυναίκα του. Παράξενο αν μη τι άλλο -και λίγο τρομακτικό- να μαθαίνεις πράγματα για αγαπημένα σου πρόσωπα τα οποία αγνοούσες. Να διαπιστώνεις ότι δεν τα ήξερες τόσο καλά όσο νόμιζες.

Αυτή όμως θα είναι η αρχή των προβλημάτων του με την συνέχεια να μην είναι τόσο... χειροπιαστής φύσεως. Παρούσες για ακόμη μία φορά οι μουσικές και λογοτεχνικές αναφορές, υπάρχει και λιλιπούτεια στον Γιώργο Σεφέρη! Είναι πάντα κάτι που μου αρέσει, και ψάχνω αυτούς που δεν ξέρω. Και ακόμη περισσότερο σε δικά του βιβλία, αναγνώρισα ''Αϋπνία'' και ''Χρήσιμα Αντικείμενα''. Γίνεται λόγος και για τον οίστρο που καταλαμβάνει ένα συγγραφέα και τον κάνει να κατεβάζει διακόπτες. Να μην αντιλαμβάνεται τι γίνεται γύρω του, να αποκόπτεται από το περιβάλλον. Κάλλιστα μπορεί και να αναφερόταν στον εαυτό του, δεν ξέρω αν το σκέφτηκε και άλλος που το διάβασε.

Καλό κατά διαστήματα μονάχα. Δυνατή η εξήγηση για το όλο νταβαντούρι. Προς το τέλος, στο μονοπάτι στη λίμνη και τα τραγικά που επέφερε. Ως εκεί όμως, συνολικά μάπα το καρπούζι. Αν ήταν άλλου, θα μπορούσα να πω απερίφραστα ότι δεν μου άρεσε σχεδόν καθόλου. Κλέβω, το ξέρω  Bottom 5 λοιπόν για 'μένα. Έχει γίνει και μάλλον μέτρια mini series με τον Πιρς Μπρόσναν, θα προσπαθήσω να την δω τώρα στα κοντά.

Edited August 15, 2022 by Ghost
Προστέθηκε το εξώφυλλο του βιβλίου.

[Spyrex]

 

Το τελείωσα πριν από λίγο. Κουράστηκα πολύ. 210 σελίδες βιβλίο. Από την 50 μέχρι την 150 διαβάζουμε για τα ζουζούνια που περικυκλώνουν την πρωταγωνίστριά μας, για το πόσες φορές βγήκε μέσα από το δάσος σε ανοιχτωσιά και για το τι έβρισκε να τρώει για να παραμείνει ζωντανή στο δάσος που έχει χαθεί. Από τα χειρότερά του, στη λίστα με "Το παιδί από το Κολοράντο". Τουλάχιστον εκείνο ήταν πιο σύντομο.

Edited November 18, 2022 by Spyrex

[Spyrex]

Fairy Tale - Stephen King

Όχι, δεν είναι ότι διαβάζω κατευθείαν ό,τι καινούργιο βγάζει (εξάλλου δεν έχω διαβάσει ακόμα must reads όπως το The Shining, The Green Mile), αλλά δεν θα μπορούσα να αντισταθώ σε βιβλίο του Κινγκ με αυτόν τον τίτλο. Και ήταν ακριβώς ό,τι περίμενα. Ένα δράμα ενηλικίωσης που μοιάζει με παραμύθι. Όχι για μικρά παιδιά βέβαια. 

Η ανάπτυξη των χαρακτήρων είναι καταπληκτική, κάτι που νομίζω χαρακτηρίζει τα περισσότερα βιβλία του. Οι περιγραφές των εικόνων είναι τόσο ζωντανές που νιώθω σαν να έβλεπα μπροστά μου όσα διαδραματίζονται. Ο σκύλος της ιστορίας είναι από τα πιο αξιαγάπητα πλάσματα που έχω συναντήσει σε βιβλίο. 

Με έκανε να σκέφτομαι τί θα έκανα εγώ αν ήμουν στη θέση του πρωταγωνιστή και αν θα διάλεγα κι εγώ το μονοπάτι που διάλεξε να διαβεί. Ο Κινγκ επιστρατεύει τη φαντασία του και μας δίνει μία ιστορία γεμάτη μαγεία και τέρατα και αναρωτιέται, αν δεν είναι μαγεία το γεγονός ότι υπάρχουν πυρηνικά όπλα που μπορούν να καταστρέψουν τον πλανήτη μας, τότε τί είναι.

[WILLIAM]

   Joyland
   Ο νεαρός Ντήβ Τζόουνς πιάνει δουλειά στο πάρκο της Χώρας της Χαράς για να ενισχύσει το εισόδημά του και να σπουδάζει το χειμώνα. Η δουλειά, φαίνεται απλή, έστω και βαρετή κάποιες φορές, κάνει γνωριμίες και φιλίες. Το μόνο που τον απασχολεί είναι ο πρόσφατος χωρισμός από την κοπέλα του. Θα ζήσει και θα μάθει πολλά.
   Είναι μια συμπαθητική ιστορία για την ωρίμανση του ατόμου και για τα μαθήματα της ζωής. Αλλά αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα. Περιμένει κανείς κάτι περισσότερο από έναν Κινγκ, και εδώ ο βασιλιάς μας αφήνει στην αναμονή. 

Edited May 20 by Ghost
Προστέθηκε το εξώφυλλο του βιβλίου.

[Δημήτρης]

Διάβασα δύο και αυτό είναι κάτι που αποφεύγω να κάνω. Να διαβάζω παραπάνω από ένα αγαπημένων μου συγγραφέων και μη, μέσα στην ίδια χρονιά. Για το πρώτο όμως συνέτρεχε λόγος.

 

- ''Το παιδί από το Κολοράντο'': Γράφτηκε ως φόρος τιμής στο ''Το όνομα του παιχνιδιού είναι θάνατος'' του Νταν Μάρλοου. Το διάβασα πρόσφατα -πολύ καλό btw- και έτσι είπα να διαβάσω του Κινγκ τώρα στα κοντά, όσο το είχα ακόμη νωπό στο μυαλό μου. Και δεν μου άρεσε  Όχι δηλαδή στο βαθμό που με κούρασε π.χ. το ''Ντούμα Κη'', το χειρότερο μέχρι τώρα. Τουναντίον, θα πω ότι ήταν καλό. Απλά με εκνεύρισε για τον ίδιο λόγο που υποθέτω ότι το έκανε και σε άλλους, ότι δεν δόθηκε εξήγηση. Θέλω να μου εξηγούνται τα πάντα όλα με το νι και με το σίγμα, δεν είναι της αρεσκείας μου αυτό το ''μετέωρο''. Εμπίπτει λοιπόν στη κατηγορία ''καλό όσο κράτησε, ξεχνιέται με το πέρας της ανάγνωσης και πάμε τώρα για άλλα''. 

 

- ''Ο μακάβριος χορός'': Το διάβασα στη καλοκαιρινή άδεια. Πάντα πιάνω ένα δικό του τότε, για να μπορώ να αφοσιωθώ με την ησυχία μου. Και πω πω! Ήταν καλό, δυνατό. Κατά διαστήματα μάλιστα γινόταν και χυδαίο, σαν να χωνόταν δάχτυλο στον οισοφάγο μου ένα πράμα. Υπήρχαν και σημεία που με κούρασαν, λίγα ευτυχώς, που είχαν να κάνουν με καταστάσεις που δεν γνώριζα. Πριν απ' οτιδήποτε άλλο, δεν γίνεται να μην σταθώ στο φοβερό και τρομερό ''The blair witch project''. Πραγματικά οι απόψεις μας ταυτίζονται απόλυτα. Θυμάμαι ότι το είχα δει στη πρέπουσα ηλικία, στο Λύκειο. Πιο νωρίς όχι, υποψιάζομαι ότι θα με είχε στείλει για ακαθόριστο χρονικό διάστημα στον ψυχίατρο. Αλλά τότε ναι, θυμάμαι χαρακτηριστικά παρά το πέρασμα των χρόνων ότι με είχε κατατρομοκρατήσει. Ειλικρινά όμως έτσι; Χωρίς ίχνος υπερβολής. Προτού ακόμη ''θαφτώ'' κάτω από ένα κάποιο όγκο θρίλερ, δεν πιστεύω να μου είχε κάνει την ίδια εντύπωση. Ζηλεύω λοιπόν όσους το βλέπουν για πρώτη φορά, με τον καθέναν όποιο θεωρεί ως το δικό του το κατάλληλο timing. Πόσο μάλλον με τις αντίξοες συνθήκες που το επιχείρησε ο ίδιος. Ένας πόντος και στο πρώτο ''Jeepers Creepers'', το ξεκίνημα με είχε αφήσει κάπως έτσι 

Και σε αυτό το σημείο δεν μπορώ να μην εκφράσω τον θαυμασμό μου για την όλη κατάδυση του στο πεδίο του τρόμου. Απορώ πραγματικά πως βρήκε τον χρόνο να διαβάσει- δει όλα όσα αναφέρει. Θα πει κανείς ''Ναι, άλλα μόνο με τον τρόμο ασχολείται! Περί ελάχιστων εξαιρέσεων, δεν έχει εντρυφήσει σε φάντασυ και επιστημονική φαντασία''. Ισχύει, είχε λοιπόν τον χρόνο να γευθεί απερίσπαστος όλες αυτές τις νοσηρές λιχουδιές. Τι γίνεται όμως με τις οικογενειακές υποχρεώσεις; Την κιθάρα που παίζει και τους αγώνες μπέιζμπολ που παρακολουθεί; Συνεντεύξεις, παρουσιάσεις όσο και περιοδείες για την προώθηση των βιβλίων του; Τον δε χρόνο που χρειάζεται για να τα γράψει, μόνο λίγο δεν τον λες. Και ακόμη περισσότερο, την ηλικία που έγραψε το συγκεκριμένο, μόλις 34. Νομίζω ότι τα λέει όλα για το θεόσταλτο του ταλέντο. Είχα πολλά κενά στις ταινίες που ανέφερε, στα βιβλία ήμουν περισσότερο κατατοπισμένος χεχε! Άλλες τις ήξερα και δεν τις είχα δει, ενώ πολλές ούτε καν ακουστά. Βρήκα τις περισσότερες που έψαξα, και σημείωσα ένα- δύο για μελλοντική αγορά. Ήταν και κάποια λίγα που τα έχω στα σκαριά για ανάγνωση, δεν διάβασα τις αναλύσεις που έκανε για να μην φάω κάνα spoiler. Ενώ απέτυχα παταγωδώς στο τεστ που έβαλε, μόλις 5 σωστές απαντήσεις. 

Στα συν να προσθέσω ότι με μετέφερε με μαεστρία στο κλίμα της εποχής του. Με έκανε να την αναπολήσω και ας μην την γνώρισα ποτέ. Λειτούργησε λοιπόν και με νοσταλγικό χαρακτήρα, πέρα από τον πληροφοριακό- ψυχαγωγικό. Λίγο μόνο με στεναχώρησε που έθαψε τον Κόναν αλλά δεν πειράζει, γούστα είναι αυτά. Ενώ παράλληλα χάρηκα με τις αναφορές του στον μεγάλο Λάβκραφτ. Βιβλίο που ανατρέχει στον τρόμο και δεν αναφέρεται σε αυτόν (αλλά και στον Κινγκ χαχα!) -θετικά ή αρνητικά, δεν έχει σημασία- είναι λειψό. - Προτείνεται κάργα για τους φαν του, αλλά και για τους φαν του τρόμου γενικά. 

Τέλος, όλο έλεγα ότι θα το κάνω και δεν το έκανα. Ώσπου κάθισα επιτέλους και τα μέτρησα. Με αυτά, τα συνολικά του που έχω διαβάσει έφτασαν στα 70. Υπάρχει ευτυχώς και άλλο υλικό, έμειναν καμιά δεκαριά ακόμη.

Edited August 20 by Ghost
Προστέθηκαν τα εξώφυλλα των βιβλίων.

[yanni]

1 hour ago, Δημήτρης said:

Διάβασα δύο και αυτό είναι κάτι που αποφεύγω να κάνω. Να διαβάζω παραπάνω από ένα αγαπημένων μου συγγραφέων και μη, μέσα στην ίδια χρονιά. Για το πρώτο όμως συνέτρεχε λόγος.

- ''Το παιδί από το Κολοράντο'': Γράφτηκε ως φόρος τιμής στο ''Το όνομα του παιχνιδιού είναι θάνατος'' του Νταν Μάρλοου. Το διάβασα πρόσφατα -πολύ καλό btw- και έτσι είπα να διαβάσω του Κινγκ τώρα στα κοντά, όσο το είχα ακόμη νωπό στο μυαλό μου. Και δεν μου άρεσε  Όχι δηλαδή στο βαθμό που με κούρασε π.χ. το ''Ντούμα Κη'', το χειρότερο μέχρι τώρα. Τουναντίον, θα πω ότι ήταν καλό. Απλά με εκνεύρισε για τον ίδιο λόγο που υποθέτω ότι το έκανε και σε άλλους, ότι δεν δόθηκε εξήγηση. Θέλω να μου εξηγούνται τα πάντα όλα με το νι και με το σίγμα, δεν είναι της αρεσκείας μου αυτό το ''μετέωρο''. Εμπίπτει λοιπόν στη κατηγορία ''καλό όσο κράτησε, ξεχνιέται με το πέρας της ανάγνωσης και πάμε τώρα για άλλα''. 

- ''Ο μακάβριος χορός'': Το διάβασα στη καλοκαιρινή άδεια. Πάντα πιάνω ένα δικό του τότε, για να μπορώ να αφοσιωθώ με την ησυχία μου. Και πω πω! Ήταν καλό, δυνατό. Κατά διαστήματα μάλιστα γινόταν και χυδαίο, σαν να χώνεται δάχτυλο στον οισοφάγο μου ένα πράμα. Υπήρχαν και σημεία που με κούρασαν, λίγα ευτυχώς, αναφορικά με καταστάσεις που δεν γνώριζα. Πριν απ' οτιδήποτε άλλο, δεν γίνεται να μην σταθώ στο φοβερό και τρομερό ''The blair witch project''. Πραγματικά οι απόψεις μας ταυτίζονται απόλυτα. Θυμάμαι ότι το είχα δει στη πρέπουσα ηλικία, στο Λύκειο. Πιο νωρίς όχι, υποψιάζομαι ότι θα με είχε στείλει για ακαθόριστο χρονικό διάστημα στον ψυχίατρο. Αλλά τότε ναι, θυμάμαι χαρακτηριστικά παρά το πέρασμα των χρόνων, ότι με είχε κατατρομοκρατήσει. Προτού ακόμη ''θαφτώ'' κάτω από ένα κάποιο όγκο θρίλερ, δεν πιστεύω να μου είχε κάνει την ίδια εντύπωση. Ζηλεύω λοιπόν όσους το βλέπουν για πρώτη φορά, με τον καθένα όποιο θεωρεί ως το δικό του κατάλληλο timing. Πόσο μάλλον με τις αντίξοες συνθήκες που το επιχείρησε ο ίδιος. Ένας πόντος και στο πρώτο ''Jeepers Creepers'', το ξεκίνημα εμένα τουλάχιστον με είχε αφήσει κάπως έτσι 

Και σε αυτό το σημείο δεν μπορώ να μην εκφράσω τον θαυμασμό μου για την όλη κατάδυση του στο πεδίο του τρόμου. Απορώ πραγματικά πως βρήκε τον χρόνο να διαβάσει- δει όλα όσα αναφέρει. Θα πει κανείς ''Ναι, άλλα μόνο με τον τρόμο ασχολείται! Περί ελάχιστων εξαιρέσεων, δεν έχει εντρυφήσει σε φάντασυ και επιστημονική φαντασία''. Ισχύει, είχε λοιπόν τον χρόνο να γευθεί απερίσπαστος όλες αυτές τις νοσηρές λιχουδιές. Τι γίνεται όμως με τις οικογενειακές υποχρεώσεις; Την κιθάρα που παίζει και τους αγώνες μπέιζμπολ που παρακολουθεί; Συνεντεύξεις, παρουσιάσεις όσο και περιοδείες για την προώθηση των βιβλίων του; Τον δε χρόνο που χρειάζεται για να τα γράψει, μόνο λίγο δεν τον λες. Και ακόμη περισσότερο, την ηλικία που έγραψε το συγκεκριμένο, μόλις 34. Νομίζω ότι τα λέει όλα για το θεόσταλτο του ταλέντο. Είχα πολλά κενά στις ταινίες που ανέφερε, στα βιβλία ήμουν περισσότερο κατατοπισμένος χεχε! Άλλες τις ήξερα και δεν τις είχα δει, ενώ πολλές ούτε καν ακουστά. Βρήκα τις περισσότερες που έψαξα, και σημείωσα ένα- δύο για μελλοντική αγορά. Ήταν και κάποια λίγα που τα έχω στα σκαριά για ανάγνωση, δεν διάβασα τις αναλύσεις που έκανε για να μην φάω κάνα spoiler. Ενώ απέτυχα παταγωδώς στο τεστ που έβαλε, μόλις 5 σωστές απαντήσεις. 

Στα συν να προσθέσω ότι με μετέφερε με μαεστρία στο κλίμα της εποχής του. Με έκανε να την αναπολήσω και ας μην την γνώρισα ποτέ. Λειτούργησε λοιπόν και με νοσταλγικό χαρακτήρα, πέρα από τον πληροφοριακό- ψυχαγωγικό. Λίγο μόνο με στεναχώρησε που έθαψε τον Κόναν αλλά δεν πειράζει, γούστα είναι αυτά. Προτείνεται κάργα για τους φαν του, αλλά και για τους φαν του τρόμου γενικά. 

Τέλος, όλο έλεγα ότι θα το κάνω και δεν το έκανα. Ώσπου κάθισα επιτέλους και τα μέτρησα. Με αυτά, τα συνολικά του που έχω διαβάσει έφτασαν στα 70. Υπάρχει ευτυχώς και άλλο υλικό, έμειναν καμιά δεκαριά ακόμη.

Συγχαρητήρια Δημήτρη, ο σχολιασμός που έκανες παίρνει Άριστα! Ένα ερώτημα θα θέσω, με τον χρόνο που βαραίνει τον συγγραφέα, πιστεύεις ότι προλαβαίνει να γράφει ένα βιβλίο το χρόνο ή έχει αναλάβει το επιτελείο του τη συγγραφή;

[Δημήτρης]

Ευχαριστώ για τα καλά λόγια yanni! 

Χωρίς να είμαι σίγουρος, πιστεύω ότι είναι ενδεχόμενο που συγκεντρώνει μικρές πιθανότητες. Και για δύο λόγους αυτό. Αναφέρει στο Μακάβριο χορό ότι αν τον θεωρούν κάποιοι πολυβόλο, ας δουν τον Χάρλαν Έλλισον που έχει γράψει... τετραψήφιο αριθμό ιστοριών. Και σαν να μου έρχεται μία θολή θύμηση από το άλλο non fiction που έγραψε, το ''Περί συγγραφής''. Που θέτει τον εαυτό του στο ίδιο πλαίσιο σύγκρισης αναφορικά με μυθιστορήματα, με την Μπάρμπαρα Κάρτλαντ της οποίας τρώει την σκόνη. Ωστόσο τονίζω ότι γι' αυτό το τελευταίο δεν είμαι καθόλου σίγουρος, πάει πολύς καιρός που το διάβασα. Και δεύτερον αν και είναι υποκειμενικό, η πεσμένη ποιότητα των τελευταίων που έγραψε σε σχέση με τα θεϊκά πρώτα του. Σε 'μένα τουλάχιστον τα τελευταία δεν άρεσαν -πολύ- συγκριτικά με τα παλαιότερα. 

Δεν είναι ότι αν ήξερα με σιγουριά ότι όντως συμβαίνει, πως θα είχα πρόβλημα να το παραδεχθώ. Και να έβγαινε και να το έλεγε ο ίδιος, πάλι θα αγόραζα τα βιβλία ''του''. Αν και οφείλω να πω ότι δεν θα ήταν κάτι που θα μου άρεζε. Είναι ωστόσο από τους πλέον αγαπημένους μου συγγραφείς και άρα δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός. Όμως ναι, έχω την αίσθηση ότι δεν ισχύει. Και αν όντως ισχύει, τότε συμβαίνει σε μικρό βαθμό. Τώρα μάλιστα που το συζητάμε, θυμήθηκα κάτι αναφορές για το ''Η ιστορία της Λίσι''. Σχετικά με υπόνοιες ότι δεν το είχε γράψει αυτός άλλα η γυναίκα του.

Τι να πω, δεν ξέρω. Εσύ τι λες; Και ας πουν και άλλοι αν θέλουν την γνώμη τους, είναι σε κάθε περίπτωση ενδιαφέρον θέμα.

Edited August 21 by Δημήτρης

[yanni]

Εγώ τι λέω; Είμαι της άποψης, λόγω του ότι ο Κινγκ είναι όνομα, ότι και αν κυκλοφορήσει με τη λεζάντα του θα πουλήσει. Επομένως και το ένα βιβλίο που κυκλοφορεί το χρόνο, πάλι λίγο είναι. Κρατάει τα χαλινάρια στο τέρας του μάρκετινγκ, προκειμένου να μην ισοπεδώσει την τέχνη.

Υπάρχει ξεκάθαρα επιτελείο πίσω από την πένα του, θεωρώ ότι έχει αναλάβει την επιμέλεια της ομάδας. Απολαμβάνει τα γεράματα του, καθοδηγοντας τους.

[Δημήτρης]

Συμφωνούμε λοιπόν ότι διαφωνούμε  Καλό είναι αυτό, να ανταλλάσσονται διαφορετικές απόψεις. Απλώς ας αναλογιστούμε πόσο βαρετό θα ήταν να συμφωνούσαμε όλοι σε όλα. Και μιας που εβδομηντάρησα, ας κάνω μία ανακεφαλαίωση. Δέκα καλύτερα χωρίς σειρά προτίμησης:

Καρδιές στην Ατλαντίδα, Ο θόλος, Ο μάγος και η γυάλινη σφαίρα, Σάλεμς Λοτ, Χρήσιμα αντικείμενα, Το αυτό, Η ομίχλη, Κριστίν, Στάσου πλάι μου, Σκοτάδι βαθύ δίχως άστρα. 

Πέντε χειρότερα: Ντούμα Κη, Το φυλαχτό- Το μαύρο σπίτι (τα βάζω ως ένα για να χωρέσει και άλλο), Σάκος με κόκαλα, Αυπνία, Η ιστορία της Λίσι.

Στο ενδιάμεσο, κάποια μου άρεσαν πολύ. Το Κοράκι, Η Ρίτα Χαίηγουωρθ στις φυλακές Σάοσανκ, Το πράσινο μίλι, Ρυθμιστές- Ντεσπερέισον. Αλλά λιγότερο. Π.χ. Το κινητό, Ονειροπαγίδα, Η αστυνομία της βιβλιοθήκης, Νυχτερινή πτήση 29. Όλα όμως είχαν κάτι να μου δώσουν, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό.

Τέλος, το σύστημα του ένα μόνο τον χρόνο δεν φαίνεται να λειτουργεί. Πέρα από το ότι είναι διψήφιος ο αριθμός των αδιάβαστων που με περιμένουν, είναι και κάποια λίγα που δεν θυμάμαι γρυ. Σαν να μην τα έχω διαβάσει καν, πρέπει λοιπόν να φορτσάρω. 

[AlienBill]

Να πω τι πιστεύω. Ήταν ήδη πολυγραφότατος στην ακμή του. Επίσης έχει δώσει συγχαρητήρια στους επιμελητές και έχει πει πάνω-κάτω ότι "καλά που υπάρχουν κι αυτοί".

Με βάση αυτά, θεωρώ ότι δεν υπάρχει από πίσω επιτελείο συγγραφής, αλλά επιτελείο επιμέλειας.

(Προσωπική μου άποψη).

[AlienBill]

Ασχετο αλλά διάβασα πρόσφατα "τα παιδιά του καλαμποκιού" σε ανθολογία. Εντάξει, ο άνθρωπος είναι θεός.

[Roubiliana]

Ξεκινάωτο dark half!

[Aggelos95]

Ξαναδιαβάζω το Carrie, για 4η φορά.

 Η εντελώς τυχαία ύπαρξη του Stephen King στο χώρο της λογοτεχνίας (όσοι/ες δε γνωρίζουν τι εννοώ, έχει να κάνει με την βιογραφία του, δε θα σποϊλάρω, αξίζει να την διαβάσετε!)  με κάνει να αναρωτιέμαι πως καμιά φορά τα φέρνει έτσι η ζωή και από τους τόσους λίγους που πραγματικά αξίζουν να μεγαλουργήσουν σε μία τέχνη επειδή ήταν στο πεπρωμένο τους, το καταφέρνουν αυτό σε σχετικά μικρή ηλικία ώστε να μπορούν να γράψουν αρκετά βιβλία γύρω από τον μύθο που οι ίδιοι θα αποτελέσουν.

Επίσης, το γεγονός ότι 40+ χρόνια γράφει βιβλία χωρίς να χάσει σε ποιότητα, νομίζω τα λέει όλα. Απλά έπρεπε να καταλήξει συγγραφέας. Έπρεπε.

Αν υπήρχε η δυνατότητα να σφίξω το χέρι ενός μόνο εν ζωή συγγραφέα του οποίου τα βιβλία έχω λατρέψει και να του πω ένα "συγχαρητήρια για την άψογη δουλειά σου όλα αυτά τα χρόνια" θα ήταν αυτός. Αν μπορούσα να διαλέξω έναν ακόμα άνθρωπο, αυτός θα ήταν ο πρώτος του εκδότης (ο Bill Thompson του εκδοτικού οίκου Doubleday Co.) χάρις στον οποίο ένα αστέρι γεννήθηκε το 1973 με το παραπάνω βιβλίο.

Edited September 14 by Aggelos95

[rolandofgileaad]

Για όσους ψάχνουν τον Μαύρο Πύργο, το χειμώνα - λογικά την περίοδο των εορτών - θα βγουν από Κλειδάριθμο οι 2 πρώτοι τόμοι, από ότι κατάλαβα σε ένα βιβλίο.