Στίβεν Κινγκ (Stephen King)

[Mesmer]

11 hours ago, zefuros said:

Ξέρει κανείς που θα μπορούσα να βρω τα εξαντλημένα βιβλια του bachman (Οργή, Μακριά πορεία, Δρομέας, Αδύνατος;)

Σε ενδιαφέρουν μόνο τα βιβλία ή θέλεις απλά να τα διαβάσεις, έστω και σε ηλεκτρονική μορφή;

Edited August 21, 2019 by Mesmer

[zefuros]

Κατά κύριο λόγο τα βιβλία. Εξάλλου δεν συγκρίνεται η ανάγνωση με τον παραδοσιακό τρόπο σε σχέση με τον ηλεκτρονικό. Αλλά αν τελικά δεν βρεθει τρόπος.... pdf και βλέπουμε :-)

[zefuros]

Update

Ο Δρομέας Βρέθηκε, την Οργή την ανακάλυψα, η Μακριά Πορεία είναι ο επόμενος στόχος 🙂

[Δημήτρης]

Διάβασα την τριλογία του ντετέκτιβ Μπιλ Χότζες. Και ήταν καλή, μου άρεσε. 

Καλογραμμένο το πρώτο μέρος με χαρακτήρα αντιήρωα που δεν μπορεί κανείς παρά να συμπαθήσει. Η δεινή θέση στην οποία έχει περιέλθει μετά την συνταξιοδότηση του προσδίδει αληθοφάνεια. Από την αφόρητη ρουτίνα του έρχεται να τον βγάλει η πρόκληση- πρόσκληση ενός ανθρωπόμορφου τέρατος και αυτός φυσικά θα ανταποκριθεί. Είχα προνοήσει να μην δω την σειρά έτσι ώστε να μην ξέρω τι παίζει. Μπόρεσα λοιπόν να το απολαύσω, και ακόμη περισσότερο το δεύτερο που ήταν και το καλύτερο. Για την αγωνιώδη του πλοκή, κυρίως όμως για τα της φυλακής και τα όσα -δικαίως- τράβηξε. Και είναι αυτό που μου αρέσει πάρα πολύ στα βιβλία του Κινγκ. Οι μικρές υποιστορίες που χρωματίζουν την κύρια. Μακάρι να είχε περισσότερα επεισόδια. Οδυνηρά δυνατός ο θάνατος του αδερφού του Μπρέιντι Χάρτσφιλντ, θυμάμαι ότι σφίχτηκα. Έξτρα πλεονέκτημα η αφήγηση με φλας μπακ όσο και οι πάμπολλες κινηματογραφικές και λογοτεχνικές αναφορές. Δεν ξέρω αν ο Δρομέας θύμισε σε κανέναν τον Μαύρο Πύργο, εμένα πάντως ναι. Με όλο αυτό το ευρύ χρονικό διάστημα που χρειάστηκε και τις περίεργες προτροπές που έλαβε για να τον τελειώσει. Άτυπος παραλληλισμός, το ξέρω, μου ήρθε όμως αμέσως στο μυαλό. Το ''Τέλος Βάρδιας'' χωρίς να είναι κακό, ήταν το πιο αδύναμο. Ίσως επειδή με την πιο μεταφυσική του χροιά υστερούσε έναντι της ρεαλιστικότερης προσέγγισης των προηγούμενων. Μου άρεσε όμως η κοινωνική του ευαισθησία με την διάδοση των αυτοκτονικών τάσεων μέσω του διαδικτύου, μία από τις μεγάλες μάστιγες της εποχής μας. Και σε μικρότερο βαθμό, το κατηγορώ του εθισμού των ανθρώπων από τα κάθε λογής gadgetοειδή. Τέλος, ο θάνατος του...ξέρετε. Όσο και αν με λυπεί, συγχρόνως μου αρέσει όταν πεθαίνουν και καλοί χαρακτήρες. Όχι μόνο οι κακοί, το θεωρώ ευκολία που εξυπηρετεί υπερβολικά τις ανάγκες του βιβλίου. 

Ωραία λοιπόν σε γενικές γραμμές. Αν υπάρχουν τρεις κατηγορίες του, θα την έβαζα στη μέση. Στα αξιόλογα, ανάμεσα σε αριστουργήματα και φόλες 

Edited September 15, 2019 by Δημήτρης

[Spyrex]

Η ιστορία της Λίσι

«Χρωστάω» μία κριτική για ετούτο. Από τα πιο απολαυστικά βιβλία του Κινγκ που έχω διαβάσει, που, εδώ που τα λέμε βέβαια, δεν είναι και λίγα. Ο Κινγκ για άλλη μια φορά μεταφέρει τον αναγνώστη σε άγνωστα μονοπάτια, μονοπάτια φανταστικά και αρκετά γραφικά. Πρόκειται για την ιστορία μια γυναίκας, της Λίσι, η οποία αρχίζει σιγά σιγά να διαβαίνει τα κρυφά μονοπάτια, στα οποία συνήθιζε να χάνεται ο άντρας της. Ο Κινγκ είναι μαέστρος στο χτίσιμο φανταστικών κόσμων και τοπίων. Δεν ήταν λίγα τα σημεία που το γράψιμό του και ο τρόπος που παρουσίαζε τις εικόνες μού προκάλεσαν ανατριχίλα. Το μόνο αρνητικό που έχω να πω είναι ότι τη συγκεκριμένη ιδέα την έχουμε ξανασυναντήσει, πολλάκις ίσως, σε βιβλία του Κινγκ. Κατά γενική ομολογία, μία πολύ ωραία και απολαυστική ιστορία που δύσκολα ξεχνιέται.

[BladeRunner]

Το Ινστιτούτο

Τελευταία φορά που διάβασα βιβλίο του Στίβεν Κινγκ ήταν πέρυσι τον Μάρτιο, ενώ γενικά τα τελευταία χρόνια έχω μειώσει αισθητά τον ρυθμό ανάγνωσης βιβλίων του, γιατί πολύ απλά δεν θέλω να ξεμείνω τόσο γρήγορα. Βέβαια, μιλάμε για τον Κινγκ, που γράφει με ρυθμούς πολυβόλου, αλλά και αυτός κάποια στιγμή θα κουραστεί (λέμε τώρα!). Αυτό είναι το τεσσαρακοστό όγδοο βιβλίο του που διαβάζω και μπορώ να πω ότι είναι από τα καλύτερά του. Και, αν δεν υπολογίσω τα βιβλία της σειράς του Μαύρου Πύργου που είναι μια κατηγορία από μόνα τους, τολμώ να πω ότι μπαίνει έστω και οριακά στη δεκάδα με τα καλύτερα βιβλία του που έχουν πέσει στα χέρια μου μέχρι στιγμής. Δεν είμαι απόλυτα σίγουρος ακόμα, αλλά αυτό δείχνει πόσο πολύ μου άρεσε.

Τούτο το χορταστικό και απολαυστικό τούβλο διαθέτει όλα αυτά τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τα περισσότερα έργα του Βασιλιά: Μια πλοκή γεμάτη ένταση, δράση, μυστήριο και πολλή αγωνία -η οποία καταφέρνει να κρατήσει το ενδιαφέρον των αναγνωστών από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα-, κάποιους εξαιρετικά σκιαγραφημένους χαρακτήρες που εύκολα μπορείς να δεθείς μαζί τους, καθώς επίσης και μια εξαιρετική ατμόσφαιρα, που σε σημεία είναι ιδιαίτερα τεταμένη και αγωνιώδης. Και, φυσικά, η γραφή του Κινγκ είναι στα γνωστά επίπεδα ποιότητας, ευκολοδιάβαστη, γλαφυρή και άκρως εθιστική, με δυνατές περιγραφές σκηνικών και καταστάσεων, αλλά και με πολύ φυσικούς διαλόγους.

Μπορεί να πει κανείς ότι το "Το Ινστιτούτο" είναι το αποτέλεσμα που βγαίνει, αν βάλεις στο μίξερ το "Το Αυτό" και το "Πύρινη οργή". Από τη μια οι βασικότεροι πρωταγωνιστές είναι μικρά παιδιά, από την άλλη αυτά τα παιδιά έχουν κάποιες ιδιαίτερες δυνάμεις, που ένας σκοτεινός κυβερνητικός (;) οργανισμός προσπαθεί να τις αξιοποιήσει για άγνωστο σκοπό, χωρίς φυσικά τη σύμφωνη γνώμη των παιδιών και των γονιών τους. Και, εδώ που τα λέμε, ποιοτικά είναι κάπου ανάμεσα σ'αυτά τα δυο βιβλία, μιας και το "Το Αυτό" είναι ένα καθαρό δεκάρι για μένα, ενώ το "Πύρινη οργή" ένα εννιάρι. Και εδώ έβαλα εννιάμισι! Όπως και να'χει, είναι ένα βιβλίο δυνατό και απόλυτα ψυχαγωγικό, το οποίο πολύ εύκολα μπορεί να μεταφερθεί στη μεγάλη ή τη μικρή οθόνη, αρκεί βέβαια να μην το πετσοκόψουν.

9.5/10

[Spyrex]

Dreamcatcher

Άλλο ένα εξαιρετικά γραμμένο βιβλίο από τον King. Στο πρώτο μισό του βιβλίου δεν ήμουν ιδιαίτερα ενθουσιασμένος. Από κει και πέρα, όμως, η ιστορία παίρνει μια τροπή με μπόλικο δράμα και δράση.

Αυτό που κάνει το βιβλίο αυτό μοναδικό σε σχέση με τα υπόλοιπα βιβλία του είναι, κατά τη γνώμη μου, οι χαρακτήρες, η μεταξύ τους σχέση και οι σκέψεις που κάνει ο καθένας γι' αυτά που βιώνουν. Πρόκειται για τόσο καλά σκιαγραφημένους χαρακτήρες που δεν ήταν λίγες οι φορές που ανατρίχιασα ή και συγκινήθηκα διαβάζοντας κάποιον μεταξύ τους διάλογο. Ο Duddits είναι από τους πιο συμπαθητικούς χαρακτήρες που έχω διαβάσει σε βιβλίο. Με άγγιξε αρκετά το συγκεκριμένο βιβλίο. 

[Δημήτρης]

Διάβασα δύο βασιλιάδες τον τελευταίο καιρό.

Πρώτα ''Ο Ξένος''. Με την γνωστή πάντα, πετυχημένη συνταγή. Ανάγνωση και μετά ταινία ή σειρά. Η οποία btw διάβασα ότι είναι καλή, ίσως και ανώτερη του. Ωραίο αυτό γιατί το βιβλίο αν και δεν ήταν κακό, κάθε άλλο, δεν ήταν ωστόσο και τίποτα το τρομερό. Ικανοποιητική η μεταφυσική εξήγηση με την δολοφονία , περισσότερο όμως η πρότερη αγωνία. Με τα φρούτα που ανέφερε, Τεντ Μπάντι, Τζον Γουέιν Γκέισι, Ντείβιντ Μπέρκοβιτς. Αν βάδιζε προς αυτό μονοπάτι σαφώς και θα το είχα ευχαριστηθεί πιο πολύ. Επιβεβαιώνοντας έτσι το συμπέρασμα στο οποίο έχω καταλήξει μέχρι τώρα. Ότι έχει την τάση να χειρίζεται τα ανθρώπινα τέρατα καλύτερα από τα φανταστικά. Τα οποία εννοείται ότι είναι και τρισχειρότερα.

Όπως π.χ. στο ''Ρόουζ Μάντερ''. Πάνε πολλά χρόνια από τότε που το πρωτοδιάβασα, δεκαετία και βάλε. Δεν είχα ξεχάσει ότι ο άνδρας της ήταν κτήνος από τα λίγα. Και ανυπομονούσα να ξαναθυμηθώ την όλη παραφροσύνη. Αλλά είχα ξεχάσει με το διάστημα που μεσολάβησε λεπτομέρειες και σκηνές, σε βαθμό που τις διάβαζα ουσιαστικά σαν πρώτη φορά. Όπως ότι δεν περιοριζόταν μόνο να σακατεύει αλλά και να αποσύρει. Την κατάδυση στο ναό και το ταξίδι με την μοτοσυκλέτα. Όλες αυτές γενικά τις μικρές ή μεγάλες ιστορίες που παρεισφρύουν. Άλλες συγκινητικές και άλλες δηλητηριώδεις, προτιμώ τις δεύτερες χαχα! Παρών φυσικά και οι ατελείωτες αναφορές σε λογοτεχνικούς και μη χαρακτήρες. Με κάνουν να συνειδητοποιώ πόσα έχανα όταν διάβαζα νεότερος, όταν ακόμη η Google ήταν στα σπάργανα της. ''Ωραία'' ιστορία ενδοοικογενειακής βίας με πρωταγωνίστρια απελπισμένη γυναίκα που βρήκε το θάρρος -και πολύ καλά έκανε- να διεκδικήσει την αξιοπρέπεια και την ελευθερία της. Με μαύρο χιούμορ και το αρχαιοελληνικό μυθολογικό στοιχείο να προσδίδει ξεχωριστό τόνο. 

Edited April 25, 2020 by Δημήτρης

[yanni]

Πύρινη οργή

Το βιβλίο αυτό γράφτηκε την περίοδο που η φαντασία του συγγραφέα πετούσε φλόγες. Από μια τέτοια φλόγα ξεπήδησε η μικρούλα Τσάρλι η οποία διαθέτει ένα τρομακτικό χάρισμα, να ανάβει φωτιές. Η κυβέρνηση ή μάλλον οι μυστικές υπηρεσίες θα προσπαθήσουν να κάνουν δικό τους αυτό το χάρισμα και ένα ανελέητο ανθρωποκυνηγητό θα λάβει φορά, με ανυπολόγιστες συνέπειες.

Ένα βιβλίο με μηδενική χαλάρωση στην αφήγηση, από την πρώτη, έφτασα στην τελευταία σελίδα χωρίς να το πάρω είδηση. Κατά τη γνώμη μου, ένας από τούς κρυμμένους πολύτιμους λίθους του βασιλιά, από τα καλύτερα του βιβλία. Αξίζει την προσοχή σας, λαμβάνοντας πάντα τα απαραίτητα μέτρα ατομικής προστασίας, απέναντι στη φωτιά!

 

 

[pacpa]

Δεν μπορώ να ξεχωρίσω πιο από όλα τα βιβλία του King είναι καλύτερο. Τον έμαθα πολύ μικρός από το δημοτικό ακόμη όταν στο κανάλι Star έπαιζε την ταινία It. Βέβαια φοβόμουν να την δω όλη και πάντα την άφηνα στην μέση άλλα επειδή μου κέντρισε την περιέργεια πήγα και αγόρασα το βιβλίο το oποίo όταν και είδα ότι είναι 1000+ σελίδες με έλουσε κρύος ιδρώτας. Εννοείται ότι ήμουν ήδη βιβλιοφάγος μέχρι τότε καθώς είχα ήδη διαβάσει πολλά βιβλία αλλά πολύ μικρότερα σε μέγεθος αφού ήταν για την ηλικία μου. Ξέχασα να αναφέρω ότι ήταν το πρώτο βιβλίο που αγόραζα καθώς μέχρι τότε τα δανειζόμουν από την βιβλιοθήκη του δήμου. Έκτοτε η συλλογή μου μεγάλωσε και πλέον έχω μια σχετικά μεγάλη συλλογή βιβλίων του. Βέβαια υπάρχουν ακόμη αρκετά που λείπουν. Αν θέλετε μπορείτε να δείτε την συλλογή μου παρακάτω. Από την συλλογή λείπουν "Το Κουτί της Γκούεντι", "Τελευταία έξοδος" και "Έργα οδοποιίας" τα όποια και αγόρασα λίγο καιρό αφού είχα φτιάξει το βίντεο. Επίσης λείπει η συλλεκτική έκδοση των χιλίων αντιτύπων του Κλειδάριθμου με τα βιβλία "Ανύψωση, Ωραίες Κοιμωμένες, και Ο ξένος" την οποία όμως μπορείτε να δείτε αν το επιθυμείτε στο βίντεο με την περιήγηση στην βιβλιοθήκη μου. 

 

[yanni]

The outsider

Αισθάνομαι χαρούμενος που ο King γράφει βιβλία αυτής της ποιότητας. Με ενοχλεί λιγάκι που ορισμένοι λένε "Ω προτιμώ τον κλασικό king". θέλετε το αγαπημένο σας συγκρότημα να έχει συνεχόμενες κυκλοφορίες άλμπουμ που έχουν τον ίδιο ήχο; Όχι, θέλω οι μπάντες μου να εξελίσσονται και να αλλάζουν, το ίδιο ισχύει με τα νεότερα έργα του King. Προσπαθεί συνεχώς με διαφορετικά είδη χωρίς να στηρίζεται στις δάφνες του.

Υπάρχει ένα πράγμα που ξέρω όταν πιάνω ένα μυθιστόρημα του Κινγκ στα χέρια μου, θα το απολαύσω, χωρίς να σκέφτομαι πόσο σκοτεινό η περίεργο θα γίνει. Αυτό δεν είναι το πιο περίεργο η σκοτεινό του. Βρήκα ότι είχε το τέλειο μείγμα μυστηρίου και μαγείας. Υπάρχει έγκλημα, θρύλος και φαντασία που βοηθούν σε γρήγορη ανάγνωση παρόλο τις 670 σελίδες του.

Η είσοδος της Χόλι από το Mr. mercedes, στα μισά της ιστορίας, απλά κάνει την όλη υπόθεση να πετάει!

[BladeRunner]

Η αστυνομία της βιβλιοθήκης

Μετά από εννέα και πλέον μήνες εδέησα να διαβάσω βιβλίο του αγαπημένου μου συγγραφέα. Και, θέλοντας να κλείσω μια εκκρεμότητα χρόνων (αφού έχω διαβάσει τα άλλα τρία της συλλογής "Four Past Midnight"), είπα να διαβάσω αυτό. Όχι ότι δεν το περίμενα, αλλά πέρασα πολύ ωραία. Σίγουρα δεν είναι και από τις πιο δυνατές ή ιδιαίτερες στιγμές του Κινγκ, όμως είναι ένα πολύ καλό, ψυχαγωγικό και τίμιο μυθιστόρημα τρόμου με υπερφυσικά στοιχεία, που μπορεί να σε κρατήσει στην τσίτα μέχρι το τέλος. Το βιβλιαράκι αυτό προσφέρει ωραία σκηνικά, κάποιες δυνατές σκηνές, σχετικά καλοσχηματισμένους χαρακτήρες και μια φοβερή ατμόσφαιρα, ενώ η γραφή είναι κλασικά πολύ καλή, με ρεαλιστικές περιγραφές και φυσικούς διαλόγους. Και ενώ αυτό είναι το τεσσαρακοστό ένατο βιβλίο του Στίβεν Κινγκ που διαβάζω -οπότε τίποτα δεν θα έπρεπε να με εκπλήσσει πια σχετικά με τις συγγραφικές του ικανότητες-, ακόμα απορώ πού πάει και βρίσκει τέτοιες ιδέες, πώς τα σκέφτεται όλα αυτά τα πράγματα. Τέλος πάντων, ένα ακόμα ωραίο και ψυχαγωγικό μυθιστόρημα δια χειρός Βασιλιά.

8/10

[Blood Prince]

Την Τετάρτη ξεκίνησα το Νεκροταφείο Ζώων από Stephen King.Φαίνεται αρκετά ενδιαφέρον για το πώς θα εξελιχτεί η ιστορία αλλά το θέμα είναι πως έχω ήδη δει την ομώνυμη ταινία οπότε μου έρχονται flashbacks. Ελπίζω το βιβλίο να περιέχει και γεγονότα τα οποία δεν περιλαμβάνονται στην ταινία.

[Blood Prince]

Νεκροταφείο Ζώων

 

O κεντρικός ήρωας είναι 35 ετών,Γιατρός,ζεί το 1983,έχει Γυναίκα,ένα παιδί 5 ετών,ένα βρέφος και 1 γάτο.

Κάνει παρέα με έναν ηλικιωμένο 83 ετών (γεννημένο το 1900) και την Γυναίκα του 75 ετών.

Το βιβλίο έχει πολύ μαυρίλα δεδομένου πως περιτριγυρίζεται γύρω από το θέμα του θανάτου.Αλλωστε τι θα περίμενε κανείς με βάση τον τίτλο ;

Το διαβάζω 3 μέρες και το πλησιάζω στην μέση.Δεν θα έλεγα πως με τρόμαξε, και θα το χαρακτήριζα περιπέτεια με υπερφυσικά στοιχεία (αν και μέχρις στιγμής παρουσιάζουν ρεαλισμό με την έννοια πως πχ ο χαρακτήρας ονειρεύεται,υπνοβατεί ή έχει ψευδαισθήσεις)

Ακόμα και όσοι έχετε δει την ταινία του 2019 καλό είναι να διαβάσετε και το βιβλίο.Περιέχει περιστατικά που δεν αναφέρονται στην ταινία.

Edited December 11, 2020 by Blood Prince

[Blood Prince]

Το διάβασα όλο το βιβλίο σε 6 μέρες καθώς το βρήκα ενδιαφέρον και τα όσα έγραψα στο προηγούμενο πόστ  ισχύουν.

Το μόνο υπερφυσικό που αναφέρεται στο βιβλίο είναι η ανάσταση.

Σε σχέση με την ταινία του 2019 έχω την εντύπωση πως όχι απλά δεν παρουσιάζονται ακριβώς τα γεγονότα όπως στο βιβλίο αλλά παρουσιάζονται και διαφοροποιημένα.

Βέβαια η ταινία δεν είναι εντελώς αποκομμένη αλλά απέχει παρασάγγας από το να χαρακτηριστεί ακριβή μεταφορά.

 Όσοι έχετε  δει την ταινία του 2019, διαβάστε ελεύθερα το βιβλίο. Διαφοροποιείται σε αρκετά σημεία και το τέλος είναι πιο ικανοποιητικό.

 8/10

 

Edited December 14, 2020 by Blood Prince

[BladeRunner]

Κριστίν

Και, ναι, κυρίες και κύριοι, με το "Κριστίν" φτάνω ακριβώς τα πενήντα διαβασμένα βιβλία του Στίβεν Κινγκ. Και μετά το τέλος της ανάγνωσής του, που κράτησε όλες κι όλες τέσσερις μέρες, μπορώ να πω ότι ήταν μια πάρα πολύ καλή επιλογή για να γιορτάσω, τρόπον τινά, τη συμπλήρωση πενήντα διαβασμένων βιβλίων του Βασιλιά του τρόμου, μιας και ήταν ένα άκρως απολαυστικό και ψυχαγωγικό μυθιστόρημα, αλλά επιπρόσθετα γιατί πρόκειται για μια από τις... vintage στιγμές του συγγραφέα.

Η αλήθεια είναι ότι η κεντρική ιδέα της ιστορίας δεν με ενθουσίασε κιόλας, ούτε όταν αγόρασα το βιβλίο πριν κάμποσα χρόνια ούτε τώρα πριν το ξεκινήσω: Τι στο διάτανο, ένα κλασικό αυτοκίνητο με ψυχή που σκοτώνει κόσμο και στοιχειώνει ανθρώπους; Πού τα σκέφτεσαι αυτά ρε θείε Στίβεν; Όμως τους όποιους ασήμαντους δισταγμούς που είχα, τους ξεπέρασα γρήγορα, από τη στιγμή που μιλάμε για βιβλίο του Στίβεν Κινγκ. Και τώρα που το ολοκλήρωσα και έχω μια συνολική εικόνα, κακώς δίσταζα να το πιάσω τόσα χρόνια, αφού πραγματικά με κράτησε στην τσίτα από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα, ενώ επίσης ο Κινγκ κατάφερε να γράψει μια δυνατή και ρεαλιστικά δοσμένη ιστορία, που βασίζεται σε μια αν μη τι άλλο τρελή ιδέα. Πώς να το κάνουμε, είχε τον πλήρη έλεγχο της ιστορίας και των χαρακτήρων του, δεν έχασε την μπάλα. Όσον αφορά τη γραφή, είναι φυσικά εξαιρετική, άκρως ευκολοδιάβαστη και εθιστική, κλασικά με γλαφυρές και ρεαλιστικές περιγραφές σκηνικών, καταστάσεων και ανθρώπων, με φυσικούς και πολύ ωραίους διαλόγους, καθώς επίσης και με το γνωστό χιούμορ του, που τόσο απολαμβάνω. Και, βέβαια, οι χαρακτήρες είναι καλοσχηματισμένοι και ενδιαφέροντες, κλασικές φιγούρες που συναντάς σε πολλά από τα βιβλία του.

Οφείλω να πω ότι ο Κινγκ έχει γράψει αρκετά καλύτερα βιβλία από αυτό, και ίσως αν ήμουν πιο αντικειμενικός δεν θα του έβαζα πέντε αστεράκια -μιας και σε κάποια σημεία ήταν αρκετά πολυλογάς (πάντως εγώ την πολυλογία του πολύ τη γουστάρω) και θα μπορούσε το βιβλίο να ήταν αισθητά μικρότερο σε μέγεθος χωρίς να χάσει κάτι σημαντικό-, όμως πέρασα τόσο τέλεια διαβάζοντάς το, οπότε δεν θα ήθελα να του βάλω απλά τέσσερα αστεράκια. Άρα, πέντε από μένα, μιας και δεν υπάρχει δυνατότητα για τεσσεράμισι στο Goodreads.

9/10

[Δημήτρης]

1 hour ago, BladeRunner said:

Κριστίν

Και, ναι, κυρίες και κύριοι, με το "Κριστίν" φτάνω ακριβώς τα πενήντα διαβασμένα βιβλία του Στίβεν Κινγκ. 

Η αλήθεια είναι ότι η κεντρική ιδέα της ιστορίας δεν με ενθουσίασε κιόλας, ούτε όταν αγόρασα το βιβλίο πριν κάμποσα χρόνια ούτε τώρα πριν το ξεκινήσω: Τι στο διάτανο, ένα κλασικό αυτοκίνητο με ψυχή που σκοτώνει κόσμο και στοιχειώνει ανθρώπους; Πού τα σκέφτεσαι αυτά ρε θείε Στίβεν; Όμως τους όποιους ασήμαντους δισταγμούς που είχα, τους ξεπέρασα γρήγορα, από τη στιγμή που μιλάμε για βιβλίο του Στίβεν Κινγκ. 

Συγχαρητήρια για το πενηντάρικο 

Το ίδιο ακριβώς ένιωσα και εγώ όταν διάβασα την περίληψη, αίσθημα αποθάρρυνσης, Το θυμάμαι χαρακτηριστικά και ας πέρασε κοντά μία εικοσαετία. Τι θέμα είναι τώρα αυτό, με στοιχειωμένο αυτοκίνητο; Και όμως αποδείχθηκε πάρα πολύ καλό. Τόσο, που το βάζω στα top 10 του. Δες κάποια στιγμή και την ταινία, καλή είναι. 

Edited February 23, 2021 by Δημήτρης

[Keravnoulhs]

Είδα το remake του IT και μαρεσε πολύ. Είχα δει και το παλιό, επίσης μαρεσε.Μικρός το φοβόμουν απίστευτα, γενικά φοβόμουν τους κλόουν, δεν κατάφερα ποτέ να δω ολόκληρο το παλιό για αυτό το λόγο. Τώρα δεν το φοβήθηκα τόσο. Αξίζει πιστεύετε το βιβλίο; Συμπάθησα πολύ τα παιδιά, αν και δεν μπορώ να πω ότι είχα κάποια ταύτιση, με ακούμπησαν οι ιστορίες τους.  Να τολμήσω το βιβλιο; Είδα ότι ειναι 1000 σελίδες, έπαθα πλακα. Βέβαια κάπου τόσο είναι και ενα τυπικο βιβλιο της σχολης μου (φοιτητης ιατρικης πλεον) οποτε εχω συνηθισει.

[Nakraal]

Το βιβλίο είναι 1750 σελίδες. όχι 1000. Είναι δύο τόμοι. Και εγώ το μπέρδεψα και το έμαθα...εν πλω στο πρώτο.

Είναι καταπληκτικό. 1750 σελίδες τις διάβασα σε ένα μήνα, ίσως λιγότερο. Τρομαχτικό, με πολλούς πολλους χαρακτήρες που θα νοιαστείς και τρομαχτικο και... τρομαχτικό. Ο τύπος ξέρει να πλέκει τρόμο.

Κάνει δυο τρεις πολύ μικρές κοιλιές κάτι πολύ απίστευτο για τοσο μακροσκελή έργο.

Αυτό που λέει κάποιος στο οπισθόφυλο (οι ΝΥ Times νομίζω;), πως είναι ο Μόμπυ Ντικ της λογοτεχνίας τρόμου είναι .. just so.

[Keravnoulhs]

1 hour ago, Nakraal said:

Το βιβλίο είναι 1750 σελίδες. όχι 1000. Είναι δύο τόμοι. Και εγώ το μπέρδεψα και το έμαθα...εν πλω στο πρώτο.

Είναι καταπληκτικό. 1750 σελίδες τις διάβασα σε ένα μήνα, ίσως λιγότερο. Τρομαχτικό, με πολλούς πολλους χαρακτήρες που θα νοιαστείς και τρομαχτικο και... τρομαχτικό. Ο τύπος ξέρει να πλέκει τρόμο.

Κάνει δυο τρεις πολύ μικρές κοιλιές κάτι πολύ απίστευτο για τοσο μακροσκελή έργο.

Αυτό που λέει κάποιος στο οπισθόφυλο (οι ΝΥ Times νομίζω;), πως είναι ο Μόμπυ Ντικ της λογοτεχνίας τρόμου είναι .. just so.

Εντάξει θα το πάρω τότε. Αγγλικά ή ελληνικά προτείνεις; Από τη μια (θεωρητκά) η αρχική γλώσσα είναι προτιμότερη, από την άλλη με έχει κουράσει αυτό που είναι όλα στα αγγλικά και ότι είναι μεταφρασμένο το σνομπάρουμε.

 

όσο για τον μομπυ ντικ μου θυμησες την ταινία ματίλντα που λέει ότι διαβάζει μόμπυ ντικ και λέει ο μπαμπας mobby what? και θέωρησε ότι ήταν κάποιος ανώμαλος που έγραφε προστυχιές για παιδιά (επειδή ήταν ένας άξεστος στο έργο ο μπαμπας της).

[Nakraal]

Στα ελληνικά το διάβασα και δεν συνάντησα ιδιαίτερο πρόβλημα.

[Keravnoulhs]

Αγόρασα το βιβλίο σήμερα, διάβασα το πρώτο κεφάλαιο. Δεν έχω ενθουσιαστεί, αλλά συνεχίζω. Είναι ακριβώς σαν την ταινία μέχρι στιγμής.

[BladeRunner]

Αργότερα (Later, 2021)

Κάτι λιγότερο από δέκα μήνες πέρασαν από την τελευταία φορά που διάβασα βιβλίο του αγαπημένου μου Στίβεν Κινγκ, σίγουρα ο μπαγάσας μου έλειψε πολύ. Αυτό είναι το πεντηκοστό πρώτο βιβλίο του συγγραφέα που διαβάζω, και μπορεί να μην είναι και από τις δέκα ή δεκαπέντε κορυφαίες στιγμές του (έχει γράψει τόσα πολλά αριστουργήματα!), αλλά οπωσδήποτε είναι από τις πολύ καλές του, μιας και το βιβλίο είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον, ψυχαγωγικό και καλογραμμένο. Εδώ ο Κινγκ γράφει ουσιαστικά μια ιστορία ενηλικίωσης με μπόλικα στοιχεία θρίλερ και τρόμου, προσφέροντας κάμποσες ανατριχιαστικές στιγμές, αλλά και ωραίο, ευχάριστο χιούμορ. Μπορεί να πει κανείς ότι είναι ένας Κινγκ από τα παλιά, το βιβλίο διαθέτει λίγη από την αύρα μυθιστορημάτων όπως το "Το Αυτό" ή το "Στάσου πλάι μου", με την έννοια ότι ο αφηγητής είναι ένας νεαρός που εξιστορεί κάποια γεγονότα που έζησε όταν ήταν πιτσιρίκος, ουσιαστικά από τα έξι του μέχρι τις αρχές της εφηβείας του. Γενικά είναι κάπως ανάλαφρο στο μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας του βιβλίο, αν και η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν διάσπαρτες ανατριχιαστικές σκηνές, ενώ προς το τέλος κάπως αγριεύουν τα πράγματα, γίνονται λίγο πιο σκοτεινά και επικίνδυνα για τον πρωταγωνιστή, με τις πέντε-έξι τελευταίες σελίδες να περιέχουν και μια συνταρακτική αποκάλυψη. Η γραφή κλασικά είναι πολύ ωραία, ευκολοδιάβαστη και εθιστική, με γλαφυρές περιγραφές και ζωντανούς διαλόγους, το ξέρετε άλλωστε, ο Κινγκ είναι μάστορας της αφήγησης. Γενικά, ένα άκρως ψυχαγωγικό μυθιστόρημα!

8.5/10

[yanni]

Μόνο αν μυρίζει αίμα

Ο Κίνγκ κάθε χρόνο μας προσφέρει ένα νέο βιβλίο. Το βιβλίο αυτό αποτελείται από τέσσερις διαφορετικές νουβέλες. Ως κύριο σημείο αναφοράς έχουν τα χρόνια που πέρασαν και τον θάνατο που έρχεται.

Ως λάτρης του τρόμου και τού υπερφυσικού, θαυμάζω τον τρόπο που ο συγγραφέας τοποθετεί καθημερινούς ανθρώπους σε  απίθανες και περίεργες καταστάσεις. Δεν κρύβω την αγάπη μου για τον Στίβεν Κινγκ, έχοντας διαβάσει το μεγαλύτερο μέρος του έργου του, είναι αδύνατο η κρίση μου να είναι αντικειμενική σε κάθε  νέο βιβλίο του.

Σε αυτές τις παράξενες και απρόβλεπτες εποχές που ζούμε, είναι απόδραση το να χαθώ σε αυτή τη συλλογή. Χάρηκα που συνάντησα κάνα τη Χόλι και ελπίζω να μαθαίνουμε πιο συχνά τα νέα τη μέσα από της ιστορίες του δημιουργού της.

Edited January 13, 2022 by Ghost
Προστέθηκε το εξώφυλλο του βιβλίου.

[BladeRunner]

Κούτζο

Παλιός, καλός Κινγκ. Θα μου πείτε, ο Κινγκ πάντα καλός είναι για τους φανατικούς οπαδούς του (όπως είναι και η αφεντιά μου), αλλά εδώ ο μπαγάσας κατάφερε και έγραψε μια δυνατή και αγωνιώδη ιστορία, βασισμένη σε μια εξαιρετικά απλή κεντρική ιδέα: Ένας τεράστιος σκύλος ράτσας Αγίου Βερνάρδου, ονόματι Κούτζο, προσβάλλεται από τον ιό της λύσσας από μια αναθεματισμένη νυχτερίδα (τι θέλεις και κυνηγάς λαγούς και βάζεις το κεφάλι σου σε άγνωστες τρύπες, ρε φιλαράκο;) και σιγά-σιγά μετατρέπεται από έναν φιλικό σκύλαρο σε μια επιθετική και φονική μηχανή. Τι πιο απλό, ε; Έλα όμως που μιλάμε για τον μαιτρ του τρόμου, οπότε αυτό το κάτι απλό μετατρέπεται σε κάτι δυνατό και συναρπαστικό, με στοιχεία κοινωνικού δράματος, θρίλερ και τρόμου, με το φινάλε να είναι αν μη τι άλλο αιματηρό και αρκετά οδυνηρό. Κι εδώ φλυαρεί λιγάκι ο Κινγκ (εγώ πάντα λατρεύω τη φλυαρία του), δίνει βάθος στους χαρακτήρες του -οι οποίοι είτε είναι συμπαθείς είτε όχι, σίγουρα πάντως είναι καλά δουλεμένοι-, γενικά θα έλεγα ότι προσφέρει αρκετά από τα καλούδια που μας έχει συνηθίσει, πλην ίσως του υπερφυσικού στοιχείου: Ναι, μην περιμένετε τίποτα το υπερφυσικό. Μπορεί και να μην είναι για όλα τα γούστα, μπορεί οτιδήποτε, εμένα πάλι μου άρεσε πολύ, έστω και αν δεν του βάζω πέντε αστεράκια (αντικειμενικά δεν τα αξίζει). Πέρασα καλά, αν και στεναχωρήθηκα λιγάκι για τον Κούτζο... και όχι μόνο.

8.5/10

Edited February 9, 2022 by Ghost
Προστέθηκε το εξώφυλλο του βιβλίου.