Nienor Posted December 2, 2005 Share Posted December 2, 2005 (edited) Τελευταία με απασχολεί αρκετά το εξής: Γιατί η μετάφραση που κάνουμε επάνω σε αυτά που ζούμε είναι φανταστική? Γιατί δηλαδή δεν γράφουμε στο ρεαλιστικό κόσμο και γράφουμε για έναν άλλο τον οποίο τον φτιάχνουμε στο κεφάλι μας? Κι ακόμα περισσότερο, είναι αυτά που γράφουμε μετάφραση κάποιον πραγμάτων που ζούμε ή είναι ιστορίες καθ’ όλα «φτιαχτές» κι απλώς γράφουμε για τον κόσμο που θα θέλαμε να ζήσουμε? Ο Βάρδος κάποια στιγμή ρώτησε «γιατί γράφετε?», αυτή εδώ είναι ίσως μια προέκταση της ερώτησης, μια ερώτηση μέσα στην ερώτηση. Τι είναι αυτό που μας κάνει να γράφουμε τέτοια πράγματα και όχι αυτά που διαβάζει ο πολύς κόσμος? Εγώ γράφω για αυτά που ζω, για βιώματα, αναμνήσεις κτλ κι αν όχι ακριβώς για αυτά, τότε σίγουρα με αφορμή αυτά. Και μέσα από αυτά που γράφω ανακαλύπτω και πράγματα για αυτά που έζησα που δεν θα τα σκεφτόμουν, αν δεν έγραφα ποτέ για αυτά. Οι ιστορίες που τριβελίζουν το κεφάλι μου πάντα έχουν μέσα τους κάτι που μου είναι εξαιρετικά γνώριμο, χωρίς αυτό να θεωρώ πως αποτελεί κανόνα για την συγγραφή. Όμως σχεδόν πάντα επίσης, λαμβάνουν χώρα σε κόσμους που στην καλύτερη περίπτωση, είναι λίγο πιο μακρυά από το δικό μας, στην χειρότερη, εντελώς μακρυά, δεν έχουν καμία σχέση. Δεν το θεωρώ κακό ή προβληματικό, απλά δεν έχω καμία εξήγηση να του δώσω, πέραν από τις προφανείς (φαντασιοπληξία, άρνηση του πραγματικού κόσμου, υπεκφυγή κτλ) οι οποίες και δε με καλύπτουν. Τις αισθάνομαι αρκετά «κενές» σαν εξηγήσεις. Το έχετε σκεφτεί? Σας έχει βασανίσει καθόλου? Edited December 2, 2005 by Nienor Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Μελδόκιος Posted December 2, 2005 Share Posted December 2, 2005 Ωραίο θέμα… και μένα μ’ έχει προβληματίσει συχνά. Νομίζω ότι ο καθένας κατασταλάζει σε ένα τρόπο γραφής ανάλογα με το τι προσπαθεί να κάνει. Βρίσκει τις ισορροπίες του. Το φανταστικό / μη-ρεαλιστικό στοιχείο για μένα είναι ένα από τα εργαλεία της εργαλειοθήκης μου, ή ένα χρώμα στην παλέτα μου. Δε προσπαθώ να γράψω ΓΙΑ το φανταστικό, αλλά γράφω ΜΕ φανταστικό. Χρησιμοποιώ μη-ρεαλιστικά στοιχεία για τρεις λόγους: Α. Γιατί μου αρέσει Β. Γιατί με εξυπηρετεί σ’ αυτό που θέλω δημιουργήσω Γ. Γιατί έτσι μου βγαίνει. Δε θεωρώ απαραίτητο να φιλτράρω τους συνειρμούς μου για να βγάλω ρεαλισμό. Ναι, καλός κι ο ρεαλισμός, αλλά στοιχεία ρεαλισμού σε μια ιστορία δεν αναιρούν αναγκαστικά τα φανταστικά. Εν τέλει είναι και το πώς έχει μάθει να σκέφτεται κανείς όπως και η άποψή του για το τι ακριβώς κάνει όταν γράφει, για την αντίληψη που έχει για την πραγματικότητα, και τέτοια πράματς. Ο καθένας φτιάχνει το συγγραφικό του μίγμα, το οποίο φυσικά μεταβάλλεται κι εξελίσσεται, και το μίγμα αυτό είναι πιθανό να περιέχει και το σουρεαλιστικό, το συμβολικό το ρομαντικό κτλ. ή γενικά κάτι το μη ρεαλιστικό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
brave Posted December 2, 2005 Share Posted December 2, 2005 (edited) Νομίζω πως οι κόσμοι που δημιουργούνται στο χώρο του "φανταστικού" δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν σε "αλήθεια" απο την "πραγματικότητα" που ζούμε... κόσμοι φτιαγμένοι απο σκέψη ή απο μουσική είναι πολύ πιο ενδιαφέροντες απο την κουτσομπολίστικη ανάλυση ιστοριών του "δικού μας" "πραγματικού" κόσμου... Απλά εμένα οι ιστορίες της "πραγματικής πραγματικότητας" δε με πολυαγγίζουν όπως δε με ενδιαφέρει να ακούσω ειδήσεις ... Και θα απαντήσω με μια ερώτηση: Αν ζούσες στις "παλιές εποχές των ηρώων", και μόλις τελείωσε μια επική μάχη με τον εχθρό, απο ποιον θές να ακούσεις τι παίχτηκε εκεί? απο τον τραυματισμένο στρατιώτη που την έζησε ή απο τον τροβαδούρο που περιγράφει τα κατορθώματα (αυτού του στρατιώτη ίσως) ? Edited December 2, 2005 by brave Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted December 2, 2005 Share Posted December 2, 2005 Επειδή νίωθω ότι η ρεαλιστική λογοτεχνεία με περιορίζει, ενώ αντίθετα το φανταστικό μου ανοίγει δρόμους που δε θα είχα αλλιώς. Συχνά, στις ψευδορεαλιστικές ιστορίες μου, ξεκινάω με κάτι εντελώς προσγειωμένο και ξετυλήγω σιγά σιγά το κάλυμα αυτό πραγματικότητας ώστε να αποκαλύψω το φανταστικό που κρύβεται από κάτω. Γιατί αυτό; Επειδή αυτό ζητάει η μούσα μου, έτσι νιώθω ότι δημιουργώ και δεν επαναλαμβάνω ένα μοτίβο που το έχω δει ξανά και ξανά, επειδή σε τελική μπορώ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted December 2, 2005 Share Posted December 2, 2005 Ό,τι έχω γράψει σε πεζό με λίγες εξαιρέσεις δεν μπορεί να χαρακτηριστεί fantasy. Αλλά σίγουρα έχει ένα σωρό φανταστικά/ονειρικά στοιχεία. Δεν μπορώ να γράψω χωρίς αυτά... Θέλω αυτό που γράφω να έχει κάτι μαγικό. Έτσι μου έρχονται οι ιδέες, έχουν κάτι μεταφυσικό μέσα, σχεδόν πάντα. Καμμιά φορά αυτό το μεταφυσικό πράγμα είναι μια αλληγορία. Άλλες φορές απλά είναι. Κάποιες άλλες πάλι φορές είναι κάτι που όντως πιστεύω, ή κάτι που θέλω να πιστεύω. Δεν νομίζω πως έχω ανάγκη να ξεφύγω από τον "πραγματικό" κόσμο, δεν το κάνω γι αυτό. Είμαι αρκετά παλαβή και αλαφροίσκιωτη για να μην είναι ο πραγματικός κόσμος τόσο βαρετός για μένα. Τα βαρετά τα αποφεύγω όσο μπορώ με τις πράξεις μου. Δεν ασχολούμαι με βαρετά πράγματα αν μπορώ να ατα αποφύγω, επέλεξα μια μη βαρετή δουλειά κτλ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Raistlin Majere Posted December 2, 2005 Share Posted December 2, 2005 Παιρνοντας ως δεδομενο την περιπτωση που εχω να κανω με ενα καλο sff βιβλιο που αντιπροσωπει το ειδος, και οχι ενα δευτερας διαλογης, προσωπικα το διαβαζω επειδη μου προσφερει μεσα απο την αναγνωση βιωματα απο κοσμους και καταστασεις που ισως δεν θα ζησω ποτε. Επισης προτιμω την πραγματικοτητα αυτων των βιβλιων περισσοτερο απο αυτην που ζω. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted December 2, 2005 Share Posted December 2, 2005 Κατ'αρχήν, έχω μια ένσταση. Νομίζω ότι ο διαχωρισμός είναι ανάμεσα στη συμβατική λογοτεχνία και στη φανταστική λογοτεχνία, όχι ανάμεσα στη ρεαλιστική λογοτεχνία και στη φανταστική λογοτεχνία. Άλλωστε, και ένα φανταστικό έργο μπορεί να είναι ρεαλιστικό. Αλλά δεν έχει νόημα να μείνουμε εκεί. Όπως είπε και η Νίεννορ, η απλή απάντηση είναι να πούμε ότι είμαστε άρρωστοι, γιαυτό μας αρέσει η φαντασία. Η απλή απάντηση, όμως, σχεδόν ποτέ δεν είναι η σωστή. Δε νομίζω ότι η φαντασία σκοπεύει στο να αποφύγει την πραγματικότητα' τουλάχιστον όχι η ρεαλιστική φαντασία. Η αντίθεσή της με τη συμβατική λογοτεχνία είναι ότι μπορείς να δημιουργήσεις το οτιδήποτε: να αναπλάσεις τον κόσμο. Και στη συμβατική λογοτεχνία το κάνεις αυτό. Ως ένα βαθμό. Γιατί ό,τι γράφεις, βέβαια, βρίσκεται μέσα στο κεφάλι σου πρώτα. Ο καθένας στον κόσμο του ζει. Άρα, όταν γράφεις, φυσικό είναι παρουσιάζεις τον δικό σου κόσμο, ακόμα και μέσω της συμβατικής λογοτεχνίας. Ωστόσο, γράφοντας Σ.Λ., δε θα μπορούσες ποτέ να παρουσιάσεις κάτι που ξέρουμε πως δεν υπάρχει στην πραγματικότητα (όπως έναν δράκο). Γράφοντας Φ.Λ., όμως, έχεις αυτή τη δυνατότητα. Μπορείς να γράφεις για δράκους, για άλλους κόσμους, για δέντρα που μιλάνε, για φυλές με τρία πόδια και δύο κεφάλια, για πνεύματα και για μάγους, για τον Σατανά και για τους Αγγέλους, για οτιδήποτε θελήσεις. Αυτό δε σημαίνει ότι οι πλοκές στις οποίες μπλέκεις αυτά τα στοιχεία είναι και μη-ρεαλιστικές ή παιδαριώδεις. Μπορεί να είναι απόλυτα ρεαλιστικές' ίσως και πιο ρεαλιστικές από όταν γράφεις Σ.Λ. Γιατί, μέσω της Φ.Λ., μπορείς να δημιουργήσεις ελεύθερα, χωρίς ταμπού λόγω εθνικότητας, φυλής, κτλ. Δεδομένων των παραπάνω, δεν το θεωρώ παράλογο ένας πραγματικός δημιουργός να προτιμά τη Φ.Λ. Του δίνει περισσότερο "χώρο" και "χρόνο". Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Anadeleth Posted December 2, 2005 Share Posted December 2, 2005 Θα συμφωνήσω με τον Μέλδοκα.Πέρα απο τις προσώπικες προτιμήσεις το να γράφεις με στοιχεία φανταστικά (ή να γράφεις sff) είναι σαν να είσαι ζωγράφος που έχει πολλά χρώματα στην παλέτα του χρησιμοποιεί.Τώρα για το αν είμαστε άρρωστοι ή οχι δεν ξέρω αλλά σίγουρα δεν έχει σχέση με το αν το μυαλό μας μπορεί να σκεφτεί πράγματα τα οποία δεν υπάρχουν.Με την ίδια λογική και όλοι οι μαθήματικοι μιας και συχνά σκέφτονται και δουλεύουν με παραπάνω απο 3 διαστάσεις είναι όλοι για τα σίδερα (αν και βασικά είναι το βεβαίω αυτό σαν μαθηματικός ) . Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Vikar Posted December 3, 2005 Share Posted December 3, 2005 (edited) [...] Γιατί η μετάφραση που κάνουμε επάνω σε αυτά που ζούμε είναι φανταστική? Γιατί δηλαδή δεν γράφουμε στο ρεαλιστικό κόσμο και γράφουμε για έναν άλλο τον οποίο τον φτιάχνουμε στο κεφάλι μας? Giati eivai n eukoln lusn: milac gia kati plagiwc kioxi eu8ewc. Κι ακόμα περισσότερο, είναι αυτά που γράφουμε μετάφραση κάποιον πραγμάτων που ζούμε ή είναι ιστορίες καθ’ όλα «φτιαχτές» κι απλώς γράφουμε για τον κόσμο που θα θέλαμε να ζήσουμε? Ti pavapei "istoria ka8ola fteiaxtn"; Dev uparxei tetoio prama opwc to evvoeic (oxi gia meva). Akomn, dev isxuei to oti ka8e ergo favtasiac milaei gia kosmouc stouc opoiouc 8a8ele staln8eia kaveic va znsei: uparxouv favtastikoi kosmoi pragmatika apokroustikoi (px o kosmoc tou Labkraft). Pavtwc, mnv 3exvame oti ka8e kosmoc stov opoio ektulissetai mia mu8oplasia eivai favtastikoc. Apla kapoioi favtastikoi kosmoi eivai 'yeudopragmatikoi' (avte va to oriseic auto to pragma bebaia). Stnv pragmatikotnta, ka8e logotexvnc epilegei va milnsei plagiwc gia tnv koivwvia tou. O movoc eu8uc tropoc 8atav va kavei amesn politikn. Edited December 3, 2005 by Vikar Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sabrathan Posted December 3, 2005 Share Posted December 3, 2005 Διότι ποτέ δεν θα γνωρίζω αρκετά πράγματα για τον πραγματικό κόσμου που ζούμε έτσι ώστε να γράψει κάτι "αληθινό". Πέρα ίσως κάποιας αυτοβιογραφίας. Κατά τα άλλα, ο Βάρδος με καλύπτει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted December 3, 2005 Author Share Posted December 3, 2005 Νομίζω ότι ο καθένας κατασταλάζει σε ένα τρόπο γραφής ανάλογα με το τι προσπαθεί να κάνει. Βρίσκει τις ισορροπίες του. Το φανταστικό / μη-ρεαλιστικό στοιχείο για μένα είναι ένα από τα εργαλεία της εργαλειοθήκης μου, ή ένα χρώμα στην παλέτα μου.Δε θεωρώ απαραίτητο να φιλτράρω τους συνειρμούς μου για να βγάλω ρεαλισμό. Ναι, καλός κι ο ρεαλισμός, αλλά στοιχεία ρεαλισμού σε μια ιστορία δεν αναιρούν αναγκαστικά τα φανταστικά. Εν τέλει είναι και το πώς έχει μάθει να σκέφτεται κανείς όπως και η άποψή του για το τι ακριβώς κάνει όταν γράφει, για την αντίληψη που έχει για την πραγματικότητα, και τέτοια πράματς. Κι εγώ προς τα εκεί κλείνω, αρκετά τουλάχιστον. Ούτε κι εγώ περνάω από φίλτρα τίποτα (συνειδητά τουλάχιστον) για να γίνουν φανταστικά ή ρεαλιστικά. Νομίζω πως οι κόσμοι που δημιουργούνται στο χώρο του "φανταστικού" δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν σε "αλήθεια" απο την "πραγματικότητα" που ζούμε... και μαυτό συμφωνώ. Αν ζούσες στις "παλιές εποχές των ηρώων", και μόλις τελείωσε μια επική μάχη με τον εχθρό, από ποιον θές να ακούσεις τι παίχτηκε εκεί? απο τον τραυματισμένο στρατιώτη που την έζησε ή απο τον τροβαδούρο που περιγράφει τα κατορθώματα (αυτού του στρατιώτη ίσως) ? Εγώ θα ήθελα να τα ακούσω από τον τροβαδούρο, αλλά αυτό δε λέει απαραίτητα πως δεν θα άκουγα την αλήθεια, ή τα πραγματικά γεγονότα. Μια εκδοχή της αλήθειας θα άκουγα από τον έναν και μία άλλη από τον άλλο. Αυτό δεν εννοείς με την ερώτηση? Κατ'αρχήν, έχω μια ένσταση. Νομίζω ότι ο διαχωρισμός είναι ανάμεσα στη συμβατική λογοτεχνία και στη φανταστική λογοτεχνία, όχι ανάμεσα στη ρεαλιστική λογοτεχνία και στη φανταστική λογοτεχνία. Άλλωστε, και ένα φανταστικό έργο μπορεί να είναι ρεαλιστικό. Χμμ...Μπορεί. Αλλά "συμβατικό" μπορεί να είναι και ένα βιβλίο φανταστικής λογοτεχνίας, όπως και "μη συμβατικό" είναι ένα βιβλίο του Κάφκα (για παράδειγμα) που δεν είναι ούτε φανταστικό ούτε και ρεαλιστικό. Εγώ εδώ εννοώ καθαρά φανταστικό. Όταν δηλαδή λέμε μια ιστορία, "γιατί δεν την λέμε με τα εργαλεία της καθημερινότητας μας και τη λέμε έτσι". Καταλαβαίνεις τι εννοώ? Δεν έχει να κάνει με την αντισυμβατικότητα νομίζω αυτό. Συμφωνώ και στα περισσότερα εργαλεία (ή χρώματα στην παλέτα) επίσης. Είναι ένας από τους λόγους που αντιλαμβάνομαι κάθε φορά που γράφω, αν και μέχρι στιγμής δεν είχε ... όνομα. Ti pavapei "istoria ka8ola fteiaxtn"; Dev uparxei tetoio prama opwc to evvoeic (oxi gia meva). Υπάρχει αν πάρεις κάτι που σου είναι τελείως ξένο, το βάλεις μέσα σε καταστάσεις που σου είναι τελείως ξένες και προσπαθήσεις να φτιάξεις μια ιστορία με αυτό. Εννοώ βασικά μια ιστορία η οποία είναι ψέμα, εντελώς, δεν περιέχει ούτε ένα μικρό ψήγμα αλήθειας μέσα της, μια ιστορία, που για να είμαι ειλικρινής, ούτε κι εγώ ξέρω πως την γράφεις. Akomn, dev isxuei to oti ka8e ergo favtasiac milaei gia kosmouc stouc opoiouc 8a8ele staln8eia kaveic va znsei: uparxouv favtastikoi kosmoi pragmatika apokroustikoi (px o kosmoc tou Labkraft). Ναι κι εγώ έτσι πιστεύω, ότι δεν ισχύει. Ουσιαστικά οι ερωτήσεις που έθεσα, είναι πράγματα που έχω ακούσει κατά καιρούς από ανθρώπους που δεν έχουν ιδιαίτερες σχέσεις με αυτό που λέμε φαντασία. Και σου λένε συνήθως τέτοια πράγματα. Ότι δηλαδή δεν ασχολείσαι με τον πραγματικό κόσμο και ότι υπεκφεύγεις και ότι κάνεις κακό κάνοντας το αυτό, αφού δε βοηθάς σε τίποτα. Εγώ όμως δεν πιστεύω πως είμαστε έτσι. Θεωρώ δηλαδή ότι ό,τι λες γράφοντας για πολυκατοικίες και κινητά τηλέφωνα, μπορείς το ίδιο να το πεις και γράφοντας για δράκους και μάγισσες. Και θα έλεγα καλύτερα, αλλά αυτό είναι θέμα γούστου. Απλά υπάρχουν φορές που αισθάνομαι χαζή με αυτό. Υπάρχουν βράδια που προσπαθώ να φτιάξω στο μυαλό μου ένα συγκεκριμένο ξόρκι για να το βάλω σε μια παράγραφο, ή που ψάχνω τρόπους για να μπάσω τον κακό στην ιστορία μου που βλέπω πως αυτά που σκέφτομαι, παραπέμπουν κάπου, λένε κάτι κι απλά το λένε έτσι, με τον τρόπο που ξέρω και θεωρώ μου δικό μου. Υπάρχουν όμως και νύχτες που ενώ σκέφτομαι πως θα κατασκευάσω εκείνο το .... (ό,τι τέλοσπάντων) που αισθάνομαι πως μαλ*&^ομαι ασύστολα και πως έχουν δίκιο. Κι εκείνα τα βράδια είναι που συνήθως ψάχνω μια απάντηση, ένα λόγο για να συνεχίσω να κάνω αυτό που μ’αρέσει, κάτι που να το δικαιολογεί κι αυτό και το ότι το κάνω. Σίγουρα είναι μια απάντηση η μεγαλύτερη παλέτα, γιατί είναι πολύ καλό να μπορείς να κάνεις αυτό που κάνεις με περισσότερη ελευθερία και περισσότερα μέσα, σίγουρα είναι και το γεγονός ότι είμαστε παραμυθάδες από τη φύση μας και μας πάει αυτό, αλλά φτάνουν αυτά? Και brave, αυτό το "δε με ενδιαφέρει να ακούσω ειδήσεις" είναι που με προβληματίζει. Το ότι δηλαδή όλο και λιγότερο θέλω να ασχοληθώ με αυτό που έχω γύρω μου και πονάει κάθε μέρα και ώρα. Δεν την αρνούμαι δηλαδή και την υπεκφυγή, απλώς το κάνω συνειδητά και προσπαθώ να μην το ξεχνάω. Γιατί τελικά, το ένα με το άλλο δεν είναι αλληλένδετα. Ελπίζω. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
brave Posted December 3, 2005 Share Posted December 3, 2005 Εγώ θα ήθελα να τα ακούσω από τον τροβαδούρο, αλλά αυτό δε λέει απαραίτητα πως δεν θα άκουγα την αλήθεια, ή τα πραγματικά γεγονότα. Μια εκδοχή της αλήθειας θα άκουγα από τον έναν και μία άλλη από τον άλλο. Αυτό δεν εννοείς με την ερώτηση? κοντά είσαι, αλλα σου διαφεύγει πως στην ουσία θα άκουγες για τα ίδια ακριβώς πράγματα με το ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα, μόνο που ο ένας θα τα έλεγε πιο όμορφα, και θα εξυμνούσε κάποιες καταστάσεις βάζοντας τη δική του "σάλτσα" ενώ ο άλλος θα σου περιέγραφε τα πράγματα χωρίς το χάρισμα. Την αλήθεια έτσι κι αλλιώς δε θα τη μάθαινες ούτε απο τον ένα ουτε απο τον αφού και ο στρατιώτης θα μιλούσε απο τη δική του σκοπιά χρησιμοποιώντας τα δικά του "φίλτρα", απλά θα μιλούσε δραματικά σαν ένας δημοσιογράφος της κακιάς ώρας, ενώ ο τροβαδούρος θα χρησιμοποιούσε το ταλέντο του, και την ελευθερία που του δίνει η τέχνη, και θα έφτιαχνε μια ιστορία που θα σε πόρωνε και που θα ήθελες να την ξανακούσεις. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted December 3, 2005 Share Posted December 3, 2005 Πολύ ενδιαφέρον θέμα, Κιάρα... Βασικά, γνώμη μου είναι πως ό,τι και να γράψουμε, πέραν της εποχής και του κόσμου που έχουμε ζήσει, είναι φανταστικό. Φέρνω ένα παράδειγμα: γράφω τώρα μια ιστορία εποχής, Βιέννη, 18ος αιώνας. Την εποχή και το μέρος τα έλιωσα, όταν έκανα την εργασία μου πάνω στον Mozart και διάβασα 666 βιογραφίες του και βιβλία για το συγκεκριμένο μέρος τη συγκεκριμένη περίοδο. Ο κόσμος είναι ρεαλιστικότατος, η εποχή υπαρκτή και γνωστή. Όμως εγώ δεν την έχω ζήσει. Εικάζω πώς θα συμπεριφέρονταν συγκεκριμένοι χαρακτήρες υπό αυτές τις συνθήκες, αλλά δεν ξέρω. Αυτό, εν μέρει, με περιορίζει. Δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω τις αγαπημένες μου βωμολοχίες, χρειάζεται να ξαναδιαβάζω τί έχω γράψει για να διορθώνω παράταιρα αντικείμενα (π.χ. το πιάνο το έκανα τσέμπαλο, τις λάμπες κηροπήγια κλπ). Αν έγραφα την ίδια ιστορία να εκτυλίσσεται στο 2005, θα έγραφα μια "πραγματικότητα", περιοριστικό επίσης από άλλους τομείς, αλλά όχι φανταστικό. Αν την έργαφα στο μαγικό κόσμο της Αστεθαβήρ, θα άλλαζε αυτόματα "κατηγορία" και ο αναγνώστης θα έδινε περισσότερη σημασία να καταλάβει πώς είναι ο κόσμος, απ' ότι πώς είναι οι άνθρωποι. Παζει και το τι θες να δώσεις στον αναγνώστη. Συνήθως, γράφοντας σ' έναν φανταστικό κόσμο, οφείλεις να του δώσεις, πέρα από την ιστορία σου, και τον κόσμο, να τον καταλάβει, να τον νοιώσει, να μυρίσει το υπέροχο λουλούδι ζάντελ, που είναι διάφανο, φυτρώνει μόνο όταν λάμπει σε πανσέληνο το πορφυρό φεγγάρι και απορροφά το χρώμα του φεγγαριού, που σιγά σιγά γίνεται εκείνο διάφανο, μέχρι να γίνει πορφυρό το λουλούδι. Ποιός χέστηκε για μια γκόμενα που κλαίει επειδή την παράτησε ο γκόμενος, όταν υπάρχει ένα τέτοιο λουλούδι! Γενικά, ο κάθε κόσμος καλύπτει διαφορετικές ανάγκες, ο αναγνώστης έχει άλλες απαιτήσεις απ' το κάθε κείμενο. Όταν διαβάζει για έναν φανταστικό κόσμο, "απαιτεί" να τον νοιώσει, να τον γνωρίσει, να τον περπατήσει. Όταν διαβάζει για τον πραγματικό κόσμο, "απαιτεί" να δει και κομμάτια του εαυτού του εκεί μέσα, να γνωρίσει "πραγματικούς" ανθρώπους και καταστάσεις, να "βιώσει" την ιστορία. Υπάρχουν και συνδυασμοί: Όταν ο άρχοντας Kay έγραψε την Tigana (απλά το καλύτερο βιβλίο που έχω διαβάσει ever), σου δίνει έναν φανταστικό κοσμο με μαγεία, η οποία μαγεία ορίζει και όλη την ιστορία, αλλά σου δίνει ανθρώπους εκεί μέσα, μίση, πάθη και πραγματική, απτή αγάπη. Σου δίνει λάθη και σωστά, χωρίς να βάζει γραμμές ανάμεσά τους που να τα ορίζουν. Σου δίνει τον κόσμο, ναι, τον περπατάς, τον βλέπεις, αλλά σου δίνει και τον πατέρα του διπλανού διαμερίσματος που έχασε το γιο του σε τροχαίο και δεν υπάρχουν απλά αρκετές λέξεις που θα περιέγραφαν τον πόνο του. Ο φανταστικός κόσμος σου δίνει τη δύναμη να κάνεις πράγματα που δεν μπορείς να κάνεις στον πραγματικό. Βάζει στα χέρια σου τα όπλα να πολεμήσεις αδικίες, κατεστημένα, να ορίσεις την πραγματικότητα που θα ήθελες να υπάρχει, ή να δείξεις τι δεν θα ήθελες να υπάρχει. Σε προκαλεί να γίνεις θεός και να υποστείς τις συνέπειες. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
trillian Posted December 3, 2005 Share Posted December 3, 2005 Eγώ είμαι νέα στο άθλημα, αλλά ούτε για μια στιγμή δε σκέφτηκα να γράψω κάτι εκτός φανταστικού. Γιατι, όντως? Υποθέτω έχει να κάνει με τον τρόπο που βλέπω τα πράγματα. Μ αρέσει να βλέπω πέραν της πραγματικότητας και να φαντάζομαι διάφορα. Αλλά και ώς μέσο εξιστόρησης, το φανταστικό σου προσφέρει πιστεύω περισσότερα. Ίσως γιατι μερικές φορές πρέπει να απομακρυνθείς πολύ για να δεις κάτι...ή ίσως το φανταστικό να λειτουργει σαν καθρέφτης της πραγματικότητας, όπου αντιλαμβάνεσαι περισσότερα απ ό,τι αν ψηλάφιζες. (Ελπίζω εσεις ν αντιλαμβάνεστε τι εννοω ) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
darky Posted December 3, 2005 Share Posted December 3, 2005 α. Δεν μπορώ να βάλω ΞΥΛΟ στη συμβατική λογοτεχνία. Αυτό είναι πρόβλημα. β. Σε μερικές ιστορίες τρόμου/μυστηρίου έχω γράψει πολύ συμβατικά (μέχρι το σημείο στην ιστορία που γαμιέται το σύμπαν). Και όλες οι ιστορίες αυτού του είδους που έχω γράψει διαδραματίζονται στο σήμερα. Αυτό πιάνεται; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
trillian Posted December 3, 2005 Share Posted December 3, 2005 Tι εννοείς δε μπορείς να βάλεις ξύλο στη συμβατική λογοτεχνία? Σαφώς και μπορείς. Ακόμα και ξύλο με σπαθιά και πανοπλίες θα μπορούσες να βάλεις, αν το υποστήριζε η ιστορία, βέβαια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted December 3, 2005 Share Posted December 3, 2005 Όντως είναι πολύ ενδιαφέρον το θέμα. Αν και διαβάζω και "συμβατική" λογοτεχνία που και που, δεν θα μπορούσα ποτέ να γράψω έτσι. Το δοκίμασα πριν χρόνια, αλλά ένιωθα τελείως "ανούσια" γιατί δεν μπορούσα ούτε να πω, ούτε να περιγράψω αυτά που σκέφτομαι, ονειρεύομαι, αυτά που με ενθουσιάζουν, μέσα από ένα συμβατικό/καθημερινό/"ρεαλιστικό" βιβλίο/ιστορία. Ήταν σαν να αφαιρούσα εντελώς τη μαγεία που η φανταστική λογοτεχνία/τέχνη κλπ, με κάνει να νιώθω, η οποία είναι πια κομμάτι της ψυχής μου. Και δεν είναι ρομαντικό αυτό που λέω, ούτε φυγή. Είναι οτι η εμπειρία της συγγραφής μια φανταστικής ιστορίας, μου φαίνεται πολύ πλουσιότερη και πιο ευχάριστη από τη συγγραφή κάτι συμβατικού. Δεν θέλω να δώσω την εντύπωση πως θεωρώ τη συμβατική/ρεαλιστική/προσγειομένη λογοτεχνία υποδεέστερη. Σίγουρα όχι. Και υπάρχουν τέτοια βιβλία που χωρίς να έχουν εμφανή φανταστικά στοιχεία με έχουν μαγέψει. Αλλά αυτό το οποίο είναι πιο κοντά στα δικά μου όνειρα/εμπειρίες έστω, ψυχολογικές εμπειρίες, είναι η λογοτεχνία/τέχνη του φανταστικού γιατί δίνει μια διέξοδο/έκφραση σε μένα, τεράστια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Darkchilde Posted December 3, 2005 Share Posted December 3, 2005 Συμφωνώ απόλυτα με τον Dain. Και θέλω να συμπληρώσω ότι πολλές φορές μπορείς να μεταφέρεις θέματα που θεωρούνται ταμπού, και να εκφράσεις τις ιδέες σου μέσα από ένα sff μυθιστόρημα/ιστορία πιο εύκολα. Διότι το μεταφέρεις σε έναν φανταστικό/μελλοντικό κόσμο και δεν έχεις την αποδοκιμασία του κόσμου. Το καλύτερο παράδειγμα που μπορώ να φέρω είναι από τον κόσμο του Star Trek. Όταν πρωτοβγήκε η σειρά το 1966, υπήρχαν ακόμα φυλετικές διακρίσεις στην Αμερική και υπήρχε και ό Ψυχρός Πόλεμος ανάμεσα στην Αμερική και την Ρωσία. Στο Star Trek όμως μία μαύρη γυναίκα (Lt. Uhura) και ένας Ρώσος (Pavlov Checkov) συνηπήρχαν σε ένα πολυεθνικό και πολυφυλετικό ανοικτό μέλλον σε όλους. Κάτι που ήταν αδύνατον εκείνη την εποχή όχι μόνο να γίνει αλλά και να το δείξει η τηλεόραση ή να το γράψει ένας συγγραφέας. Κι όμως πέτυχε, και ήταν ένα μήνυμα ενάντια στις φυλετικές διακρίσεις και τον Ψυχρό Πόλεμο. Και αυτό διότι αναφερόταν στο μέλλον διότι ήταν επιστημονική φαντασία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted December 3, 2005 Share Posted December 3, 2005 Παζει και το τι θες να δώσεις στον αναγνώστη. Συνήθως, γράφοντας σ' έναν φανταστικό κόσμο, οφείλεις να του δώσεις, πέρα από την ιστορία σου, και τον κόσμο, να τον καταλάβει, να τον νοιώσει, να μυρίσει το υπέροχο λουλούδι ζάντελ, που είναι διάφανο, φυτρώνει μόνο όταν λάμπει σε πανσέληνο το πορφυρό φεγγάρι και απορροφά το χρώμα του φεγγαριού, που σιγά σιγά γίνεται εκείνο διάφανο, μέχρι να γίνει πορφυρό το λουλούδι. Ποιός χέστηκε για μια γκόμενα που κλαίει επειδή την παράτησε ο γκόμενος, όταν υπάρχει ένα τέτοιο λουλούδι! Δεν μπορώ παρά να διαφωνήσω μ'αυτό. Αν και συμφωνώ πως, όταν παρουσιάζεις έναν άλλο κόσμο, πρέπει να κάνεις τον αναγνώστη να καταλαβαίνει πώς είναι να βρίσκεται εκεί, νομίζω ότι οι χαρακτήρες είναι που πάντα προέχουν. Όσο και ενδιαφέρον να έχει αυτό το λουλούδι, μάλλον η κοπέλα θα μας τραβήξει περισσότερο την προσοχή, γιατί, άλλωστε, η κοπέλα θα κάνει την ιστορία μας, όχι το λουλούδι. Και όσο και να περιγράψει ο συγγραφέας το λουλούδι, στο τέλος, πιστεύω, θα φτάσει να μπει στο κεφάλι της κοπέλας και να μας πει τις σκέψεις της: κι εκεί αρχίζει το πραγματικό ενδιαφέρον. Επιπλέον, όταν η κοπέλα σηκωθεί και φύγει, η ιστορία θα ακολουθήσει αυτήν' δε θα μείνει επικεντρωμένη στο λουλούδι. Εν ολιγοις, θεωρώ πως, όσο εξωτικός να είναι ο κόσμος, πάντα οι χαρακτήρες είναι που έχουν το αληθινό ενδιαφέρον. Οι χαρακτήρες και οι καταστάσεις στις οποίες εμπλέκονται. α. Δεν μπορώ να βάλω ΞΥΛΟ στη συμβατική λογοτεχνία. Αυτό είναι πρόβλημα. Με πρόλαβε η Trillian. Γιατί να μην έχει και ΞΥΛΟ η συμβατική λογοτεχνία; Υπάρχει πολλή συμβατική λογοτεχνία που έχει ΞΥΛΟ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted December 4, 2005 Share Posted December 4, 2005 Χμμ, κατανοώ τι λες Βάρδε, και συμφωνώ πως βέβαια οι χαρακτήρες (και ο κόσμος και η πλοκή) είναι που κάνουν ένα καλό βιβλίο. Αλλά ερμήνευσα τα λόγια της Sonya κάπως διαφορετικά. Η Sonya είπε: Συνήθως, γράφοντας σ' έναν φανταστικό κόσμο, οφείλεις να του δώσεις, πέρα από την ιστορία σου, και τον κόσμο, να τον καταλάβει, να τον νοιώσει, να μυρίσει το υπέροχο λουλούδι ζάντελ, που είναι διάφανο, φυτρώνει μόνο όταν λάμπει σε πανσέληνο το πορφυρό φεγγάρι και απορροφά το χρώμα του φεγγαριού, που σιγά σιγά γίνεται εκείνο διάφανο, μέχρι να γίνει πορφυρό το λουλούδι. Ποιός χέστηκε για μια γκόμενα που κλαίει επειδή την παράτησε ο γκόμενος, όταν υπάρχει ένα τέτοιο λουλούδι! Όπως το διάβασα, και μπορεί να εννοεί κάτι άλλο η Σόνυα βέβαια, αλλά λέω τη δική μου εντύπωση, αναφέρεται πιθανά σε μια κοπελιά που είναι ας πούμε η γραμματέας Λίτσα, και γνωρίζει τον ωραίο πάμπλουτο κληρονόμο Άλκη, ο οποίος την παρατά για την πλούσια αλλά σκληρή ανταγωνίστρια Λαβίνια. Στην περίπτωση αυτή, όντως, ποιος χέστηκε; Το λουλούδι Ζάντελ όμως που είναι διάφανο και φυτρώνει μόνο όταν λάμπει σε πανσέληνο, ήδη ανοίγει πολλές δυνατότητες, που στην ιστορία με τη γραμματέα απλά δεν υπάρχουν. Και μόνο από το λουλούδι, μπορεί κανείς να γράψει δεκάδες ιστορίες, να φανταστεί χαρακτήρες και καταστάσεις διαφορετικές, εξωτικές, απόκοσμες. Με τη φανταστική λογοτεχνία δηλαδή έχεις το δικαίωμα, την ανάγκη, και πάνω από όλα τη δυνατότητα να ρωτήσεις "What If...."? What if, το λουλούδι είναι ένας μεταμορφωμένος άντρας που άρρωστος του θανατά επέλεξε να γίνει λουλούδι με τη βοήθεια μιας μάγισσας αρκεί η αγαπημένη του να γινόταν το φεγγάρι και να του δίνει τη ζωτική της δύναμη για χίλια χρόνια όσπου να περάσει η κατάρα της αρρώστιας; (Beat that, Λίτσα). What if, o ήρωας πρέπει να γυρίσει και να περάσει χιλιάδες περιπέτειες όσπου να δει το λουλούδι να φυτρώνει? Wha if, αν κάποιος έγραφε ένα πανέμορφο ποίημα με το λουλούδι αυτό και το φεγγάρι? What if, υπήρχε ένας κόσμος όπου η νοημοσύνη δεν υπήρχε στους ανθρώπους αλλά ο κόσμος, το λουλούδι και το φεγγάρι ήταν μέρος ενός οργανισμού, ενός παράξενου αλλόκοτου οικοσυστήματος. Και ίσως πιο σημαντικό από όλα....What if ήμασταν εμείς που βλέπαμε το λουλούδι? Πράγμα που είναι ακριβώς αυτό που δίνει η λογοτεχνία του φανταστικού. Να δούμε.....το Ζάντελ να γίνεται από διάφανο προφυρό και τη σελήνη από προφυρή διάφανη ;) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted December 4, 2005 Share Posted December 4, 2005 Βασικά, το θέμα είναι ότι σε έναν τέτοιο κόσμο δε χωράει η Λίτσα, η παρατημένη γραμματέας. Ούτε ο συγγραφέας, ούτε ο αναγνώστης θέλουν "ποταπά" και "καθημερινά" πράγματα όπως το κλάμα της Λίτσας σ' αυτόν τον κόσμο. Θέλουν τα δάκρυα της νεράιδας που πότισαν το λουλούδι και το έκαναν ν' ανθίσει, αλλά τα δάκρυα της Λίτσας δεν τα θέλει παρά μόνο το μυξομάντηλό της. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Thomen Posted December 4, 2005 Share Posted December 4, 2005 Koitakste kai mena m exei talanisei auto to erwtima arketes fores. Tha dwsw tin apantisi mou mesw enos apospasmatos apo ti viografia tou Poe. O Poe egrapse ola auta ta horror apla gia na antikatoptrisei to synaisthimatiko tou kosmo o opoios htan poly skliros kai frikaleos gia na to grapsei me stegno realismo pou isws kai na tromaze peraiterw to koino tou. Epiprosthewtws o Poe egrapse ta astynomika tou epeidi xreiazotan na vrei ena nhsaki Nomou sti thallassa tou Xaous tou taragmenou tou nou. Etsi loipon mporoume na symperanoume oti i syggrafi tou/kai gia to fantastiko einai kapoia morfi fygis apo ta pepragmena tis alithinis zwhs. Mia oasi iremias gia ton ekastote syggrafea na ekfrastei me ton tropo pou ekeinos protimaei. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted December 4, 2005 Share Posted December 4, 2005 Όπως το διάβασα, και μπορεί να εννοεί κάτι άλλο η Σόνυα βέβαια, αλλά λέω τη δική μου εντύπωση, αναφέρεται πιθανά σε μια κοπελιά που είναι ας πούμε η γραμματέας Λίτσα, και γνωρίζει τον ωραίο πάμπλουτο κληρονόμο Άλκη, ο οποίος την παρατά για την πλούσια αλλά σκληρή ανταγωνίστρια Λαβίνια. Στην περίπτωση αυτή, όντως, ποιος χέστηκε; Αν το μυθιστόρημα είναι ρομάντζο, τότε --υποθετικά, τουλάχιστον-- θα πρέπει να σ'ενδιαφέρει. Το λουλούδι Ζάντελ όμως που είναι διάφανο και φυτρώνει μόνο όταν λάμπει σε πανσέληνο, ήδη ανοίγει πολλές δυνατότητες, που στην ιστορία με τη γραμματέα απλά δεν υπάρχουν. Και μόνο από το λουλούδι, μπορεί κανείς να γράψει δεκάδες ιστορίες, να φανταστεί χαρακτήρες και καταστάσεις διαφορετικές, εξωτικές, απόκοσμες. Με τη φανταστική λογοτεχνία δηλαδή έχεις το δικαίωμα, την ανάγκη, και πάνω από όλα τη δυνατότητα να ρωτήσεις "What If...."? Σωστός, αλλά όλες αυτές οι καταστάσεις και οι ιδέες, πάλι, γύρω από χαρακτήρες δε θα στροφογυρίζουν μέσα σε μια ιστορία; What if, το λουλούδι είναι ένας μεταμορφωμένος άντρας που άρρωστος του θανατά επέλεξε να γίνει λουλούδι με τη βοήθεια μιας μάγισσας αρκεί η αγαπημένη του να γινόταν το φεγγάρι και να του δίνει τη ζωτική της δύναμη για χίλια χρόνια όσπου να περάσει η κατάρα της αρρώστιας; (Beat that, Λίτσα). Χαρακτήρες δεν έχεις κι εδώ; What if, o ήρωας πρέπει να γυρίσει και να περάσει χιλιάδες περιπέτειες όσπου να δει το λουλούδι να φυτρώνει? Και πάλι, χαρακτήρες. Wha if, αν κάποιος έγραφε ένα πανέμορφο ποίημα με το λουλούδι αυτό και το φεγγάρι?What if, υπήρχε ένας κόσμος όπου η νοημοσύνη δεν υπήρχε στους ανθρώπους αλλά ο κόσμος, το λουλούδι και το φεγγάρι ήταν μέρος ενός οργανισμού, ενός παράξενου αλλόκοτου οικοσυστήματος. Και ίσως πιο σημαντικό από όλα....What if ήμασταν εμείς που βλέπαμε το λουλούδι? Πράγμα που είναι ακριβώς αυτό που δίνει η λογοτεχνία του φανταστικού. Να δούμε.....το Ζάντελ να γίνεται από διάφανο προφυρό και τη σελήνη από προφυρή διάφανη ;) Και στα υπόλοιπα, πάλι, χαρακτήρες δεν έχεις; Ακόμα κι αν το ίδιο το λουλούδι είναι νοήμον, τότε χαρακτήρας είναι κι αυτό. Βασικά, το θέμα είναι ότι σε έναν τέτοιο κόσμο δε χωράει η Λίτσα, η παρατημένη γραμματέας. Ούτε ο συγγραφέας, ούτε ο αναγνώστης θέλουν "ποταπά" και "καθημερινά" πράγματα όπως το κλάμα της Λίτσας σ' αυτόν τον κόσμο. Θέλουν τα δάκρυα της νεράιδας που πότισαν το λουλούδι και το έκαναν ν' ανθίσει, αλλά τα δάκρυα της Λίτσας δεν τα θέλει παρά μόνο το μυξομάντηλό της. Γιατί το λες αυτό; Μπορείς, κάλλιστα, να γράψεις μια "ποταπή και καθημερινή" ιστορία σε έναν φανταστικό κόσμο. Εξάλλου, δε θα έλεγα ότι καμια ιστορία είναι "ποταμή/καθημερινή", ακόμα κι αν είναι συμβατική. Ακόμα κι ένα ρομάντζο που διαδραματίζεται στο σήμερα, δεν είναι ένα καθημερινό ρομάντζο. Συνήθως, είναι κάτι πιο ταραχώδες, για να τραβήξει το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Δεν είναι έτσι; Προσπάθησε να γράψεις μια καθημερινή ιστορία σε έναν φανταστικό κόσμο' ίσως να εκπλαγείς. ;) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted December 4, 2005 Share Posted December 4, 2005 Μα δε γράφω μόνο φανταστική λογοτεχνία, αλλά και ρεαλισμό, και ρομαντισμό, έχω κάνει και ιμπρεσσιονιστικές και υπερρεαλιστικές απόπειρες... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted December 4, 2005 Share Posted December 4, 2005 (edited) Φυσικά έχεις χαρακτήρες, μόνο που αυτοί οι χαρακτήρες εξαρτώνται άμεσα, υπάρχουν, επειδή υπάρχει το λουλούδι. Αυτό εννοώ. Όσο για το ρομάντζο με τη Λίτσα, ήταν ένα παράδειγμα γιατί προτιμώ τη φαντασία. Όσο καλογραμμένη και ρεαλιστική να είναι η Λίτσα θα είναι πάντα η Λίτσα, η οποία δεν με ενδιαφέρει γιατί δε μου δίνει καμμια αίσθηση μαγείας, γιατί στον κόσμο της το λουλούδι Ζάντελ απλά δεν υπάρχει, κι αν υπάρχει το πιο πιθανό είναι η Λίτσα να το κόψει να το βάλει στο βάζο ή στο πέτο της, see? Ρομάντζο φυσικά και μπορεί να υπάρχει σε ένα φανταστικό κόσμο, εννοείται αυτό, αλλά η ερώτηση της Νιενορ ήταν γιατι sff και όχι ρεαλισμός/πραγματισμός κλπ και σ'αυτό απάντησα. Edited December 4, 2005 by Dain Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.