heiron Posted December 5, 2005 Share Posted December 5, 2005 Συμφωνω με την Νταρκτσαιλντ που συμφωνει με τον Νταιην. Στη φανταστικη λογοτεχνια μπορεις να γραψεις πιο ελευθερα για ορισμενα θεματα(θεματα ταμπου κι οχι μονο).Μπορεις ας πουμε να μεταφερεις καποια προβληματα μεγεθυμενα σε εναν αλλο κοσμο,ειτε αυτος ειναι ο κοσμος μας μελλοντικα ειτε ενας μακρινος πλανητης ειτε κοσμος τυπου Γουεστερος,κτλ. Μπορεις να βαλεις ολα τα συμβατικα σε ενα φανταστικο κοσμο ενω σε ενα συμβατικο "ρεαλιστικο" κοσμο δεν μπορεις να βαλεις οτιδηποτε φανταστικο γιατι...αυτοματως θα γραφεις φανταστικη λογοτεχνια.Ετσι αν το καλοσκεφτειτε, η φανταστικη λογοτεχνια οχι μονο σου προσφερει μεγαλυτερους οριζοντες αλλα ειναι ουσιαστικα ενα μεγαλυτερο συνολο που περιλαμβανει και την συμβατικη μεηνστρημ λογοτεχνια.Δεν ειναι παρακλασι οπως πολλοι πιστευουν. Παντως αν θελεις να γραψεις για απλα πραγματα,γραψε συμβατικη.Αν θες κι αλλα γραψε σουφουφου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Isis Posted December 5, 2005 Share Posted December 5, 2005 Δεν έχω γράψει πολλά πράγματα από φαντασία γιατί είμαι τελειομανής και όταν ξεκινώ να δομήσω ένα φανταστικό κόσμο το σχεδιάγραμμα και μόνο μου παίρνει κάποιους μήνες. Όταν όμως επιλέγω το φανταστικό, είτε ως αναγνώστης είτε ως (γκουχου γκουχου) συγγραφέας είναι γιατί σε γενικές γραμμές απεχθάνομαι την κοινωνία όπως είναι. Μισώ να τη βλέπω, πόσο μάλλον να την αναπαράγω. Οφείλω να ομολογήσω πως μου είναι ευκολότερο να γράφω σε πραγματικούς κόσμους, γιατί το ζω καθημερινά κι είναι ευκολότερο για μένα να το αποδώσω και να το "σερβίρω". Διαβάζω φαντασία για να ξεφεύγω από τα καθημερινά στερεότυπα, για να ταξιδέψω σε άλλους κόσμους και γιατί (καλώς ή κακός) μεγάλωσα με τα παραμύθια της γιαγιάς μου (που όλα είχαν δράκους ή μυθικά πλάσματα με εξαιρετικές ικανότητες). Δε θεωρώ πως η φανταστική λογοτεχνία είναι ένας καλύτερος τρόπος να αναφερθείς σε θέματα ταμπού ή γενικότερα στριφνά: ο "σωστός" συγγραφέας που επιθυμεί να αποδώσει ένα "παράξενο" θέμα θα πρέπει να μπορεί να το κάνει ανεξαρτήτως κόσμου. Και διαφωνώ για καθαρά λόγους ορισμού, γιατί θεωρώ πως η φανταστική λογοτεχνία δεν είναι εργαλείο συγκάλυψης ή βελτιστοποίησης της πραγματικότητας αλλά απλά ένα είδος λογοτεχνίας. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted December 5, 2005 Share Posted December 5, 2005 Isis, υπάρχει βέβαια η φανταστική λογοτεχνεία που ξεκινά με αφορμή τον υπαρκτό κόσμο και ξεφεύγει κάπου στη συνέχεια. Δοκίμασε κάποια στιγμή να γράψεις κάτι παρόμοιο από φανταστική λογοτεχνεία, θα σου βγει πιο γρήγορα το σχεδιάγραμμα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted December 5, 2005 Share Posted December 5, 2005 Μιας και το θέμα έχει φτάσει ως εδώ, και μιας και αυτά που γράφω δεν είναι όλα fantasy, αλλά δεν είναι ούτε αυτό που ονομάζετε "ρεαλιστικό" ή "συμβατικό" μιας κι έχουν ονειρικά/αλληγορικά στοιχεία (όπως και της Ίσιδας θα έλεγα) θα ήθελα να ρωτήσω αν αυτό περί taboo το αποδίδετε μόνο σε κλασσικό fantasy με την γνωστή σε όλους μας έννοια του fantasy ή σε οτιδήποτε που δεν είναι αυστηρά καθημερινό, απλό. Πριν απαντήσετε, προσθέτω πως για μένα το όλο πράγμα με τα taboo δεν ισχύει, μπορείς να χτυπήσεις τις υπάρχουσες κοινωνικές δομές και σε ρεαλιστικό κείμενο μια χαρά. Καλύτερα ίσως, τη σήμερον ημέρα, δεν υπάρχει δα και τόση λογοκρισία πια. Μπορώ κάλλιστα να βγάλω ένα ρεαλιστικό ή μη βιβλίο για τα αίσχη του Bush-τη και να μην το κάψουν, ιδιαίτερα στην Ευρώπη. Πάντως παιδιά η ανθρώπινη σκέψη και ζωή αν δεν φιλτραριστεί δεν είναι "ρεαλιστική" όπως την περιγράφετε. Κανείς δεν σκέφτεται πηγαία "πεζά", εξακριβωμένα πράγματα, όσοι το κάνουν φιλτράρουν τη σκέψη τους, είναι επηρεασμένοι από όλα αυτά που νομίζουν πως πρέπει να είναι... Η πηγαία σκέψη είναι αρκετά κοντά σε ονειρικές καταστάσεις, κανείς δεν σκέφτεται γραμμικά, για ρίξτε μια ματιά στους συνειρμούς σας... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted December 5, 2005 Share Posted December 5, 2005 Υπάρχει και το είδος που λέγεται "slipstream". Περιλαμβάνει όλες εκείνες τις συμβατικές ιστορίες που έχουν αυτό το κάτι παράξενο σε κάποιο σημείο τους, το οποίο είναι συγκαλυμμένο. Αν δεν είναι συγκαλυμμένο, ανάγεται στο fantasy. Αν είναι σουρεαλιστικός ο τρόπος γραφής, είναι πάλι άλλο θέμα τελείως. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
heiron Posted December 5, 2005 Share Posted December 5, 2005 Δεν ειπα οτι ειναι ο μονος τροπος για να ασχοληθεις με περιεργα θεματα.Αλλα ας πουμε μπορεις να "μιλησεις" για θεματα σεξ και σχεσεις μεταξυ φυλων σε ενα πλανητη που δεν υπαρχουν τα φυλα η το σεξ οπως στη Γη. Στη τελικη μαλλον γραφω αυτα που μου αρεσει να διαβαζω. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eroviana Posted December 6, 2005 Share Posted December 6, 2005 Στη τελικη μαλλον γραφω αυτα που μου αρεσει να διαβαζω. Ακριβώς αυτό! Το γιατί μας αρέσει να διαβάζουμε φαντασία, είναι άλλο θέμα Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted December 6, 2005 Share Posted December 6, 2005 Ο Κένταυρος ορθώς ομιλεί. Επειδή γράφουμε αυτό που μας αρέσει να διαβάζουμε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
King_Volsung Posted December 7, 2005 Share Posted December 7, 2005 Λοιπόν, Nienor, τη μέρα που το postαρες, σκεφτόμουν ακριβώς αυτό το θέμα ( telepaths ). Τελικά κατέληξα στο εξής συμπέρασμα. Είμαστε απίστευτα, τρομερά κι αβάσταχτα εγωιστές. Είμαστε τόσο εγωιστές κατά βάθος που θέλουμε ο κόσμος να είναι ακριβώς όπως τον επιθυμούμε και δεν ανεχόμαστε τίποτα άλλο. Όμως ο κόσμος είναι τελικά τόσο σκατένιος και τόσο μακριά από τις επιθυμίες μας. Η μόνη λύση για μας (αφού δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο) είναι να πλάθουμε κόσμους, χαρακτήρες, ιστορίες κλπ με το μυαλό μας στα οποία εσωκλείουμε τις επιθυμίες μας, τους πόθους, τα όνειρα, τα συναισθήματά μας. Αν το καλοσκεφτείτε, θα καταλάβετε. π.χ. λέμε/λένε ότι γενικά οι καλλιτέχνες είναι πολύ ευαίσθητοι και γι'αυτό ζωγραφίζουν/συνθέτουν/κ.ά.. Ε τι είναι πια αυτή η ευαισθησία; Ο πληγωμένος εγωισμός μας, φυσικά, γιατί βλέπουμε πως κάτι δεν είναι όπως το ονειρευόμασταν, όπως θα θέλαμε να είναι. Δηλαδή πλάθουμε φανταστικούς κόσμους για να έχουμε κάπου να στηριχτούμε, έστω και αν αυτό δεν είναι κάτι υλικό, δεν "υπάρχει" (άνω τελεία) για να έχουμε ένα "τείχος προστασίας" απέναντι στον κόσμο που τόσο επίπονα πληγώνει τον μεγάλο μας εγωισμό (άνω τελεία) για να μπορούμε να καταφεύγουμε σε αυτούς όταν δεν μπορούμε άλλο εδώ στον πλανήτη Γη. Τώρα θα μου πείτε, και ένας "συμβατικός συγγραφέας" μπορεί να πλάθει με το μυαλό ιστορίες και χαρακτήρες κλπ. και να ενσωματώνει μέσα τους επιθυμίες κλπ. αλλά να μην είναι φαντασάς ο τύπος. Ε εμείς είμαστε και λίγο πειραγμένοι όμως άρα και αυτά που σκεφτόμαστε είναι επίσης πειραγμένα. Έχουμε μια τάση προς το υπερφυσικό/φανταστικό/παρανοϊκό. Από που την αποκτήσαμε αυτήν όμως δεν ξέρω... ακόμα. Μπορεί όμως να είμαστε και εξωγήινοι και στο μυαλό μας να έρχονται εικόνες από τους κόσμους από τους οποίους προερχόμαστε κανονικά, αλλά αυτό μη το πείτε παραέξω γιατί θα μας καταλάβουν.. Για να μην πολυλογώ, είμεθα άρρωστοι, ανώμαλοι, φρικιά, παρανοϊκοί, σχιζοφρενείς, τρελοί, πειραγμένοι, παράξενοι, βλαμμένοι και δεν συμμαζεύεται. Oh yeah.... και το γουστάρω απίστευτα αυτό! Και έτσι επανερχόμαστε στο θέμα "Είναι οι φαντασάδες καθόλου διαφορετικοί ή όχι;". Το θυμάστε; [ ] Δε ξέρω για σας, παντώς εγώ μπορώ να το πω για τον εαυτό μου με σιγουριά. Είμαι εγωιστής φαντασιόπληκτος! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
month Posted January 31, 2006 Share Posted January 31, 2006 Ο κανονικός κόσμος για να γράφεις έχει κάποια μαγεία, αλλά έχει και τους ηλίθιους κανόνες. Για παράδειγμα, οι καλοί δεν νιικάνε πάντα. Μάλλον νικάνε ελάχιστα. Οι κακοί αμοίβονται καλύτερα. Δεν υπάρχει κάθαρση. Για τον λόγο αυτό γράφουμε σε φανταστικούς κόσμους. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted August 6, 2008 Share Posted August 6, 2008 (edited) Επαναφέρω το θέμα, (έτυχε να το βλέπει κι ένας guest πριν λίγο) και γιατί είναι ενδιαφέρον και γιατί από την τελευταία φορά που ήταν ενεργό έχει έρθει τόσος καινούργιος κόσμος στο φόρουμ μας, και ίσως θα τους άρεσε να το διαβάσουν και να πουν και κείνοι/εκείνες τη γνώμη τους. Αλλά το επαναφέρω και για ένα άλλο λόγο. Γιατί κάτι έχει αλλάξει σε μένα στα δυόμιση και κάτι χρόνια από τότε που είπα την άποψή μου για το θέμα, και κάναμε την ωραία συζήτηση που κάναμε. Ναι, η μαγεία ισχύει ακόμα ως βασική αιτία που γράφω φαντασία/ε.φ. Αλλά τελικά διαπίστωσα και κάτι άλλο. Πως τότε ένιωθα ακόμα την ανάγκη να εξηγήσω, σχεδόν σαν άμυνα σε μια αόρατη κατηγορία, το γιατί προτιμώ να γράφω/διαβάζω λογοτεχνία του φανταστικού, αντί για συμβατική λογοτεχνία, κι ας διαβάζω και συμβατική λογοτεχνία. Να το εξηγήσω μέσα μου δηλαδή, δεν εννοώ εδώ, στην ωραία κουβέντα που έγινε. Kαι να το εξηγήσω όχι μόνο για να γίνω ο ίδιος καλύτερος, πράγμα πολύ θεμιτό φυσικά, αλλά και με μια κρυφή ενοχική στάση, που δεν φανταζόμουν πως είχα ακόμα. Και εδώ είναι αυτό που έχει αλλάξει πια. Το ότι με μαγεύει το φανταστικό ισχύει ακόμα βέβαια. Αλλά μια εξ ίσου βασική αιτία είναι, και ήταν πάντα τελικά, γιατί έτσι γουστάρω!!! Γιατί δε δίνω λογαριασμό σε κανέναν για το τι θα γράψω ή τι θα διαβάσω, ούτε θα βρω τρόπους να "απαλύνω" ενοχές μέσα μου, προσπαθώντας να δείξω τα καλά της λογοτεχνίας του φανταστικού, που δεν με ενδιαφέρει καν αν θεωρείται "λογοτεχνία"! Ποτέ των ποτών! Απλά γράφω και διαβάζω ε.φ. και φάντασυ γιατί με μαγεύει και έτσι γουστάρω!!! Γουστάρω να πετάω με το νου και τα συναισθήματά μου!! Γιατί μόνο έτσι είμαι αληθινός σε μένα! OK? Good! Οκ, τα είπα, ξεθύμανα και σόρρυ για το rant! (Αιτία για το rant είναι η επηροή της πανσελήνου και μια αιώνια διαφωνία που έχω με ένα παλιό φίλο που ακούει ε.φ. κλπ και παίρνει δρόμο, εκτός όταν διαφωνεί μαζί μου, οπότε τη βρίσκει να μου σπάει όποιο σημείο της ανθρώπινης ανατομίας μπορεί να σπάσει, και του κάνω και γω το ίδιο! ) Edited August 6, 2008 by Dain Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tetartos Posted August 7, 2008 Share Posted August 7, 2008 Χεχε, μ' αρέσει η αλλαγή σου, Dain, και χαίρομαι που επανέφερες αυτό το τόσο ενδιαφέρον θέμα! Η αλήθεια είναι ότι δεν το έχω σκεφτεί το θέμα και όλες οι απαντήσεις που διάβασα φαίνονται να είναι λογικές και να με εκφράζουν κατά το μάλλον ή ήττον. Και ακριβώς αυτό το γεγονός με κάνει να υποψιάζομαι ότι ο λόγος που επιλέγουμε sff αντί για ρεαλισμό είναι τόσο βαθιά μέσα μας κρυμμένος, που ότι και να πούμε θα είναι εκ των υστέρων εκλογικεύσεις. Φοβάμαι ότι η αγάπη στην ΕΦ/Φ είναι στοιχειώδες χαρακτηρολογικό γνώρισμα. Έχω να εξομολογηθώ δύο επιπλέον αιτίες από αυτές που έχουν μέχρι τώρα αναφερθεί: 1. Είμαι ένας άνθρωπος προσανατολισμένος περισσότερο στο μέλλον παρά στο παρελθόν (ή στο παρόν, λυπάμαι που το λέω). Είναι λογικό να προτιμώ την ΕΦ, μια και μου "δίνει" αυτό που προσδοκώ. 2. Στην ΕΦ/Φ όλα μπορούν να συμβούν. Υπάρχει μια ελευθερία, μια δυνατότητα για δύναμη, για μεγαλουργία που μιλάει στον παιδικό μου εαυτό και στα όνειρά του. Και σας ευχαριστώ, Dain και Nienor, για την ευκαιρία να έρθω σε επαφή με τόσο βαθιά κομμάτια του εαυτού μου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted August 7, 2008 Author Share Posted August 7, 2008 Εγώ πάλι νομίζω δεν έχω αλλάξει και ιδιαίτερα. Ενοχές δεν είχα ποτέ, απαντήσεις ήθελα και τότε -που δε μπορεί να στις δώσει κανένας άλλος εκτός από τον εαυτό σου, φυσικά- απαντήσεις θέλω ακόμα. Ίσως δεν έχει να κάνει καν με το γιατί γράφω παραμύθια. Ίσως είναι απλά ο τρόπος με τον οποίο επικοινωνώ με τον εαυτό μου ρωτώντας τον διάφορα και βάζοντάς τον να μου απαντάει. Και στο συγκεκριμένο θέμα, πολλά χρόνια τώρα, δεν έχει να μου δώσει μια απλή απάντηση (χε, ίσως αυτό συμβαίνει επειδή... χελόουοουου δεν υπάρχει "απλή απάντηση" ). Τουλάχιστον όμως έχω συμβιβαστεί με την ιδέα πως καλώς ή κακώς είμαι έτσι -ακόμα κι αν δεν καταλαβαίνω το λόγο ακριβώς- κι έτσι είναι που πρέπει να με δέχονται και οι άλλοι. Και κάπου, όταν εγώ μου αναγνώρισα το δικαίωμά μου της διαφορετικότητας -ως δια μαγείας να δεις ένα πράμα - άρχισαν να μου το αναγνωρίζουν και οι γύρω μου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
clsad Posted August 7, 2008 Share Posted August 7, 2008 (edited) Καλησπέρα, θα πω μια άποψη. Όχι τον κανόνα, όχι τις εξαιρέσεις, απλά μια προσωπική παρατήτηση για μια μερίδα. Πολλοί από τους μαθητές μου, αλλά και άτομα που έχω μελετήσει την δουλειά τους, γράφουν σε χώρους του φανταστικού για ένα και μόνο απλό λόγο. Γιατί απλά θέλουν να εντυπωσιάσουν, χωρίς να έχουν κάτι σπουδαίο να πουν. Χωρίς ιστορία, χωρίς βάθος, χωρίς νόημα, τοποθετούν ένα γεγονός σε έναν εξωπραγματικό κόσμο, απλά και μόνο για να εντυπωσιάσουν το κοινό με το διαφορετικό (κι αυτό υπό συζήτηση είναι). Μπορεί πολλές φορές να περιγράφουν ωραία αυτό που θέλουν, να δίνουν βαρύτητα στις όμορφες περιγραφές, κόσμους, περίεργους ήρωες (πολυδιαβασμένοι RPGάδες συνήθως), χωρίς όμως να έχουν κάτι να πουν στην ουσία. Όπως και στην "κλασική" λογοτεχνία, που κάποια κυράτσα γράφει μια ρομαντική ιστορία και για να έχει ενδιαφέρον την τοποθετεί στον πόλεμο του 40 ή την εποχή της Χούντας. Άνοστα και κακομαγειρεμένα μακαρόνια που ρίχνουν μια έντονη, πικάντικη σάλτσα για να δώσουν γεύση. Όσο για τους αναγνώστες, αυτό είναι άλλο θέμα. Υπάρχουν αναγνώστες που θέλουν το κλάμα της Λίτσας. Δεν είναι τυχαίο που σειρές όπως η Λάμψη, η Μαρία η άσχημη κλπ έχουν επιτυχία (και το θέμα είναι πολύ μελετημένο, ειδικά για την αρχική έκδοση της Λατινικής Αμερικής, που ακολουθεί τον μύθο του Ασχημόπαπου - μην κοροίδεύετε τέτοιου είδους κινήσεις που αποσκοπούν στην μάζα). Μην αρπαχτείτε. Μιλάω για μια μερίδα ανθρώπων που συνάντησα. Συμβουλή: Όσοι νιώθετε συγγραφείς, δεν χρειάζεται να έχετε δικαιολογία και να αναλύετε τα πάντα. Μία ιδέα ή όχι; Ιστορία με συνεργασία ή όχι; Να γράφω έτσι ή αλλιώς; Απλά γράφετε. Η κάθε ιστορία έχει τα δικά της να πει. Απλά όταν το γράψετε, διαβάστε το συναισθηματικά αποφορτισμένοι, και ψάξτε να δείτε τί θέλετε να πείτε. Για να μπορείτε να υποστηρίξετε το έργο σας όταν έρθει η ώρα. Ένας συγγραφέας που δεν μπορεί να υποστηρίξει το έργο του, να απαντήσει σε απλές ερωτήσεις, απλά δεν έχει βάθος. Απλά έγραψε κάτι επιφανειακό. Edited August 7, 2008 by clsad Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted August 11, 2008 Share Posted August 11, 2008 Φάνταζυ, γιατί η πραγματικότητα μερικές φορές δεν είναι αρκετή για να εκφράσω όσα αισθάνομαι. Φάνταζυ, γιατί δεν έχω, δεν θέλω και δεν πρόκειται να μεγαλώσω. Φάνταζυ, γιατί ο κόσμος μου είναι γεμάτος με πράγματα και πλάσματα κρυμμένα που περιμένουν ένα παραμύθι να τα βγάλει στο φως (ή το σκοτάδι). Φάνταζυ, γιατί σπάει κάθε φραγμό του μυαλού και του ανοίγει καινούργιες πόρτες και διαστάσεις. Φάνταζυ, γιατί οι μεγαλύτερες αλήθειες έχουν βρει καταφύγιο στα παραμύθια. Φάνταζυ, γιατί το φεγγάρι μιλάει κι ο ήλιος τραγουδάει και τα λουλούδια χορεύουν. Φάνταζυ, για όποιον έχει την μαγκιά να ψάξει μέσα του να βρει τι εννοεί ο ποιητής. Φάνταζυ, γιατί μπορώ, γιατί γουστάρω, γιατί είναι ατελείωτο κι αχανές και χαοτικό, όπως μ' αρέσει! Φάνταζυ, γιατί υπάρχει ο Pratchett, o Kay, o Tolkien, ο καθένας με τον τρόπο του, έδωσαν και δίνουν άλλες διαστάσεις. Φάνταζυ, γιατί there is no limit, baby! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
kitsos Posted August 11, 2008 Share Posted August 11, 2008 Φάνταζυ και ποτέ καμιά κακιά γλώσσα δε θα βρει σάλιο να με κατηγορήσει οτι γράφω ανακρίβειες. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted August 11, 2008 Share Posted August 11, 2008 (edited) Ο σημαντικότερος λόγος για τον οποίο γράφω Φανταστικό (και ειδκότερα Ε.Φ.) είναι γιατί (όπως ανέφερε και ο heiron πολύ πιο πάνω) το Φανταστικό έχει την καταπληκτική ικανότητα να προσαρμόζει το περιβάλλον στα μέτρα της ιδέας μου, αντί να με αναγκάζει να προσαρμόσω την ιδέα μου σε έναν πραγματικό κόσμο. Το αποτέλεσμα είναι φυσικά η ευκαιρία μιας εξαιρετικής όσο και πολύ έντονης προβολής της ιδέας μου, στον υπερθετικό αν κρίνω ότι χρειάζεται, βαθμό, κάτι που βρίσκω ανεκτίμητο σαν συγγραφικό εργαλείο. Ο δεύτερος λόγος είναι η αίσθηση του θαυμαστού, την οποία, ακριβώς επειδή (ευτυχώς!) ποτέ δεν μεγάλωσα για να ξεφύγω από την μαγεία του παραμυθιού, την θεωρώ πρακτικά αναγκαία όταν διαβάζω, αλλά κυρίως όταν γράφω. Πρόσφατα δοκίμασα να γράψω ρεαλιστική λογοτεχνία, έστω και για ένα διήγημα. Χωρίς την αίσθηση του θαυμαστού, ένιωσα στεγνός, στείρος, βαρέθηκα τον ίδιο μου τον εαυτό. Εγκατέλειψα μετά από μία μέρα. Edited August 11, 2008 by mman Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mariposa Posted August 11, 2008 Share Posted August 11, 2008 Επειδή μπορώ να φτιάξω τον κόσμο όπως θέλω εγώ (κάτι που δεν γίνεται στην πραγματικότητα). Επειδή μπορώ να λύσω διάφορα προβλήματα Επειδή μου αρέσουν τα παραμύθια Επειδή η φαντασία είναι δυνατό μου σημείο Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted August 11, 2008 Share Posted August 11, 2008 (edited) Καλησπέρα, θα πω μια άποψη. Όχι τον κανόνα, όχι τις εξαιρέσεις, απλά μια προσωπική παρατήτηση για μια μερίδα. Πολλοί από τους μαθητές μου, αλλά και άτομα που έχω μελετήσει την δουλειά τους, γράφουν σε χώρους του φανταστικού για ένα και μόνο απλό λόγο. Γιατί απλά θέλουν να εντυπωσιάσουν, χωρίς να έχουν κάτι σπουδαίο να πουν. Χωρίς ιστορία, χωρίς βάθος, χωρίς νόημα, τοποθετούν ένα γεγονός σε έναν εξωπραγματικό κόσμο, απλά και μόνο για να εντυπωσιάσουν το κοινό με το διαφορετικό (κι αυτό υπό συζήτηση είναι). Μπορεί πολλές φορές να περιγράφουν ωραία αυτό που θέλουν, να δίνουν βαρύτητα στις όμορφες περιγραφές, κόσμους, περίεργους ήρωες (πολυδιαβασμένοι RPGάδες συνήθως), χωρίς όμως να έχουν κάτι να πουν στην ουσία. Όπως και στην "κλασική" λογοτεχνία, που κάποια κυράτσα γράφει μια ρομαντική ιστορία και για να έχει ενδιαφέρον την τοποθετεί στον πόλεμο του 40 ή την εποχή της Χούντας. Άνοστα και κακομαγειρεμένα μακαρόνια που ρίχνουν μια έντονη, πικάντικη σάλτσα για να δώσουν γεύση. Όσο για τους αναγνώστες, αυτό είναι άλλο θέμα. Υπάρχουν αναγνώστες που θέλουν το κλάμα της Λίτσας. Δεν είναι τυχαίο που σειρές όπως η Λάμψη, η Μαρία η άσχημη κλπ έχουν επιτυχία (και το θέμα είναι πολύ μελετημένο, ειδικά για την αρχική έκδοση της Λατινικής Αμερικής, που ακολουθεί τον μύθο του Ασχημόπαπου - μην κοροίδεύετε τέτοιου είδους κινήσεις που αποσκοπούν στην μάζα). Μην αρπαχτείτε. Μιλάω για μια μερίδα ανθρώπων που συνάντησα. Συμβουλή: Όσοι νιώθετε συγγραφείς, δεν χρειάζεται να έχετε δικαιολογία και να αναλύετε τα πάντα. Μία ιδέα ή όχι; Ιστορία με συνεργασία ή όχι; Να γράφω έτσι ή αλλιώς; Απλά γράφετε. Η κάθε ιστορία έχει τα δικά της να πει. Απλά όταν το γράψετε, διαβάστε το συναισθηματικά αποφορτισμένοι, και ψάξτε να δείτε τί θέλετε να πείτε. Για να μπορείτε να υποστηρίξετε το έργο σας όταν έρθει η ώρα. Ένας συγγραφέας που δεν μπορεί να υποστηρίξει το έργο του, να απαντήσει σε απλές ερωτήσεις, απλά δεν έχει βάθος. Απλά έγραψε κάτι επιφανειακό. Μην ανησυχείς, clsad. Όπως μπορείς να διαπιστώσεις και μόνος σου κανείς δεν "αρπάχτηκε", ούτε και πρόκειται. Για βιβλια κλπ μιλάμε, όχι για "ομάδες" και "οπαδούς." Νομίζω ωστόσο πως όπως μπορεί να κατηγορηθεί, και δίκαια, κάποιος συγγραφέας φάντασυ ότι μπορεί να γράφει απλά για να εντυπωσιάσει - όπως χαρακτηριστικά είπες για κάποιους rpgάδες ή και Tolkien-wannabes, το ίδιο μπορεί να δει και στην συμβατική λογοτεχνία, ειδικά την αποκαλούμενη "υψηλών αξιώσεων" για να διαχωρίσω τα τύπου "Αρλεκιν" (χωρίς να αμφισβητώ το σκοπό και τη χρήση τους ή το δικαίωμα κανενός να διαβάζει κι αυτά), από την υπόλοιπη λογοτεχνία. Και σαν "υψηλών αξιώσεων" δεν λέω την κλασσική λογοτεχνία που φυσικά είναι "υψηλών αξιώσεων", αλλά περισσότερο τη μοντέρνα λογοτεχνία. Τι θέλω να πω; Πως συχνά οι μοντέρνοι λογοτέχνες "αξιώσεων", που γράφουν δυσνόητες αναλύσεις επί αναλύσεων πάνω σε όποια φρικαλεότητα, συνήθως ψυχική, κατεβάσει ο νους τους, μου δίνουν την εντύπωση πως είναι περισσότερο λεξιλογικοί παίκτες, λογο-τέχνες με την έννοια της τεχνικής, αλλά τα βαρύγδουπα έργα τους είναι εξ ίσου, αν όχι περισσότερο "βαυκαλιστικά" από οποιοδήποτε βιβλίο βασισμένο σε rpg έχω διαβάσει. Και η ουσία δεν είναι συχνά τιποτα περισσότερο από μια αυτο-ανάλυση, σχετικά εγωπαθή, οπωσδήποτε και απαράλλαχτα πολύ πεσιμιστική, βαρύγδουπη και τελικά εντελώς στείρα και αδιέξοδη. Δηλαδή... ανούσια. Δε χρειάζεται δε να πω πως τόσο οι συγγραφείς αυτοί, όσο και το ειδικό κοινό τους, ποτέ δεν θα καταδέχονταν να διαβάσουν Ασίμωφ, Τόλκιεν, ΛεΓκεν, Κλαρκ, Pratchett (κωμική φαντασία? Των ποτών ποτέ!) Μάλιστα το γεγονός πως αυτοί ονόμασαν "παραλογοτεχνία" το φανταστικό, και συνεχίζουν κακόπιστα να το αποκαλούν έτσι, μαρτυρά την μάλλον ελιτίστικη, σνομπίστικη στάση τους για οτιδήποτε που δεν ανήκει στο "δικό τους κύκλο". Αυτό έρχεται σε αντίθεση με τους λεγόμενους φαντασάδες που, εκτός αν είναι πολύ νεαροί, είναι πολύ πιο ανοιχτόμυαλοι και θα διάβαζαν άνετα Μπόρχες, Μποντλέρ, Μπουκοβσκι, Μίλλερ, κλπ κλπ, μαζί με λογοτεχνία του φανταστικού, όπως άνετα μπορεί να διαπιστώσει κανείς φυλλομετρώντας το τόπικ Τι διαβάζετε όπως και άλλα παρόμοια στο φόρουμ μας. Έχω την εικόνα, που νομίζω πως είναι γενικά σωστή, πως οι άνθρωποι που διαβάζουν φάντασυ και ε.φ., λογοτεχνία του φανταστικού γενικά, είναι πιο ανοιχτοί και αποδέχονται περισσότερο μια μεγάλη ποικιλία μορφών τέχνης, λογοτεχνίας εν προκειμένω, τόσο από εκείνους που απλά διαβάζουν περιοδικά σαν το Σοκ, όσο και από τους "διανοούμενους" λογοτέχνες. Ίσως γιατί είναι στη "φύση" του φανταστικού, εγγενές χαρακτηριστικό, να "προχωράει" σε μη πεπατημένα μονοπάτια - παρά τα διάφορα στερέοτυπα που συχνά χρησιμοποιεί - και δεν θα μπορούσε να κάνει και αλλιώς. Αν δεν το έκανε, δε θα ήταν "φανταστικό", ούτε φάνταζυ, ούτε ε.φ. κλπ. (Δεν αναφέρομαι βέβαια στην ποιότητα ενός βιβλίου. Και στη λογοτεχνία του φανταστικού υπάρχουν καλά, μέτρια, κακά βιβλία, και αριστουργήματα). Μπορεί αυτοί οι ανοιχτοί ορίζοντες να είναι και μια αιτία που πολλοί αναγνώστες του φανταστικού είναι επίσης πιο ανοιχτόμυαλοι γενικότερα. Μη θεωρήσεις πως το ποστ αυτό έχει σκοπό να "στην πει". Κάθε άλλο. Αν θέλεις, θεώρησέ το πρόσκληση (όχι πρόκληση) για συζήτηση, στην οποία είσαι πάντα καλοδεχούμενος! Edited August 11, 2008 by Dain Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mariposa Posted August 19, 2008 Share Posted August 19, 2008 Ολοι μας λοιπόν θέλουμε (για τους δικούς μας λόγους) να γράφουμε σφφ. Αναρωτήθηκα το ανάποδο. Πόσο φαντασία είναι η φαντασία; Σας έχει συμβεί στην καθημερινότητά σας κάτι που αν θα το διαβάζατε σε βιβλίο θα λέγατε ότι "αυτά τα πράγματα δεν συμβαίνουν"; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dreamwhisperer Posted September 6, 2008 Share Posted September 6, 2008 Μην ανησυχείς, clsad. Όπως μπορείς να διαπιστώσεις και μόνος σου κανείς δεν "αρπάχτηκε", ούτε και πρόκειται. Για βιβλια κλπ μιλάμε, όχι για "ομάδες" και "οπαδούς." Νομίζω ωστόσο πως όπως μπορεί να κατηγορηθεί, και δίκαια, κάποιος συγγραφέας φάντασυ ότι μπορεί να γράφει απλά για να εντυπωσιάσει - όπως χαρακτηριστικά είπες για κάποιους rpgάδες ή και Tolkien-wannabes, το ίδιο μπορεί να δει και στην συμβατική λογοτεχνία, ειδικά την αποκαλούμενη "υψηλών αξιώσεων" για να διαχωρίσω τα τύπου "Αρλεκιν" (χωρίς να αμφισβητώ το σκοπό και τη χρήση τους ή το δικαίωμα κανενός να διαβάζει κι αυτά), από την υπόλοιπη λογοτεχνία. Και σαν "υψηλών αξιώσεων" δεν λέω την κλασσική λογοτεχνία που φυσικά είναι "υψηλών αξιώσεων", αλλά περισσότερο τη μοντέρνα λογοτεχνία. Τι θέλω να πω; Πως συχνά οι μοντέρνοι λογοτέχνες "αξιώσεων", που γράφουν δυσνόητες αναλύσεις επί αναλύσεων πάνω σε όποια φρικαλεότητα, συνήθως ψυχική, κατεβάσει ο νους τους, μου δίνουν την εντύπωση πως είναι περισσότερο λεξιλογικοί παίκτες, λογο-τέχνες με την έννοια της τεχνικής, αλλά τα βαρύγδουπα έργα τους είναι εξ ίσου, αν όχι περισσότερο "βαυκαλιστικά" από οποιοδήποτε βιβλίο βασισμένο σε rpg έχω διαβάσει. Και η ουσία δεν είναι συχνά τιποτα περισσότερο από μια αυτο-ανάλυση, σχετικά εγωπαθή, οπωσδήποτε και απαράλλαχτα πολύ πεσιμιστική, βαρύγδουπη και τελικά εντελώς στείρα και αδιέξοδη. Δηλαδή... ανούσια. Δε χρειάζεται δε να πω πως τόσο οι συγγραφείς αυτοί, όσο και το ειδικό κοινό τους, ποτέ δεν θα καταδέχονταν να διαβάσουν Ασίμωφ, Τόλκιεν, ΛεΓκεν, Κλαρκ, Pratchett (κωμική φαντασία? Των ποτών ποτέ!) Μάλιστα το γεγονός πως αυτοί ονόμασαν "παραλογοτεχνία" το φανταστικό, και συνεχίζουν κακόπιστα να το αποκαλούν έτσι, μαρτυρά την μάλλον ελιτίστικη, σνομπίστικη στάση τους για οτιδήποτε που δεν ανήκει στο "δικό τους κύκλο". Αυτό έρχεται σε αντίθεση με τους λεγόμενους φαντασάδες που, εκτός αν είναι πολύ νεαροί, είναι πολύ πιο ανοιχτόμυαλοι και θα διάβαζαν άνετα Μπόρχες, Μποντλέρ, Μπουκοβσκι, Μίλλερ, κλπ κλπ, μαζί με λογοτεχνία του φανταστικού, όπως άνετα μπορεί να διαπιστώσει κανείς φυλλομετρώντας το τόπικ Τι διαβάζετε όπως και άλλα παρόμοια στο φόρουμ μας. Έχω την εικόνα, που νομίζω πως είναι γενικά σωστή, πως οι άνθρωποι που διαβάζουν φάντασυ και ε.φ., λογοτεχνία του φανταστικού γενικά, είναι πιο ανοιχτοί και αποδέχονται περισσότερο μια μεγάλη ποικιλία μορφών τέχνης, λογοτεχνίας εν προκειμένω, τόσο από εκείνους που απλά διαβάζουν περιοδικά σαν το Σοκ, όσο και από τους "διανοούμενους" λογοτέχνες. Ίσως γιατί είναι στη "φύση" του φανταστικού, εγγενές χαρακτηριστικό, να "προχωράει" σε μη πεπατημένα μονοπάτια - παρά τα διάφορα στερέοτυπα που συχνά χρησιμοποιεί - και δεν θα μπορούσε να κάνει και αλλιώς. Αν δεν το έκανε, δε θα ήταν "φανταστικό", ούτε φάνταζυ, ούτε ε.φ. κλπ. (Δεν αναφέρομαι βέβαια στην ποιότητα ενός βιβλίου. Και στη λογοτεχνία του φανταστικού υπάρχουν καλά, μέτρια, κακά βιβλία, και αριστουργήματα). Μπορεί αυτοί οι ανοιχτοί ορίζοντες να είναι και μια αιτία που πολλοί αναγνώστες του φανταστικού είναι επίσης πιο ανοιχτόμυαλοι γενικότερα. Μη θεωρήσεις πως το ποστ αυτό έχει σκοπό να "στην πει". Κάθε άλλο. Αν θέλεις, θεώρησέ το πρόσκληση (όχι πρόκληση) για συζήτηση, στην οποία είσαι πάντα καλοδεχούμενος! Διονύση, το συγκεκριμένο σου ποστ αν μου επιτρέπεις πολύ ετερόχρονα είναι καταπληκτικό. Συμφωνώ απόλυτα με τους διαχωρισμούς που θέτεις και την τελείως αδικαιόλόγητη ταμποποίηση συγκεκριμένων ειδών λογοτεχνικών ειδών και από την άλλη τη θεοποίηση άλλων. Γράφεις για τον εμφύλιο, είναι αριστούργημα. Γράφεις φαντασία, είναι για παιδιά. Η μόνη μου διαφωνία στη συζήτηση που θέσατε με το Clsad είναι ότι η διαμάχη σας είναι διαμάχη ειδικών και όχι κοινού. Θέλω να πω ότι ο αναγνώστης συνήθως (εκτός και αν πρόκειται για αρρωστημένη περίπτωση) δεν αυτοπεριορίζεται. Μπορείς να σκεφτείς πόσο αρρωστημένο θα ήταν κάποιος να διάβαζε Έκο και μόνο Έκο, Ασίμωφ και μόνο Ασίμωφ κτλ. Ο αναγνώστης ψάχνεται ανάλογα με την ηλικία, τη μόρφωση (και στα διάφορα επίπεδά της) και αν θες και την φάση του. Π.χ Κάποιος που διαβάζει φανατικά Κινγκ, δεν το θεωρώ απίθανο όταν τον παρατήσει η κοπέλα του να διαβάσει και Ομηρόλη. Κάποιος μπορεί να θεωρούσε όταν ήταν 15 ετών το Χόμπιτ ως το πιο απίθανο βιβλίο που έχει γραφτεί ποτέ, μετά θα πιάσει τον Χέμινγουέι, μετά πάλι Τόλκιν, μετά Προυστ, μετά Κλάρκ κοκ. Και για να γίνω λίγο ριψοκίνδυνος νομίζω το ίδιο μπορεί να ισχύσει και για συγγραφείς (το ύφος, ο προβληματισμός, η τεχνική, ακόμα και το είδος αλλάζει με τα χρόνια). Επίσης μία ακόμα παρατήρηση, μετά από πολλά κύμματα, η λογοτεχνία του φανταστικού μάλλον εμπορικά κυριαρχεί αυτή τη στιγμή παγκοσμίως και μάλιστα νομίζω ότι έχει σχηματιστεί μία συμπαγή ομάδα αντίδρασης σε αυτό. Όσο για το προβληματισμό του Clsad δεν ξέρω τι γνώμη έχει για τους μαθητές του και για το λόγο που μπορούν να στραφούν στη φαντασία, πάντως προσωπικά δεν παύω να θεωρώ ό,τι ο κύριος λόγος που μπορείς να στραφείς στη λογοτεχνία της φαντασίας είναι η επανάσταση. Η φαντασία στην εξουσία... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Παρατηρητής Posted September 10, 2008 Share Posted September 10, 2008 (edited) Επίσης μία ακόμα παρατήρηση, μετά από πολλά κύμματα, η λογοτεχνία του φανταστικού μάλλον εμπορικά κυριαρχεί αυτή τη στιγμή παγκοσμίως Άραγε για πόσο θα παραμείνει κυρίαρχη; Πότε αυτή η κυριαρχία θα γίνει αισθητή στο κρατίδιο μας; Πόσο ακόμα θα υπάρχουν ευκαιρίες σε νέους fantasists παγκοσμίως να φανερώνουν τα έργα τους στις άκρες του πλανήτη; Δεν έχω να πω πολλά στο συγκεκριμένο τόπικ. Η αλήθεια είναι πως δεν μπορώ να κατανοήσω τη διαφορά. Πολλές φορές ο ρεαλισμός, η ίδια μας η ζωή μοιάζει με sff, όπως λένε τα κανάλια "σενάριο επιστημονικής φαντασίας θύμισε η σημερινή...) καθώς και η φαντασία πιο αληθινή από τη ζωή. Άλλωστε οι άνθρωποι είμαστε όντα που δεν αρκούμαστε με αυτά που βλέπουμε και γνωρίζουμε. Η φαντασία αποτελεί ένα μέρος που οι περισσότεροι χρησιμοποιούμε για να δούμε/γνωρίσουμε/μεταβιβάσουμε κάτι νέο. Επίσης η φαντασία προσθέτει γοητεία. Σκεφτείτε τη Χριστουγεννιάτικη Ιστορία του Ντίκενς δίχως τα φαντάσματα. Όλα καλά όλα σοφά αλλά αντί για αυτό το όμορφο, σαφηνευτικό, μυστηριώδες στοιχείο της φαντασίας, θα είχαμε έναν ή τρεις τύπους να λένε στον Σκρουτζ τι έπρεπε και τι όχι. Μπλιαχ! Edited September 10, 2008 by Παρατηρητής Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dreamwhisperer Posted September 11, 2008 Share Posted September 11, 2008 Άραγε για πόσο θα παραμείνει κυρίαρχη; Πότε αυτή η κυριαρχία θα γίνει αισθητή στο κρατίδιο μας; Πόσο ακόμα θα υπάρχουν ευκαιρίες σε νέους fantasists παγκοσμίως να φανερώνουν τα έργα τους στις άκρες του πλανήτη; Υπάρχουν οι ευκαιρίες, Παρατηρητή, κάθε μέρα και περισσότερο. Όσο ο κόσμος έχει την ανάγκη να ταξιδέψει σε κάτι διαφορετικό, τόσο η λογοτεχνία θα καλύπτει αυτήν την ανάγκη. Η τέχνη της ανάγνωσης δεν θα σβήσει ποτέ γιατί ποτέ δεν θα χαθεί η ανάγκη του ανθρώπου να ταξιδέψει στους αντικατροπτισμούς ενός διαφορετικού εαυτού του. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted September 11, 2008 Share Posted September 11, 2008 Άραγε για πόσο θα παραμείνει κυρίαρχη; Πότε αυτή η κυριαρχία θα γίνει αισθητή στο κρατίδιο μας; Πόσο ακόμα θα υπάρχουν ευκαιρίες σε νέους fantasists παγκοσμίως να φανερώνουν τα έργα τους στις άκρες του πλανήτη; Κακά τα ψέματα, αλλά ταλέντο υπάρχει μπόλικο, όρεξη για γράψιμο το ίδιο, αλλά στο τέλος, δεν αρκούν από μόνα τους. Χρειάζεται δουλειά από πάρα πολλά άτομα για να φτάσει στο ράφι του βιβλιοπωλείου ΥΓ: Ξέρεις πόσους παίχτες για D&D βρήκαμε σε΄ενα στρατιωτικό φυλλάκιο όταν αποφασίσαμε να παίξουμε; Ή πόσες ταινίες φαντασίας έχουμε δει σε DVD; Μη λες λοιπόν ότι η κυριαρχία δεν έχει γίνει αισθητή. Εδώ ακόμα και η μάνα μου ξέρει τον Χάρυ Πόττερ Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
lizbeth_covenant Posted September 24, 2008 Share Posted September 24, 2008 Εγώ για να πω την αλήθεια ποτέ δεν αναρωτήθηκα γιατι γράφω μόνο ιστορίες φαντασίας κι όχι κάτι διαφορετικό, πιο ρεαλιστικό ίσως. Δε με απασχόλησε ποτέ. Αλλά απ' την πρώτη φορά που ασχολήθηκα με ιστορίες φαντασίας, θεώρησα τον εαυτό μου απίστευτα τυχερό που είχα τη δυνατότητα να γράψω πάνω σ' αυτό το είδος! Ίσως επειδή αγαπώ πολύ τη φαντασία, δεν ξέρω. Αλλά χαίρομαι! Τώρα που το σκέφτομαι πιστεύω ότι έχει σχέση και με τον τρόπο που μεγαλώσαμε, ποια βιβλία διαβάσαμε, ποιες ταινίες μας σημάδευσαν, ποιες εικόνες μας αποτυπώθηκαν στη μνήμη, ακόμα και πόσο ταλέντο είχε η γιαγια που μας έλεγε τα παραμύθια(η μία απ' τις δύο γιαγιάδες μου ήταν τελείως ατάλαντη σ' αυτό το θεμα- ευτυχώς είχα την άλλη). Εννοώ πως γενικά ο τρόπος ανατροφής παίζει σημαντικό ρολο. Εγώ όταν ρώτησα τη μαμά μου αν υπάρχει μαγεία μου απάντησε: δεν ξέρω, ίσως και να υπάρχει. Δεν μου είπε ένα κατηγορηματικό όχι όπως κάνουν άλλοι γονείς! Ίσως και να είναι θέμα DNA ή πολύ απλά "έχεις ταλέντο στη φαντασία". Πάντως δεν πιστεύω πως γράφουμε για φανταστικούς κόσμους για να ξεφύγουμε απ' την καθημερινότητα(αν και βοηθάει πάρα πολύ). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.