RaspK Posted December 30, 2005 Share Posted December 30, 2005 (edited) Όνομα Συγγραφέα: Παναγιώτης Κουτελιδάκης. Είδος: Μυθοπλασία. Βία: Ναι, αλλά όχι ιδιαίτερα γραφική. Σεξ: Όχι. Αριθμός Λέξεων: Αυτοτελής: Όχι (μέρος 1ο/σειρά ανεξάρτητων ιστοριών) Σχόλια:Αυτό είναι το πρώτο μου κείμενο από μια σειρά σύντομων ιστοριών με μυθοπλαστικό χαρακτήρα. Ιστορία №1: Ο ΠΕΡΗΦΑΝΟΣ ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΚΑΙ Η ΑΙΓΙΔΑ Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε ένας στρατηγός που τον έλεγαν Άριστο, επειδή ήταν πραγματικά πολύ ικανός στη διοίκηση των οπλιτών, ψηλός και μεγαλοπρεπής, με οξύ πηγούνι και ίσια μύτη, μαύρα μάτια, πυκνά, κοντά, εβένινα μαλλιά και τοξωτά φρύδια που απέπνεαν δέος. Και στη ρώμη, όμως, δεν υστερούσε. Από πολύ νέος είχε διακριθεί πολλές φορές, αφού είχαν, μάλιστα, γκρεμίσει για χάρη του και το τοίχος· όλ' αυτά τον έκαναν πολύ περήφανο και δεν έπαιρνε από λόγια πολλές φορές, αλλά οι χάρες του τον είχαν βοηθήσει και ποτέ του δεν έπαθε κακό που να τον κάνει να νιώσει που έσφαλε! Ένα βαρύ χειμώνα, όμως, η πόλη βρέθηκε να δέχεται επίθεση από τις αποικίες τις στη Δύση... Τα πράγματα ήταν δύσκολα, και δε φαινόταν φως στο σκοτάδι· ο Άριστος ήταν σίγουρος πως θα μπορούσε να κάνει ότι του ανατεθόταν, αλλά δεν μπορούσε να πιστέψει ότι το ίδιο θα έκαναν και οι άλλοι στρατηγοί - φοβόταν ότι θα έπεφταν και μαζί τους και η πόλη... Πέφτοντας να κοιμηθεί μια νύχτα, είδε ένα όραμα: καθόταν, λέει, σ' ένα ορειχάλκινο θρόνο με πορφυρά καλύμματα και σκεπάσματα, με σκαλίσματα από άργυρο, ενώ ένθετα από αδάμα και σάπφυρο κάλυπταν την επιφάνειά του· πάνω στην κόμμη του έφερε διάδημα χρυσούν σε σχήμα πλεγμένων δάφνεων, και παντού γύρω του βρίσκονταν κίονες και πλατώματα από λευκό μάρμαρο και σιδερένια μαγγάλια, ενώ διάφορες παραστάσεις από πολέμους που δε γνώριζε στόλιζαν τους τοίχους... Και μόλις τότε κοίταξε δίπλα του και είδε έναν τεραστιώδη άντρα να κάθεται κι αυτός σ' ένα θρόνο ίδιο με το δικό του, ενώ και τα χαρακτηριστικά του ήταν πολύ όμοια με τα δικά του αν εξαιρούσες την πυκνή γενειάδα που στόλιζε το στιβαρό σαγόνι και τις γκρίζες λωρίδες στους κροτάφους και στο κάτω χείλος. Αναγνώρισε Ένιωσε ότι δεν μπορούσε να μιλήσει, ακόμα κι αν το ήθελε. Χωρίς καν να τον κοιτάξει, ο γιγαντόσωμος άντρας είπε: «Από την πρώτη στιγμή που σε συνέλαβε η μητέρα σου έχεις την ευλογία μου· σου έδωσα κάλη, δύναμη, σθένος, ικανότητες πολεμικές και κυνηγετικές, νου που μπορεί και ξεδιαλύνει άμεσα μεγάλα προβλήματα, και πάθος για τη διάκριση... Σου έδωσα τις χάρες μου γι' αυτήν ακριβώς τη στιγμή της ζωής σου, αν και δε το ήξερα ούτε εγώ πότε θα έρθει. Από σήμερα θα κριθείς αν θα λάβεις τη μνεία που σου αξίζει. »Είμαι σίγουρος πως δεν καταλαβαίνεις περί τίνος πρόκειται. Μην ανησυχείς όμως... Από σήμερα θα είσαι Βασιλιάς της Πρώτης Πόλης, όπως και σου πρέπει να είσαι.» Σηκώνοντας μια τεράστια ασπίδα από χαλκό, ορείχαλκο και σίδηρο, την απήθωσε μπροστά του για να την πάρει. «Η Αίγιδα θα σε προστατεύει από εδώ κι εμπρός, και κάτω από αυτήν θα έχεις συνεχώς τους υπηκόους σου, να τους προστατεύεις και να τους φυλάς. Δείξε την στον κόσμο και κανείς δε θα σε αμφισβητήσει. Μην αμφισβητήσεις, όμως, κανέναν, γιατί παράσχω την Αίγιδα μου στους ήρωες, όχι στους τύραννους.» Και μ' αυτά τα λόγια, φύσηξε απαλά, αλλά με δύναμη, στο πρόσωπο του Αρίστου, κι αυτός βρέθηκε ξανά στα σκεπάσματά του με την ασπίδα να τον καλύπτει απαλά και χωρίς να τον πνίγει παρά το βάρος της. Το επόμενο πρωί σηκώθηκε και πήγε κρατώντας την ασπίδα στη μεγάλη πλατεία της πόλης· όλος ο κόσμος τον ακολουθούσε και ζητωκραύγαζε αναγνωρίζοντας το Βασιλιά τους, δίχως συνεννόηση ή προσχεδιασμό - όλοι ήξεραν ποιος είναι και δεν τους προξενούσε καμία εντύπωση. Ακόμα και η Γερουσία του παρέδωσε τις Χρυσές Δάφνες των Βασιλέων, ένα κειμήλιο των αρχαίων χρόνων τ' οποίο μόνο οι Δημογέροντες γνώριζαν. Αδιάψευστος και μεγαλόπνοος, ο Άριστος έδωσε εντολές για την επέλαση του στρατού υπό τις διαταγές του: θα οδηγούσε αυτός το στρατό από την πρώτη γραμμή! Φόρεσε το χιτώνιό του και την πανοπλία του, πήρε το δόρυ του, το ξίφος του και την Αίγιδα και όδευσε πρώτος απ' όλους στο πεδίο της μάχης πάνω στο άρμα του. Μόλις των είδαν οι αντίπαλοί τους, τρομεροί και άφοβοι μέχρι τότε, ταράχτηκαν και απόρρησαν με την τροπή των πραγμάτων... Ποιος να φορούσε, άραγε, αυτό το περίεργο διάδημα που τους προκαλούσε τόσο δέος; Και η ασπίδα έμοιαζε αδιαπέραστη και ασήκωτη, πώς την σήκωνε, άραγε; Όταν, δε, αναγνώρισαν τον Άριστο, το μεγαλύτερο στρατηλάτη της πόλης στο πρόσωπο αυτού του ανθρώπου, ξαφνιάστηκαν και τά 'χασαν με την αλλαγή που είδαν! Και τα φίδια τους έζωσαν πριν καν αρχίσει η μάχη. Τίποτα, όμως, δεν τους είχε προετοιμάσει για τη λαίλαπα που ξεχύθηκε να τους συναντήσει όταν βρόντησαν τα κέρατα του πολέμου. Ο ίδιος ο Άριστος όρμησε και ποδοπάτησε με το άρμα του, διαπέρασε με το δόρυ κι έκοψε με το ξίφος του, ενώ κανείς δεν μπορούσε να τον χτυπήσει: κάθε χτύπημα το απέκρουε η Αίγιδα· ακόμα και οι στρατιώτες, όμως, της πόλης είχαν αντέξει χτυπήματα χωρίς να σκιστεί ο θώρακάς της πανοπλίας τους, δίχως να χυθεί στάλα αίμα. Και ο τρόμος πήρε τη θέση της έκπληξης, και τη δική του ο πανικός... Έτσι, όλοι σχεδόν οι άποικοι σφαγιάστηκαν εκείνοι την ημέρα και όλοι οι άλλοι παραδώθηκαν, εκτός από έναν· ένας τοξότης στεκόταν απέναντι στον Άριστο και δεν παρέδιδε τα όπλα. Όλος ο στρατός περίμενε την απόφαση του Βασιλιά του, που φαινόταν να το σκέφτεται. Τέλος, αυτός είπε: «Κάνε ότι θέλεις, μα δεν μπορείς να με βλάψεις· κακό μόνο σ' εσένα έκανες μ' αυτή σου την απόφαση!» Κι όπως όρμησε στον τοξότη, αυτός έριξε το τελευταίο του βέλος και, ενώ δεν το περίμενε κανείς, έσχισε στα δύο την Αίγιδα και τρύπησε πέρα ως πέρα το στήθος του Αρίστου, που έκθαμβος έπεσε αδύναμος κι ετοιμοθάνατος στο έδαφος. Όλοι τα είχαν χαμένα· δεν ήξεραν τι να κάνουν. Ο Άριστος έκανε ένα νεύμα στον έναν από τους στρατηγούς και του ψυθίρισε κάτι στ' αυτί. Αυτός συγκατένευσε, και ο Άριστος έκλεισε για πάντα τα μάτια του. Ύστερα φώναξε ο Ευρύαλος: «Βασιλιάς της Πρώτης Πόλης, από τη σήμερον και ύστερα και μέχρι το θάνατό του, θα είναι αυτός ο άνδρας· και από εδώ και στο εξής, όποιο κι αν είναι τ' όνομά του, θα ονομάζεται αυτός Αριστείδης, αφού υπήρξε αγαθότερος του Αρίστου.» Από εκείνη τη μέρα, οι αποικίες έκλεισαν ξανά συμφωνίες με την Πρώτη Πόλη και ο Αριστείδης και οι απόγονοί του βασίλευσαν σοφά, ασκώντας μόνο παράλληλη εξουσία με τη Γερουσία και όχι ηγεμονική. Κάπου, όμως, τ' όνομα Άριστος ξεχάστηκε, και λίγοι πλέον θυμούνται τη σημασία του... Edited June 14, 2006 by Dain Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
month Posted January 3, 2006 Share Posted January 3, 2006 Καλό, αλλά με αναμενόμενο, για μένα ίσως τέλος. Μου άρεσε η χρήση της γλώσσας, μόνο που ορισμένες φορές, κατ'εμέ, καθαρευούσιζε, χωρίς λόγο. Γενικά πάντος μου άρεσε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted January 12, 2006 Share Posted January 12, 2006 Δεν ξέρω κατά πόσον ταιριάζει εδώ το "μια φορά κι έναν καιρό", δεν είναι καθόλου παραμύθι το υπόλοιπο, εκτός από αυτή την εισαγωγική φράση. Γενικά, είναι καλογραμμένο, αν και όντως καθαρευουζίζει ( ) σε διάφορα σημεία και ούτε κι εγώ βρίσκω λόγο για αυτό. Μαρέσει που αναλύεις τις πέτρες, έχουν ωραία ονόματα κι είναι κάτι με ταξιδεύει το να τα ξέρεις και να μπορείς να τα χρησιμοποιήσεις. Η δεύτερη παράγραφος είναι πρόχειρη και άσχετη με το υπόλοιπο κείμενο. Ποιο τείχος? Τι φάση? "ποτέ του δεν έπαθε κακό που να τον κάνει να νιώσει που έσφαλε!" έλα τώρα....δε σου λέω τίποτα άλλο γιαυτό. Σα νόημα, τώρα, είναι αρκετά ενδιαφέρον. Του προσέφερε εξουσία και προστασία από τους εχθρούς του κι αυτός τα πρόδοσε με τη στάση του. Όμως ο τοξότης γιατί ήταν καλύτερος? Επειδή κατάφερε να τον σκοτώσει και μόνο? επειδή κάποιο ανώτερο ον αποφάσισε ότι "αυτός ο νέος είναι καλύτερος, ο άλλος καβάλησε το καλάμι, άρα άστον να τον σκοτώσει"? Έχεις ένα κενό εκεί μου φαίνεται, νοηματικό, εκτός αν αυτό που λες είναι ότι πρέπει να ακούσουμε το μέγα ον που αποφάσισε για μας, οπότε και διαφωνώ (καθέτως και οριζοντίως και δε συμαζέυεται ) αλλα δεκτόν σαν άποψη, αν το υποστηρίξεις μέσα στο κείμενο σωστά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
heiron Posted January 12, 2006 Share Posted January 12, 2006 Χρησιμοποιησες "καθαρευουσιανικες" εκφρασεις σε σημεια που δε χρειαζοταν. Εχεις καποια ορθογραφικα λαθη οπως "το τοιχος" κτλ... Το παρακανεις με το θανατο του Αριστου.Η προειδοποιηση ελεγε να μη γινει τυραννος-οχι να μην ειναι λιγο υπεροπτικος και με αυτοπεποιθηση.Επισης ισως θα επρεπε να αναπτυξεις περισσοτερο το χαρακτηρα του τοξοτη. Αντε,σχολιασαμε...να μη λες οτι μονο ο month το εκανε! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted January 13, 2006 Author Share Posted January 13, 2006 Κάποια πράγματα όντως μου βγήκαν λίγο περίεργα... Πιθανόν να το ξαναγράψω για να διορθώσω τα διάφορα λάθη ή τις αυθαιρεσίες. Επίσης, θα υπάρχουν και σημειώσεις ή παραπομπές με την ερμηνευτική των διαφόρων σημείων που δεν έγιναν κατανοητά (το τοίχος αναφέρεται στην παράδοση των πολιτών να ρίχνουν μέρος του τοίχους της πόλης για την είσοδο του Ολυμπιονίκη τους, ας πούμε). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted January 13, 2006 Share Posted January 13, 2006 Ο τοίχος του σπιτιού και το τείχος της πόλης. Επίσης, δεν ξέρω ρε συ αν θα ήταν σωστό να βάλεις παραπομπές σε τόσο μικρό κείμενο. Ίσως αν κάποια στιγμή τα έκανες μια μικρή συλλογή, αφού λες ότι θα έχει κι άλλα, να έφτιαχνες ένθετο για όλα μαζί, αλλά για κάθε ένα ξεχωριστά μου φαίνεται πολύ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted January 13, 2006 Author Share Posted January 13, 2006 *ουρκ* Έκανα το ίδιο λάθος... Οι παραπομπές θα είναι στο συνολικό έργο, όταν ολοκληρωθεί, όπως και οι διορθώσεις... Είδωμεν. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted April 20, 2006 Author Share Posted April 20, 2006 (edited) Αυτό είναι το κείμενο με όποιες αλλαγές του έκανα. Μικρές, φαντάζομαι, αλλά περιμένω την κρίση σας. Όνομα Συγγραφέα: Παναγιώτης Κουτελιδάκης. Είδος: Μυθοπλασία. Βία: Ναι, αλλά όχι ιδιαίτερα γραφική. Σεξ: Όχι. Αριθμός Λέξεων: Αυτοτελής: Όχι (μέρος 1ο/σειρά ανεξάρτητων ιστοριών) Σχόλια:Αυτό είναι το πρώτο μου κείμενο από μια σειρά σύντομων ιστοριών με μυθοπλαστικό χαρακτήρα. Ιστορία №1: Ο ΠΕΡΗΦΑΝΟΣ ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΚΑΙ Η ΑΙΓΙΔΑ Ήταν κάποτε ένας στρατηγός που τον έλεγαν Άριστο, επειδή ήταν πραγματικά σπουδαίος: ικανός στη μάχη και τη διοίκηση των ανδρών του, και με χαρακτηριστικά που απέπνεαν δέος με την κομψή αυστηρότητά τους. Και στη ρώμη, όμως, δεν υστερούσε. Από πολύ νέος είχε διακριθεί πολλές φορές, αφού είχαν, μάλιστα, γκρεμίσει για χάρη του και το τείχος της πόλης, όπως έκαναν άλλωτε μόνο για την είσοδο των πρωταθλητών σε αυτήν· όλ' αυτά τον έκαναν πολύ περήφανο και δεν έπαιρνε από λόγια πολλές φορές, αλλά οι χάρες του τον είχαν βοηθήσει και ποτέ του δε διανοήθηκε ότι μπορεί να σφάλει. Ένα βαρύ χειμώνα, όμως, η πόλη βρέθηκε να δέχεται επίθεση από τις αποικίες της στη Δύση... Τα πράγματα ήταν δύσκολα, και δε φαινόταν φως στο σκοτάδι· ο Άριστος ήταν σίγουρος πως θα μπορούσε να κάνει ότι του ανατεθόταν, αλλά δεν μπορούσε να πιστέψει ότι το ίδιο θα έκαναν και οι άλλοι στρατηγοί - φοβόταν ότι θα έπεφταν και μαζί τους και η πόλη... Πέφτοντας να κοιμηθεί μια νύχτα, είδε ένα όραμα: καθόταν, λέει, σ' ένα ορειχάλκινο θρόνο με πορφυρά καλύμματα και σκεπάσματα, με σκαλίσματα από άργυρο, ενώ ένθετα από αδάμα και σάπφυρο κάλυπταν την επιφάνειά του· πάνω στα μαλλιά του έφερε χρυσό διάδημα σε σχήμα πλεγμένων δάφνεων, και παντού γύρω του βρίσκονταν κίονες και πλατώματα από λευκό μάρμαρο και σιδερένια μαγγάλια, ενώ διάφορες παραστάσεις από πολέμους που δε γνώριζε στόλιζαν τους τοίχους... Και μόλις τότε κοίταξε δίπλα του και είδε έναν τεραστιώδη άντρα να κάθεται κι αυτός σ' ένα θρόνο ίδιο με το δικό του, ενώ και τα χαρακτηριστικά του ήταν πολύ όμοια με τα δικά του αν εξαιρούσες την πυκνή γενειάδα που στόλιζε το στιβαρό σαγόνι και τις γκρίζες λωρίδες στους κροτάφους και στο κάτω χείλος. Κατάλαβε ότι δεν μπορούσε να μιλήσει, ακόμα κι αν το ήθελε. Χωρίς καν να τον κοιτάξει, ο γιγαντόσωμος άντρας είπε: «Από την πρώτη στιγμή που σε συνέλαβε η μητέρα σου έχεις την ευλογία μου· σου έδωσα κάλη, δύναμη, σθένος, ικανότητες πολεμικές και κυνηγετικές, νου που μπορεί και ξεδιαλύνει άμεσα μεγάλα προβλήματα, και πάθος για τη διάκριση... Σου έδωσα τις χάρες μου γι' αυτήν ακριβώς τη στιγμή της ζωής σου, αν και δεν το ήξερα ούτε εγώ πότε θα έρθει. Από σήμερα θα κριθείς για το αν θα λάβεις τη μνεία που σου αξίζει. »Είμαι σίγουρος πως δεν καταλαβαίνεις περί τίνος πρόκειται. Μην ανησυχείς όμως... Από σήμερα θα είσαι ο Βασιλιάς της Πρώτης Πόλης, όπως και σου αξίζει.» Σηκώνοντας μια τεράστια ασπίδα από χαλκό, ορείχαλκο και σίδηρο, την απήθωσε μπροστά του για να την πάρει. «Η Αίγιδα θα σε προστατεύει από εδώ κι εμπρός, και κάτω από αυτήν θα έχεις συνεχώς τους υπηκόους σου, να τους προστατεύεις και να τους φυλάς. Δείξε την στον κόσμο και κανείς δε θα σε αμφισβητήσει. Μην αμφισβητήσεις, όμως, κανέναν, γιατί παράσχω την Αίγιδα μου στους ήρωες, όχι στους τυράννους.» Και μ' αυτά τα λόγια, φύσηξε απαλά, αλλά με σθένος, στο πρόσωπο του Αρίστου, κι αυτός βρέθηκε ξανά στα σκεπάσματά του με την ασπίδα να τον καλύπτει απαλά και χωρίς να τον πνίγει παρά το φαινομενικό της βάρος. Το επόμενο πρωί σηκώθηκε και πήγε κρατώντας την ασπίδα στη μεγάλη πλατεία της πόλης· όλος ο κόσμος τον ακολουθούσε και ζητωκραύγαζε αναγνωρίζοντας το Βασιλιά τους, δίχως συνεννόηση ή προσχεδιασμό - όλοι ήξεραν ποιος είναι και δεν τους προξενούσε καμία εντύπωση. Ακόμα και η Γερουσία του παρέδωσε τις Χρυσές Δάφνες των Βασιλέων, ένα κειμήλιο των αρχαίων χρόνων που μόνο οι Δημογέροντες γνώριζαν. Αδιάψευστος και μεγαλόπνοος, ο Άριστος έδωσε εντολές για την επέλαση του στρατού υπό τις διαταγές του: θα οδηγούσε αυτός το στρατό από την πρώτη γραμμή! Φόρεσε το χιτώνιό του και την πανοπλία του, πήρε το δόρυ του, το ξίφος του και την Αίγιδα και όδευσε πρώτος απ' όλους στο πεδίο της μάχης πάνω στο άρμα του. Μόλις των είδαν οι αντίπαλοί τους, τρομεροί και άφοβοι μέχρι τότε, ταράχτηκαν και απόρρησαν με την τροπή των πραγμάτων... Ποιος να φορούσε, άραγε, αυτό το περίεργο διάδημα που τους προκαλούσε τόσο δέος; Και η ασπίδα έμοιαζε αδιαπέραστη και ασήκωτη, πώς την σήκωνε, άραγε; Όταν, δε, αναγνώρισαν τον Άριστο, το μεγαλύτερο στρατηλάτη της πόλης στο πρόσωπο αυτού του ανθρώπου, ξαφνιάστηκαν και τά 'χασαν με την αλλαγή που είδαν! Και τα φίδια τους έζωσαν πριν καν αρχίσει η μάχη. Τίποτα, όμως, δεν τους είχε προετοιμάσει για τη λαίλαπα που ξεχύθηκε να τους συναντήσει όταν βρόντησαν τα κέρατα του πολέμου. Ο ίδιος ο Άριστος όρμησε και ποδοπάτησε με το άρμα του, διαπέρασε με το δόρυ και το ξίφος του, ενώ κανείς δεν μπορούσε να τον χτυπήσει: κάθε πλήγμα το απέκρουε η Αίγιδα· ακόμα και οι στρατιώτες, όμως, της πόλης είχαν αντέξει χτυπήματα χωρίς να σκιστεί ο θώρακάς της πανοπλίας τους, δίχως να χυθεί στάλα αίμα. Και ο τρόμος πήρε τη θέση της έκπληξης, και τη δική του ο πανικός... Έτσι, όλοι σχεδόν οι άποικοι πολεμιστές σφαγιάστηκαν εκείνοι την ημέρα και όλοι οι άλλοι παραδώθηκαν, εκτός από έναν· ένας μαχητή στεκόταν απέναντι στον Άριστο και δεν παρέδιδε τα όπλα, προστατεύοντας έναν πεσμένο σύντροφό του. Όλος ο στρατός περίμενε την κίνηση του Βασιλιά του, που φαινόταν αγέρωχος. Τέλος, είπε: «Κάνε ότι θέλεις, μα δεν μπορείς να με βλάψεις· κακό μόνο σ' εσένα έκανες μ' αυτή σου την απόφαση!» Κι όπως όρμησε στον αντίπαλό του, αυτός τίναξε το ακόντιο του και, ενώ δεν το περίμενε κανείς, έσχισε στα δύο την Αίγιδα και τρύπησε πέρα ως πέρα το στήθος του Αρίστου, που έκθαμβος έπεσε αδύναμος κι ετοιμοθάνατος στο έδαφος. Όλοι τα είχαν χαμένα· δεν ήξεραν τι να κάνουν. Ο Άριστος έκανε ένα νεύμα στον έναν από τους στρατηγούς και του ψυθίρισε κάτι στ' αυτί. Αυτός συγκατένευσε, και ο Άριστος έκλεισε για πάντα τα μάτια του. Ύστερα φώναξε ο Ευρύαλος: «Βασιλιάς της Πρώτης Πόλης, από τη σήμερον και ύστερα και μέχρι το θάνατό του, θα είναι αυτός ο άνδρας· και από εδώ και στο εξής, όποιο κι αν είναι τ' όνομά του, θα ονομάζεται αυτός Αριστείδης, αφού υπήρξε αγαθότερος του Αρίστου.» Από εκείνη τη μέρα, οι αποικίες έκλεισαν ξανά συμφωνίες με την Πρώτη Πόλη και ο Αριστείδης και οι απόγονοί του βασίλευσαν σοφά, ασκώντας μόνο παράλληλη εξουσία με τη Γερουσία και όχι ηγεμονική. Κάπου, όμως, τ' όνομα Άριστος ξεχάστηκε, και λίγοι πλέον θυμούνται τη σημασία του... Edited April 20, 2006 by Nienor Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BunnyDee Posted April 21, 2006 Share Posted April 21, 2006 Εμενα μου βγαζει παντως κατι "παραμυθε", οχι στο περιεχομενο και την πλοκη, αλλα στον τροπο διηγησης. Μ αρεσει, ακουγεται σαν μυθος που σου λεει καποιος παλιος παραμυθας στη φωτια. Στεκει πολυ καλα ως τετοια ιστοριουλα, ως μυθος μιας "φυλης" που τον διηγειται καποιος, και του ταιριαζει πολυ πιστευω το υφος. Μη σου πω θα ηθελα να δω μπολικα τετοια μαζι (που απο ο,τι φαινεται θα ειναι), εικονογραφημενα. Και φυσικα κατι να τα "δενει", απο το ποια/τι ειναι η ομαδα αυτη ανθρωπων στην οποια ανηκουν οι ιστοριες, μεχρι καποιο θεματολογικο στοιχειο (πχ να αναγονται ολα στο ιδιο plot element, οπως αυτη που εχει εντονο στοιχειο ανατροπης, ο Αριστος που σου παρουσιαζεται στην αρχη, απ τον οποιο "υπαρχει παντα καποιος αριστοτερος"... μου θυμιζει ακομα και λιγο Ozymandias η τυχη του, "οποιος και να ηταν, ηταν σημαντικος στην εποχη του αλλα ξεχαστηκε"). Σαν παραβολη μου κανει παντως. Πολυ καλα δοσμενο, και διαχρονικο με βαση αυτη του την ιδιοτητα κατα μια εννοια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted April 21, 2006 Author Share Posted April 21, 2006 (edited) Χαίρομαι που διακρίνω μια κάποια επιτυχία στα σημεία που προσπαθούσα: το αφηγηματικό ύφος γύρω από τη φωτιά (αφού, άλλωστε, τα παραμύθια δεν ήταν κάποτε όπως τ' αντιλαμβανόμαστε σήμερα), και η όλη διάθεση του έργου. Σε συνδιασμό με τις προηγούμενες απαντήσεις, νιώθω ικανοποιημένος. Η μόνη διαφορά σ' αυτό που έχεις υπόψει σου, BunnyDee, είναι ότι τα παραμύθια που θα λέω, στα οποία θα συνεχίσω να διατηρώ το κάπως παράδοξο ύφος σε σχέση με το σήμερα, θα είναι διάφορες ιστορίες. Έχω ξεκινήσει ήδη την επόμενη (αν και μόνο σα σημειώσεις), κι έρχεται σύντομα. Περιμένω θάψιμο για να δω αν επιδέχεται βελτίωσης. Σημείωση: έχει καναδυό λαθάκια που δεν πρόσεξα (πάλι), θα δω αν μπορώ να μην ξαναπρήξω τη Nienor να κάνει τις διορθώσεις... Edited April 21, 2006 by RaspK FOG Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted April 24, 2006 Author Share Posted April 24, 2006 (edited) Όνομα Συγγραφέα: Παναγιώτης Κουτελιδάκης. Είδος: Μυθοπλασία. Βία: Όχι. Σεξ: Όχι. Αριθμός Λέξεων: Αυτοτελής: Όχι (μέρος 2ο/σειρά ανεξάρτητων ιστοριών) Σχόλια:Αυτό είναι το δεύτερο κείμενο από μια σειρά σύντομων ιστοριών με μυθοπλαστικό χαρακτήρα. Η ιστορία δε διατηρεί καμία επαφή με την προηγούμεν, ειδικά στο ύφος. Το μοτίβο είν' επάλληλες ιστορίες. Ιστορία №2: ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ ΒΟΥΤΗΡΟΥ Θυμάμαι σα χτες μια κασκαρίκα του που μου ξομολογήθηκε ο γέρος μου, τότε, τα παλιά τα χρόνια· είχε πάει με το σόι του στο χωριό για το Πάσχα, παιδαρέλι ακόμα, όταν έμαθαν αυτός κι ο αδερφός του για ένα θείο που είχαν μακρινό, μα και λίγο κουνημένο στο κεφάλι, αν καταλαβαίνεις τι εννοώ... Ήταν, καταπώς φαίνεται, ο βλάκας του χωριού ο μπάρμπας τους ο Αγησίλαος, κι έμενε μονάχος του στη πέρα ρεματιά, ξερή από καιρό, μα δροσερή από το βράχο που την σκέπαζε. Κανείς δεν τον νοιαζότανε, κι αυτός σκοτούρες δεν προκαλούσε σε κανένα - έτσι, τό 'χαν πάρει γραμμή να τον αφήκουν ήσυχο. Τα θρεφτάρια, όμως, δεν είχαν ξαναματαδεί τρωζό, και τό 'βαλαν αμέτι-χαμέτι να τον ειδούν την ίδια μέρα κιόλα! Κατέβηκαν, με το λοιπό, τη στράτα που πάγαινε στη ρεματιά, σηκώνοντας σύννεφο τη σκόνη πίσω τους απ' την τρεχάλα. Καταπώς έφτασαν 'κεια πέρα, σκάλωσαν ν' αφουγκραστούν και να ξανοίξουν μην κι ενοχλήσουν, γιατί δεν τό 'θελαν να τους ξεφορτωθεί από τα νεύρα του. Και σε λίγο τον είδαν, να μαζεύει κάτι χορτάρια μπροστά στο καλύβι του. Τον πλησίασαν κι όταν τους ρώτηξε ποιοι θε νά 'ναι, του απήντηξαν κανονικά, με το νι και με το σίγμα - και χάρηκε αυτός κι αρχήνηξε τις κουτουράδες, και τους έφερε λίγο κρέας πού 'χε ψήσει από πριν για την ημέρα για να φάνε. Καλά περνάγανε, αλλά η απορία τους είχε σκαλώσει στο κεφάλι και δεν έβγαινε. Ρωτάει, λοιπόν, κι ο θειος μου: «Και γιάιντα σε λένε τρελό, μπάρμπα;» Πήρε ύφος απόμακρο ο γερ'-Αγησίλαος, κι έπιασε μιαν ιστορία: «Ρώτησε κάποτ' ένα εγγόνι τη γραι του πως και φτιάξανε μαχαίρι για το βούτηρο... Τού πε, λοιπόν, και η βάβω του μιαν ιστορία - κάποτε οι άνθρωποι δεν είχαν μαχαίρια για το βούτηρο, κι εκείνες τις εποχές το άπλωναν με το κουτάλι. Μια μέρα, όμως, κάποιος σκέφτηκε να φτιάξει ένα μαχαίρι πλατί σα κουτάλι και άκοπο, για να μπορεί να μαζώχνει το βούτηρο και να τ' απηθώνει όπως ήθελε. Κι έτσι, κατέληξ' έπειτ' απ' ώρα η γραι του, φτιάχτηκε το μαχαίρι του βουτήρου. Και το εγγόνι μαγγώθηκε κι άρχιξε το χουνέρι, για το πόσο ηλίθια είναι η ιστορία που του είπε.» Σταμάτησε για λίγο ο θείος να ρουφήξει μια γουλιά κρασί, κι εκεί πετάχτηκ' ο πατέρας μου και είπε: «Και μετά;» Τον κάρφωσε λίγο με το βλέμμα ο θείος μου, και του είπε: «Και η γραι τού είπε: "Στις χαζές ερωτήσεις, παιδί μου, μόνο χαζή απάντηση μπορείς να λάβεις."» Edited April 24, 2006 by RaspK FOG Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
month Posted May 6, 2006 Share Posted May 6, 2006 Βασικά θα έγγραφα κάποια πράγματα διαφορετικά στην γλώσσα. Αφού την κάνεις κάπως Κρητική, και δε θέλω κουζουλάδες, γιατι δε βάνεις και άλλους ευκολονόητους ιδιοματισμούς; Ήταν, καταπώς φαίνεται, βαρυνούσης ο μπάρμπας τους ο Αγησίλαος Αυτό σαν δείγμα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted May 6, 2006 Author Share Posted May 6, 2006 Δεν είμαι σίγουρος για το αν και κατά πόσο το βαρυνούσης θα το αναγνωρίσει πολύς κόσμος... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted May 26, 2006 Share Posted May 26, 2006 Kαι οι δυο ιστορίες ήταν καλές. Η δεύτερη μου άρεσε περισσότερο γιατί ήταν, περιέργως, πιο "παραμυθένια". Ο τρόπος διήγησης όντως θυμίζει "ιστορίες γύρω από τη φωτιά" κάτι που λατρεύω. Δεν ήξερα πως ήταν Κρητική η διάλεκτος. Αναρωτιέμαι τι θα πει "τρωζός". Τρελός? Η πρώτη ιστορία έβγαζε και μια αίσθηση πιο "μεταφυσική", πιο "σοβαρή" ίσως με δυνατότητες για παρόμοιες ιστορίες. Για τη γλώσσα θέλω να πω πως σε αντίθεση με άλλους συνομιλητές κάποιες λέξεις στην καθαρεύουσα όχι μόνο δεν ήταν περιττές, όχι μόνο δεν με ξένισαν, αλλά πρόσθεταν κιόλας στην όλη ιστορία μια παραπάνω διάσταση. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted May 27, 2006 Author Share Posted May 27, 2006 Η αλήθεια είναι πως, και σε άλλο κείμενο που έχω γράψει, ήσουν ο μόνος που βρήκες ενδιαφέρουσα τη χρήση της καθαρεύουσας αντί για προβληματική. Η λέξη τρωζός είναι μία από τις πολλές που αποδίδονται ως τρελός. Άλλη, πιο διαδεδομένη και πιο γνωστή, είναι το κουζουλός. Αν υπάρχουν τυχόν απορίες (που πρόσεξα πως μάλλον δεν υπάρχουν), ρωτήστε με για να δω κατά πόσο είναι δύσκολο στην ανάγνωση. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted June 6, 2006 Share Posted June 6, 2006 Εμένα δε με ταλαιπώρησε καθόλου στην ανάγνωση τούτο δω. Από τις ιστορίες σου, μάλιστα, αυτή εδώ μαρέσει περισσότερο Πιστεύω πως χρησιμοποιείς το ιδίωμα τέλεια, ή μάλλον, επειδή δεν έχω ιδέα για το πως θα ήταν πραγματικά το ιδίωμα, θα σου απλά πως με πείθεις ότι αυτός που μας τα λέει είναι Κρητικός και μάλιστα βέρος. Επίσης, μ' αρέσει πολύ που είναι σε πρώτο πρόσωπο και μέσα του έχει την αφήγηση ενός άλλου ο οποίος διηγείται την ιστορία που λέει η γιαγιά. Στην αρχή δεν την κατάλαβα αυτή την ιδιαιτερότητα, όμως στο δεύτερο πέρασμα το είδα. Το βρίσκω πολύ έξυπνο και το έχεις κάνει πολύ καλά. Επιπλέον έχει ένα χιούμορ όμορφο, παλιό, και λίγο νοσταλγικό, ίσως, που με κάνει (χωρίς να έχω καμία σχέση με την Κρήτη) να θυμάμαι παραμύθια της γιαγιάς μου. Δεν μπορώ να φανταστώ πως θα συνεχίσεις αυτή τη "συλλογή" (γιατί μέχρι τώρα δε βλέπω τίποτα κοινό στα δυο τους), αλλά εντάξει, δε με νοιάζει, για να είμαι ειλικρινής. Γράφε εσύ τέτοια κουκλιά να τα χαιρόμαστε και άμα θές πέστα συλλογή, εγώ θα σε πιστέψω Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted June 6, 2006 Author Share Posted June 6, 2006 Χαίρομαι αφάνταστα που σου άρεσε· για να είμαι ειλικρινής, αυτή η ιστορία μέσα σε μιαν ιστορία που αναφέρεται στην ιστορία είναι ο μισός άξονας όλου του κειμένου: όταν μου σκάλωσε, στο άσχετο, μαζί με το παιχνίδι με το μαχαίρι του βουτήρου και το κουτάλι, μ' έπιασε μια έξαρση! Ήθελα πάρα πολύ να καθήσω να την γράψω, να την αποτυπώσω! Επίσης χαίρομαι που βρήκατε απτό, άμεσο το ιδίωμα· έχοντας περάσει αρκετά καλοκαίρια στην ιδιαίτερή μου πατρίδα, κάποια πράγματα τα βγάζω με άνεση (αν και πάρα πολλά, όπως το ξέρει καλύτερ' απ' όλους ο Month, δεν τα φτάνω ακόμα), αφού μου είναι οικεία. Το πώς άρεσε σ' εσένα και στο Διονύση με αφήνει πραγματικά χαρούμενο με το έργο μου! Για να είμαι ειλικρινής, το ζήτημα είναι ότι αυτές οι ιστορίες θέλω να είναι και λίγο ξεκάρφωτες η μία από την άλλη, να μην είναι όλες ίδιες. Σημειωτέον, δέχομαι και δουλειές άλλων: αύριο-μεθαύριο θα βάλω και μια ιστορία που έγραψα ο Μηνάς για τη συλλογή (τα του Καίσαρος τω Καίσαρι). Όσο για την τελική σου παρατήρηση, απλά μ' έκανες κι έλιωσα! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted September 12, 2006 Share Posted September 12, 2006 Και αφού αξιώθηκα κι εγώ ν' αρχίσω να διαβάζω τις ιστορίες σου, αρχίζω τα σχόλια: Για την πρώτη ιστορία, μου άρεσε πολύ μου έμοιαζε με μύθο, με ιστορία που θα έλεγε ο παπούς στον εγγονό, αν ο εγγονός ονειρευόταν να γίνει μια μέρα μεγάλος και τρανός. Έχει όμορφη γλώσσα, γλυκιά ροή και αισωπικό τέλος. Σου έχουν ξεφύγει κανα δυο ορθογραφικά, αλλά στα χαρίζω Μου έδωσε εντύπωση χειμώνα, στο χωριό, με τα παιδάκια δίπλα στο τζάκι, το χριστουγεννιάτικο δέντρο πλημμυρισμένο από δώρα κι ο παπούς, καπνίζοντας την πίπα του διηγείται την ιστορία του Αρίστου. Και ως γνωστή παλιμπαιδίζουσα, μου ήρθε αυθόρμητα να χτυπήσω χαζοχαρούμενα παλαμάκια στο τέλος της ιστορίας. Η δεύτερη ήταν τελείως διαφορετική. Επειδή πρόσφατα πήγα στην Κρήτη, τα ιδιώματα με γέμισαν νοσταλγία (κυρίως όταν θυμήθηκα τις προσπάθειες που κατέβαλα για να καταλάβω τι μου έλεγαν οι Κρητικοί). Εξαιρετικό παραμύθι, γεμάτο παιδικό συναίσθημα. Μου άφησε την αίσθηση που μου αφήνουν ακόμα και σήμερα βιβλία όπως ο Θησαυρός της Βαγίας. Πού πήγαν τα χρόνια που κυνηγούσαμε τον παπού για παραμύθι; Γιατί σταματήσαμε να τον κυνηγάμε; Και γιατί δεν είναι εδώ πια τώρα που θέλουμε πάλι παραμύθι; Ευχαριστώ για το ταξίδι στην αθωότητα... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted September 12, 2006 Author Share Posted September 12, 2006 (edited) Νά 'σαι, καλά, καλή μου. Αυτή σου η κριτική με γεμίζει χαρά για την όποια στεναχώρια ένιωσα όταν διάβασα την αρέσκειά σου για τον Καπετάν Άλμπουρο, καθώς φαίνεται ότι νόμιζες πως είναι δικό μου, μια παρεξήγηση που ήθελα ν' αποφύγω - αν ήθελα τόσο πολύ να ξεκινήσω αυτήν την ιδέα της συλλογής, που ελπίζω κάποτε να εκδώσουμε και να έχει παραμύθια και ιστορίες του καθενός, είναι επειδή διακρίνω ένα δυναμικό που κρύβουμε πολλοί από εμάς εδώ συνέχεια ανάμεσα στις λέξεις μας, μια μαγεία που βλέπαμε κάποτε με τα μάτια των παιδιών και που νοσταλγούμε με τα μάτια των «μεγάλων»... Περιττό να σας πω ότι σκοπός μου είναι να μαζέψουμε έργα όλων όσων θέλετε να συμμετέχετε και να δούμε αν μπορούμε να κάνουμε μια συλλογή που όλοι θα είμαστε περήφανοι που τη φτιάξαμε. Εγώ ξεκινάω τώρα να γράφω το 5ο μέρος, και θα περιμένω με αγωνία τις απόψεις σας όταν το τελειώσω. Edited September 12, 2006 by RaspK FOG Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.