The Sandman

[Βάρδος]

Ποια είναι, τότε, η διαφορά ανάμεσα σε comic και graphic novel;

[Rikochet]

  από τη Wikipedia said:

A graphic novel (GN) is a long-form comic book, usually with lengthy and complex storylines, and often aimed at more mature audiences. The term can also encompass a short story collection, or collected issues of previously published comic books republished in a single large volume.

Trade paperback of Will Eisner's A Contract with God, often mistakenly cited as the first graphic novel.

Enlarge

Trade paperback of Will Eisner's A Contract with God, often mistakenly cited as the first graphic novel.

 

Comics work created and published as a single narrative, without prior appearance in magazines, comic books or newspapers, are called original graphic novels (OGN).

 

The evolving term "graphic novel" is not strictly defined, and is sometimes used, controversially, to imply subjective distinctions in artistic quality between graphic novels and other kinds of comics. It is commonly used to disassociate works from the juvenile and/or humorous connotations of the terms "comics" and "comic book", implying that the work is more serious, mature, and/or literary than traditional comics. Following this reasoning, the French term "Bande Dessinée" is occasionally applied, by art historians and others schooled in fine arts, to dissociate comic books in the fine-art tradition from those of popular entertainment.

 

In the publishing trade, the term is sometimes extended to material that would not be considered a novel if produced in another medium. Collections of comic books that do not form a continuous story, anthologies or collections of loosely related pieces, and even non-fiction are stocked by libraries and bookstores as "graphic novels" (similar to the manner in which dramatic stories are included in "comic" books).

 

Whether manga, which has had a much longer history of both novel-like publishing and production of comics for adult audiences, should be included in the term is not always agreed upon. Likewise, in continental Europe, collections of comic strips have been commonly published in hardcover volumes, often called "albums", since the end of the 19th century (including Franco-Belgian comics such as Tintin and Lieutenant Blueberry, and Italian comics such as Corto Maltese).

[trillian]

Είδατε; Άρα έχει όντως σχέση η υποθεση

 

Βασικά, κι εγώ έτσι ακριβώς το σκεφτόμουν, ότι άλλο τα σούπερμανοειδή και άλλο τα σαντμανοειδή. Τώρα αυτό που λεει ότι ίσως ονομάζονται graphic novels αφού εκδοθούν σε αλμπουμ, είναι καθαρά θέμα μάρκετινγκ, αλλά και πάλι υπάρχει το στοιχείο των "lengthy and complex storylines, and often aimed at more mature audiences"...Aς πουμε, δε νομίζω ένα παιδάκι 12 χρονών να καταλαβει πολλά από το Invisibles ή το League of extraordinary Gentlemen κτλ κτλ.

[sergiokomic]

  trillian said:

Είδατε; Άρα έχει όντως σχέση η υποθεση

 

Βασικά, κι εγώ έτσι ακριβώς το σκεφτόμουν, ότι άλλο τα σούπερμανοειδή και άλλο τα σαντμανοειδή. Τώρα αυτό που λεει ότι ίσως ονομάζονται graphic novels αφού εκδοθούν σε αλμπουμ, είναι καθαρά θέμα μάρκετινγκ, αλλά και πάλι υπάρχει το στοιχείο των "lengthy and complex storylines, and often aimed at more mature audiences"...Aς πουμε, δε νομίζω ένα παιδάκι 12 χρονών να καταλαβει πολλά από το Invisibles ή το League of extraordinary Gentlemen κτλ κτλ.

 

 

Sometimes used δε σημαίνει οτι είναι ο κανόνας ... Αυτό προσπαθούν να κάνουν μέσω μαρκετινγκ....

 

κομικ=παιδικο gn=adult....

 

(η αλήθεια είναι οτι το term Gn δεν το χρησιμοποιούσαν την εποχη πoυ το sandman έβγαινε ΚΑΘΕ ΜΗΝΑ ΣΕ ΚΟΜΙΚ)

Edited March 3, 2006 by sergiokomic

[trillian]

Όπως ειπα και πιο πάνω, δεν το έχω ψάξει το θέμα και ειπα απλά την εντύπωση που μου είχε δημιουργηθεί. Ας μην κολλάμε στις ταμπέλες, άλλωστε είτε κόμικ είτε gn, άμα ειναι να μ αρέσει κατι θα μ αρέσει.

 

Μια απορια που μου ρθε τωρα, για όσους απο σας ξέρουν καλά αρχαία: Σας λέει κατι η λέξη "πότμος"; Τη χρησιμοποιει σε κάποια φάση ο Gaiman ως όνομα του Destiny, αλλά δεν μου λέει κάτι (και τα λεξικά αρχαίων ειναι χωμένα στις κούτες )

[Δημήτρης]

Μόλις τελείωσα το ''Αιώνιες Νύχτες'' που είχε βγάλει η Anubis πριν από μερικά χρόνια, το είχα για πολύ καιρό και μόλις τώρα έπιασα να το διαβάσω. Λοιπόν, δεν μπορώ να πω αν τελικά μου άρεσε ή όχι. Αν έπρεπε να αποφασίσω, μάλλον προς το δεύτερο θα κατέληγα. Οι ιστορίες μου φάνηκαν κάπως βαριές (δεν ξέρω κατά πόσο έπαιξε σ' αυτό ρόλο το ότι είμαι άπειρος από comics. Και κατά πόσο το συγκεκριμένο είναι κατάλληλο για αρχάριο, όχι μόνο για Sandman, αλλά γενικά), ενώ και το κάπως αφηρημένο στυλ τους με ξένισε λίγο. Και εδώ έρχεται η δεύτερη απορία που έχω, αν δηλαδή οι ''Αιώνιες Νύχτες'' είναι αυτοτελές ή μέρος της όλης σειράς. Στο τέλος του comic υπάρχει παράρτημα με τους τίτλους (Preludes & Nocturnes- The Wake, συν κάποιους άλλους) και δεν το βλέπω να αναφέρεται. Αν όντως είναι, τότε πιστεύω ότι αν το διάβα- ζα ως τέτοιο (αν δηλαδή είχα και τα άλλα τεύχη, που δεν τα έχω ) θα μου άρεζε περισσότερο.

 

Στα θετικά τώρα η θεϊκή ατάκα με την οποία ξεκινά ο ''Θάνατος''

  Reveal hidden contents

Ο Κόμης, στον οποίο άνηκε το Παλάτσο, είχε αποφασίσει ότι ήταν επιθυμία του να συνθλιφτεί μέχρι θανάτου από έναν αρσενικό ελέφαντα, ανάμεσα σε δύο πανέμορφες παρθένες τη στιγμή του οργασμού.

Απίστευτο έτσι; Επίσης μου άρεσε στη δεύτερη ιστορία, το ότι η πρωταγωνίστρια στρεφόταν να μιλήσει κατά πρόσω- πο προς τον αναγνώστη. Και γενικά σ' όποιο έργο έχω δει να συμβαίνει, μου αρέσει αυτό το πράγμα.

 

Καλύτερο όλων η ''Απόγνωση'' με τις μικρές ιστορίες. Και πιο συγκεκριμένα η 12, όπου ένας φτωχός άνθρωπος αναγκάστηκε να πουλήσει σπίτια και χωράφια, για να σύρει στο δικαστήριο τον άνθρωπο που είχε βλάψει το παιδί του. Πολύ ιντριγκαδό- ρικο θέμα το οποίο θα ήθελα να δω όχι μόνο σε μεγαλύτερη ιστορία comic, αλλά και σε βιβλίο των 1500 σελίδων αν γινόταν

 

Ως γενικό συμπέρασμα θα πω ότι αν και το comic δεν μου πολυάρεσε για τους λόγους που ανέλυσα πιο πάνω, καταλα- βαίνω ωστόσο γιατί είναι πολύ ιδιαίτερο και αντάξιο της φήμης του. Και θα προσπαθήσω κάποια στιγμή να διαβάσω και άλλα τεύχη της ιστορίας.

Edited April 2, 2012 by Δημήτρης

[elgalla]

Αποφάσισα να καταπιαστώ με ένα τύπου project τον τελευταίο καιρό. To concept είναι ότι (ξανα)διαβάζω το Sandman και κάθομαι και γράφω αναλυτικά τις σκέψεις μου πάνω σε κάθε τεύχος. Χρονοβόρο και δύσκολο, αλλά ανακαλύπτω πράγματα που ακόμη και μετά από τόσες αναγνώσεις δεν είχα καταλάβει.

 

Issue #1

 

 

  Reveal hidden contents

 

Issue #1 – The Sleep of the Just

Ας ξεκινήσουμε από τη φράση του τίτλου: the sleep of the just, ο ύπνος των δίκαιων ανθρώπων. Οι δίκαιοι άνθρωποι, όσοι δεν κουβαλούν τύψεις και βάρη στη συνείδησή τους, κοιμούνται καλά. Κοιμούνται βαθιά,ήσυχα, χωρίς εφιάλτες. Αρχικά, λοιπόν, ο τίτλος αναφέρεται στον ήρεμο και δίχως εφιάλτες ύπνο. Ας το κρατήσουμε στο μυαλό μας αυτό, διότι έχει σημασία. Γιατί, όμως, χρησιμοποιείται αυτή η συγκεκριμένη μεταφορική έκφραση εδώ (ο ύπνος των δίκαιων ανθρώπων) αντί για τα πιο κυριολεκτικά βαθύς ύπνος ή ύπνος χωρις εφιάλτες, για παράδειγμα; Θα επανέλθω σε αυτό κοντά στο τέλος του παρόντος τεύχους.

 

Είμαστε στο έτος 1916. Στις πρώτες δύο σελίδες, βλέπουμε έναν ηλικιωμένο άντρα να επισκέπτεται ένα μέγαρο στην περιοχή που ονομάζεται Wych Cross, στην Αγγλία. Θα σταθώ λίγο στη λέξη wych, η οποία είναι μια εναλλακτική λέξη για το δέντρο που στα ελληνικά αποκαλούμε φτελιά, αλλά και παρηχεί με τη λέξη witch, που σημαίνει μάγισσα. Όπως μας αποκαλύπτεται αμέσως, το μέγαρο ανήκει στον Roderick Burgess, ένα μάγο. Ο Burgess είχε ζητήσει από τον επισκέπτη του, τον κύριο Hathaway, εργαζόμενο σε κάποιο μουσείο, το Γριμόριο της Μαγδαληνής (τα γριμόρια είναι εγχειρίδια μαγείας). Ο Hathaway είχε αρνηθεί να του το δώσει, όμως μετά ο γιος του πέθανε και αποφάσισε να πάει το βιβλίο στον Burgess, ο οποίος λέει πως θα το χρησιμοποιήσει για να πραγματοποιήσει μια τελετή, μετά από την οποία κανείς δεν θα χρειάζεται πια να πεθάνει. Επιστρέφοντας στη λέξη wych, η φτελιά στην ελληνική μυθολογία σχετίζεται με το θάνατο, καθώς ήταν φυτό που οι νύμφες φύτευαν στους τάφους. Επιπλέον, στην Αινειάδα έχουμε μια αναφορά στη Φτελιά των Ονείρων, την οποία βλέπει ο πρωταγωνιστής όταν κατεβαίνει στον κόσμο των νεκρών. Ο λόγος που αναφέρομαι τόσο εκτενώς στη συγκεκριμένη λέξη και την επιλογή της συγκεκριμένης πόλης (που είναι υπαρκτή) για την έναρξη της ιστορίας είναι ότι αυτό το πρώτο τεύχος του Sandman έχει το θάνατο και τα όνειρα στο επίκεντρό του και είναι, κυριολεκτικά, γεμάτο από αναφορές σε αυτά, συχνά σε πολλαπλά επίπεδα. Επιπλέον, στη ρωμαϊκή παράδοση, η φτελιά θεωρείτο κακός οιωνός γιατί οι καρποί της δεν τρώγονται. Συνοψίζοντας, λοιπόν, βρισκόμαστε σε ένα μέρος που το όνομά του παραπέμπει σε μαγεία, όνειρα, θάνατο και είναι κακός οιωνός. Είναι κακός οιωνός για έναν ακόμη λόγο: ότι συνειρμικά παραπέμπει στην Ιερά Εξέταση (witch cross, ο σταυρός της μάγισσας). Είναι συναρπαστικό ότι δύο λέξεις στο πρώτο καρέ της πρώτης σελίδας δίνουν τόσα στοιχεία σχετικά με την πλοκή και την εξέλιξη ολόκληρου του τεύχους.

 

Στην επόμενη σελίδα, βλέπουμε τέσσερις διαφορετικούς ανθρώπους, σε τέσσερις διαφορετικές γωνίες του κόσμου. Ο κοινός παρονομαστής είναι τα όνειρα. Η μικρή Ellie Marsten, στον Καναδά, ακούει τη μητέρα της να της διαβάζει το Through the Looking Glass, τη συνέχεια, δηλαδή, της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων και, συγκεκριμένα, ένα απόσπασμα που αναφέρεται σε όνειρα. Ο Daniel Bustamonte, στη Τζαμάικα, ονειρεύεται ένα κάστρο στον ουρανό, φτιαγμένο από σύννεφα. Ο Stefan Wasserman, στη Γαλλία, ποτέ του δεν είχε ονειρευτεί ότι ο πόλεμος θα ήταν έτσι. Η Unity Kincaid, στο Λονδίνο, ονειρεύεται έναν ψηλό, σκοτεινό άντρα, με μάτια που καίνε σαν δίδυμα αστέρια (να μια περιγραφή που δεν θα ξεχάσω ποτέ).

 

Πίσω στο Wych Cross, ο Burgess ονειρεύεται επίσης, μα τα δικά του όνειρα αφορούν δύναμη και δόξα, αλλά, όπως μας λέει ο Gaiman: «και το θάνατο, φυσικά, κυρίως το θάνατο».

 

Στην τέταρτη σελίδα, ο Burgess και ο γιος του, Alex, προετοιμάζονται για την τελετή. Εδώ μας αποκαλύπτεται ότι ο Hathaway δουλεύει για το Βασιλικό Μουσείο κι ότι, τώρα που τους έδωσε το Γριμόριο, θα μπορούν να τον εκβιάζουν προκειμένου να του αποσπάσουν και άλλα πολύτιμα αντικείμενα. Μαθαίνουμε επίσης ότι στόχος του Burgess είναι να φυλακίσει και να διαφεντεύσει το Θάνατο (μιλάει για το θάνατο σαν να είναι κάποια οντότητα) και, με τον τρόπο αυτό, να αποδείξει ότι είναι καλύτερος από τον ανταγωνιστή του, Aleister Crowley.

 

Οι επόμενες σελίδες καταπιάνονται με την τελετή. Αρχικά, ο Burgess και το Τάγμα του χρησιμοποιούν οκτώ αντικείμενα στην επίκληση: ένα πέτρινο νόμισμα, ένα τραγούδι που κλάπηκε από το χώμα, ένα μαχαίρι που βρισκόταν κάτω απ’ τους λόφους, ένα κλαδί με το οποίο διαπέρασε το μάτι ενός νεκρού, το νύχι ενός αρουραίου, ένα όνομα που ξεχάστηκε κι ένα πούπουλο που ξερίζωσε απ’ τα φτερά ενός αγγέλου. Με μία πρώτη ανάγνωση, κάποια από αυτά τα αντικείμενα μπορούν να συνδεθούν με τα εργαλεία της μαγείας: το κλαδί με το ραβδί, το νόμισμα με το δίσκο, το μαχαίρι με το σπαθί και το αίμα με το δισκοπότηρο. Αυτό μας αφήνει το τραγούδι, το όνομα, το νύχι και το πούπουλο. Αναρωτιέμαι αν θα τα ξαναβρούμε μπροστά μας αυτά τα τέσσερα, μετέπειτα στην ιστορία. Για την ώρα, ας τα αφήσουμε στην άκρη.

 

Στη συνέχεια, βλέπουμε τους μάγους να αναφέρουν μια σειρά από ονόματα: Namtar (σημαίνει πεπρωμένο, θεός του θανάτου στη Μεσοποταμιακή μυθολογία), Allatu (θεά του Κάτω Κόσμου στη Μεσοποταμιακή μυθολογία), Morax (δαίμονας που σχετίζεται με την Αστρολογία και τις ελευθέριες τέχνες), Naberius (δαίμονας που κάνει τους ανθρώπους πονηρούς και σχετίζεται με τις επιστήμες και τις τέχνες, αλλά κυρίως με τη ρητορική), Klesh (στα ινδικά σημαίνει πίεση, ανησυχία και δυσφορία), Vepar (δαίμονας που σχετίζεται με τα πλοία και τη θάλασσα και του οποίου το άγγιγμα σκοτώνει μέσα σε τρεις μέρες γεμίζοντας το σώμα σκουλήκια), Maymon (προέρχεται από το Αραβικό και Εβραϊκό όνομα Maimon που σημαίνει καλοτυχία). Μετρώντας τα ονόματα, βλέπουμε πως είναι επτά και πως δεν μοιάζουν να περιγράφουν παρόμοιες θεότητες. Αυτό είναι κάτι ακόμη που θα αφήσουμε στην άκρη, για τώρα.

 

Η επίκληση τελειώνει και στο κέντρο του κύκλου εμφανίζεται ένας άντρας, ψηλός, μαυροντυμένος, με μια περίεργη μάσκα στο κεφάλι, ένα ρουμπίνι στο λαιμό του κι ένα σακούλι στα χέρια του. Ο Burgess συνειδητοποιεί αμέσως πως αυτός που κάλεσε δεν είναι ο Θάνατος, όμως τον φυλακίζει παρόλα αυτά, αφού πρώτα παίρνει όλα του τα υπάρχοντα.

 

Στις επόμενες σελίδες επιστρέφουμε πίσω στους τέσσερις ανθρώπους που ονειρεύονταν. Η μικρή Ellie και η Unity κοιμούνται και δεν μπορούν να ξυπνήσουν. Ο Daniel ξυπνάει απότομα καθώς βλέπει το κάστρο στον ουρανό να χάνεται και ο Stefan δεν μπορεί να κοιμηθεί πια. Εφιστώ την προσοχή στα καρέ που είναι αφιερωμένα στη Unity και στο ζουμ που κάνει ο σχεδιαστής  στα ζουμερά, όμορφα, επιθυμητά χείλη της. Θα ξαναγυρίσουμε σ’ αυτό, αν και αρκετά αργότερα στην ιστορία. Μετά, βλέπουμε τον Burgess να μιλάει στη φυλακισμένη οντότητα και να αναφέρεται σε όρους απελευθέρωσης, τους οποίους θα συζητήσουν. Ταυτόχρονα, διαβάζουμε τις σκέψεις του φυλακισμένου άντρα, ο οποίος μιλάει σε μαύρο φόντο, με λευκά γράμματα, και αποφασίζει να παρατηρήσει και να κάνει υπομονή. Δεν λέει τίποτα στον Burgess.

 

Το 1920, τέσσερα χρόνια μετά τα γεγονότα αυτά, βλέπουμε ότι ο Hathaway έχει βρεθεί κατηγορούμενος για κλοπή εκθεμάτων από το μουσείο και ετοιμάζεται να αυτοκτονήσει, γράφοντας ένα σημείωμα όπου αναφέρεται στον εκβιασμό του από τον Burgess. Ο Burgess τα βλέπει όλα αυτά μέσα σε μια κρυστάλλινη σφαίρα και, με μαγεία, σκοτώνει τον Hathaway και καίει το σημείωμα. Στις επόμενες σελίδες μαθαίνουμε ότι ο θάνατός του έφερε στο φως της δημοσιότητας τη σχέση του με τον Burgess αλλά και για την ασθένεια του ύπνου που έχει γίνει η νέα μάστιγα: παντού στον κόσμο, άνθρωποι κοιμούνται και δεν ξυπνάνε ποτέ. Μαθαίνουμε επίσης πως, μη μπορώντας να κοιμηθεί, ο Stefan Wasserman αυτοκτόνησε. Στην επόμενη σελίδα, ο Alex Burgess λέει στον πατέρα του πως ανακάλυψε την ταυτότητα του αιχμαλώτου τους: είναι ο βασιλιάς των ονείρων. Ο Roderick Burgess μας αποκαλύπτει, στο σημείο αυτό, πως το είχε καταλάβει από καιρό και πως γι’ αυτό είχε διατάξει τους φρουρούς να μην κοιμούνται.

 

Αυτό το σημείο χαίρει ιδιαίτερης προσοχής, διότι είναι η πρώτη αναφορά που έχουμε στους Endless, τους Ατέρμονους. Μαθαίνουμε και κάποια από τα ονόματά τους: Death (Θάνατος), Destiny (Πεπρωμένο), Desire (Επιθυμία) και Dream (Όνειρος, όπως βλέπουμε να αποκαλείται με το ελληνικό του όνομα, αρκετά πιο κάτω). Με την πρώτη ματιά είναι προφανές ότι τα ονόματα των Endless αρχίζουν όλα με το γράμμα D. Εδώ θα σας παραπέμψω στη φράση του περίφημου μυστικιστή John Dee (προφέρεται επισης D, όπως το γράμμα) που υπάρχει και στην αρχή του τόμου: D is for a lot of things. Το γράμμα D, όπως και το ελληνικό Δ και άλλα γράμματα με όμοιο ήχο, προέρχονται όλα από το ιερογλυφικό που αναπαριστούσε τη λέξη πόρτα. Πηγαίνοντας πίσω στη σκηνή της επίκλησης, βλέπουμε τον Burgess να λέει: «ανοίγω το δρόμο και ανοίγω τις πύλες». Στην αγγλική γλώσσα, δε, που είναι και η πρωτότυπη του Sandman, η λέξη πόρτα αρχίζει επίσης από D (door). Πρέπει να σταθούμε λίγο στην επιλογή της λέξης endless. Ο Gaiman δεν τους αποκαλεί αθάνατους (εννοώντας ότι δεν πεθαίνουν), δεν τους αποκαλεί αιώνιους (εννοώντας ότι ζουν για αιώνες), ούτε καμία άλλη παρόμοια λέξη. Τους αποκαλεί ατέρμονους, δίχως τέλος. Η επιλογή αυτή δεν είναι διόλου τυχαία.

Προχωράμε στο 1930, όπου το Τάγμα του Burgess διασπάται, o Ruthven Sykes, δεξί χέρι του Burgess, το σκάει μαζί με την ερωμένη του δεύτερου, κλέβοντας αρκετά πολύτιμα αντικείμενα από το τάγμα, μεταξύ των οποίων η μάσκα, το ρουμπίνι και το σακούλι. Καταφεύγουν στο San Francisco, όπου ο Sykes ανταλλάζει τη μάσκα με ένα δαιμονικό φυλαχτό που θα τον προστατεύει. Βλέπουμε τον Burgess να προσπαθεί ξανά και ξανά να τον σκοτώσει, αλλά να αποτυγχάνει. Το 1936, η ερωμένη του τον εγκαταλείπει, παίρνει μαζί της το ρουμπίνι, το σακούλι, αλλά και το φυλαχτό και ο Burgess επιτέλους τα καταφέρνει.

 

To 1939, βλέπουμε ότι η Ellie, ο Daniel και η Unity δεν έχουν ξυπνήσει. Είναι κι οι τρεις θύματα της ληθαργικής εγκεφαλίτιδας, όπως είναι πλέον το επίσημο όνομα της ασθένειας του ύπνου. Μαθαίνουμε, επίσης, πως η Unity βιάστηκε και γέννησε στον ύπνο της. Το σύμπαν, όμως, μας λέει ο Gaiman, ξέρει πως κάποιος λείπει και προσπαθεί να τον αντικαταστήσει. Εδώ μπαίνει στην ιστορία μας ο Wesley Dodds, ένας άντρας που τις νύχτες ψεκάζει τους «κακούς» με υπνωτικό αέριο και σκορπίζει πάνω τους άμμο. Η ιδέα του ήρθε στον ύπνο του, αλλά τώρα που βγαίνει τα βράδια έχει πάψει πια να ονειρεύεται τον άντρα με τη μάσκα και τα μάτια που καίνε. Τώρα πια ο ύπνος του είναι αυτός των δίκαιων ανθρώπων κι εδώ είναι που βλέπουμε τη φράση του τίτλου. Το γεγονός ότι ο τίτλος χρησιμοποιείται σε σχέση με τον Wesley Dodds κάνει το όνομα και το χαρακτήρα αμέσως αξιομνημόνευτα και προδιαθέτει τον αναγνώστη για τη σημασία τους. Πράγματι, αυτό δεν είναι μακριά από την πραγματικότητα, μιας και ο Wesley Dodds ήταν ο πρώτος υπερήρωας στο σύμπαν της DC με το όνομα Sandman και έκανε την πρώτη του εμφάνιση στα comics τον Ιούλιο του 1939 (παρατηρείστε ότι είναι ακριβώς το έτος στο οποίο βρισκόμαστε στη δική μας ιστορία). Τη δεκαετία του ’90, ο Gaiman ανέλαβε την αναβίωση της ιδέας του Sandman, αλλά έκανε κάτι πολύ διαφορετικό μαζί της. Αυτό είναι το The Sandman με το οποίο ασχολούμαστε εμείς εδώ.

Προχωράμε στο 1947. Ο Roderick Burgess είναι πλέον γέρος κι ακόμη παρακαλάει τον αιχμάλωτό του να πει μια κουβέντα. Κλαίει στη σκέψη πως δεν έπρεπε να έχει γεράσει, πως δεν πρέπει να πεθάνει. Εν τω μεταξύ, στο κελί του, ο Dream σκέφτεται πως η ώρα πλησιάζει. Το 1955 ο Burgess πεθαίνει. Στην ταφόπλακά του βλέπουμε να αναγράφεται: «δεν είναι νεκρός, απλά κοιμάται». Συνεχίζοντας με τις ιστορίες του Daniel, της Ellie και της Unity, βλέπουμε πως ακόμη κοιμούνται. Η συγκεκριμένη σελίδα είναι γεμάτη από αναφορές στο θάνατο και τον ύπνο. Ο Alex Burgess και ο εραστής του συζητούν για τον αιχμάλωτο και, κατόπιν, ο Alex πηγαίνει να του μιλήσει. Του κάνει την ίδια πρόταση με τον πατέρα του κι ο αιχμάλωτος για πρώτη φορά μιλάει: «όχι». Δεν είναι τυχαίο που η πρώτη φορά που μιλάει ο Dream είναι και η πρώτη που βλέπουμε το πρόσωπό του. Είναι ένας άντρας ψηλός, χλωμός, με μαύρα μαλλιά, με μάτια που καίνε σαν δίδυμα αστέρια. Ο άντρας που ονειρεύονταν η Unity Kincaid και ο Wesley Dodds. Και τώρα αρθρώνει φωνή και μας είναι ορατός. Ο συμβολισμός είναι προφανής: ο Dream γίνεται πιο δυνατός μετά το θάνατο του Roderick. Πάω και πάλι πίσω στη σκηνή της επίκλησης: το αίμα που χρησιμοποιήθηκε για να τον φυλακίσει ήταν του (νεκρού πλέον) Roderick.

 

O χρόνος περνάει για όλους, για τον Alex, τη Unity, την Ellie, τον Daniel, τους φρουρούς του Dream. Παύση εδώ για να σημειώσω πως στη σελίδα αυτή, ακριβώς μετά τη θέαση του προσώπου του Dream και την ανάγνωση της πρώτης του λέξης που ειπώθηκε μεγαλόφωνα, έχουμε δύο αναφορές σε άμμο: μία στη φράση the sands of time (η άμμος του χρόνου) και μία στη λέξη quicksand (κινούμενη άμμος). Οι λέξεις δεν είναι τυχαία τοποθετημένες εδώ, αντίθετα, επιβεβαιώνουν την υποψία πως ο αιχμάλωτός μας ολοένα και δυναμώνει.

 

Από το 1970 μέχρι και το 1988, τίποτα δεν αλλάζει. Μέχρι τη στιγμή που ένας φρουρός κοιμάται, επιτέλους, και ονειρεύεται μια παραλία. Ονειρεύεται ήλιο, θάλασσα και...άμμο. Στο καρέ που περιέχει τη λέξη άμμος, βλέπουμε το χλωμό χέρι του Dream να μπαίνει στο όνειρο και να αρπάζει μια χούφτα –τι άλλο;- άμμο. Ξεγελάει τους δεσμοφύλακές του, τους κάνει να πιστέψουν πως είναι νεκρός και, όταν ξεκλειδώνουν το κελί, ανοίγει τα μάτια (ναι, αυτά που καίνε σαν άστρα) και φυσάει πάνω τους την άμμο. Αυτοί πέφτουν κάτω κι ο Dream απελευθερώνεται και επιστρέφει στο βασίλειό του. Μέσα στα όνειρα των ανθρώπων βρίσκει ρούχα και τροφή κι έπειτα δηλώνει πως θα επιστρέψει για να ζητήσει από τον Alex τα εργαλεία του (το σακούλι, το ρουμπίνι, τη μάσκα). Καθώς γίνονται αυτά, η Ellie, ο Daniel και η Unity ξυπνούν, όπως και άλλοι ασθενείς σε όλον τον κόσμο. H Unity ζητάει το μωρό της, όμως είναι η σκηνή της Ellie που είναι η συγκλονιστική εδώ.

 

Καθώς ξυπνάει, απαγγέλει το εξής απόσπασμα από το Through the Looking Glass: “why…you’re only a sort of thing in his dream. If that there King was to wake you’d go out…bang! Like a candle”! Στην επόμενη ακριβώς σελίδα, ο Alex ονειρεύεται πως περνάει μπροστά από έναν καθρέφτη (looking glass) και, στο τέλος ενός διαδρόμου, βλέπει ένα αναμένο κερί (candle). Το παίρνει και ακολουθεί μια γάτα που τον οδηγεί σε σκάλες. Κατεβαίνει και κατεβαίνει, μέχρι που φτάνει σε ένα δωμάτιο με ένα θρόνο μέσα. Η γάτα κάθεται στο θρόνο και το κερί εξαφανίζεται. Η γάτα μεταμορφώνεται στον πρώην αιχμάλωτό του. Ο Alex προσπαθεί να δικαιολογηθεί, αλλά ο Dream, ανένδοτος, καταδικάζει τις πράξεις του ίδιου και του πατέρα του. Μας λέει πως ο χρόνος δεν κυλάει πιο γρήγορα για το είδος του. Πως τον απέκοψαν από το βασίλειό του και πως ήταν τυχεροί που δεν κατάφεραν να παγιδεύσουν το Θάνατο, αλλά φυλάκισαν απλά το μικρότερο αδερφό του. Παρατηρείστε ότι δεν αποδίδει φύλο στο Θάνατο όταν το λέει αυτό. Καθώς μιλάει, υπάρχει δίπλα του ένα άνοιγμα στον τοίχο απ’ όπου βλέπουμε δύο πολύ φωτεινά αστέρια. Ρωτάει για τα εργαλεία του κι ο Alex εξηγεί τι συνέβη με τον Sykes. Προτού εξαφανιστεί, ο Dream τον καταδικάζει σε αιώνιο ξύπνημα. Στις τελευταίες σελίδες, βλέπουμε ότι αυτό που συμβαίνει είναι ότι ο Alex βλέπει εφιάλτες κι όλο νομίζει ότι ξυπνάει αλλά, στην πραγματικότητα, βλέπει απλώς κάποιον άλλο εφιάλτη. Το τεύχος τελειώνει με τον σύντροφό του να τον παρακαλεί να ξυπνήσει.

 

Και εδώ επανερχόμαστε στον τίτλο και βλέπουμε πώς κλείνει ο κύκλος: ο δίκαιος Wesley Dodds κοιμόταν καλά και χωρίς εφιάλτες, ενώ ο Alex Burgess είναι καταδικασμένος να βλέπει εφιάλτες μέχρι τη μέρα που θα πεθάνει, επειδή αδίκησε το βασιλιά των εφιαλτών.