Περι πρωτοτυπίας...

[RaspK]

Όπως ήθελα να πω, υπάρχει πάντα το ζήτημα του τι ακριβώς ερμηνεύουμε ως πρωτότυπο... Εν γένει, είναι ακόμα ένα προβληματικό σημείο: ας πούμε, Οι Χρυσαλίδες δε φάνηκαν τόσο πρωτότυπες στο Month επειδή έχει ξαναδιαβάσει παρόμοια βιβλία που κυκλοφόρησαν μετ' άπ' αυτό.

 

Βλέπετε που έγκυται, εν μέρει, τ' όλο πρόβλημα; Είναι το ζήτημα του πότε και υπό ποιές συνθήκες δέχεσαι το ερέθισμα.

[Orpheus]

Γενικά πιστεύω πως η πρωτοτυπία ως αυτοσκοπός είναι μια αυτοκαταστροφική αυταπάτη. Είναι χείμαιρα και δε λυπάται κανέναν. Κανείς πρέπει να στοχεύει στο καλό, εύστοχο(!), ζωντανό, εκφραστικό πάνω απ'όλα γράψιμο, να βλέπει τι κάνουν άλλοι και να δανείζεται από όπου θέλει στοιχεία, [συνειδητά] αν θέλει [καθώς και ασυνείδητα]... Ζωντανή τέχνη, τέχνη για την τέχνη, όχι τέχνη για τα λεφτά, ούτε τέχνη για την πρωτοτυπία! I insist!

 

 

Οι Μούσες μαζί σας,

- και, τώρα που το λέω, εμπνευσμένη τέχνη! -

-Ορφέας

[Atrelegis]

Κοίτα, δεν είναι και τόσο τραγικά τα πράγματα, εκτός αν αφιερώσεις όλο τον χρόνο σου σε ιδέες. Αν ξαφνικά βρεθείς να ζεις σε ένα δικό σου σύμπαν γεμάτο με ιδέες που απλά ΥΠΑΡΧΟΥΝ και είναι τέτοιο το χάος τους ώστε δεν μπορείς καν να τις συμπτύξεις σε μια ιστορία, τότε σου αξίζει να το πάθεις.

Καμιά φορά ψάχνουμε τόσο πολύ για νέα φύλλα που ξεχνάμε το δάσος...

[Penance]

Προσωπικά το βλέπω λίγο αλλιώς το πράγμα. Κάποτε, κι εγώ είχα αυτό το "άγχος" της πρωτοτυπίας στα πράγματα, και μόλις έβλεπα πράγματα ξαναπαιγμένα, ξαναγραμμένα ή ξαναειπωμένα, αμέσως προβληματιζόμουν με το αν το έργο αυτό άξιζε ή όχι. Μετά από χρόνια, και έπειτα από πολλά αναγνώσματα και άλλου είδους πνευματικά έργα, έχω αλλάξει τελείως στάση στο ζήτημα. έπειτα απο μια γνωριμία με κάτι φοιτητές δραματολόγους, είδα μια τέτοια τάση για γενίκευση, και ένα άγχος για την ανεύρεση πηγών και επιρροών του εκάστοτε δημιουργού, που κάπου άρχισε να με ενοχλεί. Κι έτσι, το βλέπω πια από την ανάποδη. Διαβάζω, παρακολουθώ, ακούω ότι μου αρέσει, ακόμα κι αν είναι κάτι που κάποιος άλλος έχει πει προηγουμένως. Δεν με αφορά. Θα διαβάσω και το πρωτότυπο κείμενο, αλλά θα διαβάσω και την "φυλλάδα" της σειράς, με το ίδιο τρόπο που θα δω το The Bow ή το Dolls, αλλά θα δω και το Van Helsing. Θα πάρω από όλα αυτά ότι έχω να πάρω, και το καθένα θα του δώσω την ανάλογη αξία.

 

Αναλόγως βλέπω τα πράγματα και πάνω στο ζήτημα της συγγραφής. Υπάρχει κόσμος που έχει καταπληκτικές ιδέες, αλλά η χρήση της γλώσσας του είναι ανάλογη αυτής που έχει ένας απόφοιτος δημοτικού. Από την άλλη, υπάρχουν άνθρωποι που δεν είναι ιδιαίτερα πρωτότυποι, αλλά ξέρουν να αποδώσουν και να αναδείξουν την οποιαδήποτε μ@#&^%$ με τρόπο που γίνεται έργο τέχνης. Εκτιμώ και τους δυο εξίσου. Να φέρω ένα παράδειγμα, στον χώρο του κινηματογράφου: Kill Bill. Ιστορία: όσο κλισέ μπορεί να είναι. Δεν υπάρχει καν έννοια πρωτοτυπίας. Κινηματογράφηση: Ξαφνικά, η φτηνή ιστορία, έγινε πρωτότυπη. Το πράγμα άλλαξε τελείως. Φανταστείτε τώρα την ίδια ιστορία να την σκηνοθετούσε κάποιος με συμβατικό τρόπο. Θα έλεγε τίποτα? Όχι. Το ίδιο ισχύει και στα βιβλία. Μια σωστή αφήγηση, μπορεί να κάνει την οποιαδήποτε βαρετή και χιλιοειπωμένη ιστορία, έργο τέχνης. Ο λογοτέχνης έχει πολλά ζητήματα στα οποία πρέπει να εστιάζει... Είχα μια συζήτηση με τον Saulot τις προάλλες σχετικά με το ζήτημα του Harry Potter, και τις ομοιότητές του με τον Timothy Hunter. Ναι, οι χαρακτήρες μοιάζουν. Αλλά έχει καμία σχέση το ένα έργο με το άλλο?... Τα πράγματα έχουν τόσες πολλές παραμέτρους, που το να μπει κανείς στην διαδικασία της πρωτοτυπίας, χάνει το δάσος μπροστά στο δέντρο. Γιατί υπάρχουν τα βιβλία? Για να μας ψυχαγωγούν (με όλη την σημασία της λέξης). Το αν θα μας ψυχαγωγήσουν η όχι, έχει να κάνει με την πρωτοτυπία τους?...

[Vikar]

Na epitelouc mia kapwc sobarn 8esn, diaforetikn apo tn dikn mou*, sto 8ema auto:

 

Nikola Mpourio: [...]H μοναδικότητα είναι σημαντική.

 

Augoustivoc Zevakoc: Τι είναι όμως η μοναδικότητα; Είναι αυτό που πριν από τον μεταμοντερνισμό θα αποκαλούσαμε «πρωτοτυπία»;

 

N. Mpourio: Πρωτοτυπία σημαίνει κάτι "καινούργιο". Το να πει κανείς ότι ο καλλιτέχνης προσφέρει κάτι καινούργιο είναι μια αφελής μοντερνιστική αντίληψη. Υποδεικνύει την άγνοιά μας για το γεγονός, ας πούμε, ότι υπήρχαν μονοχρωματικοί πίνακες στην Ινδία του 17ου αιώνα. Τώρα το ξέρουμε αυτό, δεν είμαστε τόσο αφελείς, και το "καινούργιο" δεν αποτελεί πλέον αξία ή μάλλον αποτελεί μια πολύ ρηχή αξία. H μοναδικότητα, από την άλλη, είναι πιο περίπλοκη. Δεν αποκλείεται το ενδεχόμενο να περιέχει κάτι καινούργιο. Αλλά έχει να κάνει περισσότερο με μια αντίσταση σε αυτή την καθολική παγκόσμια κόλλα στην οποία έχουμε όλοι κολλήσει, μια αντίσταση στην εξομοίωση.

 

Το ΒΗΜΑ, 25/09/2005 , Σελ.: C05

Κωδικός άρθρου: B14574C051

ID: 272625

H suvevteu3n brisketai oloklnrn edw kai afora kuriwc sto baroc tnc morfnc evavti tou periexomevou.

 

H basikn evstasn fusika stic 8eseic tou Mpourio, stnrizetai stnv apwleia tnc istoriac, sto oti eivai dnladn e3wxrovec --- pou eivai toso afelec, oso kai to va isxurizesai oti eva kallitexvnma eivai apotelesma suvduastiknc epavw se suvola 'atomikwv' stoixeiwv (va lec oti n texvn eivai epistnmn dnladn...).

 

Av a3izei pavtwc se kati, kata tn gvwmn mou, eivai sto oti meta8etei e3upva to problnma, apo to ti snmaivei "prwtotupia" sto ti snmaivei "movadikotnta". Kai malista me mia diatupwsn epavastatikn, opou auto evvoeitai koivwvika.

 

______________________________________

* Tn dikn mou apoyn, gia opoiov evdiaferetai, tnv exw perigrayei sto 16o post, alla tnv exw 8i3ei kai allou: sto Φαντασία & Πραγματικότητα tou Rikochet kai sto Πέρι αρχέτυπων ο λόγος... tou Anergos Xaros. Akomn, sto Τα παιχνίδια ρόλων ως τέχνη; tou Μελδόκιου, n oln avtipara8esn egkeitai, pisteuw, stnv artnriosklnrwsn pou faivetai va evoxlei kai tov Mpourio, otav mila gia to poso snmavtiko eivai to meso prokeimevou va diatupwseic tnv idea: aptn mia evac sugxrovoc kallitexvnc va kuvnga "kaivourgiec ideec" kiaptnv alln va arveitai va peiramatistei me ta idia ta kallitexvika mesa.

[Orpheus]

Vikar, με μεγάλη μου χαρά σε καλωσορίζω πίσω στο forum [παρά τον υπερβάλλοντα στόμφο σου σ'αυτό το ποστ!]. Ελπίζω να μην εννοείς να αποχωρήσεις ξανά σύντομα(!).

 

Πάνο και Βάρδε, θα ήθελα πολύ να πάρω θέση στο debate σας αλλά αυτά τα quotes κάνουν τα post σας illegible. (άπταιστα ελληνικά!)

 

Vikar, Στην τελευταία σου φράση[-επεξήγηση], έχω να προσθέσω: Πιστεύω πως όταν κανείς τρελλαίνεται με την πρωτοτυπία συγχέει πλέον τις έννοιες του μέσου και της ιδέας - λέγοντας ας πούμε πως οι φυλές είναι ιδέα. Ενώ ιδέα είναι πιο πολύ το τι περνάει το κείμενο στο σύνολό του, ποιο είναι το νόημά του, και τα υπόλοιπα μπορούν να χαρακτηριστούν ως μέσα. Μια ιδέα απλώς, ακατέργαστη, είμαι και σχετικά αγουροξυπνημένος...

 

 

Οι Μούσες μαζί σας,

-Ορφέας

Edited October 12, 2005 by Orpheus

[Vikar]

Vikar, Στην τελευταία σου φράση[-επεξήγηση], έχω να προσθέσω: Πιστεύω πως όταν κανείς τρελλαίνεται με την πρωτοτυπία συγχέει πλέον τις έννοιες του μέσου και της ιδέας - λέγοντας ας πούμε πως οι φυλές είναι ιδέα. Ενώ ιδέα είναι πιο πολύ το τι περνάει το κείμενο στο σύνολό του, ποιο είναι το νόημά του, και τα υπόλοιπα μπορούν να χαρακτηριστούν ως μέσα. Μια ιδέα απλώς, ακατέργαστη, είμαι και σχετικά αγουροξυπνημένος...

Otav lec 'meso-idea' katalabaivw 'forma-periexomevo' (pec mou av diafwveic). Dev 3erw loipov ti sumbaivei otav kaveic trelaivetai me tnv prwtotupia, alla upo8etw pwc, mexric evoc ba8mou, eivai pavta efikto --av kai oxi pavta katallnlo-- va givetai mia diakrisn meta3u prwtotupiac tnc formac kai prwtotupiac tou periexomevou. Stnv prwtn periptwsn 8a eixame evav "kaivourgio tropo va milnsoume gia ta pragmata" kai stn deutern "kaivourgia pragmata gia ta opoia va milnsoume".

 

Se ka8e periptwsn, exw tnv ais8nsn oti kapoioc pou exei evtrufnsei stoixeiwdwc se eva xwro dev mporei va kurieutei apo tn mavia gia tnv prwtotupia. Atakec opwc "re malaka, ac kavoume mia mpavta pou dev 8a paizei sav kamia alln" (ataka pou mou eixe eipw8ei sta viata mou) faverwvouv iswc megalo pa8oc, alla kuriwc agvoia, istorikn kai tou parovtoc.

 

Snm.: Orfea, elpizw va katafera va kruyw tnv emfutn mou eparsn autn tn fora (ti va kavw re paidia, otav milaw gia pragmata ta opoia gvwrizw toso kalutera apo opoiovdnpote av8rwpo exei znsei h 8a znsei pote epi gnc, dev mporw, mou 3efeugei kamia fora... )

 

 

Para8etw kai to ar8ro-aformn giauto to post, to opoio ekleya apo edw:

Πρωτοτυπία και αντιγραφή

Σήμερα ζούμε στην εποχή της διάδρασης και της υβριδικότητας και όχι της μοναδικότητας

 

Δ. ΤΖΙΟΒΑΣ

 

Αν ανοίξουμε λεξικά της τέχνης ή της θεωρίας της λογοτεχνίας θα παρατηρήσουμε ότι δεν υπάρχει λήμμα για την έννοια της πρωτοτυπίας. Και όμως η έννοια είναι σχετικά πρόσφατη όπως και αυτή της πνευματικής ιδιοκτησίας. Μας το θυμίζει άλλωστε και ο Σταύρος Κρητιώτης στο πρόσφατο μυθιστόρημά του Το Μηνολόγιο ενός απόντος (εκδόσεις Πόλις 2005): «H πνευματική ιδιοκτησία είναι ούτως ή άλλως έννοια σύγχρονη. Τον καιρό του Μολιέρου ο "δανεισμός" εθεωρείτο απολύτως φυσιολογικός, ενώ σήμερα έχουμε φτάσει στο άλλο άκρο. Συχνά βιβλία γράφονται με τρόπο αρκετά γενικό ώστε να αρέσουν σε όλους με αποτέλεσμα να μοιάζουν μεταξύ τους, και να δημιουργούνται κατόπιν κατηγορίες λογοκλοπής, όπου ψάχνει κανείς απεγνωσμένα να δει ποιος αντέγραψε ποιον».

 

Αν σε προηγούμενες εποχές η τέχνη βασιζόταν στην επανάληψη, η οποία στην περίπτωση της προφορικής ποίησης διευκόλυνε την απομνημόνευση αλλά και τη συλλογική απόλαυση, από την εποχή του Ρομαντισμού φαίνεται να κυριαρχεί η μοναδικότητα, η αυθεντικότητα και η πρωτοτυπία της ατομικής έκφρασης. Η έννοια μάλιστα της πρωτοτυπίας φαίνεται να έχει σχέση με την ιδιοκτησία, γιατί η ιδέα της πνευματικής ιδιοκτησίας εμφανίζεται, σύμφωνα με τον Φουκό, στα τέλη του 18ου και στις αρχές του 19ου αιώνα, την ίδια δηλαδή εποχή με την έννοια της πρωτοτυπίας. Ηταν όμως έκτοτε η έννοια της πρωτοτυπίας αδιαφιλονίκητη;

 

Αν οι πεζογράφοι θεωρούνται πιο επιρρεπείς σε αυτόν τον δανεισμό δεν σημαίνει ότι οι ποιητές είναι ανεπιφύλακτοι υποστηρικτές της κειμενικής αγνότητας. Ο Παλαμάς, για παράδειγμα, γράφει στον πρόλογο του Δωδεκάλογου του Γύφτου: «Για τον τεχνίτη και το δάνεισμα είν' έν' από τα όργανα της πρωτοτυπίας του. Από την ώρα που θα μπορούσε κριτής να μου πη πως το ποίημά μου είναι κάτι πρωτάκουστο που δε θυμίζει τίποτε παρόμοιο, θα υποψιαζόμουν ή πως δεν αξίζω εγώ ή πως δεν αξίζει ο κριτής μου». Αλλά και ο Σεφέρης έλεγε ότι «δεν υπάρχει παρθενογένεση στην τέχνη» ή ότι «είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας».

 

Στον 19ο αιώνα κάποιοι συγγραφείς δεν δίσταζαν να ομολογήσουν τα δάνειά τους, όπως ο Γρηγόριος Παλαιολόγος μιλώντας για τον Πολυπαθή του: «Τινές εκ των χαρακτήρων της μυθιστορίας μου ευρίσκονται ίσως και εις άλλα ξένα συγγράμματα. Αλλος αντ' εμού ήθελεν ίσως ειπεί, ότι των αγχινόων αι ιδέαι συναπαντώνται, ή ότι δεν είναι σφάλμα του εάν άλλοι τον επρόλαβαν· αλλ' εγώ γινώσκω εμαυτόν, εάν δεν έχω άλλο προτέρημα δια να σας αποδείξω δε προς τούτοις ότι είμαι και ειλικρινής, ομολογώ ότι εδανείσθην τινάς ιδέας από αρχαιοτέρους ηθογράφους· αλλ' ουδένα αντέγραψα». Αλλά και ο Εμμανουήλ Ροΐδης δεν διεκδικεί την πρωτοτυπία όταν γράφει: «Εκάστη εν τη "Παπίσση Ιωάννα" φράσις, πάσα σχεδόν λέξις, στηρίζεται επί τη μαρτυρία συγχρόνου συγγραφέως». Το ίδιο και ο Στέφανος Κουμανούδης σε επισημείωση στην πρώτη έκδοση του Στράτη Καλοπίχειρου (1851), αφού αναφερθεί στις οφειλές στον Βύρωνα, στον Σαίξπηρ και σε "δημοτικά τινα διηγημάτια", πρόθυμα δηλώνει ότι «και άλλο δε τι αν καταδειχθή εις ημάς ως ξένον, προθύμως και χωρίς διαμάχης το δεχόμεθα και υπεύθυνοι γινόμεθα δια τον τρόπον της μετοχετεύσεως». Αν σε όλα αυτά προστεθεί και το γεγονός ότι ο Παπαδιαμάντης δήλωνε αντιγραφέας κάποιων διηγημάτων του βάζοντας σε παρένθεση στο τέλος τους τη φράση (διά την αντιγραφήν), προσπαθώντας έτσι να ακυρώσει κάπως τον αυτοβιογραφικό τους χαρακτήρα, συνειδητοποιούμε ότι ο ελληνικός 19ος αιώνας δεν είχε ιδιαίτερες εμμονές με την πρωτοτυπία.

 

Από την άλλη πλευρά περισσότεροι του ενός διεκδικούν την πρωτοτυπία της εισαγωγής του μυθιστορήματος ως νέου είδους στην Ελλάδα ή χαρακτηρίζουν αφηγηματικά τους κείμενα ως "συγγράμματα πρωτοφανή". Δεν λείπουν μάλιστα και οι πεζογράφοι που προειδοποιούν ήδη από το πρώτο μισό του 19ου αιώνα ότι θα καταδιώξουν νομικά όσους δεν σέβονται τα πνευματικά τους δικαιώματα και κυκλοφορούν αντίτυπα δίχως την ιδιόχειρη υπογραφή του συγγραφέα. Ας σημειωθεί ότι οι πρώτες διατάξεις για την προστασία των πνευματικών δικαιωμάτων στην Ελλάδα εισάγονται με άρθρα του Ποινικού Νόμου του 1835 ενώ οι κλεψίτυπες εκδόσεις εκείνη την εποχή φαίνεται να είναι αρκετές. Ο 19ος αιώνας εκπέμπει αντιφατικά μηνύματα. Αφενός οι συγγραφείς δεν διστάζουν να ομολογήσουν δάνεια και οφειλές σε άλλους, νομιμοποιώντας έτσι έμμεσα την πρακτική της αντιγραφής, και αφετέρου διεκδικούν την πρωτοτυπία και την πνευματική τους ιδιοκτησία.

 

Τα ίδια όμως αντιφατικά μηνύματα παρατηρούμε και σήμερα, ενώ συγγραφείς και κριτικοί μιλούν για διακειμενικές σχέσεις, ποιητικές του παραθέματος, επανεμφάνιση των κεντρώνων ή μυθιστορήματα κουρελούδες, αρκετά αγγλόφωνα πανεπιστήμια προσπαθούν να επινοήσουν μεθόδους, χρησιμοποιώντας ακόμη και υπολογιστές, για να ανιχνεύσουν όσους φοιτητές υποπίπτουν στο παράπτωμα της λογοκλοπής, ενώ πολλοί συγγραφείς καταφεύγουν στα δικαστήρια για να κατοχυρώσουν τη μοναδικότητα του έργου τους.

 

Παρά την έμφαση στην έννοια της πνευματικής ιδιοκτησίας ζούμε σήμερα στην εποχή της διάδρασης και της υβριδικότητας και όχι της μοναδικότητας ή της καθαρότητας, με το πρόθεμα "δια" να την εκφράζει μέσω των λέξεων που ήρθαν στο προσκήνιο τις τελευταίες δεκαετίες: διαπολιτισμικότητα, διακειμενικότητα και διεπιστημονικότητα. Υπάρχει πια η επίγνωση ότι όλα βρίσκονται σε διαρκή αλληλεξάρτηση και διάλογο και τίποτε δεν είναι αυθύπαρκτο, μοναδικό, μεμονωμένο και πρωτότυπο. Η επίδραση ως έννοια προϋπέθετε ιεραρχικές και μονοδρομικές σχέσεις, ενώ σήμερα είναι οι αμφίδρομες σχέσεις που δίνουν τον τόνο. Μήπως όμως μέσω της διακειμενικότητας ως παιχνιδιού ή σταυρόλεξου επιστρέφουμε και σε μια αντίληψη της λογοτεχνίας ως κρυπτογραφήματος;

 

Ο κ. Δημήτρης Τζιόβας είναι καθηγητής Νεοελληνικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Birmingham στην Αγγλία.

 

 

Το ΒΗΜΑ, 05/02/2006 , Σελ.: B57

Κωδικός άρθρου: B14682B572

ID: 275364

[Orpheus]

Θέλοντας να επιστρέψω σ'αυτό το θέμα, ανακεφαλαιώνω την αίσθηση που έχω για τα πράγματα και τη γνώμη μου γι'αυτήν:

 

Η πρωτοτυπία είναι ένα θέμα που έχει βασανίσει πολύ την εποχή μας, έχει σχεδόν μαστίσει τις τέχνες, κυρίως τέχνες όπως η μουσική ή η ζωγραφική, που στερούνται της άμεσης βοήθειας που παρέχει στη λογοτεχνία και την ποίηση η αδιάκοπη εξέλιξη της γλώσσας. Παρ'όλ'αυτά, είναι ένα θέμα που απασχολεί πολύ όλους τους δημιουργούς, και παίζει σημαντικό ρόλο σε κάθε συζήτηση των μελών του SFF που έχω παρακολουθήσει που διαπραγματευόταν την αξία του έργου ενός συγγραφέα. Μία παράγραφος που εκφράζει λίγο-πολύ και τη δική μου άποψη επί του θέματος:

 

"Για να γίνει κανείς πραγματικά πρωτότυπος, πρέπει ή να είναι ασύλληπτα τυχερός, ή, βασικά, να γνωρίσει τόση τέχνη, που αναπόφευκτα όλες οι πρωτότυπες του ιδέες θα επηρρεαστούν από τις ιδέες των καλλιτεχνών που γνωρίζει και να μείνει τελικά χωρίς κάποια ουσιαστική πρωτοτυπία. Μόνο η τύχη, τέτοιος αμφίβολος εγγυητής, μπορεί να εγγυηθεί για την πρωτοτυπία του δημιουργού. Έτσι, η πρωτοτυπία στης μέρες μας μειώνεται [επιτέλους;] σε ένα ευχάριστο μα τυχαίο σποραδικό φαινόμενο μικρής καλλιτεχνικής αξίας."

 

Τι πιστεύετε; Έχει νόημα τελικά η πρωτοτυπία ως αυτοσκοπός; Ή ως σκοπός; Ή ως μέσον για την επίτευξη κάποιου σκοπού; Έχει αξία, και γιατί; [Όπως λέει κι ο Άρχων των Γάτων:] Συζητήστε.

 

 

Κι οι Μούσες μαζί σας,

-Ορφέας

[Howard Crease]

Πιστεύω πως το μόνο που μπορεί να κάνει κανείς για να είναι πρωτότυπος, είναι να κάνει πάντα το πρώτο πράγμα που του έρχεται στο κεφάλι.

Δηλαδής: Κατ' αρχήν, να δείξει εμπιστοσύνη στην έμπνευση της στιγμής. Να επενδύσει πάνω της και να μην αμφιβάλλει. Να γράψει και να γράψει και να γράψει λίγο ακόμα, μέχρι το σημείο που θα κολλήσει. Με το που κολλήσει, να σταματήσει. Να δώσει στον εαυτό του λίγο χρόνο (όχι πάνω από διήμερο, γιατί η ιστορία αρχίζει να φθείρεται) και ύστερα να ξανακάτσει μπροστά από τον υπολογιστή. Να διαβάσει μέχρι το σημείο που είχε φτάσει, και να συνεχίσει με το πρώτο πράγμα που θα σκεφτεί. Αν κάτσει για να αναλύσει το πρόβλημά του, το υποσυνείδητο θα δανειστεί ιδέες και λύσεις από άλλα πράγματα που έχει διαβάσει ο εν λόγω "κανείς" και το όλο εγχείρημα θα γίνει λιγότερο πρωτότυπο.

Βέβαια, μιλάμε για τεράστιο ρίσκο. Η πρωτοτυπία δεν ταυτίζεται με την επιτυχία, αυτό είναι σίγουρο και πολλάκις αποδεδειγμένο.

[elpeni]

Θεωρω την εμπνευση και οχι τη τυχη να εγγυαται την πρωτοτυπια. Φυσικα μιλω για εμπνευση και οχι για ανακυκλωση ιδεων, εμπνευση καθαρη-ατοφια στο μυαλο και εν συνεχεια στο χαρτι. Σαν ενα κομματι του ατομου που θελει και προσπαθει να γνωριστει και με αλλους, ασχετως αν κατανοηθει η αναγνωρισθει, αυτα δεν εχουν σημασια. Θα ηθελα να σημειωσω εδω, χωρις φυσικα να γνωριζω καλα αυτον το χωρο, σαν αναγνωστρια και μονο, πως το μεγαλυτερο λαθος που διακρινω σε καποια κειμενα, ειναι ο επιτιδευμενος τροπος γραφης, ολα στη σειρα, συγκ/νο πρωτοκολλο που ακολουθειται ως προς τη γραφη ακομη και ως προς τη θεματολογια του κειμενου πιστευω πως αυτο δεν βοηθα στο να ξεχωρισει η πρωτοτυπια-στο να γινει ενα γραπτο ξεχωριστο-ιδιαιτερο στο να χαρακτηριστει ο συγγραφεας για το στυλ του, ισως στην τελικη αυτο να θεωρειται και μαεστρια (λ.χ Douglas Noel Adams).

[jjohn]

http://tvtropes.org/

(Δεν είναι μόνο για τηλεόραση ,έχει και για βιβλία ταινίες κτλπ)

το εν λόγω site έχει παραδείγματα για διάφορες κατηγορίες(π.χ αθανασία/αμνησία και άλλα)

και μπορείτε να δείτε εάν κάτι που σκεφτήκατε εσείς έχει ξαναχρησιμοποιηθεί πουθενά αλλού

δεν λέω ότι θα είναι standar εκεί πέρα αλλά εμένα π.χ με έχει βοηθήσει δύο τρεις φορές

και είπα να το ποσταρω μπας και χρησιμεύσει και σε κάποιον άλλον

 

p.s εννοείται ότι πέφτει το spoiler του κερατά

Edited September 11, 2011 by joidv

[Nihilio]

http://tvtropes.org/

(Δεν είναι μόνο για τηλεόραση ,έχει και για βιβλία ταινίες κτλπ)

το εν λόγω site έχει παραδείγματα για διάφορες κατηγορίες(π.χ αθανασία/αμνησία και άλλα)

και μπορείτε να δείτε εάν κάτι που σκεφτήκατε εσείς έχει ξαναχρησιμοποιηθεί πουθενά αλλού

δεν λέω ότι θα είναι standar εκεί πέρα αλλά εμένα π.χ με έχει βοηθήσει δύο τρεις φορές

και είπα να το ποσταρω μπας και χρησιμεύσει και σε κάποιον άλλον

 

p.s εννοείται ότι πέφτει το spoiler του κερατά

εξαιρετικό site.

Θέλω κάποια στιγμή να ανοίξω τόπικ περί συγγραφής εμπνευσμένος από κάποια από τα λήμματά του.

[TheTregorian]

http://tvtropes.org/

(Δεν είναι μόνο για τηλεόραση ,έχει και για βιβλία ταινίες κτλπ)

το εν λόγω site έχει παραδείγματα για διάφορες κατηγορίες(π.χ αθανασία/αμνησία και άλλα)

και μπορείτε να δείτε εάν κάτι που σκεφτήκατε εσείς έχει ξαναχρησιμοποιηθεί πουθενά αλλού

δεν λέω ότι θα είναι standar εκεί πέρα αλλά εμένα π.χ με έχει βοηθήσει δύο τρεις φορές

και είπα να το ποσταρω μπας και χρησιμεύσει και σε κάποιον άλλον

 

p.s εννοείται ότι πέφτει το spoiler του κερατά

εξαιρετικό site.

Θέλω κάποια στιγμή να ανοίξω τόπικ περί συγγραφής εμπνευσμένος από κάποια από τα λήμματά του.

 

Πραγματικά πολύ χρήσιμο site! Βέβαια είναι λίγο απογοητευτικό γιατί ό,τι σκέφτεσαι και το ψάξεις εκεί, μοιάζει να 'χει ξαναχρησιμοποιηθεί μερικές δεκάδες φορές!! Τελικά η πρωτοτυπία είναι αντικείμενο τεράστιας κουβέντας, χρόνια θα μπορούσαμε να την κάνουμε... Το σίγουρο και κλασσικό: Δεν υπάρχει παρθενογένεση! Το επιθυμητό: Κάνε ό,τι μπορείς για να θυμούνται ΕΣΕΝΑ απ' το περιεχόμενο αυτών που γράφεις κι όχι μερικούς δεκάδες μαζί με σένα. Μάλλον αυτό είναι το goal της πρωτοτυπίας!

[odesseo]

Βέβαια είναι λίγο απογοητευτικό γιατί ό,τι σκέφτεσαι και το ψάξεις εκεί, μοιάζει να 'χει ξαναχρησιμοποιηθεί μερικές δεκάδες φορές!!

 

Νομίζω είναι απογοητευτικό κάθε φορά που ανακαλύπτεις ότι ο κόσμος υπήρχε και πριν από σένα. Αλλά το πιο απογοητευτικό είναι όταν συνειδητοποιείς ότι θα υπάρχει και μετά από σένα - και μάλιστα χωρίς να ξέρει καν ότι υπήρξες ποτέ.

[Domenico]

Προσωπικά πιστεύω ότι η πρωτοτυπία δεν έγκειται σε αυτό που γράφουμε. Π.χ όλοι εδώ μέσα δεν γράφουμε πολύ συχνά για μάγους ή διαστημόπλοια ή κάποιο φόνο;Που είναι η πρωτοτυπία του ενός σε σχέση με το άλλο;

 

 

Νομίζω η απάντηση κρύβεται στον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιούμε μια πληροφορία. Αν διαβάσεις 100 βιβλία του ίδιου είδους κάποια θα ξεχωρίσουν. Μπορεί σχεδόν όλα να μεταχειρίζονται τα ίδια στοιχεία, αλλά αυτό που κάνει κάποια καλύτερα από τα άλλα, είναι ο τρόπος με τον οποίο ο συγγραφέας έχει συνδυάσει τα στοιχεία αυτά.

Edited September 12, 2011 by GaiusJuliusCaesarAugustus

[odesseo]

Νομίζω η απάντηση κρύβεται στον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιούμε μια πληροφορία.

 

Έχεις δίκιο, Καίσαρα. Ακόμη κι ο τρόπος που ζει ο καθένας μας τον κάνει να ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους. Περιθώρια πρωτοτυπίας υπάρχουν παντού, αρκεί να μπορείς να σκέφτεσαι out-of-the-box.

Edited September 11, 2011 by odesseo