Set the controls for the heart of the sun

[northerain]

Set The Controls For The Heart Of The Sun

 

‘’Κοιτά τους’’ είπε ο Αλέξανδρος κτυπώντας με το δάχτυλό του μία από τις οθόνες μπροστά του.’’ Μοιάζουν με ζαλισμένα κοτόπουλα, και υποτίθεται πως είναι το μέλλον της ανθρωπότητας?’’

‘’Δεν έχουν επιλογή’’, απάντησε ο Δαβίδ ρίχνοντας μια ματιά στην οθόνη που έδειχνε ο Αλέξανδρος. Έδειχνε μερικούς πολίτες συγκεντρωμένος στο κεντρικό θάλαμο του διαστημόπλοιου.’’ Είναι οι τελευταίοι.’’ Συνεχίζει, βάζοντας κουρασμένα τα χέρια του στο πρόσωπο του.

Έχουν περάσει μερικοί μήνες από την ολοκληρωτική καταστροφή της γης. Τίποτα φαντασμαγορικό, απλά το επίπεδο της μόλυνσης έφτασε

σε τέτοιο επίπεδο που η διαβίωση δεν ήταν δυνατή για το ανθρώπινο είδος.

Η οποιοδήποτε άλλο είδος ζωής, εκτός αν αναπνέει διοξείδιο του άνθρακα και τρέφεται με απόβλητα πάσης φύσεως, ραδιενέργεια και ουράνιο.

Το καλύτερο που μπόρεσαν να κάνουν οι σοφοί του πλανήτη, μετά από τόσα χρόνια συγκεντρωμένης γνώσης και εξέλιξης της τεχνολογίας, ήταν ένα μικρό διαστημόπλοιο, με το οποίο θα μπορούσαν να σώσουν μια χούφτα ανθρώπους, οι οποίοι ηταν τέλειοι από γενετικής άποψης και απόλυτα υγιείς. Τουλάχιστον τις τελευταίες ώρες της ανθρωπότητας δεν δείξαμε πάλι τον εγωισμό μας με το να επιβιβαστούν στο διαστημόπλοιο ξαδέρφες και θείες των υπεύθυνων για την διαλογή. Κάτι είναι κι αυτό. Όπως και να χει, οι λιγοστοί διαλεγμένοι επιζώντες ήταν τώρα συγκεντρωμένοι στον μεγαλύτερο θάλαμο του υπερσύγχρονου, τελευταίας τεχνολογίας αστρόπλοιου, του ‘’Εδέμ’’. Ακόμα και στο τέλος της, η ανθρωπότητα δεν μπόρεσε να αντισταθεί στο πανάρχαιο κλισέ. Τέλος πάντων, οι δυο τους είναι (ήταν) οι καλύτεροι πιλότοι του σμήνους, και από τους λίγους χωρίς οικογένεια.

Οι υπόλοιποι πιλότοι τους κοιτούσαν με ζήλια και τους αποκαλούσαν ‘’τυχερούς μπάσταρδους’’. Οι δύο τους όμως δεν ένιωθαν στο ελάχιστο τυχεροί. Ήξεραν πολύ καλά, πως οι πιθανότητες για να επιζήσουν ήταν ελάχιστες. Βλέπεις, δεν είχαν που να προσγειώσουν το καταραμένο υπερσύγχρονο διαστημόπλοιο τους, μιας και δεν είχε ακόμη ανακαλυφτεί πλανήτης κατάλληλος για εποικισμό. Βέβαια το υπερσύγχρονο διαστημόπλοιο τους θα τους πήγαινε πολύ μακριά, εκεί που οι επιστήμονες δεν είχαν καταφέρει να ψάξουν ακόμα αλλά οι πιθανότητες ήταν ελάχιστες όπως και να χει.

Λίγες μέρες πριν οι πολίτες είχαν εκτελέσει μια ανταρσία μικρής κλίμακας, στην προσπάθειά τους να πείσουν το προσωπικό να τους πάει πάλι πίσω στη γη, ώστε να σιγουρευτούν πως είναι νεκρή. Αναγκάστηκαν να διατάξουν τους στρατιώτες να τους φερθούν λίγο άσχημα ώστε να μην υπάρξει πρόβλημα ξανά στο μέλλον, αν και δεν χρειάστηκε να ασκηθεί παρά ελάχιστη βία. Τώρα, ακόμα διαμαρτυρόμενοι για την άσκημη αντιμετώπιση τους από τους φρουρούς, καθόταν και τριγυρνούσαν άσκοπα στο πλοίο. Όσο και να προσπαθούσαν, οι δυο πιλότοι δεν μπορούσαν να πειστούν πως αυτή η ομάδα άχρηστων κυριολεκτικά ανθρώπων θα μπορούσε να αποτελέσει ‘’το μέλλοντα πυρήνα της πρώτης ανθρώπινης κοινωνίας'' μετά την καταστροφή της γης, όπως τους είχαν αποκαλέσει στις ειδήσεις.

 

''Κοίτα να δεις, μπορεί εμείς να τους βλέπουμε λίγο νωθρούς τώρα , αλλά ίσως να σταθούν αντάξιοι των προσδοκιών όταν βρεθούν αντιμέτωποι με τα δύσκολα.''

‘’Ναι σίγουρα. ΧΑ! Λυπάμαι, αλλά δεν το βλέπω να γίνεται. Όπως και να χει, το θέμα δεν είναι αν θα μπορέσουμε να επιζήσουμε σαν είδος, αλλά αν το αξίζουμε. Ήδη καταστρέψαμε έναν πλανήτη. Είναι σωστό να καταστρέψουμε και άλλους?’’

‘’Μα, δεν είναι θέμα σωστού και λάθους, είναι απλά θέμα επιβίωσης. Δεν υπάρχει σωστό και λάθος.''

‘’Κοίτα, δεν το εννοούσα έτσι, άλλωστε με ξέρεις, δεν ενδιαφέρομαι στο ελάχιστο για το τι είναι λάθος και το τι είναι σωστό σύμφωνα με κάποιους. Απλά, αναρωτιέμαι αν αξίζει τον κόπο. Τι άξιζε στον κόσμο μας για να αξίζει να διασωθεί? Και μην μου πεις για την γνώση, είτε επιστημονική είτε φιλοσοφική, ούτε για επιτεύγματα. Αυτά είναι για τους καραγκιόζηδες. Για άτομα σαν εμάς, τι αξίζει? Για άτομα που αναγκάστηκαν να διαλύσουν τα όνειρά τους και να σκύψουν το κεφάλι μπροστά σε μια κοινωνία ανήμπορη να αντιμετωπίσει ή να δεχτεί την διαφορετικότητα. Μας έδωσαν μία βαριά, και μας διέταξαν να διαλύσουμε την ψυχή μας κομμάτι-κομμάτι για το καλό μας.’’

Είχε σηκωθεί όρθιος και βημάτιζε γύρω-γύρω στο μικρό χώρο του πιλοτηρίου.

‘’Κοίτα, δεν χρειάζεται να εξάπτεσαι. Ηρέμησε.’’

‘’Σκατά που θα ηρεμήσω! Φοβάσαι μην πάθω εγκεφαλικό?’’ Γέλασε σ' αυτό. Ένα μικρό χαμόγελο συνδυασμένο με έναν περίεργο ήχο που θύμιζε κάτι από γέλιο.

‘’Είναι ένα μάτσο ηλίθιοι, που ποτέ δεν έχουν ζήσει πραγματικά την ζωή τους, γιατί ήταν πολύ απασχολημένοι με το να υπηρετούν με χαρά μια κοινωνία που τους έλεγε πως να ζήσουν. Και την ευγνωμονούσαν γι’ αυτό. Την ευγνωμονούσαν γι αυτο που ήταν, μια κοινωνία που εκθείαζε την χρυσή μετριότητα, που φρόντιζε να απομονώνει οτιδήποτε διαφορετικό. Είναι δύσκολο να είσαι διαφορετικός, να έχεις προσωπικότητα, να σκέφτεσαι μόνος σου.Τόσο δύσκολο που διάλεξαν να της χαρίσουν αυτή την ελευθερία, αρκεί αυτή να τους εξηγούσε πως ακριβώς θα σπαταλούσαν την ζωή τους χωρις να νιώθουν ενοχές για την δειλία και τη υποταγή τους αυτή.

‘’Δεν μπορείς να τους κατηγορήσεις, είναι επιλογή τους όπως είπες και ο ίδιος. Σωστή ή όχι, είναι επιλογή τους.Τα εχουμε ξαναπει αυτα...Αν ο κοσμος θελει να πετάξει τη ζωή του υπηρετώντας άλλους, δεν μπορείς εσύ να τους αλλάξεις.’’

''Μεχρι τωρα.''Γέλασε.''Μεχρι τωρα φιλε μου, γιατι αυτη την στιγμη κρατώ στα χέρια μου τους εναπομείνοντες πολίτες της Αυτοκρατορίας.Δεν νομίζω να με κατηγορήσει κανείς αν αποφασίσω οτι δεν αξίζει να τους αφήσω να συνεχίσουν την μίζερη ζωή τους;''

''Ναι, αλλα εσυ ποιος νομίζεις οτι είσαι εσυ για να κρινεις αν αξίζουν η όχι να ζήσουν;Εισαι ανώτερος;Δεν νομιζω.Απ' οσο ξέρω κι εσυ εισαι ενας ακόμη μπάσταρδος σαν όλους τους αλλους.''

''Μα...''άρχισε, σηκώνοντας διστακτικα τα χέρια του, σαν η ερώτησή του να τον έιχε πιάσει απροετοίμαστο.Όμως ενα σατανικο χαμόγελο απλώθηκε στα χείλη του, και άπλωσε τα χέρια του λέγοντας:''Ειμαι ο πιλότος αυτου του αεροσκάφους!Ετσι που τα σκατώσανε, ένας ''ανοητος΄΄ σαν εμενα κρατα στα χέρια του την τύχη της ανθρωπότητας.Δεν ειναι γελοίο?''

''Μα γιατί τόση απαισιοδοξία για το ανθρώπινο είδος?Νόμιζα πως τουλάχιστον τις γυναίκες τις θαύμαζες.''

''Όχι αρκετά για να αλλάξω γνώμη για όλους τους.''

''Κι όμως, υπήρξε μία που σε έκανε να αλλάξεις άποψη για τον κόσμο.Εκείνη...πως την έλεγαν?Σάξονυ?Μα τι περίεργο όνομα...''

Στο άκουσμα του ονόματος, ο Αλέξανδρος τινάχτηκε, έκανε μια γκριμάτσα και γύρισε γρήγορα την πλάτη του στον Δαβίδ.

''Δεν έπρεπε να μιλήσεις γι αυτήν.Ξέρεις πως είναι κάτι που έθαψα καιρό πρίν.''

''Απλά φροντίζω να δείς το θέμα απ όλες τις πλευρές πρίν αποφασίσεις...''

''Τότε λυπάμαι, αλλά μόλις καταδίκασες το ανθρώπινο είδος.Βλέπεις, ότι και να χε συμβεί, ίσως να με έκανες να σκεφτώ ξανά την απόφασή μου, αλλά δυστηχώς, ατύχησες.Και αυτή ήταν άλλο ένα παράδειγμα του πώς λειτουργεί ο κόσμος.Διάλεξε να ζήσει όπως όλοι οι Πολίτες...ίσως να μην είχε την θέληση να διαφέρει.Ποιός είμαι εγώ να την κρίνω?Άλλωστε και 'γω που βρίσκομαι?Μαζί με το κοπάδι.''

Σ' αυτο, μείναν και οι δυο αμίλητοι, να κοιτούν τις οθόνες του πίνακα πλοήγησης.Ο ένας, το απέραντο διάστημα που απλωνόταν μπροστά τους, ο άλλος τους πολίτες που τριγυρνουσαν εδω κι εκει.

 

Ο Δαβιδ και ο Αλεξανδρος, παλιοί φίλοι, είχαν συχνά παρόμοιες συζητήσεις, με τον πρώτο να κρατα την καθαρα αντικειμενική στάση , και τον δευτερο να ουρλιαζει και να οδύρεται στην παθητικη οπως πίστευε στάση του.Σπανια υπήρχε νικητής σ αυτες τις σποραδικες λογομαχίες, μιας και οι δυο τελικα βαριοταν να αντικρουει ο ενας τον αλλο, αν βεβαια δεν κατέληγαν να τελειώσουν την συζήτηση με τον εναν να υποστηριζει την αποψη που υποστήριζε ο άλλος.

Ποτε ομως μεχρι τωρα δεν φαινοταν η απαντηση να εχει τοση βαρύτητα όσο τώρα.Μεχρι τώρα, ηταν απλα δυο υπάλληλοι που συζητουσαν για τον τροπο που λειτουργει η κοινωνία.Τωρα όμως, η τελικη τους ετυμηγορια θα ηταν αυτη που θα έδινε μια ακόμη ευκαιρία στον ανθρωπο, η θα τον εξαφάνιζε μια για πάντα απο το συμπαν.

 

''Εντάξει.Ας είμαστε δίκαιοι με το ανθρώπινο είδος.Ας πάιξουμε την τύχη του σε ένα παιχνίδι.''είπε ο Αλέξανδρος.

''Τι παιχνιδι?Και ποιοι θα πάιξουν?''Ο Δαβίδ τον κοιταξε ερευνητικα.

''Μα, εγώ κι εσύ.Αν κερδίσω εγω, θα πεθάνουν.Αν κερδίσεις εσύ, θα τους δώσουμε την δεύτερη ευκαιρία τους.''

''Και ποιος σου είπε οτι θέλω να αναλάβω αυτή την ευθύνη?Ακόμα περισσότερο, ποιος σου είπε πως θέλω να πάρω το μέρος τους?''

''Ω μα μην γινεσαι σπαστικός.Πάντα τους υπερασπίζεσαι.Μια ακομη φορά δεν θα βλάψει.''

''Διαφωνω.Δεν τους υπερασπίζομαι, απλα αντιτίθομαι στις απόψεις σου.Τέλος πάντων. Τι παιχνίδι θα παίξουμε?''

''Λέω να πάιξουμε χαρτια.''

''Μα εγω δεν ξέρω να παίζω χαρτιά.''

''Το ξέρω.Και λοιπόν?'

 

''Μα καλά σου φαίνεται δίκαιο αυτό?''Τον ρώτησε ο Δαβίδ.Του ήταν δύσκολο να πιστέψει αυτό που συζητούσαν να κάνουν.Ο Αλέξανδρος φαίνοταν να το διασκεδάζει.Κι όμως, κανείς απ τους δυο δεν αστειευόταν.Ποτέ ο κόσμος δεν σημαινε κάτι γι αυτούς.Ήταν φυσικό να μην σημαίνει κάτι και τωρα.

''Είναι όσο δίκαιο ήταν για μας.Όσο δίκαιο ήταν για μένα να ζήσω σε έναν τέτοιο κόσμο, σ ενα κόσμο φτιαγμένο για να με ελέγχει, να φροντίζει να μείνω στη χρυσή μετριότητα. Πάντα μόνος.Ακόμα και εδω, μαζί σου, είμαι πάλι μόνος.Γιατί ποτέ κανείς δεν με κατάλαβε.Ποτέ δεν θα με καταλάβει.Κανείς δεν κατάλαβε ποτέ κανέναν, πραγματικά.Νομίζεις πως με ξέρεις?Πως μπορείς να καταλαβεις τι συμβαίνει μες το κεφάλι μου?Μη με κάνεις να γελάσω.''

''Ωραίο λογύδριο.'' είπε ο Δαβίδ απλά, ανασηκωνοντας τα φρύδια του.

''Aντε γαμήσου.''

Γέλασαν.

 

 

Είχαν επανατοποθετηθεί στις θέσεις τους, μόνο που τώρα είχαν απλώσει τα πόδια τους πάνω στο πίνακα πλοήγησης, και απολάμβαναν ένα απο τα τσιγάρα που είχαν καταφέρει να πάρουν μαζί τους κρυφά.Το φορητό Mp3 του Αλέξανδρου έπαιζε ένα κομμάτι των Pink Floyd στη διαπασών.Η μουσικη είχε ανασταστώσει το υπόλοιπο πλήρωμα και πάνω απ όλα τους πολίτες, οι οποίοι είχαν αρχίσει να διαμαρτυρονται για την ''παραφωνία''.

''Κοτόπουλα η όχι, τώρα φαίνεται να ξύπνησαν Αλέξανδρε.''

''Μπα!Δέν ξύπνησαν ακόμα, αλλα θα ξυπνήσουν.Μην ανυσηχέις.''

''Πως θα το κάνουμε?Θα τους ενημερώσουμε για το τι πρόκειται να κάνουμε ή θα τους το κάνουμε έκπληξη?''

΄΄Μια ζωή μέσα στην άγνοια...Λίγες ώρες ακόμα δεν θα πειράξει τίποτα.Όσο για το τι θα κάνουμε, μα...απλά θα κάνουμε ότι λέει το τραγούδι.''

΄΄Μα αφού είναι instrumental!''

''Ο τίτλος τέλος πάντων''

''Ποιο είναι αυτό, ποτε δεν θυμάμαι τους τίτλους.''

΄΄Set the controls for the heart of the sun.''

''Σε βρίσκω ανατριχιαστικά σατανικό...''

''Αγαπητέ μου, και 'γω το ίδιο.Και 'γω το ίδιο.''

[Bardoulas©]

Φανερά σημάδια απισιοδοξίας μιας ιστορίας όχι και τόσο πολυ φαντασίας (sad but true). Η εξουσία τρελαίνει και αυτό μας το δείχνεις με μακάβριο (όπως εξελύσσεται η ιστορία) τρόπο. Μ'άρεσε γιατί ήταν στα ελληνικά γραμένη αν και η αγγλική γλώσσα σε έχει επιρρεάσει σε μερικά σημεία πχ "Τυχεροί μπάσταρδοι" (αντί για το ελληνικότατο κωλόφαρδοι), Σάξονυ. Δεν προσθέτει βέβαια κάτι το αρνητικό, ίσα ίσα που μπορεί να περάσει και σαν σήμα κατατεθέν του συγγραφέα (ή σαν λογοτεχνική τεχνική). Well done Northerain, may the North be with you

Edited July 13, 2004 by Bardoulas©

[Elsanor]

Η γραφή ωραία, και το ίχνος της ειρωνίας και της πικρίας φαίνεται καθαρά. Καθώς και της σκέψης της εκδίκησης σε όσους πλήγωσαν τους διαφορετικούς. Όμως ρωτώ: το βρίσκεις εντάξει με τον εαυτό σου αυτό; (Σημείωση: το τελευταίο είναι κάπως προσωπικό και δε χρειάζεται να απαντήσεις, απλά θεωρώ ότι στο κάτω-κάτω όταν γράφουμε περνάμε κάποιες σκέψεις μας αρκετές φορές).

[northerain]

einai kapoia synas8imata pou eixa kapote, otan graftike ayto to dihghma.To 8ema alloste, ayto einai, den 8eoro pos itan or8o i8ika h opos allos, alla opos kai sto allo dihghma, syxna stis istories mou epikratei mia ''fuck it all'' dia8esi.Etsi kai do.

[Βάρδος]

Ο Ελσάνορας άνοιξε ένα γαμάτο θέμα αυτή τη στιγμή, και δεν μπορώ παρά να σχολιάσω. (Αν θέλετε, ανοίγουμε κι άλλο topic, να στο συζητήσουμε περαιτέρω.) Ρώτησε αν ο North πιστεύει αυτά που γράφει: αν τα θεωρεί σωστά και τα γράφει.

 

Η απάντηση πάντα είναι υποκειμενική και διαφορετική για τον κάθε συγγραφέα, αλλά εγώ, προσωπικά, νομίζω ότι σπάνια ένας συγγραφέας πιστεύει πραγματικά αυτά που γράφει. Όταν κάποιος γράφει, προσπαθεί να αποδώσει μια ιστορία, και μια γενικότερη αίσθηση: δεν είναι απαραίτητο ότι πρέπει μέσα από αυτήν να προσπαθεί να περάσει τις δικές του αντιλήψεις. Για παράδειγμα, έχω γράψει για χαρακτήρες που είναι αντιδιαμετρικά αντίθετοι με εμένα, κι όμως, έχω απολαύσει γράφοντάς τους. Ήταν η ευκαιρία να δω διαφορετικά τη ζωή, να είμαι κάποιος άλλος --καλύτερος ή χειρότερος, δεν έχει σημασία. Και, στην τελική, κάποιος που γράφει για έναν δολοφόνο (αχέμ... οι ιστορίες που γράφω αυτό τον καιρό έχουν ένα δολοφόνο ως πολύ βσαικό χαρακτήρα) σημαίνει ότι απολαμβάνει τους φόνους; Όχι... όχι απαραίτητα. (:-ΡΡ)

[RaspK]

Η παρατήρηση μου είναι ότι ο συγγραφέας συνήθως αποδέχεται, επιθυμεί, ή και αναγκάζεται ακόμα να αναφερθεί σε γεγονότα, καταστάσεις και οπτικές γωνίες (πόσο λατρέυω τη δισημία!) που κανονικά θα απέφευγε ή θα θεωρούσε τουλάχιστον ξένες. Άλλες φορές, βέβαια, εκφράζει κάτι το οποίο κρύβει σε σχέση με τον άνθρωπο ο οποίος πραγματικά είναι.

[Elsanor]

Παιδιά καλύτερα να συνεχίσουμε τη συζήτηση αυτή σε άλλο topic, να μη spamάρουμε και στο διήγημα του North.

 

Άνοιξα άλλο εδώ.

[Nihilio]

Ένα διήγημα επιστημονικής φαντασίας με έντονη τη μαυρίλα, τον πεσιμισμό και το μαύρο σαρκασμό. Μια ιστορία που φιλοξενείται στο φως του προβολέα τη βδομάδα αυτή. Απολάυστε την.

[King_Volsung]

Πω, northerain πολύ ωραία η ιστορία σου!

Μου άρεσε ιδιαίτερα το ειρωνικό ύφος στην γραφή και στην όλη ατμόσαφαιρα και οι Floyd στο τέλος ήταν ευχάριστη "εκπληξούλα". (το τραγούδι το κατεβάζω τώρα για να το ακούσω )

 

Από αρνητικά δεν παρατήρησα και τίποτα... μόνο στην τελευταία σκηνή στην αρχή δεν κατάλαβα τι έγινε με την παρτίδα και έπρεπε να διαβάσω παρακάτω για να βγάλω άκρη, αλλά ντάξει αυτό δεν είναι τίποτα...

 

Α και κάτι άλλο. Πάλι στην τελευταία σκηνή, αφού ο Δαβίδ έχασε στα χαρτιά (λογικά--αυτό αφήνεις να εννοηθεί), γιατί κάθεται και απολαμβάνει μαζί τον Αλέξανδρο την όλη φάση; Δε λέω να κάνει κάτι και να αντιδράσει, γιατί τότε θα ήταν άδικος ως προς τους κανόνες που οι ίδιοι ορίσαν, αλλά ίσως μια μικρή δυσφορία...;

[heiron]

1.Αυτο με το Δαβιδ που ειπε ο Κινγκ(εκτος αν ειναι κινεζοεβραιος μασονος)

2.Ο τιτλος ειναι σποιλερ(ετσι,ετσι...Νορθ PWNED)

3. Αν το προβλημα ηταν απλα η μολυνση,γιατι δεν εκαναν κατι πιο απλο οπως να ζουν με στολες/σε ελεγχομενα περιβαλλοντα κτλ κτλ;

4. Ενταξει,το πιασαμε οτι ειναι "υπερσυγχρονο" μην το επαναλαμβανεις.

5. "Γέλασε σ' αυτό." Καλυτερα "με" αντι για "σε".

6. Αληθεια...δυο χαμαλοι σαν αυτους να οδηγουν μονοι τους,χωρις καμια επιβλεψη,χωρις ελεγχο το διαστημοπλοιο με τους τελευταιους ανθρωπους...δεν ειναι καπως;

7. Μα, "Αλεξανδρος"?Οχι,ενταξει ηταν ωραια ιστορια και χαιρομαι που παρατηρειται μια στροφη προς την ΕΦ ακομη κι απ τον Νυχι με τις επιλογες του.

[northerain]

1) Απλά και οι δύο συμφωνουσαν οτι θα ήταν καλύτερο να πεθάνει το ανθρώπινο είδος, το παιχνίδι ήταν ''στημένο'' ουσιαστικά.

2) ΟΚ

3) Γιατί εγώ γράφω το διήγημα, άρα και αποφασίζω τι συμβαίνει

4) ΟΚ

5)Ίσως

6)Δεν είναι χάμαλοι, είναι πιλότοι...απλά κάπως δυσαρεστημένοι.

[darky]

Πολύ ωραίο αλλά αυτά τα "Ω αγαπητέ" μου την έσπασαν λίγο. Κάτι σε "ρε μαλάκα", ίσως...

[Balidor]

To γράψημό σου και τα συναισθήματα που βγάζει ο πρωταγωνιστής, μου θύμησε τον τρόπο που έπαιζαν το κομμάτι οι Pink Floyd στο Live @ Pompeii ....

 

Πολύ καλό κείμενο, αν ήμουν βέβαια εγώ στη θέση τους, δές θα πήγαινα στον ήλιο αλλα σε ένα πλανήτη και θα γινόμουν ο Βασιλιάς και τύραννός τους.... (που να έκανα παρέα με τον Μελδόκιο) !!!!

 

Γουέλ Νάν !!!