Νυχτερινή πτήση

[Nienna]

ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΠΤΗΣΗ

 

 

Ι

 

Σου ευχήθηκα να μ’ ονειρευτείς σε μια παραλία δίχως κόσμο,

μόνο εμείς, το κύμμα, κι οι ανοιχτοί ουρανοί.

Είχαν αρχίσει ήδη να δουλεύουν ξόρκια μαγικά, με τύλιγαν,

έπλεκαν ιστούς φωτός γύρω απ’ το σώμα μου,

μ’ έκλειναν στο κουκούλι το μετάξινο των άστρων,

έπλαθαν τα χρυσά, βραχύβια φτερά μου για τη νύχτα...

 

Μα εσύ δεν άκουσες το κάλεσμα και τη βοή τους·

πέρα μακρυά, στις χώρες των ανθρώπων π’ αλάργα φεύγαν

κρατιόσουν απ’ άλλα σχοινιά, δεν είχες μνήμες απ’ τις μνήμες μου,

κι όμως εκείνες έγινες, κι έχει καιρό που τις οσφραίνομαι στην πνοή σου.

 

Έγινες τα όνειρα τα παιδικά, τα θαλάσσια, των καλοκαιρινών διακοπών,

κοχύλια κάτω από το μαξιλάρι μετά από δροσερά, χρωματιστά ποτά,

έγινες μάτια κλειστά, και πεφταστέρια, κι η αναμονή για ‘κείνον που θα ‘ρχόταν.

 

[Μίλησες για σημάδια ανεξίτηλα χαραγμένα στην ψυχή σου

και ρώτησα αν μπορούσα να σου προσφέρω τις εικόνες που σε στοιχειώνουν·

περίμενα ν’ ακούσω λόγια για τον έρωτά μας σε ‘κείνη τη θάλασσα

κι άκουσα ξένα λόγια, κι είδα σχήματα αλλόκοτα, και γκρεμίστηκα.]

 

Φοβάσαι· κι όμως, αντέχουν οι ώμοι σου τα κοριτσίστικα φεγγάρια,

εσύ εισ’ η μυρωδιά της θάλασσας,

η κούραση η γλυκειά π’ακολουθεί,

η μέρα που σφράγισε τον έρωτά μου.

Τα έσβησες όλα τ’ άλλα, τα έκαψες·

εσύ στην ξαπλώστρα το βράδυ, στη μικρή παραλία,

σαν είχε φύγει πια κι ο τελευταίος θαμμώνας του μικρού μπαρ,

εσύ στους τοίχους του δωματίου μου όταν τους έβαφα με μανία

δίνοντας οργισμένα χρώματα στην μικρή μου επανάσταση,

εσυ στα βιβλία που με ξεχώριζαν απ’ τους άλλους ανθρώπους,

στις σελίδες που μ’ έκαναν να πιστεύω πως βρέθηκα σε λάθος κόσμο.

 

 

ΙΙ

 

Στροβιλίζομαι...

Γιατί δε στροβιλίζεσαι μαζί μου;

Πότε θα κοιτάξουμε μαζί το φεγγάρι;

Έλα...

Έλα, οι άνθρωποι δεν είναι σαν τ’ άλλα ζωντανά πλάσματα,

μπορούν να πετάξουν με τις ιδέες τους, έλα,

μπορούν να τραφούν με τις φαντασίες τους.

Έλα να δεις τον ανοικτό κόσμο μέσ’ απ’ τα μάτια μου,

έλα ν’ αγγίξεις τη λαχτάρα και το φως.

 

Κι αν δεν πετάξεις μαζί μου θα γυρίζω εκεί μέχρι να τελειώσει η μαγική σκόνη,

αλλά δεν θα φοβάμαι, δεν θα φοβάμαι –

δεν ειναι φόβος αυτό που λαμπαδιάζει κάτω απ’ τα βλέφαρά μου.

 

[Σε περίμενα σ’ ένα τέτοιο μέρος, σε περίμενα πριν απ’ το πάντα,

καταλαβαίνεις;

Σε τύφλωσε το κέλυφος των πραγμάτων,

ή είμαι τρελλή κι έχω μονάχη πλάσει το Θεό μου;]

 

Με θλίβει να ‘μαι μόνη σαν έχω τα φτερά μου·

θα κάνω κύκλους μέχρι να τελειώσει και τούτο το ξόρκι,

μέχρι να σβήσει, και να χαθούν κι εκείνα στ’ άστρα που τα γέννησαν.

Θα κάνω κύκλους γύρω από τις ανταύγειες π΄αφήνει πίσω της η ψυχή σου

όταν φεύγεις,

κύκλους πάνω απ’ την πανώρια ηχώ σου –

κι όταν θα πέσω θα μου κάνει τη χάρη ο ουρανός, και θα πέσω απαλά,

θα πέσω στο κρεββάτι, πλάι σου,

θα σου χαϊδέψω τα μαλλιά με τα δάκτυλα μου να λαμπυρίζουν λίγο ακόμα

απ’ της πτήσης την αστρόσκονη,

κι ας μην το νοιώσεις καθόλου το χάδι μες στον γλυκό σου ύπνο,

κι ας ψάχνεις το πρωί να βρεις τ’ είναι αυτό που σα ν’ αστράφτει στον καθρέφτη.

 

-----

 

Derby, 3-6-2006.

Edited June 4, 2006 by Nienna

[RaspK]

Όπως έχεις ήδη ακούσει, αγαπημένο μου σημείο είναι το:

«[...] δεν είχες μνήμες απ’ τις μνήμες μου,

κι όμως εκείνες έγινες, κι έχει καιρό που τις οσφραίνομαι στην πνοή σου.»

 

Πολύ εκφραστικό, και πολύ άμεσο στον «κόσμο του,» όπως θα μπορούσε να πει κανείς.