Jump to content

The Well-Tempered Plot Device


Βάρδος
 Share

Recommended Posts

Λιγάκι μεγάλο, αλλά έχει ενδιαφέρον να το διαβάσει κανείς και να το σχολιάσει.

 

Linkl

Link to comment
Share on other sites

Ρε Βάρδε που πας και τα βρίσκεις όλα αυτα τα κείμενα; :D

 

Λοιπόν το διάβασα και μου άφησε ανάμεικτα συναισθήματα και σκέψεις... Σε κάποια σημεία συμφωνώ με τον φίλτατο Nick Lawe, όμως σε άλλα με κούρασε. Ωραία μας είπε για τα Plot Tokens, για το Universal του Plot Generator, για το ότι "The comics have always been a kind of elephant's graveyard of antiquated plot devices", για τον απομηχανής θεό της θεϊκής παρέμβασης και για όλα τα σχετικά. Δε λέω, σε πολλά σημεία είχε δίκιο γιατί όντως το science fiction μοιάζει να επαναλαμβάνεται. Όπως το κατάλαβα εγώ είχε πικραθεί που δεν έβρισκε κάτι που να του αρέσει σε όσα διάβαζε. Δε συμφωνούσε που ο συγγραφέας έβαζε τους ήρωές του να κάνουν ό,τι κάνουν και να λένε ό,τι λένε. Αν και πολλές φορές η αντίδραση είναι απαραίτητη για να έρθει μία κατάσταση στα ίσα της, καλό θα ήταν αυτή να συνοδεύεται και από προτάσεις και λύσεις.

 

Στο κάτω-κάτω ποιός θέλει να αποφασίζει για την τύχη και τη μοίρα των ηρώων του αν όχι ο συγγραφέας ο ίδιος; Και μπορεί εκείνος να παίφτει φαινομενικά στην παγίδα της "πλοκής", αλλά να έχει σαν στόχο να περάσει κάτι μέσα από τα γραπτά του, είτε αυτό το κάτι είναι αξίες, είτε ιδέες, κτλ. Δηλαδή το μόνο που μετράει είναι η πλοκή σε ένα κείμενο; Αν είναι έτσι κανένα κείμενο δε μετράει γιατί στο κάτω-κάτω όλα έχουν κάποια πλοκή που ο καθένας ανάλογα με τα αναγνώσματά του θα μπορούσε να θεωρήσει "πεζή" και "επαναλαμβανόμενη".

 

Θα προτιμούσα να μας ανέπτυσσε και τις ιδέες του περί του τι θεωρούσε σωστό στο science fiction. Έτσι ίσως έβλεπα και τις αρνητικές του κριτικές με άλλο μάτι. Όμως εν τέλει πέφτει και ο ίδιος σε ένα πολύ γνωστό "plot" -όχι στο fantasy genre, αλλά στο "κριτισάιζινγκ" genre- αυτό του εκνευριστικού κλαψουρίσματος. :p

Link to comment
Share on other sites

Έλσανορ, θα συμφωνήσω μαζί σου ως προς το γεγονός ότι, ουσιαστικά, ο τύπος δε δίνει εναλλακτικές λύσεις (όχι πως δεν υπάρχουν τέτοιες). Αλλά το αρχικό του θέμα ήταν "Τι να κάνετε για να πουλήσει η ιστορία που γράφετε", και καταλήγει στο ότι, για να πουλήσει μια ιστορία, πρέπει να έχει την ίδια και την ίδια πολυδοκιμασμένη πλοκή, καθότι ο μέσος αναγνώστης δε θέλει πρόκληση, αλλά θέλει να τον "ρίχνει" ο συγγραφέας σε οικείο έδαφος, όπου από την αρχή ξέρει πάνω-κάτω τι θα συμβεί και ποιος θα "νικήσει". Πχ, στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών (ΑτΔ) δεν ξέρουμε από την αρχή ότι ο Φρόντο θα πετάξει το δαχτυλίδι στη ρωγμή με τη λάβα και όλα θα τελειώσουν έτσι; Το ξέρουμε (εκτός και να μην είμαστε καθόλου πονηρευμένοι), επομένως όλα τα ενδιάμεσα είναι απλά εφέ, για να δημιουργήσουν μια ψεύτικη ανησυχία. Αυτό ισχύει για όλες τις πλοκές που είναι "βρες το αντικείμενο (ή τα αντικείμενα) και όλα δια μαγείας θα διορθωθούν".

 

Και επίσης, πιστεύω ότι θίγει το θέμα πως, επειδή γράφει κάποιος Φαντασία, επιλέγει την εύκολη λύση, αντί για την πιο σύνθετη. Δηλαδή, επιλέγει τη μαγεία να λύνει δια... μαγείας το πρόβλημα, αντί η λύση του να είναι πιο μπλεγμένη, όπως στον πραγματικό κόσμο. Για παράδειγμα, τυπική πλοκή ιστορίας επικής φαντασίας: Κακός τάδε επιστρέφει μετά από χιλιάδες χρόνια, φέρνει μαζί τους άπειρους άνοους υποτακτικούς, που το μόνο που φαίνεται να θέλουν να κάνουν είναι να καταστρέψουν τον κόσμο, συνήθως με μια απλή δικαιολογία ότι είναι "κακοί" ή ζηελεύουν τους θεούς. Οι ήρωες (που συνήθως είναι μια "αταίριαστη ομάδα" ή ένας μόνο "διστακτικός ήρωας"), επομένως, πρέπει να βρουν το τάδε μαγικό αντικείμενο για να καταστρέψουν τον αρχικακό και τους δικούς του, αλλιώς ο κόσμος θα χαθεί. Αυτή είναι, κατά βάση, και η πλοκή του ΑτΔ: απλά, αντί να βρουν ένα αντικείμενο, πρέπει να το καταστρέψουν εκεί όπου φτιάχτηκε και, μετά, όλα δια μαγείας διορθώνονται. Δε θυμίζει πραγματικότητα, θυμίζει παραμύθι.

 

Στην παλιότερη Φαντασία αυτό ήταν πιο αποδεκτό, διότι πολλοί την έβλεπαν σαν παραμύθι. Σήμερα τη βλέπουμε περισσότερο σαν εναλλακτική πραγματικότητα, ένα είδος μαγικού ρεαλισμού, άρα απαιτούμε και κάτι περισσότερο από αυτήν. Σήμερα, και πιο ρεαλιστικά, ο ΑτΔ θα μπορούσε να είχε γραφτεί ως εξής: Ο Σάουρον, ο παλιός υπηρέτης του Μόργκοθ, θέλει να συνεχίσει το έργο του Κυρίου του και να καταστρέψει τα δημιουργήματα του Ιλούβαταρ. (Τη βασική πλοκή την κρατάμε σταθερή, απο δώ και πέρα ακολουθούν οι αλλαγές.) Αλλά, αντί να στέλνει εκατοντάδες ορκ να σκοτώνουν τον κόσμο, τα οποία ορκ κάπως καταφέρνουν να ζουν σε μια έρημη χώρα όπου τίποτα δε φυτρώνει (!), ο Σάουρον κάνει κάτι πιο μπερδεμένο: αρχίζει να προκαλεί συγκρούσεις και φιλονικίες ανάμεσα στους βασιλιάδες της Μέσης-Γης (αυτό, βέβαια, προϋποθέτει ότι θα υπάρχουν και πιο πολλά βασίλεια στη Μέση-Γη από ό,τι έχει κανονικά ο Τόλκιν :-Ρ), ώστε, στο τέλος, να έρθει παντελή διάλυση από τους αδιάκοπους πολέμους. Επομένως, οι ήρωες πρέπει να καταλάβουν τι συμβαίνει πίσω από τα παρασκήνια και να το σταματήσουν. Εδώ, το να πετάξουν απλά ένα δαχτυλίδι μέσα στη λάβα δε θα σώσει τον κόσμο, αν και το δαχτυλίδι θα μπορούσε κι αυτό να παίξει το ρόλο του, αλλά με, πιθανώς, άλλο τρόπο.

 

 

Συμφωνείς ή διαφωνείς μ'αυτό; Και γιατί; :)

Link to comment
Share on other sites

Έτσι όπως το λες έχεις δίκιο, και όντως συμφώνησα μαζί του αρχικά σε γενικές γραμμές, απλά μου "έκατσε" καπως βαρύς ο τρόπος που το έδεινε. Από την άλλη μπορεί να είχε αυτό που λες σαν επικεφαλίδα, αλλά ο σκοπός του ήταν ούτως ή άλλως να κάνει μία δυνατή κριτική πάνω στο καθιερωμένο Science Fiction. Αν θες, συμφωνώ με την ουσία του άρθρου του, αλλά διαφωνώ με τον τρόπο που επέλεξε να το γράψει. :unsure:

 

Τώρα σχετικά με τον τρόπο που γράφεται το sf σήμερα και το πώς θα ήταν καλύτερο, πιστεύω ότι όλα είναι υποκειμενικά, το γούστο του καθένα. (Δεν αναλύω τώρα αυτό που πουλάει και αυτό που δεν πουλάει, απλά το τι αρέσει στον καθένα). Εμένα ας πούμε μου αρέσουν μεν οι φανταστικές ιστορίες που χρησιμοποιούν πολύ την πολιτική, αλλά προτιμώ και καλογραμμένα παραμύθια. Είναι ίσως η μαγική ατμόσφαιρα που με τραβάει.

 

Όμως σε αυτό το σημείο θα συμφωνήσω μαζί σου στο ότι ίσως ήταν άσχημη επιλογή του Tolkien να μας δείξει την κοινωνία των ξωτικών και να την παρομοιάσει τόσο πολύ με αυτή των ανθρώπων. Έτσι έχασαν κατά τη γνώμη μου όλη τη μαγεία της "μυστικής" ύπαρξής τους. Σαν παράδειγμα μου έρχεται τώρα το logo μίας εταιρίας παραγωγής ταινιών (το άχρηστο μυαλό μου δε θυμάται τώρα το όνομα :p - ίσως είναι η DreamWorks Pictures) που δείχνει ένα ξωτικό παιδάκι να ψαρεύει ενώ κάθεται στο φεγγάρι. Η σκηνή είναι κυριολεκτικά μαγική, αλλά αν κάτσω και γράψω για μία περίεργη φυλή ξωτικών που επιδείδονται σε τέτοιες δραστηριότητες θα γίνω αυτομάτως γελείος. Ίσως κάποια themes για το fantasy genre καλό θα ήταν να χρησιμοποιούνται σε σύντομες ιστορίες όπου θα γινόταν απλά και μόνο μία αναφορά σε αυτά, χωρίς ο συγγραφέας να κάτσει να ασχοληθεί εκτενώς με την περιγραφή τους. :thmbup:

 

Ποιά η γνώμη σου;

 

Όμως επειδή λεχω βγει εκτός θέματος για ακόμη μία φορά σταματάω εδώ. :D

Edited by Elsanor
Link to comment
Share on other sites

Όμως επειδή λεχω βγει εκτός θέματος για ακόμη μία φορά σταματάω εδώ.  :D

 

Για ακόμη μια φορά, ΝΟΜΙΖΕΙΣ ότι είσαι εκτός θέματος. :)

 

 

Θα απαντήσω συντόμως, γιατί τώρα με καλεί η κοιλιά μου η πεινασμένη.

 

 

 

Συνέχισε τη καλή κουβέντα. :thmbup: Και θα μ'άρεσε να δω κι άλλους να συμμετέχουν σ'αυτό το thread. Ποια είναι η άποψή σας; Shoot! κι όποιον πάρει ο Χάρος. :)

Link to comment
Share on other sites

Έτσι όπως το λες έχεις δίκιο, και όντως συμφώνησα μαζί του αρχικά σε γενικές γραμμές, απλά μου "έκατσε" καπως βαρύς ο τρόπος που το έδεινε. Από την άλλη μπορεί να είχε αυτό που λες σαν επικεφαλίδα, αλλά ο σκοπός του ήταν ούτως ή άλλως να κάνει μία δυνατή κριτική πάνω στο καθιερωμένο Science Fiction. Αν θες, συμφωνώ με την ουσία του άρθρου του, αλλά διαφωνώ με τον τρόπο που επέλεξε να το γράψει.  :unsure:

 

Κι εγώ έχω τις διαφωνίες μου πάνω στο άρθρο. Αυτά που ανέφερα στο 2ο μου post δεν ήταν για να "υπερασπιστώ" το άρθρο, αλλά για να πω την άποψή μου πάνω στο θέμα που διαπραγματεύεται. Πχ, διαφωνώ με αυτά που λέει για τον Gene Wolfe. Ο GW γράφει το πιο πρωτοποριακό fantasy που έχω διαβάσει όλη μου τη ζωή. Είναι λιγάκι κουραστικός και εσκεμένα δυσνόητος πού και πού, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.

 

 

Τώρα σχετικά με τον τρόπο που γράφεται το sf σήμερα και το πώς θα ήταν καλύτερο, πιστεύω ότι όλα είναι υποκειμενικά, το γούστο του καθένα. (Δεν αναλύω τώρα αυτό που πουλάει και αυτό που δεν πουλάει, απλά το τι αρέσει στον καθένα). Εμένα ας πούμε μου αρέσουν μεν οι φανταστικές ιστορίες που χρησιμοποιούν πολύ την πολιτική, αλλά προτιμώ και καλογραμμένα παραμύθια. Είναι ίσως  η μαγική ατμόσφαιρα που με τραβάει.

 

Ως πότε, όμως; Διαβάζεις ένα, διαβάζεις δύο, διαβάζεις τρία που έχουν, κατά βάση, την ίδια θεματολογία. Τότε, δε θέλεις να δεις και κάτι άλλο;

 

Πιστεύω πως και το πιο παραμυθένιο έχει τη θέση του στη Φαντασία, αρκεί να μην κατακλύζει τη Φαντασία, όπου κανείς μπορεί να γράψει για το οτιδήποτε: γιατί, λοιπόν, να αυτοπεριορίζεται; Γιατί, τις προάλλες που συζητούσα με κάτι παιδιά, όταν τους λες για επική φαντασία, έρχονται αμέσως στο νου τους τα στερεότυπα (ξωτικά, νάνοι, υπερβολική και ανούσια μαγεία, υπερβολικό καλός, υπερβολικό κακό, κτλ); Γιατί να μην είναι η Φαντασία ένα πιο ανοιχτό είδος; Αν μη τι άλλο, είναι εξ ορισμού το είδος που εμπεριέχει τα πάντα. Άρα, το μόνο που το περιορίζει είναι η... φαντασία εκείνου που γράφει μια ιστορία.

 

Όμως σε αυτό το σημείο θα συμφωνήσω μαζί σου στο ότι ίσως ήταν άσχημη επιλογή του Tolkien να μας δείξει την κοινωνία των ξωτικών και να την παρομοιάσει τόσο πολύ με αυτή των ανθρώπων. Έτσι έχασαν κατά τη γνώμη μου όλη τη μαγεία της "μυστικής" ύπαρξής τους. Σαν παράδειγμα μου έρχεται τώρα το logo μίας εταιρίας παραγωγής ταινιών (το άχρηστο μυαλό μου δε θυμάται τώρα το όνομα  :p  - ίσως είναι η Dream Pictures) που δείχνει ένα ξωτικό παιδάκι να ψαρεύει ενώ κάθεται στο φεγγάρι. Η σκηνή είναι κυριολεκτικά μαγική, αλλά αν κάτσω και γράψω για μία περίεργη φυλή ξωτικών που επιδείδονται σε τέτοιες δραστηριότητες θα γίνω αυτομάτως γελείος. Ίσως κάποια themes για το fantasy genre καλό θα ήταν να χρησιμοποιούνται σε σύντομες ιστορίες όπου θα γινόταν απλά και μόνο μία αναφορά σε αυτά, χωρίς ο συγγραφέας να κάτσει να ασχοληθεί εκτενώς με την περιγραφή τους.  :thmbup:

 

Στο προηγούμενο post δεν ανέφερα τα ξωτικά: μίλησα για το δαχτυλίδι και πώς χρησιμοποιείται για να δώσει απλή λύση σε μια ιστορία. Αλλά, συνεχίζοντας τα όσα έλεγα στην προηγούμενη παράγραφο, πιστεύω ότι ο Τόλκιν έκανε και κάλο και καλό στη Φαντασία. Γιατί καλό; Επειδή ήταν, ουσιαστικά, το πρώτο μυθιστόρημα fantasy που έκανε καλές πωλήσεις, βρήκε ανταπόκριση στο κοινό, και επομένως άνοιξε τους ορίζοντες για τους εκδοτικούς οίκους, ώστε να μπορούν να εκδόσουν κι άλλα παρόμοια πράγματα. Γιατί κακό; Επειδή οι εκδοτικοί οίκοι, βλέποντας ότι ο Τόλκιν πουλούσε, θέλαν να εκδόσουν κάτι, όχι απλά παρόμοιο, αλλά σχεδόν ίδιο. Έτσι, για παράδειγμα, ο Terry Brook δεν κατάφερνε να εκδόσει βιβλία, μέχρι που του είπαν "Αν γράφεις κάτι σαν τον ΑτΔ, θα το εκδώσουμε". Έτσι, γεννήθηκε το τερατούργημα Sword of Shannara, το οποίο κι εγώ το απόλαυσα, όταν το διάβασα μικρός, αλλά είναι, πασιφνώς, αντιγραφή του ΑτΔ. Ουσιαστικά, ανακυκλώνει ιδέες' δεν προσφέρει τίποτα στο είδος. Δε λέει μια καινούργια ιστορία. Και ο τύπος συνεχίζει ακόμα να γράφει αυτά τα πράγματα, παρότι έχει, πλέον, γίνει διάσημος και ό,τι κι αν έγραφε θα εκδιδόταν... Αυτό το ονομάζω παρακμή.

Link to comment
Share on other sites

Ως πότε, όμως; Διαβάζεις ένα, διαβάζεις δύο, διαβάζεις τρία που έχουν, κατά βάση, την ίδια θεματολογία. Τότε, δε θέλεις να δεις και κάτι άλλο;

 

Πιστεύω πως και το πιο παραμυθένιο έχει τη θέση του στη Φαντασία, αρκεί να μην κατακλύζει τη Φαντασία, όπου κανείς μπορεί να γράψει για το οτιδήποτε: γιατί, λοιπόν, να αυτοπεριορίζεται; Γιατί, τις προάλλες που συζητούσα με κάτι παιδιά, όταν τους λες για επική φαντασία, έρχονται αμέσως στο νου τους τα στερεότυπα (ξωτικά, νάνοι, υπερβολική και ανούσια μαγεία, υπερβολικό καλός, υπερβολικό κακό, κτλ); Γιατί να μην είναι η Φαντασία ένα πιο ανοιχτό είδος; Αν μη τι άλλο, είναι εξ ορισμού το είδος που εμπεριέχει τα πάντα. Άρα, το μόνο που το περιορίζει είναι η... φαντασία εκείνου που γράφει μια ιστορία.

 

Δεν έχω διαβάσει αρκετά ακόμη, πίστεψέ με. Βλέπω που γράφεις κιόλας για τόσα πολλά βιβλία και τρελαίνομαι. Πότε προλαβαίνεις να τα διαβάσεις ρε γαμώτο; Δεν έχω καθόλου χρόνο... :( :crybaby:

 

Δε διαφωνώ καθόλου στο να είναι η φαντασία περισσότερο ανοικτό είδος, κάθε άλλο! Απλά τα λίγα που έχω διαβάσει είναι γραμμένα σε τέτοιο στυλ. Όσο αφορά στα "βιβλία-κλώνους" που λες, δεν έχω διαβάσει καθόλου από δαύτα γιατί απλούστατα προτιμώ να διαβάσω πρώτα τα "original". Ίσως για αυτό δε μπορώ να νοιώσω καλά την απογοήτευσή σου από τους συγγραφείς φανταστικού.

 

Κάποια μέρα στείλε μου κανά mail με τα βιβλία που πιστεύεις ότι αξίζουν ρε συ γιατί έτσι όπως έχουν τα πράγματα δεν ξέρω τι να πρωτοδιαβάσω! ;)

Edited by Elsanor
Link to comment
Share on other sites

Cheer up. Δεν είναι όλα απογοητευτικά. Κυρίως τα χάλια ήταν στις δεκαετίες αμέσως μετά τον Τόλκιν. Τελευταία έχουν αρχίσει και βγαίνουν αρκετά καλά πράγματα στο χώρο της Φαντασίας.

 

Αν θέλεις, μπορείς να δοκιμάσεις τα εξής:

 

A Song of Ice and Fire, by G.R.R. Martin

Malazan Book of the Fallen, by Steven Erikson

Kushiel's Dart by Jaqueline Carey

Book of the New Sun, by Gene Wolfe*

Book of the Long Sun, by Gene Wolfe*

Amber, by Roger Zelazny

The Swans' War, by Sean Russell

The Runelords, by David Farland

The Riftwar Saga, by Raymond Feist**

 

 

*Μη διαβάσεις, πάντως, πρώτο τον Gene Wolfe, γιατί είναι περιέργος συγγραφέας. Λέει να τον διαβάσεις μετά, για να δεις πώς έχει σπάσει όλα τα κλισέ.

 

**Αυτό είναι το μόνο που έχει ξωτικά και νάνους, αλλά, πραγματικά, δεν παίζουν μεγάλο ρόλο.

 

Το μόνο πρόβλημα είναι ίσως ότι τα περισσότερα από αυτά δεν μπορείς να τα βρεις εύκολα στην Ελλάδα. Θα τα βρεις ή στον Ελευθερουδάκη ή... στο www.amazon.co.uk (ή www.amazon.com) (το πρώτο είναι το αγγλικό, το δεύτερο το αμερικάνικο).

Link to comment
Share on other sites

Ο λόγος που βρίσκω τόσο καλό εγώ το Riftwar Saga είναι ότι ο Feist δεν έχει προσπαθήσει να διατηρήσει το μοτίβο που καθιέρωσε ο Tolkien για τα ξωτικά και τους νάνους: κατά κάποιο τρόπο θυμίζουν περισσότερο τους Ghaele Sidhe παρά τους Alfen που πιστεύω ότι προτίμησε ο Tolkien (ιρλανδικά και σκανδιναβικά ξωτικά αντίστοιχα). Με αυτό εννοώ ότι αντί για μεγαλοπρεπή αλλά τόσο ώστε να ξεπερνούν όλους τους άλλους, τα ξωτικά είναι περισσότερο ΑΚΡΙΒΏΣ ΑΥΤΌ: ξωτικά πλάσματα, πέρα από αυτό που νιώθουμε οικείο.

 

Δεν είναι τυχαίο νομίζω το γεγονός ότι τα καλύτερα άλογα ανήκουν στα ξωτικά στα έργα του Feist, πράγμα που ισχύει και για τα ξωτικά του Birthright (παλιό campaign setting που είχε κυκλοφορήσει για το AD&D 2e), τα οποία φέρουν το όνομα Sidhelien! Από την άλλη, τα ξωτικά του Tolkien δεν είχαν καλύτερα άλογα από τους Rohirrim: ίσα-ίσα, οι Άρχοντες των Αλόγων (δε θυμάμαι το όνομα που τους είχε δώσει) ήταν των Rohirrim!

Link to comment
Share on other sites

kati entelos asxeto(sorry), alla ithela na rotiso:Kaneis den diabazei palio(8eoroumeno klasiko, alla oxi cliche) fantasy? px Clark Ashton Smith,Arthur Machen kai Fritz Leiber(kala yparxoun kai alloi, alla anafero tous agapimenous mou).Kata tin gnomi mou(tapeinh kai talaiporimenh teleytaia) einai poly kaloi(kai ap tous ligous pou diabazo se fantasy genre).

Link to comment
Share on other sites

kati entelos asxeto(sorry), alla ithela na rotiso:Kaneis den diabazei palio(8eoroumeno klasiko, alla oxi cliche) fantasy? px Clark Ashton Smith,Arthur Machen kai Fritz Leiber(kala yparxoun kai alloi, alla anafero tous agapimenous mou).Kata tin gnomi mou(tapeinh kai talaiporimenh teleytaia) einai poly kaloi(kai ap tous ligous pou diabazo se fantasy genre).

 

Φυσικά και τους διαβάζουμε. Οι προ-τολκινιακοί συγγραφείς είχαν πραγματικά πρωτότυπες ιδέες. Ύστερα, ξέπεσε λίγο το είδος, καθότι πλημμύρισε από παρακμιακές απομιμήσεις, και τώρα, πάλι, αναβιώνει, γρήγορα και σταθερά.

 

Πάντως, το δικό μου παράπονο με τους προτολκινιακούς είναι ότι συνεχώς έγραφαν διηγήματα. Εντάξει, καλό και το διήγημα, αλλά σαν ένα μυθιστόρημα (για μένα τουλάχιστον) δεν είναι. Πχ, ο R.E. Howard νομίζω ότι θα μπορούσε να είχε γράψει μια τρομερή επική σειρά φαντασίας, αν ήθελε, ενώ με τα συνεχόμενα διηγήματα, ουσιαστικά, αντέγραφε τον εαυτό του, ξανά και ξανά.

Link to comment
Share on other sites

e entaksei merikoi apo aytous grafane kai noubeles(kati einai ki ayto).Eidika machen(oxi sto katharo toy fantasy), oi noubeles einai ola ta lefta.

Link to comment
Share on other sites

  • 1 year later...

Να σημειώσω εδώ σ'αυτό το αρχαίον τόπικ ότι η ονομασία αυτού του κειμένου είναι παράφραση του "Das Wohltemperierte Clavier" - "The Well-Tempered Clavier", ή "Το Καλώς Συγκερασμένο Κλειδοκύμβαλο" (! δε θυμίζει τις εφευρέσεις του Κύρου Γρανάζη!;), ένα [μουσικό] έργο σε δύο τόμους του J. S. Bach (τα 'γνωστά' 48 Πρελούδια και Φούγγες, 24 σε κάθε τόμο). Σχετικό τόπικ, με την προσθήκη λίγου Glenn Gould, από τον RaspK.

 

I defy you; I defy you all.

:bleh:

I do, really!

Link to comment
Share on other sites

Σωστή παρατήρηση, Ορφέα.

 

Όσον αφορά τον Leiber, ή και τον Vance, που είναι από τους λίγους «παλιούς» που ξέρω, είναι καταπληκτικοί συγγραφείς. Θα ήθελα ν' αγοράσω βιβλία τους σύντομα!!

Link to comment
Share on other sites

  • 1 month later...

Για καποιο λογο το τοπικιον τουτο ηταν κλειδωμενο...

Αλλα ο Μεγας κλειδοκρατωρ(εγω ειμαι αυτος...) το ελευθερωσε.

 

Το κειμενο το ειχα διαβασει παλια και ενταξει,αν θυμαμαι καλα,ειναι η κλασικη κλαψουρα για τις αποπιμησεις κοσμων,υποθεσεων και την ελλειψη καλων λογοτεχνικων στοιχειων οπως καλη αναπτυξη χαρακτηρα,δεμενοι διαλογοι,ομορφες περιγραφες...πρωτοτυπες ιδεες και περιεργεια για το τι μπορει να γινει στο τελος.

 

Το κακο ειναι οτι οχι μονο πολλοι μιμουνται τον Τολκιν αλλα πολλοι πανε να κανουν κατι διαφορετικο εχοντας κατα νου τον σεβασμιο καθηγητη της Οξφορδης.Οι προτολκινιακοι ειναι καλοι...αν μη τι αλλο ειναι αρκετα διαφορετικοι.

Μεταξυ Βανς και Λαιμπερ θα διαλεγα Βανς παντως.

Link to comment
Share on other sites

Ένα πλεονέκτημα του Vance είναι το παιχνίδι, ας πούμε, με την επιστροφή στο παλιό. Οι χαρακτήρες επιδίδονται ανά φάσεις, αν μη τι άλλο, σ' έναν τρόπο ομιλίας που ακόμα και για το συγγραφέα του βιβλίου ήταν μάλλον υπερβολικά παλιομοδίτικος.

Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share

×
×
  • Create New...

Important Information

You agree to the Terms of Use, Privacy Policy and Guidelines. We have placed cookies on your device to help make this website better. You can adjust your cookie settings, otherwise we'll assume you're okay to continue..