Aξιολόγηση καλύτερων βιβλίων ΕΦ

[Mort13]

Έτσι εξηγείται! Και για μια στιγμή νόμιζα ότι ξεκουτιάνατε από την πολλή ΕΦ...

[heiron]

Κοιτα ποιος μιλαει!

 

Αντε,να το βαθμολογησω τωρα.

Η γλωσσα του Pohl δεν ειναι κακη.Ειναι αρκετα καλη.Και οι ιδεες,αν και οχι οσο καλες περιμενα,ειναι καλουτσικες.Απο πλευρας πλοκης,δρασης,αναπτυξης κτλ ομως χωλαινει.Ο ηρωας βεβαια σκιαγραφειται πολυ καλα,οπως και οι περισσοτεροι χαρακτηρες.Επισης ειναι αντιηρωας και αυτο ειναι συνηθως στα συν.

Ισως φταιει που περιμενα να διαβασω μια διαστημικη περιπετεια ενος φοβερου τυπα και αντ'αυτου εχω εναν περιεργο δειλο κλαψιαρη που αφηγειται καποια πραγματα σε ενα σπαστικο ψυχολογο τεχνητης νοημοσυνης.Περιμενα οτι εστω στο τελος θα ειχε κατι καλο και ενδιαφερον.Μαλλον πρωτοτυπη η τροπη εκει αλλα δεν μου αρεσε και δεν εσωσε την παρτιδα.

 

3+3 λοιπον μας κανουν...

 

Gateway...... 6

[nikosal]

Hyperion, του Dan Simmons (1989)

 

Έξοχο δείγμα νεωτεριστικής εφ, με δύο εξίσου δυνατούς κεντρικούς άξονες. Αφενός, η διήγηση των προσκυνητών - οδοιπόρων, που αρχικά σε εκπλήσσει ως αφηγηματικό μοντέλο, κατόπιν σε κερδίζει και σε συναρπάζει. Αφετέρου, η κομμάτι κομμάτι περιγραφή ενός μακρινού μέλλοντος (περίπου μια χιλιετία από τις μέρες μας) όπου η ανθρωπότητα συνυπάρχει με τον Core, το "σπίτι" της εξελιγμένης τεχνητής νοημοσύνης, του οποίου οι στόχοι είναι σκοτεινοί και αμφίρροποι. Τέλος, το shrike, ένα ον που κανείς δεν καταλαβαίνει και οι πάντες φοβούνται. Το βιβλίο κυλάει από την πρώτη ως την τελευταία σελίδα σαν ποτάμι, υποχρεώνοντας τον αναγνώστη να το διαβάσει μονορούφι. Κέρδισε Χούγκο και Λόκους.

(5.5 + 4.0) = 9.5

 

Fall of Hyperion, του Dan Simmons (1990)

Η συνέχεια που ο αναγνώστης περιμένει και... δεν έρχεται. Οι κεντρικοί ήρωες, οι επτά προσκυνητές του πρώτου τόμου, έχουν φτάσει στον προορισμό τους και εκεί χάνονται καθώς μπαινοβγαίνουν στους τάφους, ταξιδεύουν πέρα δώθε και μπρος πίσω, μάχονται με το shrike, ξεφεύγουν και ξαναπέφτουν στα χέρια του αδιακρίτως. Νιώθεις ότι ο συγγραφέας δεν είχε τίποτα άλλο να προσθέσει για αυτούς, αφού ολοκλήρωσε (στον πρώτο τόμο πάντα) τις αφηγήσεις τους. Το δε shrike, έλεος! Την περιγραφή για αυτό με τα ίδια λόγια για τις λεπίδες και τα μάτια του, τη διαβάζουμε σχεδόν 30 φορές! Αντίθετα το άλλο μέρος της υπόθεσης, η περιγραφή του μελλοντικού κόσμου, η σχέση του με τον Core και ο πόλεμος με τους Ousters, εξακολουθεί να προκαλεί το ενδιαφέρον του αναγνώστη και να αναπτύσσεται σχετικά καλά. Προς το τέλος όμως, το βιβλίο βυθίζεται ολοένα σε μια κινηματογραφική (και σε στιγμές, ρομαντική) περιπέτεια. Αλλά και η γραφή σταδιακά γίνεται βιαστική και λιγότερο ποιοτική. Το σύνολο, από ένα σημείο και μετά, κουράζει. Και ήθελα τόσο πολύ να τρέξω στο Endymion...

(4.0 + 3.5) = 7.5

[nikosal]

Πρόσκληση (You are kindly requested etc.)

Τα παρακάτω 16 βιβλία βρίσκονται μια ή δύο αξιολογήσεις από την είσοδό τους στη λίστα. Για ξεσκονίστε τη μνήμη σας λίγο, μήπως τα έχετε διαβάσει σχετικά πρόσφατα; Μπορείτε να συνεισφέρετε αξιολόγηση σε κάποια από αυτά*;

• Gardens of Rama, Lee-Clarke
  
• Rama revealed, Lee-Clarke
  
• Isaac Asimov, Naked Sun / Ι. Ασίμοφ, Γυμνός ήλιος
  
• H ώρα των Τριφίδων, Day of the Triffids, Γουίνταμ
  
• Νόβα, Ντιλένι
  
• Naked God, Χάμιλτον
  
• Ασύνδετος χρόνος, Time out of joint, Ντικ
  
• Four ways to forgiveness, ΛεΓκεν (στα ελληνικά έχει κυκλοφορήσει σε δύο τομίδια: Η απελευθέρωση μιας γυναίκας και η ημέρα της συγχώρεσης. Τα αξιολογούμε ενιαία)
  
• Λαβύρινθος Θανάτου, Maze of death, Ντικ
  
• Ίλιον, Νταν Σίμονς
  
• Η μηχανή του χρόνου, Γουέλς
  
• Starship Troopers, Χενλάιν
  
• Gather, Darkness! - Fritz Leiber (Σκοτάδι συγκεντρώσου!)
  
• Οι Ονειρότοποι της Γης, Μπαλάνος
  
• Οι θεοποιοί, Χέρμπερτ
  
• Hyperion, του Dan Simmons
  

*Αν δεν θυμάστε αν τα έχετε αξιολογήσει ή όχι, ρωτήστε με με πιμί.

[Darkchilde]

Διάβασα και προτείνω προς αξιολόγηση το βιβλίο του Παναγιώτη Κούστα "Έξι δισεκαττομμύρια τρόποι ζωής".

 

ΣΗΜ. Είχα την εντύπωση ότι έχει ξαναπροταθεί, αλλά στην λίστα με τις προτάσεις δεν το είδα.

[Διγέλαδος]

Θνητοί Θεοί (Altered Carbon), Ρίτσαρντ Μόργκαν

4,5 από 6 / 3,5 από 4 = 8

 

Ένα χολυγουντιανό έπος. Το όλο σκηνικό θυμίζει λίγο Demolition Man. Η ατμόσφαιρα είναι νουάρ με το γνωστό γοητευτικό αντι-ήρωα. Πολύ ενδιαφέρον έχει η ιδέα του κεντρικού θέματος πάνω στο οποίο βασίζεται όλο το βιβλίο, η οποία μιλάει για τη δυνατότητα διαφοροποιήσης του σώματος και της ψυχής/μνήμες όπως το hardware και software. H πλοκή σε κρατάει σε αγωνία μέχρι το τέλος, ένα κανονικό αστυνομικό θρίλερ δηλαδή. Η γραφή απλή, με ωραίες παρομοιώσεις κι έτσι το βιβλίο διαβάζεται γρήγορα. Ξινίζει λίγο όμως που σε κάποια σημεία παρά είναι απλή, λες και έχει γραφτεί με τη μορφή σεναρίου (αν και από τι έμαθα, θα γυριστεί και σε ταινία από τους παραγωγούς του Matrix).

[nikosal]

Διάβασα και προτείνω προς αξιολόγηση το βιβλίο του Παναγιώτη Κούστα "Έξι δισεκαττομμύρια τρόποι ζωής".

 

ΣΗΜ. Είχα την εντύπωση ότι έχει ξαναπροταθεί, αλλά στην λίστα με τις προτάσεις δεν το είδα.

 

Σίγουρα έχει ξαναπροταθεί Νταρκ, θα δω τα κιτάπια μου με το φως της ημέρας. Μάλλον έχει γίνει κάποιο λάθος.

[Arachnida]

Σίγουρα έχει ξαναπροταθεί Νταρκ, θα δω τα κιτάπια μου με το φως της ημέρας. Μάλλον έχει γίνει κάποιο λάθος.

 

Κι εγώ το προτείνω για αξιολόγηση.

[nikosal]

ok, άρα δεν χρειάζεται να ψάχνω. Εγώ, η Νταρκ, ο Αραχνίδα μας κάνουν τρεις προτάσεις, μπορείτε λοιπόν να αξιολογήσετε το βιβλίο του Παναγιώτη Κούστα.

[Darkchilde]

Έξι δισεκατοομμύρια τρόποι ζωής του Παναγιώτη Κούστα

 

5 + 2,5 = 7,5

 

Όπως είπα και στο σχετικό topic, είναι απλά γραμμένο με ωραίες ιδέες και διαβάζεται εύκολα. Οι ιστορίες είναι απλές, μερικές έχουν και το χιούμορ τους (λάτρεψα την ιστορία με την Λέσχη του Βολταίρου). Γενικά μου άρεσε, αλλά έχω την εντύπωση ότι κάτι έλειπε. Δεν ξέρω εαν είναι το ότι ήθελα παραπάνω ή ίσως να χρειαζόταν ένας λίγο πιο δυνατός επίλογος.

 

Παναγιώτη, συνέχισε έτσι. Περιμένω πολλά περισσότερα από το επόμενο βιβλίο σου.

[nikosal]

Εκπληκτική η κεντρική ιδέα του Κούστα και η σύνθεση των διηγημάτων γύρω από αυτήν. Έβλεπα, διαβάζοντας αυτό το βιβλίο, ένα συγγραφέα που είναι "δικό μας παιδί" (χεχε) να κάνει μεγάλο άλμα και το χαιρόμουν! Να μην μένει σε 1-2-3 καλά διηγήματα που πολλές φορές στο παρελθόν έχει δείξει ότι μπορεί άνετα να γράφει, αλλά πραγματικά να πηγαίνει με την πένα του ένα βήμα παραπέρα, να χτίζει ένα κοινωνικό υπόβαθρο και πάνω σε αυτό να κεντά ένα αριθμό από ιστορίες, με καινοτόμο (ως αφήγηση), ριζοσπαστικό (ως ιδέες) και προπαντός απολαυστικό τρόπο. Η γραφή του θα μπορούσε να είναι λίγο, λιγουλάκι πιο προσεγμένη σε σημεία. Κάποιες ιστορίες όμως, είναι πολύ πολύ καλές. Διεγερτικές. Και το κεντρικό θέμα που έλεγα παραπάνω, το υπόβαθρο, δεν έχω πάψει να το σκέπτομαι όλους αυτούς τους μήνες.

 

5.0 + 3.0 = 8.0

 

ΥΓ. Όλο αυτό τον καιρό θέλω να το διαβάσω δεύτερη φορά, γιατί στο απαιτεί το βιβλίο και το θέμα του, σου αφήνει η πρώτη ανάγνωση ανοιχτά σημεία. Έτσι και αλλιώς μονορούφι φεύγει. Ελπίζω κάποια στιγμή να τα καταφέρω και να επανέλθω.

[nikosal]

Θνητοί Θεοί (Altered Carbon), Ρίτσαρντ Μόργκαν

4,5 από 6 / 3,5 από 4 = 8

 

Να καλωσορίσω και το 25ο από τα μέλη μας στο κλαμπ των αξιολογητών!

[nikosal]

3001, Final Odyssey (3001, η Τελική Οδύσσεια, εκδ. Bell), Άρθουρ Κλαρκ, 1997

 

Ο Κλαρκ έγραψε αυτό το βιβλίο, τελευταίο στη σειρά των "Οδυσσειών" του, πριν 10 χρόνια και χμ... είναι ένα αρκετά παράξενο ανάγνωσμα που αφήνει στον αναγνώστη ανάμεικτα συναισθήματα. Πρώτα από όλα, δεν είναι ένα βιβλίο για τον καθένα. Για να το διαβάσει κανείς πρέπει να γνωρίζει την πρώτη τουλάχιστον Οδύσσεια και να του αρέσει το στιλ του συγγραφέα, αλλιώς θα απογοητευθεί πλήρως (υποθέτω). Εκτυλίσσεται στο τέλος της 3ης χιλιετίας και μοιάζει περισσότερο με δοκίμιο για τη συγκεκριμένη εποχή παρά με μυθιστόρημα. Αν περιμένεις κάτι τέτοιο, πιθανά θα το χαρείς ως βιβλίο (είναι και εξαιρετικά σύντομο). Αν όμως περιμένεις να βρεις χαρακτήρες και πλοκή, όχι, αφού αυτά τα διαθέτει σε στοιχειώδη μορφή μόνο... Κατά τα άλλα ισχύουν τα γνωστά για τη γραφή του Κλαρκ (πχ. το ντεμοντέ χιούμορ του) αλλά και τα ενδιαφέροντα σημεία που βρίσκει κανείς στα τελευταία βιβλία του (πχ. η ορθολογική προσέγγιση πολλών κοινωνικών θεμάτων).

 

4.0 (περιεχόμενο) + 3.0 (γραφή) = 7.0

[nikosal]

Προτείνω για αξιολόγηση: Λε Γκεν, Πλανήτης Εξορίας. Μόλις το διάβασα στα ελληνικά από τις εκδόσεις space και μετάφραση Αγγελικής Βαλαβάνη. Είχε κυκλοφορήσει το 1988 σε μια μικρή, προσεγμένη έκδοση (σκεφτείτε, έχει ένα επιμελητή και ένα διορθωτή κειμένου, δύο άτομα, πού το ξαναείδαμε;) μαζί με άλλα γνωστά και καλά βιβλία (όπως πχ. το ringworld, κάποιους ΒανΒονγκτ, Χέρμπερτ και άλλους).

[nikosal]

Προτείνονται για αξιολόγηση:

Λόις Μακ Μάστερ Μπιτζόλντ: Θραύσματα τιμής (shards of honor) -- Δεν έχει κυκλοφορήσει στα ελληνικά. Μιλιτέρ σπέις όπερα με ρομάντζο.

 

Πολ Τζόνστον: Εγκλήματα πλατωνικής δημοκρατίας το 2020 (!) Οκ, αυτός είναι ο ελληνικός τίτλος γιατί ο πρωτότυπος είναι body politic. Αστυνομικό τοποθετημένο σε μια Σκοτία του κοντινού μέλλοντος, με το κράτος να έχει υποκατασταθεί από ολοκληρωτικού τύπου κράτη πόλεις.

[heiron]

Παντως αυτο το δευτερο εχει ενδιαφερον αλλα κριμα που δεν ειναι απο καποιον γνωστο-καλο συγγραφεα.Τωρα το φοβαμαι....

[Mort13]

Προτείνω το Snow Crash του Neal Stephenson.

[nikosal]

mman, δεν θα το πιστέψεις... Είχα αρχίσει να περνώ τη βαθμολογία σου μετά την τελευταία μαζική αξιολόγηση που έκανες και το φόρουμ έπεσε (αν δεν το πρόσεξες, ήταν για 2-3 μέρες εκτός λειτουργίας) στη μέση. Είχα ήδη περάσει στο αρχείο μου:

 

The stars my destination (Tiger Tiger) 9.0

1984 9.5

The dispossessed 8.0 (καλά ρε φίλε, τόσο λίγο σου άρεσε;)

Γαλαξιακή Αυτοκρατορία 9.0

Γυμνός ήλιος 7.0

Ονειρότοποι της Γης 7.5 (όπως βλέπεις έχει χαθεί η πολύ ωραία κριτική σου σε αυτό, θέλω να σε παρακαλέσω να την επαναλάβεις, όπως και τα διηγήματα που "στέκουν και σήμερα")

Prelude to Foundation (στα ελληνικά Γαλαξιακή Αυτοκρατορία 6) 7.0

2010 Οδύσσεια ΙΙ, 8.0

 

Αυτά τα οχτώ διασώθηκαν Μιχάλη από την αξιολόγησή σου. Τα υπόλοιπα δεν τα έχω, σε παρακαλώ λοιπόν να επαναλάβεις.

 

Επίσης θα ήθελα να ξαναπω (χάθηκε και αυτό το μήνυμα) ότι πλέον όλα τα βιβλία που προτείνονται / αξιολογούνται έστω και από ένα μέλος, μπορούν να αξιολογηθούν από όλους. Δεν χρειάζεται να συγκεντρώνουν τρεις προτάσεις. Παραμένει φυσικά ο κανόνας, ότι για να εμφανιστούν στον πίνακα πρέπει να έχουν συγκεντρώσει 5 αξιολογήσεις.

[mman]

Φτου κι απ' την αρχή:

 

Tiger-Tiger, Μπέστερ, 5,5+3,5=9

1984, Όργουελ, 6+3,5=9,5

Ο Αναρχικός των δύο κόσμων, Λε Γκεν, 5+3=8 (μου άρεσε πολύ! Το 8 είναι μεγάλος βαθμός για μένα!)

Ακόμα και οι θεοί, Ασίμωφ, 4+2,5=6,5

Γυμνός Ήλιος, Ασίμωφ, 4+3=7

Γαλαξιακή Αυτοκρατορία 6, Ασίμωφ, 4+3=7

2010, Κλαρκ, 5+3=8

Γαλαξιακή Αυτοκρατορία 4, Ασίμωφ, 5+3=8

Ρομπότ της Αυγής, Ασίμωφ, 4+3,5=7,5

Ρομπότ και Αυτοκρατορία, Ασίμωφ, 5+3=8

Stars like Dust, Ασίμωφ, 3+3=6

Το πείραμα Ντοσάντι, Χέρμπερτ, 3,5+2,5=6

Γαλαξιακή Αυτοκρατορία 5, Ασίμωφ, 3,5+2,5=6

Πασίφικα, Σπίνραντ, 3,5+2,5=6

Κόλπο ΑΕ, Ντικ, 2+2=4

Το τέλος της Αιωνιότητας, Ασίμωφ, 5,5+3=8,5

Γαλαξιακή Αυτοκρατορία 1-2-3, Ασίμωφ, 6+3=9

Σπηλιές από Ατσάλι, 4+3=7

Το ηλεκτρικό Πρόβατο, Ντικ, 4+2,5=6,5

Φαρενάιτ 451, Μπράντμπερυ, 4,5+2,5=6

Οι επικυρίαρχοι, Κλαρκ, 6+3=9

2001, Κλαρκ, 4+3=7

Ο Τζακ Μπάρρον και η Αιωνιότητα, Σπίνραντ, 5,5+3,5=9

Νευρομάντης, Γκίμπσον, 4,5+3,5=8

Ο πόλεμος των κόσμων, 4,5+2,5=7

Ο κόσμος Δακτύλιος, Νίβεν, 3,5+3=6,5

Εγώ το ρομπότ, 3,5+3=6,5

Θαυμαστός νέος κόσμος, Χάξλεϋ, 5+2=7

 

To be continued...

[mman]

Προτείνω

 

Πέντε Ρωγμές στο δίκτυο, Βέμπος

Η πόλη και τ' άστρα, Κλαρκ

Η εποχή του Αξολότλ, Κατσαρέα

Ο πλανήτης της εκδίκησης, Δ. Παπαδόπουλος

Ο μεταλλικός γιος, Ντούπας

Η αρρώστια και το λουλούδι του λωτού, Καλαμβρέζος

[mman]

Γιώργος Μπαλάνος, Οι Ονειρότοποι της Γης, 4+3,5=7,5

 

 

(Στο τεύχος 11 των Φανταστικών Χρονικών θα βρείτε μια πολύ καλή παρουσίαση αυτού του βιβλίου στη στήλη "Ο κλασικός τίτλος του τεύχους" από τον Χριστόδουλο Λιθαρή.)

 

 

Αυτό είναι το πρώτο βιβλίο Ε.Φ. που διάβασα. Ήμουν πολύ τυχερός γιατί, όπως λέει ο ίδιος ο Μπαλάνος στον πρόλογό του είναι κάτι σαν εισαγωγή – σύσταση της Ε.Φ. στο Ελληνικό αναγνωστικό κοινό.

 

Μου το έφερε δώρο ένας φίλος στα ενδέκατα ή τα δωδέκατα γενέθλιά μου δηλαδή το 1981 ή το 1982, αλλά επειδή ίσως με ξένιζε το εξώφυλλο και το περιεχόμενό του, δεν το έπιασα στα χέρια μου πριν το 1983. Μετά, και αφού το είχα τελειώσει, δεν το άφηνα απ’ τα χέρια μου παρά μόνο για την ικανοποίηση (επιτακτικών) σωματικών αναγκών μου. Όταν συνειδητοποίησα ότι δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, απλώς το έμαθα απ’ έξω. Ακόμα με θυμάμαι να γυρνάω αργά το απόγευμα από το σχολείο ή το φροντιστήριο και να μουρμουρίζω περιγραφές ή διαλόγους (αγαπημένο μου κομμάτι οι τελευταίες σελίδες του «Ζήσε για Πάντα»). Για χρόνια (μέχρι και το 1990!) έπαιζα με γνωστούς και φίλους το εξής παιχνίδι: Τους έδινα το βιβλίο και τους προκαλούσα να μου διαβάσουν οποιεσδήποτε τρεις γραμμές ήθελαν εκείνοι. Όσο ασήμαντες και απρόσωπες κι αν ήταν, μπορούσα πάντα να υποδείξω το διήγημα από το οποίο προέρχονταν (σίγουρα ο ίδιος ο συγγραφέας δεν θα μπορούσε να το κάνει αυτό).

 

Μια που για κάποιο λόγο δεν ενδιαφέρθηκα να ψάξω για άλλη Ε.Φ., ο Μπαλάνος ήταν ο θεός μου για χρόνια, μέχρι που στα δεκάξι μου έφαγα την κεραμύδα της Γαλαξιακής Αυτοκρατορίας στο κεφάλι (άλλο σοκ από κει).

 

Όπως καταλαβαίνετε, η επίδραση αυτού του βιβλίου πάνω μου ήταν καταλυτική: Διάβασα το πρώτο μου διήγημα Ε.Φ. («Η Τελευταία Γενιά των Δεινόσαυρων»), αγάπησα το είδος και συνέχισα να γράφω με μεγαλύτερη έμπνευση και στόχους -είχα πλέον κάποιον για να του μοιάσω! Μάλιστα το 1992, όταν είχα μαζέψει αρκετά διηγήματα και ήθελα να δω που περίπου βρισκόμουν, έψαξα και βρήκα το ίδιο τον Μπαλάνο, που μου έδωσε την εντύπωση ενός ενδιαφέροντος αλλά μαζί και προσγειωμένου ανθρώπου.

 

Εκτός του ότι προφανώς ο Μπαλάνος αποτέλεσε για χρόνια (και ίσως να αποτελεί ακόμα) μία από τις (αφομοιωμένες ελπίζω) επιρροές μου, ακόμα και σήμερα χρησιμοποιώ εκφράσεις του με γνωστότερη και χρησιμότερη (όταν θέλω να χώσω κάποιον) την «ανέλαβες εθελοντικά…» (βλ. διήγημα "Μην κάνεις αστεία με τα γούστα του άλλου").

 

Ίσως όλα αυτά να ακούγονται κάπως υπερβολικά, αλλά δεν ήμουν παρά μόνο ένα, tabula rasa από πλευράς Ε.Φ., δεκατριάχρονο παιδάκι και απ’ αυτή την άποψη είναι λίγο κρίμα να διαβάσει κανείς το «Οι Ονειρότοποι της Γης» έχοντας σημαντική αναγνωστική εμπειρία. Σίγουρα δεν θα χαρεί όλη τη μαγεία που θα απολάμβανε ένας αδαής, αλλά ακόμα κι έτσι θα διαβάσει μερικά πραγματικά καλά διηγήματα. Κάτι εξίσου σημαντικό είναι ότι τα 14 από τα 29 διηγήματα είναι χιουμοριστικά, πράγμα πολύ σπάνιο για Ε.Φ. και ίσως ακόμα και σήμερα μοναδικό για Ελληνική Ε.Φ.

 

 

Κλείνω αναφέροντας δέκα διηγήματα του βιβλίου τα οποία κατά τη γνώμη μου θα μπορούσαν να σταθούν σε οποιαδήποτε ανθολογία ακόμα και σήμερα:

 

• Ζήσε για Πάντα
  
• Οι Ονειρότοποι της Γης
  
• Ο Χρόνος Είναι Χρήμα
  
• Ένα Κομμάτι Ήλιου
  
• Ο Προδότης της Γης
  
• Τα Παιδία Παίζει
  
• Φαντασιοπληξίες
  
• Μην Κάνεις Αστεία με τα Γούστα του Άλλου
  
• Απειλή από τ’ Άστρα
  
• Ο Δρόμος της Ατελείωτης Νύχτας
  

#_ftnref1

Edited December 29, 2007 by mman

[mman]

Frank Herbert, Dune (1963)

 

Προσοχή – προσοχή: Ακολουθεί σχετικό «θάψιμο» του πρώτου βιβλίου του Dune με μερικά, όχι σημαντικά, spoilers. Προκειμένου να αποφύγω την Τζιχάντ ενάντια στο πρόσωπό μου, παρακαλούνται οι (πολλοί είμαι βέβαιος) θαυμαστές του να αλλάξουν έγκαιρα topic ή να διαβάσουν παρακάτω με την δέουσα αυτοσυγκράτηση.

 

(Σημ: Δεν έχω δει την ταινία και είναι το πρώτο βιβλίο της σειράς που διαβάζω.)

 

Συν:

 

· Πρωτοφανής αληθοφάνεια του πλανήτη και λεπτομέρεια των εθίμων και της ζωής των Φρέμεν.

 

· Καλή ανάπτυξη και διαχείριση του θέματος και της πλοκής του.

 

· Ιδιαίτερα επιτυχημένη ατμόσφαιρα.

 

· Πειστικοί «κακοί» χαρακτήρες (Βαρόνος, Φέιντ Ράουθα, Μέντατ Βαρόνου, Ράμπαν, Κόμης Φένρινγκ, Αυτοκράτορας)

 

· Ενδιαφέρον τέχνασμα οι ενορατικές ικανότητες του Πωλ.

 

Πλην:

 

· Υπερβολική αληθοφάνεια του πλανήτη και κουραστικά λεπτομερής παρουσίαση των εθίμων και της ζωής των Φρέμεν. Ατελείωτη ορολογία (ο Πώλ αναφέρεται με πέντε ονόματα / προσωνύμια!) και εμμονή στις παραδόσεις που φουσκώνουν αδικαιολόγητα ένα βιβλίο το οποίο θα ήταν πολύ καλύτερο με 200 σελίδες λιγότερες, αφού τώρα η ιστορία χάνεται στην λαογραφία (νομίζω ότι ξέρω περισσότερα για τους Φρέμεν απ’ ότι για τους Έλληνες χωρικούς).

 

· Υπερβολικά ηρωικοί και «τέλειοι» χαρακτήρες (Πωλ, Τζέσικα, Λίτο, Στίλγκαρ, Τσάνυ, Χάλλεκ, Άλια, Χάουατ). Πολλοί χαρακτήρες είχαν υπεράνθρωπες ικανότητες χωρίς αυτές να δικαιολογούνται ικανοποιητικά.

 

· Τίποτα το εξαιρετικό όσον αφορά την υπόθεση: Ο Πωλ δεν έσωσε τον Ντιουν. Ο Πωλ απλώς πάλεψε για την πάρτη του, πήρε πίσω το δουκάτο του και στην πορεία έτυχε να συμπλεύσει με τους Φρέμεν για το καλό του πλανήτη.

 

Ειδικά όσον αφορά την αληθοφάνεια, η εντυπωσιακή κοσμοπλασία του Χέρμπερτ έχει το μειονέκτημα να αποτελεί μια ξεκάθαρα δηλωμένη πρόθεση και δέσμευση του συγγραφέα, που ανεβάζει τόσο πολύ τις απαιτήσεις του αναγνώστη, ώστε εκείνος να μπαίνει στον πειρασμό να βρει τις τρύπες που μοιραία δεν μπόρεσε να κλείσει ο συγγραφέας:

 

· Τέτοια έλλειψη νερού σημαίνει προφανώς και έλλειψη μπάνιου. Πουθενά δεν αναφέρεται πώς πλένονταν στον Αρράκις. Αυτό είναι υψίστης σημασίας: έλλειψη νερού για πλύσιμο τροφών, αντικειμένων και σωμάτων σημαίνει απίστευτη δυσωδία (όχι απλώς μια χαρακτηριστική μυρωδιά στα σητς) και ραγδαία εξάπλωση μολύνσεων και επιδημιών. Θα ήταν ένα τρομερό πρόβλημα που στο βιβλίο αποσιωπάται.

 

· Οι τηλεπικοινωνίες είναι σχεδόν απούσες. ΟΚ, δεν υπάρχουν δορυφόροι και δίκτυα αλλά οι ασύρματοι που φαίνονται στο τέλος θα έπρεπε να παίζουν ρόλο πολύ νωρίτερα.

 

· Το μονοπώλιο της Συντεχνίας εξηγείται ουσιαστικά μόνο στο παράρτημα και δεν είναι καθόλου πειστικό. Δεν μπορεί ολόκληρος Αυτοκράτορας να εξαρτάται από την Συντεχνία για το αν θα ταξιδέψει από τον ένα κόσμο στον άλλο, ή για το αν θα θέσει δορυφόρους γύρω από τον πλανήτη με το μπαχαρικό.

 

· Οι Φρέμεν καλύτεροι πολεμιστές από τους Σάρντωκαρ; Όχι, δεν πείθει με τίποτα. Οι δυσκολίες της επιβίωσης και οι κακουχίες της ζωής δεν σε κάνουν καλύτερο στη μάχη. Αν ήταν έτσι, οι αγρότες της βορείου Ελλάδας ποτέ δεν θα είχαν επιτρέψει στους Ναζί να φτάσουν στην Αθήνα. Οι Φρέμεν είχαν εκπαίδευση και πειθαρχία επιβίωσης, όχι μάχης. Για να γίνεις καλός σε κάτι χρειάζεσαι ικανούς αντιπάλους και κάποιον να σου μαθαίνει από τα λάθη σου και οι Φρέμεν δεν είχαν τέτοιες ευκαιρίες. Στην πραγματικότητα οι Σάρντωκαρ θα τους είχαν απλώς καταπιεί.

 

· Σε έναν πλανήτη με τόσο φτωχή χλωρίδα και πανίδα, η εξέλιξη δεν θα μπορούσε να ευνοήσει την εμφάνιση πλασμάτων με τετρακόσια μέτρα μήκος. Εκτός του ότι σε γήινη βαρύτητα τόσο μεγάλοι οργανισμοί δεν μπορούν να επιζήσουν (καταρρέουν κάτω από το ίδιο τους το βάρος) πόσο μάλλον να ταξιδεύουν με ταχύτητα στην άμμο, πώς ακριβώς θα υποστήριζαν τον απίστευτο μεταβολισμό τους; Σκουλήκια που κατάπιναν ολόκληρα ερπηστριοφόρα (φοβερή εικόνα πάντως!) πώς ξεγέλαγαν την πείνα τους μια συνηθισμένη μέρα;

 

· Μία ατομική έκρηξη διαλύει το Προστατευτικό Τείχος πολύ κοντά στην Αρρακήν. Λίγο αργότερα, συναθροίζονται στην πρωτεύουσα όλοι οι βασικοί συντελεστές και διαπραγματεύονται, εν μέσω ραδιενεργούς μόλυνσης, το μέλλον του πλανήτη.

 

Σχετικά με τους χαρακτήρες και την πλοκή:

 

· Το κίνητρο και τα σχέδια των Μπένε Τζέζεριτ δεν μου έγιναν σαφή ούτε στο παράρτημα όπου απλώς αναφέρεται γιατί απέτυχαν να αναγνωρίσουν τον Κουΐζατς Χάντεραχ στον Πωλ.

 

· Δεν υπάρχει πουθενά αντιήρωας. Μόνο ήρωες. Πολλοί και «τέλειοι». Ο αναγνώστης βρίσκεται μπροστά στον πιο ανθρώπινο και δίκαιο άρχοντα (Δούκας Λίτο) στην πιο ικανή Μπένε Τζέζεριτ (Τζέσικα – άκρως αντιεπιστημονική η μετουσίωση του δηλητήριου), στον ακριβέστερο Μέντατ (Χάουατ) στο πιο πιστό ακόλουθο (Χάλλεκ) στον ικανότερο φύλαρχο πολεμιστή (Στίλγκαρ – το σώζει κάπως με την μεταμόρφωσή του σε πειθήνιο πρόβατο στο τέλος) στην πιο προκομένη σύζυγο (Τσάνυ), στο σοφό δίχρονο που αποτελειώνει Σάρντωκαρ στο πεδίο της μάχης (Άλια) και φυσικά στον απόλυτο υπεράνθρωπο (Πωλ Ατρείδης, Ουσούλ, Μουαντ’ Ντιμπ, Λιζάν Αλ Γκαΐμπ, Κουΐζατς Χάντεραχ). Ε, κάπου κορέστηκα.

 

 

Οι επιτυχημένοι «κακοί» χαρακτήρες (ειδικά Βαρόνος και Κόμης), η εσωτερική μάχη της Τζέσικα για τον γιο της και η πάλη του τελευταίου ενάντια στην Τζιχάντ είναι μια όαση μέσα σε όλ’ αυτά αλλά δυστυχώς όχι αρκετή.

 

 

Δεν κάνω τον έξυπνο: Φυσικά και δεν θα μπορούσα να το γράψω καλύτερα από τον Χέρμπερτ (για την ακρίβεια δεν θα το ξεκίναγα καν). Εξάλλου η κριτική είναι πάντα ευκολότερη από την δημιουργία. Απλώς ένα τόσο μεγαλεπήβολο έργο με άφησε με λιγότερα απ’ ότι περίμενα και κυρίως με κούρασε με το μέγεθος και την εμμονή του στην προσπάθεια για αληθοφάνεια. Σίγουρα αναγνωρίζω ότι η αναγόρευσή του σε έπος της Επιστημονικής Φαντασίας επισύρει αναπόφευκτα και ιδιαίτερα αυξημένες απαιτήσεις από τον υποψήφιο αναγνώστη και ότι για την εποχή του πρέπει να ήταν πράγματι εξαιρετικό, είμαι όμως υποχρεωμένος να το αξιολογήσω σήμερα.

 

 

 

Διά ταύτα: Frank Herbert, Dune, 3,5+3=6,5

Edited December 29, 2007 by mman

[mman]

Έξι Δισεκατομμύρια Τρόποι Ζωής

 

Παναγιώτης Κούστας, Εκδόσεις Τρίτων, 2007, σελ. 154

 

Η παρακάτω κριτική μου είναι από τα "Φανταστικά Χρονικά", τεύχος 11, (που μόλις κυκλοφόρησε):

 

 

Πιστεύεις ότι δεν μπορεί να γίνει τίποτα για την εγγενή διαφθορά των πολιτικών; Φοβάσαι την απόλυτη ανία της σύνταξης; Αισθάνεσαι τον καταναλωτισμό να σε διαποτίζει; Δεν σε ρώτησαν ποτέ τι να κάνουν με τους φόρους σου; Νιώθεις ότι κάποιες στιγμές τα μεγάλα συμφέροντα στραγγαλίζουν ακόμα και την κοινή λογική; Η θρησκεία κοιμίζει το μυαλό σου και κάνει πάρτυ στην ψυχή σου; Ονειρεύεσαι έναν κόσμο αλληλοσεβασμού αλλά και ανοχής; Πιστεύεις σε μια αναδιανομή του πλούτου που θα εξασφαλίζει σε κάθε νεογέννητο μια αξιοπρεπή ζωή;

 

Όχι, ο Παναγιώτης Κούστας δεν έχει τις λύσεις για όλ’ αυτά. Έχει όμως μερικές εξαιρετικά ενδιαφέρουσες, ιδιαίτερα ευφυείς και συγχρόνως ντροπιαστικά απλές ιδέες. Το Έξι Δισεκατομμύρια Τρόποι Ζωής αποτελείται από δέκα διηγήματα χαλαρά συνδεδεμένα μεταξύ τους. Η δομή του θυμίζει έργα όπως το The Wall των Pink Floyd, όπου το κάθε κομμάτι μπορεί μεν να ειδωθεί αυτόνομα, αλλά αποκτά πολύ περισσότερο νόημα μέσα στο πλαίσιο του συνολικού έργου που το περιβάλλει. Το γράψιμο του Π. Κούστα είναι ελαφρύ και ξεκούραστο, χωρίς πολλές λεπτομέρειες να βαραίνουν το κείμενο. Οι πειστικοί αλλά αδρά σκιαγραφημένοι χαρακτήρες αφήνουν να δοθεί περισσότερο βάρος στην ανάδειξη της ιδέας και στην επίδρασή της στην κοινωνία. Είναι ένα σπάνιο, ακόμα και σε παγκόσμιο επίπεδο, δείγμα ιδιαίτερα αισιόδοξης και συγχρόνως απόλυτα εφικτής Κοινωνικής και Πολιτικής Επιστημονικής Φαντασίας και με πλήρη επίγνωση του κινδύνου να ακουστώ σαν πολιτικός θα το χαρακτήριζα ύμνο στην πρόοδο και τη δημοκρατία.

 

Μια ακόμα καινοτομία, τόσο του συγγραφέα όσο και των εκδόσεων Τρίτων, είναι η πρόθεσή τους να «απελευθερώσουν», όπως εξηγείται στον επίλογο, έναν αριθμό αντιτύπων για δημόσια δωρεάν χρήση -κάτι που είναι σε απόλυτη αρμονία με την ιδέα του διηγήματος Δημιουργικό Δικαίωμα.

 

Με ελάχιστες κοιλιές και αμελητέα αδύναμα σημεία από λογοτεχνικής άποψης, τα δέκα, δεμένα μεταξύ τους διηγήματα κάνουν, το καθένα ξεχωριστά αλλά κυρίως όλα μαζί, αυτό που συνηθίζει σε κάθε δουλειά του ο συγγραφέας τους και που ίσως αποτελεί την πεμπτουσία της Επιστημονικής Φαντασίας: αφυπνίζουν!

 

Γιατί ο Παναγιώτης Κούστας με το Έξι Δισεκατομμύρια Τρόποι Ζωής έρχεται και σε ξυπνάει στον καναπέ σου, παίρνει το τηλεκοντρόλ, σβήνει την τηλεόραση και σε πηγαίνει μέχρι το παράθυρο να δείτε τον κόσμο. Και δεν είναι ο εφιαλτικός, άδικος και ανυπόληπτος κόσμος που γνωρίζεις αλλά ούτε κάποια αδιανόητη και ανέφικτη ουτοπία. Είναι ένας κόσμος με πολλά προβλήματα που όμως μπορεί να γίνει καλύτερος υπό μία όμως, αυστηρή, προϋπόθεση: Να μην ξαναγυρίσεις στον καναπέ σου.

 

Δια ταύτα: Έξι Δισεκατομμύρια τρόποι Ζωής, Π. Κούστας, 4+2,5=6,5 (και όποιος θεωρεί αυτό το βαθμό χαμηλό ας κοιτάξει λίγα post πιο πάνω... ;) )

 

Υ.Γ. Για τον τίτλο του βιβλίου, τρεχάτε στο σχετικό topic.

[Arachnida]

Δίνω την πρώτη μου αξιολόγηση και είναι για το βιβλίο του Κούστα, που μου άρεσε πάρα πολύ. Άρα 5+3,5= 8,5 από εμένα.

[nikosal]

Mman & Arachnida, με εσάς τα μέλη που έχουν συνεισφέρει αξιολογήσεις γίνονται 27. Σας ευχαριστώ και ελπίζω σε συνέχεια.