Aξιολόγηση καλύτερων βιβλίων ΕΦ

[mman]

Ισαάκ Ασίμωφ και Ρόμπερτ Σίλβερμπεργκ

 

Η Νύχτα

 

(Άγνωστη Καντάθ, σελ. 370)

 

Η εκπληκτική ιδέα φυσικά είναι του πασίγνωστου και κορυφαίου διηγήματος του καλού μας δόκτορα, The Nightfall. Σε έναν κόσμο με έξι ήλιους που οι άνθρωποι δεν ξέρουν τι θα πει Σκοτάδι και τα Αστέρια είναι μόνο ένας τρομακτικός θρύλος χαμένος στον χρόνο,

έρχεται μια μέρα που ο πιο αδύναμος ήλιος είναι μόνος του στον ουρανό, όταν ένας άγνωστός μέχρι τότε δορυφόρος του πλανήτη, προκαλεί έκλειψη του ήλιου για λίγες ώρες! Τι επιπτώσεις θα έχει η Νύχτα στους ανθρώπους και στον πολιτισμό τους;

Μέχρι την σελίδα 240, όπου είναι και η κορύφωση, το μυθιστόρημα αποτελεί ουσιαστικά ένα "ξεχείλωμα" του διηγήματος. Μετά, το μυθιστόρημα περιγράφει την Χαραυγή, η οποία δεν υπήρχε στο διήγημα, αλλά το ενδιαφέρον πέφτει γρήγορα και το αποτέλεσμα είναι αδιάφορο, προβλέψιμο και άκρως ξεφουσκωτικό. Αρκεί να πω ότι επί 60 και πλέον σελίδες, ο Σίλβερμπεργκ (λέγεται ο ότι ο Ασίμωφ έβαλε μόνο την υπογραφή και φυσικά την ιδέα) αναλώνεται στο πώς ξαναβρέθηκαν ή χάθηκαν οι χαρακτήρες μετά την Νύχτα.

Ένα... περιττό βιβλίο. Στην ουσία δεν λέει τίποτα παραπάνω από το διήγημα, (το οποίο αν δεν κάνω λάθος σε μία χωρίς προηγούμενο ψηφοφορία είχε ψηφιστεί το καλύτερο διήγημα Ε.Φ. όλων των εποχών!) αλλά φυσικά δεν έχει ούτε κατά διάνοια την πυκνότητά και την δύναμή του. Το δε γράψιμο του Σίλβερμπεργκ είναι τόσο άχρωμο που σε κάποια σημεία θυμίζει πραγματικά... Ασίμωφ, αλλά στα χειρότερά του.

Ναι, μάλλον θα μου φαινόταν διαφορετικό αν δεν είχα διαβάσει το διήγημα, αλλά απλώς... δεν γίνεται. Το Nightfall είναι τόσο κλασσικό που είναι εξαιρετικά δύσκολο να μην πέσεις πάνω του αν ανοίξεις οποιαδήποτε best of ή hall of fame συλλογή Ε.Φ. διηγημάτων.

Μπορείτε να προσπεράσετε την "Νύχτα" (εξαιρετικό εξώφυλλο του Χρήστου Καριέτη πάντως). Απολαύστε ή κάντε μια καλή επανάληψη στο Nightfall (για παράδειγμα στον 1ο Τόμο της Ωρόρα -πρώην Πήγασος- "Ιστορίες από Παράξενους Κόσμους", και με τον τίτλο Τα Αιώνια Σκοτάδια σε μετάφραση Γ. Μπαλάνου) και θα ξέρετε ακριβώς όλα όσα χρειάζεται.

4 + 2 = 6

[mman]

Έτσι, για να επιβεβαιώσω αυτά που έγραψα πιο πάνω, μόλις ξαναδιάβασα το Nightfall.

Μπρρρρ!

Αθάνατο.

[trillian]

Τώρα ρε συ, γιατί το κάνεις αυτό; Για να με κάνεις να ζηλέψω αφόρητα που διάβασα πρώτα το βιβλίο; :tongue:

[nikosal]

Αχ, υπάρχουν και νέα παιδιά ανάμεσά μας, που... δεν έχουν διαβάσει πρώτα το διήγημα!

 

Με την ευκαιρία, ευχάριστη η αναβίωση των αξιολογήσεων, ας κάνουμε όλοι μαζί ένα ντου. Και ξεκινάς εσύ, Τριλ, που σχετικά πρόσφατα, αν θυμάμαι καλά, διάβασες κάτι τις από εφ (όπως και η Ναρ, και άλλοι).

[mman]

Αλέκος Παπαδόπουλος, "Λάθος Οδηγίες", (Συλλογή Διηγημάτων) εκδόσεις Τρίτων, 2008, σελ. 220.

Σχολιασμό / παρουσίαση / κριτική του βιβλίου θα βρείτε εδώ.

3,5 + 3 = 6,5

(Τα φαινόμενα απατούν: Η βαθμολογία δεν είναι σε ανακολουθία με την -πολύ καλή- κριτική. Απλώς είμαι παραδοσιακά αυστηρός όταν βαθμολογώ. Συγκρίνετε και με άλλες βαθμολογίες μου.)

[Mort13]

Αντιγράφοντας από το "Τι διαβάζετε" thread:

 

Old Man's War, του John Scalzi. Πολύ καλή μιλιταριστική ΕΦ, στέκεται επάξια δίπλα σε ορόσημα του είδους όπως Starship Troopers και The Forever War. Η ανθρωπότητα εξαπλώνεται στα άστρα και έχει να αντιμετωπίσει αμείλικτο ανταγωνισμό για την αποίκηση των διαθέσιμων πλανητών. Ο αποικιακός στρατός απαρτίζεται από 75χρονους που δέχονται να καταταγούν με αντάλλαγμα την επαναφορά της νεότητάς τους. Σύντομα όμως μαθαίνουν ότι παρά τα πολλά χρόνια ζωής και εμπειρίας τους δεν είναι καθόλου έτοιμοι για αυτό που τους περιμένει σε ένα καθ'όλα εχθρικό σύμπαν... Γρήγοροι ρυθμοί, καυστικό χιούμορ αλλά και συγκίνηση, εξωγήινοι για όλα τα γούστα. 8.5

 

The Lathe of Heaven, της Ursula Le Guin. Πολύ καλό βιβλίο ΕΦ, που βρίσκεται στην σκιά των 2 Χαινιανών (Left Hand και Dispossessed) αν και κατά τη γνώμη είναι ισάξιο με αυτά. Ο ήρωας του βιβλίου μπορεί να αλλάζει την πραγματικότητα όταν ονειρεύεται. Μόλις ο ψυχίατρός του αντιλαμβάνεται αυτό το γεγονός, προσπαθεί να το χρησιμοποιήσει για το καλό της ανθρωπότητας. Μπορεί όμως πάντα ο σκοπός να αγιάζει τα μέσα; Και ποιό είναι το τίμημα που μπορεί να πληρώσουμε για την δημιουργία μιας ουτοπίας; Μερικά μόνο από τα πολλά φιλοσοφικά ερωτήματα που θέτει η Le Guin, σε ένα βιβλίο που είμαι σίγουρος ότι ο Philip Dick θα λάτρεψε και θα ζήλεψε πολύ. 8.0

[nikosal]

Χμμμμμμ..... Ξανά χμμμμμμ... Πέρασα μια περίοδο α-διαβασιάς, που ελπίζω ότι έληξε, επανέρχομαι λοιπόν εδώ και ελπίζω να τρέξετε όλοι (!) με νέες αξιολογήσεις. Μέχρι την Κυριακή θα έχω ενημερώσει και τα σχετικά τόπικ. Βουρ!

 

Ρόμπερτ Σίλβερμπεργκ, Οι ευτυχισμένες μέρες του μέλλοντος (στο πρωτότυπο όμως, the world inside, καλά, τι τους έπιασε;).

Αναπάντεχα καλή προέκταση του Caves of Steel. Σπονδυλωτό, με 7 ιστορίες που συνδέονται, γύρω από μια Γη 400 περίπου χρόνια από τώρα, όπου οι κάτοικοι είναι πολλά δισ. και κατοικούν σε πύργους ύψους 3 χιλιομέτρων. Μέσα στους πύργους, σε μια κοινωνία ταξική (οι "πάνω" κατοικούν στους πάνω ορόφους!) το σεξ είναι ελεύθερο, η γονιμότητα ενθαρρύνεται με θρησκευτική ευλάβεια και όσοι παρεκτρέπονται... βουτάνε στο κενό. Καλό, πολύ καλό, με έκανε να το σκέπτομαι μια βδομάδα μετά που το τέλειωσα!

 

5.5 + 3.5 = 9.0

 

Φίλιπ Ντίκ, Κυλήστε Δάκρυά μου (Flow my tears the policeman said)

Ντικ, αρκετά συνηθισμένος, αλλά και με 1-2 καλές εκπλήξεις. Οι φίλοι του δεν θα απογοητευθουν, όσο για τους εχθρούς του (πρόσφατα σε ένα άλλο τόπικ προς έκπληξή μου είδα ότι υπάρχουν και τέτοιοι!!) ας μην το ανοίξουν.... Είπαμε, είναι κλασικός, κλασικός Ντικ...

 

5.0 + 3.5 = 8.5

Edited July 20, 2008 by nikosal

[DinoHajiyorgi]

Χμμμμμμ..... Ξανά χμμμμμμ... Πέρασα μια περίοδο α-διαβασιάς, που ελπίζω ότι έληξε, επανέρχομαι λοιπόν εδώ και ελπίζω να τρέξετε όλοι (!) με νέες αξιολογήσεις. Μέχρι την Κυριακή θα έχω ενημερώσει και τα σχετικά τόπικ. Βουρ!

 

RETURN OF THE LIVING DEAD!!!

[nikosal]

χαχαχα

 

Ορμάτε συν-αξιολογητές!! Το όνειρό μας ο εφιάλτης του!!

[mman]

"Θνητοί Θεοί" (Altered Carbon), Richard Morgan, Εκδόσεις Anubis, σελ .519, (περ. 213.000 λέξεις)

 

Ένα πραγματικά δυνατό βιβλίο. Καλή ιδέα, καλή επιμέρους ανάπτυξή της με τις επιπτώσεις της. Αστείρευτη εφευρετικότητα σε καινούργια γκάτζετς και ανακαλύψεις, όλα σχετικά με την (αστυνομική) υπόθεση ή τη δημιουργία μιας πολύ πετυχημένης ατμόσφαιράς που δανείζεται στοιχεία τόσο από Blade Runner όσο και από νουάρ, αλλά δεν ενδίδει παρά σε ελάχιστα κλισέ και μάλιστα με έναν ιδιαίτερα προσωπικό και, ανάλογα με τις περιστάσεις, είτε ώριμο είτε πρωτότυπο τρόπο.

Εξαιρετικοί διάλογοι με φυσικότητα, σύγκρουση, ουσία και ωριμότητα. Μεγάλη υπομονή και ικανότητα στο χτίσιμο των ποικίλων σκηνικών που εκτιλλίσεται η ιστορία και γράψιμο "βαρύ" με την καλή έννοια που ταιριάζει στην ιστορία, το οποίο όμως δεν γίνεται σε κανένα σημείο κουραστικό, παρά την μεγάλη έκταση.

Διέκρινα μία αδυναμία στο να εκμαιεύσει ικανό συναίσθημα από σκηνές που θα μπορούσε να το κάνει, αν και αυτό δικαιολογείται εν μέρει από την φύση του πρωταγωνιστή - αφηγητή. Επίσης μου έμειναν λίγες απορίες που ίσως να αποτελούν και τρύπες πλοκής αν δεν κάνω κάπου λάθος.

(Η Τρεπ είχε σκοτωθεί με Αληθινό Θάνατο αλλά μετά εμφανίζεται επαναθηκευμένη ενώ ξεκαθαρίζει ότι δεν έχει δυνατότητα τηλεαποθήκευσης. Επίσης το κίνητρό της δεν είναι πειστικό με αποτέλεσμα να αποδυναμώνεται η βοήθειά της στο τέλος. Τέλος υπάρχει μια ασάφεια σχετικά με την διπλοθήκευση του Κόβατς και μάλλον ένα λάθος σχετικά με το αν θα έπρεπε να θυμόταν τις εμπείριες του με τις Μπανκροφτ και Ορτέγκα.)

 

Όχι δεν είναι το τέλειο βιβλίο, αλλά είναι ένα από τα καλύτερα που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια ενώ εντυπωσιακό είναι το γεγονός ότι είναι το πρώτο του συγγραφέα (Άουτς! Αυτό έτσουξε!). Όσοι δεν το έχετε ήδη διαβάσει το συστήνω ανεπιφύλακτα και για έναν επιπλέον λόγο: Τα κινηματογραφικά του δικαιώματα έχουν ήδη αγοραστεί (από την Warner Bros αν δεν κάνω λάθος και το δημιουργό του Matrix). Α, και αυτό επιτρέπει στον Morgan να αφιερωθεί αποκλειστικά στην συγγραφή (εντάξει, εντάξει, κι αυτό έτσουξε και μάλιστα περισσότερο ...).

 

5+3=8

 

Edit: Πάρα πολλοί χαρακτήρες με ικανοποιητική ανάπτυξη. Ειδικά ο πρωταγωνιστής έχει εντυπωσιακό βάθος και ζωντάνια.

Επίσης, παρέλειψα κάτι ιδιαίτερα σημαντικό: Το βιβλίο είναι γεμάτο καταιγιστική, φυσική, απολαυστική δράση.

Δεν θυμάμαι αν ανέφερα ότι μου άρεσε αυτό το βιβλίο...

Edited July 27, 2008 by mman

[nikosal]

Ούρσουλα ΛεΓκεν, Το μάτι του ερωδιού (1978).

 

Ένα μικρό αλλά πολύ ενδιαφέρον μυθιστόρημα της ΛεΓκεν, γύρω από ένα πλανήτη, τη Βικτόρια, που φιλοξενεί ουσιαστικά δύο διαφορετικές αποικίες γήινων: Την πόλη που έχει ιδρυθεί από πρώην κρατούμενους και τη Σαντίχ, μια παραγκούπολη κοντά στην πόλη, που κατοικείται από φιλειρηνικούς πολίτες. Και οι δύο κοινότητες έχουν αποικίσει τη Βικτόρια σε διαφορετικές περιόδους (και για πολύ διαφορετικούς λόγους), και έχουν πλέον ολότελα αποκοπεί από το μητρικό πλανήτη. Η κυριότερη αλληλεπίδραση των δύο κοινοτήτων είναι η ανταλλαγή προϊόντων, με την ολιγαρχική πόλη όμως να εκμεταλλεύεται τους ανθρώπους της Σαντίχ (των οποίων πιστεύω είναι η "γκαντική" μη-βία και η μη ανάμιξη στα εσωτερικά της πόλης) και να προσπαθεί να τους περιορίσει.

 

Άλλη μια πολιτική ιστορία από τη ΛεΓκεν, που μου θύμισε τον Αναρχικό των Δύο Κόσμων, όχι στο βάθος των χαρακτήρων και των κοινωνιών (εδώ ο Ερωδιός μοιάζει με "περίληψη") αλλά στο στήσιμο: Η φιλειρηνική, πολιτικά αναρχική κοινότητα αποφασίζει να προχωρήσει σε ένα δεύτερο αποικισμό, όπως οι κάτοικοι του Γιουράς που έφυγαν για τον Ανάρες.

 

5+3.5 = 8.5

[Nienor]

Απ... Αυτό μπορώ κι εγώ :

Ούρσουλα ΛεΓκεν, Το μάτι του ερωδιού

 

Επειδή έχουμε δει τι μπορεί να κάνει γενικά η ΛεΓκεν με τους χαρακτήρες ίσως είμαστε μαζί της λίγο πιο αυστηροί. Συμφωνώ πως η ανάπτυξή τους δεν είναι τόσο καλή (μιλώντας όμως πάντα για την κυρία ΛεΓκεν) αν και η Λουζ Μαρίνα μου θύμιζε στην αρχή την Τενάρ, από τους Τάφους του Ατουάν, την οποία τη λατρεύω.

 

Επίσης, έχω την αίσθηση πως η ατμόσφαιρα του βιβλίου αποσκοπεί περισσότερο στη συγκίνηση από ότι στον αναρχικό. Με χάλασε λίγο αυτό. Όπως και το ότι η σύγκριση με τον αναρχικό είναι αναπόφευκτη.

 

4+4=8

[Arachnida]

Προτείνω και αξιολογώ ταυτόχρονα, το "Σύνδρομο του Χάους" από Διαμαντή Φλωράκη, εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές.

3+6=9

 

Ειδικά στην αρχή ορισμένα πράγματα περνούσαν πολύ περιληπτικά, αλλά στο τέλος η ιδέα για την εξήγηση των φόνων είναι εκπληκτική.

Νομίζω το βιβλίο θα μπορούσε να είναι άνετα διπλάσιο σε μέγεθος.

 

Επίσης προτείνω προς αξιολόγηση τους "Ονειροψιθυριστές" του Γρηγοριάδη και το "Φύλακα του Χρόνου" του Παπαχρήστου.

[nikosal]

Ο δράκος της θάλασσας, του Φρανκ Χέρμπερτ. Γραμμένο πριν μισό αιώνα, αναφέρεται στη βιβλιογραφία ως το πρώτο μυθιστόρημα του Χέρμπερτ. Προσπαθεί να είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ σε ένα μικρό υποβρύχιο, με τετραμελές πλήρωμα, σε περίοδο πολέμου. Κάποιες στιγμές έχει ενδιαφέρον, αλλά σε γενικές γραμμές είναι απελπιστικό παλιό και δεν αναφέρομαι στο τεχνικό μέρος, αλλά στον τρόπο που ο Χ. προσπαθεί να φτιάξει το ψυχολογικό κλίμα που θέλει ανάμεσα στα μέλη του πληρώματος. Αλλά και η πλοκή είναι περιορισμένου ενδιαφέροντος. Δεν είναι κακό, αλλά δεν είναι και το βιβλίο που θα προτείνω σε κάποιον να διαβάσει από το Χέρμπερτ.

 

3.0 + 2.5 = 5.5

[Διγέλαδος]

Αλέκος Παπαδόπουλος, "Λάθος Οδηγίες", (Συλλογή Διηγημάτων) εκδόσεις Τρίτων, 2008

 

5,5 + 3,5 = 9

 

Πραγματικά με εντυπωσίασε. Ο υψηλός βαθμός στην πλοκή οφείλεται όχι μόνο στην ποικιλία των διηγημάτων, αλλά και στο βάθος τους. Χρειάζεται μια μέρα αφού τελειώσεις το κάθε διήγημα και πριν ξεκινήσεις να διαβάζεις το επόμενο για να επεξεργαστείς όλα αυτά που έγιναν σε τόσες λίγες σελίδες μαζί με τα έντονα συναισθήματα που σου προκάλεσαν.

Ο υψηλός βαθμός στη γραφή οφείλεται στο στυλ της που προδίδει ως σήμα κατεθέν του ο συγγραφέας με άνετη και καλή χρήση της γλώσσας. Η άνεση φαίνεται ακόμα στο παιχνίδι που μπορεί να κάνει με τις προτάσεις στα διηγήματα που έχουν μπει για διάλειμμα. Αυτή η συλλογή διηγημάτων άνετα μπορεί να ανταγωνιστεί οποιοδήποτε ξένο βιβλίο.

Edited October 15, 2008 by twocows

[Arachnida]

Νομίζω δεν έχω αξιολογήσει το 1984 ακόμα.

Λοιπόν ένα άνετο 6+4=10 από εδώ.

[khar]

Οριστε και η δική μου αξιολόγηση.

Οι επόμενες θα έχουν και αιτιολόγηση.

 

· Alfred Bester, The stars my destination (Tiger Tiger) / Άλφρεντ Μπέστερ, Το πεπρωμένο μου είναι τα άστρα 4+4 (8)

 

· George Orwell, 1984 / Τζορτζ Όργουελ, 5+4 (9)

 

· Douglas Adams, The hitchhiker's guide to the galaxy / Ντάγκλας Άνταμς, Γυρίστε το γαλαξία με οτοστόπ 5+3 (8)

 

· Philip K. Dick, Ubik / Φ.Κ. Ντικ, Ούμπικ, 3 + 2 (5)

 

· Stanislaw Lem, Solaris / Στ. Λεμ, Σολάρις 4+4 (8)

 

· Isaac Asimov, The end of eternity / Ισαάκ Ασίμοφ, Το τέλος της αιωνιότητας 5 + 3 (8)

 

 

 

· Ursula Le Guin, The dispossessed / Ούρσουλα Λε Γκεν, Ο αναρχικός των δύο κόσμων 5 + 4 (9)

 

· Isaac Asimov, Foundation, Foundation & Empire, Second Foundation / Ισαάκ Ασίμοφ, Γαλαξιακή Αυτοκρατορία 1, 2, 3 (6 + 2.5) 8.5

 

· Isaac Asimov, The gods themselves / Ι. Ασίμοφ, Ακόμα και οι Θεοί 5 + 3 (8)

 

· Samuel Delany, Babel 17 / Σάμιουελ Ντιλέινι, Βαβέλ 17 4 +4 (8)

 

· Kim Stanley Robinson, Red Mars / Κ. Σ. Ρόμπινσον, Κόκκινος Άρης 4 +3 (7)

 

· Παναγιώτης Κούστας, Έξι δισεκατομμύρια τρόποι ζωής 4 + 3 (7)

 

· Arthur Clarke, Childhood's end / Άρθουρ Κλαρκ, Οι επικυρίαρχοι 5 +3 (8)

 

· Philip K. Dick, The game players of Titan / Φίλιπ Ντικ, Οι παίχτες του Τιτάνα 4 +3 (7)

 

· J.G. Ballard, The drowned world / Tζ. Τ. Μπάλαρντ, Η πλημμύρα 4 +4 (8)

 

· Isaac Asimov, Caves of Steel / Ι. Ασίμοφ, Σπηλιές από ατσάλι 4 +2.5 (6.5)

 

· Ursula LeGuin, The left hand of darkness /Ο. Λε Γκεν, Το αριστερό χέρι του σκότους 4 +4 (8)

 

· Arthur Clarke, Rendezvous with Rama / A. Κλαρκ, Ραντεβού με το Ράμα 4 + 3.5 (7.5)

 

· N. Spinrad, Bug Jack Baron / Ν. Σπίνραντ, Ο Τζακ Μπάρον και η αιωνιότητα 5 +4 (9)

 

· Robert Heinlein, Stranger in a strange land / Ρ. Χενλάιν, Ξένος σε ξένη χώρα 3.5 + 3 (6.5)

 

· William Gibson, Neuromancer / Γουίλιαμ Γκίμπσον, Νευρομάντης 5 + 3 (8)

 

· Douglas Adams, The restaurant at the end of the universe / Ν. Άνταμς, Το ρεστοράν στο τέλος του σύμπαντος 4 +3 (7)

 

· Arthur Clarke, 2001, A Space Odyssey / A. Κλαρκ, Οδύσσεια του Διαστήματος 2001 4 + 3 (7)

 

· Larry Niven, Rinworld / Λάρι Νίβεν, Ο κόσμος δακτύλιος 5 + 3 (8)

 

· Isaac Asimov, I Robot / Ισαάκ Ασίμοφ, Εγώ το Ρομπότ 4 + 2.5 (6.5)

 

· Carl Sagan, Contact / Καρλ Σάγκαν, Επαφή 3 + 3 (6)

 

· O. S. Card, Ender's Game / Ο. Σ. Καρντ, Το παιχνίδι του Έντερ 4 + 3 (7)

 

· Οι Ονειρότοποι της Γης, Μπαλάνος 4 +3 (7)

 

· Νόβα, Ντιλένι 4+3 (7)

 

· Θνητοί Θεοί (Altered Carbon), Ρίτσαρντ Μόργκαν (4.5 + 3) 7.5

 

· Reality dysfunction, Χάμιλτον 4.5 + 3 (7.5)

 

· Σάρκινο Φρούτο, Μανωλιός (3.5 + 4) 7.5

 

· Η πύλη των άστρων / Gateway, Fred. Pohl (4 +3) 7

 

· Foundation and earth, στα ελληνικά Γαλαξιακή αυτοκρατορία 5, Asimov (3.5 + 3 ) 6.5

 

· Blood Music, Greg Bear 4,5 + 3.5 (8)

 

· Timescape, Μπένφορντ (4 + 3 ) 7

 

· Oι ειδήσεις των 11, Σπίνραντ 4 + 3 (7)

 

· Αλέκος Παπαδόπουλος, Λάθος Οδηγίες 3.5 +3 (6.5)

 

· Η πόλη της ουτοπίας, city of illusions, Ο. Λε Γκεν 4 +3 (7)

 

· Virtual light, Εικονικό φως, William Gibson (3 +3) 6

 

· Non-stop, Ταξίδι χωρίς τέλος, Brian Aldiss 3.5 + 3 (6.5)

 

· Χατζηχρήστος Γιάννης: Ανασκαφή στο μέλλον (2.5 + 3) 5.5

[mman]

Οριστε και η δική μου αξιολόγηση. [...]

Επιτέλους! Να κι άλλος ένας που βαθμολογεί συχνά κάτω από 8 και χρησιμοποιεί όλη την κλίμακα μέχρι το 5!

[nikosal]

Επιτέλους! Να κι άλλος ένας που βαθμολογεί συχνά κάτω από 8 και χρησιμοποιεί όλη την κλίμακα μέχρι το 5!

 

Tο 9.5 δεν βλέπω... Το 10 δεν βλέπω... συγνώμη κύριε, μήπως είστε εκπαιδευτικός;

 

Με τόσες αξιολογήσεις θα με κάνετε μες το Σ/Κ να ενημερώσω και τον πίνακα!

[khar]

Tο 9.5 δεν βλέπω... Το 10 δεν βλέπω... συγνώμη κύριε, μήπως είστε εκπαιδευτικός;

 

Με τόσες αξιολογήσεις θα με κάνετε μες το Σ/Κ να ενημερώσω και τον πίνακα!

 

Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν δυο-τρία βιβλία που, αν με ρωτούσες σε μια συζήτηση,

θα τους έβαζα άνετα δέκα.

Τώρα, όμως, που έπρεπε να αξιολογήσω πλοκή και γραφή, όλο και κάποια αδυναμία

προέκυπτε και έτσι η βαθμολογία έπεσε. Ίσως, υποσυνείδητα, δυσκολευόμουν να

χαρακτηρίσω ένα βιβλίο ώς το τέλειο.

 

Υ.Γ. Εκπαιδευτικός εγώ; Πώς είπαμε το όνομά σου;

[mman]

Στυλιανός Μωυσείδης, "Τάλως, ο τρόμος που ήρθε απ' το χθες", Εκδόσεις "Εκάτη".

Όχι άσχημη ιδέα. Η πλοκή όμως είναι τόσο απλή, που η ανάγνωση ακόμα και του οπισθόφυλλου αποκλείει οποιεσδήποτε εκπλήξεις και ρίχνει τραγικά το ενδιαφέρον. Αρχετυπικοί, στυλιζαρισμένοι χαρακτήρες. Κυκλοφόρησε με επανέκδοση από τις εκδόσεις Bell και είναι ίσως το Ελληνικό βιβλίο Ε.Φ. με (μακράν) τις περισσότερες πωλήσεις -διάβασα τη 10η έκδοση της "Εκάτης".

2 + 2 = 4

[Sileon]

Στυλιανός Μωυσείδης, "Τάλως, ο τρόμος που ήρθε απ' το χθες", Εκδόσεις "Εκάτη".

Όχι άσχημη ιδέα. Η πλοκή όμως είναι τόσο απλή, που η ανάγνωση ακόμα και του οπισθόφυλλου αποκλείει οποιεσδήποτε εκπλήξεις και ρίχνει τραγικά το ενδιαφέρον. Αρχετυπικοί, στυλιζαρισμένοι χαρακτήρες. Κυκλοφόρησε με επανέκδοση από τις εκδόσεις Bell και είναι ίσως το Ελληνικό βιβλίο Ε.Φ. με (μακράν) τις περισσότερες πωλήσεις -διάβασα τη 10η έκδοση της "Εκάτης".

2 + 2 = 4

 

 

Ωχ, το είχα ξεχάσει αυτό!

Στα σχόλια με κάλυψε ο mman.

Και από μένα λοιπόν, ένα: 4+2=6

 

Επίσης, η ενδιαφέρουσα, αν και πάσχουσα απο τις ίδιες αδυναμίες, συνέχεια με τίτλο "Όταν ξυπνήσουν οι Τιτάνες", παίρνει ομοίως: 4+2=6

[mman]

Δεν ξέρω αν ο nikosal ακόμα ενημερώνει τη βαθμολογία, αλλά διάβασα ένα εξαιρετικό βιβλίο και θα το αξιολογήσω εδώ έτσι κι αλλιώς:

 

Καζούο Ισιγκούρο: Μη μ' αφήσεις ποτέ (Καστανιώτης, 2005, σ.330)

 

Ένα πολύ περίεργο -έγω τουλάχιστον δεν το έχω ξανασυναντήσει- στυλ γραφής: Ήσυχο, σταθερό, χωρίς εξάρσεις, χωρίς τις "μεγάλες" σκηνές. Η αφηγήτρια σε βάζει σιγά-σιγά στην υπόθεση, η οποία αν εξαιρέσουμε το άρχικό Ε.Φ. στήσιμό της είναι τελείως μα τελείως τετριμμένη: Δεν συμβαίνει τίποτα το τρομερό (με δεδομένο το στήσιμο επαναλαμβάνω) τίποτα το πραγματικά αναπάντεχο, τίποτα το εκπληκτικό ή το ανατρεπτικό. Κι όμως! Ο συγγραφέας (για να δανειστώ μια γλαφυρότατη DinoHajiyorgi φράση) σε έχει από την αρχή, χωρίς να το καταλάβεις, αρπάξει απ' τα παπάρια και σε σφίγγει όλο και πιο πολύ με κάθε σελίδα που περνά.

Το ξαναλέω, γιατί έχω πολύ καιρό να δω τέτοια συγγραφική μαγεία: Στο βιβλίο δεν γίνεται σχεδόν τίποτα από αυτά που, στη λογοτεχνία τουλάχιστον, συνηθίζουμε να αποκαλούμε "ενδιαφέροντα" περιστατικά ή εξελίξεις. Θεωρητικά, όλο το βιβλίο είναι απόλυτα προβλέψιμο. Αυτό που δεν μπορείς να προβλέψεις όμως είναι ο "ύπουλος" τρόπος που σε παγιδεύει ο συγγραφέας σ' αυτό τον απίστευτα πιστευτό και αληθοφανή μελαγχολικό κόσμο του.

Ο "μάγος" Ισιγκούρο πετυχαίνει έτσι μια εξαιρετικά υψηλή ταύτιση με τους κεντρικούς χαρακτήρες ενώ συγχρόνως φτάνει στο τέλος του βιβλίου χωρίς να έχει πετάξει ούτε μία "αποφθεγματική εξυπνάδα" (από αυτές με τις οποίες άλλοι συγγραφείς αρέσκονται να φορτώνουν τα έργα τους για να τους δώσουν κάποιο πολυπόθητο "ειδικό βάρος").

Φτάνοντας στην τελευταία σελίδα δεν έχεις διαβάσει απλώς γι αυτούς: Είσαι η Κάθυ, είσαι ο Τόμυ, είσαι η Ρουθ. Αλήθεια σου συνέβησαν όλα αυτά. Πραγματικά έζησες σ' αυτόν τον κόσμο.

Από τα βιβλία που με ανυψώνουν ως αναγνώστη και κυρίως ως άνθρωπο (ενώ συγχρόνως με καταβαραθρώνουν ως συγγραφέα στη συνειδητοποίηση ότι δεν πρόκεται να φτάσω ποτέ εκεί ψηλά). Ο Ισιγκούρο είναι τόσο καλός σ' αυτό που κάνει, που φοβάμαι ότι με έκαψε σαν αναγνώστη του. Πραγματικά δεν ξέρω αν θέλω να ξαναδιαβάσω άλλο βιβλίο του.

 

Και τώρα πρέπει να βαθμολογήσουμε, ε; 5 + 4 = 9 Το 4 στην γραφή γιατί δεν υπάρχει 5, 6 ή 7...

 

Διαβάστε το. Χθες!

 

Υ.Γ. Ο τίτλος το αδικεί πριν το διαβάσει κανείς. Αλλά, όπως και όλο το βιβλίο, είναι ήσυχος-ήσυχος και υπέροχος όταν το έχεις τελειώσει.

Edited June 24, 2009 by mman

[Νευρομάντης]

Ως καινούργιος στο forum (έκανα την εμφάνιση μου πριν λίγες μέρες ψιλοθάβοντας τον Peter Hamilton) παρακινούμαι να τοποθετηθώ στο all time classic θέμα των καλύτερων έργων sf. Θέλω να τονίσω ότι ειδικά στην sf η εποχή που γράφτηκε ένα βιβλίο παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην αξιολόγηση του. Διότι, με δεδομένη την απαίτηση για επιστημονική εγκυρότητα, τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα για ένα συγγραφέα σήμερα απ' ότι στην εποχή του Asimov, ή ακόμη και του Niven. Δεν είναι νομίζω τυχαίο ότι ο κατάλογος που προτάθηκε περιλάμβάνει πολύ λίγα σύγχρονα έργα (για παράδειγμα, ο Νευρομάντης δεν είναι σύγχρονο έργο, είναι 25 χρόνια παλιό). Άν θέλεις να γράψεις σύγχρονη sf και ειδικότερα "καθαρή" sf στο υψηλό επίπεδο πρέπει να γνωρίζεις από κβαντική κοσμολογία ή εξειδικευμένα μοντέλα κλιματικής αλλαγής ή τις θεωρίες για την κβαντική λειτουργία του εγκεφάλου κλπ. Οι περισσότεροι αναγνώστες κλασικής sf δεν μπορούν να παρακολουθήσουν τη σύγχρονη "καθαρή" sf. Ούτε εγώ έχω πτυχίο φυσικής και ιδρώνω. Αλλά σκεφτείτε: μήπως ο Niven και ο Clark μας είναι ευκολοδιάβαστοι σήμερα επειδή η φυσική τους είναι πλέον επαρκώς ξεπερασμένη για να την κατανοήσουμε; Αλλά τότε μήπως αντιφάσκουμε με τη βάσική ιδέα που γέννησε την sf;

Συγγραφείς με βάρος στην κοινωνικο-πολιτική πρόγνωση, όπως η Λε Γκεν και ο Σπίνραντ (βαρέθηκα να γράφω τα ονόματα στα αγγλικά) παλιώνουν δυσκολότερα. Αλλά και πάλι: Όταν πρωτοδιάβασα το Τζάκ Μπάρον εντυπωσιάστηκα. Σήμερα συνειδητοποιώ το πόσο διαψεύστηκε η πολιτική πρόγνωση πάνω στην οποία στηρίχτηκε (μια κεντροαριστερή Αμερική με 20% χίπιδες και μεταλλαγμένους Μαύρους Πάνθηρες). Για κάνε το Τζάκ Μπάρον στο Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας αγόρι μου και χαιρετίσματα στο Γκουαντάναμο! (ακόμη και με Ομπάμα).

Θεωρώ ότι σε καταλόγους όπως αυτόν που αρχικά πρότεινε η εισηγήτρια του topic πρέπει να συμπεριλαμβάνεται λοιπόν πέρα από την πλοκή και το γράψιμο και μια τρίτη παράμετρος, η προσπάθεια επιστημονικής σοβαρότητας και μάλιστα σε σχέση με τις σύγχρονες εξελίξεις. Ίσως το θέμα να προσφέρεται για ειδικό topic.

Προφανώς μετά τα παραπάνω κατανοείτε ότι σε ένα δικό μου κατάλογο θα ξεκινάγαμε με Stephen Baxter.

[SpirosK]

Ως καινούργιος στο forum (έκανα την εμφάνιση μου πριν λίγες μέρες ψιλοθάβοντας τον Peter Hamilton) παρακινούμαι να τοποθετηθώ στο all time classic θέμα των καλύτερων έργων sf. Θέλω να τονίσω ότι ειδικά στην sf η εποχή που γράφτηκε ένα βιβλίο παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην αξιολόγηση του. Διότι, με δεδομένη την απαίτηση για επιστημονική εγκυρότητα, τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα για ένα συγγραφέα σήμερα απ' ότι στην εποχή του Asimov, ή ακόμη και του Niven. Δεν είναι νομίζω τυχαίο ότι ο κατάλογος που προτάθηκε περιλάμβάνει πολύ λίγα σύγχρονα έργα (για παράδειγμα, ο Νευρομάντης δεν είναι σύγχρονο έργο, είναι 25 χρόνια παλιό). Άν θέλεις να γράψεις σύγχρονη sf και ειδικότερα "καθαρή" sf στο υψηλό επίπεδο πρέπει να γνωρίζεις από κβαντική κοσμολογία ή εξειδικευμένα μοντέλα κλιματικής αλλαγής ή τις θεωρίες για την κβαντική λειτουργία του εγκεφάλου κλπ. Οι περισσότεροι αναγνώστες κλασικής sf δεν μπορούν να παρακολουθήσουν τη σύγχρονη "καθαρή" sf. Ούτε εγώ έχω πτυχίο φυσικής και ιδρώνω. Αλλά σκεφτείτε: μήπως ο Niven και ο Clark μας είναι ευκολοδιάβαστοι σήμερα επειδή η φυσική τους είναι πλέον επαρκώς ξεπερασμένη για να την κατανοήσουμε; Αλλά τότε μήπως αντιφάσκουμε με τη βάσική ιδέα που γέννησε την sf;

Συγγραφείς με βάρος στην κοινωνικο-πολιτική πρόγνωση, όπως η Λε Γκεν και ο Σπίνραντ (βαρέθηκα να γράφω τα ονόματα στα αγγλικά) παλιώνουν δυσκολότερα. Αλλά και πάλι: Όταν πρωτοδιάβασα το Τζάκ Μπάρον εντυπωσιάστηκα. Σήμερα συνειδητοποιώ το πόσο διαψεύστηκε η πολιτική πρόγνωση πάνω στην οποία στηρίχτηκε (μια κεντροαριστερή Αμερική με 20% χίπιδες και μεταλλαγμένους Μαύρους Πάνθηρες). Για κάνε το Τζάκ Μπάρον στο Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας αγόρι μου και χαιρετίσματα στο Γκουαντάναμο! (ακόμη και με Ομπάμα).

Θεωρώ ότι σε καταλόγους όπως αυτόν που αρχικά πρότεινε η εισηγήτρια του topic πρέπει να συμπεριλαμβάνεται λοιπόν πέρα από την πλοκή και το γράψιμο και μια τρίτη παράμετρος, η προσπάθεια επιστημονικής σοβαρότητας και μάλιστα σε σχέση με τις σύγχρονες εξελίξεις. Ίσως το θέμα να προσφέρεται για ειδικό topic.

Προφανώς μετά τα παραπάνω κατανοείτε ότι σε ένα δικό μου κατάλογο θα ξεκινάγαμε με Stephen Baxter.

 

Κι εγώ καινούριος είμαι (κι ας γράφτηκα πριν 4 χρόνια). Γιατί επικεντρώνεσαι στην "καθαρή" ΕΦ όμως;; Άλλωστε μπορεί η καθαρή ΕΦ του σήμερα να μην είναι "τόσο καθαρή" αύριο...

Edited September 15, 2009 by SpirosK