Nihilio Posted September 18, 2006 Share Posted September 18, 2006 Ένα ιδιαίτερα δημοφιλές παρακλάδι της φανταστικής λογοτεχνείας είναι και η χιουμοριστική φαντασία, που συνίσταται συνήθως σε χιουμοριστικές περιπέτειες ηρώων σε fantasy κόσμους που συχνά καταλήγουν παρωδία του είδους και όχι μόνο. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι τα βιβλία Swords του F. Lieber, με πρωταγωνιστές το ανεκδιήγητο δίδυμο των Grey Mouser και Fafherd και τις γκάφες τους (χωρίς να είναι αποκλειστικά κωμικά) ή τα βιβλία discworld του Terry Pratchet, ενώ δεν είναι κάτι το πρωτοφανές και οι αυτοπαρωδίες συγγραφέων (πχ η ιστορία Stone Thing του M.Moorcock), όπως και η ύπαρξη χιουμοριστικών στοιχείων σε "σοβαρά" βιβλία. Γενικά πιστεύετε ότι χιούμορ και φαντασία μπορούν να δέσουν ή σας ξενίζει η ιδέα. Ποιους συγγραφείς του είδους προτιμάτε, ποιους μισείτε, πώς θέλετε το χιούμορ στα βιβλία σας; ΥΓ: Για όσους απορούν τα βιβλία του Douglas Adams είναι χιουμοριστική ΕΦ οπότε δεν αναφερθηκαν. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Deodonus Posted September 19, 2006 Share Posted September 19, 2006 Δεν έχω διαβάσει κάποιο βιβλίο 100% χιουμοριστικό, αλλά πιστεύω ότι το χιούμορ μπορεί να αποτελέσει ένα πολύ δυνατό εργαλείο στα χέρια ενός καλού συγγραφέα. Και αυτό, γιατί μια πετυχημένη "πλάκα", μπορεί να σε κάνει πιο δεκτικό σε κάποιο μήνυμα που θά'θελε να περάσει ο συγγραφέας (κοινωνικοφιλοσοφικοδενξερωγωτιάλλου προβληματισμού), όπως συμβαίνει συνήθως και στις αρχαιοελληνικές κομωδίες. Το χιούμορ γίνεται τραγικά κουραστικό όταν α) δεν είναι πετυχιμένο, β) είναι παντελώς άσκοπο, γ) στιρίζεται στην γελοιότητα των χαρακτήρων και όχι στο αστείο της κατάστασης, δ) όταν επαναλαμβάνεται διαρκώς. Αυτά... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Celestial Posted September 19, 2006 Share Posted September 19, 2006 αρκει να πω νομιζω οτι λατρευω τον pratchett και εχω διαβασει ΟΤΙ εχει γραψει ( μεχρι και τη λιστα για το σουπερ μαρκετ του ).... γενικα πιστευω οτι παντα υπαρχει μια κωμικη πλευρα σε καθε τι και τρελαινομαι να βλεπω το αγαπημενο μου ειδος λογοτεχνιας απο μια κωμικοτραγικη γωνια.... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Atrelegis Posted September 19, 2006 Share Posted September 19, 2006 Αν και δεν είναι δύσκολο να συμπεριλάβεις χιούμορ στη Φανταστική λογοτεχία, το ζόρι είναι να έχεις ΚΑΛΟ χιούμορ. Όχι μόνο δηλαδή να σε κάνει να χασκογελάς μέσα στο τρένο καθώς το διαβάζεις ενώ θα έπρεπε να κοιτάς το βιβλίο σου ρεμάλι γιατί γράφεις και πάλι θα μείνεις, αλλά και να σου περνά ένα μύνημα. Ο Pratchett προσφέρει πολύ καλό χιούμορ με φιλοσοφία και περνά επιτυχημένα μυνήματα μέσα από τον Discworld, αφήνοντάς σου εκείνη την ευχάριστη γεύση πόρωσης στο στόμα όταν κλείσεις το βιβλίο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted September 19, 2006 Share Posted September 19, 2006 Για τον Pratchett θα διαφωνήσω σε κάποιο βάθμο -ίσως επειδή όλοι μ' έχετε ξεκουφάνει με το πόσο υπέροχος είναι, ίσως επειδή προτιμώ το ελαφρά πιο νόστιμο και λιγότερο ρίχνω-μπιχτές ύφος του συγχωρεμένου του Adams - απλά μου φαίνεται λιγότερο εντυπωσιακό απ' όσο λένε όλοι... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
trillian Posted September 19, 2006 Share Posted September 19, 2006 Παρομοίως. Δεν ξέρω γιατί, αλλά δε με ενθουσίασε ο Πράτσετ...Έχω διαβάσει το πρώτο του Δισκόκοσμου, και ουτε καν καιγομαι να παρω το δεύτερο. ¨Ενα άλλο που επιχειρησα να διαβάσω ήταν το Good Omens, αλλά κι αυτό το έχω αφήσει στη μέση. Πάντως καλύτερο μου είχε φανει, απλά τότε είχα πάθει και ένα Gaiman overdose, ίσως έφταιγε αυτό. Γενικά προτιμώ χίλιες φορες το χιουμορ του Ανταμς - κι ας ειναι ΕΦ . Είναι θέμα χιούμορ καθαρα πιστευω. Υπαρχει κανας άλλος στο είδος περα απο πρατσετ; Αν είναι να του δωσω μια ευκαιρια... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted September 19, 2006 Author Share Posted September 19, 2006 To colour of magic δεν είναι τόσο καλό όσο τα υπόλοιπα. Όσο για άλλους, υπάρχουν τα 7 βιβλία Swords του F.Lieber που είναι από τις επιροές του Pratchett και σίγουρα κάποιοι άλλοι συγγραφείς τους οποίους και κανένας εδώ μέσα δε φαίνεται να ξέρει (ο Dain πάντως είχε αναφέρει κάποιον Robert Asprin και τα έργα του Myth-Adventures, αλλά περισσότερα δεν ξέρω κι εγώ) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted September 19, 2006 Share Posted September 19, 2006 (edited) Νομίζω, για να είμαστε πιο ειλικρινείς μεταξύ μας, πως η χιουμοριστική fantasy λογοτεχνία ωχριά αριθμητικά απέναντι στη χιουμορ. sci-fi λογοτεχνία... Π.χ. Κυβεριάδα/ Edited September 19, 2006 by RaspK FOG Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted September 19, 2006 Share Posted September 19, 2006 Blue Moon Rising buy it on Amazon [Υπέροχο και σαν fantasy βιβλίο, και σαν χιουμοριστικό βιβλίο. Απίστευτες ατάκες! Διαβάστε το.] Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
month Posted September 19, 2006 Share Posted September 19, 2006 Να σου πώ, μετά απο τους 50 και βάρβαρους με τα ατσάλινα μπράτσα που στο τέλος πηγαίνουν με την, ανυπεράσπιστη πάντα, γκόμενα της ιστορίας, ε ναι είναι ωραίο να διαβάσεις κάτι όπου ο βάρβαρος με τους ατσαλένιους μυώνες κτλπ κτλπ, πατάει τη σβουνιά, γλιστράει, πέφτει πάνω στο κορίτσι, που χάνει την ισοροπία της και χτυπάει το τραπέζι όπο πάνω είναι το κειμίλιο που θα εξασφαλίσει την ειρήνη σε δύο βασίλεια, και το σπάει. οπότε θα βγεί και η ιστορία με τον τίτλο "Μια κόλα ρε παιδιά!" Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mort13 Posted September 19, 2006 Share Posted September 19, 2006 Νομίζω, για να είμαστε πιο ειλικρινείς μεταξύ μας, πως η χιουμοριστική fantasy λογοτεχνία ωχριά αριθμητικά απέναντι στη χιουμορ. sci-fi λογοτεχνία... Π.χ. Κυβεριάδα/ Λογικά, με δεδομένη την αναβιώση του fantasy τα τελευταία χρόνια λόγω του ενδιαφέροντος που προκάλεσαν οι ταινίες του Άρχοντα, δεν θα αργήσουν να εμφανιστούν αρκετές παρωδίες. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted September 19, 2006 Share Posted September 19, 2006 Εδώ είναι και η διαφορά: η παρωδία δεν είναι παρά μια εύπεπτη και συνήθως, δυστυχώς, σαχλή αναπαράσταση ενός ή περισσότερων έργων - από την άλλη, η ειλικρινής και καλοπισμένη σάτυρα διακατέχεται από σκωπτική κι επικριτική διάθεση ανά φάσεις, αλλά παίζει κυρίως με αστεϊσμούς. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted September 20, 2006 Share Posted September 20, 2006 Προσωπικά, επειδή η αίσθηση του χιούμορ μου είναι πολύ μακριά από την εποχή που ζω: σπανίως γελάω με το "χαβαλέ", τις "φωνές" (όπου όποιος φωνάζει περισσότερο είναι και ο πιο αστείος), το "βάρβαρο που πατάει την μπανανόφλουδα" κοκ, έχω μία γενικότερη αντιπάθεια και ως προς τη χιουμοριστική πλευρά της φαντασίας. Δεν θεωρώ πως απαραιτήτως η φανταστική λογοτεχνία πρέπει να είναι κάτι σοβαροφανές, αλλά αν μου πει κάποιος για ένα βιβλίο "έχει πολύ γέλιο" είναι ότι χειρότερο θα μπορούσε να μου πει για να με πείσει να το διαβάσω. Αυτή η αντιπάθεια βέβαια είναι άδικη. Πράτσετ έχω διαβάσει ελάχιστα και για να είμαι ειλικρινής δε μου έρχεται και κανένας άλλος στο μυαλό. Όμως υπάρχει ένα είδος χιούμορ που βρίσκεται μέσα σε κάθε καλή ιστορία και είναι εκεί για να ελαφρύνει κάπως μια δύσκολη κατάσταση ή για να σε κάνει να χαμογελάσεις αφηρημένα διαβάζοντας. Εκείνο το λατρεύω, αλλά επειδή παλατζάρω στο "εκτός τόπικ" θα σταματήσω εδώ. Δε τη συμπαθώ λοιπόν τη χιουμοριστική φαντασία, ίσως συμπαθώ λίγο περισσότερο τη χιουμοριστική εφ γιατί δεν αναφέρεται στα μέρη που ονειρεύομαι στον ξύπνιο μου, κι ας είναι σαν λέω "δε μου αρέσουν τα φασόλια παρόλο που δεν τα δοκίμασα ποτέ". Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
heiron Posted September 20, 2006 Share Posted September 20, 2006 Θα συμφωνησω με Κιαρα και αλλους.Δεν ειμαι φαν των χιουμοριστικων βιβλιων.Δεν ξερω γιατι,αλλα τα θεωρω ευτελη αναγνωσματα.Και η φαση ειναι οτι μου αρεσουν κατι ελεεινες κωμωδιες στην τηλεοραση! Τωρα οσον αφορα μια μικρη δοση χιουμορ σε σοβαρα βιβλια φανταζυ,ναι μου αρεσει.Στο Λανκμαρ δεν υπαρχει και τοσο χιουμορ εδω που τα λεμε.Απλα καποιες καταστασεις μπορει να σε κανουν να γελασεις. Τετοια σκηνικα,πιο συχνα και πιο τρανταχτα,βρισκω στον Βανς-στις ιστοριες της ετοιμοθανατης Γης. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted September 20, 2006 Share Posted September 20, 2006 (edited) Νομίζω ότι θα συμφωνήσω σε κάποιο βαθμό με τη Nienor, αλλά είναι κάπως ιδιότυπη φάση. Βασικά δε μου αρέσει το καφροχιούμορ. Αντίθετα, μου αρέσει το σατυρικό χιούμορ που προσπαθεί να βγάλει κάτι με τα όσα λέει. Όταν ο Adams έβαζε τον Arthur (τυχαίο όνομα, ερωτώ?) να ξυπνάει με hangover και ν' αργεί να πάρει χαμπάρι ότι του γκρεμίζουν το σπίτι, ή όταν επαναλαμβάνεται το μικροσκοπικό συμβάν του γκρεμίσματος στο μακροσκοπικό επίπεδο της «κατεδάφισης» της Γης, εκεί γελάω με την τραγική ειρωνία της όλης υπόθεσης. Τέλος, το λεπτό χιούμορ που παρεμβάλεται στην πλοκή του έργου είναι άλλη υπόθεση, και ίσως ότι πιο εξεζητημένο. EDIT: ένα βιβλίο που, κακώς, κατ' εμέ, δεν ανέφερα, είναι ο Γεωργός ο Γίλης από το Χαμ (Farmer Giles of Ham), ένα πολύ όμορφο χιουμοριστικό medieval fantasy διήγημα του J.R.R. Tolkien! Edited September 20, 2006 by RaspK FOG Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
month Posted September 20, 2006 Share Posted September 20, 2006 Ακόμα και στον ίδιο τον άρχοντα, έχουμε στιγμές που γελάμε, γιατί είναι λίγο παράτερες με το όλο κλίμα. Άκόμα θυμάμαι το απίστευτο "πεινάω, τι ώρα τρώμε;" του Μέρι, όταν ξύπνησε απο τα πρόθυρα του θανάτου. Όσο για τα περισότερα βιβλία που κυκλοφωρούνε περί χιουμοριστικής φαντασίας, όντως είναι λίγο slapstick, αλλά αυτό είναι καθαρά για το τι θες να διαβάσεις εκείνη την ώρα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted September 20, 2006 Share Posted September 20, 2006 Το θέμα με τον Άρχοντα είναι πολύ χαρακτηριστικό: η αθωότητα των Hobbits τους προσδίδει μια κάποια κωμική διάθεση ανά φάσεις, αλλά αυτό που ισχύει γενικά είναι ότι ξεχειλίζουν από πιο ελαφρά, παιδικάτα σχεδόν συναισθήματα... Θύμαμαι πόσο είχα συγκινηθεί όταν πραγματοποιείται η 3η ευχή του Sam! Από την άλλη, όμως, δεν είναι πολύ επιτυχημένη η καφρίλα του Gimli, που γκρινιάζει επειδή στόμωσε το τσεκούρι του στη λαιμουριά του orc; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Pixie Posted September 20, 2006 Share Posted September 20, 2006 Ο Πράτσετ είναι απίστευτος! Συνδυάζει τη σκληροπυρηνική σάτυρα με τις γκάφες με μπανανόφλουδες με μεγάλες δόσεις από λογοπαίγνια- συνήθως χρησιμοποιώ τις θανατηφόρες ατάκες του για signature. Δεν ξέρω για ποιο λόγο αρχίσατε όλοι από το Color of Magic, που όχι μόνο είναι από τα λιγότερο διασκεδαστικά αλλά σατυρίζουν και συγκεκριμένα πράγματα όπως τους 2 πρωταγωνιστές του Leiber που προαναφέρθηκαν, και τα βιβλία με τους δράκους του Περν της Αν ΜακΚάφρεη. Σας χρειάζεται μια μεγάλη δόση από τη Νυχτερινή Φρουρά και τη Γκράνι Γουέδεργουαξ. Αλλή μια χιουμοριστική σειρά είναι του Piers Anthony, σχετικά με τον μυθικό κόσμο της Xanth -ούτε που ξέρω πώς προφέρεται. Αλλά δεν έχω διαβάσει κανένα. Και ο Glen Cook γράφει μια χιουμοριστική σειρά φαντασιας με αστυνομικές δόσεις , με ήρωα τον Garrett. Από βιβλίο του είναι και η τρέχουσα υπογραφή. Γενικότερα το χιούμορ είναι ένα μεγάλο πλεονέκτημα για ένα βιβλίο. Να σας θυμίσω τα σαρκαστικά σχόλια του Τύριον στα βιβλία του Μάρτιν. Επίσης και ο Τόλκιν είχε κωμική φλέβα. Πριν μερικά χρόνια ξαναδιάβαζα κεφάλαια από το Χόμπιτ και το βρήκα απολαυστικό. Λέει κάπου για τους 13 νάνους "Ηταν καλοί άνθρωποι. Για νάνοι." Και μετά προσθέτει "Αν δεν είσαι πολύ απαιτητικός". Τέλος πάντων, εγώ κάτι τέτοια τα βρίσκω αστεία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mort13 Posted September 20, 2006 Share Posted September 20, 2006 Εδώ είναι και η διαφορά: η παρωδία δεν είναι παρά μια εύπεπτη και συνήθως, δυστυχώς, σαχλή αναπαράσταση ενός ή περισσότερων έργων - από την άλλη, η ειλικρινής και καλοπισμένη σάτυρα διακατέχεται από σκωπτική κι επικριτική διάθεση ανά φάσεις, αλλά παίζει κυρίως με αστεϊσμούς. Δικό μου το λάθος, λέγοντας παρωδία εννοούσα γενικώς τα χιουμοριστικά έργα. Βέβαια όντως οι εύκολες παρωδίες είναι που βγαίνουν πρώτες. Δεν είμαι τόσο αρνητικός απέναντι στην παρωδία. Άλλωστε, για να είναι επιτυχημένη απαιτεί εξοικοίωση του αναγνώστη με το θέμα που παρωδεί, είναι κάτι σαν inside joke, άρα δεν είναι απολύτως εύπεπτη. Αν αύριο γράψει κάποιος μια παρωδία του Song of Ice and Fire, όποιος δεν έχει διαβάσει Martin δεν πρόκειται να γελάσει, όσο καλή κι αν είναι. Πάντως γενικά ισχύει το χιλιοειπωμένο "το χιούμορ είναι πολύ σοβαρή υπόθεση". Αν δούμε πότε γράφτηκαν το H2G2 και το Discworld, κανονικά με δεδομένη την τρελή επιτυχία των 2 σειρών θα έπρεπε να έχουν δεκάδες μιμητές. Κι όμως δεν έχουν σχεδόν κανένα, γιατί είναι δύσκολο να γράψεις κωμωδία, είτε πρόκειται για ΕΦ, είτε για φαντασία, είτε για mainstream. Δεν ξέρω για ποιο λόγο αρχίσατε όλοι από το Color of Magic Γιατί είναι το πρώτο στη σειρά; Εντάξει, θεωρητικά μπορείς να διαβάσεις Discworld ανακατεμένο χωρίς να χάσεις πολλά πράγματα αλλά τουλάχιστον εγώ θέλω να διαβάζω τα βιβλία μιας σειράς με την σειρά που βγήκαν πάση θυσία. Αλλή μια χιουμοριστική σειρά είναι του Piers Anthony, σχετικά με τον μυθικό κόσμο της Xanth -ούτε που ξέρω πώς προφέρεται. Αλλά δεν έχω διαβάσει κανένα.Και ο Glen Cook γράφει μια χιουμοριστική σειρά φαντασιας με αστυνομικές δόσεις , με ήρωα τον Garrett. Από βιβλίο του είναι και η τρέχουσα υπογραφή. Επίσης υπάρχει και η σειρά Myth του Robert Asprin. Δεν τα έχω διαβάσει, αλλά από όσο ξέρω, το Xanth και το Myth στηρίζονται κυρίως σε λογοπαίγνια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted September 20, 2006 Share Posted September 20, 2006 Μα εδώ είναι το ζήτημα: το εκλεπτισμένο (με την κυριολεκτική σημασία της λέξης) χιούμος του Tolkien μου είναι εξ ίσου αρεστό με την καλή σάτυρα του Pratchett (το γεγονός ότι ξεκινήσαμε από το Colour of Magic έχει να κάνει με τ' ότι είναι το 1ο βιβλίο, θυμίζω, αν και μετά βελτιώνεται - κάπως) και του Adams. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted September 20, 2006 Share Posted September 20, 2006 Μ'αρέσει πολύ η χιουμοριστική φαντασία σαν είδος, αλλά σχετικά λίγοι συγγραφείς μπορούν να γράψουν καλά το είδος αυτό. Η χιουμοριστική λογοτεχνία γενικά είναι ιδιότυπο είδος. Ακόμα και το πιο καλό αστείο δηλαδή, όπως λένε κάμποσοι συγγραφείς, μπορεί να λειτουργήσει μόνο σαν κείμενο, μόνο στον κινηματογράφο/τηλεόραση, μόνο στο θέαστρο, μόνο σε προφορική διήγηση. Αυτό φαίνεται συχνά σε τηλεοπτικές κωμωδίες όπου μια αστεία σκηνή που λειτουργεί στο χαρτί, δεν λειτουργεί τελικά όταν γυρίζεται. Στη φανταστική λογοτεχνία λοιπόν, οι δύο συγγραφείς που μου αρέσουν πάρα πολύ, είναι φυσικά ο Πράτσετ που έχει το ταλέντο να γράφει μια σκηνή χωρίς εμφανή κωμικά στοιχεία, και να βγαίνει τόσο αστεία που να ξερένεσαι στα γέλια, και ο Robert Asprin που έχει γράψει τη σειρά Myth-Adventures (κωμική σειρά φαντασίας που ξετυλίγεται σε πάρα πολλές διαστάσεις με ένα δαίμονα που έχει χάσει τις δυνάμεις του και τον νεαρό άνθρωπο μαθητή του που είναι βλάκας και προτιμά να κυνηγά γυναίκες) ο οποίος έχει μια slapstick αίσθηση του χιούμορ. Επίσης συμπαθώ τα βιβλία ενός άλλου συγγραφέα που γράφει κωμική φαντασία με στοιχεία επ.φαντασίας, αλλά μου διαφεύγει το όνομα τώρα. Πάντως έχει γράψει το Witches of Karres και τις συνέχειές του. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Faia de Wolf Posted May 1, 2007 Share Posted May 1, 2007 Παρομοίως. Δεν ξέρω γιατί, αλλά δε με ενθουσίασε ο Πράτσετ...Έχω διαβάσει το πρώτο του Δισκόκοσμου, και ουτε καν καιγομαι να παρω το δεύτερο. ¨Ενα άλλο που επιχειρησα να διαβάσω ήταν το Good Omens, αλλά κι αυτό το έχω αφήσει στη μέση. Πάντως καλύτερο μου είχε φανει, απλά τότε είχα πάθει και ένα Gaiman overdose, ίσως έφταιγε αυτό. Γενικά προτιμώ χίλιες φορες το χιουμορ του Ανταμς - κι ας ειναι ΕΦ . Είναι θέμα χιούμορ καθαρα πιστευω. Υπαρχει κανας άλλος στο είδος περα απο πρατσετ; Αν είναι να του δωσω μια ευκαιρια... Θα συμφωνήσω στο ότι το χιούμορ είναι κάτι καθαρά υποκειμενικό και έγκειται στην προσωπικότητα του καθενός. Προσωπικά δεν είμαι fan του Pratchett, αλλά ο Mort και τα υπόλοιπα βιβλία της σειράς που αφορούν τον Χάρο και τις κρίσεις προσωπικότητάς του (αλλαγή καριέρας και τα σχετικά) τα καταδιασκέδασα! (Άσε που ο συγκεκριμένος Χάρος είναι από του ςαγαπημένους μου χαρακτήρες!) Πάντως, μιλώντας για χιούμορ και ο Βαν Χέλσινγκ του γνωστού Δράκουλα έχει φοβερές ατάκες και οι Κενοβιάτες του Barker είναι άπαιχτοι -και βέβαια η αίσθηση του χιούμορ μου είναι αρκετά σκοτεινή και υποχθόνια για να μην πω τελείως... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
cortomalteze Posted May 1, 2007 Share Posted May 1, 2007 αφού είσαστε φαν της φαντασίας (εγώ όσο και να προσπαθώ τελικά η εφ με τραβά περισσότερο) σας προτείνω όχι ένα λογοτεχνικό βιβλίο αλλά ένα βιβλίο κόμικ με απίστευτη σάτυρα γύρω από τον κόσμο της φαντασίας... ο τίτλος του είναι smax και το σενάριο είναι του alan moore (για όσους δεν ξέρουν είναι ο σεναριογράφος του κόμικ v for vendetta)... πιστεύω ότι θα είναι από τα διαμαντάκια της συλλογής σας... B) τα υπόλοιπα που ξέρω δεν είναι φαντασίας αλλά εφ , οπότε δεν ταιριάζουν στο θέμα αυτού του ποστ... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest roriconfan Posted January 10, 2008 Share Posted January 10, 2008 Για να καταλάβω... Επειδή δεν έχω διαβάσει κανένα κωμικό φαντασίας, αλλά έχω δει anime που παρωδούνε την επική φαντασία, αυτό πιάνει; Σειρές όπως τα Slayers, Mahoujin Guruguru και Dragon-Half θεωρούνται κρύες και ξενέρωτες; Εγώ μια φορά γέλασα με την ψυχή μου με δαύτες. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted January 10, 2008 Share Posted January 10, 2008 Σε αντίστοιχο τόπικ στο sub-forum των anime/manga, θα έπιανε. Εδώ είναι τόπικ για βιβλία "χιουμοριστικής φαντασίας" και το παρόν sub-forum είναι για Λογοτεχνία Φαντασίας, οπότε δεν "πιάνει". Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.