Jump to content

Ο σκοπός της Τέχνης


Sarabande
 Share

Recommended Posts

Πάντα προσπαθούσα να βρω μια συγκεκριμένη απάντηση στο παρακάτω ερώτημα:

Ποιός είναι άραγε ο υπέρτατος σκοπός της τέχνης;

Μπορεί να είναι απλά ένα μέσο έκφρασης των εσωτερικών μας διεργασιών, ή κάτι παραπάνω απο αυτό;

Μήπως είναι η ενσάρκωση μιας αντίδρασης, ακόμα και επανάστασης ενάντια σε μια δεδομένη τάξη πραγμάτων,

δίνοντας το βήμα στον καλλιτέχνη να τονίσει τα "κακώς κείμενα" της κάθε εποχής;

Ή απλά προσφέρει τη δυνατότητα απόδρασης από τη στυγνή πραγματικότητα που μας περιβάλλει;

Μήπως είναι ο συνδυασμός όλων των παραπάνω;

Mήπως δεν είναι τίποτε από όλα αυτά και είναι κάτι άλλο, που ούτε καν υποψιαζόμαστε;

Θα ήθελα πολύ να ακούσω τις δικές σας απόψεις πάνω στο συγκεκριμένο προβληματισμό.

Link to comment
Share on other sites

Σκοπός της τέχνης για μένα είναι κυρίως η έκφραση του εσωτερικού κόσμου του δημιουργού τουντέστιν τα συναισθήματα, οι σκέψεις, οι προβληματισμοί. Νομίζω ότι όλοι οι άνθρωποι αισθάνονται αυτή την ανάγκη έκφρασης. Για μένα βέβαια από τα παραπάνω πρωταρχική σημασία έχουν τα συναισθήματα. Τους προβληματισμούς θα μπορούσε κάλλιστα να τους εκφράσει σκέτους κι ένα δοκίμιο. Όμως το δοκίμιο δεν είναι τέχνη. Δεν θεωρώ ότι η τέχνη πρέπει υποχρεωτικά να εκφράζει τα "κακώς κείμενα" της εποχής, δε θεωρώ ότι πρέπει να της βάζουμε ένα συγκεκριμένο, μοναδικό σκοπό. Τέχνη πιστεύω ότι είναι κατ αρχάς απελευθέρωση, να μην καθορίζει κανένας το πως πρέπει να σκεφτείς και το τι πρέπει να εκφράζεις. Δεν είμαι σίγουρη για το τι πρέπει βέβαια να πω για τις φορές που αυτά τα οποία εκφράζει ένας καλλιτέχνης είναι ακατανόητα για τους άλλους... νομίζω πως εφόσον κάποιο έργο τέχνης έχει κάτι να πει πάντως, ανεξαρτήτως με το αν αυτό που οι άλλοι καταλαβαίνουν δεν συμπίπτει με αυτό που είχε ο καλλιτέχνης αρχικά στο μυαλό του, τότε έχει πετύχει το στόχο του. :artist:

Link to comment
Share on other sites

Τέχνη για μένα είναι μετουσίωση, είναι πνευματική άνοδος και ένας δρόμος για να βιώσεις έστω και για λίγο το μεγαλείο των ουρανών.

 

Φυσικά και τα εργαλεία της τέχνης μπορούν να χρησημοποιηθούν για διάφορα αποτελέσματα. Από τα απλά "σκηλάδικα" μέχρι τα λυρικά δράματα/όπερες και από την εκκλησιαστική μουσική μέχρι τα "μοντέρνα" και "ατονάλ" ακούσματα, ο σκοπός είναι ένας: η μετουσίωση της ύλης και γενικότερα του υλικού κόσμου και η άνωδός του για την έκφραση πραγμάτων και ουσιών πέραν αυτού, τουτέστιν συναισθήματα, ιδέες ή πνευματικές εμπειριές.

 

Η τέχνη λοιπόν είναι μια "πύλη", μια "σκάλα", μέσω της οποίας μπορούμε και επικοινωνούμε με τις υπόλοιπες πτυχές/διαστάσης του ανθρώπου και του κόσμου, πέραν αυτής της υλικής του υπόστασης.

 

Επίσης, η τέχνη δεν γνωρίζει "επίπεδα" και "ποιότητες", δεν χωράει "συγκρίσεις". Το μόνο πηθανό κριτήριο θα μπορούσε να είναι το κατά πόσο πετυχαίνει τον σκοπό της. Αλλά και αυτό είναι υποκειμενικό, καθ'ότι εξαρτάται από την εποχή, το κοινωνικό σύνολο, ακόμα και τον εκάστοτε καλλιτέχνη. Και μόνον το γεγονός ότι ο άνθρωπος αισθάνεται έστω και την ελάχιστη συγκίνιση με το κομμάτι που ακούει, με τον πίνακα που βλέπει, με ένα κείμενο που διαβάζει, είτε αυτό είναι δικό του ή άλλου, σημαίνει αυτομάτως ότι αυτό είναι τέχνη.

 

Είναι η τέχνη απόδραση από τον καθημερινό μας κόσμο; Όχι, είναι η συμπλήρωση αυτού, μέσω των σφαιρών του συναισθήματος, της νόησης και του πνεύματος. Τώρα, εάν η δικιά μας καθημερινότητα είναι βασισμένη στην ύλη, αυτό είναι άλλο θέμα. Σε αυτήν την περίπτωση, θα μπορούσαμε ίσως να μιλήσουμε για "φυγή". Όμως και πάλι, με την ίδια λογική, ο υπερβολικός υλισμός είναι μια φυγή από τον κόσμο της τέχνης και γενικότερα των άλλων πτυχών/διαστάσεων του ανθρώπου. Πάντα η λύση είναι κάπου στην μέση: η διαρκής αμφιταλλάντευση μεταξύ των άκρων, αυτό του υπέρτατου υλισμού και αυτό του ακρότατου ρομαντισμού, δημιουργεί ακραίες καταστάσεις.

 

Η τέχνη λοιπόν πρέπει να μπει και να υπάρχει στην ζωή μας, όχι ως μέσον φυγής και απελευθέρωσης, αλλά ως μέσον συμπλήρωσης και επικοινωνίας με το Είναι μας και την Ολότητά μας. Χωρίς απαραίτητα να γίνεται λόγος για "ανώτατα ιδανικά" και λοιπά φιλοσοφικά θέματα. Είναι απλά η επαφή μας με την ανθρώπηνη μεριά μας, με τον συναισθηματικό μας κόσμο, με την νόησή και την φιλοσόφισή μας και με την πνευματική μας αναζήτηση.

 

Αυτααα...

Link to comment
Share on other sites

Θα σου πρότεινα να διαβάσεις και το "Τι είναι τέχνη" του Tolstoi (εκδόσεις Printa) που μοιάζει με μελέτη περισσότερο και είναι πολύ ενδιαφέρον τόσο το τι λέει για το "τί είναι τέχνη" όσο και για το πως μπορούμε να κρίνουμε κάτι ως καλή ή κακή μορφή τεχνης.

Link to comment
Share on other sites

Guest silversoldier

Λοιπόν φίλη μου Silinde δεν απαντάς στο ερώτημα! Το θέμα έγγειται στο να πεις τη γνώμη σου.

 

Deodor συμφωνώ αλλά πιστέυω ότι υπερβάλεις.

 

Έπειτα για μένα τέχνη είναι η εκφραση εμπειριων και σκέψεων μέσω του εγώ μας και της διανοητικής μας ικανότητας και αντίληψης.

 

Με λίγα λόγια είναι η έκφραση της αίσθησης που μας δίνει ο κόσμος.

 

Είμαι λίγο ακατανόητος πιστέυω αλλά παιδιά μην με παραξηγείτε. :rolleyes:

Link to comment
Share on other sites

Εγώ θα υπενθυμίσω εδώ το ζήτημα των δύο αντίπαλων ρευμάτων: της στρατευμένης τέχνης και της τέχνης για την τέχνη - η μία είναι μέσω τοποθέτησης κι, ενίοτε, αντιπαράθεσης, ενώ η άλλη είναι συχνά αποκύημα αντίδρασης στην όποια αποτύπωση...

 

Πιστεύω ότι η τέχνη οφείλει να βγάζει ένα μέρος του συγγραφέα, στην τελική. Δηλαδή, είτε μιλάμε για ύφος, είτε για συναισθήματα, είτε ό,τι άλλο, ακόμα και αγάπη για το εν λόγω έργο, τέχνη έχουμε μόνο όταν το εκάστοτε έργο αποτυπώνει ένα μέρος του συγγραφέα.

Link to comment
Share on other sites

Λάκεδαίμων όντας, τέχνη έκφρασις ει. ;)

 

Επίσης: Κάνετε τέχνη, όχι συζητήσεις για αυτή.

 

Αυτά τα λίγα από εμένα.

Edited by Nihilio
Link to comment
Share on other sites

[Ο σκοπός της τέχνης, έτσι; Όχι ο ορισμός της...]

 

Ο σκοπός δεν είναι ένας. Αλλάζει - υπάρχουν πολλοί σκοποί. Ίσως τόσοι όσοι και οι άνθρωποι που ασχολούνται μαζί της. Κι αλήθεια, τίνος ο σκοπός; Αυτού που την παράγει; Αυτού που την 'καταναλώνει'; Του τυχόντος μεσάζοντα; Αυτού που κάνει και τα δύο; Χμμ.

 

Ο σκοπός της δικής μου τέχνης είναι να βγάλω την ψυχή μου έξω στο φως, κι η ελπίδα μου είναι να την καταλάβουν/αγαπήσουν/ταυτιστούν μαζί της οι άλλοι.

Ο λόγος για τον οποίο έρχομαι σε επαφή με την τέχνη των άλλων είναι για να γνωρίσω άλλες ψυχές, να τις καταλάβω/αγαπήσω/ταυτιστώ μαζί τους, είτε είναι ακόμα ζωντανοί, είτε όχι - να πάρω συναισθήματα/αισθήσεις/ιδέες, ουσιαστικά. Να νοιώσω την παρουσία άλλων ανθρώπων εκεί έξω. Το ίδιο είναι, νομίζω. Δίνεις, παίρνεις... Παίρνεις, όταν δίνεις συναισθήματα/αισθήσεις/ιδέες, παίρνεις.

Edited by Nienna
Link to comment
Share on other sites

Το ερωτημα αυτο εχει ερωτηθει απειρες φορες στην ιστορια της κοινωνιας μας, και εχω καταληξει οτι η απαντηση του για τον καθενα ειναι τοσο μοναδικη και προσωπικη οσο και τα ιδια τα αντικειμενα τεχνης που παραγονται...

 

Απο κει και περα, για μενα δε θα ελεγα οτι ειναι ακριβως μεσο εκφρασης μονο, αλλα κυριως μεσο επικοινωνιας. Δημιουργεις κατι, γιατι θες να πεις κατι, οχι μονο να το εκφρασεις αλλα να το "επικοινωνησεις". Ακομα και εργα που καταληγουν "στο συρταρι", εχουν πιστευω αυτη τη μοιρα επειδη απλα δε μπορει να βρει ο δημιουργος τους το κοινο που θα ηθελε / θα ενοιωθε ανετα ο ιδιος να τα μοιραστει μαζι του - και ειμαι σιγουρη οτι καπου στο βαθος της σκεψης του θα φανταζεται "μετα θανατον" να τα ανακαλυπτει "το ιδανικο κοινο" μεσα στο συρταρι του και να τα εκτιμησει, η τουλαχιστον να τα καταλαβει οπως ο δημιουργος θα ηθελε.

 

Αλλα δεν ειναι απαραιτητως για μενα αναγκη να θελει καποιος να "επικοινωνησει" κατι που ο ιδιος νοιωθει ως "βαθυ" η "καταπιεσμενο". Ακομα και το πιο "ελαφρυ" ειδος επικοινωνιας, κινουμενο απο την αναγκη να διασκεδασεις / ψυχαγωγησεις τον αλλο με κατι που εφτιαξες, λογω του οτι σου ηρθε μια αστεια / πρωτοτυπη / εξυπνη ιδεα απλα και θεωρεις οτι αξιζει να την δειξεις σε κοσμο - και δεν ειναι το ιδιο να "πεις την ιδεα" απλα, πολλες φορες ειναι απαραιτητο να την υλοποιησεις για να δειξεις στον αλλο τι ειχες στο μυαλο σου - ειναι, πιστευω, εξισου αν οχι περισσοτερο "δυνατο" κινητρο για να δημιουργησει καποιος κατι.

 

Οσο για τα "κινητρα" που αναφερονται στο πρωτο post, θεωρω οτι ολα τους ειναι πιθανοι λογοι δημιουργιας, κατα περιπτωση, δημιουργο και δημιουργημα, εκτος ισως απο "τη δυνατότητα απόδρασης από τη στυγνή πραγματικότητα που μας περιβάλλει" - για τον ιδιο το δημιουργο βεβαια, εφοσον το να δωσεις στο κοινο σου αυτη την ευκαιρια με τον συγκεκριμενο τροπο που ενεπνευσε εσενα ειναι ακριβως η "επικοινωνια" που εγραψα παραπανω. Αλλα, ειλικρινα, υπέρτατος σκοπός της τέχνης, ενας και μοναδικος, δε νομιζω να υπαρχει, ουτε οτι θα ηταν σοφο να οριστει ενας...

Link to comment
Share on other sites

Στη τεχνη μπορείς να δεις υπερβολές και ψέμματα που σου ντύνουν όμως την αλήθεια...

ενω στην πραγματική σου ζωή, σου λένεε "αλήθειες" για να σου κρύβουν το ψέμα!

(ελεύθερη αποδωση απο τα λογια του "V")

 

Η τεχνη (για μενα) είναι έκφραστη του είναι (μιχαλης spoke the truth)

είναι αντίδραση,

είναι ομορφιά...

 

είναι κάντε τέχνη και ας σταματήσουμε να μιλάμε γι αυτήν !

Link to comment
Share on other sites

Γιατί να έχει η τέχνη σκοπό; Γράφουμε, ζωγραφίζουμε, κτλπ., αυτο που μας αρέσουν και πιστεύουμε. Τίποτα παραπάνω τίποτα λιγότερο.

Edited by month
Link to comment
Share on other sites

  • 16 years later...
On 10/27/2006 at 6:04 PM, Sarabande said:

Πάντα προσπαθούσα να βρω μια συγκεκριμένη απάντηση στο παρακάτω ερώτημα:

Ποιός είναι άραγε ο υπέρτατος σκοπός της τέχνης;

Μπορεί να είναι απλά ένα μέσο έκφρασης των εσωτερικών μας διεργασιών, ή κάτι παραπάνω απο αυτό;

Μήπως είναι η ενσάρκωση μιας αντίδρασης, ακόμα και επανάστασης ενάντια σε μια δεδομένη τάξη πραγμάτων,

δίνοντας το βήμα στον καλλιτέχνη να τονίσει τα "κακώς κείμενα" της κάθε εποχής;

Ή απλά προσφέρει τη δυνατότητα απόδρασης από τη στυγνή πραγματικότητα που μας περιβάλλει;

Μήπως είναι ο συνδυασμός όλων των παραπάνω;

Mήπως δεν είναι τίποτε από όλα αυτά και είναι κάτι άλλο, που ούτε καν υποψιαζόμαστε;

Θα ήθελα πολύ να ακούσω τις δικές σας απόψεις πάνω στο συγκεκριμένο προβληματισμό.

 Πιστεύω ο σκοπός της τέχνης είναι η έκφραση του εσωτερικού μας κόσμου με έναν αλληγορικό τρόπο ώστε να μπορέσει ο άλλος να συλλάβει την ουσία. Τα συναισθήματα δεν είναι εξισώσεις να τα εξηγήσεις, χρειάζονται ένα "δοχείο".

 Όλα είναι υποκειμενικά και έτσι και η ίδια η τέχνη υπόκεινται στον καθένα για τον προσωπικό ορισμό που αυτός/η θα της αποδώσει.

 Γράφεις: "

"Μήπως είναι η ενσάρκωση μιας αντίδρασης, ακόμα και επανάστασης ενάντια σε μια δεδομένη τάξη πραγμάτων,

δίνοντας το βήμα στον καλλιτέχνη να τονίσει τα "κακώς κείμενα" της κάθε εποχής;

Ή απλά προσφέρει τη δυνατότητα απόδρασης από τη στυγνή πραγματικότητα που μας περιβάλλει;"

Ναι, είναι και αυτά. Είναι πολλά πράματα μαζί αλλά τίποτα το ξεκάθαρο, είναι υπεράνω ορισμών και κανόνων.

Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share

×
×
  • Create New...

Important Information

You agree to the Terms of Use, Privacy Policy and Guidelines. We have placed cookies on your device to help make this website better. You can adjust your cookie settings, otherwise we'll assume you're okay to continue..