Guest silversoldier Posted November 16, 2006 Share Posted November 16, 2006 (edited) Του Χρόνου (μικρή ομολογία) Εγώ θα ζω με το συναίσθημα να επιμένω σαν και πρώτα. Παιδί μοναχικό στο όνομα του χρόνου με δύο λόγου άσχετους, που το ταίριαγμά τους φτιάξανε μονάχοι και σχοινιά-στηρίγματα τα αστέρια και τα σύννεφα της νύχτας. Το κρύο του χειμώνα βάδισα. Το καλοκαίρι με καψε! Στο ψύχος φαντάστικα ζεστή βροχή. Το νερό να με ξεπλένει. Στη φωτιά! Είδα πρώτη φορά τον ήλιο, ένα φως πολύχρωμο να χαμογελά. Όλα είναι χρυσά στην όψη τους μοναδικές στιγμές στη μνήμη και το χρώμα, αυτό της αίσθησης. Είναι εκείνες οι ώρες που μονολογείς που εικόνες και ιστορίες σχηματίζεις. Ακόμα κι αν, η αλήθεια τους είναι μικρή κάθε φορά που αναζητάς το φως της λύσης σου. Αυτές είναι οι ώρες, αυτά τα συναισθήματα! Μια πένα είχα στο χέρι, μα λίγα λόγια δεν είναι αρκετά. Το μελάνι έξω απ' το χαρτί χυνότανε. Τα χέρια μου τρέμανε, τρελά! Οι λέξεις δεν ταιριάζανε απόλυτα σ' ιδέες. Οι 'έννοιες σκοντάφτανε συνέχεια. Εν τέλει, καμία ωριμότητα δεν μου γραψε χαριστικά τις λέξεις. Πραγματικά, δε μου γραψε τίποτα! Γιατί τα συναισθήματα δεν γράφονται καμία λέξη μόνη της δεν εκφράζει. Για μένα! Οι αισθήσεις μας δεν θα υπάρχουν ποτέ ώριμες! Τίποτα όμορφο δεν γράφτηκε σ' έναν αιώνα... Edited November 16, 2006 by silversoldier Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted November 16, 2006 Share Posted November 16, 2006 Οι λέξεις δεν ταιριάζανε απόλυτα σ' ιδέες. Οι 'έννοιες σκοντάφτανε συνέχεια. H φράση αυτή συνοψίζει την όλη κριτική μου στο ποιήμα: λέξεις που δεν έχουν ιδέες από πίσω πεταμένες σε ένα ακατανόητο κουβάρι από έννοιες και εικόνες που υπάρχουν για να γεμίσουν απλά χώρο πέρα από το προφανές κεντρικό νόημα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted November 16, 2006 Share Posted November 16, 2006 Συμφωνώ με το Μιχάλη. Βρήκες πάλι αφορμή να γράψεις. Απέκτησες θέμα επειδή σου είπαμε πέντε πράγματα τον τελευταίο καιρό σε άλλα σου ποιήματα - γράφεις για ν' αμυνθείς απέναντι σ' αυτά. Ε, δε δουλεύει. Μη γράφεις από υποχρέωση, βγαίνουν τραγικά πράγματα. Σκόρπιες εικόνες αμφιβόλου πατρότητος [και ποιότητος] ριγμένες χύμα... [Και μην ανεβάζεις άλλα πράγματα με συντακτικά και γραμματικά λάθη, διόρθωνέ τα πριν τ' ανεβάσεις, φτάνει πια.] Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest silversoldier Posted November 16, 2006 Share Posted November 16, 2006 Συμφωνώ με το Μιχάλη. Βρήκες πάλι αφορμή να γράψεις. Απέκτησες θέμα επειδή σου είπαμε πέντε πράγματα τον τελευταίο καιρό σε άλλα σου ποιήματα - γράφεις για ν' αμυνθείς απέναντι σ' αυτά. Ε, δε δουλεύει. Μη γράφεις από υποχρέωση, βγαίνουν τραγικά πράγματα. Σκόρπιες εικόνες αμφιβόλου πατρότητος [και ποιότητος] ριγμένες χύμα... [Και μην ανεβάζεις άλλα πράγματα με συντακτικά και γραμματικά λάθη, διόρθωνέ τα πριν τ' ανεβάσεις, φτάνει πια.] Το σχόλιο αυτό δεν το καταλαβαίνω Νίέννα! Εξήγησε το παρακαλώ! Μίχάλη, επείδη σε πιάνω λίγο. Θα σου προτεινα να εκφράσεις τον εαυτό σου. Γιατί η προτασούλα σου είναι πιθανόν τόσο παλαβή όπως σου φαίνεται το ποιημα μου. Ας πούμε οι μεγάλες στροφες είναι αναλύσεις των μικρών σκόρπιων προτάσεων, αυτό μάλλον δεν το πιασες! Και ότι μέσα απο τις εικόνες των μεγάλων στροφών καταλήγω στο πλέον ασαφές νοήμα που δεν χρειάζεται να το ψάξεις αφού είναι στην τελευταία στροφή. Με το υπογραμμισμένο συμπερασμα. Κι εξάλλου όλα είναι βλακείες μπροστα σε αυτά που αισθανόμαστε όλοι. Ας μην το ξεχνάμε αυτό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted November 16, 2006 Share Posted November 16, 2006 Αφού δε με καταλαβαίνεις όταν είμαι πιστός στα ιδανικά της ιδιαίτερης πατρίδας μου (Λάκωνας γαρ) ας δούμε το ποιήμα κομμάτι κομμάτι Εγώ θα ζω με το συναίσθημανα επιμένω σαν και πρώτα. Αυτό το δίστιχο μου αρέσει να σου πω την αλήθεια. Είναι πολύ απλό, ειλικρινές και έχει ένα πολύ χαρακτηριστικό μέτρο το οποιο, προς απογοήτευσή μου, σπας άγαρμπα στη συνέχεια. Παιδί μοναχικό στο όνομα του χρόνουμε δύο λόγου άσχετους, που το ταίριαγμά τους φτιάξανε μονάχοι και σχοινιά-στηρίγματα τα αστέρια και τα σύννεφα της νύχτας. Εδώ κάπου αρχίζει το πλέξιμο. Όσο κι αν το διαβάζω δεν καταλαβαίνω πώς συνδέονται όλα όσα γράφεις. Και όχι, η δικαιολογία για υποσυνείδητο δεν στέκει γιατί καταλαβαίνω ότι όλα αυτά είναι συνδεδεμένα και σχηματίζουν μια εικόνα, αλλά δεν καταλαβαίνω το πως (έχεις ξεχάσει και ένα 'ς' στο 'λόγους'. Μετά από πολλές αναγνώσεις καταλαβαίνω τι θα ήθελες να γράψεις αλλά ακόμα αδυνατώ να καταλάβω πως στο όνομα του Κθούλου μπορεί κάποιος να είναι μοναχικός στο όνομα του χρόνου με λόγους άσχετους, ούτε το ποιοι φτιάξαν το ταίριασμα των λόγων ούτε που κολλάνε τα στηρίγματα... Το κρύο του χειμώνα βάδισα. Το καλοκαίρι με καψε! Στο ψύχος φαντάστικα ζεστή βροχή. Το νερό να με ξεπλένει. Στη φωτιά! Είδα πρώτη φορά τον ήλιο, ένα φως πολύχρωμο να χαμογελά. Συμβατική συνέχεια που δουλεύει όμως. Το πού κολλάει στο θέμα δεν καταλαβαίνω. Όλα είναι χρυσά στην όψη τουςμοναδικές στιγμές στη μνήμη και το χρώμα, αυτό της αίσθησης. Ποιο της αίσθησης; Όπως το γράφεις υποθέτω ότι εννοείς το χρώμα, αλλά η στίξη το αναιρεί. Το , αυτό καλύτερο είναι να φύγει και το τρίστιχο θα δουλεύει. Είναι εκείνες οι ώρες που μονολογείςπου εικόνες και ιστορίες σχηματίζεις. Ακόμα κι αν, η αλήθεια τους είναι μικρή κάθε φορά που αναζητάς το φως της λύσης σου. Αυτές είναι οι ώρες, αυτά τα συναισθήματα! Το φως της λύσης σου; Για όνομα δηλαδή, μέχρι εδώ κάπως το έσωζες στο σημείο αυτό το πήρε ο διάολος. Μια πένα είχα στο χέρι, μα λίγα λόγια δεν είναι αρκετά. Ναι, για αυτό γράφεις πολλά ε Το μελάνι έξω απ' το χαρτί χυνότανε. Τα χέρια μου τρέμανε, τρελά! Οι λέξεις δεν ταιριάζανε απόλυτα σ' ιδέες. Οι 'έννοιες σκοντάφτανε συνέχεια. O τελευταίος στίχος αντικατοπτρίζει τέλεια την άποψή μου για το ποιήμα. Βασικά οι τρεις αυτοί στίχοι, μαζί με τον τελευταίο θα έκαναν μια υπέροχη μινιατούρα. Αλλά όταν λείπει το μέτρο. Εν τέλει, καμία ωριμότητα δεν μου γραψε χαριστικά τις λέξεις. Εδώ χωράει μεγάλη συζήτηση που δεν εμπίπτει της κριτικής. Αλλά αν περίμενες την ωριμότητα να έρθει και να σου γράψει λέξεις είσαι από άλλο ανέκδοτο, αφού ωριμότητα και λέξεις δεν χαρίζονται, αλλά κατακτιούνται με μελάνι και φωτιά. Πραγματικά, δε μου γραψε τίποτα! Γιατί τα συναισθήματα δεν γράφονται καμία λέξη μόνη της δεν εκφράζει. Κι εδώ το νόημα είναι καθαρό, συνεχίζοντας την πλάνη σου. Αν και λείπει και ένα αντικείμενο στο 'εκφράζει'. Για μένα! Οι αισθήσεις μας δεν θα υπάρχουν ποτέ ώριμες! Πώς ορίζεις τις ώριμες αισθήσεις; Επειδή πράγματι οι αισθήσεις μας δεν υπάρχουν ώριμες, ώριμη είναι μόνο η κατανόηση/ερμηνεία των ερεθισμάτων που μας δίνουν. Τίποτα όμορφο δεν γράφτηκε σ' έναν αιώνα... Ωραία κατακλείδα, αλλά εντελώς λάθος νοηματικά. Θα δεχτώ όμως την ποιητική υπερβολή για να περάσεις κάποιο point. Ελπίζω να διαβάσεις προσεκτικά τα όσα γράφω, όπως διάβασα κι εγώ το ποίημά σου (και μάλιστα χωρίς να με υποχρεώνει κανένας) και να ξοδέψεις χρόνο για την απάντησή σου, όπως έκανα εγώ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Deodonus Posted November 17, 2006 Share Posted November 17, 2006 Ωραία το πας, silversoldier! Μου αρέσει! Έχει βέβαια κάποια σημεία που "σκοντάφτει", αλλά σαν ατμόσφαιρα μου αρέσει. Εγώ στο κεφάλι μου το "άκουγα" σαν π.χ. οι τρεις στροφές με τα μικρά γράμματα να τα λέει ο χορός και τις άλλες με τα μεγάλα ο σολίστας. Θα μπορούσε κάλιστα να αναπτυχθεί και να γίνει ένα μικρό θεατρικό απόσπασμα. Τεχνικά βαριέμαι να το αναλύσω. Τώρα, αν αυτό βγίκε από "υποχρέωση" και από "πρέπει να το γράψω", όπως λέει η Nienna, δεν το ξέρω και δεν με ενδιαφέρει. Αλλά σίγουρα θα διαφωνίσω στο "ακατανόητο κουβάρι από έννοιες και εικόνες" του Nihilio. Πρόσεξε μελλοντικά λαθάκια, ορθογραφικά, συντακτικά και γραμματικά. Και πρόσεχε στις εικόνες σου να μην βάζεις πάντα τόση παράνοια, πολλές φορές μπερδεύει. Αυτάαα... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.