Esteldor Posted January 13, 2011 Share Posted January 13, 2011 Κοίτα... στην αρχή ναι... μετά... τι να πω... ξέρεις, για αυτό μου αρέσουν οι Sith. Όταν κάποιος αποτυγχάνει να σκοτώσει τον αντίπαλό του, ο Master του βρίσκει καλύτερο μαθητή... :Ρ Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
heiron Posted January 13, 2011 Share Posted January 13, 2011 Βασικα δεν καταλαβαινω γιατι αρεσει τοσο πολυ ο Ερντεραι.Ειναι φυσικα το αντιπαλο δεος,ενας ικανοτατος κακος που συνηθως φευγει ισοπαλος(η χανει στα σημεια) απο τις μαχες του με τον καλο νταρκ ελφ.Απο εκει και περα μου φαινεται(οσο το ξανασκεφτομαι) σχεδον εξισου επιπεδος και βαρετος χαρακτηρας με τον Ντριζτζ.Ο Τζα...τετοιος ο πατριωτης του Ντριζτζ μου φαινεται σαφως πιο καλοφτιαγμενος και ενδιαφερον χαρακτηρας. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Paradise Lost Posted January 13, 2011 Share Posted January 13, 2011 Γιατι ολοι(κατα βαθος) συμπαθουν τους ψυχοπαθεις κακους.Ποσο μαλον,οταν καλος ειναι ο μονοχνωτος. Επισης..εχει φινετσα πως να το κανουμε.. καλα ο Τζαρλαξλ ειναι θεουλης.Στο τελος μονο για αυτον διαβαζα τα βιβλια..τελικα τι απεγινε αυτη η ψυχη?ακομη απορια το εχω. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sharran Posted January 13, 2011 Share Posted January 13, 2011 αμα διαβασετε τις εξτρα συντομες ιστοριες και τα τελευταια βιβλια τοτε θα καταλαβετε και θα δειτε καλυτερα τον χαρακτηρα. καμοια σχεση με τον ουτοπιστικο Ντριζτ, πιο ρεαλιστικος, πραγματικος, πολυδιαστατος κτλ κτλ.. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
salafi Posted April 26, 2011 Share Posted April 26, 2011 (edited) Aloha και από εμένα! Καταρχήν χρόνια πολλά σε όλους, κατά δεύτερον θα ήθελα να πω και εγώ δυο λογάκια για αυτόν τον άμοιρο συγγραφέα και τους ήρωες του που τόσο έχουν θάψει οι περισσότεροι απο σας κατά καιρούς. Ας αρχίσουμε όμως από την αρχή, Πριν από 2 χρόνια είχα την πρώτη μου επαφή με το υπέροχο αυτό forum (sff) και σύντομα βρέθηκα να χάνομαι στο πλούσιο υλικό του, όταν λοιπόν συνάντησα για πρώτη φορά το topic για τον κύριο Salvatore ενθουσιάστηκα μιας και ήταν ο από τους λίγους συγγράφεις (+ Τολκιν) για τον όποιο μπορούσα να εκφράσω άποψη μιας και έχω διαβάσει το μεγαλύτερο κομμάτι του συγγραφικού του έργου, (καμένος dndakias τι να κάνουμε…. ). Τι να σας πω, με έλουσε κρύος ιδρώτας, έπεσα από τα σύννεφα! Τέτοιο χώσιμο και θάψιμο δεν το περίμενα σε καμία περίπτωση για έναν συγγραφέα που ναι μεν και εμένα με είχε κουράσει αρκετά με αυτόν τον βλακώδες chaotic good χαρακτήρα αλλά με είχε ταξιδέψει ταυτόχρονα τόσο πολύ σε αυτόν περίεργα όμορφο κόσμο των forgotten realms. Ναι ίσως ήταν οι θύμησες της νιότης και η πρώτη επαφή με το high fantasy που με έκανε να τον συμπαθήσω τόσο τον κύριο για αυτό τον λόγο σκέφτηκα (παρά την αρχική μου ξενέρα) ότι μονό να κερδίσω μπορούσα από όλο αυτό το κράξιμο προς αυτόν τον τόσο προσφιλή σε εμέ συγγραφέα, μιας και τόσοι ανέφεραν ότι υπάρχουν μυριάδες συγγράφεις και κόσμοι πολλοί καλύτεροι από αυτούς που έχω ήδη γνωρίσει. Έτσι λοιπόν και αφού το έψαξα λίγο ξεκίνησα με dragonlance και γνώρισα το φίλο μας τον Restlin, χαρακτήρας με μπόλικο ενδιαφέρον που σου κινεί την περιέργεια, μεθοδικός και έξυπνος, αλλά δυστυχώς δεν μου έδωσε αυτό που περίμενα μιας και ο φιστανταλεους (αν θυμάμαι καλά το όνομα) ήταν αυτός που τον είχε κάνει μάγκα μέχρι την στιγμή που αναμετρηθήκαν. Εν συνεχεία πρέπει να αναφέρω ότι ο κόσμος είναι πολύ όμορφα δομημένος και όχι άναρχα όπως στα FR. Από τα πολύ συν ήταν 2 ακόμα χαρακτήρες, ο Τάνις που με έκανε να γελώ ασταμάτητα και ο Αστίνους (Υπέροχη σύλληψη!). Ένα μεγάλο παράπονο μου όμως ήταν η μαγεία, ναι μεν υπήρχε αλλά ρε παιδάκι μου κάνε μας και καμία περιγραφή, δώσε κάτι στο κοινό σου έτσι να του ανάψεις την φαντασία όσον αφόρα τη μάχη, εδώ το παλικάρι σε ολόκληρη άβυσσο μπήκε, αντιμετώπισε την ιδία την Τακισις μα και όλους τους υποτακτικούς της και από την συγκεκριμένη μάχη ούτε μίση περιγραφή δεν μου έχει απομείνει (προσωπικά το θεώρησα απαράδεκτο!). Αφού λοιπόν έφτασα μέχρι το war of the souls είπα να συνεχίσω την αναζήτηση μου όσον αφόρα τους κόσμους του fantasy. Επόμενη στάση λοιπόν ο τόσο πολυσυζητημένος Ελρικ. Πάντα μου άρεσε η ιδέα της πρόκλησης των θέων από τους θνητούς και για αυτό ενθουσιάστηκα όταν έμαθα ότι ο Ελρικ τους σφάζει αβέρτα, έτσι λοιπόν άρχιζα να διαβάζω με ενθουσιασμό τον Ελρικ του Μελνιμπονε, δυστυχώς όμως το πρώτο αυτό βιβλίο με ψιλοαπογοήτευσε μιας και η πλοκή του ήταν πολύ αργή, δεν το έβαλα όμως κάτω, συνέχισα με το κάστρο του μαργαριταριού και δυστυχώς το ενδιαφέρον μου εξανεμίστηκε μιας και δεν μπορούσα για κανέναν λόγο να ταυτιστώ με ένα χαρακτήρα που το σπαθί του είναι πιο ενδιαφέρον από τον ίδιο (κλαψιάρης υποτιθέμενος μάγος - πολεμιστής και δεν έχει κάνει ένα σωστό spell εδώ και δυο βιβλία!). Ναι μεν βρήκα και καλές περιπτώσεις όπως τους ονειροκλέφτες καθώς και τις φιλοσοφικές αναζητήσεις του συγγραφέα αλλά ως επί το πλείστον ο Μούρκοκ με απογοήτευσε (για αυτό και θα ήθελα να σας ρωτήσω αξίζει να συνεχίσω το διάβασμα? Αυξάνεται το ενδιαφέρον στα παρακάτω βιβλία?) Μετά λοιπόν από αυτό το σύντομο ταξίδι στο κόσμο του φανταστικού έχω να πω τα έξεις για τον φίλο μου τον Salvatore, είστε πολύ άδικοι μαζί του όσοι του τα χώνετε ανηλεώς, τέτοιο θάψιμο δεν του αξίζει μιας και ούτε η Margaret ούτε ο Hickman ούτε ο Moorcock κατά την ταπεινή μου γνώμη είναι ανώτεροι του, όλοι έχουν τα αρνητικά και τα θετικά τους! Επιπλέον θα ήθελα να αναφέρω ότι αν αφήσουμε λίγο στην άκρη τον όντως μερικές φόρες κουραστικό drizzt και την ice wind dale trilogy (που παρεμπίπτοντος ήταν το πρώτο του συγγραφικό του εγχείρημα) θα παρατηρήσουμε ότι η γραφή του έχει βελτιωθεί. Αρκεί να αναφέρω μια από τις τελευταίες του σειρές (και προσωπικά αγαπημένη) Sellswords με τον πιο δομημένο και ανθρώπινο κατ’ εμέ χαρακτήρα του Salvatore τον Έντεραι και τον απίστευτο και ανεπανάληπτο Jarlaxle (όχι σας προκαλώ βρέστε μου ένα χαρακτήρα τόσο απρόβλεπτο, διπλωμάτη, ευγενή, κάφρο, έξυπνο, σοφό και διασκεδαστικό όπως αυτόν! Μονό και μονό που έφτιαξε ολόκληρη Μπρεκαν Ντερθε μεσα στην Μετζοπερατζαν αρκεί! Άσε που και στο Ghost King δίνει πάλι ρέστα το παλικάρι!) Κλείνοντας παραθέτω μερικές λέξεις από τον αγαπημένο μου χαρακτήρα, “I am he who rules the world, don't you know? One little piece at a time. I am the stuff of Riordan Parnell's most outrageous songs, and I am a confused memory for those whose lives I´ve entered and departed” Τι άλλο να πω τα είπε όλα μόνος του! Edited April 26, 2011 by salafi Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Alucard Posted May 16, 2011 Share Posted May 16, 2011 Καταρχήν καλησπέρα και από μένα. heiron, συμφωνώ απόλυτα με όσα έχεις πει και για τον Salvatore και για τον κλαψιάρη τον Drizzt. Γενικά δεν πολυπείθει αυτό το παιδί. Αλλά, μετά από λίγο 'σκάψιμο' (έκανα πέρα το ξωτικό με τα γιαταγάνια), ανακάλυψα ότι τελικά ο Salvatore ξέρει να γράφει!!! Εντάξει, όχι ΤΑ έπη, αλλά το έχει. Μιλάω για την πάρα πολύ καλή πενταλογία του Cadderly (Cleric's Quintet), η οποία δεν έχει καμία σχέση με τα βιβλία του Drizzt. keuthonymos, στην προτίνω ανεπιφύλακτα, κυκλοφορεί στα ελληνικά από Anubis. Επίσης έχω διαβάσει το The Highwayman, το οποίο δεν διαδραματίζεται στα Forgotten, και τα σπάει! Μιλάμε για πολύ αίμα, από το καλό όμως! Αφού σε κάποια φάση γύρισα στο εξώφυλλο για να σιγουρευτώ πως διβάζω Salvatore! Καμία σχέση με τα κλασικά του μελό! Αυτή είναι η άποψή μου για τον Salvatore. Καλός αλλά υπερεκτιμημένος. Για τον Drizzt...ευχαριστώ, δε θα πάρω! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Maxus Posted June 9, 2011 Share Posted June 9, 2011 Εχω διαβάσει τα πρώτα....10 βιβλία(the dark elf,icewind dale,legacy of the drow) με τον ανασφαλή,υπεράνω με τάσεις αυτοκτονίας κυριο Drizzt, που οπως λεει κ ο Αρκας αν ηταν μαιμου θα του εκλεβαν τις μπανανες... Πρέπει να πω οτι στην αρχη μου άρεσε αρκετά, ειδικα το dark elf trilogy που μιλουσε για την κοινωνια των Drow. Μετά ομως με κουρασε αρκετα.. ήξερα τι θα γίνει πριν αρχισω το βιβλιο, με τις τόσες επαναλληψεις,Φυσικα με κουρασε και ο ιδιος ο Drizzt.. Οπότε άρχισα να χρησιμοποιώ τον Salvatore για διάλειμματα μεταξυ άλλων βιβλιων. Κατι ελαφρυ και ξεκουραστο. Σε αυτη τη κατηγορία για μένα ειναι οτι πρέπει και ενω τον εχω παρατησει ισως στο μέλλον διαβασω κατι άλλο,αλλα παντα στο στυλ που ειπα πιο πανω. ps: Ο Entreri για μενα ειναι ανυπαρκτος! Δεν κανει τπτ,παντα χανει και εχει ενα τεραστιο βελακι απο πανω του που αναβοσβηνει ''ειμαι κακος..''. Αλήθεια αν σκοτωνε τον Drow τι θα έκανε μετα?Θα αυτοκτονουσε?Γιατι ξεκαθαρα αυτος ηταν ο λογος υπαρξης του. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted June 9, 2011 Share Posted June 9, 2011 ανακάλυψα ότι τελικά ο Salvatore ξέρει να γράφει!!! Εντάξει, όχι ΤΑ έπη, αλλά το έχει. Μιλάω για την πάρα πολύ καλή πενταλογία του Cadderly (Cleric's Quintet), η οποία δεν έχει καμία σχέση με τα βιβλία του Drizzt. Αχ, δεν ξέρω πώς να γράψω το πόσο διαφωνώ με αυτό. Από τεμπελιά και μόνο διαβάζω αυτήν την εποχή το πρώτο βιβλίο του Cleric Quintet κι έχω βαρεθεί να διαβάζω τα ονόματά τους και μόνο. Δηλαδή μέσα σε μια σελίδα είκοσι φορές η λέξη Αμπάλιστερ; Δε μπορεί να πει "αυτός", "ο μάγος", "ο αρχικακός", "ο στο μουστάκια δίπλα"; Δηλαδή ήμαρτον με την επανάληψη, η λογοτεχνική ικανότητα κρίνεται στο απλό και το προφανές κι όχι στις πολύπλοκα στειμένες σκηνές μάχης. Φυσικά έχεις το δίκιο σου ότι δεν συγκρίνεται καν με το Dark Elf Trilogy (το οποίο ήταν κι η πρώτη μου επαφή με τον συγγραφέα). Αλλά και πάλι, ούτε καν τον Goodkind που τον κουβεντιάζουμε κι αλλού για τα χαΐρια του, δε φτάνει ο Σαλβατόρε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted September 3, 2013 Share Posted September 3, 2013 Έχω τελειώσει το Κρυστάλλινο Σκήπτρο, το πρώτο της Icewind Dale Τριλογίας και αναρωτιέμαι γιατί μου είχε φανεί κακό το Cleric Quintet δύο χρόνια πριν... Σε σύγκριση, ο Κάντερλι είναι υποψήφιος για Νόμπελ Λογοτεχνίας. Βαριέμαι και μόνο που θυμάμαι τις τρεις μέρες που μου πήρε να διαβάσω το Κρυστάλλινο Σκήπτρο. Ελάχιστο μέρος του σώζεται και φυσικά είναι εκείνο που ανέδειξε τον Ντριτζτ ως ενδιαφέροντα χαρακτήρα. Παρακαλώ το θεό να μην είναι η παρουσία του Μπρούενορ και του Ρέτζις παρόμοια στα επόμενα δύο βιβλία (βλ. αποτυχημένα comic reliefs). Παρακαλώ γονατιστή, δηλαδή. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted September 3, 2013 Share Posted September 3, 2013 Έχω τελειώσει το Κρυστάλλινο Σκήπτρο, το πρώτο της Icewind Dale Τριλογίας και αναρωτιέμαι γιατί μου είχε φανεί κακό το Cleric Quintet δύο χρόνια πριν... Σε σύγκριση, ο Κάντερλι είναι υποψήφιος για Νόμπελ Λογοτεχνίας. Βαριέμαι και μόνο που θυμάμαι τις τρεις μέρες που μου πήρε να διαβάσω το Κρυστάλλινο Σκήπτρο. Ελάχιστο μέρος του σώζεται και φυσικά είναι εκείνο που ανέδειξε τον Ντριτζτ ως ενδιαφέροντα χαρακτήρα. Παρακαλώ το θεό να μην είναι η παρουσία του Μπρούενορ και του Ρέτζις παρόμοια στα επόμενα δύο βιβλία (βλ. αποτυχημένα comic reliefs). Παρακαλώ γονατιστή, δηλαδή. Υπόψην ότι το Κρυστάλλινο Σκήπτρο είναι το πρώτο βιβλίο που έγραψε ο Σαλβατόρε στη ζωή του, οπότε ναι, έχει μεγάλη δόση πρωτόλειου στυλ, ιδέες πεταμένες από δω κι από κει όπως τύχει, έεεεεεναααααα ολόοοοοοοοοκληρο εντελώς ξεκάρφωτο κομμάτι όπου ο ο Drizzt και ο Γουλφγκαρ κυνηγάνε το δράκο (ο οποίος καμία σχέση δεν έχει με το υπόλοιπο βιβλίο), επειδή ο Γούλφγκαρ για να γίνει αρχηγός της φυλής του πρέπει ή να είναι βασιλικής καταγωγής (που δεν είναι) ή δρακοφονιάς. Το "Ποτάμια από Ασήμι" είναι πολύ καλύτερο, τουλάχιστον έχει δομή πιο στρωτή και όχι ό,τι να 'ναι. Το "Halfling's Gem" πάλι είναι λίγο πιο αχταρμάς. Πάντως πας γυρεύοντας για φάντασυ του συρμού, προτιμώντας τον Σαλβατόρε. Το Κρυστάλλινο Σκήπτρο είναι το πρώτο βιβλίο φάντασυ που διάβασα εγώ στη ζωή μου και ο Ερτού, αυτό το μεγαλοπρεπές συγγραφικό λάθος, ο πρώτος φάντασυ χαρακτήρας που γνώρισα. Μετά έμαθα κι άλλους συγγραφείς. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted September 15, 2013 Share Posted September 15, 2013 Τελείωσα κάτι μέρες πριν και το δεύτερο της Icewind Dale Trilogy, το Ποτάμια από Ασήμι. Βελτιώνεται κατά πολύ και τελικά το ξεκάρφωτο κομμάτι που λες, Κέλλυ, είναι μάλλον χρήσιμο (ή αποφάσισε να το κάνει χρήσιμο αργότερα, whatevah, it works). Ξέρω ότι ακούγεται χαζό ως παράπονο, αλλά η θέση και η αντιμετώπιση της Κάτιμπρι από το συγγραφέα είναι πάαααρα πολύ βολική εκ μέρους του. όταν πρέπει την κάνει κυριολεκτικά damsel in distress κι όταν δεν του χρειάζοταν πια αυτός ο ρόλος, τη μεταμορφώνει με μαχήτρια και-δεν-ξέρω-τι. Εκεί που πόθανα στα γέλια ήταν όταν η Γκαλάντ- σόρρυ, η Αλούστριελ ήθελα να πω- εμφανίζεται στον Ντριτζτ και του λέει πόσο πόνεσε που δεν του επέτρεψε να μπει στην πόλη της και μπλαμπλαμπλα. Οκέι, φόρος τιμής στον αρχικό G.R.R., το καταλάβαμε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted September 20, 2013 Share Posted September 20, 2013 Τέλος και το τρίτο. Δεν ξέρω αν είναι ιδέα μου, αλλά μου φάνηκε πολύ καλύτερο από τα δύο προηγούμενα. Φυσικά, ο Μπομπ δεν είχε αποφασίσει αν τελικά θα έβαζε την Κάτιμπρι με τον Γούλφγκαρ (ως ήταν πιθανότατα το αρχικό του σχέδιο) ή πρέπει να τη δώσει στον Ντριτζτ, αφήνοντας συγχρόνως μπουκάλα την Αλούστριελ. Βολικότατα, ο γάμος στο τέλος δεν περιγράφεται σαφώς... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted September 20, 2013 Share Posted September 20, 2013 Τέλος και το τρίτο. Δεν ξέρω αν είναι ιδέα μου, αλλά μου φάνηκε πολύ καλύτερο από τα δύο προηγούμενα. Φυσικά, ο Μπομπ δεν είχε αποφασίσει αν τελικά θα έβαζε την Κάτιμπρι με τον Γούλφγκαρ (ως ήταν πιθανότατα το αρχικό του σχέδιο) ή πρέπει να τη δώσει στον Ντριτζτ, αφήνοντας συγχρόνως μπουκάλα την Αλούστριελ. Βολικότατα, ο γάμος στο τέλος δεν περιγράφεται σαφώς... Ποια Αλούστριελ; Ποιος γάμος; Ούουουου! Είσαι πολύυυυ πίσω! (Όχι ότι θα σου συνιστούσα να διαβάσεις και τα επόμενα) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted September 20, 2013 Share Posted September 20, 2013 Εμ, ναι, μου τα προλάβαινε τα χαΐρια τους. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Zaratoth Posted September 20, 2013 Share Posted September 20, 2013 Όταν τα είχα διαβάσει δεν μου φάνηκαν άσχημα (και τώρα να τα διάβαζα πάλι δεν θα μου φαινόντουσαν να πω την αλήθεια) αλλά μόνο τα έξι πρώτα. Μετά γίνεται ολίγον τι ότι να'ναι από το 7 (που εκεί τα παράτησα εγώ, αν και τουλάχιστον έχει ωραίο εξώφυλλο ) Κατά τ'άλλα η φάση με το "θάνατο" του Μπρούενορ, φαινόταν από χιλιόμετρα και στο 7, αν δεν κάνω λάθος γίνεται το εξής γραφικό στη σχέση του Γούλφγκαρ με την Κάτιμπρι (εκτός και αν ήταν στο 6 και δεν το θυμάμαι) που εξαφανίζεται παρέα με ένα δαίμονα ο Γούλφγκαρ και η Κάτιμπρι πέφτει στην αγκαλιά του Drizzt Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted September 20, 2013 Share Posted September 20, 2013 Βέεεεβαια! Όταν συνειδητοποίησε ο R.A.S. ότι είχε πιο πολύ ψωμί ο Ντριζτ από τον Γούλφγκαρ, έβαλε το γομάρι στο ψυγείο (aka απαγωγή από δαίμονα) για 5-6 βιβλία, μέχρι να ζεσταθεί το πράγμα μεταξύ Ντριτζτ και Κάτιμπρι. Αλλά όχι ότι εκεί τα φτιάχνουν και ξεμπερδεύουμε, έχουμε και τα ατελείωτα ψυχολογικά του Ντριτζτ για τα επόμενα 1258 βιβλία, και μετάαααα... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mhtsos Posted September 30, 2013 Share Posted September 30, 2013 Διάβασα όλα τα βιβλία του Σαλβατόρε για τον ελφ και την (γύφτικη-κλαψιάρικη-overpowered)κομπανία του. Οι δύο πρώτες τριλογίες ήταν καλές(για ανεγκέφαλο hack&slash με Mary Sue καταστάσεις-χαρακτήρες),από εκεί και πέρα άρχισε η καλή πτώση με την τελευταία τριλογία(neverwinter)να είναι δια τους λέοντες. Βαρετά μέχρι θανάτου τα βιβλία,σκηνές μάχης copy-paste,χαρακτήρες αχυράνθρωποι και D&D 4 γελοιότητα να παρεισφρέει στα πάντα.Δεν ξέρω εάν φταίει ο ίδιος ή η wizard που του βάζει χέρι για την προώθηση του 4ου d&d,αλλά πραγματικά σε έναν κόσμο(forgotten realms) που έβγαλε πραγματικά άθλιες νουβέλες το neverwinter είναι αξιοπρόσεκτο παράδειγμα κακών βιβλίων. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blacksword Posted September 30, 2015 Share Posted September 30, 2015 Ο Salvatore προσωπικά μου αρέσει αρκετά τόσο σαν συγγραφέας όσο και σαν άτομο, τουλάχιστον απ’ ότι έχω δει στο fb που τον παρακολουθώ. Τον γνώρισα με τα βιβλία του Drizzt στον κόσμο του Forgotten Realms και αν και πιο ανάλαφρα, όπως έχω γράψει και στο αντίστοιχο τόπικ, τον βρίσκω διασκεδαστικό και κάποιες φορές βγάζει και μια πολύ καλή ιστορία. Τα καθαρά δικά του τώρα είναι σίγουρα ανώτερα και ειδικά στην σειρά DemonWars, την οποία και επιτέλους ολοκλήρωσα. Δείτε ένα σχόλιο για το κάθε βιβλίο της σειράς παρακάτω: The DemonWars Saga Το ξύπνημα του δαίμονα Ένα ακόμα βιβλίο, λοιπόν, από τον Salvatore αλλά αυτή την φορά με τους δικούς του κανόνες. Η ιστορία είναι στα κλασικά μοτίβα της επικής φαντασίας με ένα μεγάλο κακό για την υπόθεση και τους ήρωες να σώσουν τον κόσμο. Αν και αυτό μπορεί να είναι λίγο κλισέ η υπόλοιπη κοσμοπλασία είναι αρκετά καλή, ίσως θα μπορούσα να πω και ελαφρώς πρωτότυπη αφού έχει βάλει μοναχούς που χρησιμοποιούν πέτρες μαγείας, τα ξωτικά είναι λίγο σε στυλ νεράιδας και οι νάνοι εδώ να είναι η κακιά φυλή, όπως επίσης και η γραφή του είναι καλή. Συνολικά, το βιβλίο είναι αρκετά καλό καθώς έχει τα πάντα μέσα με μπόλικη δράση και θα μπορούσε άνετα να διαβαστεί μόνο του μιας και είναι ψιλο αυτοτελές. Το πνεύμα του δαίμονα Το δεύτερο βιβλίο δεν έχει καμία σχέση με το πρώτο, εδώ ο Salvatore αρχίζει να ασχολείται περισσότερο με τους μοναχούς και την πίστη τους και αφήνει λίγο τον Elbryan και την Jilseponie στην άκρη, όμως δεν υπάρχει κάποιος μεγάλος κακός όπως το προηγούμενο (ή έτσι τουλάχιστον νομίζουν). Το μεγάλο μειονέκτημα του βιβλίου, όμως, είναι ότι είναι αρκετά εισαγωγικό και τραβάει αρκετά, και αν, και έχει ίντριγκες και λίγη δράση το τελικό αποτέλεσμα είναι ελαφρώς μέτριο. Ο εκλεκτός του δαίμονα Στο τρίτο και τελευταίο μέρος της τριλογίας βλέπουμε τους ήρωες να έρχονται αντιμέτωποι με τους μοναχούς, τον πόλεμο και την καταστροφή τους. Η γραφή του Salvatore είναι στα ίδια κύματα με το προηγούμενο αλλά με περισσότερη δράση αυτή τη φορά, αυτό που μου άρεσε όμως πάρα πολύ είναι που ο Salvatore δεν κωλώνει να θυσιάσει βασικούς πρωταγωνιστές. Συνολικά είναι καλό βιβλίο, καλύτερο από το προηγούμενο αλλά σίγουρα όχι σαν το πρώτο. Ο καιρός της απόγνωσης Το τέταρτο της σειράς δουλεύει σαν ενδιάμεσο που φέρνει την αλλαγή του κόσμου από την πρώτη με την δεύτερη τριλογία. Το βιβλίο αυτό δεν έχει καθόλου δράση (με αυτά που μας έχει συνηθίσει ο Salvatore δηλαδή), όμως έχει την αλλαγή, την καταστροφή που έρχεται μετά τον πόλεμο και την αρρώστια που πέφτει στον κόσμο με τους πρωταγωνιστές να έρχονται αντιμέτωποι με έναν εχθρό διαφορετικό που δεν έχουν ξανα αντιμετωπίσει. Συνολικά είναι λίγο μέτριο βιβλίο καθώς τραβάει πάρα πολύ και ίσως αν ήταν λίγο πιο γρήγορο να δούλευε καλύτερα. Ένα πράγμα που με ενόχλησε στα βιβλία μέχρι εδώ είναι ότι χρησιμοποιεί συνέχεια σαν εύκολη λύση στα προβλήματα το «χέρι του Άβελυν». The Second DemonWars Saga Ascendance Στο πρώτο βιβλίο της δεύτερης τριλογίας ο Salvatore απλά έχει ξεπεράσει τον εαυτό του και θα το έβαζα σίγουρα σε ένα από τα καλύτερα που έχει γράψει ποτέ του. Εδώ ο Salvatore αρχίζει και εξερευνά τις κάτω περιοχές και αν και έχει μόνο τους μισούς χαρακτήρες της ιστορίας είναι γεμάτο δράση και σασπενς, που ίσως και να είναι αυτό που μου άρεσε περισσότερο. Ο πρωταγωνιστής βέβαια είναι άλλο θέμα καθώς βλέπουμε (σποιλερ τρίτου βιβλίου) το γιο της Jilseponie, τον Aydrian που έχει μεγαλώσει χωρίς τους γονείς του και είναι ένα κακομαθημένο αγόρι που θέλει πάντα να κάνει το δικό του και να εναντιώνεται σε όλους. Συνολικά είναι ένα πολύ δυνατό βιβλίο και σίγουρα το καλύτερο της σειράς. Transcendence Εδώ βλέπουμε τους υπόλοιπους χαρακτήρες, την Brynn και τον Juraviel με αρκετούς νέους χαρακτήρες αλλά φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει και ένας δράκος. Ο Salvatore μπαίνει αμέσως στις περιπέτειες των πρωταγωνιστών, αφού τους είχε παρουσιάσει για λίγο στο προηγούμενο βιβλίο, με την Brynn να θέλει να επαναφέρει τους To-Gai-Ru της χώρας της από την σκλαβιά και μπαίνει ανάμεσα σε ένα μεγάλο πόλεμο ενάντια στους κληρικούς Yatols και την θρησκεία τους. Το βιβλίο γενικά δεν είναι κακό, αν και η πλοκή προχωράει λίγο στα συνηθισμένα επίπεδα η ιστορία του είναι καλή, δεν είναι σίγουρα όμως αρκετά δυνατό ούτε είναι η πρωταγωνίστρια τόσο ενδιαφέρουσα όσο θα ήθελα. Το τέταρτο μέρος πιστεύω είναι αυτό που σώζει λίγο το βιβλίο αφού έχει τον πόλεμο. Συνολικά είναι καλό αλλά χάνει αρκετά σε δυναμικότητα σε σχέση με το προηγούμενο. Immortalis Στο τελευταίο μέρος της σειράς ο Salvatore έχει συνδυάσει όλους τους χαρακτήρες που έπαιξαν κάποιο ρόλο στην σειρά σε ένα μεγάλο φινάλε και το καταφέρνει αρκετά καλά. Αν και στην αρχή ο Salvatore δεν ξεκινάει πολύ γρήγορα αλλά χτίζει σιγά σιγά την ιστορία, όμως μετά τα μισά αρχίζουν όλα να μπαίνουν σε κίνηση με μάχες, ίντριγκες και δολοπλοκίες να μπλέκονται μαζί μέχρι το τέλος. Το φινάλε από την άλλη είναι αρκετά καλό και μπορώ να πω ακόμα και δίκαιο για κάποιους χαρακτήρες που πραγματικά μου άρεσε πάρα πολύ. Συνολικά, το τελευταίο βιβλίο είναι αρκετά δυνατό, ακόμα και αν αργεί να φανεί στην αρχή, ο Salvatore όμως τα καταφέρνει και κλείνει την ιστορία των πρωταγωνιστών αρκετά καλά. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blacksword Posted February 14, 2016 Share Posted February 14, 2016 Saga of the First King The Highwayman Ένα ακόμα διασκεδαστικό βιβλίο από το Salvatore που αυτή τη φορά μας ταξιδεύει στον κόσμο του Corona στην πολύ αρχή, πριν την δημιουργία του μεγάλου Βασιλείου. Η ιστορία, κυρίως, εξελίσσεται γύρω από ένα ιδιαίτερο ήρωα που η μοίρα του, αλλά και των γονιών του, έχει φερθεί πολύ άσχημα καθώς είναι εγκλωβισμένος σε ένα μέρος όπου δεν μπορεί να δραπετεύσει · το ίδιο του το σώμα. Όμως αυτό δεν θα τον εμποδίσει από το να βρει τον δικό του δρόμο αναζητώντας όχι μόνο την ελπίδα, την φιλία και την αγάπη αλλά και την εκδίκηση, για τον ίδιο όπως και για την σκληρή αδικία προς τον «κατώτερο» κόσμο ενάντια στους Γαιοκτήμονες, ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να κρατήσει κρυφό και ένα μεγάλο μυστικό. Το βιβλίο, αν και δεν έχει την επική ιστορία που έχει η σειρά Demon Wars καθώς, θα έλεγα, έχει μια αρκετά πιο «απλή» ιστορία, όμως μπορώ να πω ότι μου άρεσε, ίσως και περισσότερο από την άλλη σειρά. Βέβαια σε αυτό οφείλεται ότι η ιστορία εδώ είναι πιο προσωπική (που νομίζω αυτό το στυλ αρχίζει να μου αρέσει περισσότερο), θυμίζοντας αρκετές φορές ακόμα και στον κλασικό Robin Hood. Όμως ο Salvatore έχει γράψει μια καλή και, ίσως, σκληρότερη ιστορία απ’ ότι συνήθως, που παρ’ όλα αυτά είναι διασκεδαστική αλλά κρατάει και το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος. Όσον αφορά την ίδια την ιστορία παίρνει λίγο χρόνο στην αρχή μέχρι να μπεις στο κλίμα της ιστορίας αλλά από κει και μετά, πιστεύω, προχωράει αρκετά καλά. Συνολικά πάντως είναι ένα καλό και γρήγορο βιβλίο, αν και σίγουρα δεν μπορώ να πω ότι είναι τέλειο, αλλά θα το πρότεινα αν θέλετε να δείτε από τον Salvatore μια πιο «κλασική» ηρωική ιστορία. Επίσης το βιβλίο διαβάζετε άνετα και μόνο του μιας και δεν σε «αναγκάζει» να συνεχίσεις στο επόμενο αλλά ούτε είναι επίσης άμεσα συνδεδεμένο και με την σειρά Demon Wars. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blacksword Posted February 18, 2016 Share Posted February 18, 2016 The Ancient Στο δεύτερο βιβλίο ο Salvatore γυρνάει ξανά στα γνωστά μέρη των πιο επικών περιπετειών του, με τον διάσημο Highwayman να ψάχνει για το πεπρωμένο του, για ένα μεγαλύτερο στόχο στην ζωή του, σε ένα κόσμο πολύ διαφορετικό από αυτόν που πιστεύει ότι γνωρίζει. Το συγκεκριμένο βιβλίο, να πω την αλήθεια, θυμίζει πιο πολύ σαν ένα πρώτο βιβλίο σε αυτή την «έξτρα» τριλογία παρά σαν δεύτερο, καθώς η ιστορία εδώ είναι αρκετά διαφορετική μιας και ο Highwayman παίζει ένα μικρό ρόλο μόνο. Φυσικά γι’ αυτό φταίει ότι ο Salvatore εδώ παρουσιάζει πολλούς νέους χαρακτήρες (ίσως υπερβολικά πολλούς κατά την γνώμη μου), ενώ ταυτόχρονα συνεχίζει να αναπτύσσει την κοσμοπλασία με τον Αρχαίο μάγο των Samhaists να είναι στο επίκεντρο και τους μοναχούς να παίζουν από πίσω τις πολιτικές και τις δολοπλοκίες τους, ενώ επίσης δείχνει αυτή τη φορά πιο πολύ και την μεριά των νάνων (που παρεμπιπτόντως είναι τελικά και πολλοί «αστείοι»). Το βιβλίο γενικά είναι αρκετά εισαγωγικό και αργό (σίγουρα πιο αργό από το προηγούμενο), αν και σίγουρα έχει δράση και χιούμορ σε μερικά σημεία, αλλά οι πολλοί χαρακτήρες δυστυχώς δεν βοηθάνε την ιστορία, πόσο μάλλον για να μπορέσουν να κρατήσουν το ενδιαφέρον. Από την άλλη ο Salvatore προσπαθεί στις τελευταίες 100 σελίδες να «σώσει» την ιστορία αλλά δεν τα καταφέρνει τόσο καλά όσο στο προηγούμενο, ενώ το φινάλε προσωπικά με άφησε με πολύ ανάμεικτα συναισθήματα. Γενικά πιστεύω ότι αν δεν ήταν ο Highwayman στην ιστορία, για να μου κρατάει αυτό το λίγο ενδιαφέρον που είχα, θα κατέληγε ένα, ίσως, υπερβολικά μέτριο βιβλίο αλλά από την άλλη δεν μπορώ να πω ότι βαρέθηκα κιόλας. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tifonas79 Posted June 3, 2016 Share Posted June 3, 2016 Εχω διαβασει την τριλογια του Dark elf. Δεν εχω σαφως την πειρα σας στον τομεα του φανταστικου,παρολα αυτα θα πω την αποψη μου η οποια θα ηθελα να μην λαμβανεται και πολυ σοβαρα υποψην ακομα [το λεω για τους επισκεπτες του Forum κυριως που μπαινουν για να παρουν αποψεις για βιβλια δεν ειμαι ο καταλληλος ευχαριστω,μπορει να αδικισω καποιον συγγραφεα.]μιας και δεν εχω το κατταλληλο υποβαθρο για να εχω "σοβαρη"αποψη,πιο σωστα θα πω η αισθηση που αποκομισε ενας αρχαριος αναγνωστης απο την τριλογια. Βιβλιο 1ο η Πατριδα. Πολυ ωραιο ξεκιναει με δραση και σου εξηγει με πολυ ωραιο και παραστατικο τροπο την φιλοσοφια ζωης τον Ντροο,καθως επισης και την εσωτερικη διαμαχη του ηρωα γιαυτα που συμβανουν στην κοινωνια των Ντροου και ο ηρωας διαφωνει,οπως και ο μεντορας του.Επισης εχει και ενα ειρωνικο στοιχειο προς τον ηρωα ο οποιος παρολο που εχει τις ιδιες αποψεις με τον μεντορα του και οι δυο νομιζουν οτι ο αλλος ειναι ενα τερας,ενω ειναι μαζι και εκπαιδευοντε καθε μερα επι ωρες,πολυ εξυπνα γραμμενο φαινεται να εχουν αλλες αποψεις [φοβουντε να εκφρασουν τις πραγματικες τους σκεψεις ο ενας στον αλλον]. Το βιβλιο εχει δραση,εσωτερικες συγκρουσεις,αγωνια και σκιαγραφει σε καθε περιπτωση πολυ ωραια οτι θελει να πει,επισης το βρηκα μικρο ισως θα μπορουσε να εχει καμια 100η σελιδες πιο παραπανω. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tifonas79 Posted June 3, 2016 Share Posted June 3, 2016 Δευτερο βιβλιο η εξορια. Δεν ειναι σαν το πρωτο εχει σχετικα λιγο δραση και εχει περισσοτερο την αναζητηση φιλων και συντροφιας και γενικα σε μεγαλο μερος του βιβλιο ειναι σκεψεις του ηρωα,λογικες για την κατασταση στην οποια βρισκεται.Μικρο και αυτο σαν βιβλιο αλλα αυτο ισως θα μπορουσε να ειναι και μικροτερο. Δεν ξερω κατα ποσο ειναι αδικη η συγκριση με το 1ο βιβλιο γιατι εχουν τελειως διαφορετικη κατευθηνση. Γενικα ειναι ενα μετριο βιβλιο που καπου το τραβαει απο τα μαλλια ο συγγραφεας για να βγαλει και αλλες σελιδες και σε καποια σημεια επαναλαμβανεται. Γενικα τα 2 πρωτα βιβλια για μενα παρολο την διαφορετικοτητα τους σαν βιβλια οποτε λογικες και οι διαφορες τους,εχουν θετικο προσιμο σιγουρα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tifonas79 Posted June 3, 2016 Share Posted June 3, 2016 Το 3ο και τελευταιο βιβλιο ειναι η ξενιτια. Αυτο το βιβλιο το βρηκα βαρετο και το τελειωσα απλα για να πω οτι το διβασα,και να ολοκληρωσω αυτην την τριλογια. Δεν μου αρεσε σαν βιβλιο,πολυ αργο και γενικα εμενα εαν καποιο βιβλιο με ακνει να πω ακομα να τελειωσει,τοτε δεν το θεωρω πολυ καλο τουλαχιστον στα δικα μου απλοικα ματια,ειναι ισως το κριτιριο του αρχαριου αναγνωστη στο ειδος. Δεν μπορω να πω κατι αλλο για το βιβλιο. Νομιζω οτι ειναι μια αξιολογη τριλογια που ισως θα μπορει να ηταν διλογια εαν ηταν μαζι το 2-3 βιβλιο σε ενα βιβλιο νομιζω οτι θα ηταν εφικτο κατι τετοιο,και θα αποφευγε το πολυ μετριο εως μαλλον κακκο 3ο βιβλιο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blacksword Posted June 3, 2016 Share Posted June 3, 2016 (edited) Καλώς ήρθες tifonas79 στο forum και καλές αναγνώσεις. Τα βιβλία D&D γενικώς είναι όλα στις 300 σελίδες πάνω κάτω γιατί ότι εκδότης τα θέλει να είναι, μάλλον, πιο προσιτά στο νεανικό κοινό. Βέβαια τον Salvatore πλέον τον αφήνουν να γράφει λίγο παραπάνω αν το θελήσει λόγω του μεγάλου τζίρου που φέρνει στην εταιρία. Όσον αφορά την τριλογία αυτή όσο προχωράει, δυστυχώς, μετριάζει αρκετά με το τελευταίο να είναι σίγουρα το χειρότερο γιατί, πιθανώς, είχε ξεμείνει από ιδέες και έπρεπε να κολλήσει κάπως την ιστορία στην επόμενη τριλογία Icewind Dale καθώς είχε γραφτεί πριν από το Dark Elf παρόλο που προηγείται χρονολογικά. Αν σου άρεσε έστω και λίγο ο Salvatore προτείνω να συνεχίσεις και με τα επόμενα, αν και σίγουρα μην περιμένεις ποιότητα (ειδικά σε D&D βιβλία). Θα έλεγα όμως ότι προσφέρει αρκετή διασκέδαση για να συνεχίσεις, ειδικά οι περιγραφές των μαχών, που είναι και το δυνατότερο σημείο του, είναι ότι καλύτερο έχω δει. ΥΓ: Υπάρχει και συνολικό θέμα για του υπόλοιπους συγγραφείς και λοιπά εδώ. Edited June 3, 2016 by Blacksword 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tifonas79 Posted June 3, 2016 Share Posted June 3, 2016 Σε ευχαριστω για την παραπομπη στο Forum. Aπο οτι καταλαβα εγραψε πρωτα μια αλλη τριλογια και μετα αυτη που διαβασα εγω,και προσπαθησε να τις συνδεσει,τοτε νομιζω μπορω να του συγχωρισω αρκετα πραγματα εγραφε την Dark elf υπο καποιους περιορισμους που δεν γνωριζα [300 σελιδες το βιβλιο,εγραψε πρωτα μια αλλη και μετα αυτη χρονολογικα,ενω σαν τριλογιες αυτη που προηγηται για να διαβαστει ειναι η Dark elf παρολο που γραφτηκε δευτερη].Επιβαιβεωνιομαι ειμαι πολυ καινουργιος και δεν ξερω παρα μονο ελαχιστα οποτε τωρα με αυτα που εμαθα βελτιωνεται η αποψη μου για την Dark elf. Φιλε μου βλεπω οτι εσεις που ξερετε πολυ καλυτερα το χωρο δεν τον εκτιματε,σιγουρα κατι θα ξερετε,αλλα θα δω και αλλα βιβλια του σιγουρα,απλα τωρα που με τσιμπησε το μικροβιο του φανταστικου θα δω και αλλους συγγραφεις πρωτα,αρκει να βρω εργα τους στα ελληνικα γιατι απο αγγλικα Yes-no,my name is George και μολις σας κατεθεσα ολες μου τις γνωσεις σε αυτην την γλωσσα φιλοι μου χαχαχα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.