Jump to content

Όρσον Σκοτ Καρντ (Orson Scott Card)


Recommended Posts

Ας ανοιξουμε ένα γενικότερο τόπικ για τον Card λοιπον - θα ψάξω αργότερα να μεταφέρω εδώ αν ειναι και το Songmaster, αλλά όχι και το Ender's game, που του αξιζει ίσως ενα δικό του θεμα.

Λοιποοον. Διάβασα που λετε χτες το Folk of the fringe. Δυστοπική ΕΦ θα το ελεγες εκ πρωτης οψεως, αλλά...χμμ εντέλει δεν έχει καμια δυστοπια μέσα. Ναι, η Αμερικη - ή μάλλον οι Ηπα - καταστρέφονται απο τον πόλεμο, αλλά η ιστορία ασχολείται με το μετά. Πώς οι άνθρωποι προσπαθούν και εν μέρει καταφέρνουν να ξαναστήσουν κάποιο είδους πολιτισμού.

Όπως ελεγα όμως, οι μονοι που το καταφέρνουν επαρκώς είναι οι Μορμόνοι - φτιάχνουν ένα είδος κράτους κάπου στη Γιουτα - πειτε μου αν ξέρετε, είναι η Γιούτα το μέρος με τους περισσότερους Μορμονους; Υποθέτω ότι θα είναι, για να το επιλέξει ως σημείο συγκέντρωσης...Και καθώς οι περισσότεροι λοιπον ειναι Μορμόνοι, όσοι μη Μορμονοι ερχονται να ζήσουν εκει αντιμετωπιζουν κάποια προβληματα. Μη φανταστειτε τιποτα τρομερο - δεν έχουμε retaliations. Έχουμε απλά την αποξένωση που υποθέτω ότι βιώνουν τα μέλη μιας μη κυρίαρχης θρησκείας απο το υπολοιπο συνολο, απλά αντεστραμένη. Και αυτό ηταν πολύ ενδιαφέρον - δεν ξέρω ακόμα ακριβώς τι πιστευουν οι Μορμονοι (γιατι τελικά πρεπει να ειναι θρησκεία απ ότι κατάλαβα) αλλά θα μπορούσε πολυ ανετα ως οπαδος της να τους παρουσιάζει ως τέλειους - πράγμα που δεν το κάνει. Για την ακριβεια, αργησα να καταλάβω οτι πρόκειται για Μορμόνους - και υποθέτω ότι το κάνει επιτηδες.

Δε μπορώ να πω ότι με ξένισε αυτη η πλοκή...Δηλαδη γιατι να με ξενίσει; Έχουμε διαβάσει πολύ πιο κουλά σενάρια στην ΕΦ :tongue: . Και το δίνει πάρα πολύ καλά. Με κράτησε σε όλο το βιβλιο, κι ας αποτελειται απο 4 διαφορετικες ιστοριες. Ειδικά η τελευταια ιστορια, το "America" πρέπει να είναι απο τις καλύτερες που έχω διαβάσει ποτέ...Και η συγκεκριμένη ειναι ενα απιστευτο μειγμα ΕΦ και φαντασίας. Με ταξιδεψε και με συγκίνησε σε πολύ μεγάλο βαθμό. Δε θα σας πω τιποτε άλλο για τη συγκεκριμένη ιστορία, αξιζει να διαβασετε ομως να διαβάσετε τις 3 προηγούμενες απλά και μόνο για να φτάσετε σε αυτην! (και αν προσθέσεις και το ότι και οι 3 προηγούμενες έχουν πολύ ισχυρα στοιχεία με τη σειρά τους, θα έλεγα ότι όλο το βιβλιο αξίζει ;) )

Ίσως να επαιξε κάποιο ρόλο στο ότι δε με ξενισε η πλοκη ακριβως το γεγονός ότι ούτε θρησκευόμενη είμαι, ούτε ήξερα τι ακριβώς πρσβεύουν οι Μορμόνοι. Ίσως αν κάτι απ αυτα τα δύο ίσχυε, να μου έβγαινε ενα συναισθημα του στυλ "ε όχι και οι Μορμονοι να κυριαρχουν!" αλλα θελω να ελπιζω ότι δε θα το εβλεπα ετσι, ακομα και τότε. Και όσο για το στοιχείο του ότι κάποιος περνάει τη θρησκεια του ως την κυριαρχη σε ένα φανταστικο μελλον, ε, σιγά το πράγμα. Δεν ειναι ο πρωτος που το κάνει, ούτε ο τελευταιος, και το κάνει άλλωστε με εναν τρόπο, που ειλικρινα πιστεύω ότι το έγραψε για να εξερευνήσει και ο ιδιος αυτο το μελλον και όχι με σκοπό να περάσει κάτι. Δε θα έδινε τις οπτικες γωνιες που δινει αν ο σκοπος του ηταν ο προσυλητισμος. Παρα τα οσα πιστευει ο ιδιος, μένει πιστός στην ιστορια, πηγαινει όπου η ιστορια πηγαινει. Και αυτό ειναι κάτι που εκτίμησα πολύ.

Το έχει διαβάσει κανένας άλλος; Και γενικά κάποιο άλλο του Καρντ; (εκτος απο το Παιχνιδι του Έντερ, που έχει δικο του θέμα οπως ειπαμε) :).

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Ναι οι περισσότεροι Μορμόνοι είναι στη Γιούτα, ειδικά στο Σώλτ Λέικ Σίτυ. Την εποχή της Άγριας Δύσης μάλιστα έπαιζε πιστολίδι ανάμεσα στους Μορμόνους και σε άλλες ομάδες (ο Τζάκ Λόντον έχει γράψει κάτι σχετικό στο Ο Ταξιδιώτης του Ουρανού).

Link to comment
Share on other sites

  • 3 weeks later...

Τελείωσα μόλις το Worthing Saga του Καρντ. Ή μάλλον δεν το τελείωσα ακριβώς, το βιβλίο είναι σαν συλλογή και έχει ακόμα μερικές μικρές ιστορίες. Αλλά η κεντρική ιστορία, η οποία καταλαμβάνει τα 3/4 του βιβλίου μόλις τελείωσε.

Απορώ ειλικρινά πώς δεν το είχα ξανακούσει καν αυτό το βιβλίο...το πήρα από το Λονδίνο, σε ένα παλαιοβιβλιοπωλείο, αφού το ξέθαψα κάτω από στοίβες βιβλίων, και το πλήρωσα μόνο 2 λίρες. Και παιδιά...είναι ένα άλλο Dune!!!

 

Ειλικρινά, έχουν τόσες ομοιότητες...Ο Jason Worthing και ο Πωλ Ατρείδης θα μπορούσαν να είναι το ίδιο πρόσωπο σε διαφορετικές ιστορίες...Αντί για το μελάνζ έχουμε το somec, αντί για τον Αυτοκράτορα έχουμε τον Doon, αντί για τις Μπενε Τζέζεριτ έχουμε τα παιδιά του Jason...

Επίσης, είναι και ένα άλλο Foundation. Αντί για τον Daneel έχουμε τον Worthing - και τα παιδιά του.

 

Δεν πρόκειται για αντιγραφές. Είναι το ίδιο θέμα όμως - το ότι "η ανθρωπότητα πρέπει να προστατευθεί από τον εαυτό της...ή μήπως όχι; " Είναι ένα βιβλίο που έρχεται να προσθέσει σε αυτό το θέμα, χωρίς να αντιγράφει - γι αυτό μου κάνει εντύπωση που δεν το είχα καν ακούσει, που δεν το είδα γενικά να κυκλοφορεί. Είναι ένα Foundation και Dune 2 σε 1 wash and go :tongue:

 

Η πιο μεγάλη ομοιότητα είναι αυτή του somec με το μελάνζ. Το somec είναι μια ουσία (δε διευκρινίζει αν είναι φυτική ή τεχνητή) η οποία επιτρέπει στους ανθρώπους να κάνουν το εξής: μπαίνουν σε λήθαργο, οι αναμνήσεις τους αφαιρούνται από τον εγκέφαλο, και το σώμα δε γερνάει. Έτσι, μπορεί κάποιος να κοιμηθεί για όσα χρόνια θέλει, κ ύστερα να ξυπνήσει, να ανακτήσει τις αναμνήσεις του και έχει γεράσει μόνο μια μέρα. Εκεί βασίζονται και τα διαστρικά ταξίδια - οι πιλότοι είναι πρώτοι στη λίστα (όπως και στο dune αντίστοιχα οι πιλότοι της Συντεχνίας). Επίσης, ολόκληρη η κοινωνική δομή έχει στηριχθεί πλέον σε αυτό - πάλι όπως στο Dune. Και απο δω και πέρα αφήνουμε το Ντιουν και πάμε στον Ασίμωφ, με τον πλανήτη - πρωτεύουσα που έχει τελείως διαφθαρεί και εμφανίζεται ένας άνθρωπος που βλέπει ότι αυτό καταστρέφει την ανθρωπότητα μακροπρόθεσμα, και προσπαθεί και πετυχαίνει να το σταματήσει. Και μετά επιστρέφουμε λίγο σε Ντιουν, γιατί ο κεντρικός χαρακτήρας, ο Worthing, έχει τηλεπαθητικές δυνάμεις και καταγάλανα μάτια χωρίς κόρες (Ντιουν) ο οποίος καταλήγει να προσπαθεί να φτιάξει μια αποικία σε ένα νέο πλανήτη (Ασίμωφ) το οποίο καταλήγει στη θεοποίησή του ίδιου (Ντιουν) και....Οκ...Πάω να τσεκάρω πότε γράφτηκε τι, γιατί οι ομοιότητες αρχίζουν και πολλαπλασιάζονται :tongue:

...

Kαι νικητής είναι ο Χέμπερτ! το dune είναι του 65 και το worthing saga του 78...όμως οι ιστορίες του worthing είναι οι πρώτες που έγραψε ο Καρντ, σε ηλικία 19 χρονών, και είχε διαβάσει το Foundation, αλλά όχι το Dune...Χμμμ....

 

Τέλοσπάντων, οι ομοιότητες δεν έχουν και τόσο σημασία, η ιστορία ακολουθεί το δικό της μονοπάτι, και τα πάει πολύ καλά. Δεν είναι Ντιουν, δεν είναι Foundation, αλλά στέκεται δίπλα τους, έστω και στην τρίτη θέση - δεν είναι και λίγο...

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Εγώ προσφάτως τελείωσα τον Εκπρόσωπο των Νεκρών, τη βραβευμένη συνέχεια του "Το παιχνίδι του Εντερ".

Μου άρεσε πάρα πολύ (είμαι από αυτούς που τους άρεσε και το παιχνίδι του Εντερ). Δεν έχει και μεγάλη σχέση με τον τρόπο γραφής του πρώτου, εδώ δεν νομίζω να υπάρχει κόσμος που να διακρίνει μιλιταριστικές τάσεις.

Τι ακριβώς θα θεωρούσαμε νοήμονα ζωή, πόσο εύκολα θα άλλαζε αυτό ανάλογα με τις συνθήκες, πόσο έτοιμοι είμαστε να δεχτούμε εντελώς διαφορετική άποψη για τη ζωή, πόσο ανοιχτοί είμαστε στη διαφορετικότητα; Αυτά είναι νομίζω κυρίως τα θέματα που θέλει να εξερευνήσει ο Καρντ και μου άρεσε πολύ ο τρόπος που το έκανε.

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • 2 weeks later...

Βασικά οι Μορμόνοι είναι "παραθρησκεία" (αν και δεν είναι καθόλου δόκιμος αυτός ο όρος) των Εβραίων.Δηλαδή είναι Ιουδαιστές αλλά δεν διαφέρουν και σε πολλά πράγματα με την "κανονική" θρησκεία των παραπάνω.

Edited by THE ANDROID
Link to comment
Share on other sites

  • 2 weeks later...

Μια που μιλαμε για τον κυριο Καρντ να σας ενημερωσω για την ενδιαφερουσα προσφατη συνεντευξη του(οχι αυτη της τριλλιαν!) στο sffworld.com :

http://www.sffworld.com/interview/213p0.html

 

Αντε να δουμε κι αυτο το Empire τι λεει...

Link to comment
Share on other sites

Το Empire από όσο ξέρω είναι καθαρά πολιτικοποιημένο βιβλίο στο οποίο οι "κακοί" αριστεροί ξεκινούν εμφύλιο πόλεμο στην Αμερική με σκοπό την κατάληψη της εξουσίας. Μάλλον καλύτερα να μείνει στην ΕΦ και να αφήσει τα πολιτικά θρίλερ...

Link to comment
Share on other sites

Χμ...καλυτερα μην κρινουμε χωρις να το εχουμε διαβασει.

Προσωπικα εχω την αμυδρη υποψια οτι ορισμενοι συγγραφεις ΕΦ αποφασισαν να το γυρισουν σε πολιτικοαστυνομικα θριλλερ γιατι αυτα πουλανε πιο πολυ.Αυτο σε συνδυασμο με μια συζητηση που ειχα προσφατα αλλα και με παρομοια παραδειγματα οπως αυτο του Bear με το Quantico.Και γενικα μιλωντας για στροφες μπορουμε να αναφερουμε και το παραδειγμα του Σπινραντ που εγραψε 2 βιβλια που μαλλον ιστορικα μυθιστορηματα θα τα ελεγες(επισης καλο ειδος για μπεστ σελλερ).

Link to comment
Share on other sites

  • 4 years later...

Διάβασα μόλις στο Λόκους ότι ο Καρντ έπαθε ελαφρύ εγκεφαλικό και αναρρώνει. Δεν μπορεί να δακτυλογραφήσει (ακόμα) αλλά μιλά και κατά τα άλλα ο οργανισμός του ανταποκρίνεται. Περαστικά.

 

Και μια και διάβασα το ποστ του android παραπάνω, που λέει:

Βασικά οι Μορμόνοι είναι "παραθρησκεία" (αν και δεν είναι καθόλου δόκιμος αυτός ο όρος) των Εβραίων.Δηλαδή είναι Ιουδαιστές αλλά δεν διαφέρουν και σε πολλά πράγματα με την "κανονική" θρησκεία των παραπάνω.

να πω ότι φυσικά δεν ισχύει. Δεν είναι Ιουδαϊστές, οι άνθρωποι, αλλά

 

Are Mormons Christians? Yes (...) In fact the official name of the Mormon church is The Church of Jesus Christ of Latter-day Saints (...) Jesus Christ is the central figure in the doctrine of the Mormon Church: "The fundamental principles of (their) religion are the testimony of the Apostles and Prophets, concerning Jesus Christ, that He died, was buried, and rose again the third day, and ascended into heaven (...)"

Edited by nikosal
Link to comment
Share on other sites

  • 11 months later...

Η ιστορία της ζωής ενός παιδιού χαρισματικού ως προς τον ήχο - αυτί και φωνή - σε φόντο science fantasy(απ'ό,τι κατάλαβα, αυτό σημαίνει φάντασυ υπόθεση σε εφ φόντο-κόσμο). Ο πρωταγωνιστής έχει το ταλέντο να καταλαβαίνει τι νιώθουν οι άλλοι από τη φωνή τους και να εκφράζει ο ίδιος με τη δική του όποιο συναίσθημα θέλει, να πείθει, να συγκινεί, να δημιουργεί ή να εξαφανίζει αισθήματα. Τραγούδια που τρελαίνουν, που θεραπεύουν, που σκοτώνουν, που αποτρέπουν πολέμους και ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε. Και όλα αυτά με εκπληκτικά ήρεμο γράψιμο, που αποφεύγει τόσο τον κυνισμό και την ξεραΐλα όσο και τον εντυπωσιασμό και το μελό(και μάλιστα σε μια ιστορία που θα προσφερόταν για Άρλεκιν, μια και πρωταγωνιστούν τα αισθήματα, όχι τα γεγονότα, οι πόλεμοι, οι θάνατοι κλπ). Αγαπητοί συν-σουφουφίτες, να σας συστήσω τον

 

Αρχιτραγουδιστή, του Orson Scott Card (Songmaster)

:worshippy:

Link to comment
Share on other sites

  • 1 month later...
It's unfortunate Ender's Game got lumped in with another book or books this teacher read which really WERE quite inappropriate. When someone is entrusted with the education of children, the goal is to lay a foundation, not a cutting edge. Because EG is the better known book, it's getting the most publicity, but the fact that EG is by no means pornographic does not change the fact that the teacher's choices were questionable.

Το σχόλιο του συγγραφέα σχετικά με το περιστατικό.

Link to comment
Share on other sites

χαχα όργιο είναι ο Καρντ. Τελείως χοντροκομμένος αντιδραστικός.

Link to comment
Share on other sites

  • Φάντασμα changed the title to Όρσον Σκοτ Καρντ (Orson Scott Card)
  • 2 months later...

xlarge_20160722224614_ofthalmos_anti_ofthalmoy.jpeg.438e497aac9881562f5748241eb91c97.jpeg

Διάβασα το ''Οφθαλμός αντί οφθαλμού'', παίζει να είναι το πρώτο του. Εκτός και αν τον έχω ξαναπιάσει σε ανθολογία ή τεύχος του Απαγορευμένου Πλανήτη και δεν το θυμάμαι.

Χμμμ... Έτσι και έτσι. Αμφιταλαντεύομαι για το αν μου άρεσε ή όχι, κλείνοντας προς το δεύτερο. Πρωταγωνιστής ένα έφηβο αγόρι με το όνομα Μικ Γιόου. Μεγαλωμένος σε ορφανοτροφείο, η ζωή του μόνο συνηθισμένη δεν είναι. Ναι, μιας και κατέχει ξεχωριστό χάρισμα. Ή κατάρα θα μπορούσε να πει κανείς, του να αποσύρει ανθρώπους όταν τον τσιγκλάνε. Σπινθηροβόλος είναι η ονομασία που θα της προσάψει, αλλά οι γονείς του που τον είχαν εγκαταλείψει και τον ξαναβλέπουν μετά από χρόνια, την ονοματίζουν αλλιώς. Μικρό βέβαια το κακό μιας και οι ταμπέλες δεν έχουν σημασία. Παρά μόνο τα εκάστοτε κίνητρα. Η ιστορία ξετυλίγεται μέσα από την αφήγηση του ως και το πικρό, και θα έλεγα μάλλον ανατρεπτικό φινάλε. 

Καλό για μία φορά, ξεχνιέται με το πέρας της ανάγνωσης. Θα ήθελα όμως να μεταφραζόταν όλη η σειρά του Έντερ, πρέπει να θεωρείται απ' όσο μπόρεσα να καταλάβω το magmum opus του. Δύσκολο πάντως, δεν ήξερα ότι ήταν τόσο μεγάλη.

Edited by Δημήτρης
  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
  • Upcoming Events

    • 0
      14 December 2024 05:00 PM
      Until 07:00 PM

×
×
  • Create New...

Important Information

You agree to the Terms of Use, Privacy Policy and Guidelines. We have placed cookies on your device to help make this website better. You can adjust your cookie settings, otherwise we'll assume you're okay to continue..