Jump to content

ΟΓ Αντίθετου Φύλου


Βάρδος
 Share

Recommended Posts

Ωραία. Και κάτι ακόμα. Μήπως θα έπρεπε ο "τύπος" του χαρακτήρα να είναι ίδιος και στην αρσενική και στη θηλυκή εκδοχή? Δηλαδή πολεμιστής/πολεμίστρια, μάγος/μάγισσα(με την ευρεία έννοια) κλπ?

 

Ναι, καλό θα ήταν. Για να φανούν έτσι εντονότερα οι όποιες διαφορές.

Link to comment
Share on other sites

  • 3 weeks later...

Τι θηλυκοι τι αρσενικοι...

Όλοι οι ανθροποι ίδιοι είναι αν τους κοψεις κομματάκια. :devil2:

 

 

 

(Sorry για το σπαμ αλλά δεν μπορούσα ν' αντισταθώ :D )

Link to comment
Share on other sites

Όλοι οι ανθροποι ίδιοι είναι αν τους κοψεις κομματάκια.

 

Nαι, αλλά δεν κόβουν όλοι οι άνθρωποι κομματάκια τους άλλους με τον ίδιο τρόπο!

Οι γυναίκες το κάνουν με πιο πολλή χάρη. Π.χ. ένας φίλος μου τσακώθηκε με έναν άλλον. Η αντίδρασή του ήταν

 

"Θα πάω να του σπάσω τα μούτρα, του $^%$#!!!"

 

Μία φίλη μου τσακώθηκε με τον "δικό της"

 

Θα διαδώσω σε όλους τους φίλους του οτι στο "κρεβάτι" ήταν άχρηστος" :lol:

 

Χονδροειδές παράδειγμα ίσως αλλά απόλυτα πραγματικό. Και δείχνει κάποια διαφορά στη λειτουργία του "αντρικού" με το "γυναικείο" τρόπο σκέψης.

 

Εξαίρεση βέβαια αποτελούν γυναίκες τύπου "Ζήνα" που θα έσπαγε τα μούτρα κάποιου κάνοντάς τον έτσι "άχρηστο" στο.....γενικώς! :p

Link to comment
Share on other sites

Θα συμφωνήσω με τους περισσότερους αν και θα πώ επίσης ότι υπάρχουν και διαφορές από άνθρωπο σε άνθρωπο.

Αν πάρουμε εμένα π.χ. ποτέ δεν ήμουνα το κλασσικό κοριτσάκι. Κατ'αρχήν δεν έπαιξα ποτέ με κούκλες, σιχαινόμαι τις Barbie και τα τοιαύτα. Αν μου έδινες όμως αεροπλανάκι, αυτοκινητάκι, και ίδίως lego και τέτοια τρελαινόμουνα. Μόλις έβλεπα κούκλα για δώρο στραβομουτσούνιαζα και κατέληγε στα χέρια της αδερφής μου.

Και αρκετά ακόμα πράγματα.

Link to comment
Share on other sites

Θα συμφωνήσω με τους περισσότερους αν και θα πώ επίσης ότι υπάρχουν και διαφορές από άνθρωπο σε άνθρωπο.

 

 

Θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου, Darkchilde. :thmbup:

Link to comment
Share on other sites

Όλοι οι ανθροποι ίδιοι είναι αν τους κοψεις κομματάκια. 

Yπάρχει μια αλήθεια σ' αυτό...Πέρα από τις διαφορές φύλου, τάξης,μόρφωσης, ηλικίας οι άνθρωποι είναι κατά βάση ίσοι απέναντι στο θάνατο...Αναφορικά με το θέμα μας έχω να πώ τα εξής:Kάποτε είχα διαβάσει τη γνώμη ενός ανθρώπου(δε θυμάμαι ποιου, δεν ήταν πάντως πολύ διάσημος), ο οποίος υποστήριζε ότι η κύρια διαφορά γυναικών και ανδρών είναι το βάρος που δίνουν στις σκέψεις τους.Ο άνθρωπος αυτός υποστήριζε πως οι γυναίκες, παρότι ασφαλώς στοχάζονται, συνήθως πάσχουν από λιγότερη ιδεοληψία(δηλ. κυριεύονται λιγότερο συχνά από ιδέες-ιδεολογίες) σε σχέση με τους άνδρες, γιατί οι άνδρες βλέπουν τις σκέψεις που γεννά το μυαλό τους ως παιδιά τους, περισσότερο απ' ότι οι γυναίκες, οι οποίες γεννάνε πραγματικά παιδιά και έχουν μια ιδιαίτερη σχέση μαζί τους. Τώρα αν σκεφτούμε ότι το να παίρνεις πολύ στα σοβαρά τις σκέψεις σου οδηγεί σε φιλοσοφία και αναλογιστούμε επίσης ότι "η φιλοσοφία είναι μελέτη θανάτου" θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι οι άνδρες έχουν μια πιο έντονη/στενή σχεση με το θάνατο(και για κοινωνικούς-ιστορικούς λόγους), με ότι και άν αυτό συνεπάγεται.Επίσης όταν τα σκέφτομαι όλα αυτά μου έρχεται στο μυαλό η φράση του Ουάιλντ:"Όλες οι γυναίκες πρέπει να πολεμούν το θάνατο, γιατί τους παίρνει τα παιδιά".Το ειρωνικό είναι πως, αν θεωρήσουμε ότι οι άνδρες θεωρούν τις σκέψεις τους παιδιά τους, τελικά απογοητεύονται, αφού συχνα οι ίδιες σκέψεις θα είναι παιδια και κάποιου άλλου ή θα αξιοποιηθούν/εκφραστούν καλύτερα από κάποιον άλλο, γι αυτό και στην Ιστορία θα μείνουν ώς δικά ΤΟΥ παιδιά... Δεν ξέρω αν συνεισέφερα καθόλου στο θέμα :blush: , αλλά νομίζω ότι τα παραπάνω θα μπορούσαν να συμβάλλουν στη δημιουργία "ψαγμένων" θηλυκών-αρσενικών χαρακτήρων. :) Το πως είναι δουλειά πιο έμπειρων από εμένα...

Link to comment
Share on other sites

  • 1 month later...

Καθαρά επιστημονικά(έδωσα σχετικό μάθημα στη σχολή μου, Ψυχοφυσιολογία), η διαφορά έγκειται στον τρόπο αξιοποίησης του εγκεφάλου.

 

Οι γυναίκες χρησιμοποιούν το συνδυασμό των δύο ημισφαιρίων με αποτέλεσμα οι σκέψεις τους να αντιπροσωπεύουν το χάος από όλες τις απόψεις. Είναι ο λόγος για τον οποίο οι γυναίκες διαπρέπουν στις θεωρητικές/ανθρωπιστικές επιστήμες.

 

Οι άντρες χρησιμοποιούν ξεχωριστά τα δύο ημισφαίρια, μεταφέροντας πληροφορίες από το ένα μέρος στο άλλο. Έτσι εξηγείται η "εξειδίκευση" του μυαλού τους στις μαθηματικολογικές επιστήμες.

 

Τοποθετήθηκα πολύ χοντρικά αλλά νομίζω καταλάβατε τι θέλω να πω.

 

Στο θέμα της ΟΓ, νομίζω οι γυναίκες μπορούν πιο εύκολα να προσεγγίσουν τον ανδρικό χαρακτήρα, μάλλον επειδή δίνουν μεγάλη σημασία στα συναισθήματα, κάτι που τις κάνει πιο προσεκτικούς παρατηρητές χαρακτήρων στην καθημερινή ζωή.

Link to comment
Share on other sites

Διαφωνώ. Αν είναι πιο "πρακτικά μυαλά" οι άντρες, τότε θα έχουν μια πιο τετράγωνη λογική απέναντι στις γυναίκες, και επομένως θα δουν το θέμα από μια πιο αντικειμενική σκοπιά. Αντίθετα, αν οι γυναίκες μπλέκουν λίγο συναίσθημα (αν κατάλαβα καλά την περιγραφή σου) τότε θα έχουν μια πιο υποκειμενική σκοπιά. Βέβαια, η αλήθεια είναι πως ουδεμία σχέση έχω με ψυχολογία, οπότε μην παίρνεις και τοις μετρητοίς αυτά που γράφω!

Link to comment
Share on other sites

Οι πολύ καλοί συγγραφείς το καταφέρνουν μια χαρά. Το μόνο που δεν καταφέρνει κανείς να κάνει είναι να κρύψει τις σεξουαλικές του προτιμήσεις. Είναι σαν το βηχα. :p

Link to comment
Share on other sites

Εγώ, καθότι ατομικιστής, θα διαφωνήσω και με τους δύο, γιατί πιστεύω ότι όλα εξαρτώνται από το άτομο. Ποιος ανώμαλος εξακολουθεί να βάζει τους ανθρώπους σε κατηγορίες; Αυτόν --κάψτε τον! :)

Link to comment
Share on other sites

Χθες κοιτούσα κάτι που είχα γράψει πριν κανά μήνα και αποδεικνύει ότι δεν έχω ιδέα από ψυχολογία ανδρών-γυναικών :blush: . Αλλά νομίζω ταιριάζει στο θέμα με την οπτική στην ίδια σκηνή, οπότε δείτε και μόνοι σας:

 

 

 

S

Μπήκε με θράσος και αθωότητα. Τι ήταν; Δεν μπορεί να είναι γυναίκα. Πώς είναι το πρόσωπο, το σώμα; Δε βλέπω τίποτα. Ένα κύμα που έρχεται καταπάνω μου μόνο! Είναι γαλάζιο. Όχι, όχι δεν είναι. Γκρι κόκκοι παρασυρμένοι από τη γλυκύτητα του ανέμου. Όχι ούτε αυτό. Γλυκά μου μάτια, ξεθολώστε και δείξτε μου την πραγματικότητα! Μα τι λες τώρα; Υπάρχει;

Ουφ! Επιτέλους, σχηματίσθηκε μπροστά μου ο καναπές. Αυτή η άθλια ξύλινη σύνθεση, με το λευκό μεταξένιο κάλυμμα και τα τριανταφυλλί μαξιλαράκια. Μα, τι ανόητος που είμαι! Επιτρέπω στο μυαλό να χαθεί από την ασχήμια του άθλιου καθιστικού, ώστε να αποφύγω να αντικρίσω και πάλι τη φοβερή αγριάδα της ομορφιάς. Δειλέ! Κοίτα ξανά! Ίσως τώρα να μπορέσεις να δεις πιο θαμπά…

Ναι, εκεί είναι ακόμα. Όχι βλάκα! Αυτό που κοιτάς είναι απλά το άρωμα που αφήνει πίσω της. Πιο κοντά σου είναι. Και τότε, όταν έστριψα το κεφάλι μου στ’ αριστερά μου, το αντίκρισα. Ο μεγαλύτερος φόβος μου. Ο μεγαλύτερος πόθος μου. Η σκέψη προσπαθεί απεγνωσμένα να μαζέψει τα καταρρέοντα σαγόνια μου. Δεν μπορείς να συγκρατήσεις την ορμητικότητα του νερού. Ακατάσχετα έτρεχαν και τα δάκρυά μου προς την κατεύθυνση της καταστροφής μου. Θυμήσου όμως! Μόνο έτσι θα σωθείς.. Μη σταματάς! Κοίτα!

- «Πονάνε τα μάτια μου δεσποινίς! Σας ικετεύω μη με κοιτάτε! Καλοακονισμένη μαχαιριά…….»

- «Αρκετά!!», το χαμόγελο ιδιαίτερα ειρωνικό, από τα πιο όμορφα που έχω δει ποτέ. Τι έγινε πάλι; Μόλις ειπώθηκε αυτή η παντοδύναμη λέξη, με τη βραχνή και μπάσα φωνή της, χάθηκε και η εικόνα. Με τρελαίνει αυτό το βουητό! Πού πήγε; Έλα πίσω. Σε φοβάμαι…

 

C

Αχόρταγη. Ναι είμαι. Είμαι η μαύρη τρύπα των αισθήσεων. Η αβυσσαλέα ρουφήχτρα των λατρεμένων αποτρόπαιων σκέψεων. Θα κατασπαράξω τα πάντα. Είμαι εγώ, τέλεια και ανυψωμένη. Θέλω το απόλυτο. Λατρεύω το τίποτα. Σκοτεινιάζει το πρόσωπο όταν περπατάω και λάμπει η ψυχή με το τραγουδιστό μου κολύμπι. Δε σου αξίζω! Τρέμεις σα χρυσόψαρο νεοφερμένο σε περίτεχνη γυάλα. Δεν είμαι πορσελάνινη ηλίθιε, ξύπνα! Ένα παιχνίδι, μικρό και ασήμαντο, εύθραυστο στα έμπειρα δάχτυλά μου. Κοίτα! Τι αξιοθρήνητο θέαμα για τα βαθιά μου μάτια. Η λατρεία σου αναζωπυρώνει το μίσος μου. Είμαι ιερή, σαρωτική, υποχθόνια, υπέροχη. Το βλέπω στα μάτια σου, ανόητε! Εγώ, Εγώ, Εγώ!

Αποφυγή, άρνηση, δειλία. Σε χαρακτηρίζουν. Τι βλέπεις; Την εξαθλίωση; Σου αρέσει. Σε μαγνητίζει. Θα την έχεις. Τρομερή και χιλιάμορφη, ξεσκισμένη από τα γαμψά νύχια του κτήνους. Εγώ είμαι το κτήνος. Το υπέροχο κήτος της νόησής σου. Άψυχε άνθρωπε, θα σε κάνω να ζήσεις. Το χαμόγελό μου θα καρφώσει το αλμυρό σου δάκρυ. Με αγαπάς ήδη αδύναμο πλάσμα. Πώς παραδίδεις τόσο εύκολα τα φτερά σου; Είναι ήδη δεμένα απ’ τα μαύρα κοράκια που κατοικούν στα βάθη του επιθανάτιου ποταμού μου. Η μαχαιριά μου καυτή, ανελέητη, ποθητή. Ζεις για τη συνέχεια του χιλιοπαιγμένου έργου. Θα την έχεις, χωρίς ανατροπές, χωρίς συναισθήματα. Είσαι το τίποτα. Σε βρήκα αγαπημένε ονειρευτή…

Link to comment
Share on other sites

Χθες κοιτούσα κάτι που είχα γράψει πριν κανά μήνα και αποδεικνύει ότι δεν έχω ιδέα από ψυχολογία ανδρών-γυναικών :blush: . Αλλά νομίζω ταιριάζει στο θέμα με την οπτική στην ίδια σκηνή, οπότε δείτε και μόνοι σας:

Μπήκε με θράσος και αθωότητα. Τι ήταν; Δεν μπορεί να είναι γυναίκα. Πώς είναι το πρόσωπο, το σώμα; Δε βλέπω τίποτα. Ένα κύμα που έρχεται καταπάνω μου μόνο! Είναι γαλάζιο. Όχι, όχι δεν είναι. Γκρι κόκκοι παρασυρμένοι από τη γλυκύτητα του ανέμου. Όχι ούτε αυτό. Γλυκά μου μάτια, ξεθολώστε και δείξτε μου την πραγματικότητα! Μα τι λες τώρα; Υπάρχει;

Ουφ! Επιτέλους, σχηματίσθηκε μπροστά μου ο καναπές. Αυτή η άθλια ξύλινη σύνθεση, με το λευκό μεταξένιο κάλυμμα και τα τριανταφυλλί μαξιλαράκια. Μα, τι ανόητος που είμαι! Επιτρέπω στο μυαλό να χαθεί από την ασχήμια του άθλιου καθιστικού, ώστε να αποφύγω να αντικρίσω και πάλι τη φοβερή αγριάδα της ομορφιάς. Δειλέ! Κοίτα ξανά! Ίσως τώρα να μπορέσεις να δεις πιο θαμπά…

Ναι, εκεί είναι ακόμα. Όχι βλάκα! Αυτό που κοιτάς είναι απλά το άρωμα που αφήνει πίσω της. Πιο κοντά σου είναι. Και τότε, όταν έστριψα το κεφάλι μου στ’ αριστερά μου, το αντίκρισα. Ο μεγαλύτερος φόβος μου. Ο μεγαλύτερος πόθος μου. Η σκέψη προσπαθεί απεγνωσμένα να μαζέψει τα καταρρέοντα σαγόνια μου. Δεν μπορείς να συγκρατήσεις την ορμητικότητα του νερού. Ακατάσχετα έτρεχαν και τα δάκρυά μου προς την κατεύθυνση της καταστροφής μου. Θυμήσου όμως! Μόνο έτσι θα σωθείς.. Μη σταματάς! Κοίτα!

- «Πονάνε τα μάτια μου δεσποινίς! Σας ικετεύω μη με κοιτάτε! Καλοακονισμένη μαχαιριά…….»

- «Αρκετά!!», το χαμόγελο ιδιαίτερα ειρωνικό, από τα πιο όμορφα που έχω δει ποτέ. Τι έγινε πάλι; Μόλις ειπώθηκε αυτή η παντοδύναμη λέξη, με τη βραχνή και μπάσα φωνή της, χάθηκε και η εικόνα. Με τρελαίνει αυτό το βουητό! Πού πήγε; Έλα πίσω. Σε φοβάμαι…

 

C

Αχόρταγη. Ναι είμαι. Είμαι η μαύρη τρύπα των αισθήσεων. Η αβυσσαλέα ρουφήχτρα των λατρεμένων αποτρόπαιων σκέψεων. Θα κατασπαράξω τα πάντα. Είμαι εγώ, τέλεια και ανυψωμένη. Θέλω το απόλυτο. Λατρεύω το τίποτα. Σκοτεινιάζει το πρόσωπο όταν περπατάω και λάμπει η ψυχή με το τραγουδιστό μου κολύμπι. Δε σου αξίζω! Τρέμεις σα χρυσόψαρο νεοφερμένο σε περίτεχνη γυάλα. Δεν είμαι πορσελάνινη ηλίθιε, ξύπνα! Ένα παιχνίδι, μικρό και ασήμαντο, εύθραυστο στα έμπειρα δάχτυλά μου. Κοίτα! Τι αξιοθρήνητο θέαμα για τα βαθιά μου μάτια. Η λατρεία σου αναζωπυρώνει το μίσος μου. Είμαι ιερή, σαρωτική, υποχθόνια, υπέροχη. Το βλέπω στα μάτια σου, ανόητε! Εγώ, Εγώ, Εγώ!

Αποφυγή, άρνηση, δειλία. Σε χαρακτηρίζουν. Τι βλέπεις; Την εξαθλίωση; Σου αρέσει. Σε μαγνητίζει. Θα την έχεις. Τρομερή και χιλιάμορφη, ξεσκισμένη από τα γαμψά νύχια του κτήνους. Εγώ είμαι το κτήνος. Το υπέροχο κήτος της νόησής σου. Άψυχε άνθρωπε, θα σε κάνω να ζήσεις. Το χαμόγελό μου θα καρφώσει το αλμυρό σου δάκρυ. Με αγαπάς ήδη αδύναμο πλάσμα. Πώς παραδίδεις τόσο εύκολα τα φτερά σου; Είναι ήδη δεμένα απ’ τα μαύρα κοράκια που κατοικούν στα βάθη του επιθανάτιου ποταμού μου. Η μαχαιριά μου καυτή, ανελέητη, ποθητή. Ζεις για τη συνέχεια του χιλιοπαιγμένου έργου. Θα την έχεις, χωρίς ανατροπές, χωρίς συναισθήματα. Είσαι το τίποτα. Σε βρήκα αγαπημένε ονειρευτή…

 

 

:worshippy:

 

Από τις καλύτερες παρουσιάσεις των δύο φύλων. Έχεις κάνεο πάρα πολλή δουλεια στις εσωτερικές αντιφάσεις του καθενός.

Το προσπωπικό μου 'καλλιτεχνόμετρο' λέει καλά λόγια. Κοινώα ανατρίχιασα. [Ναι είναι καλό πραγμα αυτό.]

Link to comment
Share on other sites

Χθες κοιτούσα κάτι που είχα γράψει πριν κανά μήνα και αποδεικνύει ότι δεν έχω ιδέα από ψυχολογία ανδρών-γυναικών :blush: . Αλλά νομίζω ταιριάζει στο θέμα με την οπτική στην ίδια σκηνή, οπότε δείτε και μόνοι σας:

Μπήκε με θράσος και αθωότητα. Τι ήταν; Δεν μπορεί να είναι γυναίκα. Πώς είναι το πρόσωπο, το σώμα; Δε βλέπω τίποτα. Ένα κύμα που έρχεται καταπάνω μου μόνο! Είναι γαλάζιο. Όχι, όχι δεν είναι. Γκρι κόκκοι παρασυρμένοι από τη γλυκύτητα του ανέμου. Όχι ούτε αυτό. Γλυκά μου μάτια, ξεθολώστε και δείξτε μου την πραγματικότητα! Μα τι λες τώρα; Υπάρχει;

Ουφ! Επιτέλους, σχηματίσθηκε μπροστά μου ο καναπές. Αυτή η άθλια ξύλινη σύνθεση, με το λευκό μεταξένιο κάλυμμα και τα τριανταφυλλί μαξιλαράκια. Μα, τι ανόητος που είμαι! Επιτρέπω στο μυαλό να χαθεί από την ασχήμια του άθλιου καθιστικού, ώστε να αποφύγω να αντικρίσω και πάλι τη φοβερή αγριάδα της ομορφιάς. Δειλέ! Κοίτα ξανά! Ίσως τώρα να μπορέσεις να δεις πιο θαμπά…

Ναι, εκεί είναι ακόμα. Όχι βλάκα! Αυτό που κοιτάς είναι απλά το άρωμα που αφήνει πίσω της. Πιο κοντά σου είναι. Και τότε, όταν έστριψα το κεφάλι μου στ’ αριστερά μου, το αντίκρισα. Ο μεγαλύτερος φόβος μου. Ο μεγαλύτερος πόθος μου. Η σκέψη προσπαθεί απεγνωσμένα να μαζέψει τα καταρρέοντα σαγόνια μου. Δεν μπορείς να συγκρατήσεις την ορμητικότητα του νερού. Ακατάσχετα έτρεχαν και τα δάκρυά μου προς την κατεύθυνση της καταστροφής μου. Θυμήσου όμως! Μόνο έτσι θα σωθείς.. Μη σταματάς! Κοίτα!

- «Πονάνε τα μάτια μου δεσποινίς! Σας ικετεύω μη με κοιτάτε! Καλοακονισμένη μαχαιριά…….»

- «Αρκετά!!», το χαμόγελο ιδιαίτερα ειρωνικό, από τα πιο όμορφα που έχω δει ποτέ. Τι έγινε πάλι; Μόλις ειπώθηκε αυτή η παντοδύναμη λέξη, με τη βραχνή και μπάσα φωνή της, χάθηκε και η εικόνα. Με τρελαίνει αυτό το βουητό! Πού πήγε; Έλα πίσω. Σε φοβάμαι…

 

C

Αχόρταγη. Ναι είμαι. Είμαι η μαύρη τρύπα των αισθήσεων. Η αβυσσαλέα ρουφήχτρα των λατρεμένων αποτρόπαιων σκέψεων. Θα κατασπαράξω τα πάντα. Είμαι εγώ, τέλεια και ανυψωμένη. Θέλω το απόλυτο. Λατρεύω το τίποτα. Σκοτεινιάζει το πρόσωπο όταν περπατάω και λάμπει η ψυχή με το τραγουδιστό μου κολύμπι. Δε σου αξίζω! Τρέμεις σα χρυσόψαρο νεοφερμένο σε περίτεχνη γυάλα. Δεν είμαι πορσελάνινη ηλίθιε, ξύπνα! Ένα παιχνίδι, μικρό και ασήμαντο, εύθραυστο στα έμπειρα δάχτυλά μου. Κοίτα! Τι αξιοθρήνητο θέαμα για τα βαθιά μου μάτια. Η λατρεία σου αναζωπυρώνει το μίσος μου. Είμαι ιερή, σαρωτική, υποχθόνια, υπέροχη. Το βλέπω στα μάτια σου, ανόητε! Εγώ, Εγώ, Εγώ!

Αποφυγή, άρνηση, δειλία. Σε χαρακτηρίζουν. Τι βλέπεις; Την εξαθλίωση; Σου αρέσει. Σε μαγνητίζει. Θα την έχεις. Τρομερή και χιλιάμορφη, ξεσκισμένη από τα γαμψά νύχια του κτήνους. Εγώ είμαι το κτήνος. Το υπέροχο κήτος της νόησής σου. Άψυχε άνθρωπε, θα σε κάνω να ζήσεις. Το χαμόγελό μου θα καρφώσει το αλμυρό σου δάκρυ. Με αγαπάς ήδη αδύναμο πλάσμα. Πώς παραδίδεις τόσο εύκολα τα φτερά σου; Είναι ήδη δεμένα απ’ τα μαύρα κοράκια που κατοικούν στα βάθη του επιθανάτιου ποταμού μου. Η μαχαιριά μου καυτή, ανελέητη, ποθητή. Ζεις για τη συνέχεια του χιλιοπαιγμένου έργου. Θα την έχεις, χωρίς ανατροπές, χωρίς συναισθήματα. Είσαι το τίποτα. Σε βρήκα αγαπημένε ονειρευτή…

 

Καλό είναι. Φαίνεται ξεκάθαρα το φύλο του κάθε χαρακτήρα. Επίσης, ο πρώτος χαρακτήρας μοιάζει να έχει ένα πρόβλημα αυτοεκτίμησης (κοινώς, λιγάκι δειλός), ενώ η δεύτερη ένα πρόβλημα υπερεκτίμησης (κοινώς, λιγάκι εγωίστρια). Δε νομίζω ότι αυτοί είναι οι μέτριοι άνθρωποι, αλλά τους παρουσιάζεις και τους δύο με αποτελεσματικό τρόπο. :thmbup:

Link to comment
Share on other sites

  • 8 months later...

Εγώ πάλι δυσκολεύομαι να γράψω από την οπτική γωνία του φύλου μου... Αλλά και του αντίθετου φύλου...

 

Έχω φτάσει στο σημείο να μην καταλαβαίνω ώρες ώρες τις γυναίκες, αλλά και σε κάποια πράγματα να μη ΘΕΛΩ να καταλάβω/δικαιολογήσω τους άντρες (ναι, οι μισοί άντρες είναι γουρούνια)

 

Και πάλι, αναφέρομαι σε πολύ κλισαρισμένα πράγματα - γιατί στο κάτω κάτω είμαι ζωντανό παράδειγμα (εννοώ ο τρόπος σκέψης μου), ότι δεν υπάρχουν στεγανά. Δεν είναι ανάγκη να σκέφτεται κάποιος με συγκεκριμένο τρόπο επειδή γεννήθηκε κάπως. Το μόνο θέμα είναι ότι η κοινωνία μας αναπαράγει τα κλισέ της και είναι αρκετά δύσκολο να ξεφύγεις από αυτό. Όταν σου συγχωρούν τα ελαττώματα που συνηθίζεται να συνδυάζονται με το φίλο σου, δύσκολα τα διορθώνεις. Και έτσι το ψέμα αναπαράγεται.

 

Νομίζω ότι χαλάω την πιάτσα εδώ πέρα...

Edited by tec-goblin
Link to comment
Share on other sites

Κάτι που μπορώ να πω γενικά για τα φύλα και έχω παρατηρήσει είναι ο τρόπος αντιμετώπισης δυσκολιών της ζωής. Οι γυναίκες φαίνεται να γίνονται υπερβολικά σκληρές, να ερηρεάζονται τόσο βαθυά και έντονα απο μερικά πράγματα που τις ακολουθούν (ή μάλλον τις καταδιώκουν) όλη τους την ζωή. Παράδοξο, πιστεύω. Αν είναι να πρέπει να γίνεις σκληρός σαν πέτρα για να συνεχίσεις την ζωή σου και όμως ακόμα να υποφέρεις με τις συνέπιες αυτής της ψυχικής αλλαγής, τότε καλύτερα να μην το ξεπεράσεις ποτέ.

 

For the record, οι γυναίκες παραμένουν οι πιο τολμηρές σε συναισθηματικά θέματα. Δεν ξέρω όμως ποσο "σοβαρά" τα παίρνουν στην τελική. (το οποίο είναι καθαρά θέμα αντοχής στον χρόνο, κατά την αποψή μου).

 

Και στα δύο φύλα ισχύουν οι καταστάσεις, απλά νομίζω περισσότερες γυναίκες τις χειρίζονται με αυτόν τον "απόλυτο" τρόπο.

Edited by Sabrathan
Link to comment
Share on other sites

Αυτό το τόπικ είχε ξεφύγει από την αντίληψη μου!Και μιας και υπέπεσε, να πώ ότι ένα απο τα αγαπημένα μου βιβλία, το Η Δεσπινίς Σμίλλα διαβάζει το χιόνι, είναι γραμμένο απο άντρα αλλά η ηρωίδα είναι γυναίκα. Και ειλικρινά, δεν καταλαβαίνεις καμία διαφορά. Τίποτα δε χάνεται στη "μετάφραση", είναι σα να το έγραψε γυναίκα. Τέτοιο πράγμα δεν εχω ξαναδιαβάσει, να δίνεται τόσο πετυχημένα η οπτική γωνία μιας γυναίκας απο άντρα συγγραφέα.

Γενικά πάντως θα συμφωνήσω με την άποψη-ποιανού ήταν?- ότι απλά μαντεύεις. Βοηθάει φυσικά αν έχεις κάνει παρέα με άτομα του άλλου φύλου και το άν εισαι παρατηρητικός, αλλά και πάλι απλά μαντεύεις.

Γενικά πιστεύω ότι οι γυναίκες έχουν πιο αναλυτική σκέψη και οι άντρες πιο εστιασμένη. Ένας άντρας είναι πιο ικανός να σου πει ότι κάτι συμβαίνει, αλλά μια γυναίκα είναι πιο ικανή να σου πει γιατι συμβαίνει αυτό. Κάπως έτσι, και πάλι υπεραπλουστευμένα... :blush:

Link to comment
Share on other sites

Παρακαλώ τα posts να είναι ΕΝΤΟΣ ΘΕΜΑΤΟΣ, δηλ. σχετικά με την οπτική γωνία αντίθετου φύλου στη συγγραφή. Ευχαριστώ...

Link to comment
Share on other sites

:) - Ναι, αλλά εμείς μιλάμε για την πηγή του προβλήματος... Τέλος πάντων, στη συγγραφή δεν έχω συναντήσει ιδιαίτερα προβλήματα με την οπτική γωνία του αντίθετου φίλου στα βιβλία που διαβάζω. Στο κάτω κάτω, την S όλο άντρες τη γράφουν... με γενικά αξιοπρεπή τρόπο:) (βλέπε Ravenloft Gazetteers)
Link to comment
Share on other sites

Δεν έχω διαβάσει και ΤΑ βιβλία, αλλά από όσα έχω διαβάσει (και όχι μόνο βιβλία, αλλά και ποιήματα, πεζά, ακόμα και από τις συζητίσεις) έχω παρατηρίσει το εξής: οι γυναίκες είναι πιο συναισθηματικές, ρομαντικές, φλύαρες, περιγραφικές, με λουλουδάκια, πεταλουδίτσες (οκ, καταλάβατε), ενώ οι άντρες είναι πιο στεγνοί, αρκούνται στα αναγκαία, πιο πρακτικοί, πιο άμεσοι, πιο "ούγκα!" (οκ, επίσης καταλάβατε). Και υπάρχει και επιστημονική εξήγηση για αυτο, γιατί οι εγκέφαλοι όντως διαφέρουν στον τρόπο που τον χρησημοποιούν. Π.χ., οι γυναίκες έχουν καλύτερη χρήση του λόγου αλλά χηρότερη αίσθηση του χώρου, οι άντρες έχουν πιο πολύ τάξη μέσα τους, ενώ οι γυναίκες τις πιο πολλές φορές πρέπει να τα μιλήσουν για να μπούν τα πράγματα σε τάξη. Κλπ κλπ.

 

Γενικά πάντως δεν νωμίζω ότι υπάρχει πρόβλημα στην ΟΓ. Και άμα υπάρχει, είναι κυρίως αυτό: αν π.χ. ο συγγραφέας γράψει τις σκέψεις ενός χαρακτήρα, ένας άντρας θα δώσει μια πιο "στεγνή" αντίληψη σε μια γυναίκα, ενώ μια γυναίκα μια πιο "λουλουδιασμένη" αντίληψη σε έναν άντρα. Και οι χαρακτηρισμοί "στεγνή", "λουουδιασμένη" κλπ, παρακαλώ, χωρίς παρεξήγηση.

 

Αυτά...

Link to comment
Share on other sites

  • 2 weeks later...
Γενικά πάντως δεν νωμίζω ότι υπάρχει πρόβλημα στην ΟΓ. Και άμα υπάρχει, είναι κυρίως αυτό: αν π.χ. ο συγγραφέας γράψει τις σκέψεις ενός χαρακτήρα, ένας άντρας θα δώσει μια πιο "στεγνή" αντίληψη σε μια γυναίκα, ενώ μια γυναίκα μια πιο "λουλουδιασμένη" αντίληψη σε έναν άντρα. Και οι χαρακτηρισμοί "στεγνή", "λουουδιασμένη" κλπ, παρακαλώ, χωρίς παρεξήγηση.

 

 

An grafeis hrwikh fantasia den einai kako oi gynaikes na einai ligaki "Valkyries" (giati opws kai na to kanoyme se mia typikh noikokyroyla twn arlekins den tha tairiaze me tipota to spathi sto xeri ths), ftanei na mhn to paratrabhxei kaneis . (px... o Howard mallon to paratrabhxe me thn Red Sonja, enw oi perissoteres gynaikes stis istories toy moiazoyn me aboyla onta)

Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share

×
×
  • Create New...

Important Information

You agree to the Terms of Use, Privacy Policy and Guidelines. We have placed cookies on your device to help make this website better. You can adjust your cookie settings, otherwise we'll assume you're okay to continue..