Ένας νέγρος φοιτητής απο το Τζιμπουτί

[iliosporos]

Όνομα Συγγραφέα:Ηλίας

Είδος: Τρόμος

Βία; Νοητή

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων:1811

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Και αν ήταν κάποιος απο εμάς στη θέση του;;;

 

Ένας νέγρος φοιτητής από το Τζιμπουτί

 

Ονειρευόταν πως κολυμπούσε.

Ή καλύτερα ονειρευόταν τον εαυτό του να κολυμπάει πριν πολλά χρόνια.

Ήταν μικρός περίπου 4 χρονών και φορώντας μόνο τα φωσφοριζέ πορτοκαλί μπρατσάκια του πλατσούριζε γελώντας τρισευτυχισμένος.

Η μητέρα του και ο πατέρας του τον έπαιρναν αγκαλιά και του τραγουδούσαν ενώ ο ήλιος έριχνε καυτές ακτίνες στην ελαφρώς βρώμικη θάλασσα του Λουτρακίου. Εκεί όπου περνούσε όλα τα καλοκαίρια από τότε που γεννήθηκε.

 

Καταλάβαινε ότι έβλεπε όνειρο και δεν του έκανε καρδιά να ξυπνήσει. Όλα ήταν υπέροχα. Η ασφάλεια από την παρουσία των γονιών του, η μυρωδιά της θάλασσας και οι ακτίνες του ήλιου να του χαϊδεύουν το πρόσωπο.

Και τότε άρχισε να νοιώθει τα πόδια του να μουδιάζουν.

Οι γονείς του ξαφνικά εξαφανίστηκαν από δίπλα του σαν να μην υπήρχαν ποτέ.

Το νερό της θάλασσας σκούρυνε και ο ουρανός γέμισε μαύρα σύννεφα. Η ακτή απομακρύνθηκε και χάθηκε από τα μάτια του.

Απέμεινε μόνος στη μέση ενός άγνωστου πελάγους.

Πριν προλάβει να συνειδητοποιήσει τι του είχε συμβεί άκουσε ένα ελαφρύ σφύριγμα και αμέσως μετά ένα δεύτερο, βλέποντας με τρόμο τα πορτοκαλί μπρατσάκια του να ξεφουσκώνουν.

Και το νερό της θάλασσας τον τύλιξε.

Δεν τον πείραζε που πνιγόταν, ήταν όνειρο άλλωστε, αυτό το είχε καταλάβει, τον πείραζε που το νερό ήταν τόσο κρύο.

Τόσο κρύο που όλα σκοτείνιασαν και ευτυχώς ένα άσχημο όνειρο έφτασε στο τέλος του.

Ευτυχώς;

 

Καθώς ξυπνούσε, σιγά-σιγά οι αισθήσεις του επανέρχονταν.

Μια θολούρα στα μισάνοιχτα μάτια, μπόχα τουαλέτας στη μύτη, στ’αυτιά του έφτασε ο ήχος από τα ίδια του τα δόντια που κροτάλιζαν από το κρύο. Η αφή του δεν είχε επανέλθει μιας και τα ακροδάχτυλά του ήταν μουδιασμένα, αλλά επέστρεψε η γεύση και ήταν η γεύση της σκουριάς που έχει ο φόβος.

Δεν μπορούσε να συνέλθει. Προσπάθησε μάταια να θυμηθεί που μπορεί να βρίσκεται. Το κεφάλι του πονούσε και μόνο με τη διαδικασία της σκέψης.

Τα μάτια του άνοιγαν στιγμιαία αλλά τα βλέφαρα ήταν πολύ βαριά για να μείνουν στην θέση τους.

Ναρκωτικά; Είχε πάρει τίποτα το προηγούμενο βράδυ; Του είχαν ρίξει κάτι στο ποτό; Μήπως απλά το είχε παρακάνει με τη λευκή τεκίλα;

Του φάνηκε πως άκουσε ομιλίες κάπου κοντά του αλλά δεν μπορούσε να βγάλει νόημα.

Έτρεμε από το κρύο χειρότερα και από νεογέννητο πιγκουΐνο όταν σπάει το αβγό του στη μέση της Ανταρκτικής.

 

Αποφάσισε να μείνει για λίγο ακίνητος επειδή του φάνηκε πολύ καλή ιδέα μέχρι να συνέλθει και επειδή δεν μπορούσε να κάνει οτιδήποτε άλλο.

Συνειδητοποίησε ότι δεν ένοιωθε το σώμα του. Προσπάθησε να κάνει κάποια κίνηση, έστω την παραμικρή αλλά φαινόταν αδύνατο.

Απέτυχε και στην προσπάθειά του να φωνάξει.

Και το κρύο ήταν αφόρητο…

 

Ίσως δύο, ίσως είκοσι λεπτά αργότερα ξανάνοιξε τα μάτια του και αυτή την φορά παρόλο τον πονοκέφαλο κατάφερε να τα κρατήσει ανοιχτά.

Τουρτούριζε από το κρύο γιατί πολύ απλά βρισκόταν γυμνός μέσα σε μια μπανιέρα γεμάτη παγάκια.

Έστριψε το κεφάλι του δεξιά για να δει τον χώρο και ένοιωσε σουβλιές πόνου στον αυχένα του. Οι μύες του ήταν παγωμένοι και άκαμπτοι.

Άγνωστο περιβάλλον. Μια βρωμερή τουαλέτα με σπασμένα γαλάζια πλακάκια στο πάτωμα και τους τοίχους και μια λεκάνη, κάποτε άσπρη που έζεχνε.

Οι αναμνήσεις επέστρεφαν σταδιακά.

Πρέπει να ήταν Σάββατο.

Το προηγούμενο βράδυ είχε πάει σε ένα πάρτυ στην φοιτητική εστία της Πατησίων.

 

Κάποιος γνωστός γνωστού που έμενε στον τέταρτο. Πολύ φθηνό αλκοόλ, μέτριες γκόμενες, τίποτα αξιόλογο.

Ο φίλος του κάποια στιγμή χάθηκε, αγκαζέ με μια πρωτοετή της φιλοσοφικής από την Πρέβεζα.

Εκείνος είχε πιάσει κουβέντα με κάποιους μαύρους, φοιτητές από το Τζιμπουτί.

-Σαν το ποίημα, τους είπε πάνω στο μεθύσι του.

 

Σπούδαζαν του είπαν Ιατρική, 6ο έτος, αριστούχοι. Ο ένας παντρεμένος με 4 παιδιά. Του γνώρισε και τη γυναίκα του μια πανέμορφη, εβένινη καλλονή.

Κάποια στιγμή που ο άντρας της μπήκε με τους φίλους του σε ένα δωμάτιο, εκείνη του ψιλοκόλλαγε.

Είχε ήδη πιει πολύ τεκίλα αλλά την άφησε να τον κεράσει ένα ποτό μέχρι να γυρίσει ο σύζυγός της

Μετά δεν θυμόταν απολύτως τίποτα.

 

Το σώμα του είχε αρχίσει να μπλαβίζει από το πολύ κρύο. Ένοιωθε ακόμα πολύ αδύναμος για να μπορέσει να βγει από την μπανιέρα. Ήξερε πως το κρύο σιγά-σιγά θα τον σκότωνε αν δεν έκανε κάτι γρήγορα.

Ένοιωσε πίεση στην κύστη του, σημάδι ότι έπρεπε να κατουρήσει.

Αφού δεν μπορούσε να σηκωθεί άφησε τον εαυτό του χαλαρό και τα ούρα του κύλησαν μέσα στο ίδιο το νερό που βρισκόταν.

Ζεστό κίτρινο υγρό βγήκε με δυσκολία ανάμεσα στα πόδια του.

Έκλεισε τα μάτια του με ανακούφιση και περίμενε να τελειώσει.

Όταν τα ξανάνοιξε περίπου 30 δευτερόλεπτα αργότερα, το νερό στην πισίνα ήταν κόκκινο από το αίμα.

Χλόμιασε.

 

Δεν είχε ιδέα τι μπορεί να σήμαινε αυτό. Έψαξε κάτω από τα παγάκια να δει αν «όλα» ήταν στη θέση τους. Παρόλο το μούδιασμά του δεν φάνηκε να πονάει κάπου εξωτερικά. Ένοιωθε μόνο ένα μικρό τσίμπημα δεξιά πάνω από τη μέση του.

Με κόπο σήκωσε τα σχεδόν νεκρά, ξυλιασμένα χέρια του, τα έβγαλε από το νερό και τα ακούμπησε στο χείλος της μπανιέρας δεξιά και αριστερά του. Ανοιγόκλεισε τα δάχτυλα του αργά και προσεκτικά για να κάνει το αίμα να ξανακυλήσει μέσα τους.

Έστρεψε το κεφάλι του προς την αντίθετη κατεύθυνση, από την πλευρά του τοίχου.

Δίπλα στον αριστερό ώμο του στη βάση της μπανιέρας βρισκόταν ένα κινητό τηλέφωνο. Πολύ παλιό, με εξωτερική κεραία. Είχε χρόνια να δει τέτοιο μοντέλο και αμφέβαλε αν θα λειτουργούσε καν.

Τέντωσε προσεκτικά το δεξί του χέρι, στρέφοντας ελάχιστα το σώμα του για να το πιάσει. Ήταν φορτισμένο και με πλήρες σήμα. Καλό σημάδι.

Χαμογέλασε για πρώτη φορά μετά από πολύ ώρα, αλλά όπως συσπάστηκαν τα χείλια του και μετακινήθηκε η γλώσσα του από το χαμόγελο ένοιωσε πως κάτι υπήρχε μέσα στη στοματική του κοιλότητα.

Έβαλε τα δάχτυλά του στο στόμα και έβγαλε ένα σακουλάκι μέσα στο οποίο υπήρχε ένα σημείωμα. Χρησιμοποίησε και τα δυο του χέρια και με πολύ αργές κινήσεις προσπάθησε να βγάλει το χαρτάκι.

Άκουσε μια πόρτα να χτυπάει στο δίπλα δωμάτιο.

Αναρωτήθηκε αν έπρεπε να φωνάξει για βοήθεια ή να το βουλώσει για να μην έρθουν τα χειρότερα.

Ύστερα φωνές. Σε μια άγνωστη γλώσσα. Δύο-τρεις αντρικές και μια γυναικεία.

Αφρικανική διάλεκτος. Μεγάλες γεμάτες συλλαβές, τραγουδιστή προφορά, πολλά «ου», πολλά «μπο».

Έβγαλε το χαρτάκι και διάβασε:

 

«ΜΗΝ ΚΟΥΝΙΕΣΑΙ ΤΗΛΕΦΩΝΟ 100 ΓΡΗΓΟΡΑ ΣΙΦΝΟΥ 14 ΠΑΤΗΣΙΑ 4ο ΟΡΟΦΟ. ΓΡΗΓΟΡΑ»

 

Περίεργα ασουλούπωτα γράμματα πατημένα πολλές φορές.

Ίσως δεν τα είχε γράψει Έλληνας.

 

Πήρε το κινητό στα χέρια του, σχημάτισε το 100 και περίμενε να συνδεθεί.

Οι φωνές στο δίπλα δωμάτιο δυνάμωσαν και ακούγονταν όλες μαζί.

Ξεχώρισε τη γυναίκα να λέει

-Νο, Νο please. No. It’s enough.

Κάπου στο βάθος κλάματα από μικρά παιδιά.

 

Γυναικεία φωνή στην άλλη άκρη του ακουστικού.

-100 Λέγετε παρακαλώ.

-Ελάτε γρήγορα; Ψιθύρισε.

-Τι συμβαίνει κύριε;

-Με έχουν απαγάγει; Είμαι σε μια μπανιέρα.

-Μπανιέρα είπατε; Μήπως είναι γεμάτη πάγο;

-Ναι! Πώς το ξέρετε;

-Μισό λεπτό αγόρι μου. Όλα θα πάνε καλά.

 

Πώς ήξερε ότι ήταν νεαρός; Πώς διάολο ήξερε ποια ήταν η κατάστασή του;

Η αιωνιότητα των 25 δευτερολέπτων είχε μια απαίσια μουσική υπόκρουση.

Μια αντρική φωνή γεμάτη σιγουριά αλλά και ίχνη άγχους του μίλησε.

-Άκουσέ με προσεκτικά νεαρέ.

-Ναι.

-Θέλω να μου πεις αν υπάρχει κάποιο σωληνάκι που….

 

Το δεξί του χέρι το δυνατό είχε ξεμουδιάσει. Ήταν έτοιμος να ακούσει τι είχε να τον ρωτήσει ο αστυνομικός και μετά να του πει τη διεύθυνση που βρισκόταν.

Κρατώντας το κινητό με το αριστερό του χέρι, στήριξε το δεξί στο χείλος της μπανιέρας και προσπάθησε να ανασηκωθεί.

Τέντωμα στον αγκώνα, τον ώμο, την πλάτη και ξαφνικά ανυπόφορος πόνος. Ένα σούβλισμα από πυρωμένο σίδερο στα δεξιά του κάτω από τα πλευρά.

Ο πόνος του επιτέθηκε τόσο βάρβαρα που έβγαλε μια κραυγή και το κινητό γλίστρησε από το χέρι του και έπεσε μέσα στο ματωμένο νερό της πισίνας και χάθηκε κάτω από τα παγάκια, σαν κερασάκι μέσα στο ποτήρι ενός γκροτέσκου αρρωστημένου κοκτέιλ.

Άκαμπτο το κορμί του, ξαναβυθίστηκε μέσα στο παγωμένο νερό.

 

Δειλά και τρέμοντας πλέον από τον πόνο, το κρύο και τον φόβο, έφερε το δεξί του χέρι με μια αργή και παρατεταμένη κίνηση πίσω από την πλάτη του, εκεί περίπου που ένοιωσε τον πόνο.

Κάτω από το νερό ψηλάφισε το δέρμα του.

Ήλπισε πως τα ξυλιασμένα δάχτυλά του είχαν χάσει την αίσθηση της αφής και του έκαναν παιχνίδια.

Αλλά ο πόνος δεν άφησε περιθώρια ελπίδας.

Μια τεράστια εγκάρσια ουλή με χοντροκομμένους κόμπους από άτσαλα ράμματα στόλιζε την πλάτη του και ένας πλαστικό σωληνάκι έβγαινε από μέσα και κατέληγε κάπου πίσω του.

Του είχαν πάρει το νεφρό.

Κατέρρευσε.

 

Μια ζεστή, γυναικεία φωνή του ψιθύριζε γλυκόλογα σε μια γλώσσα που δεν μπορούσε να κατανοήσει. Δεν είχε όμως σημασία. Αισθανόταν σιγουριά κοντά της.

Ένα απαλό χάδι στα μαλλιά του.

Άνοιξε τα μάτια του δειλά. Δεν κρύωνε πια.

Βρισκόταν ξαπλωμένος, στεγνός και ζεστός σε ένα σκληρό κρεβάτι.

Δίπλα του ήταν η γυναίκα του τύπου από το Τζιμπουτί. Η ωραία που τον κέρασε ένα ποτό.

Δεν μπορούσε να κουνηθεί και σαν να παραβρισκόταν ψηλά για να είναι σε κρεβάτι.

Και παραήταν σκληρό για να είναι στρώμα.

Μάλλον τραπέζι.

 

Η γυναίκα τον κοίταζε στα μάτια. Παρατήρησε πως τα μάγουλά της ήταν πρησμένα από το ξύλο και μουσκεμένα από δάκρυα. Το χείλος της ήταν σκισμένο και αιμορραγούσε.

 

-Γιατί ντεν τηλεφώνησες αστυνομία πεις διεύθυνση; Προσπάθησα σε βοηθήσω. Προσπάθησα μας βοηθήσω. Γιατί;

-Λεφτά για παιδιά μου. Ντεν θέλω πεθάνουν πείνα. Άντρας μου μαλάκας. Νεφρό 20.000 ευρώ. Άντρα μου κοροϊδέψανε μόνο 3.000. Τώρα θέλει άλλα.

 

Άκουγε χωρίς να μπορεί να πιστέψει στ’αυτιά του.

 

Βήματα και ρόδες από καροτσάκι να τσουλάνε σε σκληρό πάτωμα.

Σε κάθε κενό ανάμεσα στα πλακάκια, μεταλλικός ήχος από σιδερικά να κουδουνίζουν, χειρουργικά εργαλεία του ήρθαν στο μυαλό να χτυπάνε μεταξύ τους.

 

Ένα λαμπατέρ γραφείου άναψε πάνω από το κεφάλι του.

Φευγαλέα είδε τον φοιτητή με τον οποίο είχε πιάσει κουβέντα το προηγούμενο βράδυ, τότε που όλα τα όργανά του ήταν στη θέση τους.

 

Η γυναίκα έβαλε τα κλάματα.

-Γιατί; Ξαναρώτησε με απόγνωση.

Ο άντρας την χτύπησε στο πρόσωπο με τη γροθιά του, την έβρισε σε κάποια άγνωστη γλώσσα της Αφρικής και την πέταξε έξω από το δωμάτιο.

Ύστερα στάθηκε πάνω από το κεφάλι του και τον κοίταξε.

 

Πήρε μια γεμάτη σύριγγα και του έκανε ένεση στην κεντρική φλέβα από την ανάστροφη της παλάμης. Τα μάτια του ήταν αγχωμένα. Ίσως δεν ήταν σίγουρος για τις χειρουργικές του δυνατότητες αλλά δεν είχε καμία απολύτως σημασία.

 

Έσυρε δίπλα στο τραπέζι μια καρέκλα. Ακούμπησε πάνω της ένα μικρό φορητό ψυγείο από φελιζόλ. Έφυγε από το δωμάτιο και γύρισε ένα λεπτό αργότερα κρατώντας 3 σακούλες με παγάκια. Τις άδειασε μέσα στο μικρό ψυγείο.

Κοίταξε το ρολόι του.

Φόρεσε τα γάντια του.

 

Ξαπλωμένος καθώς βρισκόταν είχε ρίξει μια ματιά στα εργαλεία δίπλα του και ήξερε ότι ο χειρούργος δεν φορούσε τα γάντια για λόγους υγιεινής, αλλά απλά για να μην λερωθούν πολύ τα χέρια του.

Τουλάχιστον του είχε δώσει αναισθητικό. Θα έπρεπε να αισθάνεται τυχερός.

 

Καθώς χημικές ουσίες παρέλυαν το νευρικό του σύστημα, συνειδητοποίησε ότι τον είχαν ανάσκελα και αναρωτήθηκε τι τιμή θα έπιανε μια καρδιά στην μαύρη αγορά.

 

Ευχήθηκε απλά να μπορούσε να σώσει τη ζωή κάποιου άλλου.

Edited January 21, 2007 by trillian

[iliosporos]

Δύο υποσημειώσεις σχετικές με το κείμενό μου.

 

1) Ο τίτλος είναι κατά τα 5/6 του ίδιος με ένα ποίημα του Νίκου Καββαδία (Ένας νέγρος θερμαστής απο το Τζιμπουτί)

 

2) Η ίδια η ιστορία είναι βασισμένη σε έναν γνωστό αμερικάνικο αστικό θρύλο.

[northerain]

Μιας και κατάφερα να παραβλέψω τον τίτλο και να την διαβάσω, ας κάνω μερικά σχόλια. Ο τίτλος δεν με έκανε να θέλω να την διαβάσω πάντως, ίσως γιατί φαίνεται πολύ ''ξύλινος'' για μια ιστορία τρόμου. Ίσως είμαι πολύ pulp.

Η ιστορία όμως ήταν πολύ καλή, αν και ακριβώς επειδή βασίζεται σε πολύ γνωστό urban legend χάνει σε shock value και ήδη ξέρουμε τι θα συμβεί. Βέβαια δεν σταμάτησε εκεί, και γι' αυτό η ιστορία βγαίνει τελικά πολύ καλή. Ιδιοφυής η ιδέα με το χαρτί στο στόμα.

Όσον αφορά το γράψιμο, δεν παρατήρησα τίποτα, εκτός απο την παρομοίωση με τον πιγκουίνο που δεν μου άρεσε. Γενικά μια παρομοίωση σε ένα κείμενο πρέπει να μας δίνει μια ιδέα για το τι θέλουμε να πούμε αλλά να μην είναι πολύ ειδική ή απομακρυσμένη απο την ιστορία. Απο μια μπανιέρα με παγάκια ξαφνικά βρισκόμαστε στην ανταρκτικη και αυτό μας αποσπά.

Βέβαια ίσως να είμαι μόνο εγώ που το βλέπω έτσι.

[iliosporos]

Γενικά θα τα πούμε στο τέλος μετά τα αποτελέσματα και κατά το σχολιασμό.

Όσο για την παρωμοίωση υποθέτω πως ήταν επειδή αυτές τις μέρες είδα 3η φορά "το ταξίδι του αυτοκράτορα" και στο καπάκι το Happy Feet.

 

Όσο για τον τίτλο... (κάνω πως δεν ξέρω τίποτα, γνωρίζοντας την τραγικότητά του)

[northerain]

EDIT: Έκρυψα τα σχόλια πάνω στο διήγημα του Iliosporou μιας και θα ήταν καλυτερα να γίνουν μετά τον διαγωνισμό. Εξού και η παραπάνω συζήτηση.

 

A sorry δεν ήξερα το savoir vivre του διαγωνισμού, πρώτη φορά λαμβάνω μέρος.

Edited January 26, 2007 by northerain

[Nienor]

Σαν ιστορία δε μου είπε και πολλά πράγματα για να είμαι ειλικρινής. Λόγω τίτλου θα τη θυμάμαι λογικά, όχι επειδή τον θεωρώ καλό κυρίως επειδή έχω διαβάσει μια ιστορία που είναι στη βιβλιοθήκη τρόμου και την λένε έτσι . Όμως τη διάβασα ευχάριστα, με διασκέδασε αρκετά παρόλο που δεν έκανε ακριβώς τη δουλειά της: δε με τρόμαξε.

 

Είναι καλογραμμένη κι εύπεπτη, έχει τις σωστές δόσεις από όλα τα συστατικά, δεν την βρίσκω κακή, απλά μου φαίνεται λίγο τυποποιημένη, λίγο σα να γράφτηκε τον αυτόματο (μη με παρεξηγήσεις, δεν εννοώ κλισεδιάρικη και δεν είναι κάτι που με ενδιαφέρει όταν διαβάζω ιστορίες αυτό, δε με πειράζουν τα κλισέ).

 

Υπάρχει ένα σημείο που θέλει ξανακοίταγμα: "Μια τεράστια εγκάρσια ουλή με χοντροκομμένους κόμπους από άτσαλα ράμματα στόλιζε την πλάτη του και ένας πλαστικό σωληνάκι έβγαινε από μέσα και κατέληγε κάπου πίσω του.

Του είχαν πάρει το νεφρό."

Ο χαρακτήρας σου είναι -μάλλον- φοιτητής, επιμελώς απρόσωπος (υποθέτω για να μπορούμε να είμαστε όλοι μας εκείνος) ο οποίος είναι παγωμένος μέσα σε μια μπανιέρα, μόλις μίλησε με ένα μπάτσο (όπου η τηλεφωνήτρια τον έβαλε στην αναμονή ενώ έδειχνε να ξέρει ακριβώς τι έχει παιχτεί κι υποθέτω πως θα έπρεπε άμεσα να πάρει τη διεύθυνση ώστε να στείλει εκεί άλλη μονάδα και μετά να του δώσει τον ειδικό να τον καθοδηγήσει) κι έπειτα, βρίσκοντας μια εγκάρσια ουλή με ένα σωληνάκι αποφάνθηκε πως του λείπει το νεφρό του. Με λίγα λόγια, περίληψη. Που στο όνομα της Μύστρα ξέρει πως του λείπει το νεφρό του και πως αυτό που του έκαναν δεν είναι εγχείρηση εμφύτευσης ρομποτικών μελών και πως δεν τον χρησιμοποιούν για κάποιο διεστραμένο πείραμα? (καλά ένα κακό παράδειγμα είναι αλλά καταλαβαίνεις τι εννοώ ελπίζω.) Δηλαδή, αμέσως, ο απρόσωπος φοιτητής(?) σου αποκτά ιατρικές γνώσεις, διαύγεια (ενώ είναι παγωμένος μέσα στην μπανιέρα), εξυπνάδα άνω του μέτριου -οπότε και δεν είναι πλέον ένας από εμάς. Κι όλα αυτά με μία και μοναδική ατάκα Εντάξει είναι εξαιρετικά εύκολο να το λύσεις αναφέροντας απλά πως είναι κι ο ίδιος φοιτητής ιατρικής. Αλλά θα είχε πολύ ενδιαφέρον το να μην το κάνεις και να παίξεις λιγάκι με την κατάσταση στην οποία βρίσκεται και με το μυαλό του. Από την άλλη μπορεί να μην κάνεις και τίποτα και να με αγνοήσεις επιδεικτικά, πίστεψέ με δε θα με πειράξει καθόλου απλά το συγκεκριμένο νομίζω πως είναι ένα αντικειμενικό φάουλ πλοκής και δεν έχει να κάνει ακριβώς με το πως τα βλέπω εγώ τα πράγματα. Και πάλι όμως, "νομίζω".

 

Γενικά η γραφή της είναι καλή, η δομή μια χαρά και ο λόγος σου ρέει όμορφα. Ξέρεις να μας πεις μια ιστορία, να μας τη δώσεις να την καταλάβουμε και να μην αφήσεις την παραμικρή αμφιβολία ως προς το τι έγινε.

Edited February 2, 2007 by Nienor

[wpleftyboy]

αγαπητε ηλια σου εχω πει τη γνωμη μου για την ιστορια

 

δημοσια σου λεω οτι ο λογος σου καταφερνει να ειναι συναρπαστικος

 

εχεις μεσα σου το γραψιμο

 

αλλα

 

προσεξε γιατι μπορει να βρεθεις στο εδωλιο πολυ ευκολα κατηγορουμενος για αυτο που σου ειπα (και θα το λεγα και σε σας τους υπολοιπους αν δεν ειχε επεμβει η διοικηση ) και μαλιστα χωρις να το επιζητας απ' οτι καταλαβα

δε θα σου εγραφα τιποτα εδω μια και ενοιωσα οτι εκανα το χρεος μου απεναντι σου (σαν φιλος ερασιτεχνης ατζαμης κριτικος προς επιδοξο συγγραφεα) αλλα διαβασα μια πολυ ωραια ιστορια toy heiron και εγραψα κατι εκει

http://community.sff.gr/index.php?showtopic=3187

 

νομιζω οτι οι δυο ιστοριες βρισκονται σε αντιδιαμετρικα σημεια

 

η δικια σου εχει τον τροπο ενω η αλλη εχει το ζουμι

 

σε μια επεκταση της αρχικης κριτικης μου για το διηγημα σου θα γραψω τωρα αναφερομενος και στις δυο ιστοριες

 

πηρΑΤΕ το ρισκο να βαδισΕΤΕ στο τεντωμενο σκοινι της πολιτικης ορθοτητος ή ανορθοδοξιας (πραγμα ικανο να μου αρεσει και μονο γιατι ειναι τολμηρο σαν εγχειρημα )

ΕΣΥ ΚΑΤΑΦΕΡΕς ΣΧΕΔΟΝ ΝΑ ΠΕΣΕΙς (αθελα σου) στη σκοτεινη αβυσσο που ειναι απο τη μια μερια ΕΝΩ ο ΗΕΙRΟΝ καταφερε να ισοροπησει αξιοθαυμαστα

 

φιλικα σου λεω οτι οι καιροι ειναι δυστυχως πονηροι και πρεπει να προσεχουμε μη βρεθουμε εκει που δεν θελουμε

 

εχεις το ταλαντο χρησιμοποιησε το εξυπνα και για ωφελος ολων μας .

Edited February 2, 2007 by wpleftyboy

[month]

Η ιστορία έχει αρκετές τρύπες για να θυμίζει γραβιέρα. Δεν έχω να κάνω άλλη παρατήρηση πέραν τούτης.

[Oberon]

Mηνά, αν πιστεύεις πως η ιστορία του Ηλία έχει τρύπες θα μπορούσες τουλάχιστον να αναφέρεις μερικές από αυτές στο σχόλιό σου!

[Celestial]

λοιπων 'Λιοσπορε να σου πω την αμαρτια μου δε μου αρεσε η ιστορια σου, οχι λογω γραφης η λογο αποδοσης απλα επηδη ηξερα το θεμα και δυστυχως ο τροπος που την αποδιδεις δεν προσφερει αρκετη "εναλαγη" για να κρατησει το εδιαφερον, περαν αυτου απο αποψη γραφης δεν εχω καποιο σχολιο ( μιας και δεν ειναι και το φορτε μου ) απλα οταν πιανεις ενα θεμα που το ξερει ηδη το κοινο ειναι πολυ δυσκολο να τους κεντρισεις το ενδιαφερον ...

 

κι ενα σχολιο για το urban legend οχι την ισρτορια σου

 

γιατρος δεν ειμαι αλλα νομιζω οτι αν σε βαλουν σε μπανιερα με παγο πεθαινεις απο υποθερμια σε 10 με 15 λεπτα ( εγω δε σε πολυ λιγοτερο :P )

[month]

Ok, λοιπόν. Παίρνει το 100 τηλ. και ξέρουν που είναι. Θυμίζει λίγο matrix και αμέσως μετά έχουμε το απόλυτα ρεαλιστικό, ότι τον πιάνουν και τον κάνουν δεκαπέντε κομματάκια! (λίγη σπλήνα κύριως;) Τρείς μαύροι πέρνουν έναν λευκό απο ένα πάρτι... Μοιάζει με αρχή ανεκδότου, έτσι δεν είναι; Δεν θέλω να συνεχίσω γιατί δεν έχει νόημα. Αν δεν μπορεί να βρει ο ίδιος τις τρύπες, δεν θα μπορέσει να τις διορθώσει έτσι δεν είναι;

[iliosporos]

Εντάξει λοιπόν, η ιστορία μου έχει τρύπες.

Το ήξερα απο την αρχή αλλά ήθελα να προλάβω την προθεσμία.

Οι δουλειές της τελευταίας στιγμής περιλαμβάνουν τέτοιου είδους προβλήματα που θα προσπαθήσω να τα διορθώσω.

Αυτός άλλωστε είναι ο σκοπός της κριτικής.

 

Κατά τα άλλα δεν νομίζω ότι έχει τόσες πολλές τρύπες. Ειδικά η γραβιέρα της Κρήτης month δεν φημίζεται για τις πολλές τρύπες της. Έχει μια μάλλον πυκνή υφή.

 

Ένα απο τα λάθη ήταν ότι προσπάθησα να μείνω πιστός σε μια εκδοχή του urban legend που θέλει τους αστυνομικούς να έχουν αντιμετωπίσει παρόμοιες περιπτώσεις και γιαυτό ήταν προετοιμασμένοι να μιλήσουν με κάποιον που τα έχει ελαφρώς χαμένα και βρίσκεται σε μια μπανιέρα. Άρα γνωρίζουν τι έχει συμβεί και γιαυτό ο διάλογος θύμιζε σε κάποιον το matrix.

Θα μπορούσε να λείπει όλο το κομμάτι με την αστυνομία.

 

Επίσης προσπάθησα να δώσω πληροφορίες σχετικά με την απώλεια του νεφρού, ένα απο τα χαρακτηριστικά της οποίας είναι η ουραιμία. Οπότε ο φοιτητής απλά το υπέθεσε βλέποντας το αρχικό σύμπτωμα και νοιώθωντας τα ράμματα στο σημείο που το επιβεβαίωσε.

 

Για εμένα η μόνη μεγάλη τρύπα είναι ότι το σημείωμα ήταν μέσα στο στόμα (για να μην το βρει ο άντρας της) ενώ το κινητό τηλέφωνο που του άφησε για να ειδοποιήσει την αστυνομία ήταν σε εμφανές σημείο στο χείλος της μπανιέρας.

 

Κατέκτησα λοιπόν δίκαια την δέκατη θέση, θα μπορούσα και χειρότερα υποθέτω, αφού ούτε ο λόγος μου ήταν καλός, ούτε η ιστορία ήταν πρωτότυπη ή έστω σωστά δεμένη, ούτε να τρομάξω κανέναν κατάφερα και είχα και πολλές τρύπες.

 

Το μόνο που κατάφερα ήταν να δεχτώ μια φιλική συμβουλή, να προσέχω τι γράφω γιατί μπορώ εύκολα να βρεθώ κατηγορούμενος σε κάποιο δικαστήριο. Και φαντάζομαι ότι ο wpleftyboy δεν εννοούσε να με πάει στα δικαστήρια ο εκπρόσωπος των Εκδόσεων Άγρα επειδή έκλεψα τον τίτλο απο ένα ποίημα του Νίκου Καββαδία, αλλά εννοεί να βρεθώ αντιμέτωπος με μια πολύ χειρότερη κατηγορία.

 

Προσωπικά θεωρώ απίθανη την πραγματοποίση ενός τέτοιου ενδεχομένου.

 

Κατά τα άλλα,κανείς δεν αντιμετώπισε την ιστορία με χιούμορ, απο τον τίτλο της μέχρι την αναμενόμενη εξέλιξη βήμα βήμα, αλλά και αυτό είναι δικό μου λάθος καθώς θα έπρεπε να γράψω όσα είχα να πω ακόμα καλύτερα.

[northerain]

Εγώ θα διαφωνήσω μαζί σου.

Δεν είδα τρύπες. Και ήξερα τον μύθο. Το γιατί υπήρχε εκεί ενα κινητό και το σημείωμα ήταν στο στόμα, μπορεί να υπάρχουν 200 λόγοι. Μπορεί το μύνημα να το έβαλε εκεί πριν τον μετακινήσουν στην μπανιέρα. Το κινητό μπορεί απλά να είναι κάτω απο μια πετσέτα ή κάτι. Το οτι οι αστυνομικοί ξέρουν τι συμβαίνει ΔΕΝ είναι τρύπα. Ελπίζω να μην το αλλάξεις. Είναι ενδιαφέρον, γιατί υπονοοεί πως το φαινόμενο είναι ΠΟΛΥ κοινό, πράγμα που είναι αρκετά τρομακτικό απο μόνο του. Η ιστορία δεν είναι μόνο λογική, είναι θεματολογία και συναίσθημα. Πραγματικά, δεν βλέπω καμία τρύπα. Εκτός αν νομίζετε οτι διαβάζεται την Ελευθεροτυπία? Διήγημα τρόμου είναι.

[trillian]

Κι εγώ διαφωνώ μαζί σου ηλιόσπορε .

 

Ούτε εγώ είδα τρύπες. Και το τέλος μου φάνηκε τρομακτικό, προσωπικά δηλαδή, δηλαδή αυτό το ότι κάποιος (όποιος και να ναι) μπορεί να έχει τόση ανάγκη από χρήματα ώστε να φτάνει σε αυτό το σημείο.

 

Το μόνο "αρνητικό" που είδα, ήταν αυτό με το μύθο, το ότι από τη στιγμή που τον αναγνωρισα μέχρι τη στιγμή που το πας "λίγο παραπέρα", περνάει κάποιο διάστημα στο οποίο δεν ταυτίζεσαι με τον ήρωα, ακριβώς γιατί ο μύθος είναι πολύ γνωστός. Αλλά δεν βλέπω πώς θα μπορούσε να διορθωθεί αυτό, και γιατί άλλωστε; Εννοώ, δεν είναι απαραίτητο όλες οι ιστορίες να παίρνουν άριστα δέκα σε όλες τις κατηγορίες, νομίζω από τη στιγμή που η βάση είναι ένας γνωστός αστικός θρύλος, τον αξιοποίησες πολύ καλά στο να κάνεις κάτι παραπάνω μ' αυτόν

[wpleftyboy]

τιποτε δεν ειναι απιθανο στην ευρωπη που βγαζει νομους που απαγορευουν το δημοσιο καπνισμα

 

 

αλλα ιλιοσπορε η φραση μου "να βρεθεις στο εδωλιο" αφορουσε περισσοτερο το ενδεχομενο να δεχτεις πυρα απο καποιους καλλιτεχνικους τροπον τινα κυκλους

 

η πολιτικη ορθοτης μας μαρανε βλεπετε

[Nienor]

Κατά τα άλλα δεν νομίζω ότι έχει τόσες πολλές τρύπες. Ειδικά η γραβιέρα της Κρήτης month δεν φημίζεται για τις πολλές τρύπες της. Έχει μια μάλλον πυκνή υφή.

Σε αυτό συμφωνώ απολύτως, μάλιστα είναι πικάντικη κι έχει ωραία γεύση οπότε month μάλλον κοπλιμάν ήταν αυτό που έκανες εδώ

 

Το μόνο που κατάφερα ήταν να δεχτώ μια φιλική συμβουλή, να προσέχω τι γράφω γιατί μπορώ εύκολα να βρεθώ κατηγορούμενος σε κάποιο δικαστήριο. Και φαντάζομαι ότι ο wpleftyboy δεν εννοούσε να με πάει στα δικαστήρια ο εκπρόσωπος των Εκδόσεων Άγρα επειδή έκλεψα τον τίτλο απο ένα ποίημα του Νίκου Καββαδία, αλλά εννοεί να βρεθώ αντιμέτωπος με μια πολύ χειρότερη κατηγορία.

Σε αυτό όμως διαφωνώ κάθετα (και οριζόντια κι ανάστροφα κτλ). Δε θα ήταν αυτό το μόνο που έχεις κερδίσει ακόμα κι αν η ιστορία ήταν η χειρότερη που είχες γράψει ποτέ στη ζωή σου (που δεν πιστεύω σε καμία περίπτωση πως είναι, ίσα ίσα: μια χαρά ιστορία είναι, απλά υπήρχαν καλύτερες). Κάθε φορά που γράφεις ένα νέο ολοκληρωμένο κείμενο (και ειδικά κάθε φορά που διαγωνίζεσαι) κερδίζεις κάτι. Είτε αυτό το λες εμπειρία, είτε το λες εξάσκηση, είτε <όπως σου αρέσει εσένα> (εμένα συνήθως μαρέσει η λέξη "Αφροξυλάνδη" ) κερδίζεις κάτι. Καταλαβαίνω πως είσαι λίγο απογοητευμένος με τα γενικότερα σχόλια όμως μην τα αφήνεις να σε στεναχωρούν. Όταν αυτό που κάνεις το γουστάρεις δεν πρέπει να συμβαίνει αυτό. Πρέπει να λες στον εαυτό σου "θα σας δείξω εγώ!" εννοώντας το επόμενο διήγημα που θα γράψεις. Αυτή τουλάχιστον είναι η δική μου πρακτική, αισθάνομαι καλά μαζί της και στη συνιστώ ανεπιφύλακτα Και πέρα από την πλάκα, το διήγημα είναι μια χαρά, θα μπορούσε να βρίσκεται μέσα σε ένα βιβλίο "εκδόσεις δείνα" και κανείς να μη σου έλεγε κουβέντα για τις τρύπες του. Εδώ έχουμε μια διάθεση να τα ψάχνουμε όλα και να σου λέμε ο καθείς το μακρύ και το κοντό του. Κατ' εμέ είναι καλό αυτό το πράγμα, προσωπικά δηλαδή μου αρέσει και με βοηθάει. Αλλά για να το εκτιμήσεις πρέπει να μπορείς να δεις τι σου κάνει από αυτά που λέγονται, τι θα σε βοηθούσε όντως, τι θα το σκεφτείς στην επόμενη δουλειά σου για να είναι καλύτερη. Δε μπορεί ποτέ να συμφωνείς με όλους.

 

Υ.Γ. Ελπίζω πως δεν είμαι πολύ πιώμα και καταλαβαίνεις τι λέω... χικ...

[month]

Με παρεξήγησες. Δεν σε κατηγορώ. Απλά θεωρώ ότι όντος έχει τρύπες, αν και οι άλοι δεν τις βλέπουνε. Και οι τρύπες δεν είναι ότι δεν υπάρχει λογική εξήγηση, όσο τραβηγμένη απο τα μαλλιά και να είναι. Είναι ότι ενώ είναι υποτίθετε urban legend, δεν μου θυμίζει κάτι τέτοιο. Ενώ έχει τα μικρά άλματάκια που δίνουν ένα καλό urban legend, δεν μου θυμίζει αυτό το πράγμα. Συγγνώμη αν σε προσέβαλα, στην τελική είναι η άποψή μου, και μπορεί να είμαι εντελώς λάθος.

[PiKei]

Ξεκινάω λέγοντας πως χέστηκα για το πολίτικαλ κορέκτ. Διακρίνω βέβαια τον κίνδυνο... κακοί μαύροι θυματοποιούν λευκό και οι καιροί είναι πράγματι μυστήριοι... αλλά μην φοβάσαι κανένας δεν θα σε πάει ούτε σε Κλασσικό ούτε σε Ηθικό δικαστήριο για έλλειψη πολιτικής ορθότητας.

 

Στο Λογοτεχνικό Δικαστήριο όμως θα σε πάω εγώ...Κάνεις τρόμο; Κάνε τρόμο! Ότι κι αν πάρεις για αφετηρία κάνοντας τρόμο (αστικό θρύλο, άρθρο ή και τον τηλεφωνικό κατάλογο) θα πρέπει να βουτήξεις μέσα στα κλισέ του τρόμου και να κολυμπήσεις. Κάποια θα ακολουθήσεις, κάποια θα ανατρέψεις, για να προσθέσεις κάτι καινούριο, να φτιάξεις κάτι μοναδικό, δικό σου.

 

Αν με "χάλασε" σε κάτι το διήγημα σου ήταν ακριβώς σ' αυτήν την επιλογή των κλισέ που ακολούθησε και των κλισέ που ανέτρεψε. Νομίζω πως ανέτρεψε τα "καλά" κλισέ, την ατμόσφαιρα που θα την ήθελα πιο δουλεμένη, την σταδιακή συνειδητοποίηση του ήρωα, την αναλυτική περιγραφή (βλέπε Μάστερτον τον μάστορα της τρομοκρατικής περιγραφής του προφανούς, οχτώ σελίδες για το πως πέφτουν οι πετσέτες και μουσκεύουν απ΄το αίμα στην μπανιέρα).

 

Και δεν ανέτρεψε το προφανές. Ας πούμε γιατί ό ήρωας σου αφού είναι φοιτητής δεν είναι και στέλεχος των ΕΑΚ; Αντιεξουσιαστής, χορτοφάγος, κάτι κραυγαλέα αντιρατσιστικό; Δεν θα σου έδινε αυτό περισσότερα περιθώρια να ελιχθείς συγγραφικά, δεν θα μπορούσε να κάνει την υπόθεση να φτάνει ακόμα και στα όρια της μαύρης κωμωδίας; Η απροσωποποίηση του κεντρικού σου ήρωα δεν νομίζω πως τον ταυτίζει περισσότερο μαζί μας... νομίζω πως τον αφήνει σε ένα "μέσο" σημείο κακό και για σένα και για τον αναγνώστη.

 

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως μπορείς να γράψεις. Γράψε κι άλλο, αλλά παίξε, παίξε έξυπνα με το υλικό σου, δεν υπάρχει τίποτα πιο διασκεδαστικό από τον Τρόμο!

[Nihilio]

Μια καθυστερημένη κριτική για αυτό εδώ:

Συνολικά η ιστορία μου άρεσε. Μου άρεσε αρκετά. Ήταν καλογραμμένη, μας έβαζε στο κλίμα, είχε τις σωστές δώσεις αγωνίας και χιούμορ, αν και, όπως είπαν και αρκετοί παραπάνω, είχε τα προβληματάκια της: ο πρωταγωνιστής μας είναι άγνωστος. Δεν είναι ο μέσος άνθρωπος-εμείς, αλλά ο μέσος άνθρωπος - κάποιος άλλος, που χαλάει το κλίμα τρόμου που θες να δημιουργήσεις. Επιπλέον, ο ίδιος ο θρύλος είναι γνωστός, άρα θα βοηθούσε αν τον επέκτεινες κι άλλο λίγο, να έβαζες μερικά στοιχεία ακόμα σε αυτόν (όπως κάνεις με την καρδιά στο τέλος)

Όσο για τα περί ρατσισμού που ειπώθηκαν πιο πάνω, ο κάθε ένας διαβάζει μια ιστορία με βάση αυτό που θα ήθελε να διαβάσει και τις δίνει προεκτάσεις ανάλογα με το πόσο θέλει να τους δώσει. Έγω προσωπικά δεν βρήκα κάτι το μεμπτό στα όσα έγραψες.

 

ΥΓ: Και φυσικά ο τίτλος είναι πανέξυπνος

 

(Αυτή είναι κριτική ανταπόδοσης για την κριτική του iliosporos στην ιστορία μου "απληστεία")

[darky]

Ένοιωσα φρίκη και αηδία σε μερικά σημεία του κειμένου. Και μάλιστα χωρίς να φτάνεις ποτέ σε ακρότητες, απλά με το να περιγράφεις τα σωστά πράγματα με το σωστό τρόπο. Με άρεσε πάρα πολύ.

[Naroualis]

Νομίζω ότι θα μείνω κι εγώ στην μη απόλυτη ταύτιση του αναγνώστη με τον ήρωα. Μια ιδέα περισσότερη πληροφοριά γι' αυτόν θα ήταν καλοδεχούμενη, χωρίς να χαλάσει απαραίτητα το οικουμενικό του χαρακτήρα του. Μπορώ (κι ο καθένας νομίζω) να ταυτιστώ με κάποιον ήρωα ακόμη κι αν ξεφεύγει από αυτά που εγώ θεωρώ καθημερινά, όπως έγινε στο άλλο σου κείμενο, τη Φθορά. Εκεί η ηρωίδα σου δε θα μπορούσε να ήμουν εγώ. Αλλά ταυτίστικα μαζί της.

Από πλευράς οπών (στο κείμενο), ε, ναι κι εμένα με ξένισε το τηλέφωνο, αλλά δε με ξένισε το χαρτί στο στόμα. Κι οι ιατρικές αναφορές δεν μου φάνηκαν πειστικές. Αλλά πάλι από ιατρική έχω μαύρα μεσάνυχτα. Το μόνο που ξέρω είναι να γράφω σωστά τη λέξη "σουλφαμιδόσκονη".

[tetartos]

Μου άρεσε ο τίτλος ως αναφορά αλλά όχι ως τίτλος διηγήματος τρόμου.

Τον αστικό μύθο τον ήξερα και νομίζω ότι είναι κακή επιλογή να διηγηθείς κάτι ήδη γνωστό.

Ο τρόπος περιγραφής ήταν πετυχημένος και η ροή της αφήγησης ομαλή. Οι "τρύπες" δε με ενόχλησαν, όσο η αδικαιολόγητη γνώση της ιατρικής και ο αδέξιος χειρισμός της τηλεφωνήτριας του 100.

btw μπανιέρα ή "πισίνα";

 

Τέλος, υπάρχει μια τρύπα στον ίδιο τον αστικό θρύλο: γιατί να αφήσεις το θύμα σου ζωντανό; γιατί να μπεις στον κόπο να τον σώσεις (παγάκια, σωληνάκι, κλείσιμο χειρουργείου); το μόνο που διακινδυνεύεις είναι να σε αναγνωρίσει...

[dolph]

Στα γρήγορα να πώ και εγώ ότι το να επαναλάβουμε έναν πασίγνωστο αστικό μύθο που μας έχει τρομάξει όλους την πρώτη φορά που τον ακούσαμε δεν προσφέρει κάτι.

Αν όμως απ' την άλλη ξεκινούσες από αυτόν τον μύθο και για παράδειγμα...τον αντέστρεφες με αλλαγή θύματος/θύτη ή αν γενικότερα προσέφερες ένα άγνωστο σε εμάς τελείωμα, τότε θα είχες επιτύχει τον στόχο σου, παρά τις όποιες "τρύπες" και προβληματάκια.

 

Για αυτούς τους λόγους θα κατατάξω αυτό το διήγημα στις ασκήσεις γραφής.

 

ΥΓ. Δεν είναι κακό να το ξαναδουλέψεις και να μας προσφέρεις μιά καλύτερη εκδοχή. Άλλωστε εδώ το έχει διαβάσει μόνο μιά σχετικά μικρή ομάδα ανθρώπων. Ίσως στο μέλλον να σου δοθεί η ευκαιρία να το δημοσιεύσεις σε ευρύτερο κοινό.

Edited August 2, 2009 by dolph

[Lady Nina]

Το πρώτο που με τράβηξε στην ιστορία ήταν ο τίτλος της. Από εκεί και ύστερα, παρ'όλο που δεν είχα σκοπό εξ'αρχής να το διαβάσω, το διήγημα με τράβηξε τόσο πολύ που έφυγε σαν νεράκι -παγωμένο κιόλας, που με ανατρίχιασε ουκ ολίγες φορές. Μου άρεσε η ανατροπή με την αστυνομία και εκεί είχα την ελπίδα πως μπορεί και να τη γλίτωνε! Δε με ενόχλησε που τον ρόλο του "κακού" τον είχε ένας "ξένος" και δεν το θεωρώ "πολιτικά λάθος", γιατί με τον ίδιο τρόπο θα μπορούσαν οι ρόλοι να ήταν αντεστραμμένοι. Επίσης, δεν μπορώ να πω ότι βρήκα κάποια τρύπα και ούτε θεωρώ απαραίτητο να γνωρίσω περισσότερο τον πρωταγωνιστή, γιατί σε ένα διήγημα τρόμου αυτό δεν είναι απαραίτητο. Αν όμως εισήγαγες μερικές ακόμα λεπτομέρειες από τη ζωή, τους γονείς, τις σπουδές ή τα όνειρά του, σίγουρα θα με έκανες να νοιαστώ περισσότερο γι'αυτόν.

[AlienBill]

Νομίζω με κάλυψαν οι προλαλήσαντες. Με το που ξύπνησε ο ήρωας στην μπανιέρα με τον πάγο, κατάλαβα ότι του είχαν πάρει το νεφρό. Που σημαίνει ότι για όσους ξέρουν τον αστικό μύθο (που είναι και πολύ δημοφιλής) οι 3 στις 4 σελίδες πάνε χαμένες. Άσε που στην original μορφή θεωρώ ότι είναι πιο τρομαχτικός, διότι δεν γνωρίζουμε τίποτα για το κύκλωμα και το μόνο που περιλαμβάνει η αφίγηση είναι η γυναίκα-δόλωμα. Το κάτι παραπάνω που έδωσες, ήταν η τελευταία παράγραφος που εμπλουτίζει τον ήδη γνωστό μύθο ακόμη περισσότερο.