Απόσπασμα από το Βιβλίο του Χρόνου

[gema]

«…..Ατίμωση. Ένας άντρας ζει μόνο για τη τιμή του. Ζει για να προστατεύει αυτούς που αγαπάει, αυτούς που υπηρετεί.

Ατίμωση. Μια σφοδρή ριπή αέρα του μαστίγωσε το πρόσωπο, ρίχνοντας τα άστατα μαλλιά του επάνω στα μάτια του.

Ατίμωση. Σκέφτονταν τη λέξη μόνο και ένα σύγκρυο συντάραζε το κορμί του. Κόκκοι άμμου μπήκαν στα μάτια του, κόλλησαν στα ρούχα του, τους ένιωσε να τρίζουν μέσα στο στόμα του.

Ατίμωση. Μια βαθιά μελαγχολία έσκισε στα δύο τα υπολείμματα της ψυχής του. Το τεράστιο φαράγγι μπροστά του φάνταζε σαν η είσοδος για τον Άδη, ο δρόμος για τους κολασμένους, το δρομολόγιο των ατιμασμένων και ξεχασμένων ψυχών.

Ατίμωση. Κοίταξε το αρχαίο ιαπωνικό σπαθί που περίμενε ακουμπισμένο μπροστά του, μέσα στο χρυσόπλεκτο κάλυμμα του, και τον κοιτούσε προκλητικά. Για λίγο, μια σκιά το σκέπασε, μια αφύσικη σκιά, και είδε το περίγραμμα μιας μορφής, μιας γνώριμης και αγαπημένης μορφής, να τον κοιτάει παρακλητικά

«Θα έρθω,» ψέλλισε. «Θα έρθω, δεν θα σε αφήσω να περάσεις μόνη σου το Βardo. Θα έρθω, περίμενε με, μη φεύγεις. Το υποσχέθηκα, θα σε φροντίζω για πάντα.» Μια απότομη ψύχρα διαπέρασε το κορμί του και ένιωσε την ανάσα να παγώνει στα χείλια του. Πέρασε τα δάχτυλα του πάνω από την κρύα λεπίδα, ενώ με μισόκλειστα χείλια άρχισε να ψέλνει το μάντραμ της επαναγέννησης. Έπιασε το σπαθί με το κάλυμμα του, για να μη το μολύνει άλλο με την μιαρή παρουσία του. Το σήκωσε ψηλά και ο ήλιος φώτισε με ένα ουράνιο τόξο την αιθέρια μορφή που τον κοιτούσε μέσα από τη λεπίδα.

«Ατίμωση», ψέλλισε για μια τελευταία φορά και το κάρφωσε στο κορμί του.

 

Πόνος.

Ένιωσε τις σάρκες του να κόβονται, να κομματιάζονται. Τα όργανα του να τυλίγονται γύρω από τη λεπίδα, το αίμα να κυλάει ποτάμι από τις πληγές του, τη ζωή να φεύγει από το κορμί του, την ενέργεια του να σβήνει, να αδειάζει.

Με όση δύναμη του απέμεινε το έσπρωξε μέχρι τέρμα και το ένιωσε, σαν όνειρο, να διαπερνάει τη πλάτη του, κομματιάζοντας όσα κόκαλα βρήκε μπροστά του.

«Τώρα, τώρα,» ψέλλισε. Άφησε μια άναρθρη, τελευταία κραυγή, τον ιερό φθόγγο, και έστειλε το πνεύμα του με όλη τη θέληση του στην έξοδο, στο ενδιάμεσο, ενώ δεκάδες, αραδιασμένες ολόγυρα, φωτεινές φιγούρες του χαμογελούσαν.

 

Ζέστη.

 

Εσύ…...»

[tetartos]

Τα παλιά τα χρόνια, ο gema έγραφε κι όλας! Ας ρίξουμε μια ματιά σ' αυτό το απόσπασμα:

 

Τι κατάλαβα: Ένας άντρας πραγματοποιεί seppuku, επειδή νιώθει ατιμασμένος (επειδή πέθανε η αγαπημένη του; )

Τι δούλεψε καλά: Έντονες περιγραφές. Όλες οι λέξεις έχουν επιλεχθεί ώστε να έχουν δύναμη. Είναι μια ισχυρή στιγμή αυτή που περιγράφεται.

Τι δε δούλεψε καλά: Ίσως παραείναι μελοδραματική η αφήγηση. Δεν είμαι εξοικειωμένος με τις κινήσεις του seppuku αλλά δεν κατάλαβα πώς εκεί που ήταν έτοιμος να καρφώσει τη λεπίδα στο κορμί του (άρα κάθετα) είδε μια αιθέρια μορφή μέσα στη λεπίδα.

 

Μια και είναι μόνον ένα απόσπασμα είναι δύσκολα τα περισσότερα σχόλια. Δε με λες, έχεις γράψει και άλλα; Για να σε βάλω στο ευρετήριο!

[gema]

Δε με λες, έχεις γράψει και άλλα;

 

no

 

και thanks που έγραψες κάτι.

Edited August 7, 2008 by gema