Stargate SG-1 (1997-2007)

[Darkchilde]

Η ταινία που κλείνει τον κύκλο των Ori θα βγεί κατευθείαν σε DVD στις 14 Απριλίου 2008 (ήδη έχω κάνει την προπαραγγελία), και ονομάζεται The Ark of Truth.

[DinoHajiyorgi]

Η έκτη σεζόν του Stargate έχει νέους, πιο εφετζίδικους τίτλους έναρξης, και έναν νέο πρωταγωνιστή. Λόγω δημιουργικών διαφορών (περιθωριοποίηση του χαρακτήρα του) ο Μάικλ Σανκς εγκατέλειψε την σειρά και έχει αντικατασταθεί από τον Κόριν Νέμεκ στον ρόλο του ανθρωπόμορφου εξωγήινου Τζόνας Κουίν. Ο Σανκς περιορίζεται να κάνει guest εμφανίσεις και συνεχίζει να δανείζει την φωνή του στον εξωγήινο Θορ. (Επίσης, αυτή την εποχή ο Σανκς έπαιξε με την σύζυγο του Λέξα Ντόιγκ σε αρκετά επεισόδια του «Ανδρομέδα».)

 

Και ο ίδιος όμως ο Ρίτσαρντ Ντιν Άντερσον (Τζακ Ο’Νιλ), ο πρωταγωνιστής της σειράς, έχει τον ρόλο του υποβαθμισμένο σε ολόκληρη τη σεζόν, με το να εμφανίζεται σε πολύ λίγες σκηνές, ακόμα και σε επεισόδια που αφορούν τον χαρακτήρα του. Ο λόγος ήταν η επιθυμία του ίδιου εκείνη την εποχή να έχει αρκετό ελεύθερο χρόνο για να τον περνάει με την κόρη του.

 

Η σειρά συνεχίζει με μεγάλη αναβάθμιση στα ειδικά εφέ, με άλλα λόγια δεν δείχνει να τσιγκουνεύεται τα έξοδα και αυτό είναι εμφανές σε κάθε επεισόδιο. Με δύο όμως κεντρικούς ρόλους, κυριολεκτικά και μεταφορικά εξαφανισμένους, η σεζόν χαρακτηρίζεται από μια χαλαρότητα με ένα αναιμικό ενδιαφέρον όσον αφορά τον μύθο, αλλά η τακτική «δεν παίρνουμε τους εαυτούς μας στα σοβαρά» να συνεχίζεται τουλάχιστο πετυχημένα.

 

Ξεχωρίζουν το Frozen με νύξη στις ανασκαφές της Stargate Command στην Ανταρκτική. Αναρωτιέμαι αν η παραγωγοί και σεναριογράφοι είχαν ήδη αποφασίσει στον κορμό που θα οδηγούσε στο Stargate Atlantis δύο σεζόν αργότερα.

 

Επίσης το κωμικό The Other Guys με guest star τον έξοχο Τζον Μπίλινγκσλεη (τον γιατρό της σειράς Enterprise) ο οποίος υποδύεται έναν trekker με πολλές σπαρταριστές αναφορές στο Star Trek.

 

Η σεζόν κλείνει με δύο καλά επεισόδια. Το Prophecy που μας υπενθυμίζει την συγκίνηση που εμπεριέχει η ανασκαφή μιας Stargate, έστω και σε άλλο πλανήτη, και το περιπετειώδες Full Circle με ένα γλυκόπικρο φινάλε στην Άβυδο, τον πλανήτη της κινηματογραφικής ταινίας, εκεί που ξεκίνησαν όλα.

 

Γενικά η έκτη σεζόν δίνει την εντύπωση μιας κουρασμένης σειράς. Σε άλλες σειρές θα ήταν η ενδεικτική τελευταία τους, ή με το πολύ ζόρι η προ-τελευταία. Ξέρουμε όμως πως ακολούθησαν άλλες τέσσερις πριν και το spin-off (που ξεκινάει παράλληλα με το όγδοο κύκλο του ορίτζιναλ). Όπως λοιπόν έγραψα όταν ξεκίνησα να καταγράφω τις εντυπώσεις μου, ακόμα δεν έχω συναντήσει εκείνη την απογείωση που θα μου δικαιολογεί την μακροζωία του Stargate. Ανησυχώ μην και δεν υπάρχει τελικά, και αυτό είναι όλο. Το όλο το ανεξήγητο.

 

Εντωμεταξύ, όλο αυτό το διάστημα ήταν σε εξέλιξη η εκστρατεία των φαν, το Save Daniel Jackson, που τελικά θα καρποφορήσει στην επόμενη, την 7η σεζόν. Ξεκινώ κι εγώ για εκεί και θα τα πούμε πάλι σύντομα.

[Sylook]

Όπως λοιπόν έγραψα όταν ξεκίνησα να καταγράφω τις εντυπώσεις μου, ακόμα δεν έχω συναντήσει εκείνη την απογείωση που θα μου δικαιολογεί την μακροζωία του Stargate. Ανησυχώ μην και δεν υπάρχει τελικά, και αυτό είναι όλο. Το όλο το ανεξήγητο.

 

Δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς θα ήθελες να δεις απο αυτή τη σειρά για να δικαιολογήσεις την επιτυχία της.

Έχει ''στρωτούς'' χαρακτήρες, με τους οποίες μπορείς να δεθείς και να νοιαστείς, επεισόδια τα οποία κυμαίνονται συνήθως άνω του μετρίου (για τον μέσο SCI-FI fun) και ένα βασικό premise (gateway to other worlds/realities/times) το οποίο ΠΑΝΤΑ πουλούσε -βλέπε π.χ. το Sliders, το οποίο θα έπρεπε να είχε κοπεί στο δεύτερο κύκλο και όμως έφτασε τους πέντε.

Η συνταγή του Stargate είναι απλή και για αυτό πουλάει. Period. Το Atlantis είναι καταδικασμένο (ευτυχώς), για τους ίδιους λόγους, να διαγράψει τουλάχιστον 6-7 κύκλους, ίσως και παραπάνω.

Δεν θα βρείς κάτι παραπάνω απο αυτά που ήδη γνωρίζεις για την σειρά - μάλιστα πιστεύω ότι τα καλύτερα επεισόδια (αριθμητικά) τα είδες ήδη.

 

Υ.Γ. Το Ark of Truth έκλεισε πολύ καλά τα loose ends της σειράς και προμηνύονται αρκετές ακόμα τηλεταινίες του SG1.

[DinoHajiyorgi]

Δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς θα ήθελες να δεις απο αυτή τη σειρά για να δικαιολογήσεις την επιτυχία της.

 

Θυμάμαι όταν έβλεπα το Deep Space Nine, τις πρώτες περιόδους, να το βρίσκω, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, ανιαρό. Ό,τι και με το Stargate. Ξαφνικά όμως, από 3η και 4η περίοδο, είδα το DS9 να απογειώνεται. Και έμεινα κολλημένος μαζί του.

 

Αν τώρα κάνω λάθος γιατί οι δύο σειρές είναι τόσο διαφορετικές, δηλαδή το Stargate δεν είναι Star Trek, αυτή η διαπίστωση θα με ξάφνιαζε. Δεν είμαι Trekker. Κάποια πράγματα απλώς κάνουν κλικ. Γιατί μου άρεσε το X-Files και όχι το Millenium ή το Dark Skies; Γιατί μου άρεσε το 4400 και όχι το Taken;

 

Και δεν λέω πως δεν μ'αρέσει το Stargate. Έχω συμπαθήσει τους χαρακτήρες. Παρά το λουστράρισμα με τα ειδικά εφέ και την πλούσια παραγωγή όμως οι "κακοί", οι γκουαούλντ, εξακολουθούν να μου θυμίζουν κακιά σαπουνόπερα. Πόσοι είδατε παλιά την σειρά V, όχι την μίνι σειρά, τα επόμενα κανονικά επεισόδια. Ήταν τα 80s, η "Δυναστεία" μεσουρανούσε και η Τζόαν Κόλινς ήταν στα χάι της. Στην τηλεοπτική σειρά V λοιπόν, οι κακοί εξωγήινοι ήταν σαυροειδή με ανθρώπινες μάσκες από πάνω. Η αρχηγός των εξωγήινων, η Τζέην Μπάντλερ που έκαμνε τα πάντα να παραβγεί την Τζόαν Κόλινς σε ύφος και πόζα, το έπαιζε και σέξι-κακιά, με προκλητικά φορέματα και μπικίνι λες και αυτό είχε λογική συνέπεια με την φυσιολογία της.

 

Οι Άρχοντες Γκουαούλντ λοιπόν μου θυμίζουν αυτού του είδους την κακιά σαπουνόπερα. Ειδικά όταν μαζεύονται μεταξύ τους να τα πούνε, ατάκες-σενάριο, ηθοποιία-στήσιμο, είναι για τα μπάζα. Enough φωνάζω.

 

Και αν το σώζουν κάπως οι σεναριογράφοι είναι μέσα από τον Τζακ Ο'Νιλ που τους περιγράφει ακριβώς έτσι, "κλισέ κακοί με κακές ατάκες".

 

Ολοκληρώνω λοιπόν λέγοντας, μπορεί να μην μπορώ να δείξω απακριβώς γιατί δεν έχει απογειωθεί η σειρά για μένα, αν υπήρχε όμως κάτι, για μένα προσωπικά, θα το είχα δει. Και σίγουρα θα είχε να κάνει με τον κεντρικό μύθο.

 

Δεν θα αρνηθώ ούτε την εκτίμηση σου Sylook. Χαίρουμε που σου αρέσει. Θεωρείς πως σαν σειρά το Stargate είναι καλύτερο από το Star Trek; Είναι το Star Trek τόσο περίπλοκο; Μήπως έπιασε κάποιον χριστιανικό παλμό των κεντρικών πολιτειών της Αμερικής (σημαντικό κομμάτι της χώρας για τα νούμερα στην τηλεόραση); Είναι η σειρά με τους ήρωες να πολεμούν "ψεύτικους θεούς"!

 

Ας μην ξεχνάμαι το Dukes of Hazzard που κράτησε 8 σεζόν, μια σειρά που για οκτώ χρόνια επαναλάμβανε το ίδιο και το ίδιο σενάριο.

[Darkchilde]

Βασικά τώρα βλέπεις και τον καλύτερο κακό από τους Go'auld που για μένα είναι ο Ba'al. Και στην έκτη σαιζόν έχει και το καταπληκτικό επεισόδιο όπου ο Ba'al έχει αιχμαλωτίσει τον Jack O'Neill...

[Sylook]

Θεωρείς πως σαν σειρά το Stargate είναι καλύτερο από το Star Trek; Είναι το Star Trek τόσο περίπλοκο; Μήπως έπιασε κάποιον χριστιανικό παλμό των κεντρικών πολιτειών της Αμερικής (σημαντικό κομμάτι της χώρας για τα νούμερα στην τηλεόραση); Είναι η σειρά με τους ήρωες να πολεμούν "ψεύτικους θεούς"!

Ας μην ξεχνάμαι το Dukes of Hazzard που κράτησε 8 σεζόν, μια σειρά που για οκτώ χρόνια επαναλάμβανε το ίδιο και το ίδιο σενάριο.

 

Δεν μπορώ να το συγκρίνω με το Star Trek όπως δεν θα μπορούσα να συγκρίνω το Star Trek με το Galactica. Είναι διαφορετικό και δεν θα το χαρακτήριζα πιο απλό αν και το βασικό premise του το θεωρώ πιο ''βατό'' για τον μέσο τηλεθεατή.

Απλά το Stargate συνδυάζει στοιχεία που όπως προείπα είναι δεδομένο ότι θα φέρουν κόσμο. Το Star Trek βασικά θα φέρει trekies, υπάρχουν αρκετοί sci-fi fans οι οποίοι θα το σνομπάρουνε by default μόνο και μόνο επειδή είναι trek και να μην μιλήσουμε για τον ευρύτερο mainstream πληθυσμό...

Το Stargate όμως είναι military sci-fi, το οποίο τυγχάνει ευρείας αποδοχής στο genre όπως απέδειξε πανηγυρικά το Galactica τα τελευταία χρόνια + το premise του ''πύλες που μας πάνε σε καινούριους φανταστικούς κόσμους'' που πάντα πούλαγε + ''στρωτοί'' - εύκολοι και συμπαθητικοί χαρακτήρες + Samantha (η ultimate γυναίκα ubergeek ) μαζί με ακόμα 2-3 στοιχεία και η συνταγή είναι έτοιμη!

Απλά αυτό που θέλω να πώ, είναι ότι δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσει η επιτυχία της σειράς. Αυτό που θα έπρεπε να μας εκπλήσει είναι γιατί δεν ακολουθούν και άλλοι την επιτυχημένη συνταγή...

 

Και φυσικά έχει και αδυναμίες, δεν το αρνούμαι. Οι goauld έφθειραν την σειρά αρκετά και τους βαριόμουνα σε αρκετά επεισόδια όπως και οι υπόλοιποι μέγα-κακοί της σειράς εμένα ποτέ δεν με κάλυψαν ιδιαίτερα.

Αυτό που πάντα γούσταρα ήταν τα επεισόδια με τους ανεξερεύνητους κόσμους-πολιτισμούς με τα εξωτικά πλάσματα κτλ κτλ.

 

Από πολλές απόψεις θα έλεγα ότι το Atlantis είναι καλύτερο. Καλύτεροι κακοί, καλύτερες/περισσότερες/επικότερες διαστημικές μάχες με τον γήινο στόλο στο επίκεντρο, ρεαλιστικότερο story arc που δεν σε κουράζει με το μέγεθος του αν και οι χαρακτήρες του SG1 μάλλον ήταν πιο πετυχημένη ομάδα (και πιο συμπαθείς για εμένα).

[DinoHajiyorgi]

Έναρξη έβδομης σεζόν με ένα διπλό επεισόδια και με μια όχι τόσο σεναριακά πειστική επιστροφή του Ντάνιελ Τζάκσον. Ο καημένος Κόριν Νεμέκ χάνει την θέση του στους τίτλους της έναρξης, και την θέση του στη σειρά, καθώς αποχωρεί από την ομάδα στο φινάλε της ιστορίας.

 

Το Fragile Balance, τρίτο επεισόδιο, κερδίζει τις εντυπώσεις χάρη στο χιούμορ του. Ο Michael Welch, στον ρόλο του 15χρονου Τζακ Ο’Νιλ είναι ξεκαρδιστικός. Χειρίζεται την μανιέρα του Ρίτσαρντ Ντιν Άντερσον άψογα, και η συνάντηση των δύο, ανήλικου και ενήλικου Ο’Νιλ, από τις πιο αστείες του επεισοδίου.

 

Τα Revisions και Lifeboatπου ακολουθούν μας δίνουν δύο πολύ καλές στιγμές από σου-φου.

 

Το Enemy Mine με τους πολύ αγαπημένους μου Ούνας, που πάντα δίνουν καλές ιστορίες, σχετικές πάντα με τα δικαιώματα στην ζωή, την ελευθερία και την συνύπαρξη. Δυναμική και συγκινητική ιστορία.

 

Το Space Race, με άψογα, πλούσια και λειτουργικά με την ιστορία ειδικά εφέ. Και φυσικά ένα πολύ καλό και περιπετειώδες σενάριο. (Είναι περίπου μια κόπια του Drive, από το Star Trek – Voyager, όπου οι ήρωες μας συμμετέχουν σε έναν εξωγήινο «αγώνα ταχύτητας» όπου το σαμποτάζ και η αυτοθυσία παίζουν έναν σημαντικό ρόλο στην πλοκή. Το επεισόδιο του Voyager, αυτή τη φορά, είχε προβληθεί τρία χρόνια πριν αυτού.)

 

Στο διασκεδαστικό Avenger 2.0 είναι η επιστροφή του nerd από το The Other Guys της προηγούμενης σεζόν. Σε άλλη μια ιστορία γραμμένη από τον Κρίστοφερ Τζατζ, σχετικά με τους τζαφά, το Birthright, έχουμε, γκρουάου, την Τζολίν Μπλάλοκ σαν αμαζόνα-βασίλισσα των γυναικών τζαφά. Το διπλό Evolution μας συστήνει τον ανατριχιαστικό σούπερ-στρατιώτη του Άνουβη.

 

Το Grace θυμίζει τα επεισόδια θεσμός που έχουν λίγο πολύ όλες οι σειρές, ε.φ., το «είμαι μόνος/μόνη με τις σκέψεις μου σε ένα άδειο διαστημόπλοιο και συνομιλώ με οπτασίες» που μοιάζουν περισσότερο με «κάνουμε λίγο οικονομία» παρά με σεναριακή ανάγκη.

 

Το Fallout, ιστορία γραμμένη από τον Κόριν Νεμέκ, δείχνει εμπνευσμένο από την ταινία The Core. Στο Chimera η Σαμάνθα Κάρτερ κάνει επιτέλους σεξ.

 

Το διπλό Heroes είναι ένα πολύ καλό επεισόδιο, γεμάτο δράση και συγκίνηση. Πολύ καλός ο Σαούλ Ρούμπινεκ στον ρόλο σκηνοθέτη που προσπαθεί να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ για το SGC. Σε guest έχουμε τον Άνταμ Μπάλντγουιν σε ρόλο λοχία, και τον Ρόμπερτ Πικάρντο στην πρώτη του εμφάνιση ως πράκτορα Ρίτσαρντ Γούλσεη (είναι ο έκτος Star Trek σταρ που εμφανίζεται στο Stargate). Και φυσικά, η έκπληξη του επεισοδίου έχει να κάνει με τον αναπάντεχο θάνατο της γιατρού Τζάνετ Φρέηζερ, μια σημαντική απώλεια για την ομάδα.

 

Άλλο επεισόδιο θεσμός / κάνουμε οικονομία στο budget – κανόνας στις πάσης φύσεως σειρές - το Inauguration, όπου δείχνουμε μπόλικες σκηνές από περασμένα επεισόδια. Βλέπουμε όμως για πρώτη φορά τον Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών και ο Ρίτσαρντ Γούλσεη μας παρουσιάζεται σαν κάπως πιο θετικός χαρακτήρας από την προηγούμενη συμμετοχή του.

 

Και φυσικά το καταπληκτικό, διπλό, The Lost City, το επεισόδιο που περίμενα για επτά κύκλους. Η Ανταρκτική μπαίνει στον μύθο και ο Τζακ Ο’Νιλ (Ρίτσαρντ Ντιν Άντερσον) στον πάγο, και μάλλον ξεκινάει κάτι άλλο, πιο ανανεωμένο. Απίθανα ειδικά εφέ και εντυπωσιακή δράση.

 

Από εδώ και μετά συνεχίζω σύγχρονη, παράλληλη θέαση: SG-1, όγδοος κύκλος, και Stargate Atlantis, ο πρώτος κύκλος.

[DinoHajiyorgi]

Μετά το καταπληκτικό φινάλε του έβδομου κύκλου, ο όγδοος ξεκινάει δυναμικά με μια από τις σημαντικές εκκρεμότητες της σειράς, τους replicators. Αυτοί οι κακοί με εντυπωσίαζαν και για το γεγονός των εφέ που απαιτούνται για την εφαρμογή τους. Καθόλου φθηνοί δηλαδή για μια τηλεοπτική σειρά. Ο Ρίτσαρντ Ντιν Άντερσον δίνει πάλι ρέστα με την μανιέρα του (“Teal’c, what’s with the hair?”) και νομίζω οι Ο’Νιλ και Θορ κάνουν πάντα ένα πολύ καλό δίδυμο. Και εκτός από τα μαλλιά του Τίλκ, άλλος νεωτερισμός στη σειρά είναι μια απουσία, ο στρατηγός Χάμοντ (Ντον. Σ. Ντέϊβις) που ήταν και άλλη μία από τις συμπάθειες μου (κάποιοι ίσως τον θυμόσαστε σαν πατέρα της Σκάλη, στο X-Files.)

 

Το Lockdown μάλλον μας προετοιμάζει για την μελλοντική επιστροφή του Άνουβη, το Zero Hour μας δείχνει τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο Τζακ με την νέα εξουσία που κατέχει, και το Icon, το πρώτο συναρπαστικό επεισόδιο της σεζόν με νέο πλανήτη και το πάντα δημοφιλές ζήτημα του θρησκευτικού φανατισμού.

 

[Βρισκόμαστε στο 2004 όταν προβάλλονται αυτά τα επεισόδια, ο πόλεμος στο Ιράκ έχει ξεκινήσει, και η σειρά έχει άλλον ένα λόγο να πιάσει τον παλμό του αμερικάνικου λαού. Η ανάγκη ή όχι μιας ριψοκίνδυνης αποστολής γίνεται θέμα που αντανακλά την εξωτερική πολιτική της Αμερικής, αλλά και με την όποια κριτική, η συμπαράσταση προς τον αμερικανό φαντάρο τονίζεται αναμφισβήτητα.]

 

Στο Sacrifices επιστρέφει η Τζολίν Μπλάλοκ και ο γιος του Τίλκ παντρεύεται μια Αμαζόνα Τζαφά. Το Endgame με άγγιξε με το θέμα της χρήσεις χημικών όπλων που σκοτώνει μαζικά και αδιάκριτα καλούς και κακούς Τζαφά.

 

Στο Prometheus Unbound έχουμε άλλο ένα επεισόδιο όπου η υπόσχεση να γεφυρωθούν οι δύο σειρές αποτυχαίνει. (Η πρώτη απόπειρα έγινε στο Home του Stargate Atlantis πάλι όμως χωρίς επιτυχία). Εδώ, το γήινο διαστημόπλοιο Προμηθέας ξεκινάει για το σύστημα Πήγασος και την Ατλαντίδα, αλλά πέφτει θύμα κλοπής από μια εξωγήινη τυχοδιώκτρια, την Βάλα, ένα πρόσωπο που μαντεύω θα ξαναδούμε αργότερα. Σε αυτό το επεισόδιο επιστρέφει και ο Στρατηγός Χάμμοντ.

 

Το It’s Good to be King έχει την επιστροφή του διφορούμενου αλλά τελικά συμπαθούς πράκτορα Χάρρυ Μέιμπορν, και ο Τζακ Ο’Νιλ αφήνει επιτέλους το γραφείο του για λίγη καλή δράση σε έναν άλλο πλανήτη. Εδώ κάνει την εμφάνιση του και ένα puddle jumper (διαστημόπλοιο των Ατλάντων – που βλέπουμε στην άλλη σειρά – ικανά να χωρούν μέσα από μια αστροπύλη.)

 

Στο πολύ ενδιαφέρον Full Alert ο αντιπαθητικός γερουσιαστής Κίνσεϊ (Ρόνι Κόξ) γίνεται Γκουαούλντ. Το ίδιο και ολόκληρο το Trust, δύο ομάδες κακών σε ένα δηλαδή, για να πάψουμε κι εμείς να μοιραζόμαστε στις αντιπάθειες της σειράς. Το Trust δείχνει τελειωμένο, όχι όμως και ο Κίνσεϊ.

 

Το Citizen Joe είναι άλλη μια δικαιολογία για να έχουμε ένα επεισόδιο με σκηνές από άλλα επεισόδια, αλλά πολύ πιο καλό σε σύλληψη και εκτέλεση. Και αστείο. Του συγχωρούμε την απιστευτοτραβηγμένη εξήγηση του πως ένας απλός μπαρμπέρης μπορεί να βλέπει τις περιπέτειες της ομάδας SG1 μέσα από μια πέτρα, μόνο για την συμμετοχή του Νταν Καστελανέτα (η φωνή του Χόμερ Σίμπσον.) Σπαρταριστή η σκηνή που ο Νταν συμφωνεί με την γνώμη του Τζακ Ο’Νιλ (Μια γνώμη που είχε εκφράσει και στο Lost City) πως σίγουρα, από όλο το cast των Simpsons, ο κύριος Μπερνς (ο διευθυντής του Πυρηνικού Εργοστασίου) θα μπορούσε να είναι Γκουαούλντ.

 

Το διπλό και γεμάτο δράση Reckoning, σηματοδοτεί την επιστροφή του Άνουβι και –ίσως- την τελειωτική καταστροφή των replicators. Το όλο πράγμα όμως σταματάει με μια αναπάντεχη εκκρεμότητα. Είναι ο Ντάνιελ Τζάκσον νεκρός; (πάλι;)

 

Το Threads, που σχεδόν μοιάζει φινάλε της σεζόν, σηματοδοτεί πάρα πολλές σημαντικές εξελίξεις στον μύθο της σειράς. Επιστρέφει ο Ντάνιελ Τζάκσον ζωντανός, η Σαμάνθα Κάρτερ χάνει τον πατέρα της, ακυρώνει τον γάμο και τον αρραβώνα της, γεννάτε το νέο Έθνος των Ελεύθερων Τζαφά. Η σχέση Σαμάνθας και Τζακ Ο’Νιλ φτάνει σε μια καμπή, που δεν καταλήγει πουθενά φυσικά (σιγά μην χάσουν οι σεναριογράφοι ένα από τα πιο δυνατά τους χαρτιά.)

 

Και εκεί που λες πως το κλείσιμο του Threads θα ήταν ό,τι καλύτερο και για το φινάλε της σεζόν (οι τέσσερις του SG1 παρέα στην καλύβα του Τζακ, ψαρεύουν στη λίμνη) το διπλό Moebius τελειώνει ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Μόνο που ενώ στο Threads η λίμνη δεν είχε ψάρια… τώρα έχει. Ένα τόσο δα μικρούλι παράδοξο μετά από ένα ή δύο ταξίδια στον χρόνο, ένα παράλληλο σύμπαν, κάποιες εκδοχές των ηρώων μας μακαρίτες, και μια εκδοχή Σαμάνθας και Τζακ που επιτέλους φιλιούνται. Μια χορταστική περιπέτεια που την απολαμβάνεις καλύτερα αν δεν σε πιάσει ο γνωστός πονοκέφαλος από το να προσπαθείς να βγάλεις άκρη στα του χρόνου τα παράξενα. Λαμβάνουν μέρος σαν guest οι Ντον Ντέϊβις (στρατηγός Χάμοντ) και Ντέϊβιντ Χιούλετ (ο ΜακΚέη του Stargate Atlantis).

 

Τι άλλο μπορεί να έχει να μας πει το Stargate; Μόνο απολαμβάνοντας την 9η σεζόν θα μπορέσω να μάθω.

[Sylook]

Βάλα rulz!

[Darkchilde]

Χαχα... Ben Browder... Ben Browder.... Αλλά και οι δύο από το Farscape στο SG-1.

[DinoHajiyorgi]

Τι να πρωτοπώ για την έναρξη του ένατου κύκλου του Stargate; Η σειρά κάνει επανεκκίνηση με τελείως ανανεωμένο πρόσωπο (και με νέα πρόσωπα). Ο Ρίτσαρντ Ντιν Άντερσον τιτλοφορείται ως special guest appearance καθώς αφήνει επίσημα πλέον την σειρά. Το Stargate Command είναι στα χέρια του στρατιωτικού Χανκ Λάντρι (Μπο Μπρίτζες) και σαν αρχηγός της ομάδας SG1 κάνει την εμφάνιση του ο Κάμερον Μίτσελ (Μπεν Μπράουντερ). Γιατρός η Λέξα Ντόιγκ (του Andromeda αλλά και η κυρία Μάικλ Σανκς) ως Δρ. Κάρολιν Λαμ.

 

Έχω γράψει μέχρι στιγμής για το Stargate Atlantis, πόσο λίγοι πέφτουν οι χαρακτήρες του και πως αν υπάρχει ένας αληθινός πρωταγωνιστής αυτός είναι μόνο η ίδια η πόλη. Αναρωτιόμουν αν ήμουν υπερβολικός, τώρα όμως νομίζω πως έχω δίκιο. Ενώ δηλαδή μετά από 20 επεισόδια, ακόμα έχω πρόβλημα στο να με πείσει ο Τζο Φλάνιγκαν ως Σέπερντ, ο Μπεν Μπράουντερ ως Μίτσελ με έχει κερδίσει σε λιγότερο από ένα λεπτό της εμφάνισης του. Είναι αυτό το κάτι, που το έχει ο άτιμος, βάλτε και την περίεργη βραχνή φωνή του. Αυτός ναι, είναι άξιος αντικαταστάτης του Άντερσον. [Μάλιστα, ο Μπράουντερ ήταν να πάρει τον ρόλο του Σέπερντ στην Ατλαντίδα αλλά δεν μπόρεσε γιατί είχε υποχρέωση αλλού, και συγκεκριμένα στο Farscape – The Peacekeeper Wars.] Θα μπορούσα να τονίσω ένα τόσο δα αρνητικό στοιχείο για τον ηθοποιό και αυτό είναι του πόσο μοιάζει του Μάικλ Σανκς. Κάτι βέβαια που οι σεναριογράφοι δεν αφήνουν ανεκμετάλλευτο. Η Κλόντια Μπλακ επιστρέφει ως Βάλα και βλέποντας τους Ντάνιελ Τζάκσον και Κάμερον Μίτσελ μαζί παρατηρεί πως «αυτός ο πλανήτης έχει περιορισμένη γενετική ποικιλότητα.» Είναι μια ξεκαρδιστική σεναριακή στιγμή.

 

Με το διπλό Avalon και το Origin λοιπόν, έχοντας τελειώσει ή βαρεθεί με τους Γκουαούλντ, τους κινέζους, τους αιγύπτιους και τους σκανδιναβούς, κάνουμε έναρξη με Οράι – και έναν σατανικό Τζούλιαν Σάντς – και ξετυλίγουμε ένα καινούριο κουβάρι με τους Αλτεριανούς και τους μύθους του Βασιλιά Αρθούρου. Αυτή τη φορά ο θρησκευτικός φανατισμός είναι ο ξεκάθαρος κακός του μύθου, «Φώτιση ή Εξόντωση» και μου μυρίζει ο φόβος της Δύσης για τους απέναντι.

 

Καλή συνέχεια…

[DinoHajiyorgi]

Οι Οράι λοιπόν. Σίγουρα «καλύτεροι» κακοί από τους Γκουαούλντ, αντιπαθητικοί με την σωστή έννοια, και επιτέλους ένας αντίπαλος που μπορείς να πάρεις στα σοβαρά – σε αντίθεση με τους προηγούμενους που ήταν πριμαντόνες. Μέχρι και οι μοναχικοί τους απόστολοι σε κάνουν να σου σηκώνεται η τρίχα. Κερδίζουν ανατριχιαστικά την φήμη τους στα The Powers That Be και Beachhead. Στο δεύτερο έχουμε επιτέλους την επιστροφή της Σαμάνθα Κάρτερ στη σειρά (η οποία μάλλον έλειπε λόγω εγκυμοσύνης – της Αμάντα Τάπινγκ). Έχουμε όμως και ηρωική έξοδο της special guest star Βάλα, με ένα παραθυράκι ανοιχτό για την επιστροφή της.

 

Άργησαν λίγο οι σεναριογράφοι αλλά έφτασαν τελικά σε μια ιδέα που είχα εδώ και μερικές σεζόν πίσω. Εισβολή των Γκουαούλντ στη Γη δια την μέθοδο της συμμετοχής εκ των έσω. Ο Βάαλ με κοστουμάκι αμερικάνος μπίζνεσμαν. (Αν το είχαν εφαρμόσει εξαρχής τώρα η Γη θα ήταν δική τους. Έξοχο το Ex Deus Machina και top σκηνή: μακελειό ανάμεσα σε τζαφά και γκουαούλντ πράκτορες σε γραφεία εταιρίας.

 

Στο Babylon οι σεναριογράφοι εμπνέονται από το «Τελευταίος Σαμουράι» με τον Μπράουντερ στον ρόλο του Κρουζ. Ανατριχιαστική λεπτομέρεια: Ο Cigarette Smoking Man του X-Files ως απόστολος των Οράι! Μπρρρ!

 

Το διπλό The Fourth Horseman το βρήκα μικρής έμπνευσης, με έναν θανατηφόρο ιό που απειλεί την Γη. Αυτή όμως ήταν η στιγμή του Λούις Γκόσετ Τζούνιορ να λάμψει και να αποχωρήσει από την σειρά. Στα σημαντικά της εξέλιξης του μύθου είναι ο παραλίγο εμφύλιος των Τζαφά, η πληροφορία σχετικά με την λατρεία των Οράι και η επιστροφή του Όρλιν, ενός εξωγήινου με παρελθόν με τη Σαμάνθα Κάρτερ.

 

Το Colateral Damage όπου ο Κάμερον Μίτσελ συλλαμβάνεται για φόνο σε έναν ξένο πλανήτη και πως η μνήμη του φονικού που έχει στο κεφάλι του δεν είναι γνήσια αλλά βαλτή, είναι καλό σουφου, δεν είναι όμως Stargate. Το έχουμε δει στο Star Trek (και συγκεκριμένα στο Voyager νομίζω) δεν ξέρω πως κάποια σενάρια κάνουν κύκλους σε αυτές τις σειρές. Το Ripple Effect είναι μια ενδιαφέρουσα σου-φου ιδέα, αλλά όσον αφορά τον κόσμο του Stargate όλα αυτά τα παράλληλα σύμπαντα εμένα προσωπικά με είχαν κουράσει. Το ίδιο κουρασμένο δείχνει και το σενάριο που δεν εκμεταλλεύεται καθόλου το χιούμορ της κατάστασης (πάνω από δέκα αντίγραφα της ηρωικής ομάδας) κάτι που το έπραξε με τον καλύτερο τρόπο σε προηγούμενες περιπτώσεις. Χάρμα όμως να ξαναδούμε έστω και για λίγο την γλυκύτατη γιατρό Τζάνετ Φρέϊζερ (Τέριλ Ρόθερη).

 

Ethon. Σύμφωνα με τη trivia του επεισοδίου αυτό ήταν το όνομα του αετού που στην αρχαία ελληνική μυθολογία έτρωγε κάθε μέρα το συκώτι του Προμηθέα. Και σε αυτό το επεισόδιο έχουμε την πολύ σημαντική εξέλιξη της καταστροφής του σκάφους Προμηθέας από έναν δορυφόρο τεχνολογίας Οράι.

 

Στο Off the Grid επιστρέφει πάλι ο Βάαλ, αλλά και ένας άλλος Γκουαούλντ, ο μόνος σε όλη τη σειρά που βρήκα ενδιαφέρον, ο κοιλιόδουλος Νερούς. Μακάρι να τον είχαμε δει σε περισσότερες ιστορίες και είναι κρίμα αν αυτή ήταν όντως η τελευταία του εμφάνιση. Καλή ιστορία με μπόλικη δράση και η Γη έχει τώρα νέο σκάφος, το Οδύσσεια.

 

Με το Arthur’s Mantle οι σεναριογράφοι μας θυμίζουν ξανά τον Μέρλιν, 15 επεισόδια μετά την έναρξη της ένατης σεζόν, και προχωρούμε στο πολύ σημαντικό Crusade με την επιστροφή της έγγειου Βάλας με την άκρως ενδιαφέρουσα ιστορία της. Έχουμε επιτέλους μια οπτική των σχεδίων των Οράι, που περιλαμβάνει ορδές σταυροφόρων, εντυπωσιακούς στόλους και νέα κατασκευής Supergate. Και φτάνουμε στο Camelot, το εκρηκτικό φινάλε της σεζόν όπου κρίνεται πλέον –ως συνήθως- η μοίρα του γαλαξία. Γήινοι, Άσγκαρντ, Τζαφά και η Συμμαχία ενάντια στον στόλο των Οράι. Οι Τζάκσον και Μίτσελ ψάχνουν το υπερόπλο του Μέρλιν κατά των εχθρών τους, που είναι τελικά το Γράαλ, αλλά δεν πετυχαίνουν και πολλά. Ομοίως, το επεισόδιο κλείνει με την συντριπτική ήττα των συμμάχων στη ναυμαχία του Supergate, και την Σαμάνθα Κάρτερ αιωρούμενη αβοήθητη στο διάστημα.

 

Τρέχω για την δέκατη και τελευταία σεζόν…

[DinoHajiyorgi]

Οι προσδοκίες που αφήνει το φινάλε της προηγούμενης σεζόν μάλλον ξεφουσκώνουν απότομα στην έναρξη της επόμενης, της δέκατης και τελευταίας. Η Κλόντια Μπλακ μπαίνει πλέον στους τίτλους της σειράς και το πρώτο επεισόδιο, Flesh and Blood, επικεντρώνεται στη γέννηση του μωρού της Βάλα, της Άντρια, ενός θηλυκού Μεσσία των Οράι. Η ιστορία κουβαλάει μεν την απελπισία της ήττας για τους καλούς, αλλά ως εκεί. Οι Οράοι κατακτούν τον πλανήτη του Τιλκ, Τσούλακ, τα ειδικά εφέ όμως είναι σχετικά φτωχά για επεισόδιο-πρεμιέρα. Στο αμέσως επόμενο, το Morpheus, η ομάδα του SG1 ξεκινάει να βρει το όπλο του Μέρλιν που θα νικήσει τους Οράι, και φτάνουν σε έναν πλανήτη όπου μολύνονται από έναν θανατηφόρο…ύπνο. Και ύπνος σχεδόν μας πιάνει κι εμάς που άλλα περιμέναμε.

 

Για να ανακεφαλαιώσω: Στην έναρξη της ένατης σεζόν μας υπόσχονται Αρθουριανή μυθολογία, μετά την ξεχνούν για να μας φέρουν τους Οράι, και όταν τα πράγματα γίνονται εκρηκτικά ενδιαφέροντα με τους Οράι, ξεκινούν στην δέκατη σεζόν πάλι με Αρθούρο και Μέρλιν, με τον Ντάνιελ Τζάκσον να μας πετάει τις μπουρδουκλωμένες ερμηνείες του για το τι πρέπει να κάνουν. Και εντωμεταξύ… Γιατί οι ασταμάτητοι Οράι δεν επιτίθενται στη Γη να τελειώνουν; Έλα μου ντε, γιατί; Γιατί μάλλον πρέπει να γεμίσει η σεζόν με το να ψάχνουν το όπλο του Μέρλιν πριν τους ξαναθυμηθούμε τους άλλους. Δεν έχω πρόβλημα να με «παίζει» ένας σεναριογράφος, αλλά θέλει και μια κάποια μαεστρία.

 

The Pegasus Project. Δύο σειρές εις επεισόδιο ένα. Αυτό θα ονόμαζα εγώ πρεμιέρα. Οι SG1 έρχονται στην Ατλαντίδα για να βρουν έναν τρόπο να αχρηστεύσουν την ΣούπερΠύλη των Οράι. Ενδιαφέρουσα μίξη των πρωταγωνιστών των δύο σειρών, με ανεπανάληπτη την στιχομυθία Κάρτερ και ΜακΚέη. Συναρπαστική δράση και σούπερ φινάλε με την –επιτέλους- καταστροφή ενός σκάφους των Οράι, μαζί με ενός των Γρέιθ.

 

Πόσοι Βάαλ χωράνε σε ένα επεισόδιο; Insiders, κακόγουστο καλαμπούρι με βαρετό κακό και χιλιοπαιγμένη ιδέα. Θα ακούμε τώρα σε όλη τη σεζόν για το όπλο του Μέρλιν; Ο Μάικλ Σανκς απουσιάζει, καθώς και η σύζυγος Λέξα Ντόιγκ για αρκετά επεισόδια, επειδή το ζευγάρι έγιναν πάλι γονείς.

 

Το Uninvited είναι ένα creature-episode που απογοητεύει οικτρά. Πέρα από την ανακάλυψη των κατασπαραγμένων θυμάτων δεν δίνεται κανένα απολύτως σασπένς, και χάνονται τόσο στρωτές ευκαιρίες για αγωνία (ο Μίτσελ και ο Λάντρι σε καλύβα μέσα στο δάσος το βράδυ.) Και καλά, τα τέρατα στη Γη τελικά ήταν δύο, αλλά και τα δύο σκοτώνονται τόσο μπλαχ = ανέμπνευστα. Όλοι οι ήρωες της σειράς με τα αυτόματα ρατατά το πρώτο, ρατατά και το δεύτερο. Έτσι για να τελειώνουμε. Αποτυχημένο.

 

Το θρυλικό 200 (200οστό επεισόδιο) επαναλαμβάνει την παράδοση του 100οστού με μπόλικο χιούμορ, σάτιρα και εμπνευσμένες πινελιές. Κωμικές σκηνές από δήθεν επεισόδια, Star Trek, Farscape, οι πρωταγωνιστές με νεανικό cast ή κούκλες και έκτακτη εμφάνιση του Ρίτσαρντ Ντιν Άντερσον. Τα κατάφεραν και είναι ένα κλασσικό επεισόδιο.

 

Στο Counterstrike έχουμε την επιστροφή της Άντρια και βλέπουμε για πρώτη φορά το εσωτερικό ενός σκάφους των Οράι. Οι Ελεύθεροι Τζαφά προκαλούν την σφαγή χιλιάδων αμάχων για να πολεμήσουν τους Οράι με αποτέλεσμα την καταστροφή του υπερόπλου τους αλλά και του ιερού πλανήτη της Ντακάρα. Το Memento Mori είναι ένα «πεταμένο» επεισόδιο. Κάποιος, για κάποιο λόγο, υπέθεσε πως θα ήταν ενδιαφέρον να χάσει η Βάλα τη μνήμη της και να καταλήξει γκαρσόνα σε ταχυφαγάδικο. Ε λοιπόν λάθος. Τραβηγμένο από τα μαλλιά, κακά εκτελεσμένο και ανέμπνευστο, αυτό το επεισόδιο δεν είχε κανέναν λόγο ύπαρξης. Στο κάπως πιο ενδιαφέρον Company of Thieves ξεκινάει επίσημα πόλεμος και με την Αλουσιανή Συμμαχία.

 

Το διπλό The Quest ξεκινάει κάπως παραπλανητικά. Τιλκ και Μίτσελ ετοιμάζονται να βγουν έξω για κινέζικο, περνούν από τον Ντάνιελ να τον ρωτήσουν πως πάει, εκείνος απαντάει πως προσπαθεί να βρει στοιχεία για την τοποθεσία του υπερόπλου του Μέρλιν για να μπορέσουν να αποτρέψουν την καταστροφή του γαλαξία. Σαν να λέει δηλαδή: «Μακαρόνια και κιμά.» Ό,τι αισθανόμαστε κι εμείς από την αρχή της σεζόν. Αλλά τελικά, το επεισόδιο παραδίδει. Και υπερόπλο και Μέρλιν, αυτοπροσώπως, αλλά το πακέτο έχει και Βάαλ και Άντρια και Οράι και dungeons and dragons και κυριολεκτικά έναν ιπτάμενο, φλογοβόλο δράκο! Και ο Μέρλιν είναι έξοχος! Απαράδεκτο που οι σεναριογράφοι τον ξεφορτώνονται τόσο γρήγορα.

 

Γιατί τόσο κοντά στο τέλος της σεζόν, αλλά και της σειράς, αφήνουν στη μπάντα τον κεντρικό μύθο για να ασχοληθούν με άλλη μια ιστορία με –έλεος- παράλληλο σύμπαν;! Το The Road Not Taken ίσως είναι η καλύτερη ιστορία με παράλληλα σύμπαντα (όπου ο ΜακΚέη της Ατλαντίδας ήταν παντρεμένος με την Κάρτερ και ο Λάντρι είναι Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών) αλλά πλέον αυτή η εμμονή με έχει κουράσει. Είναι δεύτερο επεισόδιο της σειράς όπου ο Μάικλ Σανκς απουσιάζει, επειδή ξανάγινε μπαμπάς (έχουν κάποιο κόλλημα με το θέμα οι χολυγουντιανοί σταρ.)

 

Ο Ντάνιελ Τζάκσον επιστρέφει στο The Shroud και με τον Τζακ Ο’Νιλ (τελευταία εμφάνιση του Ρίτσαρντ Ντιν Άντερσον στη σειρά – μέχρι την δεύτερη τηλεταινία) μας δίνουν παρέα απολαυστικότατες σκηνές, σαν τον παλιό, καλό καιρό. Το φράγμα στην Σούπερ Πύλη καταρρέει και τα διαστημόπλοια των Οράι ξεχύνονται στον γαλαξία. Το Bounty μας θυμίζει πάλι τον πόλεμο με την Αλουσιανή Συμμαχία. Η ομάδα του SG1 είναι ξαφνικά επικηρυγμένοι από τους αντιπάλους και η Γη γεμίζει από επίδοξους κυνηγούς της αμοιβής. Πολύ καλή η σκηνή με την Αμάντα Κάρτερ στο επιστημονικό συνέδριο, κορυφαίες όμως οι σκηνές με την μαθητική επανένωση στο γυμνάσιο και πατρίδα του Μίτσελ, με την Βάλα να δίνει ρέστα.

 

Στο Bad Guys η σειρά κάνει ένα διάλειμμα από τον κεντρικό μύθο για να μας δώσει ένα αρκετά αστείο και καλό επεισόδιο. Οι «κακοί» του τίτλου είναι οι δικοί μας ήρωες που εξερευνώντας μια πύλη μπαίνουν στο μουσείο ενός άλλου πλανήτη την ώρα μιας δεξίωσης. Τους περνούν για τρομοκράτες και σύντομα το μουσείο είναι περικυκλωμένο από δυνάμεις ασφαλείας. Οι ήρωες μας αναγκάζονται να επωμιστούν τους ρόλους των κακών, κρατώντας ομήρους, μέχρι να καταφέρουν να φύγουν πάλι από την πύλη. Μέσα σε όλα έχουν να αντιμετωπίσουν και έναν γκαφατζή νυχτοφύλακα που βλέπει τον εαυτό του σαν άλλο Μπρους Γουίλις σε ταινία Die Hard.

 

Αναπάντεχα σοβαρό και συναρπαστικό το Talion, όταν ο Τίλκ κυνηγάει έναν αντίπαλο Τζαφά για εκδίκηση. Η υπόλοιπη ομάδα διατάσσεται να τον σταματήσει. Πολύ ενδιαφέρον το σενάριο «SG1 εναντίον Τιλκ» ώστε να δούμε ποια από τις δύο πλευρές θα επικρατούσε σε μια τέτοια σύγκρουση. Αλλά και η μονομαχία των δύο Τζαφά στο τέλος έχει μια ωμή σκληρότητα που όμοια της δεν έχουμε δει συχνά στο Stargate.

 

Είτε η μη ανανέωση της σειράς τους έπιασε κυριολεκτικά στον ύπνο, ή δεν τους ένοιαζε να ολοκληρώσουν τις εκκρεμότητες τους. (Πολύ πιθανό να είχαν αποφασίσει ήδη στις τηλεταινίες.) Με αυτό το σκεπτικό, το Family Ties είναι ένα αδιάφορο σενάριο γεμάτο κλισέ, με τον απατεωνίσκο πατέρα της Βάλα, το Dominion ασχολείται με την κόρη της Βάλα, Άντρια, που για άλλη μια φορά ξεφεύγει την αιχμαλωσία στα χέρια των ηρώων μας μεταβαίνοντας σε ανώτερη, πνευματική μορφή.

 

Και το τελευταίο επεισόδιο της σειράς, Unending. Σύμφωνα και με τον τίτλο του, όχι, μη περιμένετε κάποια ολοκλήρωση. Πλην το τέλος του πολιτισμού των συμπαθέστατων Άσγκαρντ. Είναι ένα σενάριο με μια γνώριμη ιδέα στον κόσμο της επιστημονικής φαντασίας. Εξοπλισμένο με τεχνολογία των Άσγκαρντ, το Οδύσσεια δέχεται την επίθεση των Οράι. Λίγο πριν τους χτυπήσει μια τελειωτική ακτίνα, η Σαμάνθα Κάρτερ βάζει το σκάφος μέσα σε μια χρονική φούσκα όπου ο χρόνος κυλά κανονικά σε σχέση με το υπόλοιπο σύμπαν που μοιάζει να έχει ακινητοποιηθεί. Μέχρι να βρουν τρόπο να γλιτώσουν από την καταστροφή, οι Κάρτερ, Βάλα, Μίτσελ, Τζάκσον, Τιλκ και Λάντρι αναγκάζονται να ζήσουν μέσα στο σκάφος μια ολόκληρη ζωή, εξήντα περίπου χρόνια. Έχουμε την ευκαιρία να δούμε τον Τζάκσον και την Βάλα να γίνονται επιτέλους ζευγάρι και να ζουν μαζί μέχρι τα βαθιά τους γεράματα. Η λύση βγαίνει κάπως τραβηγμένη από τα μαλλιά, δεν πείθει αλλά…τι να κάνεις;

 

Αντίο Stargate, είχες τις στιγμές σου και με κέρδισες αρκετές φορές. Θα μου λήψεις αν και ξέρω πως δεν τελειώσαμε ακόμα μαζί σου. Indeed!

[DinoHajiyorgi]

The Ark of Truth:

 

Τα γεγονότα της ταινίας λαβαίνουν μέρος πριν το τελευταίο επεισόδιο της τρίτης σεζόν του StarGate Atlantis. Αν δεν είχε αναβληθεί το SG1 αυτό ακριβώς το σενάριο θα κάλυπτε το φινάλε της 10ης σεζόν.

 

Τίποτα περισσότερο από ένα διπλό, αλλά καλό επεισόδιο. Δεν υπάρχουν πολλά άλλα που να του δικαιολογούν έναν «κινηματογραφικό» μύθο, πλην των εντυπωσιακών πλάνων των τίτλων (που θυμίζουν Lord of the Rings) και της υπέροχης μουσικής του Τζόελ Γκόλντσμιθ.

 

Είναι εμφανές ότι δεν είχαν μείνει πολλά-πολλά για να τελειώνει το ζήτημα με τους Οράι, γι αυτό και η δέκατη σεζόν της σειράς έσυρε με πολλά ανούσια σενάρια που απέφευγαν την τελική λύση. Η όλη πρόσθετη ιστορία με τους ρεπλικέϊτορς στην ιστορία, όσο συναρπαστική και να είναι, είναι εμφανέστατα εκεί μόνο για να μας γεμίσει τον χρόνο και να δικαιολογεί το μέγεθος «ταινίας». Δεν υπάρχει ούτε στο ελάχιστο κάτι που να συνδέει τις δύο ιστορίες, τα ρεπλικέϊτορ να συντελούν στη νίκη κατά των Οράι, ή η ήττα των Οράι να παίζει κάποιον ρόλο στην καταστροφή των ρεπλικέϊτορς.

 

Η ταινία με βεβαιώνει, πολύ απογοητευτικά θαρρώ, πως όντως οι Οράι είναι ήδη νεκροί, από το όπλο του Μέρλιν που έστειλαν οι ήρωες μας μέσω της Σούπερ Πύλης σε προηγούμενο επεισόδιο της σειράς. Τώρα υπάρχει μόνο η Άντρια που διαφεντεύει πάνω από τους Απόστολους των Οράι. Γιατί με απογοητεύει αυτό; Είναι άλλο ένα κακό παράδειγμα όπου η τιμωρία των κακών είναι δυσανάλογη ως προς τις πράξεις των κακών σε βάρος αθώων καλών θυμάτων. Ενώ δηλαδή ζήσαμε βασανιστήρια, εκτελέσεις και σφαγές τόσων και τόσων αθώων χωρικών, οι Οράι βρήκαν το τέλος που τους άξιζε…εκτός οθόνης. Το ότι στο Stargate μας είχαν δείξει μόνο το παγιδευμένο σκάφος να περνάει την Σούπερ Πύλη και τίποτα παραπάνω, είχα νομίσει πως τελικά το σχέδιο δεν είχε πετύχει. Μα τι στο… οι σεναριογράφοι έχουν σαδιστικές εμπνεύσεις μόνο να μας δείχνουν πως σφάζονται αθώοι;! Κι εγώ που σαν θεατής μου ανάβουν τα αίματα και θέλω να γδάρω τον Τζούλιαν Σαντς ζωντανό τι φταίω;!

 

Όπως είπα, τελικά η όλη λύση στην ήττα των Οράι ήταν μια υπόθεση είκοσι λεπτών και γι αυτό έσυρε μια ολόκληρη σεζόν και γυρίστηκε ολόκληρη τηλεταινία που στοίχισε 7 εκατομμύρια δολάρια (σε σύγκριση με τα 2 που απαιτούνται για κάθε ένα κανονικό επεισόδιο.) Και όχι, η ταινία δεν έχει τρομερές συγκρούσεις στο διάστημα με σκάφοι των Οράι, που έχουμε δει πολύ πλουσιότερα εφέ στα κανονικά επεισόδια. Ένα τρέχα-γύρευε.

 

Η λύση και η μέθοδος της ήττας των Οράι ήταν ποιητικός και καλός (αν και μού’λειψαν κάποια χαστούκια που ήθελα να ρίξω στους απόστολους). Η παράδοση του Τόμιν (συζύγου της Βάλα και διοικητή στον στρατό του Οράι) στους γήινους, και ενώ υπερτερούσε εναντίων τους, μόνο και μόνο γιατί σκότωσαν έναν απόστολο μπροστά του…με κούφανε. Τόσο απλό ήταν; Και δεν είχε τύχει ποτέ πριν να συμβεί αυτό;

 

Όπως είχα πει και άλλη φορά, οι Οράι ήταν πολύ καλοί κακοί για τη σειρά. Ο σεναριακός λαβύρινθος όμως που τους έριξαν οι υπεύθυνοι τα σκά**σε όλα.

 

Η πιο δυνατή σκηνή, αυτή που αληθινά περίμενα και με συγκίνησε, είναι η στιγμή στην καφετέρια του πλοίου που ο Τιλκ κάθεται δίπλα στον Τόμιν και του εξηγεί πως δεν θα απαλλαγεί ποτέ από τις τύψεις του. Βαραίνουν και τον ίδιο αρκετά αμαρτήματα από την εποχή που ήταν πρώτος τζαφά στους Γκουαούλντ.

 

Εύχομαι καλύτερη τύχη στην επόμενη τηλεταινία που μας έρχεται το καλοκαίρι.

[DinoHajiyorgi]

Stargtae: Continuum

 

http://www.youtube.com/watch?v=wyJFtFTl-uE&NR=1

[Threshold]

Εξαιρετικό το Continuum, πολύ καλύτερο από το Ark Of Truth. Ο Anderson αν και εμφανίζεται λίγο είναι απολαυστικότατος.

 

Και ένα δυσάρεστο, στις 29/6 πέθανε ο Don S. Davis λόγω καρδιακής προσβολής. R.I.P.

[Darkchilde]

R.I.P. λοιπόν στον Don S. Davis.

[DinoHajiyorgi]

Stargate SG1: Continuum!

 

Εξαίσια ταινία-επεισόδιο. Πράγματι καλύτερο από το Ark of Truth. Περιορισμένο σε λίγα - αλλά πολύ καλά εφέ - με πολύ καλό σενάριο. Ο Baal χρησιμοποιεί μια μηχανή του χρόνου για να αλλάξει την ιστορία προς όφελος του.

 

Απογοητεύτηκα μόνο στο γεγονός πως η όλη ιστορία στήνεται διεξοδικά, και χορταστικά, για να εμφανιστεί ο στόλος των Γκουαούλντ πάνω από την Γη 20 λεπτά πριν από το τέλος (αφού έχει περάσει 1 ώρα και 15 λεπτά ταινίας) και οι ήρωες σώζουν την κατάσταση μέσα σε περίπου άλλο ένα δεκάλεπτο. Θα μπορούσε να μοιραστεί κάπως η υπόθεση για να έχουμε κάτι σαν το Star Trek: First Contact.

 

Δεν θα το ψυρίσω άλλο όμως. Ήταν ένα γλυκό δώρο να ξαναζήσω με όλους αυτούς τους χαρακτήρες που είχα ξεχάσει πόσο μου είχαν λείψει.

[Drake Ramore]

Ευτυχώς δεν είχα δει τις σειρές stargate όταν προβάλονταν. Ξεκίνησα από σπόντα το stargate universe και αφoυ το τελείωσα μόλις δυο κύκλους μετά, ξεκίνησα τώρα το SG1 και ακολουθεί το SG Atlantis. 

 

Είμαι ήδη στον τέταρτο κύκλο και απολαμβάνω την δυνατότητα να βλέπω όλα τα επεισόδια μαζεμένα. Θα την χαρακτήριζα σχεδόν εξαιρετική την σειρά και ας πάνε πάνω από 15 χρόνια από τότε που πρωτοβγήκε. Είναι κρίμα που δεν φτιάχνουν πλέον σειρές της ποιότητας ενός star trek ή stargate και αντί αυτού μας πασάρουν τηλεοπτικά σκουπίδια στο genre.

[Oberon]

Ευτυχώς δεν είχα δει τις σειρές stargate όταν προβάλονταν. Ξεκίνησα από σπόντα το stargate universe και αφoυ το τελείωσα μόλις δυο κύκλους μετά, ξεκίνησα τώρα το SG1 και ακολουθεί το SG Atlantis. 

 

Είμαι ήδη στον τέταρτο κύκλο και απολαμβάνω την δυνατότητα να βλέπω όλα τα επεισόδια μαζεμένα. Θα την χαρακτήριζα σχεδόν εξαιρετική την σειρά και ας πάνε πάνω από 15 χρόνια από τότε που πρωτοβγήκε. Είναι κρίμα που δεν φτιάχνουν πλέον σειρές της ποιότητας ενός star trek ή stargate και αντί αυτού μας πασάρουν τηλεοπτικά σκουπίδια στο genre.

 

Συμφωνώ απόλυτα. Αρχικά μου είχε ξινίσει η ιδέα του Stargate λογω του μιλιταριστικού στοιχείου, αλλά έτυχε να δω κανα δυο επεισόδια αργά τη νύχτα στην τηλεόραση και έφαγα άγριο κόλλημα, σε σημείο να πάρω σιγά σιγά όλες τις σεζόν σε dvd sets. Mετά είδα και το Atlantis αλλά όχι την τελευταία σεζόν ακόμα. Το Universe ήταν καλή ιδέα αλλά... δεν ξέρω. Κάτι έλειπε που ήταν σημαντικό. Ίσως ήταν το κάπως κλειστοφοβικό περιβάλλον και το υπερβολικά πολύ character interaction σε βάρος της εξέλιξης της πλοκής της σειράς. Σχεδόν σαν reality show από κάποιες απόψεις. Ωστόσο και το Universe κόπηκε άδικα νομίζω, κι ας ήταν η λιγότερο favorite σειρά για μένα.

[Airbourne]

Εγώ μόλις τελείωσα το SG - Universe. Πιστεύω ότι άδικα κόπηκε, αν και έκανε κοιλιά στον δεύτερο κύκλο λές και οι σεναριογράφοι μπλόκαραν. Η σειρά είχε προοπτικές καλές, ειδικά αν μας έδινε κάτι που θα αναγκαζόμασταν να περιμένουμε μέχρι το τέλος. Πιστεύω ότι δεν το χειρίστηκαν σωστά εδώ και την διέκοψαν, ως συνήθως. Τώρα θα ξεκινήσω το αρχικό SG-1 και πιστεύω ότι θα μου αρέσει εξίσου αν όχι περισσότερο. 

 

*** Ανακάλυψα ότι κυκλοφορούν στο δίκτυο τα σενάρια του υποτιθέμενου τρίτου κύκλου του Universe. Έχω ξεκινήσει ήδη την ανάγνωση... 

 

Edited December 21, 2013 by Airbourne