Harry Potter

[The Blackcloak]

Γιατί ο "πραγματικός" κόσμος σε αυτούς τους συγγραφείς, όπως και στους παραδοσιακούς θρύλους-παραμύθια δεν είναι ο σύγχρονος κόσμος, αλλά κυρίως ο Αναγεννησιακός-Μεσαιωνικός-Αρχαίος, στον οποίο "κολλάνε" πιο εύκολα οι μάγοι, η μαγεία, τα ξωτικά, οι δράκοι κτλ.Εξάλλου στους συγγραφείς αυτούς ο πραγματικός κόσμος ορίζεται χαλαρά(π,χ. σκόρπιες αναφορές σε ιταλικά δηλητήρια, περσικά χαλιά, ινδικά ΄δαση, όχι όμως λεπτομερής περιγραφή πραγματικών οδών, κτηρίων και θεσμών του συγχρονου κόσμου(όπως στο Χάρρυ Πότερ ή στη Νάρνια)...

Γνώμη μου είναι ότι, όταν η μαγεία συναντά τη σύγχρονη τεχνολογία(αεροπλάνα, τραίνα, εργοστάσια, κτλ) αρχίζει να "ξεμαγεύεται", να χάνει την πειστικότητα(στα πλαίσια της Φαντασίας) και τη δυναμή της... Οι διαφωνίες είναι δεκτές...φυσικά...

[Spike]

Αν και δεν είμαι θαυμαστής του έργου της Rowling, η σειρά της είναι πρότυπο ένωσης της πραγματικότητας με τη φαντασία.

Έχει δημιουργήσει ενα πιστευτό 'παράλληλο' Λονδίνο οπου η μαγεία είναι διάσπαρτη και απόλυτα φυσιολογική.

Αυτό το πετυχαίνει γιατί βλέπουμε μέσα απο τα μάτια ενός μάγου και επειδή οι σκηνές πραγματικότητας είναι λίγες(κυρίως στο σπίτι των θείων του).

 

Πάντως η μαγεία για να έχει το effect που θέλουμε πρέπει να παραμείνει 'μαγική'.

(Το κλέβω απο τον Μάρτιν )

Έτσι, ακόμα και ελάχιστα φανταστικά στοιχέια δίνουν άλλο flavor σε ορθολογικούς κόσμους σαν τον δικό μας.

[Oberon]

Περίπου αυτό που είπε ο Spike πιό πάνω, ήθελα να πω Blackcloak. H ερώτησή μου δεν ήταν χάριν διαφωνίας (εξ άλλου όλοι έχουμε τα δικά μας γούστα), αλλά επειδή βλέπω το θέμα διαφορετικά.

Μ'αρέσουν τα (καλογραμμένα) βιβλία όπου υπάρχουν παράλληλοι "μαγικοί" κόσμοι δίπλα από τον "πραγματικό" κόσμο, η είναι μέρος τους πραγματικού κόσμου, όπως στα βιβλία της Ρόουλινγκ και του Charles de Lint, σε κόμικς όπως το Books of Magic, σε rpg όπως το Mage, κλπ. Για κάποιο λόγο ο πραγματικός κόσμος τότε μου φαίνεται πιό "ενδιαφέρων" και η μαγεία πιό "πραγματική".

 

Συμφωνώ επίσης σ'αυτό που είπες ότι

 

στους παραδοσιακούς θρύλους-παραμύθια δεν είναι ο σύγχρονος κόσμος, αλλά κυρίως ο Αναγεννησιακός-Μεσαιωνικός-Αρχαίος, στον οποίο "κολλάνε" πιο εύκολα οι μάγοι, η μαγεία, τα ξωτικά, οι δράκοι κτλ.

 

Ναι, σίγουρα το παραδοσιακό setting κολλάει καλύτερα σε "μαγικές ιστορίες". Αν και τα sensibilities που κυριαρχούν στο fantasy δεν είναι τα Μεσαιωνικά, Αρχαία κλπ αλλά πολύ πιό καινούργια.

[Bardoulas©]

Έχοντας δει μόνο το πρώτο και δεύτερο μέρος και χωρίς να έχω διαβάσει κανένα βιβλίο έχω να κάνω την εξής παρατήρηση: μου φαίνεται παράλογο το μίσος των θετών γονιών του Χάρι. Δεν εξηγείται πουθενά. Ο Μαλφόι ας πούμε έχει βλέψεις εξουσίας (όπως και ο πατέρας του) και είναι δικαιολογημένος.

[Oberon]

Ναι γιατί σε μιά ταινία αναγκαστικά κόβονται κεφάλαια ολόκληρα απο το βιβλίο. Δυστυχώς.

[RaspK]

Έχοντας δει μόνο το πρώτο και δεύτερο μέρος και χωρίς να έχω διαβάσει κανένα βιβλίο έχω να κάνω την εξής παρατήρηση: μου φαίνεται παράλογο το μίσος των θετών γονιών του Χάρι. Δεν εξηγείται πουθενά. Ο Μαλφόι ας πούμε έχει βλέψεις εξουσίας (όπως και ο πατέρας του) και είναι δικαιολογημένος.

<{POST_SNAPBACK}>

Φαντάσου μια οικογένεια πεζή και μίζερη όσο και τα παλιά, τρύπια ζευγάρια κάλτσες του θείου σου που σου κάνουν δώρο, φαντάσου πως οι γονείς σου πέθαναν μισητοί στους θετούς σου γονείς λόγω (;!) της ιδιότητας τους (ήταν μάγοι) αφήνοντας σε σ' αυτούς που ξέρουν ότι θα γίνεις μάγος (κι ελπίζουν οι άλλοι να έχουν άδικο, αν και ξέρουν την αλήθεια)... Λίγο αυτό, λίγο εκείνο, λίγο τ' ότι η οικογένεια Dursley είναι μαυρόψυχη, δε θέλει και πολύ (δες την τρίτη ταινία, νομίζω ότι, αν και δε μεταδίδει απόλυτα το πνεύμα του βίβλιου, έχει ενδιαφέρον).

[Oberon]

Δεν είναι κάτι περίπλοκο. Οι Dursleys είναι απλά η φοβερά κλειστόμυαλη μικροαστική ισοπεδωμένη οικογένεια, που κάθε τι το διαφορετικό το θεωρεί απειλή, άρα το μισεί.

[Darkchilde]

Οι ταινίες του Harry Potter δεν έπιασαν το βιβλίο. Απλούστατα προσπάθησαν να πουν μία ιστορία με πεζό τρόπο. Ο σκηνοθέτης (στα δύο πρώτα ο Chris Columbus, και στο τρίτο ο Alfonso Cuaron) δεν κατάλαβε το βιβλίο, έκοψε κομμάτια από τα βιβλία με αποτέλεσμα ο θεατής να μην καταλαβαίνει γιατί γίνονται κάποια πράγματα σε κάποια σημεία. Καλύτερα σε αυτή την περίπτωση να διαβάσεις τα βιβλία. Είναι πολύ καλύτερα από τις ταινίες.

[WindMaker]

Εμένα προσωπικά ο Harry Potter δεν μου άρεσε, πολλοί λένε πως το βιβλίο είναι καλήτερο απο την ταινία. Πάντος εγώ πιστεύω οτι δεν αξίζει, η μαγία του ήταν αρκετά παιδική, ίσως αυτό το έργο να είναι μια εξαίρεση... οι αναγνώστες του δηλαδή να είναι από 8-18 ετών.

[Darkchilde]

Αν διάβαζες τα βιβλία θα καταλάβαινες γιατί τρελαινόμαστε όλοι και όσοι διαβάσαμε το καινούργιο το διαβάσαμε μονορούφι.

 

Α και το εξής Link για τους πιο φανατικούς από εμάς:

 

J.K. Rowling Official Site

[ΕΡΙΧΘΟΝΙΟΣ]

Μόνο το πρώτο βιβλίο της σειράς του Χάρρυ Πότερ έχω διαβάσει, από περιέργεια. Η γνώμη μου; Ωραίο, συναρπαστικό παιδικό βιβλιαράκι. Τό διάβασα σχεδόν μονορούφι. Αλλά μέχρι εκεί. (Έχω ακούσει, βεβαίως, ότι τα επόμενα βιβλία της σειράς είναι πολύ πιο εξελιγμένα.) Δεν είναι κάτι πρωτότυπο, αλλά ενσωματώνει με έξυπνο τρόπο πολλά γνωστά και πιασάρικα στοιχεία του είδους.

 

Τέλος πάντων. Ορίστε και ένα άρθρο, το οποίο θάβει την Ρόουλινγκ αγρίως. Δεν τό στέλνω από... αντι-ΧαρυΠοτερικόν μένος, αλλά επειδή βρήκα ενδιαφέρουσες ειδικώς τις παρατηρήσεις περί σχέσεως του "μαγικού" κόσμου με τον "πραγματικό" κόσμο, θέμα που συζητήθηκε εδώ.

 

Και ερωτώ: Τί είναι πιο επιφανειακό και τί πιο βαθύ και πιο δύσκολο και σημαντικό; Να έχεις τον πραγματικό κόσμο και τον μαγικό κόσμο μαζί, αλλά ολότελα διαφορετικούς και άσχετους, έτσι ξεκάρφωτα, ή να προσπαθήσεις να δείξεις ότι αυτός τούτος ο "πραγματικός" και "ορθολογικός" κόσμος είναι από μέσα μαγικός, να αναδείξεις την μαγεία του πραγματικού κόσμου, να δείξεις ότι η μαγεία είναι πραγματικότητα και η πραγματικότητα μαγεία;

 

Ιδού και το άρθρο:

 

July 7, 2003

Harry Potter and the Childish Adult

By A.S. BYATT

LONDON

 

http://www.nytimes.com/2003/07/07/opinion/07BYAT.html

 

What is the secret of the explosive and worldwide success of the Harry

Potter books? Why do they satisfy children and ? a much harder

question ? why do so many adults read them? I think part of the answer

to the first question is that they are written from inside a

child's-eye view, with a sure instinct for childish psychology. But

then how do we answer the second question? Surely one precludes the

other.

 

The easy question first. Freud described what he called the "family

romance," in which a young child, dissatisfied with its ordinary home

and parents, invents a fairy tale in which it is secretly of noble

origin, and may even be marked out as a hero who is destined to save

the world. In J. K. Rowling's books, Harry is the orphaned child of

wizards who were murdered trying to save his life. He lives, for

unconvincingly explained reasons, with his aunt and uncle, the truly

dreadful Dursleys, who represent, I believe, his real "real" family,

and are depicted with a relentless, gleeful, overdone venom. The

Dursleys are his true enemy. When he arrives at wizarding school, he

moves into a world where everyone, good and evil, recognizes his

importance, and tries either to protect or destroy him.

 

The family romance is a latency-period fantasy, belonging to the

drowsy years between 7 and adolescence. In "Order of the Phoenix,"

Harry, now 15, is meant to be adolescent. He spends a lot of the book

becoming excessively angry with his protectors and tormentors alike.

He discovers that his late (and "real") father was not a perfect

magical role model, but someone who went in for fits of nasty

playground bullying. He also discovers that his mind is linked to the

evil Lord Voldemort, thereby making him responsible in some measure

for acts of violence his nemesis commits.

 

In psychoanalytic terms, having projected his childish rage onto the

caricature Dursleys, and retained his innocent goodness, Harry now

experiences that rage as capable of spilling outward, imperiling his

friends. But does this mean Harry is growing up? Not really. The

perspective is still child's-eye. There are no insights that reflect

someone on the verge of adulthood. Harry's first date with a female

wizard is unbelievably limp, filled with an 8-year-old's

conversational maneuvers.

 

Auden and Tolkien wrote about the skills of inventing "secondary

worlds." Ms. Rowling's world is a secondary secondary world, made up

of intelligently patchworked derivative motifs from all sorts of

children's literature ? from the jolly hockey-sticks school story to

Roald Dahl, from "Star Wars" to Diana Wynne Jones and Susan Cooper.

Toni Morrison pointed out that cliche's endure because they represent

truths. Derivative narrative cliche's work with children because they

are comfortingly recognizable and immediately available to the child's

own power of fantasizing.

 

The important thing about this particular secondary world is that it

is symbiotic with the real modern world. Magic, in myth and fairy

tales, is about contacts with the inhuman ? trees and creatures,

unseen forces. Most fairy story writers hate and fear machines. Ms.

Rowling's wizards shun them and use magic instead, but their world is

a caricature of the real world and has trains, hospitals, newspapers

and competitive sport. Much of the real evil in the later books is

caused by newspaper gossip columnists who make Harry into a dubious

celebrity, which is the modern word for the chosen hero. Most of the

rest of the evil (apart from Voldemort) is caused by bureaucratic

interference in educational affairs.

 

Ms. Rowling's magic world has no place for the numinous. It is written

for people whose imaginative lives are confined to TV cartoons, and

the exaggerated (more exciting, not threatening) mirror-worlds of

soaps, reality TV and celebrity gossip. Its values, and everything in

it, are, as Gatsby said of his own world when the light had gone out

of his dream, "only personal." Nobody is trying to save or destroy

anything beyond Harry Potter and his friends and family.

 

So, yes, the attraction for children can be explained by the powerful

working of the fantasy of escape and empowerment, combined with the

fact that the stories are comfortable, funny, just frightening enough.

 

They comfort against childhood fears as Georgette Heyer once comforted

us against the truths of the relations between men and women, her

detective stories domesticating and blanket-wrapping death. These are

good books of their kind. But why would grown-up men and women become

obsessed by jokey latency fantasies?

 

Comfort, I think, is part of the reason. Childhood reading remains

potent for most of us. In a recent BBC survey of the top 100 "best

reads," more than a quarter were children's books. We like to regress.

I know that part of the reason I read Tolkien when I'm ill is that

there is an almost total absence of sexuality in his world, which is

restful.

 

But in the case of the great children's writers of the recent past,

there was a compensating seriousness. There was ? and is ? a real

sense of mystery, powerful forces, dangerous creatures in dark

forests. Susan Cooper's teenage wizard discovers his magic powers and

discovers simultaneously that he is in a cosmic battle between good

and evil forces. Every bush and cloud glitters with secret

significance. Alan Garner peoples real landscapes with malign, inhuman

elvish beings that hunt humans.

 

Reading writers like these, we feel we are being put back in touch

with earlier parts of our culture, when supernatural and inhuman

creatures ? from whom we thought we learned our sense of good and evil

? inhabited a world we did not feel we controlled. If we regress, we

regress to a lost sense of significance we mourn for. Ursula K. Le

Guin's wizards inhabit an anthropologically coherent world where magic

really does act as a force. Ms. Rowling's magic wood has nothing in

common with these lost worlds. It is small, and on the school grounds,

and dangerous only because she says it is.

 

In this regard, it is magic for our time. Ms. Rowling, I think, speaks

to an adult generation that hasn't known, and doesn't care about,

mystery. They are inhabitants of urban jungles, not of the real wild.

They don't have the skills to tell ersatz magic from the real thing,

for as children they daily invested the ersatz with what imagination

they had.

 

Similarly, some of Ms. Rowling's adult readers are simply reverting to

the child they were when they read the Billy Bunter books, or invested

Enid Blyton's pasteboard kids with their own childish desires and

hopes. A surprising number of people ? including many students of

literature ? will tell you they haven't really lived in a book since

they were children. Sadly, being taught literature often destroys the

life of the books. But in the days before dumbing down and cultural

studies no one reviewed Enid Blyton or Georgette Heyer ? as they do

not now review the great Terry Pratchett, whose wit is metaphysical,

who creates an energetic and lively secondary world, who has a

multifarious genius for strong parody as opposed to derivative

manipulation of past motifs, who deals with death with startling

originality. Who writes amazing sentences.

 

It is the substitution of celebrity for heroism that has fed this

phenomenon. And it is the leveling effect of cultural studies, which

are as interested in hype and popularity as they are in literary

merit, which they don't really believe exists. It's fine to compare

the Bronte"s with bodice-rippers. It's become respectable to read and

discuss what Roland Barthes called "consumable" books. There is

nothing wrong with this, but it has little to do with the shiver of

awe we feel looking through Keats's "magic casements, opening on the

foam/Of perilous seas, in faery lands forlorn."

 

A.S. Byatt is author, most recently, of the novel "A Whistling Woman."

[ΕΡΙΧΘΟΝΙΟΣ]

Πώς ο Άρθουρ Μάχεν ανακαλύπτει την μαγεία σε ένα απλό, σκονισμένο τζάμι κάποιου εγκαταλελειμένου σπιτιού, καθώς το χτυπούν οι ακτίνες του ηλιοβασιλέματος· μεταμόρφωση, τράβηγμα του πέπλου (όπως γράφει) και αποκάλυψη.

 

Άρθουρ Μάχεν, "Ο κόσμος των σκιών", εκδ. Terra Nova, 2000.

ISBN: 960-8164-01-X

 

Πίσω από το πέπλο

-διηγήσεις από το "Οι τρεις απατεώνες"-

 

Σελ. 124:

 

Πρόλογος: Η ερημική κατοικία

 

"Κοίτα, Ντάισον", είπε τελικά ο ένας τους καθώς πλησίαζαν κοντά

στο σπίτι, "κοίτα αυτά τα πάνω παράθυρα! Ο ήλιος δύει, και, αν και

τα τζάμια είναι σκονισμένα, παρ' όλα αυτά - "Στο βρώμικο σκέλεθρο

του παραθύρου φλέγεται το ουράνιο βιτρώ του ηλιοβασιλέματος"..."

"Φίλλιπς" απάντησε ο μεγαλύτερος και (πρέπει να πούμε) ο πιο

πομπώδης από τους δύο, "υποκλίνομαι και παραδίνομαι στη φαντασία.

Δεν μπορώ να αντισταθώ στην επιρροή του γκροτέσκου. Παραμερίζω το

πέπλο. Εδώ, που όλα είναι πεσμένα στη φθορά και στη διάλυση, και

προχωράμε κάτω απ' τον θλιμμένο ίσκιο των κέδρων κι ο ίδιος ο

μουχλιασμένος αέρας του ουρανού εισβάλλει στους πνεύμονές μας, δεν

μπορώ να παραμείνω κοινότυπος. Κοιτώ σ' εκείνη τη βαθειά λάμψη πάνω

στα τζάμια και το σπίτι φαντάζει ολοκληρωτικά μαγεμένο. Το δωμάτιο

που κρύβεται πίσω από κει, σου λέω, είναι όλο πλημμυρισμένο αίμα

και φωτιά..."

 

Σελ. 134:

 

Περιπέτεια του χρυσού Τιβέριου

 

"Ήταν αρκετά παράξενα όλα όσα είδα. Ένας ανύποπτος άνδρας

βολτάρει κατά μήκος ενός ήσυχου, σοβαρού, συνηθισμένου δρόμου

του Λονδίνου, μία οδός με έρημα γκρίζα σπίτια και ξεθωριασμένους

τοίχους, κι εκεί, για μια στιγμή, ένα πέπλο φαίνεται να

αποτραβιέται, και ο καπνός της αβύσσου υψώνεται μέσα από τις

σχισμές του λιθόστρωτου, το έδαφος λάμπει κατακόκκινο κάτω από

τα πόδια του, και νομίζει ότι ακούει τον συριγμό του καζανιού της

κόλασης. Ο κόσμος των σκιών αποκαλύπτεται! Ένας άνδρας τρέχει με

τρελό τρόμο για την ζωή του, κι ένας άλλος με μανιασμένο μίσος

ακολουθεί τα βήματά του με ένα μαχαίρι γυμνωμένο κι έτοιμο."

Edited July 29, 2005 by ΕΡΙΧΘΟΝΙΟΣ

[Oberon]

Εριχθόνιε, καλωσήρθες στο φόρουμ (κι ασ γράφτηκες πριν καιρό).

Eξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο, αν και δε βλέπω να θάβει τόσο τη Rowling, όσο μάλλον να εξηγεί τις επιρροές της. Μάλιστα για μένα έχει ιδιαίτερη σημασία η αναφορά στην Diana Wynne Jones, που αγαπώ πολύ.

Στο ερώτημά σου ούτε κια γω έχω απάντηση αν και έχω αναρωτηθεί τι έχει περισσότερο σημασία. Αν και στο Χάρυ Πόττερ ο πολύς κόσμος δεν γνωρίζει για τον "μαγικό" αλλά η "πραγματική" κυβέρνηση έχει γνώση της υπάρξής του, μέσω του κρυφού για τους πολλούς Υπουργείου Μαγείας.

Το βρίσκω ενδιαφέρον αυτό.

 

Επίσης παρατηρώντας τα ποστς σου, μπορώ μόνο να σου πω μπράβο για τα τόσα ενδιαφέροντα άρθρα και σχόλια και τον κόπο που κάνεις για να τα βρεις και να τα ποστάρεις!

 

Εdit: Μήπως το ποστ σου για τον Άρθουρ Μάχεν πήγαινε σε κάποιο άλλο τόπικ και κατά λάθος μπήκε εδώ?

Edited July 29, 2005 by Dain

[OxAp0d0]

Πώς ορίζεις την "καλή πένα";

<{POST_SNAPBACK}>

 

 

Από την μάρκα φυσικά!!

 

Οι καλές πένες ξεκινάν από 200€ και πάνω!

<{POST_SNAPBACK}>

 

 

 

Σόρυ παιδιά, αλλά έχω να πω ένα πράγμα για την "πένα" της κυρίας:

 

Οι δυο πρώτες ταινίες ήταν πολύ καλύτερες από τα βιβλία!!!

 

Το τρίτο βιβλίο ήταν άθλιο και το τέταρτο αμερικανιά, έστω κι αν η συγγραφέας είναι αγγλίδα. Ήταν σα να διάβαζα για κάποιον ήρωα του Baseball!

 

HMARTON! (hmarton)

[RaspK]

Στην περίπτωση που δεν το ξέρεις, η «φάση» των αμερικανικών σχολών με τον αθλητισμό ξεκίνησε από τις αντίστοιχες σχολές στην Ευρώπη...

 

Μου άρεσαν όλα τα βιβλία (έχοντας διαβάσει και το 6ο, πλέον) και θέλω πάρα πολύ να δω το τέλος της σειράς!

[Eroviana]

Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί κάποιοι δεν μπορούν να δεχτούν την έννοια της ψυχαγωγίας στη λογοτεχνία. Πέραν του ότι διαβάζουμε για ν'αποκτήσουμε γνώση, διαβάζουμε και για να διασκεδάσουμε. Τα λατρεύω τα βιβλία του Harry Potter(αν και αντιπαθώ τον ίδιο) και βαρέθηκα να πρέπει να εξηγώ γιατί μου αρέσουν, και να διαβάζω κοινωνικοψυχολογικές αναλύσεις του φαινομένου. Δε με ενοχλεί που σε πολλούς δεν αρέσουν, αυτό είναι φυσιολογικό. Αυτό που μ'εκνευρίζει είναι ότι διάφορες απόψεις εκτός απ'το ότι προσβάλουν τη συγγραφέα, προσβάλουν και τους αναγνώστες. Αποκλείεται δηλαδή να διαβάζουμε Harry Potter αλλά και κλασικούς λογοτέχνες;

[Nienor]

Ερωβιάνα, ως γνωστών όλα αυτά τα βιβλία που διαβάζουμε είναι για παιδιά και εμείς ανώριμοι που ασχολούμαστε μαζί τους. Είναι δυνατόν αφού διαβάζεις Χάρυ Πότερ να μπορείς μετά να καταλάβεις τι λέει ο Ντοστογιέφσκυ??? Αφού το μυαλό σου δε φτάνει μέχρι εκεί. Είναι δυνατόν?????

 

 

Τελοσπάντων, πέρα από το χαβαλέ, εγώ κανονικά είμαι από αυτούς που αρνούνται να διαβάσουν Χάρυ και προφανώς τον θεωρώ (χωρίς να ξέρω, οπότε κατά κανόνα και λανθασμένα) του επιπέδου των βίπερ του Faerun και του DL.

 

Όμως προφανώς και υπάρχουν ένα κάρο πράγματα που διαβάζονται για διαφορετικούς λόγους από την απόκτηση γνώσης. Για την ακρίβεια ούτε και ο Ντοστογιέφσκυ αλλά ούτε και ο Κάφκα διαβάζονται γιαυτό.

 

Για μένα περισσότερο το θέμα είναι να μην κάθεσαι να λες ένα κάρο αηδίες και να αντιμετοπίζεις σαν τέχνη κάτι που δεν είναι. Δε με ενοχλούμε δηλαδή εμείς που διαβάζουμε και τέτοια πράγματα ούτε κι αυτοί που τα θεωρούν σάχλες και δεν τα διαβάζουν. Με ενοχλεί να αναλύουνε ανύπαρκτα θέματα και μετά αυτά να περνάνε ως σοβαρά. Γιαυτό θα έλεγα να μην τα διαβάζεις και να τους αγνοείς. Είναι μια καλή λύση το ρίχνω-μια-ματιά-και-φευγω σε αυτές τις περιπτώσεις.

[Βάρδος]

Ακριβώς έτσι, Niennor. Ούτε κι εμένα μ'αρέσει ο Potter, αλλά, αν η λογοτεχνία δεν είναι για να τη διαβάζεις και να σε ψυχαγωγεί, τότε για τι είναι; Ακόμα κι οι κλασικοί σε ψυχαγωγούν. Αν η λογοτεχνία δεν σε ψυχαγωγεί, χάνει το νόημά της.

 

Η λογοτεχνία πρέπει και να σε ψυχαγωγεί. Κι οποιοδήποτε νόημα ή δίδαγμα ή insight μπορεί να σου περάσει, αυτό δεν είναι παρά ένα επιπλέον bonus. Αλλά δεν είναι αυτοσκοπός. Είναι βλαβερό όταν γίνεται αυτοσκοπός.

[Oberon]

Συμφωνώ γενικά με τους προλαλήσαντες. Αυτός που θα διαβάσει Χάρυ Πόττερ ή οτιδηποτε ανάλογο δε σημαίνει πως ΔΕΝ θα διαβάσει κάτι άλλο ή, κατά κάποιους, πιο σοβαρό.

Η σύγκριση βέβαια καλό είναι να γίνεται ανάμεσα σε όμοια είδη. Τα βιβλία του Χάρυ Πόττερ μπορούν να θεωρηθούν παιδικά, νεανικά ή ακόμα και για μεγάλους (ειδικά τα πιο μεταγενέστερα).

Βέβαια συνήθως για να αποκτήσω άποψη για κάποιο βιβλίο, ή είδος βιβλίου, για να δω αν μ'αρέσει τέλος πάντων, πρώτα διαβάζω μερικά. Ακόμα κι αν είναι Αρλεκιν.

[RaspK]

Νίενορ, καλά να λες ότι είναι κατά κανόνα λανθασμένο, αλλά δεν είναι διαμετρικά αντίθετο να λες μετά ότι το εν λόγω έργο δεν είναι τέχνη; Και, ναι, ο Διονύσης είναι αυτός που μ' εκφράζει απόλυτα εν προκειμένω: διαβάζω, σταματάω μόνο όταν έχω καλό λόγο να σταματήσω (με κουράζει, είναι αηδία, ό,τι άλλο, τέλος πάντων) κι έπειτα κρίνω - αυτό είναι και, κατά την άποψή μου, πάντα, τ' ορθότερο.

[Nienor]

RaspK έχεις δίκιο, γιαυτό ακριβώς και το έγραψα, για να είμαι σίγουρη οτι φαίνεται πως αυτό που λέω είναι κυρίως διαισθητικό και όχι η τεκμηριωμένη άποψη μου.

 

Δε μπορώ να έχω τέτοια, χωρίς να έχω διαβάσει κάτι πρώτα, είναι αυτονόητο. Απλά από λίγες λέξεις της, δύο ή τρεις σελ. (ή του μεταφραστή της και μόνο) έχω την εντύπωση (και τονίζω τη λέξη) πως ούτε γράφτηκε ως καλλιτεχνικό έργο, ούτε και προσπαθεί να περάσει την εντύπωση αυτή. Και πάλι μπορεί να κάνω λάθος, άνθρωπος είμαι εξάλλου, αλλά αυτό που έκανα προηγουμένως δεν ήταν σε καμία περίπτωση κριτική.

[Oberon]

Για να πω την αλήθεια, μέχρι που βγήκε το τρίτο βιβλίο δεν είχα ιδέα για το Χάρυ Πόττερ. Τυχαία, πηγαίνοντας για "προσκύνημα" στον Ελευθερουδάκη, είδα το πρώτο βιβλίο. Νόμισα πως θα ήταν κάποια παιδική περιπέτεια με μια παρέα παιδιών όπως στα βιβλία της Ενιντ Μπλάυτον (τα οποία συνήθως βαριέμαι, αν και η Μπλάυτον έχει γράψει και πολύ όμορφα παραμύθια, και σίγουρα χαίρει της εκτίμησης μου. Λίγοι έχουν γράψει 700 βιβλία). Όταν είδα οτι είναι με "μαγάκια" σε ένα μαγικό σχολείο, η ιδέα μ'αρεσε γιατί μ'αρέσουν γενικά τα βιβλία με μάγους, ειδικά στην εποχή μας. Οπότε ακόμα κι αν ήταν μια τυπική παιδική περιπέτεια (λατρεύω κάποια παιδικά βιβλία έτσι κι αλλιώς) πίστεψα πως θα μ'αρεσε. Δεν περίμενα βέβαια ούτε Τόλκιεν, ούτε Zimmer Bradley, ούτε Πράτσετ, γιατί δεν είναι το ίδιο είδος. Δηλαδή αυτό που "μου δίνει" το να διαβάσω τους παραπάνω συγγραφείς, αυτό που περιμένω, είναι κάτι διαφορετικό από αυτό που μου δίνει ένα παραμύθι ή ένας Χάρυ Πόττερ.

Και δεν το μετάνιωσα που το πήρα το πρώτο, ούτε τα επόμενα, τα οποία μάλιστα σταμάτησαν να είναι "παδικονεανικά" πολύ σύντομα. Εξελίχθηκε βέβαια και η συγγραφέας. Μου άρεσαν τα βιβλία, μου αρέσουν και τώρα, με διασκεδάζουν, τη βρίσκω, έχουν πολλές καλές ιδέες μέσα και είναι αρκετά καλογραμμένα. Αυτό δεν με εμπόδισε βέβαια στο να συνεχίσω να διαβάζω και να δοκιμάζω διάφορα είδη λογοτεχνίας.

Μόνη εξαίρεση (αν και διάβασα 3-4 πρώτα) αυτό το απαιχθές είδος που λέγεται science fiction/fantasy ROMANCE)!!

[RaspK]

Καταλαβαίνω τι λες, Nienor, αλλά εδώ ξαναμπαίνει το ερώτημα: τί θεωρούμε καλλιτεχνεία; Κατά την άποψή μου, το πλέον γνωστό λογικό άλμα είναι να θεωρούμε καλλιτέχνημα μόνο το αριστουργηματικό, αλλά ξεχνάμε ότι καλλιτέχνημα είναι οποιοδήποτε έργο τέχνης (δηλ. παραγωγικής διαδικασίας) που είναι καλόν, ωφέλιμο, ψυχαγωγικό, εκφράζει κάπως το δημιουργό του και αγγίζει τον αποδέκτη. Αυτά.

 

Διονύση, νομίζω ότι αυτό που έγραψες θα μπορούσε άνετα ν' αποτελέσει την κατακλείδα ή και τον πυρήνα ενός άρθρου πάνω στο ζήτημα!

Edited November 24, 2005 by RaspK FOG

[Διγέλαδος]

Thirty years before Harry Potter, Ursula Le Guin was writing novels about a school for wizards. As well as good and evil, her fantasy worlds also address issues of race and gender. Edited December 22, 2005 by twocows

[Saulot]

Έχει ενα δίκιο, αλλα, όχι εντελώς.

Δεν συμπαθώ την JKR και αναγνωρίζω την αθλια (κατα την γνώμη μου παντα) συμπεριφορά της στους προηγούμενους, πολλες φορες καλλίτερους (οχι παντα βεβαια) αλλα και σιγουρα διαφορετικοι απο αυτην.

Το παραπάνω είναι ταυτόχρονα η κατηγορία και το ελαφρηντικό...