The Children of Hurin

[Mort13]

Η επιτυχία του Children of Hurin μας φέρνει κι άλλον ανέκδοτο μέχρι τώρα Tolkien:

 

HarperCollins is to publish a new book by the late Lord of the Rings author J R R Tolkien. The Legend of Sigurd and Gudrún, edited and introduced by Tolkien’s son Christopher, will be published in hardback in May 2009. The previously unpublished work was written while Tolkien was professor of Anglo-Saxon at Oxford University during the 1920s and ’30s, before he wrote The Hobbit and The Lord of the Rings. The publication will make available for the first time Tolkien’s extensive retelling in English narrative verse of the epic Norse tales of Sigurd the Völsung and the Fall of the Niflungs. Christopher Tolkien edited Tolkien’s most recent title The Children of Húrin in 2007. Further details about the contents of the book will be revealed closer to publication.

[DinMacXanthi]

Παιδιά, το βιβλίο το αγόρασα (καθαρά από καταναγκασμό γκουχ γκουχ ΤΟΛΚΙΝ γκουχ) στην Σκωτία πέρσι, αλλά δεν το έχω ανοίξει ακόμα ούτε για να μυρίσω τις σελίδες του, που λέει ο λόγος.

Φοβάμαι μήπως δεν είναι καλό! Μήπως σπιλώσει την εικόνα που έχω στο μυαλό μου για τον προφέσορα, μήπως δεν είναι δικό του παρά μόνο η μανία του Κρίστοφερ (φτου) να βγάλει λεφτά στο όνομα του πατέρα του. Το αδικώ; Το διάβασε κανείς; Οκ, σκοτεινό. Καλό είναι; Πείτε γιατί τα δάχτυλα μου με τρώνε να το πιάσουν αλλά από την άλλη...αγχώνομαι!

[Nestor]

Ντίνο, μην ανησυχείς.. στο ίδιο καράβι είμαστε.. θα τα ακουμπάμε στον Κρίστοφερ μου φαίνεται....

[Tiessa]

Παιδιά, το βιβλίο το αγόρασα (καθαρά από καταναγκασμό γκουχ γκουχ ΤΟΛΚΙΝ γκουχ) στην Σκωτία πέρσι, αλλά δεν το έχω ανοίξει ακόμα ούτε για να μυρίσω τις σελίδες του, που λέει ο λόγος.

Φοβάμαι μήπως δεν είναι καλό! Μήπως σπιλώσει την εικόνα που έχω στο μυαλό μου για τον προφέσορα, μήπως δεν είναι δικό του παρά μόνο η μανία του Κρίστοφερ (φτου) να βγάλει λεφτά στο όνομα του πατέρα του. Το αδικώ; Το διάβασε κανείς; Οκ, σκοτεινό. Καλό είναι; Πείτε γιατί τα δάχτυλα μου με τρώνε να το πιάσουν αλλά από την άλλη...αγχώνομαι!

 

Ντίνο, κι εγώ που έφερα το θέμα στην επιφάνεια προχτές, αμέσως μόλις τελείωσα το βιβλίο, δυσκολεύομαι να σου απαντήσω με δυο κουβέντες αν είναι καλό ή κακό. Στα πλην οποιασδήποτε ανάγνωσης είναι η μοιραία σύγκριση με τα άλλα έργα του Τολκιν. Για μένα προσωπικά δεν είναι απλά μια σύγκριση αλλά και ένα χρονικό χάσμα 24 χρόνων. Διάβασα τον Αρχοντα 22 χρονών και ήταν το δεύτερο μόλις βιβλίο φάντασυ που διάβαζα (το πρώτο ήταν το Χόμπιτ). Μοιραία, στο μυαλό μου ο πήχυς μπήκε πολύ ψηλά. Αν θέλεις να σου απαντήσω αν μου προκάλεσε τα ίδια συναισθήματα, η απάντηση είναι προφανώς όχι. Από νωρίς με δάγκωσε μια στενοχώρια. Δεν υπάρχει τίποτα επικό μέσα, αλλά μόνο απώλεια σε όλα τα επίπεδα. Μπορεί βέβαια να μη νιώσουν όλοι έτσι.

Είναι και το θέμα ότι δυσκολεύεσαι να πιάσεις καλά το νήμα στην αρχή επειδή πρέπει να έχεις πολύ πρόσφατο το Σιλμαρίλιον (έχει πάρα πολλά ονόματα και τοποθεσίες στο ξεκίνημα, μετά ή στρώνει αυτό ή έχεις στρωθεί εσύ...) Ο μύθος είναι ο γνωστός που υπάρχει στο Σιλμαρίλιον, αλλά πιο εκτεταμένος. (Παρεμπιπτόντως, το Σιλμαρίλιον το διάβασα επειδή 'έπρεπε' και δεν συγκαταλέγεται στα αγαπημένα μου αναγνώσματα).

Εκεί που εντόπισα το ενδιαφέρον του πράγματος και το ανέφερα προχτές ήταν στο ότι παρουσιάζονται πολύ πιο γκρίζοι οι ήρωες απ' ό,τι τους ξέραμε στον Άρχοντα και στο πώς μπορεί να σε ταράξει η ανάγνωση μιας ιστορίας που ήδη γνωρίζεις το τέλος. Το μοτίβο μιας αναπόδραστης κατάρας είναι κοινό. Έγκειται στη δεξιοτεχνία του συγγραφέα να στα φέρει όλα να πλέκονται πάνω στο ήδη δοσμένο νήμα και να μην βαρεθείς. Εγώ δεν βαρέθηκα. Συνήθως με ενδιαφέρει 'τι' θα γίνει, εδώ ήθελα να δω και 'πώς' θα γίνει.

Το ότι ο ήρωας δεν είναι το κλασικό καλό παιδί που κάτι του πάει στραβά, το ότι και αυτός και οι δευτερεύοντες χαρακτήρες παλαντζάρουν και παρασύρονται και σφάλουν και είναι αμετανόητοι ανήκει στα συν. Το ότι το 'κακό' δεν φανερώνεται με τον σαφή τρόπο που το βλέπουμε στον Άρχοντα αλλά πλανάται κάπου ανάμεσα και γύρω τους, είναι επίσης ενδιαφέρον.

Αν κατάλαβα πάντως καλά, από τις σημείωσεις που υπάρχουν στο τέλος, ο Κρίστοφερ ισχυρίζεται ότι δεν έχει τροποποιήσει πολύ τα κείμενα του πατέρα του και ότι απλώς έχει εξομαλύνει κάποια σημεία που δεν ταίριαζαν. Μάλιστα, διαβάζοντας τις εξηγήσεις, κατάλαβα ότι ήταν μια ιστορία που έχει γραφτεί πάρα πολλές φορές από τον καθηγητή, και ότι τη θεωρούσε την πιο εκτεταμένη από το παρελθόν και την πιο σημαντική να ειπωθεί.

 

Πάντως, θα με ενδιέφερε κι εμένα να εκφράσει τη γνώμη του κάποιος από τους νεότερους του φόρουμ που έχει πολύ πιο πρόσφατες εντυπώσεις από άλλα έργα του Τόλκιν.

[Nienor]

Εμένα καταρχάς η συγκεκριμένη ιστορία ήταν πάντα και η "αγαπημένη μου ιστορία". Νομίζω πως είναι εμφανές εξάλλου

 

Ακόμα και στην περίληψή της (ας την πούμε έτσι) ήδη οι χαρακτήρες ήταν γκρίζοι, όπως λέει κι η Βάσω επάνω, και θεωρώ πως αυτός ήταν και ο λόγος για τον οποίο το βιβλίο δεν εκδόθηκε όταν ακόμη ο κύριος καθηγητής ζούσε. Δεν πιστεύω πως η αγορά ήταν έτοιμη βασικά για τέτοιου είδους χαρακτήρες. Ξέρω επίσης πως ο Μπομπαντίλ πχ ήταν αυτόνομο βιβλίο και πως όταν του το απορρίψανε εκείνος έχωσε τον ήρωα μέσα στον άρχοντα. Δεν ξέρω γιατί δεν έκανε κάτι παρόμοιο και με τους ήρωες αυτής της ιστορίας, δεν έχω πετύχει πουθενά κάτι σαν εξήγηση κι αν σκεφτεί κανείς πως ο Μπέρεν και η Λούθιεν υπάρχουν ως μύθοι κι αυτοί στον άρχοντα, η μόνη εξήγηση που έχω (και φυσικά είναι εικασία) είναι ότι η ιστορία δεν ήταν έτοιμη από τον κύριο καθηγητή για να εκδοθεί όταν ο γιος του την έπιασε στα χέρια του.

 

Τώρα, εγώ δε μπορώ να πιστέψω πως αν ο πατέρας σου είναι ο Τόλκιν στρώνεις απλά ένα κείμενό του για να το πουλήσεις χρησιμοποιώντας το όνομά του. Και δε μπορώ να το πιστέψω για δύο λόγους. Ο ένας είναι ότι το βιβλίο έχει δουλειά σε επιμέλεια, δουλειά που σε πολλές περιπτώσεις φαίνεται (κι αυτό είναι μάλλον αρνητικό) αλλά και πάλι είναι πολλή και άγρια. Ο δεύτερος είναι ότι όντως η πλήρης ιστορία έχει λεπτομέρειες που ήθελα να τις ξέρω. Ήταν όμορφη δηλαδή, όχι σα να τη διάβαζα για πρώτη φορά, αυτό το συναίσθημα δεν το έχει ποτέ ξανά κανείς ειδικά αν πρόκειται για μια τόσο αγαπημένη ιστορία, αλλά σα βιβλίο είναι για μένα επαρκώς ερωτεύσιμο για να αξίζει τον κόπο να διαβαστεί παρά τα πολλά του ονόματα και τις κάποιες λίγες ασάφειες που έχουν απομείνει μέσα του.

 

Πάει καιρός που το διάβασα και πιστεύω θα το ξαναδιάβαζα. Δεν ξέρω αν σας αρκεί.

[Sileon]

Παιδιά, το βιβλίο είναι ΑΠΑΤΗ.

Όποιος έχει τις Ατελείωτες ιστορίες, έχει το κείμενο σε ένα 70%. Το υπόλοιπο καλύπτεται απο το Σιλμαρίλλιον, σε περιληπτική, βέβαια, μορφή.

 

Αυτόνομα θα στεκόταν μια χαρά ως μια νέα πλήρης κυκλοφορία, με την προϋπόθεση βέβαια να μην υπήρχαν τα βιβλία που ανέφερα. Ωραία επιμέλεια, όμορφο και πλούσιο, εκτενές κείμενο κτλ, αλλά επι του πρακτέου αποτελεί μια αρπαχτή. Αν είναι δυνατόν, δηλαδή.

[Nienor]

Sileon, το κείμενο έχει μέσα αυτούσια κομμάτια από τις ατελείωτες ιστορίες, όμως σε καμία περίπτωση δε μιλάμε για το 70%

 

Επίσης, αρπαχτή χαρακτηρίζουμε συνήθως κάτι που έγινε γρήγορα και δεν έχει ποιότητα. Δεν ισχύει τίποτα από τα δύο για το συγκεκριμένο βιβλίο. Ακόμα κι αν το έβγαλε ΜΟΝΟ για να βγάλει λεφτά, αρπαχτή δεν είναι. Εκτός αν εννοείς κάτι άλλο.

[Sileon]

Αν το έβγαλε μόνο για τα χρήματα, δεν μπορώ να σκεφτώ γιατί δεν είναι αρπαχτή.

Τέλος πάντων, διαβάζοντάς το ένιωσα πως το μόνο που προσφέρει το βιβλίο είναι, συνδυάζοντας κομμάτια απο Σιλμαρίλλιον και Ατελείωτες ιστορίες, με ένα πρόσθετο πολύ μικρό ποσοστό απο κάποια μη δημοσιευμένα κομμάτια του πατέρα Τόλκιν, να δώσει στον αναγνώστη μια ιστορία της Μέσης Γης. Αυτό το συμπέρασμα προφανώς δεν αναφέρεται πουθενά ως κύριο χαρακτηριστικό του βιβλίου. Σκεφτείτε πόσος κόσμος διψάει για κάτι καινουριο απο την Μέση Γη, κάτι που δεν έχει δημοσιευτεί και έχει αξιοπρεπώς αναγνώσιμη μορφή. Ε, αυτό είναι το καλύτερο που μπορεί να δωθεί στον οπαδό.

 

Έχετε παρατηρήσει πόσες σελίδες θα μείνουν αν αφαιρεθεί η εικονογράφηση, τα άσχετα μπλα-μπλα και η λοιπή γαρνιτούρα? Δεν απέχει σημαντικά απο τον συνδυασμό των κομματιών απο τα ήδη δημοσιευμένα κομμάτια της ιστορίας.

 

Αν έχετε τα βιβλία (Σιλμ και Ατελείωτες ιστορίες), ψάχτε το και θα εκπλαγείτε όπως και εγώ.

[Nienor]

Αν το έβγαλε μόνο για τα χρήματα, δεν μπορώ να σκεφτώ γιατί δεν είναι αρπαχτή.

 

Να σου πω γιατί, για εμένα τουλάχιστον. Ο Τιτανικός είναι μια ταινία που δε μου άρεσε και που εγώ τουλάχιστον πιστεύω είναι απλά ένα blockbuster που βγήκε για να πουλήσει τρελά. Αλλά δε μπορώ σε καμία περίπτωση να το πω αρπαχτή, γιατί απλά δεν είναι. Άσχετα με την προσωπική μου θέση, η ταινία είναι απόλυτα άρτια και έχει πίσω της πολύ δουλειά. Καταλαβαίνεις τι εννοώ?

 

Επίσης, και μόνο η εικονογράφηση αξίζει τα λεφτά που έδωσα για το βιβλίο. Κι εσύ την αφαιρείς για να δεις τι σου μένει από κείμενο.

[Sileon]

Ναι, αν όμως ξανα έβγαινε Τιτανικός συνοδευόμενος απο τις εύλογες τυμπανοκρουσίες οπαδών και παραγωγών, γαρνιρισμένος με μερικά έξτρας και ουσιαστικά ένα 20% καινούριων σκηνών, ΑΛΛΑ παρουσιασμένος ως κάτι καινούριο που θα σιγάσει την άσβεστη δίψα τόσων οπαδών, αυτό δεν θα ήταν αρπαχτή?

 

Ο τρόπος που βλέπουμε τα πραγματα είναι σχετικός.

Ναι, η εικονογράφηση αξίζει, Nienor, αλλά το βιβλίο δεν παρουσιάστηκε ως "μια παλιά ιστορία που, επιτέλους έχει την μορφή που της αξίζει -δέσιμο, εικόνες, εισαγωγές- αλλά ως "παιδιά, τρεχάτε, νέος Τόλκιν εν όψη". Απο αυτή την οπτική, συγγνώμη, η κυκλοφορία είναι τουλάχιστον παγίδα για τον μέσο αναγνώστη που έχει αγαπήσει τον Άρχοντα.

 

Δεν έκλαψα τα χρήματα μου, αντίθετα, το ευχαριστήθηκα και χαίρομαι που υπάρχει στην βιβλιόθηκη μου. Είναι ένα όμορφο στολίδι, μια όμορφη ιστορία, πασπαλισμένη αριστοτεχνικά με χρυσόσκονη. Ωραία, κατεύνασα την αδημονία μου, χάρηκα, αλλά μέχρι εκεί.

 

Την ίδια δουλειά, υποθέτω, μπορούν να κάνουν με όλες τις ιστορίες που υπάρχουν στην μυθολογία του Τόλκιν και να εκδώσουν μεγάλο αριθμό βιβλίων.

Edited January 9, 2009 by Sileon

[joe]

Το εχω διαβασει εδω και αρκετους μηνες. Θα συμφωνησω πως απο πλευρας ποιοτητας εκδοσης ειναι το καλυτερο απο ολη την σειρα του ΑΤΔ. Πολυ καλο εξωφυλλο, χρυσοτυπιες, γκοφρε, εικονογραφηση και δεν συμμαζευεται.

 

Τωρα απο πλευρας ουσιαστικου περιεχομενου. Δεν ειχα διαβασει τις ατελειωτες ιστοριες γιατι μου φαινοταν ενα απλο rip off. Το Σιλμαριλιον το διαβασα και εγω γιατι ''επρεπε''. Ολοι ξερουμε οτι μπορει να δινει απαντησεις και να ειναι εκτενεστατο αλλα ειναι ενα βασανιστηριο για τον αναγνωστη. ''Τα Παιδια του Χουριν'' εχει περισσοτερη συγγενεια στο υφος με το Σιλμαριλιον παρα με τον Αρχοντα. Ειναι στην ουσια λογοτεχνικα μια ''γδυμενη'' εκδοση του Σιλμαριλιον. Περισσοτερη δραση και ουσιαστικη αφηγηση και λιγοτερες ατερμονες περιγραφες και γεννεολογιες χωρις ομως να λειπουν. Στα θετικα ειναι το οτι φευγουμε απο το παραμυθι και τεινουμε στον μυθο. Οπως ολοι θα εχουμε παρατηρησει τοσο στην ελληνικη αλλα και παγκοσμια μυθολογια, οι μυθοι βριθουν τραγικοτητας και αμφιλεγομενων χαρακτηρων. Απο τους λαμπερους πριγκηπες λοιπον περναμε σε πιο ''εγκοσμιους'' χαρακτηρε ριζομενους στην ουσιαστικη μυθολογικη παγκοσμια παραδοση.

Γενικοτερα ομως το ολο πονημα ειναι λιγο ''στεγνο''. Ειναι ενα καλοφροντισμενο βιβλιο αλλα δεν ειναι μαγικο. Δεν ειναι το βιβλιο που θα ξενυχτισεις διαβαζοντας το χωρις να το καταλαβεις πως πηγε 5 το πρωι. Αν ειστε φανατικοι του Τολκιν θα γουσταρετε. Αν παλι οχι κρατηστε το στα υποψιν και χτυπηστε το αν δεν εχετε κατι αλλο σαν προτεραιοτητα.

[Nienna]

Χμμμ. Μιας και το Σιλμαρίλλιον είναι το αγαπημένο μου του Τόλκιν, και όχι ο Άρχοντας, και μιας και τις αγάπησα τις Ατέλειωτες Ιστορίες, μου φαίνεται πως μάλλον πρέπει να διαβάσω κι αυτήν εδώ την απόπειρα.