Διαγωνισμός συγγραφής εφ διηγήματος στο 3ο φεστιβάλ εφ Ερμούπολης

[nikosal]

Αφαιρέστε την ασφάλεια.

Στοχεύστε στο κέντρο.

Πιέστε τη λαβή.

Αυτό είναι το "θέμα". Το διήγημα που θα γράψετε μέσα σε δύο ώρες από τώρα, δεν έχει όριο λέξεων. Μοναδικός περιορισμός:

Τα παραπάνω να περιλαμβάνονται ακριβώς έτσι στο κείμενο. Δηλαδή οι τρεις αυτές προτάσεις στη σειρά. Σε οποιοδήποτε σημείο του διηγήματος, εννοείται.

Και να είναι μέσες - άκρες στο επίκεντρο του διηγήματος.

Απορίες;

 

Ξεκινάμε 10:40, πρέπει να έχετε στείλει σε μήνυμα το διήγημά σας ως τις 12:40. Δεν θα υπάρξει... παράταση.

Καλή τύχη, καλή έμπνευση, σας ευχαριστώ που συμμετέχετε.

Edited May 19, 2007 by nikosal

[Ivan Gig Nth Yuk]

Τα κείμενα τα ανεβάζουμε εδώ;

[nikosal]

Φυσικά. Γράφετε το διήγημά σας μέσα σε ένα μήνυμα και το ποστάρετε ως τις 12:40.

[heiron]

Παιζει ρολο αν θα ειναι στην αρχη,στο τελος η καπου ενδιαμεσα?Επικεντρο υποθετω εννοεις νοηματικα ε?

[nikosal]

Να προσθέσω ότι οι τρεις προτάσεις πάρθηκαν από τον... πυροσβεστήρα του καταστήματος που φιλοξενεί το διαγωνισμό.

Φυσικά εσείς τις χρησιμοποιείτε ελεύθερα, με όποιο τρόπο φανταστείτε.

Να τονίσω μια τελευταία φορά ότι πρέπει να τις χρησιμοποιήσετε ακριβώς έτσι, στη σειρά που τις διαβάζετε. Ουσιαστικά κάντε τις ένα copy - paste...

 

 

Απάντηση στο χείρωνα: Αρχή, μέση, τέλος οπουδήποτε. Επίκεντρο εννοώ θεματικά, ναι. Δηλαδή (μέσες άκρες) να είναι στο επίκεντρο του διηγήματος. Να παίζουν σοβαρό ρόλο στο διήγημα.

[Ανώνυμη]

Φυσικά. Γράφετε το διήγημά σας μέσα σε ένα μήνυμα και το ποστάρετε ως τις 12:40.

 

 

Σορυ, αλλά είμαι καινούργια. Τι εννοείς να το βάλω σε μήνυμα και να το ποστάρω, Πώς γίνεται αυτό;

Ελπίζω να μην εννοείς απλά να ποστάρουμε το μήνυμα και γίνω πάλι ρεζίλη.

Edited May 19, 2007 by Ανώνυμη

[nikosal]

Αυτό ακριβώς που έκανες όταν ρώτησες. Δηλαδή κάνεις add reply, και μέσα στο παράθυρο αντί για μήνυμα γράφεις το διήγημά σου. Και όταν τελειώσεις το στέλνεις στο τόπικ που βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή.

[Ivan Gig Nth Yuk]

Υπάρχει κάποιο κάτω όριο λέξεων; Γιατί μου βγήκε κάπως μικρό...

 

 

Υ.Γ.: Το edit έγινε γιατί είχα γράψει "Υπάρχει κάποιο θετικό όριο λέξεων" πράγμα τελείως ανόητο

Edited May 19, 2007 by Guardian of the RuneRing #2

[mistseeker]

“Αφαιρέστε την ασφάλεια.

Στοχεύστε στο κέντρο.

Πιέστε τη λαβή.”

 

 

 

O 111 κοίταξε μια φορά ακόμα τις οδηγίες χρήσης δίπλα στο μεγάλο, κόκκινο πλήκτρο στην Κονσόλα Ελέγχου. Το δάχτυλό του έπαιξε για λίγες στιγμές με το διάφανο, πλαστικό καπάκι που προστάτευε το πλήκτρο από λανθασμένη ή άσκοπη χρήση.

 

 

 

Η σκέψη του χάθηκε απ’το παρόν και ταξίδεψε στο πολύ μακρινό παρελθόν, με ασύλληπτη ταχύτητα.

 

 

 

###

 

 

 

«111, έχεις καταλάβει τη σοβαρότητα αυτού που έχεις προγραμματιστεί να κάνεις;»

 

 

«Θετικό, Δημιουργέ.»

 

 

«Θετικό! Γαμώ το κέρατό μου, ξέχασαν να σου περάσουν το λογισμικό εξομοίωσης αλληλεπίδρασης ανθρώπων;» είπε ο επιστήμονας μπροστά στον 111 και ανασήκωσε τα γυαλιά του με το δάχτυλό του. Έκανε μεταβολή κι επέλεξε κάποιες παραμέτρους στην γιγάντια ολογραφική οθόνη αφής μπροστά του. Πληροφορίες κύλησαν χαοτικά σε τρεις διαστάσεις μπροστά και γύρω του, συνοδευμένες από ήχους αποδοχής και απόρριψης εντολών. Τα μάτια του 111 έλαμψαν καθώς πληροφορίες διοχετεύτηκαν από τα καλώδια σύνδεσης στον εγκέφαλό του.

 

 

 

«Ωραία, 111. Έχεις καταλάβει τι πρέπει να κάνεις;»

 

 

«Έχω καταλάβει, αφεντικό. Είναι πολύ σημαντικό.»

 

 

 

«Κάπως καλύτερα. Δε θα γούσταρα να σε στείλω στο τέλος του χρόνου και να μιλάς σα ρομπότ. Είναι θέμα, πώς να το πω, ιδιοσυγκρασίας. Ανθρώπινης παραξενιάς, καλύτερα.»

 

 

 

«Σίγουρα δε μπορείς να’ρθεις κι εσύ;»

 

 

 

«Πίστεψέ με, θα το’θελα πολύ. Αλλά το ανθρώπινο σκαρί δεν είναι φτιαγμένο για ν’αντέχει τέτοιου είδους ταξίδια. Θα τα’χα τινάξει πολύ πριν φτάσουμε στο Σημείο Ελέγχου και, νομίζω πως δε θα σε ενθουσίαζε να έχεις σα συγκυβερνήτη μια μάζα από κιμά.»

 

 

«Τα διαγνωστικά μου, βγάζουν πολλά overrides στον κύριο κώδικα του πρωτοκόλλου. Σχεδόν όλες οι Κύριες Εντολές είναι απενεργοποιημένες. Γιατί…»

 

 

«…συμβαίνει αυτό;» ρώτησε ο επιστήμονας, χαμογελώντας. Σταύρωσε τα χέρια στο στήθος. «Γιατί αυτό που θα κάνεις τις παραβιάζει, αγαπητέ μου 111. Γιατί όλοι οι συνάδελφοί μου σ’αυτό το κωλοεργαστήριο είναι θεόστραβοι!»

 

 

«Τι εννοείς;» είπε ο 111 και σηκώθηκε απ’το κάθισμά του. Αποσύνδεσε τα βύσματα απ’τα καλώδια που κρέμονταν στην πλάτη του και στάθηκε δίπλα στον επιστήμονα, διαβάζοντας τις ενδείξεις απ’την οθόνη γύρω του.

 

 

«Εννοώ ότι κατάφεραν να λύσουν όλα τα προβλήματα του ταξιδιού στο χώρο και στο χρόνο,» απάντησε ο επιστήμονας, σημειώνοντας στοιχεία με τη φωτογραφίδα του πάνω στην οθόνη «,κατάφεραν να ξεκλειδώσουν τις διαστάσεις, να τις τραβήξουν σα να’ταν κουρτίνες που δεν αφήνουν τον ήλιο να μπει σ’ένα δωμάτιο,»

 

Έκανε κλικ σ’ένα ΟΚ ενός παράθυρου διαλόγου που αιωρούταν ακριβώς μπροστά στα μάτια του, κι η οθόνη έσβησε για μια στιγμή, σα να είχε κοπεί το ρεύμα στο δωμάτιο. Τα πάντα σκοτείνιασαν γύρω τους.

 

 

 

Η οθόνη ξαναφωτίστηκε. Αστερισμοί, ήλιοι, πλανήτες, σύμπαντα στροβιλίζονταν γύρω τους. Ο επιστήμονας έψαξε λίγο, μέχρι που το βλέμμα του επικεντρώθηκε σ’ένα σκοτεινό σημείο γύρω από άστρα που πέθαιναν. Έκανε κλικ εκεί, και ο αστρικός χάρτης εστίασε. «…αλλά δεν έχουν αξιωθεί να καταλάβουν την ενότητα του χώρου και του χρόνου, πανάθεμά τους!»

 

 

 

Μια μαύρη, σκοτεινή τρύπα, έχασκε μπροστά τους. Ρουφούσε λαίμαργα το φως απ’τ’αστέρια γύρω της. Κάποια ήδη είχαν ρουφηχτεί μέσα της, σα βρωμόνερα που χανόταν μες το σιφόνι ενός νεροχύτη.

 

 

 

«Εκεί θα σε στείλω. Και θα κάνεις αυτό που σε προγραμμάτισα να κάνεις.»

 

 

«Ναι, αλλά γιατί;»

 

 

«Περιέργεια; Ο κώδικάς μου σκίζει, τελικά!»

 

 

Έτριψε το πηγούνι του. «Λοιπόν, άκου. Θα στα πω λιανά, όπως θα τα’λεγα σε κάποιον τελείως άσχετο από Χρονομηχανική…»

 

 

 

 

###

 

 

 

Γύρω απ’το πιλοτήριο του πυραμιδόσχημου διαστημόπλοιου έπλεε μια πανδαισία χρωμάτων, καθώς αστρική σκόνη περιστρεφόταν, και χανόταν, σε μια τρύπα πιο μαύρη απ’το πιο πηχτό σκοτάδι.

 

 

 

«Είσαι το παιδί μου, 111. Ο γιός μου, κι ο πατέρας όλων των ανθρώπων.»

 

 

 

Ο 111 απασφάλισε το καπάκι.

 

 

 

«Είσαι φτιαγμένος καθ’εικόνα και ομοίωσή μας. Κι εμείς, είμαστε φτιαγμένοι καθ’εικόνα και ομοίωσή σου. Δεν είναι καταπληκτικό;»

 

 

Ο 111 πάτησε το κόκκινο κουμπί. Ένα μέρος του πιλοτηρίου υποχώρησε, και στη θέση του εμφανίστηκε ένα joystick, με μια λαβή. Ένα σταυρόνημα σχηματίστηκε στον κενό χώρο μπροστά από το ημιδιάφανο διαστημόπλοιο. Κοίταζε στο κέντρο της τρύπας.

 

 

 

Ο 111 έκανε μερικές ανεπαίσθητες διορθώσεις στη στόχευση.

 

 

 

Πίεσε τη λαβή.

 

 

 

Ένα μικρό σφαιρίδιο εκτοξεύτηκε από μια οπή κάτω απ’το πιλοτήριο, προς τη μαύρη τρύπα. Όταν πλησίασε κοντά της, έσκασε, σχηματίζοντας μια πηγή φωτός που άρχισε να μεγαλώνει εκθετικά, ένας μικρός ήλιος που, πριν γιγαντωθεί, βούτηξε μες στην τρύπα.

 

 

 

«…Βασικά, η έκρηξη που δημιούργησε το σύμπαν, το Big Bang, που λένε, δε θα μπορούσε ποτέ να είχε συμβεί από μόνη της. Κι εδώ ερχόμαστε εμείς, για να βάλουμε ένα χεράκι. Να κάνουμε μια τονωτική ένεση στο παρελθόν μας, που είναι και παρόν και μέλλον μας.»

 

 

 

Ο 111 χαμογέλασε, καθώς η μαύρη τρύπα έγινε λευκή. Πάλλευκη, φωτεινή, που έπνιξε τα πάντα γύρω του κι έκαψε τις ψηφιακές οπτικές συνάψεις του.

 

 

 

Είχε προγραμματιστεί να νοιώθει μοναξιά. Όμως τώρα ήταν παρέα μ’όλο το σύμπαν.

 

 

 

 

 

 

 

 

Καλή επιτυχία στις εκδηλώσεις σας. Συγχαρητήρια!

[Ανώνυμη]

«Αφαιρέστε την ασφάλεια. Στοχεύστε στο κέντρο. Πιέστε τη λαβή»

 

«... και αυτά τα τέρατα, με κυνηγάνε τρεις ανατολές και τρεις δύσεις του μοναδικού τους Ήλιου. Καλά που βρήκα αυτήν την σπηλιά για να ξεκουραστώ. Πολύ εχθρικός τόπος τελικά».

 

 

Και όλα ξεκίνησαν με κείνες τις Απόκρυφες Σημειώσεις. «Απαγορευμένα Κατάστιχα» όπως λέγανε οι Γηραιοί ... αλλά αυτό ήταν που αύξησε την περιέργειά του Μπλόουμ. Το «Εσκαϊάλ» κάποιου Μπιλ Ντ. Σάιμον, ο «Θεραπευτής» κάποιου Ηλία Φλωράκη, το «Νεκρονόμικον» κάποιου Τρελού Άραβα και ένα σωρό άλλα, όπως το «Φτιάξτο Μόνος Σου» κάποιου Σειρά Βελτίωσης Σπιτιού.

 

Οι Απόκρυφες Σημειώσεις υποτίθεται ότι είχαν γραφτεί από μεγάλους Ταξιδευτές της φυλής, όταν με κάποιον τρόπο κατάφερναν να μεταφερθούν σε άλλους κόσμους, που φυσικά οι Γηραιοί αρνούνταν την ύπαρξή τους. Και θεωρούσαν του Ταξιδευτές, διαφθορείς της νεολαίας και πληγή της κοινωνίας, γι’ αυτό και τους είχαν εξορίσει στο όρος του Μούντα με τις Νέες Εντολές.

 

Ο Μπλόουμ είχε αφιερώσει αρκετό χρόνο, μελετώντας τις Απόκρυφες Σημειώσεις, που βέβαια ήταν στον κύκλο των μυστικιστικών σεναρίων που παρακολουθούσε. Κάθε μαθητής, αποστάτης του κόσμου που απαρνιόταν τις Εντολές των Γηραιών –Αρχαίες και Νέες- κατέφευγε στο όρος του Μούντα, απομονωνόταν για όλη του την ζωή και μελετούσε σκληρά τις Απόκρυφες Σημειώσεις κάτω από την διδασκαλία των Μυστών. Αν ήταν αρκετά καλός, γινόταν με την σειρά του Μύστης εκπαιδεύοντας νέους αποστάτες. Αν όμως είχε και το Ταλέντο ‑σπάνιο φαινόμενο‑ και κατάφερνε να βρει το κλειδί, αναλάμβανε στο τέλος της μύησής του να συνεχίσει το έργο κάποιου από τους Ταξιδευτές, προσπαθώντας να συμπληρώσει αυτό που είχε αφεθεί κληρονομιά. Ένα έργο δύσκολο και χωρίς επιστροφή, αφού όλοι οι Ταξιδευτές εξαφανιζόντουσαν ανεξήγητα σε κάποια φάση της ζωής τους χωρίς να αφήσουν τίποτα πίσω τους, εκτός από τις προηγούμενες Απόκρυφες Σημειώσεις του έργου τους. Τότε το όνομά τους χαρασσόταν στον Ιερό Βράχο του Μούντα, όπου μια φορά του Κύκλου, Μύστες και μαθητές, προσευχόντουσαν για την επιστροφή τους.

 

Τα έτη περνούσαν και ο Μπλόουμ κλεινόταν όλο και περισσότερο στον εαυτό του προσπαθώντας να βρει το κλειδί των διαστάσεων. Και απ’ ότι λέγανε οι Μύστες δάσκαλοί του, είχε το Ταλέντο. Αυτό όμως άργησε να αναδυθεί από μέσα του, δίνοντάς του την δυνατότητα να αρχίσει και αυτός τα ταξίδια σε μια ηλικία πολλών Κύκλων και με επιβαρυμένη την υγεία του. Η κληρονομιά που αποφάσισε να αφοσιωθεί στο υπόλοιπο της ζωής του ήταν ένα μπλοκάκι που ονοματίστηκε «Τελετές». Το μπλοκάκι δεν ήταν μια ολοκληρωμένη μελέτη, αφού ο Ταξιδευτής είχε χαθεί πρόωρα, αλλά ένα σωρό ασύνδετες και ασυνάρητες πληροφορίες. Πράγμα που συνέρπαζε τον Μπλόουμ, περισσότερο από το να συνεχίσει μια ήδη μεγάλη κληρονομιά. Ήταν ένα είδος γρίφου που έπρεπε να φανεί αντάξιος. Το στοιχείο που του έκανε εντύπωση από την αρχή ήταν η φράση:

 

«Αφαιρέστε την ασφάλεια. Στοχεύστε στο κέντρο. Πιέστε τη λαβή».

 

Μια φράση που ο Ταξιδευτής ανέφερε σε πολλά διαφορετικά φύλλα του μπλοκ. Η φράση αυτή πρέπει να ήταν κάποιο είδος ξόρκι από τελετή προστασίας. Είχε βρεθεί πάνω σε Κόκκινα Μεταλικά αγαλματίδια που μάλλον προστατεύανε τον χώρο, επικαλώντας τον θεό κάποιου στοιχείου, όπως συμπέραινε ο Ταξιδευτής από τα εικονογραφήματα που υπήρχαν γύρω από το ξόρκι. Σε κάποιο άλλο ταξίδι, είχε βρει την ίδια έκφραση σε έναν μικρότερο χώρο, μάλλον λατρείας, που ονομαζόταν «WC» και ήταν γραμμένο στον εσωτερικό τοίχο με κάποιο είδος μελάνης. Επίσης, είχαν βρεθεί παραλλαγές από το ξόρκι, όπως:

 

«Αφαιρέστε την ασφάλεια. Στοχεύστε στο κέντρο. Πιέστε την σκανδάλη».

 

Τα χρόνια μελέτης του Μπλόουμ είχαν τελειώσει και αποφάσισε πλέον να χρησιμοποιήσει το Ταλέντο για να αποδείξει τις θεωρείες του. Η έφράση ήταν οδηγίες για την Τελετή που έπρεπε να ακολουθήσει ο ιερέας. Η Ασφάλεια πρέπει να ήταν κάποιος μικρός θεός προστασία του χώρου και με την εντολή «Αφαιρέστε» γινόταν η επίκλησή του. Γιατί Ασφάλεια υπήρχε σε πολλούς χώρους, όπως Τράπεζες, Γήπεδα, Κτίρια και αναφερόταν πολύ συχνά στα έντυπα του κόσμου εκείνου. Το «Κέντρο» μάλλον ήταν τοπωνύμιο ή ο χώρος που προστατευόταν από την «Ασφάλεια», γιατί υπήρχαν πολλά ντοκουμέντα που ανέφεραν «Στείλτε την Ασφάλεια στο Κέντρο» ή «Κέντρο Ασφάλειας». Οπότε το «Στοχεύστε», έδινε την εντολή σε αυτόν που έκανε την επίκληση να ονοματίσει τον χώρο που έπρεπε η «Ασφάλεια» να πάει να προστατέψει. Όσο για το «Πιέστε» πρέπει να ήταν μέρος του τελετουργικού που ανάλογα με την αναφορά «Σκανδάλη», «Λαβή» και λοιπά, αναφερόταν σε διαφορετικό εργαλείο, ίσως επίλησης, ανάλογα με τον ιερέα που τελούσε το μυστήριο.

 

Όταν ήρθε η μέρα, ο Μπλόουμ κλείστηκε στο δωμάτιό του και κατάφερε τελικά, να φύγει από τον κόσμο του. Περιπλανήθηκε αρκετά μέσα σε πύλες, ώσπου να βρει κάποια μονοπάτια. Βρήκε τις πύλες που περιγράφονταν στα βιβλία. Και σαν Ταξιδευτής, μπήκε σε μία από αυτές. Και βρέθηκε σε αυτόν τον αφιλόξενο κόσμο. Η ατμόσφαιρα, ήταν αποπνικτική γι’ αυτόν. Ανέπνεε με δυσκολία. Η ηλικία του δεν θα του επέτρεπε να μείνει πολλή καιρό σε αυτή την διάσταση και να μελετήσει κρυφά τον κόσμο της. Γι’ αυτό αποφάσισε να έρθει κατευθείαν σε επαφή με το πρώτο όν που θα συναντούσε, ζητώντας του εξηγήσεις για το τελετουργικό επίλησης της «Ασφάλειας», διακινδυνεύοντας φυσικά την επιστροφή του.

 

Έψαξε αρκετά, μέχρι να βρει κάποιο ον, για να του ζητήσω βοήθεια. Φοβόταν. Δεν ήξερρε πόσο θα άντεχε στην ατμόσφαιρά τους. Και αυτά τα όντα τον τρόμαζαν ακόμα περισσότερο. Είχαν δύο χέρια, δύο πόδια. Στην κορυφή τους είχαν μάτια ... δύο και απ'αυτά ... μία μύτη και ένα στόμα. Τους παρατηρούσε για ένα διάστημα κρυμμένος. Είχαν περίεργο δέρμα με διαφόρους χρωματισμούς που έβγαινε και έμπαινε πολύ εύκολα !!! Και κυκλοφορούν σε ομάδες με διαφορετικό χρώμα στην κορυφή. Μαύρο και άσπρο κυρίως. Όταν τελικά πήρε το κουράγιο να εμφανιστεί, τα όντα αδιαφορούσαν για την παρουσία τους. Πλησίασε κάποιο που φορούσε κάτι σαν ιερατική στολή και το βλέμμα του ήταν κρύο.

 

«Θέλω να αφαιρέσω την Ασφάλεια, να Στοχεύσω στο Κέντρο και να Πιέσω την Λαβή και την Σκανδάλη» είπε με τόνο τελετουργικού στο ον.

 

Και αυτό που ακολούθησε θα μπορούσε να το σημειώσει σαν πανικό … αν είχε τον χρόνο. Το ον άρχισε να τον κυνηγάει, μαζί με άλλα του είδους του. Και δεν είχε πάρει μαζί του το υγρό. Και δεν ήξερε πως να γυρίσει πίσω, στην διάστασή του για να γράψει την κληρονομιά του.

 

 

--------------------------

 

-Μόρμικ. Παράτα το κείμενό σου. Δεν θα μπορέσεις ποτέ να γίνεις σπουδαίος, με τις βλακείες που γράφεις, για άλλους κόσμου. Όλοι σε κοροϊδεύουν.

 

-Καλά μαμά. «Μπλόουμ. Ο Ταξιδευτής των Διαστάσεων» ... εγώ ... θα γίνω σπουδαίος συγγραφέας του φανταστικού σαν τον μπαμπά.

 

 

 

Τέλος

Edited May 19, 2007 by Ανώνυμη

[Ivan Gig Nth Yuk]

Συγγραφέας: Εγώ

Αριθμός Λέξεων: 545

 

 

 

 

“Αφαιρέστε την ασφάλεια. Στοχεύστε στο κέντρο. Πιέστε τη λαβή.”

 

 

Δεν υπάρχει τίποτα. Τα πάντα είναι απλώς μια αντίληψη η οποία με το πέρας του χρόνου, με την πίεση απλώς ενός μοχλού και λίγο καλό σημάδι εκμηδενίζονται. Οι άνθρωποι στους δρόμους, τα αυτοκίνητα, οι λεωφόροι, τα φανάρια, τα σπίτια, ουρανοξύστες, μαγαζιά, φίλοι, εχθροί, εραστές, τα ρούχα σου, όλα γίνονται ένα και συρρικνώνονται, χάνονται στην απεραντοσύνη του τίποτα που περικλείει τα πάντα. Ό,τι ανθρώπινο μοιάζει μηδαμινό, μια ακόμα μικρή πινελιά, ένα χάδι ενός πινέλου, στο πορτρέτο του κόσμου, του σύμπαντος, που εκτείνεται στο άπειρο, με μια μπογιά διάφανη, ασήμαντη, ανύπαρκτη.

 

Πώς είναι να μην είσαι άνθρωπος; Χωρίς τον πόθο, την απληστία, ή την οργή. Χωρίς το φθόνο ή την ανόητη των θνητών περηφάνια. Γυμνός απ’ ό,τι σε καταδικάζει, απ’ τα δικά σου ψέματα, απ’ τις ανάγκες των ανθρώπων, τις επιθυμίες χωρίς νόημα, απ’ την ανάγκη να κρατιέσαι και τέλος απ’ ό,τι σε κρατά πάνω στη γη φυλακισμένο, τη δύναμη που σε κρατά μακριά απ’ την αλήθεια.

 

Πώς είναι να μην είσαι άνθρωπος; Να βλέπεις τον κόσμο από ψηλά, από απόσταση. Και ξαφνικά οι μεγάλες πόλεις να μοιάζουνε μικρές, οι συζητήσεις ανούσιες και βαρετές, η γη, η βάση που πατάμε, που πάνω χτίσαμε το μεγαλείο μας, να ξεμακραίνει, οι απέραντες ευθείες της να γέρνουν, να ενώνονται, να έχουν τέλος. Κι αυτή σα, μπάλα, να αιωρείται και να νομίζεις πως το φύσημα σου, λίγος αέρας που παλεύει για να βγει απ’ τα πνευμόνια σου, θα την γκρεμίσει έτσι όπως στέκεται στο τίποτα, με φόντο τα αστέρια, και αργά-αργά γυρίζει γύρω-γύρω. Να νιώθεις πως πρέπει να την κλείσεις μες τη χούφτα σου, έτσι εύθραυστη που μοιάζει, για να την προστατέψεις απ’ την αιώνια την παγερή του κόσμου μοναξιά.

 

Πώς είναι να μην είσαι άνθρωπος; Να απομακρύνεσαι ακόμα πιο πολύ, η γη, κουκίδα στον αιώνιο θόλο κι ο ήλιος, αυτός που σε τυφλώνει, που καίει του Ικάρου τα φτερά, ο ζωοδόχος, να μοιάζει αδύναμος, ανήμπορος να ζεστάνει, να φωτίσει το σκοτάδι του κόσμου, να χάνεται κι αυτός, σαν ένα αστέρι. Στα μάτια σου χιλιάδες γαλαξίες να χορεύουν τον μοιραίο τους χορό, ήλιοι, πλανήτες, κόσμοι ολόκληροι, σα σύννεφα να γίνονται, άπιαστοι, σαν από όνειρο φτιαγμένοι, σχεδόν το τίποτα. Και σύντομα γίνονται κι αυτά κουκίδες, μικρές, πιτσιλιές απ’ το πινέλο του Ζωγράφου.

 

Πώς είναι να μην είσαι άνθρωπος; Το σύμπαν, όλο τον κόσμο, ό,τι υπάρχει, να εποπτεύεις, μα μοιάζει λίγο, να μικραίνει. Είναι μόνο ένα σημείο. Είναι μονάχα ένα μέρος της αλήθειας. Και τότε σκέψεις πλημμυρίζουν το μυαλό σου, είναι σαν κόσμοι, σαν σημεία, που καθρεπτίζονται κοντά στο σύμπαν, και ξεπροβάλει μια ευθεία. Μα δεν αρκεί. Τα νιώθεις να μαζεύονται, και να πληθαίνουν, να σχηματίζουν έναν κόσμο με τον τρόπο τους, να χτίζουν σπίτια, ουρανοξύστες, λεωφόρους, πόλεις, χώρες, να φτιάχνουν κόσμους στους δικούς τους κόσμους όπως τους κόσμους που κοιτούν τα μάτια σου, κόσμους που χαζεύουν κόσμους όπως εσύ, κόσμους που σε κοιτούν να χάνεσαι στους κόσμους.

 

Πως είναι να μην είσαι άνθρωπος; Πως είναι να είσαι θεός;

 

Τα πάντα υπάρχουν, καθώς ό,τι δεν είναι, είναι απλώς το τίποτα. Ό,τι δεν είναι, δεν έχει μορφή, είναι ανέκφραστο, είναι το κενό. Άρα τα πάντα υπάρχουν, τα πάντα μπορούν να κατακλύσουν το μυαλό σου, κι ας είσαι άνθρωπος. Kαι τώρα το ξέρεις. Και ξέρεις τι πρέπει να κάνεις για να το δεις. “Αφαίρεσε την ασφάλεια. Στόχευσε στο κέντρο. Πίεσε τη λαβή.”

[Nihilio]

Ο Κ-35Α8265 έκανε βαριεστημένος την καθιερωμένη περιπολία του στον τομέα 55-28. Ή, με πιο απλά λόγια, πρόσεχε μη μπει κανένας μέσα στην αποθήκη του δορυφόρου Α-32, στον οποίο εργαζόταν, στη ζούλα. Ήταν μια δουλειά δύσκολη, έλεγε στον εαυτό του, αλλά κάποιος πρέπει να την κάνει.

 

Το να εργάζεσαι σε δορυφόρο δεν ήταν μια καθόλου εύκολη δουλειά, αυτό ήταν αλήθεια. Ένας ολόκληρος χρόνος στο διάστημα, παρέα με άλλα εννιά άτομα και μόνο ένας μήνας ρεπό στη γη ανάμεσα στις ετήσιες θητείες. Βέβαια, σε σχέση με την προηγούμενη δουλειά του στο εργοστάσιο η τωρινή απασχόλησή του ήταν παράδεισος.

 

Άντε, άλλες τρεις ώρες περιπολία, είπε στον εαυτό του, και μετά θα έχω κανένα τρίωρο να κοιμηθώ πριν κατέβω στο μηχανοστάσιο για τον εβδομαδιαίο καθαρισμό. Η αλήθεια ήταν πως δουλειά με δέκα ώρες ελεύθερες την ημέρα δεν έβρισκες εύκολα. Αυτό σκεφτόταν ο Κ-35Α8265 και δεν άκουσε την πόρτα πίσω του να ανοίγει, ούτε άκουσε το ηλεκτρικό κλομπ που κατέβαινε με δύναμη προς το κεφάλι του.

 

 

 

 

Αθόρυβοι οι άντρες του στρατηγού Ζ-52Ω3688 βγήκαν από τα κιβώτια, στα οποία κρύβονταν, και ξεχύθηκαν στον αμυντικό σταθμό. Πρώτος στόχος τους η εξουδετέρωση του προσωπικού του δορυφόρου. Ένας ένας οι υπάλληλοι έπεφταν αναίσθητοι, καθώς άριστα εκπαιδευμένοι στρατιώτες προχωρούσαν το σχέδιο κατάληψης του σταθμού.

 

Είχαν καταφέρει να εισβάλουν κρυμμένοι μέσα σε κιβώτια με επιστημονικό εξοπλισμό. Ο Απελευθερωτικός Στρατός είχε ανθρώπους σε όλα τα κλιμάκια του Κράτους, ανθρώπους πρόθυμους να θυσιάσουν και τη ζωή τους για τον Αγώνα, πόσο μάλλον να κάνουν τα στραβά μάτια σε κάποιον τυπικό έλεγχο. Τα κιβώτια φορτώθηκαν στο διαστημικό λεωφορείο και παραδόθηκαν όπως έπρεπε στο διαστημικό σταθμό. Στη συνέχεια έμενε να κάνουν υπομονή, μέχρι που ο άνθρωπός τους από το πλήρωμα να τους έδινε το σύνθημα για να προχωρήσουν στην επόμενη φάση.

 

 

 

 

Μέσα σε μια ώρα επτά από τους δέκα υπαλλήλους του σταθμού βρίσκονταν δεμένοι σε μια από τις αποθήκες. Οι άλλοι τρεις, μέλη του Απελευθερωτικού Στρατού, βρίσκονταν στο κέντρο ελέγχου, μαζί με το στρατηγό και τρεις από τους άντρες του. Οι υπόλοιποι στρατιώτες είχαν αναλάβει τη φύλαξη των αιχμαλώτων. Ο δεύτερος διοικητής Β-35Ζ5523, ο ανώτερος από το προσωπικό του σταθμού μετά τη σύλληψη του πρώτου διοικητή Ω-28Φ7243, έδωσε τον κωδικό πρόσβασής του στον υπολογιστή του σταθμού, όση ώρα ο Β-85Ν1843, ο γιατρός του σταθμού, έδινε τις πρώτες βοήθειες στο τρίτο μέρος του πληρώματος που συμμετείχε στη συνωμοσία, τον Ζ-46Γ3056, ο οποίος είχε τραυματιστεί ελαφρά στο κεφάλι κατά τη διάρκεια της συμπλοκής. Στο μεταξύ ο στρατιώτης Ο-64Ν2988 είχε πάρει τη θέση του πίσω από την κονσόλα ελέγχου των όπλων.

 

Ο υπολογιστής, με ένα δυνατό μπιπ επέτρεψε την πρόσβαση στο Β-35Ζ5523. “Περιστροφή 65 μοιρών ανατολικά” διέταξε ο Β-35Ζ5523 και ο στρατιώτης Ν-62Β5538 έτρεξε στα όργανα ελέγχου τροχιάς για να ελέγξει το πόσο επιτυχημένη ήταν η μανούβρα. “Όλα έτοιμα,” επιβεβαίωσε ύστερα από λίγο.

 

Στις οθόνες ελέγχου φαινόταν τώρα η Ενιστιαία, η πρωτεύουσα του κράτους της Ίσναρ, μια απέραντη μεγαλούπολη, γεμάτη με εργοστάσια και τεράστια τσιμεντένια κλουβιά στα οποία οι κάτοικοι περνούσαν τις ελάχιστες ώρες που δε δούλευαν σαν τα σκυλιά σε κάποιο από τα εργοστάσια. Και στο κέντρο της, ανάμεσα στο μέταλλο, το τσιμέντο και τη μόλυνση, δέσποζε σα διαμάντι το Μεγάλο Παλάτι των Σοφών, της κλειστής κάστας που κυβερνούσε το κράτος, των λίγων εκλεκτών που απολάμβαναν τους κόπους του λαού τους. Το κατεστημένο που ο Απελευθερωτικός Στρατός πολεμούσε τόσα χρόνια.

 

“Όπλισε το κανόνι Ιόντων,” διέταξε ο Β-35Ζ5523 και ο υπολογιστής τον υπάκουσε, φορτίζοντας το κύριο όπλο του δορυφόρου, ένα ενεργειακό κανόνι ικανό να ισοπεδώσει πολλά στρέμματα γης.

 

“Τις διαταγές σας, κύριε,” είπε ο Β-35Ζ5523 στον στρατηγό.

 

Ο στρατηγός Ζ-52Ω3688 κοίταξε προσεκτικά την οθόνη και για μια στιγμή έμοιαζε σα χαμένος στις σκέψεις του.

 

“Περνάμε στην τελευταία φάση του σχεδίου,” ανακοίνωσε στους υπόλοιπους, και στη συνέχεια στράφηκε προς τον Ο-64Ν2988. “Υπεύθυνε όπλων,” του είπε “Αφαιρέστε την ασφάλεια. Στοχεύστε στο κέντρο. Πιέστε τη λαβή.”

[iliosporos]

Να και η δική μου συμμετοχή, τιμής ένεκεν!!!

Επιφυλάσσομαι για του χρόνου!

Να περάσετε όλοι καλά

Ηλίας

 

 

Βρισκόμαστε στο έτος 2033 και το Φεστιβάλ Επιστημονικής Φαντασίας Ερμούπολης αριθμεί ήδη 28 χρόνια ύπαρξης. Μέσα σε αυτές τις 3 δεκαετίες από την πρώτη παρουσία του γνώρισε δόξες που κανείς δεν είχε φανταστεί το 2005 όταν διοργανώθηκε για πρώτη φορά.

28 Ολόκληρα χρόνια, σαν ψέμα μου φαίνεται…

Θυμήθηκε το 2007 όταν ήταν ακόμα 15 χρονών και ζήτησε πρώτη φορά από τους γονείς του να πάει το σαββατοκύριακο στη Σύρο, αλλά εκείνοι δεν τον άφησαν.

Κλειδώθηκε για τρεις μέρες στο δωμάτιό του χωρίς να φάει τίποτα και πίνοντας μόνο νερό. Έβλεπε την φωτογραφία του Daidadi να κρατάει το παγωτό από μασκαρπόνε και ξεχείλιζε από οργή για εκείνους τους στενόμυαλους ανθρώπους που τον είχαν φέρει στον κόσμο. Επιστήμονες και οι δύο αλλά ορθολογιστές. Δεν υπήρχε τίποτα που δεν μπορεί να εξηγήσει η επιστήμη και η επιστημονική φαντασία είναι μόνο για τους κουτούς.

Και φυσικά δεν τον άφησαν να πάει ούτε τα επόμενα 3 χρόνια μέχρι που έγινε 18 και θεωρητικά είχε την ελευθερία του.

Στις πανελλήνιες δεν πέρασε πουθενά λίγο από αντίδραση, λίγο γιατί ήθελε να τους πληγώσει.

-Ε ναι λοιπόν. Ο γιος σας δεν θα γίνει ένας λαμπρός επιστήμονα.

Έτσι νόμιζε…

Πριν τελειώσει το καλοκαίρι βρισκόταν ήδη μαζί με τον πατέρα του σε αεροπλάνο για την Αγγλία.

Θυμάται πως όταν προσγειώθηκαν και επισκέφτηκαν το πανεπιστήμιο για να σπουδάσει υποτίθεται Ιατρική, ο πατέρας του έμεινε μαζί του 2 μέρες μέχρι να τακτοποιηθεί στην εστία και να κάνει την εγγραφή και ύστερα πήρε το διαβατήριο και υποσχέθηκε να του το επιστρέψει μόνο όταν αποφοιτήσει.

Πέρασε στην Αγγλία 6 ολόκληρα χρόνια χωρίς ποτέ να πάει στο Φεστιβάλ. Και κάθε Μάιο το τριήμερο της διοργάνωσης κλεινόταν στο δωμάτιό του και σιωπηλά παρατηρούσε τις εξελίξεις και τα δρώμενα.

Ήθελε να γνωρίσει όλους τους ανθρώπους που κρύβονταν πίσω από τα μαγικά ονόματα: Thrillian, Nicosal, Nihilio, Dinohadjiyiorgi, Naroualis και που όλοι τους αγαπούσαν την Επιστημονική Φαντασία όσο αυτός. Μα δεν μπορούσε γιατί απλά ήταν καθηλωμένος στην πιο βροχερή χώρα του κόσμου στο πιο άδικο είδος εκβιασμού από τους ίδιους του τους γονείς.

Αποφοίτησε το 2016 λίγο πριν πάρει Βρετανική υπηκοότητα. Αισθανόταν χαμένος, αποκομμένος στην Ελλάδα, χωρίς φίλους, χωρίς δύναμη να σταθεί στα πόδια του.

Έρμαιο των φιλοδοξιών των γονιών του και τον ονείρων τους για εκείνων άρχισε έναν αγώνα αναγνώρισης του πτυχίου Ιατρικής και ύστερα ειδικότητα, χειρουργική και νανοχειρουργική. Μια ζωή τον Μάιο είχε πάντα εξετάσεις. Και πάντα κλεινόταν στο δωμάτιό του μόνος διαβάζοντας υποτίθεται, ενώ στην ουσία παρακολουθούσε τις εξελίξεις του Φεστιβάλ από τη Σύρο.

Το 2018 το Φεστιβάλ συγκέντρωσε 14 χιλιάδες επισκέπτες από όλη την Ευρώπη που έμεναν σε σκηνές όπου έβρισκαν ακάλυπτο χώρο. Το νησί κόντεψε να βουλιάξει. Το υπουργείο Ναυτιλίας ενέκρινε 11 δρομολόγια την ημέρα.

Η ανάγκη για τη μεταφορά του φεστιβάλ σε κάποιο άλλο μέρος ήταν παραπάνω από φανερή. Σε πείσμα των πρωτεουσιάνων οι διοργανωτές του Φεστιβάλ αποφάσισαν πως το φεστιβάλ αν συνέχιζε να γίνεται στην Ελλάδα θα γινόταν ή στη Σύρο ή πουθενά.

Έτσι το 2019 έγινε στην Σόφια, το 2020 στο Ζάγκρεμπ, 2021 στην Γλασκόβη, 2022 στο Μόναχο, 2023 Σικελία, 2024 Μάλτα και το 2025 είκοσι χρόνια μετά την πρώτη διοργάνωσή του μέσα σε ένα πανηγυρικό κλίμα επέστρεψε στην Σύρο.

Δεν είχε καταφέρει να πάει ούτε μία φορά. Το φεστιβάλ για εκείνον ήταν ένα άπιαστο όνειρο. Άρχισε να αναρωτιέται τι τον κρατούσε.

Δεν μπορεί να ήταν μόνο οι εξετάσεις που τύχαινε να έχει τον Μάιο.

Συνειδητοποίησε ότι φοβόταν τους γέρους πια γονείς του. Υπήρχε μια γκροτέσκα παραλλαγή του συνδρόμου της Στοκχόλμης μεταξύ απαγωγέα και θύματος.

Τον είχαν απαγάγει από την ίδια του τη ζωή και εκείνος φαινόταν να το απολαμβάνει. Δεν ήθελε να τους πληγώσει λέγοντας πως τελικά θα πάει σε Φεστιβάλ Επιστημονικής Φαντασίας στα 33 του χρόνια.

Κι όμως βαθειά μέσα του ήθελε όσο τίποτα να πληγωθούν οι γονείς του. Δεν ήθελε να πάθουν κακό, ήθελε μόνο να κλονιστεί το επιστημονικό πιστεύω τους, ήθελε να δει τη λογική τους να καταρρέει.

 

Κάθε Μάιο το φεστιβάλ μεγάλωνε όλο και περισσότερο. Νέα Υόρκη, Τόκυο, Μπουένος Άιρες και Σίδνεϋ και σε πολλά πολλά ακόμα μέρη. Κάθε Μαίο και εκείνος σκαρφάλωνε όλο και περισσότερο στα βουνά της τρέλας.

 

Και οι γονείς του είχαν φτάσει στα ενενήντα τους με την βοήθεια της επιστήμης και ζούσαν μια χαρά. Η γεροντική άνοια όχι μόνο δεν του είχε αγγίξει αλλά ώρες-ώρες φαίνονταν ακόμα πιο αυστηροί από πριν.

Ακόμα θυμάμαι την έκφρασή τους όταν ένα Απριλιάτικο βράδυ του 2032 όλα τα κανάλια διέκοψαν το πρόγραμμά τους και μετέδωσαν ζωντανά την πρώτη προσγείωση εξωγήινου αεροσκάφους στη Μόσχα.

(Τα’λεγε ο Λιακόπουλος κάποτε αλλά κανείς δεν έδινε σημασία, όλοι τον θεωρούσαν γραφικό)

Οι γονείς μου όμως δεν έχασαν την ψυχραιμία τους. Το θεώρησαν ένα στημένο κακόγουστο αστείο σαν την ραδιοφωνική φάρσα που είχε κάνει κάποτε ο Orson Welles, αλλά πού να τα ήξερα εγώ αυτά. Εκείνους πάντως δεν θα τους έπιαναν κοροΐδο, όχι.

Ούτε όταν είδαν κάποια δεντρόμορφα πλάσματα να βγαίνουν μέσα από το σκάφος και να σουλατσάρουν στην κόκκινη πλατεία, το πίστεψαν. Άλλωστε τα ειδικά εφέ του τρισδιάστατου ολογραμματικού κινηματογράφου είχαν προοδεύσει πολύ.

Όλα είχαν προοδεύσει εκτός από το μυαλό σας.

 

Τον Μάιο του 2032 η ομάδα των 7 δεντρόμορφων εξωγήινων ήταν επίσημη καλεσμένη του Φεστιβάλ που εκτάκτως επέστρεψε στην Ερμούπολη για να γιορτάσει το τόσο σημαντικό γεγονός.

Οι φωτογραφίες των εξωγήινων που δοκίμαζαν διαγαλαξιακό παγωτό στου Daidadi παρασκευασμένο με την πράσινη, γλυκιά κρεμώδη τροφή που κουβάλησαν μαζί τους από τον πλανήτη τους, έκαναν το γύρο του κόσμου.

 

Και εγώ ούτε τότε ήμουν εκεί…

 

Και αποφάσισα ότι τον επόμενο χρόνο έπρεπε να πάω. Ότι και να γίνει…

 

Μάιος του 2033. Ξανά στην Ερμούπολη με event της έναρξης προσγείωση διαστημόπλοιου

Θυμάμαι να κατεβαίνω στο λιμάνι του Μοσχάτου με τον ηλεκτρικό. Πέρασα από τις προβλήτες που διοργανώνανε υποβρύχιες εκδρομές στα βυθισμένα ερείπια του Πειραιά και κατευθύνθηκα προς τις εισόδους όπου φεύγανε καράβια για τα τελευταία νησιά που είχαν απομείνει.

Τεράστιες ουρές με τουρίστες από όλο τον κόσμο περιμένανε να επισκεφτούν την Σύρο και να πάρουν μέρος στο Φεστιβάλ. Έτρεμα από συγκίνηση.

 

Το πλοίο επιτέλους ξεκίνησε. Θα έφτανε σε 45 λεπτά. Δεν προλάβαινα να κοιμηθώ και ούτως ή άλλως είχα πολύ υπερένταση.

 

Πρέπει να είχαν περάσει 30 λεπτά, όταν ακούστηκαν οι σειρήνες του πλοίου. 7 βραχέα και ένα παρατεταμένο σφύριγμα.

Κάτι δεν πήγαινε καλά. Ο κόσμος ξαφνικά έτρεχε αλαφιασμένος στους διαδρόμους. Σηκώθηκα να δω τι συνέβαινε. Μια ομάδα δεντρόμορφων εξωγήινων είχε προσγειωθεί στο κατάστρωμα και κρατούσε κάποιους ανθρώπους όμηρους, ως αντίποινα γιατί κάποιοι δικοί τους δέχθηκαν να γίνουν αξιοθέατα για την έναρξη του φεστιβάλ.

Ελικόπτερα πετούσαν συνεχώς πάνω από το πλοίο και από τα μεγάφωνα ακουγόντουσαν φωνές που καλούσαν τους εξωγήινους να συνετιστούν.

Κάποιος είχε την φαεινή ιδέα να τους προτείνει να γίνουν αυτοί οι guest stars της έναρξης του Φεστιβάλ, αλλά προφανώς δεν έπρεπε να τους το πει γιατί εξαγριώθηκαν.

Από το σκάφος τους κατέβασαν ένα περίεργο μηχάνημα που έμοιαζε με αντιαεροπορικό του 1970 αλλά με πολύ μεγαλύτερες και τετράγωνες κάνες. Η Σύρος είχε ήδη αρχίσει να φαίνεται στον ορίζοντα. Οι κάνες στράφηκαν πάνω της

Ένας από τους εξωγήινους με πιο σκουρόχρωμο φύλλωμα από τους υπόλοιπους έδωσε τις διαταγές

 

Αφαιρέστε την ασφάλεια.

Στοχεύστε στο κέντρο.

Πιέστε τη λαβή.

 

Δύο μαύρα βλήματα σε μέγεθος ψυγείου έφυγαν από τις κάνες με έναν τρομακτικό κρότο.

Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα στη θέση της Σύρου υπήρχε ένα τεράστιο πράσινο μανιτάρι καπνού και ένα τσουνάμι με ύψος δεκάδων μέτρων ερχόταν προς το μέρος μας…

 

-Γαμώτο! Ούτε φέτος θα πήγαινα στο Φεστιβαλ!

Edited May 20, 2007 by iliosporos

[Arachnida]

Χίλια δώδεκα, χίλια δεκατρία, χίλια δεκατέσσερα, χίλια δεκαπέντε, χίλια δεκαέξι, χίλια δεκαεφτά, χίλια δεκαοχτώ, χίλια δεκαεννιά...

 

Ο Ζινκ από ώρα προσπαθούσε να μετρήσει προσεκτικά τις κάθετες γραμμές πάνω στην πόρτα και βρίσκονταν ήδη στην τέταρτη προσπάθεια.

 

Την πρώτη φορά είχε χάσει το μέτρημα γιατί είχε χτυπήσει το τηλέφωνο που είχαν κουβαλήσει μαζί τους. Όταν μεταβαλόταν η κατάσταση μίας συσκευής επικοινωνίας στον χώρο, το μυαλό του Ζινκ πάντα κατακλύζονταν από δυαδικά ψηφία αποσυντονίζοντάς το. Την δεύτερη είχε ξεχάσει να πάρει κάπου στη μέση απ' το μέτρημα το πορτοκαλί χάπι μνήμης. Χωρίς αυτό δεν μπορούσε να θυμηθεί και πολλά πράγματα με ακρίβεια.

 

Ενώ μετρούσε την τρίτη φορά, στο μυαλό του σφηνώθηκε η ανόητη ιδέα να βρει τη λύση στο αίνιγμα. Το Αίνιγμα τους το είχε πετάξει προχθές το βράδυ έξω απ' το καζίνο, ένας ολοφάνερα παλαβός που ήταν ξαπλωμένος πάνω σε σωρούς από σκουπίδια. “Πες το όνομά μου και θα πάψω να υπάρχω”. Καταραμένε Παλαβέ γιατί παίζεις με το μυαλό μου, σκέφτηκε με οργή ο Ζινκ πριν χαθεί ξανά σε έναν λογικό λαβύρινθο.

 

Χίλια είκοσι, χίλια είκοσι ένα, χίλια είκοσι δύο, χίλια είκοσι τρία, χίλια είκοσι τέσσερα, χίλια είκοσι πέντε, χίλια είκοσι έξι...

 

Έκανε μία πάυση για να πάρει μερικές ανάσες, σημείωσε βιαστικά το μέχρις στιγμής αποτέλεσμα στην πόρτα και άπλωσε τα πόδια του για να ξεμουδιάσει. Μετά γύρισε την πλάτη του στην χιλιοχαρακωμένη πόρτα και κοίταξε προς το μέρος του ατάραχου Βαρώνου.

 

Ο Βαρώνος Ντίμιταρ, όλη αυτή την ώρα που χρειαζόταν ο υπασπιστής του για να μετρήσει τις χαρακιές στην πόρτα, απολάμβανε μερικές γουλιές από ένα παμπάλαιο μπουκάλι αναψυκτικό που είχε ανακαλύψει σε μία ορθογώνια, λευκή συσκευή. “Τα ακριβά ποτά μπαίνουν σε ακριβά μπουκάλια”, μονολόγησε ο όψιμος bon viveur θαυμάζοντας το καμπυλόγραμμμο, ανάγλυφο μπουκάλι που ήταν φτιαγμένο από ατόφιο πλαστικό. Τι θαυμάσια σπατάλη και τι εξαίσιο άρωμα γαργαλάει τον ευγενή ουρανίσκο μου!

 

Ο Ζινκ διέκοψε τις σκέψεις του Βαρώνου λέγοντας: “Σε λίγο τελειώνουμε Βαρώνε. Δεν θα μας πάρει πολύ ώρα ακόμα. Η πόρτα δεν θα στέκεται για πολύ ακόμα εμπόδιο στα σχέδιά μας. Δεν είμαστε μακριά απ' το χρηματοκιβώτιο και το χρηματοκιβώτιο δεν είναι μακριά από την συσκευή.”

 

Ο Βαρώνος κατένευσε, αδειάζοντας ηδονικά, αργά τις τελευταίες σταγόνες από το αναψυκτικό, αισθανόμενος όχι μόνο Βαρώνος, αλλά και Μαχαραγιάς ταυτόχρονα.

 

Ο Ζινκ σκούπισε τις ιδρωμένες παλάμες του, έτριψε λίγο τα μάτια του, τέντωσε δεξιά-αριστερά τον λαιμό του και επέστρεψε το βλέμμα του στην ξεχαρβαλωμένη, σιδερένια πόρτα του μισοβυθισμένου πλοίου. Είχε πάρει το πορτοκαλί χάπι αυτή τη φορά; Δεν μπορούσε να θυμηθεί καθαρά.

 

Χίλια είκοσι εφτά, χίλια είκοσι οχτώ, χίλια είκοσι εννιά, χίλια τριάντα, χίλια τριάντα ένα, χίλια τριάντα δύο, χίλια τριάντα τρία...

 

***

Τις οδηγίες για τον θησαυρό στο κουφάρι του μισοβυθισμένου πλοίου, τις είχαν “αποσπάσει” από έναν ναρκωμένο τύπο με λειψά δόντια, που όταν είχε ακόμα τις αισθήσεις του ισχυριζόταν ότι είχε ταξιδέψει σε μέρη μακρινά, είχε αποχωριστεί για ένα διάστημα το σώμα του και είχε μάθει μυστικά πέρα από την ανθρώπινη επιστημονική φαντασία.

Αυτός ο παράξενος, ξεδοντιασμένος τύπος είχε επίσης στην κατοχή του έναν χάρτη και είχε κάνει το λάθος να δεχτεί να τον στοιχηματίσει σε ένα παιχνίδι πόκερ πεντακοσίων χαρτιών, στο καζίνο “Bet Time Stories”, στον διαστημικό σταθμό του Τζόγου, που βρίσκονταν σε ένα νησάκι στη μέση του Ειρηνικού Ωκεανού. Μια πολυεθνική εταιρία με όραμα για τον πλανήτη είχε αγοράσει έναν διαστημικό σταθμό, τον είχε ρημουλκήσει μέχρι το νησί και εκεί μέσα είχε στήσει ένα φανταχτερό καζίνο, που προσέλκυε χιλιάδες πελάτες, μιας και ήταν από τα λίγα καζίνο που επέτρεπαν στους παίχτες να χρησιμοποιούν βοηθητικά, ηλεκτρονικά μαραφέτια.

Στην εν λόγω παρτίδα, ο Βαρώνος ήξερε πριν ακόμα δει τα τελευταία πενήντα χαρτιά του πως είχε χάσει και αφού υποκλίθηκε ιπποτικά στον ξεδοντιασμένο αντίπαλό του, αποχώρησε με ψηλά το κεφάλι απ' την αίθουσα που κάποτε θα ήταν η γέφυρα του σταθμού.

Έτσι κι αλλιώς ο Ξεδοντιασμένος δεν θα κρατούσε για πολύ ανάμεσα στα λιγοστά του δόντια τον χάρτη. Μόλις βγήκε απ' το καζίνο και πάτησε το πόδι του στην άμμο, δύο ζευγάρια μπράτσα τον άρπαξαν, τον αναποδογύρισαν και τον ταρακούνησαν βίαια για να του αδειάσουν τις τσέπες.

Ο χάρτης είχε τα πάντα σημειωμένα πάνω του. Δηλαδή τα πάντα εκτός από τον αριθμό των χαρακιών που έπρεπε να μετρήσουν στην πόρτα και τις οδηγίες που έπρεπε να ακολουθήσουν αφού άνοιγαν το χρηματοκιβώτιο. Όπως όμως ανέφερε ρητά ο χάρτης, οι οδηγίες για την ενεργοποίηση της συσκευής, θα βρίσκονταν μέσα στο χρηματοκιβώτιο.

***

“Χίλια εξακόσια εβδομήντα τέσσερα, χίλια εξακόσια εβδομήντα πέντε, χίλια εξακόσια εβδομήντα έξι και... ΧΙΛΙΑ ΕΞΑΚΟΣΙΑ ΕΒΔΟΜΗΝΤΑ ΕΦΤΑ!” ολοκλήρωσε θριαμβευτικά την καταμέτρηση ο Ζινκ. Σημείωσε και αυτόν τον αριθμό πάνω στην πόρτα για να μην τον ξεχάσει και ύψωσε το βλέμμα του προς τα πάνω, σαν για να ευχαριστήσει την υπέρτατη δύναμη εκεί ψηλά. Η ματιά του βέβαια σταμάτησε στην μουχλιασμένη οροφή του αμπαριού, αλλά δεν ήταν αρκετό για να περιορίσει την χαρά του.

Στράφηκε ξανά στον Βαρώνο και είπε: “Μπορούμε να προχωρήσουμε Βαρώνε.”

Ο Βαρώνος αναδύθηκε με δυσκολία απ' τον πολύχρωμο καναπέ στον οποίο είχε βουλιάξει και δήλωσε με στόμφο: “Μπορούμε να προχωρήσουμε Εγώ.”

Προσπέρασαν την σιδερένια πόρτα με τις χαρακιές, που στηρίζονταν σε έναν μεντεσέ και προχώρησαν σε έναν διάδρομο με κλίση. Σε μερικά σημεία στους τοίχους υπήρχαν ξεθωριασμένα βέλη που έδειχναν προς μία κατεύθυνση- ίσως το σύμπαν συνωμοτούσε για χάρη τους. Από παντού ακούγονταν σταγόνες βρώμικου νερού να στάζουν και ο Ζινκ περισσότερο για να διώξει τους φόβους του, ρώτησε με σεβασμό τον Βαρώνο: “Και γιατί κάποιος είχε χαράξει τον συνδυασμό του χρηματοκιβωτίου στην σιδερένια πόρτα; Θα χρειάστηκε μέρες!”

Ο Βαρώνος, απαθής ως συνήθως, σήκωσε τους ώμους του και είπε: “Ίσως είναι μια δοκιμασία πίστης για να βεβαιωθεί αυτός που δημιούργησε τη συσκευή, πως μόνο οι άξιοι θα την αποκτήσουν. Αν η δύναμή της απελευθερωθεί, ποιος ξέρει σε τι μπελάδες θα μπει ο κόσμος”, ολοκήρωσε χωρίς να φανερώνει απόλυτα αν τα πίστευε όλα αυτά.

Προχώρησαν για αρκετή ώρα καθώς κατέβαιναν όλο και πιο βαθιά στο κουφάρι του μισοβυθισμένου πλοίου. Ώσπου έφτασαν εκεί. Τον δρόμο τους έκοβε μία μεγάλη πόρτα. Ο Βαρώνος έβγαλε για μία ακόμα φορά τον χάρτη απ' τον κόρφο του και αισθάνθηκε σαν τους πειρατές των παλιών καιρών. Μία ανατριχίλα διαπέρασε την ραχοκοκαλιά του, καθώς με δέος συνέκρινε το σχήμα της πόρτας με το σχέδιο στον χάρτη. Ταίριαζαν απόλυτα!

Έκανε νόημα στον Ζινκ και αυτός πληκτρολόγησε στην κατάλληλη υποδοχή τον αριθμό των χαρακιών που είχαν μετρήσει. Μετά από ένα δευτερόλεπτο αγωνίας ακούστηκε ένας ήχος επιβεβαίωσης και η πόρτα του χρηματοκιβωτίου άνοιξε τρίζοντας, διαμαρτυρόμενη για τα ατελείωτα χρόνια που είχε μείνει κλειστή.

Αφού μπήκαν μέσα, άναψαν έναν φακό και έκλεισαν προσεκτικά πίσω τους την πόρτα. Μπροστά τους ανοίχθηκε ένας ακόμα διάδρομος με κλίση, αλλά τώρα ένιωθαν πως βρίσκονταν πολύ κοντά στην συσκευή. Ο Ζινκ που είχε την ευαισθησία με τις συσκευές, αισθανόταν ήδη τις τρίχες στο πίσω μέρος του κεφαλιού του να ανασηκώνονται.

Δεν χρειάστηκε να περπατήσουν για πολύ. Έφτασαν σε μία θολωτή αίθουσα, που ίσως κάποτε να ήταν το κέντρο ελέγχου του πλοίου. Από παντού κρέμονταν κουβάρια με καλώδια, θραύσματα από διάφορα υλικά είχαν στρώσει ένα μουντόχρωμο χαλί στο πάτωμα και το μόνο αντικείμενο που φαινόταν να είναι σε καλή κατάσταση ήταν ένας μεταλικός κύβος, στο κέντρο της αίθουσας.

Προχώρησαν επιφυλακτικά προς τα εκεί, προσέχοντας να μην χάσουν την ισορροπία τους σε κάποιο κοφτερό γυαλί. Τελικά έφτασαν πάνω απ' τον κύβο και στην λεία επιφάνειά του διέκριναν ένα κάλυμμα.

Ο Βαρώνος στραβοκατάπιε, έβηξε για να καθαρίσει χωρίς λόγο τη φωνή του και άγγιξε αποφασιστικά τον κύβο. “Ή τώρα ή ποτέ”, σκέφτηκε και τράβηξε το κάλυμμα που άνοιξε χωρίς δυσκολία. Το περιεχόμενο ήταν περίπου αυτό που φανταζόταν. Το εσωτερικό του κύβου ήταν λευκό, σαν να ήταν φτιαγμένο από αστραφτερή πορσελάνη. Με την πρώτη ματιά ξεχώριζε ένας κόκκινος στόχος με μία ακίδα καρωμένη πάνω του. Οι ομόκεντροι κύκλοι του ήταν αριθμημένοι με τους αριθμούς από το ένα έως το είκοσι τέσσερα. Δίπλα υπήρχε ένας κόκκινος διακόπτης σαν ασφάλεια και τέλος μία κόκκινη λαβή που προεξείχε λίγο. Κυκλικά γύρω τους υπήρχε μία ξεκάθαρη επιγραφή: “ΑΝΩΡΛ Μηχανισμός. Ενεργοποιήστε μόνο σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης. Αφαιρέστε την ασφάλεια. Στοχεύστε στο κέντρο. Πιέστε τη λαβή.”

Ο Ζινκ νόμισε πως άκουσε κάπου πίσω τους την πόρτα του χρηματοκιβωτίου να τρίζει, αλλά δεν έδωσε πολύ σημασία, ίσως ήταν απλά η φαντασία του που προσπαθούσε να αποσπάσει την προσοχή του που ήταν στραμμένη στο εσωτερικό του κιβωτίου.

Τα λόγια στις οδηγίες ήταν τόσο σοφά που του ξύπνησαν μια βαθιά, εσωτερική ανάγκη να έρθει σε επικοινωνία με τον Θεό εκεί ψηλά, τον μέγιστο δημιουργό των πάντων. Δίπλα του ο Βαρώνος δεν ήταν λιγότερο συγκινημένος, οι λέξεις είχαν αγγίξει τις πιο ευαίσθητες χορδές του. “Αφαιρέστε την ασφάλεια. Στοχεύστε στο κέντρο. Πιέστε τη λαβή.” Τι θα μπορούσε να είναι πιο κατανοητό, ευλογημένο και εμπνευσμένο από αυτό;

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή άκουσαν μία βλάσφημη φωνή να διακόπτει την απόλυτη σιωπή που επικρατούσε: “Κλέψατε τον χάρτη μου, φτάσατε ως εδώ, αλλά δεν θα φύγετε με τον θησαυρό μου. Δεν είχατε υπολογίσει πως όλα αυτά τα χρόνια είχα απομνημονεύσει στο μυαλό μου όλες τις λεπτομέρειες. Ο αληθινός χάρτης είναι εδώ!” είπε και έδειξε το πάνω μέρος του κεφαλιού του.

Ο Βαρώνος έκανε μεταβολή για να δει αυτό που φαντάστηκε: Τον Ξεδοντιασμένο να τους δείχνει με ένα παλμικό πιστόλι.

Οι σκέψεις τρύπησαν το μυαλό του Ζινκ πιο γρήγορα κι από παλμό. Η απάντηση στο αίνιγμα του Παλαβού πάνω στα σκουπίδια ήταν μπροστά στα μάτια του: “Η σιωπή! Αυτή σταματάει να υπάρχει μόλις πεις το όνομά της!”

Ο Βαρώνος σε έναν απελπισμένο αντιπερισπασμό και ενώ ένιωθε πως ο χρόνος του τελείωνε, πέταξε αυτόν που θεωρούσε αληθινό χάρτη προς αυτό που θεωρούσε αληθινό χάρτη ο Ξεδοντιασμένος. Ταυτόχρονα έγειρε το σώμα του προς τα πίσω, τράβηξε την ασφάλεια και πίεσε την λαβή του ανθωρολογιακού μηχανισμού, χωρίς να έχει κεντράρει απόλυτα τον στοχο με την ακίδα.

Ο Ξεδοντιασμένος άργησε να πατήσει τη σκανδάλη στο παλμικό πιστόλι, αλλά τελικά το έκανε σημαδεύοντας ασυναίσθητα τον Ζινκ. Ο παλμός έφυγε από το όπλο του και θα σκότωνε τον Ζινκ, όταν η συσκευή ενεργοποιήθηκε προκαλώντας έναν εκκωφαντικό θόρυβο που τους έσπασε για ένα δευτερόλεπτο τα τύμπανα.

Ο παλμός για μία ανάσα έμεινε μετέωρος στον παγωμένο αέρα και μετά επέστρεψε με ορμή στο παλμικό πιστόλι. Τα τύμπανα τους αποκαταστάθηκαν και ο Ξεδοντιασμένος άφησε την σκανδάλη από τα δάχτυλά του. Ο Βαρώνος έγειρε και πάλι μπροστά και άπλωσε επιδέξια το χέρι του για να πιάσει στον αέρα τον χάρτη που επέστρεφε προς το μέρος του ακολουθώντας μια αφύσικη πορεία.

Την συνέχεια μπορείτε να την μαντέψετε. Ο Ζινκ έχασε τη μνήμη της λύσης του αινίγματος.

[Oberon]

Δεν προλαβαίνω να τελειώσω την ιστορία προφανώς, αλλά δεν πειράζει. Το διασκέδασα. Συγχαρητήρια σε όσους πήραν μέρος και online, και από την Ερμούπολη! Ζούμε πραγματικά στο μέλλον! Αν πριν 20-30 χρόνια μόνο λέγαμε αυτό που κάναμε σήμερα, εξ αποστάσεως ηλεκτρονική συγγραφή και πραγματική, με επικοινωνία μέσω υπολογιστών δηλαδή, και αυτό που ήδη συμβαίνει στην Ερμούπολη, θα το περνούσαν για επιστημονική φαντασία!

Και ακριβώς αυτό είναι! Μόνο που είναι αληθινό πέρα για πέρα!

[nikosal]

Εύγε παιδιά!

14 συμμετοχές στην Ερμούπολη, από τα παιδιά που βρέθηκαν εδώ, άλλες 6 από το φόρουμ, μία με e-mail. Σύνολο 21 συμμετοχές. Περισσότερες από όσες λογάριαζα. Σας ευχαριστώ όλους.

 

Το διήγημα που κερδίζει ανάμεσα σε αυτά που κατατέθηκαν ηλεκτρονικά θα το ανακοινώσουμε σύντομα, ίσως σε 1-2 μέρες. Δώστε μας λίγο χρόνο για την ανάγνωση.

Edited May 22, 2007 by nikosal

[Ανώνυμη]

Πλάκα είχε. Μπράβο σε όλους.

Μόλις διαβάσαμε τις ιστορίες των υπολοίπων της παρέας και ψηφίζουμε (ανεπίσημα φυσικά)

την ιστορία του

........ (edit: διαγράφηκε το όνομα)

Edited May 19, 2007 by Ανώνυμη

[Oberon]

Aνώνυμη, δεν είμαι σίγουρος αν είναι πρέπον να "ψηφίσει" κάποιος έστω και ανεπίσημα. Επίσης, όταν λες "διαβάσαμε" ποιους εννοείς?

[Ανώνυμη]

OK, διέγραψα το όνομα της "ψηφοφορίας". Μιας και τις γράψαμε εδώ νόμιζα ότι μπορούσαμε να σχολιάσουμε κάποια πράγματα. Δεν νομίζω ότι θα επηρέαζε κάποιον αυτό, ειδικά στο θέμα του διαγωνισμού.

Ήμουν με τον φίλο μου τον συγγραφέα. Ήθελε να δει τον διαγωνισμό, αλλά προς το παρόν δεν γράφτηκε στο φόρουμ και έτσι ήταν μαζί μου. Ελπίζω να μην υπάρχει κάποιο πρόβλημα;

[Oberon]

Εφ'όσον οι συμμετέχοντες είναι κάμποσοι online, κάμποσοι live και κάποιος έστειλε ιστορία με e-mail, πιθανότατα να πρέπει να περιμένουμε τη λήξη του διαγωνισμού και την ανακοίνωση του/των νικητή/νικητών πριν σχολιάσουμε κάτι.

 

Επίσης ο φίλος σου αν θέλει να πει τη γνώμη του είναι καλοδεχούμενος να γραφτεί. Διαφορετικά έχει στην καλύτερη περίπτωση το status του guest/lurker, και σύμφωνα με το Netiquette, το savoir faire δηλαδή του Ιντερνετ, θεωρείται μάλλον κακόγουστο να "συμμετέχει" χωρίς να "συμμετέχει", δηλαδή χωρίς πρόσωπο. Ελπίζω να γίνει κατανοητό αυτό.

 

Και ας τελειώσει εδώ το spamming που κάνουμε. Αν κάτι θέλεις να ρωτήσεις μπορείς να στείλεις PM σε κάποιον Admin, g-mod ή mod.

[darky]

Ωχου ζηλεύωωωωω!!!!!!!!

 

Ει δυνατόν και φυσικά υπό την άδεια των συγγραφέων να βλέπαμε και τα offline(περίπου) κείμενα που εγράφησαν εις την Ερμούπολη.

[iliosporos]

Συγχαρητήρια σε όλους που είχαν το κουράγιο να ξυπνήσουν πρωί πρωί και να πάρουν μέρος στον διαγωνισμό.

Όλα τα κείμενα (τουλάχιστον αυτά του forum) που μπορούμε να διαβάσουμε απο μακριά είναι πολύ καλά.

 

Πώς θα γίνει να διαβάσουμε και τα υπόλοιπα;;

 

(100th POST)

[nikosal]

Στα εξ αποστάσεως διηγήματα συμπεριλάβαμε και εκείνο του Δημήτρη Φύσσα, συγγραφέα, φίλου και φαν του φεστιβάλ, που είχε υποχρεωθεί να ακυρώσει τη συμμετοχή του για λόγους ανωτέρας βίας. Το έστειλε με e-mail, τηρώντας φυσικά όλους τους κανόνες.

 

Τα διηγήματα που υποβλήθηκαν ήταν συνολικά 6 + 1 (Φύσσας).

 

Η γνωστή επιτροπή (Άγγελος Μαστοράκης - Νίκος Αλμπανόπουλος) τα διάβασε, τα αξιολόγησε, τα συζήτησε δια τηλεφώνου και e-mail (δώσαμε στον εαυτό μας 1-2 μέρες έξτρα χρόνο λόγω της κόπωσης). Ξεχωρίσαμε 3 από τα 7. Αποκλείσαμε κάποια για διάφορους λόγους: Το (πολύ καλό) διήγημα του Δημήτρη Φύσσα γιατί δεν είχε έντονο εφ χρώμα, το καλό διήγημα του Αραχνίδα (πολύ καλογραμμένο, αλλά όπως του Μανωλιού δεν είχε τις 9 λέξεις στο επίκεντρο) και το καλό και εύθυμο διήγημα του Ηλιόσπορου, επειδή αποφασίσαμε να μην βραβεύσουμε κάτι που είχε τόσο έντονη αναφορά στο φεστιβάλ. Το διήγημα του Νιχίλιο ήταν επίσης καλό, μας φάνηκε όμως σύντομο και απότομο στο τέλος του.

Καταλήξαμε στο διήγημα του Μιστσίκερ. Έχετε όλα τα διηγήματα στη διάθεσή σας, να κρίνετε με τη σειρά σας την κρίση μας.

 

Μπράβο σε όλους, ευχαριστώ γιατί με τη συμμετοχή σας μας δώσατε χαρά και στηρίξατε το φεστιβάλ -και φυσικά συγχαρητήρια Μιστσίκερ για το νικητήριο διήγημα.

[Nihilio]

Και κάπου εδώ πρέπει να δώσουμε συγχαρητήρια στον Mistseeker για τη νίκη του. Συγχαρητήρια Νεκτάριε

[Oberon]

Συγχαρητήρια στο Νεκτάριο! Ήταν από τις ιστορίες που μ'άρεσαν και μένα πολύ. Μόνο μια ερώτηση, Νικ. Είπες γιατί αποκλείσατε κάποια από τα διηγήματα. Αναρωτιέμαι αν θα μπορούσες να αναφερθείς και στα 3 που επιλέχθηκαν, γιατί επιλέχθηκαν, όπως και γιατί τελικά ξεχωρίσατε το διήγημα του Νεκτάριου. Νομίζω πως θα είχε ενδιαφέρον για όλους μας, μια που γράφουμε και θα ήταν ήταν χρήσιμο κάτι τέτοιο και για όσους διαβάσουμε ξανά τα διηγήματα του διαγωνισμού.

 

Υ.Γ. "Σουφουφούδες", ε? ΟΚ, είμαστε ζεστό φόρουμ! That much is true! :tongue: