Hunters of Dune

[araquel]

μερικές φορές απλώς δεν λέω να κερδίσω τα μπισκότα μου μαθαίνοντας από τα παθήματά μου. οπότε το έκανα και αυτό το λάθος και πήρα και το hunters of dune από τον υιό, brian herbert, και τον kevin j. anderson.

 

προτού αρχίσετε να βρίζετε, σημειώνω ότι από το εισαγωγικό σημείωμα (author's note) διευκρινίζουν αυτό που όλοι φοβόμασταν, ότι θα υπάρξουν πολλά πολλά βιβλία dune εκ των δύο αυτών. παραθέτω αυτούσια την τελευταία παράγραφο:

much more of the epic remains to be written, and we intend to create additional exciting novels, telling other parts of the grand, brilliant tale that frank herbert laid out. the saga of dune is far from over

δεν κάνω πλάκα, αλλά πλέον μόνο ως απειλή μπορώ να εκλάβω μια τέτοια δήλωση. μέχρι τώρα ασχολούνταν με προοίμια και θρύλους που προηγούνταν της ιστορίας του πατέρα, οπότε το δεχόμουν πολύ πολύ καλύτερα και πιο ελαφριά. αλλά μόλις το παρατράβηξαν...

 

μην με παρεξηγήσετε, μέχρι τις τελευταίες σελίδες, το διάβαζα αφοσιωμένος. ξαγρυπνισμένος στο hostel, χωρίς τσιγάρο και καφέ, η ιστορία σε τραβούσε.

[δεν βάζω στα παρακάτω spoiler tag, καθώς είναι πράγματα που γνωρίζουμε ή υπονοούνται από το προηγούμενο βιβλίο και περιγράφονται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου]

τι θα κάνει η murbella, πλέον αρχηγός τόσο των reverend mothers όσο και των honored matres? από τι προσπαθούν να ξεφύγουν οι τελευταίες; η sheeana (σεβάσμια μητέρα πλέον, που διατηρεί το χάρισμα να μιλάει στα σκουλήκια) έχει δραπετεύσει εδώ και χρόνια πλέον από το chapterhouse, μαζί με τον duncan, τον master tleilaxu scytale, τέσσερις futars (που επιμένουν να βρουν τους χειριστές - handlers τους), μια ομάδα εβραίων (μέσα στους οποίους και η wild reverend mother rebecca (από την επίθεση στον πλανήτη lambadas), και φυσικά μερικά σκουλήκια... όλοι αυτοί, μέσα σε ένα no-ship, προσπαθούν να ξεφύγουν από όσους τους κυνηγάνε, που πάνω κάτω είναι όλοι οι υπόλοιποι, από το ηλικιωμένο ζευγάρι -οράματα του οποίου βλέπει μόνο ο duncan idaho- μέχρι τους πλοηγούς. όλα αυτά σε έναν κόσμο όπου για μια ακόμη φορά το μπαχαρικό λιγοστεύει.

α! ξέχασα τα ghola children, που πλημμυρίζουν τις σελίδες. υπάρχουν άφθονα, αρκετά για να καταραστείτε τους αφέντες tleilaxu και τις δεξαμενές axlotl τους εις το πυρ το εξώτερον εις τον αιώνα του άπαντα.

 

εν ολίγοις, υπάρχουν γεγονότα να εξιστορηθούν, και είμαι σίγουρος ότι και εσείς μαζί με εμένα ευχαριστείτε τη θεία πρόνοια που βρέθηκε ένα προσχέδιο του dune7 και δεν χρειάστηκε να φτιάξουν μια ιστορία από την κούτρα τους μόνο ο υιος με τον άλλον.

 

εδώ αρχίζουν τα στραβά. γιατί 2 βιβλία? εκεί που ο πατέρας κατάφερνε να χωρέσει 3.500 χρόνια σε ένα βιβλίο, ακολουθώντας (παν)έξυπνα την τακτική να αναφέρεται απλώς σε γεγονότα και να τα υπονοεί, τα δυο τσακαλάκια χρειάζονται 1.300 σελίδες για να διηγηθούν το τελευταίο αυτό μέρος, το οποίο ολοκληρώνεται με το sandworms of dune τον ερχόμενο σεπτέμβρη. γιατί όμως να διηγούνται τα πάντα; δε λέω, είμαι dune junky, όσο περισσότερο, τόσο το καλύτερο, αλλά είναι σαν το μπαχαρικό. υπάρχει το melange που παράγεται από τον κύκλο ζωής των σκουληκιών, και υπάρχει και αυτό που παράγεται από τις δεξαμενές αξλότλ. αν και χημικά είναι ταυτόσημα, δεν είναι ακριβώς το ίδιο... και τα βιβλία των δύο αυτών περιέχουν αναφορές μόνο σε ήδη εξιστορημένα γεγονότα, ο,τιδήποτε συμβαίνει από εδώ και πέρα πρέπα να αποτελεί ένα κεφάλαιο από μόνο του. η υπεραναλυτική αφήγηση αν και δεν (με) κουράζει, τα κάνει όλα πολύ πολύ πιο απλά, και το μοτίβο plans within plans του πατέρα δεν μπορεί να εφαρμοστεί πια, ούτε καν η παραλλαγή threats within threats που διάβασα στο βιβλίο αυτό.

 

τον κύριο λόγο που ξενέρωσα δεν θα τον αναφέρω, ούτε καν μέσα σε spoiler tags, καθώς ο πειρασμός είναι μεγάλος για να αντισταθεί κανείς, και δεν θέλω να σποϊλιεράσω το βιβλίο.

 

το καλό-κακό που μου έκαναν οι κυνηγοί του dune τουλάχιστον είναι ότι πλέον αρνούμαι να δεχτώ ότι το έργο του τρισκατάρατου υιού και του άλλου εντάσσεται στο σύμπαν που δημιούργησε ο πατέρας.

όπως και με το θεμέλιο του ασίμωφ που ποτέ (ελπίζω) δεν θα μάθουμε τι θα συμβεί με την νέα απειλή που αποτελούν οι ερμαφρόδιτοι, έτσι δεν θα μάθουμε (μάθω) τι θα συμβεί όταν δραπέτευσαν η murbella με όλους τους άλλους από το chapterhouse.

τα βιβλία του brian herbert και του anderson δεν είναι παρά fanfiction (ή όπως αλλιώς λέγεται), σαν το the complete and utter truth, το 6ο βιβλίο του γυρίστε το γαλαξία με ώτο στοπ, το οποίο είχε γράψει και ανεβάσει στο διαδίκτυο κάποιος.

με αυτόν τον τρόπο και δεν εκχυδαϊζεται το άπιαστο έργο του πατέρα, και μπορώ να απολαύσω ανενόχλητος από ενοχές τα βιβλία των άλλων.

λέμε τώρα...

[Myron]

Εγω εχω κοιταξει μονο το πρωτο κεφαλαιο του Hunters of Dune που το βρηκα στο internet και ετσι και εχω σχηματισει αποψη για το βιβλιο. Παντως αν κρινω απο τα prequels του υιου Herbert νομιζω οτι δεν εχουν καμια σχεση με υα βιβλια του πατερα. Δεν εννοω μονο τη γραφη, που ειναι πολυ κατωτερη, αλλα και την ιστορια που νομιζω οτι διαστρεβλωνει τις ιδεες του Frank Herbert οπως αυτες αναφερωνται στο DUNE ENCYCLOPEDIA.

Μου αρεσει να θεωρω τη σειρα Dune σαν μια τετραλογια που ξεκινα με το DUNE και τελειωνει

στο God Emperor of Dune. Ολα τα αλλα νομιζω γραφηκαν μονο και μονο για να πουλησουν και δεν προσφερουν τιποτα νεο στην ιστορια. Προφανως αυτη ειναι η δικια μου γνωμη. Ο καθε ενας βλεπει οτι θελει στα βιβλια που διαβαζει.

[Edit: Διέγραψα την παράθεση, αφού το κείμενο στο οποίο βασίζεται βρίσκεται ακριβώς παραπάνω]

Edited July 30, 2007 by nikosal

[araquel]

νομιζω οτι διαστρεβλωνει τις ιδεες του Frank Herbert οπως αυτες αναφερωνται στο DUNE ENCYCLOPEDIA.

σχετικά με την dune encyclopedia, οι τρισκατάρατοι δύο (πιο σύντομο και πιο κατατοπιστικό από το να αναφέρεις τα ονόματά τους) αναφέρουν στο official website τους ότι, ενώ η εγκυκλοπαίδεια του ντιούν έχει γραφτεί από τον dr. willis e. mcnelly, φίλο του φρανκ χέρμπερτ, ο φρανκ ποτέ δεν αποδέχτηκε για το έργο του στο σύμπαν του ντιούν, και ότι η εγκυκλοπαίδεια δεν είναι ο 'κανόνας'. όχι μόνο αυτό, αλλά θεωρούν (οι τρισκατάρατοι δύο) ότι η εγκυκλοπαίδεια αντιπροσωπεύει ένα εναλλακτικό σύμπαν ντιούν, ενώ οι ίδιοι, συνεχίζοντας το έργο του πατέρα, επεκτείνουν τον 'κανόνα' και την ορθή όψη του σύμπαντος του ντιούν. τώρα, ο καθένας βγάζει τα συμπεράσματά του... μου έρχεται να τους στείλω ένα email περιγράφοντας λεπτομερώς τι να κάνουν την επέκταση του 'κανόνα' που δημιούργησαν...

 

σχετικά με το άλλο που λες, συμφωνώ μαζί σου εν μέρει, τα τέσσερα πρώτα βιβλία στήνουν όλο το μύθο του ντιούν. από την άλλη, τα επόμενα δύο (και όποιο επόμενο έγραφε, γιατί σίγουρα δεν θα έγραφε το hunters και το sandworms of dune) νομίζω ότι τα έγραψε για να δείξει πώς θα τελείωνε το χρυσό μονοπάτι του λίτο ιι. τέτοια ώρα, τέτοια λόγια βέβαια...

Edited February 11, 2008 by araquel

[0Nautilus0]

Τα βιβλία του F.Herbert τα θεωρώ βίβλο. Σε καθένα από αυτά παρουσιάζονται τρομερές ιδέες και χαρακτήρες. Τώρα από τους άλλους δύο έχω διαβάσει το prelude-house corrino και το house harkonnen -Το house harkonnen το θεωρώ πιο καλό. Γενικά όπως και οι προλαλήσαντες τα θεωρώ υποδιέστερα του κλασσικού, αλλά είναι καλά γιατί συνεχίζουν την πόροση και δίνουν και περισσότερο βάθος σε κάποια θέματα και χαρακτήρες. Μετά αυτοί οι δύο ξεκινήσαν να γράφουν πάρα πολλά βιβλία, οπότε κουράστηκα και μόνο με τη σκέψη της ύπαρξης τους, όχι να τα διαβάσω κιόλας. Τα καινούργια βιβλία δεν θεωρώ ότι έχουν να παρουσιάσουν καινουργιες ιδέες, απλά συνεχίζουν μια δοκιμασμένη συνταγή για εμπορικούς λόγους.

Ένα θέμα πρέπει να έχει μια αρχή, μια διαδρομή και ένα τέλος. όπως και στην αρχαία τραγωδία στο τέλος επέρχεται η κάθαρση. Θα μου πεί κανείς και εκεί όλο με τον οικο των Ατρειδών είχαν να κάνουν. Φαίνεται από τότε είχαν ανακαλύψει τη μαγική συνταγή του sequel (πλάκα κάνω οι λόγοι ήταν άλλοι)

Από ένα σημείο και πέρα όμως όταν έχεις διαβάσει καμιά δεκαριά βιβλία για ένα κόσμο (το ίδιο είχα πάθει και με τον R.Jordan -Wheel of time) θέλεις να δεις και κάτι διαφορετικό μια άλλη ιδέα ρε αδερφέ, οπότε ξεκινάς την αναζήτηση....

[Stelios]

Γειά σας παιδιά!

Νεοφώτιστος στο Forum αλλά όχι στην Ε.Φ.+Φ, θέλω να πω σχετικά με το

Dune ότι είναι ένα από τα ΕΡΓΑ που δικαιώνουν την ΕΦΦ σαν "μεγάλη" λογοτεχνία.

Σύμφωνος και με τις απόψεις για τα precuels, αλλά δεν με πολυχαλάει που δεν είναι αντάξια του πατρός.

Τα βλέπω σαν ανεξάρτητες προσπάθειες.

Και όπως και να έχει, αν θυμηθώ πως ήταν τα πράγματα το '65 π.χ., αισθάνομαι πανευτυχής*.

Αισιοδοξώ για τα καλύτερα.

Να είστε καλά όλοι.

 

*Είμαι "δέσμιος" των μεταφράσεων.