Έξι δις τρόποι ζωής - Παναγιώτης Κούστας

[Solonor]

Το διάβασα!

Άργησα λίγο να το πιάσω και το μετάνιωσα. Έπρεπε να το είχα διαβάσει πολύ νωρίτερα.

Η κεντρική ιδέα μου άρεσε πάρα πολύ, δεν έχω συναντήσει ξανά κάτι παρόμοιο. Το ίδιο κι οι επιμέρους ιδέες του κάθε διηγήματος. Τα δύο διηγήματα που με κέρδισαν περισσότερο ήταν εκείνο με την πόρνη και το άλλο με το Paintball! Ομολογώ πως το δεύτερο το βρήκα εξαιρετική ιδέα!

Το μόνο αρνητικό είναι πως έχει περάσει τόσο καιρός από την κυκλοφορία του και δεν έχω ακούσει για κάτι νέο από τον συγγραφέα. Νομίζω πως πρέπει να κόψει την παρέα με τον Μάικλ και ν' αρχίσει να γράφει!

Συγχαρητήρια, Παναγιώτη, έστω και καθυστερημένα, τώρα πρέπει ν' αγοράσω μερικά αντίτυπα για δώρα ;)

[mman]

1) Το διάβασα!

Άργησα λίγο να το πιάσω και το μετάνιωσα. Έπρεπε να το είχα διαβάσει πολύ νωρίτερα.

 

2) Τα δύο διηγήματα που με κέρδισαν περισσότερο ήταν εκείνο με την πόρνη και το άλλο με το Paintball! Ομολογώ πως το δεύτερο το βρήκα εξαιρετική ιδέα!

[...]

1) Καλά να πάθεις! Άλλη φορά, όταν μαλλιάζει η γλώσσα μου για κάτι, να το κάνεις πιο γρήγορα!

 

2) Κοίτα να δεις κάτι πράματα... Μεγάλη έκπληξη αυτό.

[Naroualis]

Χεχε, γράφει, γράφει... απλά το παλεύει πολύ και προσέχει να το λουστράρει όσο περισσότερο γίνεται.

[PiKei]

@ solonor:

Καλά τώρα, το paintball το έβαλα ειδικά για σένα (και φαντάσου ότι δεν σε ήξερα καν τότε)

 

@ naroualis:

Μακάρι να λούστραρε όπως λες. Αλλά δυστυχώς ακόμα καρφώνει το πλαίσιο και κολλάει τις πλάτες, γαμώτο.

[tetartos]

Ξεκίνησα να διαβάζω ένα βιβλίο που θεωρούσα επιστημονικής φαντασίας. Σύντομα ανακάλυψα ότι πρόκειται για ένα βιβλίο πολιτικής φαντασίας, ένα είδος όχι από τα αγαπημένα μου. Εντούτοις το βιβλίο μου άρεσε ακόμη περισσότερο.

11 ιστορίες, 11 διαφορετικών ανθρώπων, 11 ιδέες που αφορούν την πολιτική και κοινωνική μας πράξη. Ο στόχος κάθε συγγραφέα ΕΦ: να διασκεδάσει αλλά σχολιάζοντας εμμέσως και σαφώς τη σύγχρονη κατάσταση, να προτείνει όχι λύσεις αλλά έναν διαφορετικό τρόπο σκέψης.

Moto διάφορα καταπληκτικά αποσπάσματα, τα περισσότερα από ένα (φανταστικό) βιβλίο που θα ήθελα πολύ να διαβάσω / να έχω διαβάσει!

Ο τρόπος γραφής, κι αυτός ΕΦ, απλός, ζωντανός, άμεσος.

Και, το κερασάκι, ο τελικός διάλογος του συγγραφέα με εμένα, τον αναγνώστη, μια ειλικρινής κατάθεση ψυχής, που με έκανε να εκτιμήσω ακόμη περισσότερο τον δημιουργο για την αμεσότητα και την ευθύτητά του.

 

Πρέπει να πω και κάτι κακό;

Άντε καλά. Κάτι κακό: είναι μικρό και οι ιστορίες είναι ασύνδετες μεταξύ τους (= δεν κάνουν ένα ενιαίο σύνολο πλοκής ή ιδεολογίας στο δικό μου μυαλό). Σα να γλύφεις 11 σταγόνες ενός ωραίου χυμού από ένα ποτήρι.

 

Γενικά, είμαι πολύ ικανοποιημένος από αυτό το βιβλίο. Σ' ευχαριστώ Παναγιώτη. Σ' ευχαριστώ Δημήτρη (Αρβανίτη). Και σ'ευχαριστώ Βάσω.

[PiKei]

Παρακαλώ... πάντοτε στην διάθεσή σας!

[nikosal]

Δημαρχείο Ερμούπολης, Ιούνιος 2010.

 

Οι νεόνυμφοι χαμογελούν ευτυχισμένοι. Για το γάμο τους, φυσικά, αλλά και για το αναμνηστικό σουφου-δώρο που παίρνουν στο χέρι.

 

[PiKei]

Δημαρχείο Ερμούπολης, Ιούνιος 2010.

 

Οι νεόνυμφοι χαμογελούν ευτυχισμένοι. Για το γάμο τους, φυσικά, αλλά και για το αναμνηστικό σουφου-δώρο που παίρνουν στο χέρι.

 

 

Μα δεν θα ήταν χρησιμότερο να τους χάριζες το Κάμα Σούτρα;

[wordsmith]

:lol:

 

Ή έστω μια σου φου εκδοχή του Κάμα Σούτρα; (Τη "Μηχανή του σεξ", εκδ.Μέδουσα, π.χ., αν και δεν αξίζει και τόσο)

 

Μόλις το αγόρασα κι εγώ το "Έξι δις". Αναμείνατε κριτική.

[wordsmith]

Όταν πήγαινα Β' Λυκείου, μια φιλόλογος έθεσε στην τάξη το γνωστό (;) ερώτημα του Άμλετ whether 'tis nobler in the mind to suffer the slings and arrows of an outrageous fortune or to take arms against a sea of trouble and, by opposing, end them (το γράφω για να το θυμίσω και για να κάνω φιγούρα ότι το ξέρω απέξω:tongue:). Με άλλα λόγια, τι θα κάναμε μπροστά σε ένα δίλημμα, μια δύσκολη κατάσταση, κάτι που απαιτεί εκ μέρους μας είτε σημαντικό συμβιβασμό είτε σκληρό αγώνα: θα λουφάζαμε και θα ακολουθούσαμε το ρεύμα ή θα αντιστεκόμασταν και θα επιμέναμε στο δικό μας σωστό; Μου έκανε (τότε, προ 15ετίας) τρομερή εντύπωση το ότι σχεδόν όλοι επέλεξαν να λουφάξουν! Και μάλιστα σε θεωρητικό επίπεδο, χωρίς να υπάρχει καν κάποιο αληθινό δίλημμα μπροστά τους (ας έλεγαν ψέματα, βρε αδερφέ...)! Αλλά στο τέλος η καθηγήτρια είπε για τη μειοψηφία "δε γίνεται χωρίς αυτούς".

Εγώ και τότε και (γκουχ γκουχ) τώρα ανήκω στη μειοψηφία, αλλά... θεωρητικά. Πρακτικά, όσο περνάει ο καιρός, τόσο περισσότερο νιώθω μοναξιά (εντάξει, μέχρι να ανακαλύψω το sff!). Στο "Έξι Δις" είδα (κατάπληκτη) ότι κάποιος, στα σοβαρά τώρα, τοποθετείται αισιόδοξα ως προς το μέλλον του κόσμου! Φοβερό! Η επαναστατική διάθεση μπορεί να επιζεί μετά τα 40(:tongue:) ενώ την είδα πεθαμένη σε μαθητές Β' Λυκείου... Και χωρίς να είναι αφελής, άψαχτη, πνιγμένη στη θεωρητικούρα, απαρχαιωμένη, οπισθοδρομική, ονειροπόληση άλλων εποχών χωρίς τεχνολογία κλπ κλπ όπως άλλα που είχα διαβάσει ως τώρα (μη ρωτήσετε ποια). Ο πατέρας μου θα έλεγε για τον PiKei κάτι σαν "Ή ΚΚΕ είναι ή κάποιο πρόβλημα έχει", το οποίο με ανάγει σε PiKei fan!(με τον πατέρα μου διαφωνώ στο 98,80% των περιπτώσεων...;))

 

Αναλυτικότερα:

 

(ΟΛΟ το παρακάτω αποτελεί spoiler!)

 

1)Το "Θάνατος στη Νοσταλγία" πολύ καλή ιδέα, αν και έχω την εντύπωση ότι την έχω ξανακούσει. Δημιουργική αξιοποίηση του χρόνου των συνταξιούχων. Πραγματική αξιοποίηση, όχι κυρίες φορτωμένες κοσμήματα που μαζεύουν ένα τσούρμο σκυλιά-γατιά-ορφανά στο σπίτι τους επειδή βαριούνται. Και επίσης, επιτρέψτε μου να εκτονωθώ ως ταμίας ΕΤΕ: ΚΑΤΩ ΟΙ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΙ! Ουστ από δω! Βρείτε κάτι χρήσιμο να κάνετε αντί να μας σπάτε τα νεύρα γιατί δε σας έβαλαν ακόμα το επίδομα αδείας! Δρόμο! Να μη σας βλέπω! Αλλιώς κρεατομηχανή-κιμάς-σκυλοτροφή! (ξύπνησε μέσα μου ο Χίτλερ, εντάξει)

2)"Τα Πέντε Αξιώματα": Πολλή πλάκα! Αλήθεια προτείνει ο συγγραφέας να ψηφίζουμε αγοράζοντας ή το σατιρίζει; Και τι γίνεται με την ποιότητα τω προϊόντων, δεν πρέπει να παίζει κι αυτή ρόλο; Νομίζω ότι σ'αυτό φαίνεται να καταλήγει ο πρωταγωνιστής του διηγήματος (ήδη φαντάζομαι την απάντηση του PiKei: είσαι φαν μου επειδή δεν κατάλαβες τι γράφω).

3)"Βαθιές Ανάσες στο Άμστερνταμ": η καλύτερη ιδέα του βιβλίου! Αλλά είναι η Ολλανδία αντιπροσωπευτική ως κράτος το οποίο δεν το εμπιστεύονται οι πολίτες μέχρι να ανακαλύψουν ότι "μπορεί, αν θέλει, να μην είναι νταβατζής"; Κράτη όπως η Ολλανδία ή τα Σκανδιναβικά υποθέτω τα εμπιστεύονται περισσότερο οι πολίτες τους από ό,τι τα Μεσογειακά. Βέβαια μια τέτοια καινοτομία δε θα την υιοθετούσε πρώτη η Ελλάδα ή η Πορτογαλία, εντάξει. Αλλά ίσως η Ιταλία βρίσκεται κάπου στη μέση.

4)"Λέσχη Βολταίρος": Γουστάρω! Όντως ένα φόρουμ είναι το κατάλληλο μέσον για να υπάρχεις και να κονταροχτυπιέσαι μόνο ως ιδέα, ως άποψη και όχι με βάση χαρακτηριστικά σου που δεν τα επέλεξες εσύ, π.χ. εμφάνιση, καταγωγή κλπ. Αλλά ξεφεύγω από το θέμα. Εντάξει, το ζήτημα είναι η ελευθερία έκφρασης των απόψεων των πάντων, αλλά τι γίνεται όταν προχωράμε πέρα από την έκφραση; Έχουν δικαίωμα όλοι να εκφέρουν άποψη, αλλά αν αυτή η άποψη εφαρμοζόμενη προκαλεί καταστροφές; Όσο απλώς μιλάμε/γράφουμε/ποστάρουμε, όλα καλά. Τα περαιτέρω... μάλλον είναι έξω από το θέμα του διηγήματος.

5)"Πολιτικά Νεκρή": Επίσης πολύ αστείο! Ο νόμος αναγνωρίζει το δικαίωμα των πολιτών να τερματίζουν την πολιτική σταδιοδρομία κάποιου πυροβολώντας τον με σφαίρες paintball; Μπορεί να αποφασίζει δηλαδή ο κάθε πελάτης του μαγαζιού του Solonor να πετάξει κάποιον πολιτικό από τη θέση του; Ή κάτι δεν κατάλαβα καλά;

6)"Lullaby": εξαιρετική ιδέα! "Δε θα τα πάρεις μαζί σου" εναλλακτικός τίτλος. Αν και στην Ελλάδα θα έκαναν τα πάντα "γονική παροχή" και μόνο τα ατυχήματα θα έβγαζαν κάτι. Άσε το ποιος θα τα διαχειριζόταν όλα αυτά τα λεφτά. Επίσης θα έπιανε πραγματικά τόπο κάτι τέτοιο αν ξεπερνούσε τα όρια ενός κράτους, αν, δηλαδή, την περιουσία των πεθαμένων, πλούσιων ή φτωχών, την μοιράζονταν εξίσου και τα πλούσια και τα φτωχά νεογέννητα. Κάτι σαν αναδιανομή του παγκόσμιου πλούτου με την ευκαιρία του θανάτου/της γέννησης. Πολλή πλάκα!Αν και έχω την εντύπωση ότι πάλι κάτι δεν κατάλαβα καλά, αλλά δεν ξέρω τι...

7)"Common Sensors": Καλό, αλλά τι το ιδιαίτερο έχουν, δηλαδή, αυτοί που κρίνουν ποιος θα τιμωρηθεί; Δεν είναι κάτι σαν ένορκοι; Λέει πουθενά πώς επιλέγονται oι Common Sensors και δεν το πρόσεξα εγώ; (πιθανόν, γιατί είμαι απρόσεχτη αναγνώστρια)

 

Αυτά που παρέλειψα είναι διηγήματα που δεν τα κατάλαβα αρκετά για να τους κάνω κριτική, είτε λόγω μειωμένων IT skills εκ μέρους μου (πχ "Δημιουργικό Δικαίωμα" και "Η Εποχή των Θαυμάτων"), είτε λόγω μειωμένων γενικών γνώσεων. Πάντως έχουν πολύ ενδιαφέρουσες ιδέες (όσες κατάλαβα), όπως, στην "Εποχή των Θαυμάτων", το να μπορεί κάποιος, του οποίου το σώμα έχει κάποιο σοβαρό και ανίατο πρόβλημα, να ζήσει σχεδόν φυσιολογικά μέσω διαδικτύου.

 

Και μια κακιούλα για επιδόρπιο: στην "Εποχή των Θαυμάτων" εντόπισα και το μοναδικό γλωσσικό λαθάκι: στη σελίδα 67, πάνω πάνω, γράφει " του Κατά Σπηλαιώδους Νικ Ευαγγελίου". Το "κατά" συντάσσεται με αιτιατική. Έπρεπε να λέει "Κατά Σπηλαιώδη Νικ". Έχει πιο πολλή πλάκα έτσι, βέβαια...:tongue:;)

 

Περιμένω τσεκούραπάντηση από τον PiKei, του οποίου να ξαναθυμίσω ότι δηλώνω φαν, έστω και αν διαφωνήσουμε τελικά στις ιδέες, γιατί τρελαίνομαι για βιβλία με ιδέες (ΖΗΤΩ-ΖΗΤΩ-ΖΗ-ΤΩ!).

[PiKei]

Γκλουπ! Τι να γράψω τώρα; Είναι υπερβολικό να έχω δηλωμένη fan για τα κυβικά μου... οπότε μάλλον θα γράψω ότι μου κατέβηκε διαβάζοντας το κείμενό σου.

 

Θεωρώ ότι μέσα στο "Έξι δις" δεν υπάρχει ούτε μία "καθαρή" πρωτότυπη ιδέα, υπό την έννοια ότι όλα τα πράγματα που περιγράφονται θα μπορούσαν σχετικά "εύκολα και γρήγορα" να είναι ιδέες του καθενός. Και με την ίδια ευκολία θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν αν υπήρχε πολιτική βούληση ή σημαντική κοινωνική διάθεση και απαίτηση. Κι αυτό ήταν από την αρχή ένα ζητούμενο στην σύνθεση του βιβλίου, το ξεμπρόστιασμα της κυρίαρχης θέσης "ο κόσμος είναι υπερβολικά σύνθετος κι εσύ πολύ ασήμαντος όχι μόνο για να τον αλλάξεις, αλλά ακόμα και για να σκεφτείς την αλλαγή του".

 

Επίτηδες δεν ασχολήθηκα με τις "στρεβλώσεις" που πιθανόν θα προκαλούσαν ή θα ακολουθούσαν αυτές τις αλλαγές, παρά μόνο στα "Πέντε Αξιώματα" όπου ήθελα να εξετάσω μια πιθανότητα κοινωνικής οργάνωσης αμιγώς στηριγμένη στην οικονομία της κατανάλωσης.

 

Πιο γενικά, ξαναδιαβάζοντας το "Εξι Δις", αφού πάγωσε αρκετά μέσα μου ώστε να μπορώ να είμαι πια εκπρόσωπος του συγγραφέα (copyright φράσης mman) μόνο ένα γενικό "χρώμα" βρίσκω να το διατρέχει από την αρχή μέχρι το τέλος:

 

Όλοι οι χαρακτήρες του, συνήθως πολύ τσαντισμένοι, αποφασίζουν κάποια στιγμή στην ζωή τους να "σηκώσουν κεφάλι". Και όχι μόνο ποτέ δεν τους το κόβει κάποιος, αλλά περνάνε και καλά κάνοντας τον τσαμπουκά που αποφάσισαν.

[mman]

6)"Lullaby": εξαιρετική ιδέα! "Δε θα τα πάρεις μαζί σου" εναλλακτικός τίτλος. Αν και στην Ελλάδα θα έκαναν τα πάντα "γονική παροχή" και μόνο τα ατυχήματα θα έβγαζαν κάτι. Άσε το ποιος θα τα διαχειριζόταν όλα αυτά τα λεφτά. Επίσης θα έπιανε πραγματικά τόπο κάτι τέτοιο αν ξεπερνούσε τα όρια ενός κράτους, αν, δηλαδή, την περιουσία των πεθαμένων, πλούσιων ή φτωχών, την μοιράζονταν εξίσου και τα πλούσια και τα φτωχά νεογέννητα. Κάτι σαν αναδιανομή του παγκόσμιου πλούτου με την ευκαιρία του θανάτου/της γέννησης.

+1 σ' αυτό το απόλυτα σύμφωνο με το πνεύμα των "6 Δις" σπρώξιμο της ιδέας!

 

[...] ξαναδιαβάζοντας το "Εξι Δις", αφού πάγωσε αρκετά μέσα μου ώστε να μπορώ να είμαι πια εκπρόσωπος του συγγραφέα (copyright φράσης mman)

Μια που έχω το copyright (χμμ, αντίθετο στο "Δημιουργικό Δικαίωμα" δεν είναι αυτό; ) να πω ότι χρησιμοποιώ την έκφραση για έργα που σε ηλικία ξεπερνούν τη δεκαετία. Οπότε, για μένα, παραμένεις ακόμα ο συγγραφέας του "6 Δις".

[wordsmith]

Να προσθέσω κάτι: Μάλλον τα σχολίασα ως ιδέες και όχι ως διηγήματα, όχι από πλευράς λογοτεχνικής αξίας, δηλαδή. Έχω να πω, λοιπόν, ότι οι χαρακτήρες είναι λίγο πολύ μαριονέτες για να υποστηριχτεί η ιδέα κάθε φορά και έτσι το διήγημα γίνεται ντοκυμαντέρ της ιδέας. Βέβαια ο συγγραφέας το έχει λάβει υπόψη του αυτό και τους έχει κολλήσει διάφορες ψιλοχοντροεκκεντρικές συνήθειες και διαφόρων ειδών ιδιαιτερότητες, πχ κάπνισμα, αναπηρίες, idiolect ατάκες (πχ "σκότωσέ με τώρα"=αηδία έκφραση αλλά καταλαβαίνω το σκοπό της), ξεσπάσματα θυμού και τρέλας (πχ η κατάλυση της σοβαροφάνειας με το ανακάτωμα της σουίτας στην αρχή της "Λέσχης Βολταίρος") και άλλες τέτοιες κοτσάνσυγγραφικές μικροεμπνεύσεις (:tongue:). Τις καταευχαριστήθηκα, γιατί χωρίς αυτές δε θα ήταν καθόλου λογοτεχνικό το βιβλίο, αλλά δεν τα τρώω εγώ αυτά: ο συγγραφέας τα έβαλε αυτά για ξεκάρφωμα, θα προτιμούσε να έγραφε κατευθείαν δοκίμιο με τις ιδέες του και ζήτω ο Όργουελ, που το έκανε αυτό μέσα στο "1984" και, αντί να τον κράξουν ότι δεν αντέχει χωρίς δοκίμιο και το χώνει παντού, το ανακήρυξαν σε αριστούργημα!

Έχω να πω, επίσης, ότι δε με πειράζει καθόλου αυτό με τους χαρακτήρες, γιατί οι ιδέες είναι τόοοσο φο-βε-ρές και το "1984" ήταν επί χρόνια το αγαπημένο μου... Αλλά ο PiKei να την προσέξει αυτή του την τάση, γιατί δεν είναι Όργουελ και, αν καταλήξει να γράφει προκηρύξεις του ΚΚΕ, θα με χάσει από φαν (πάνω που με βρήκε...:tongue:).

 

Αν θέλετε παράδειγμα κειμένου ΜΕ χαρακτήρες αλλά ΧΩΡΙΣ ιδέες, προτείνω το δικό μου "Ο έρωτας στον πλανήτη Πλούτωνα", στις "Διάφορες Ιστορίες" (όχι, θα έχανα την ευκαιρία να αυτοδιαφημιστώ και λιγάκι...;)). Η σύγκριση εκείνου με αυτό (και ο αριθμός σχολίων) αποδεικνύει ότι έχουν σημασία περισσότερο οι ιδέες, παρά οι χαρακτήρες... (αναστεναγμός)

Edited July 18, 2010 by wordsmith

[RObiN-HoOD]

Πλέον το βιβλίο ελευθερώθηκε από τον συγγραφέα και τον εκδότη στο internet με άδεια CC (http://creativecommons.org/licenses/by-sa/4.0/) και μπορείτε να το απολαύσετε στα συνημμένα pdf και epub.

 

source: http://exidis.blogspot.gr/2015/11/to.html

6Billion.indd.pdf

6Dis.epub

[Mesmer]

Μετά από έντονες πιέσεις που δέχτηκα, ας γράψω κι εγώ το σχόλιό μου.

 

Η αλήθεια είναι πως εδώ και αρκετό καιρό ήθελα να πάρω το βιβλίο, αλλά όλο το άφηνα πίσω. Τα ebooks που ανέβασε ο Robin με βόλεψαν, μιας και το βιβλίο ανέβηκε άμεσα στο κινητό και το είχα πάντα μαζί μου (αν και, δυστυχώς, τέλειωσε πολύ γρήγορα).

 

Μπορώ να πω ότι πέρασα πάρα πολύ ωραία μαζί του. Νομίζω ότι δεν θα είχα κανένα παράπονο ακόμη κι αν υπήρχαν δεκαπλάσια διηγήματα. Μ' άρεσε η σκοπιά των διηγημάτων, που άγγιζε κάθε θέμα με εύθυμη διάθεση, ενώ ταυτόχρονα προκαλούσε σκέψεις και προβληματισμούς, χωρίς να ξεφεύγει ποτέ από το ύφος του.

 

Ελπίζω να διαβάσουμε και πολλές συνέχειες, μιας και σιγά-σιγά θα φτάσουμε και τα 8 δις, και τα 12 δις,.. αλλά όλα αυτά με τα οποία καταπιάνονται οι ιστορίες του θα συνεχίζουν να μας απασχολούν, μαζί με καινούριες ανησυχίες.

[Nirgal]

Σήμερα αξιώθηκα να τελειώσω το Postcapitalism του Paul Mason.

 

Και γιατί το αναφέρω σε αυτή τη συζήτηση για το βιβλίο του Κούστα;

 

Όταν πριν χρόνια πρωτοδιάβασα το "6 δισ", θυμάμαι το σημείωμα του Παναγιώτη στο τέλος του βιβλίου, όπου ανέφερε πως είχε "χτίσει μια βάρκα με πολλές τρύπες" (ή κάπως έτσι), εννοώντας πως οι ιστορίες του δεν ήταν άμεσα πραγματοποιήσιμες στην ανθρώπινη κοινωνία μας.

 

Ο Mason θα μπορούσε κάλλιστα να έχει συμπεριλάβει στη βιβλιογραφία που παραθέτει στο τέλος και το "6 δισ".

 

Ζούμε σε ενδιαφέροντες καιρούς και οι ιδέες που ο Παναγιώτης φανταζόταν πριν λίγα μόλις χρόνια, και τις οποίες προσομοίαζε με μια τρύπια βάρκα, συζητιούνται ήδη ανάμεσα σε δημοσιογράφους, οικονομολόγους και πολιτικούς. Ειλικρινά ελπίζω να τις δούμε να υλοποιούνται σύντομα.

[Old man & SiFi]

Ο γνωστός καθυστερημένος που ξεθάβει και φέρνει πάλι στην επιφάνεια σημαντικά ευρήματα, ξαναχτυπά. (Μάλλον όχι για τελευταία φορά, έχω κι άλλα παλιότερα αδιάβαστα στο ράφι)

Όσοι πιστεύετε ότι ΕΦ σημαίνει διαστημόπλοια, μάχες, καλούς και κακούς, και εφετζίδικα τεχνολογικά γκάτζετς, ΜΗΝ διαβάσετε αυτό το αριστούργημα. Είναι γραμμένο για εμάς τους υπόλοιπους που πιστεύουμε ότι το όχημα της ΕΦ αξιοποιείται στον μέγιστο βαθμό όταν, μέσω μίας εικόνας του μέλλοντος, μας δίνει ένα ερέθισμα για να προβληματιστούμε για το πού μας οδηγεί το παρόν.

Συνοπτικά, μιας και με έχουν ήδη καλύψει: Ευφυέστατο το στήσιμο και ο ιστός που δένει τα εξαιρετικά διηγήματα, πολύ ζουμερά τα αποσπάσματα βιβλίων που παρατίθενται, εξαιρετικές ιδέες απλά παρουσιασμένες.  Δοσμένα με μια δόση αισιοδοξίας και σάτιρας, δίνουν πολλή τροφή για σκέψη. Το κερασάκι ο επίλογος και η εκ βαθέων εξομολόγηση του συγγραφέα, που μας δείχνει ότι πιστεύει αυτά που λέει και (κυρίως) τα εφαρμόζει.

 

Στενοχωρήθηκα που δεν βρήκα πολλά σχόλια και ιδέες στο blog του βιβλίου. Πολύ θα ήθελα το βιβλίο αυτό να είχε ήδη γίνει αφετηρία για κάτι πραγματικά μεγάλο.

 

Υ.Γ. Ευχαριστώ τον mman που μου το σύστησε, συνεχίζω με τα υπόλοιπα…

[wordsmith]

 

Όσοι πιστεύετε ότι ΕΦ σημαίνει διαστημόπλοια, μάχες, καλούς και κακούς, και εφετζίδικα τεχνολογικά γκάτζετς, ΜΗΝ διαβάσετε αυτό το αριστούργημα. Είναι γραμμένο για εμάς τους υπόλοιπους που πιστεύουμε ότι το όχημα της ΕΦ αξιοποιείται στον μέγιστο βαθμό όταν, μέσω μίας εικόνας του μέλλοντος, μας δίνει ένα ερέθισμα για να προβληματιστούμε για το πού μας οδηγεί το παρόν.

 

 

Πες τα να τα ακούν και κάποιοι εδώ μέσα που δεν εννοούν να κατέβουν από τον ιπτάμενο δίσκο τους!